The Curious Case of Benjamin Button
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte |
|---|---|---|---|
| 1. | Postcards | 2:50 | |
| 2. | Mr. Gateau | 3:02 | |
| 3. | Meeting Daisy | 1:21 | |
| 4. | A New Life | 3:39 | |
| 5. | Love in Murmansk | 3:52 | |
| 6. | Meeting Again | 2:41 | |
| 7. | Mr. Button | 2:04 | |
| 8. | "Little Man" Oti | Various Artists | 2:01 |
| 9. | Alone at Night | 2:33 | |
| 10. | It Was Nice to Have Met You | 1:42 | |
| 11. | Children's Games | 4:10 | |
| 12. | Submarine Attack | 2:40 | |
| 13. | The Hummingbird | 2:34 | |
| 14. | Sunrise on Lake Pontchartrain | 3:33 | |
| 15. | Daisy's Ballet Career | 2:02 | |
| 16. | The Accident | 2:38 | |
| 17. | Stay Out of My Life | 1:44 | |
| 18. | Nothing Lasts | 2:54 | |
| 19. | Some Things You Never Forget | 1:36 | |
| 20. | Growing Younger | 2:14 | |
| 21. | Dying Away | 2:58 | |
| 22. | Love Returns | 1:43 | |
| 23. | Benjamin and Daisy | 2:31 | |
| 59:01 |
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte |
|---|---|---|---|
| 1. | "My name is Benjamin" | Benjamin Button | 0:20 |
| 2. | We Shall Walk Through the Streets of the City | Doc Paulin's Marching Band | 2:56 |
| 3. | "Some days I feel different" | Queenie & Benjamin Button | 0:17 |
| 4. | Ostrich Walk Frank | Trumbauer and His Orchestra featuring Bix Beiderbecke | 3:05 |
| 5. | "How old are you?" | Benjamin Button & The Preacher | 0:12 |
| 6. | That's How Rhythm Was Born | The Boswell Sisters | 2:53 |
| 7. | "When was the last time you had a woman?" | Benjamin Button & Captain Mike | 0:13 |
| 8. | Freight Train Blues | Billie & DeDe Pierce | 5:34 |
| 9. | Basin Street Blues | Preservation Hall Jazz Band | 7:34 |
| 10. | "Thanksgiving, 1930" | Benjamin Button | 0:07 |
| 11. | If I Could Be With You (One Hour Tonight) | Louis Armstrong & His Sebastian New Cotton Club Orchestra | 3:35 |
| 12. | "What's your secret?" | Benjamin Button & Captain Mike | 0:25 |
| 13. | Chanson Sur Staline | Choeur De La Cathedrale De La Rue Daru, Paris XVII | 3:06 |
| 14. | "A date which will live in infamy..." | Franklin Delano Roosevelt | 0:16 |
| 15. | Arabeske for Piano in C Major Op. 18 | Various Artists | 3:18 |
| 16. | "Coming home" | Benjamin Button | 0:12 |
| 17. | Out Of Nowhere | Sidney Bechet | 3:00 |
| 18. | Dear Old Southland | Louis Armstrong | 3:16 |
| 19. | "Defined by opportunities" | Benjamin Button | 0:04 |
| 20. | Skokiaan | Perez Prado And His Orchestra | 2:38 |
| 21. | "Things were becoming different for me..." | Benjamin Button | 0:16 |
| 22. | My Prayer | The Platters | 2:45 |
| 23. | Bethena (A Concert Waltz) | Randy Kerber | 5:42 |
| 51:43 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
herzien: 31/01/2009
The Curious Case of Benjamin Button is de nieuwe film van de alom geprezen regisseur David Fincher en inmiddels genomineerd voor maarliefst 13 Oscars. Dat is natuurlijk niet mis en desondanks de soms wat slechtere recensies geheel terecht! Het ingenieuze verhaal over een jongeman die oud geboren wordt en alsmaar jonger wordt, vele dierbaren ziet sterven, en de liefde van z'n leven moet achterlaten vanwege zijn afwijking geeft je een brok in de keel. 166 minuten lang neemt de film je mee naar allerlei tijdperken van de vorige eeuw. Brad Pitt is in de eerste 50 minuten en de laatste 20 minuten van de film volledig met de computer getekend, zonder dat dit heel erg opgemerkt wordt door de kijker. De opbouw van zijn lichaam, wat ook steeds jonger wordt, is bijzonder goed gemaakt. De make-up effecten van superster Cate Blanchett, die afwisselend ontzettend oud en jong is in de film, zijn dubbel en dwars een Oscar waard. De soms zeer aangrijpende sterfscenes zijn dermate memorabel, dat ze zonder twijfel samen met de complete film de boeken in zullen gaan als een van de meest bijzondere films van de 21e eeuw. Geen film voor kinderen of mensen onder de 18 jaar...zij zullen de diepliggende en nogal duistere boodschap die Fincher wil overbrengen niet snappen: alles in een mensenleven zal uiteindelijk verdwijnen, behalve de ondoorgrondelijke wegen der liefde.
Alexandre Desplat werd tijdens de pre-productie gevraagd voor dit gigantische project en greep dit met twee handen aan. De muziek die eruit voort is gevloeid is wederom Oscarwaardig. De 24 tracks op de eerste cd is de muziek van Desplat, de tweede cd vormt met allerlei bestaande oude nummers en enkele quotes van Benjamin Button (alias Brad Pitt) een korte synopsis van de film. De soms zeer aangrijpende scenes in de film, bijvoorbeeld waar het personage van Cate Blanchett op het sterfbed ligt, worden gedragen door de zeer bijzondere muziek van Desplat. Hij zorgt voor een prachtige balans tussen rustige strijkers, prachtig pianospel, het subtiele gebruik van een trompet en een xylofoon en de machtig mooie thematiek. Tijdens de eerste track wordt je als luisteraar direct meegenomen met het grote levensverhaal van Benjamin Button. In enkele tracks, waaronder 'Mr. Gateau' gebruikt Desplat op subtiele wijze een syntesizer die een ritme aangeeft. In tracks zoals 'Little Man Oti' laat de meastro horen dat de film alles te maken heeft met Vadertje Tijd, door het gebruik van instrumenten die langzaam verder tikken. En in tracks zoals 'Daisy's Ballet Career' laat Desplat een ietwat snellere thematiek horen in combinatie met snelle violen, prachtige lange uitademende strijkers en ook weer dat pianospel. Alles bij elkaar het ideale moment om weg te dromen. Een van de mooiste nummers van het album is met vlag en wimpel 'Dying Away'. Hierin zien we een sterfscene waarbij de dood geen plaats kan krijgen in het geheel. Het dramatische van deze scenes in de film worden dubbel versterkt door de zeer aangrijpende muziek van Desplat. Een dwarsfluit speelt een treurig thema, de tissues kunnen uit de kast worden gehaald door de mensen met een zwakker gestel. De schitterende vioolsolo's in de track 'Love Returns' zijn adembenemend en smelten mooier samen dan bijvoorbeeld de vioolsolo's van Joshua Bell in Defiance van James Newton Howard. Daar waar de solo's een onderdeel van een track zijn, weet Desplat het te presteren om de viool in perfecte harmonie te laten klinken met de rest van het orkest.
Vol lof over deze prachtige nieuwe soundtrack van Alexandre Desplat en nog meer lof voor deze prachtige film die vanaf nu in alle bioscopen is te zien. Bereidt je voor op een filmervaring die zijn weerga niet kent, op een verloren verhaal van de beroemde schrijver F. Scott Fitzgerald wat men nooit durfde te verfilmen, op acteerprestaties van Pitt en Blanchett die hun euvre eventjes doet verbleken. En natuurlijk op wonderbaarlijk mooie muziek van Desplat, het kan niet vaak genoeg gezegd worden. Een topper van de bovenste plank!
The Curious Case of Benjamin Button is de nieuwe film van de alom geprezen regisseur David Fincher en inmiddels genomineerd voor maarliefst 13 Oscars. Dat is natuurlijk niet mis en desondanks de soms wat slechtere recensies geheel terecht! Het ingenieuze verhaal over een jongeman die oud geboren wordt en alsmaar jonger wordt, vele dierbaren ziet sterven, en de liefde van z'n leven moet achterlaten vanwege zijn afwijking geeft je een brok in de keel. 166 minuten lang neemt de film je mee naar allerlei tijdperken van de vorige eeuw. Brad Pitt is in de eerste 50 minuten en de laatste 20 minuten van de film volledig met de computer getekend, zonder dat dit heel erg opgemerkt wordt door de kijker. De opbouw van zijn lichaam, wat ook steeds jonger wordt, is bijzonder goed gemaakt. De make-up effecten van superster Cate Blanchett, die afwisselend ontzettend oud en jong is in de film, zijn dubbel en dwars een Oscar waard. De soms zeer aangrijpende sterfscenes zijn dermate memorabel, dat ze zonder twijfel samen met de complete film de boeken in zullen gaan als een van de meest bijzondere films van de 21e eeuw. Geen film voor kinderen of mensen onder de 18 jaar...zij zullen de diepliggende en nogal duistere boodschap die Fincher wil overbrengen niet snappen: alles in een mensenleven zal uiteindelijk verdwijnen, behalve de ondoorgrondelijke wegen der liefde.
Alexandre Desplat werd tijdens de pre-productie gevraagd voor dit gigantische project en greep dit met twee handen aan. De muziek die eruit voort is gevloeid is wederom Oscarwaardig. De 24 tracks op de eerste cd is de muziek van Desplat, de tweede cd vormt met allerlei bestaande oude nummers en enkele quotes van Benjamin Button (alias Brad Pitt) een korte synopsis van de film. De soms zeer aangrijpende scenes in de film, bijvoorbeeld waar het personage van Cate Blanchett op het sterfbed ligt, worden gedragen door de zeer bijzondere muziek van Desplat. Hij zorgt voor een prachtige balans tussen rustige strijkers, prachtig pianospel, het subtiele gebruik van een trompet en een xylofoon en de machtig mooie thematiek. Tijdens de eerste track wordt je als luisteraar direct meegenomen met het grote levensverhaal van Benjamin Button. In enkele tracks, waaronder 'Mr. Gateau' gebruikt Desplat op subtiele wijze een syntesizer die een ritme aangeeft. In tracks zoals 'Little Man Oti' laat de meastro horen dat de film alles te maken heeft met Vadertje Tijd, door het gebruik van instrumenten die langzaam verder tikken. En in tracks zoals 'Daisy's Ballet Career' laat Desplat een ietwat snellere thematiek horen in combinatie met snelle violen, prachtige lange uitademende strijkers en ook weer dat pianospel. Alles bij elkaar het ideale moment om weg te dromen. Een van de mooiste nummers van het album is met vlag en wimpel 'Dying Away'. Hierin zien we een sterfscene waarbij de dood geen plaats kan krijgen in het geheel. Het dramatische van deze scenes in de film worden dubbel versterkt door de zeer aangrijpende muziek van Desplat. Een dwarsfluit speelt een treurig thema, de tissues kunnen uit de kast worden gehaald door de mensen met een zwakker gestel. De schitterende vioolsolo's in de track 'Love Returns' zijn adembenemend en smelten mooier samen dan bijvoorbeeld de vioolsolo's van Joshua Bell in Defiance van James Newton Howard. Daar waar de solo's een onderdeel van een track zijn, weet Desplat het te presteren om de viool in perfecte harmonie te laten klinken met de rest van het orkest.
Vol lof over deze prachtige nieuwe soundtrack van Alexandre Desplat en nog meer lof voor deze prachtige film die vanaf nu in alle bioscopen is te zien. Bereidt je voor op een filmervaring die zijn weerga niet kent, op een verloren verhaal van de beroemde schrijver F. Scott Fitzgerald wat men nooit durfde te verfilmen, op acteerprestaties van Pitt en Blanchett die hun euvre eventjes doet verbleken. En natuurlijk op wonderbaarlijk mooie muziek van Desplat, het kan niet vaak genoeg gezegd worden. Een topper van de bovenste plank!
Het alom geprezen ‘The Curious Case of Benjamin Button’ is na lang wachten in de bioscopen te zien. Dertien Oscarnominaties, zes Golden Globe Nominaties… De hoge verwachting worden eindelijk waargemaakt, of net niet. Nee ‘The Curious Case Of Benjamin Button’ is zoals verwacht op bijna alle filmische vlakken perfect onderhouden, maar weet niet te overtuigen. Fincher introduceert drie uur lang minstens een dozijn aan personages, maar geen van hen weet je mee te nemen in hun wereld en relaties worden oppervlakkig neergezet. Met een gebrek aan spanningsboog is het ritme tussen biografische en dramatische cinema vergeten en het ene mooie plaatje na het andere kan dat feit niet verbeteren. Jawel, Fincher had beschikking tot een prachtig verhaal, maar moest dit in de postproductie blijkbaar flink inkorten waardoor scèneovergangen niet mooi verlopen en de film constant op één lijn blijft. Zo ook de score.
De film is een prachtig project voor een filmcomponist. Alaxandre Desplat had dan ook alle kansen om van The Curious Case of Benjamin Button zijn beste score ooit te maken. De film laat de kijker zelf bepalen wie die merkwaardige Benjamin Button nou eigenlijk is en Desplat kon zijn Benjamin prachtig vertalen in muziek. Zijn thema’s konden op excentrieke wijzen groeien terwijl Benjamin jonger oogt, maar wijzer wordt. Echter blijft de score van Desplat continu op één lijn. Zijn score weet je niet vast te houden in het leven van Benjamin en verbetert de irritante scèneovergangen niet. Enig voordeel aan de score is dat de film nooit voorspelbaar is door de score van Desplat, wat voor Fincher de reden was om Desplat aan te stellen bij de crew. Echter had zijn score gedurfder gemogen en waren iets meer snellere motiefjes en slagwerk uit ‘The Queen’ geen overbodige luxe geweest. Desplat had deze met zijn kwaliteiten deze elementen prima in zijn score kunnen verwerken om de film nog meer te verhalen.
Op album begint ‘The Curious Case of Benjamin Button’ magistraal. Een begin van het mysterieuze hoofdthema introduceert zich, wat zich in de tweede track uitbreidt. Daar blijft het dan ook bij; de groei van de thema’s die de mysterieuze Benjamin Button zo fantastisch beschrijven, het komt werkelijk niet uit de zeep. Zoals ik al zei, de eerste track klinkt op cd magistraal. Helaas valt het niet op in de film, weet het niet voor meerwaarde te zorgen en breidt het thema zich verder niet uit.
Zo is de rest van de score. Alles blijft op één lijn en neemt je niet echt mee in het leven van Benjamin Button. Een leven groeit, een lichaam wordt jonger, maar de soundtrack herhaalt. Het zorgt ervoor dat de soundtrack niet echt interessant klinkt voor wie oplettend een uurtje filmmuziek wil luisteren. The Curious Case of Benjamin Button is als tijdens het lezen of werken een prettige luisterervaring, maar verveelt verder in alle opzichten. Het idee dat de muziek tijdens de film, door een gebrek aan durf van de componist en de verhalende mysterie, niet echt werkt verzuimt de luisterervaring dan. Uit The Curious Case of Benjamin Button was voor Desplat zo veel meer te halen dan hij nu doet met een alledaagse score.
Na lang wachten op een verfilming van ‘The Curious Case of Benjamin Button’ lijkt het script niet in goede handen te zijn gekomen. Fincher maakt een prachtige film die echter toch net te ambitieus voor hem lijkt. Ondergetekende kwam niet met een volwaardig gevoel de bioscoop uit door de mis van een aantal zaken. Onder andere de muziek. Die werkt helaas niet en dat komt omdat ze toch net niet genoeg in zich heeft om een film als Benjamin Button van begin tot eind te beschrijven. Aanvankelijk is de muziek namelijk veel belovend, maar groeit niet en weet gedurende de score steeds minder te verhalen terwijl het leven van Benjamin steeds interessanter en mysterieuzer wordt. Zoals Benjamin jonger oogt, daalt ook de kwaliteit van de score.
De film is een prachtig project voor een filmcomponist. Alaxandre Desplat had dan ook alle kansen om van The Curious Case of Benjamin Button zijn beste score ooit te maken. De film laat de kijker zelf bepalen wie die merkwaardige Benjamin Button nou eigenlijk is en Desplat kon zijn Benjamin prachtig vertalen in muziek. Zijn thema’s konden op excentrieke wijzen groeien terwijl Benjamin jonger oogt, maar wijzer wordt. Echter blijft de score van Desplat continu op één lijn. Zijn score weet je niet vast te houden in het leven van Benjamin en verbetert de irritante scèneovergangen niet. Enig voordeel aan de score is dat de film nooit voorspelbaar is door de score van Desplat, wat voor Fincher de reden was om Desplat aan te stellen bij de crew. Echter had zijn score gedurfder gemogen en waren iets meer snellere motiefjes en slagwerk uit ‘The Queen’ geen overbodige luxe geweest. Desplat had deze met zijn kwaliteiten deze elementen prima in zijn score kunnen verwerken om de film nog meer te verhalen.
Op album begint ‘The Curious Case of Benjamin Button’ magistraal. Een begin van het mysterieuze hoofdthema introduceert zich, wat zich in de tweede track uitbreidt. Daar blijft het dan ook bij; de groei van de thema’s die de mysterieuze Benjamin Button zo fantastisch beschrijven, het komt werkelijk niet uit de zeep. Zoals ik al zei, de eerste track klinkt op cd magistraal. Helaas valt het niet op in de film, weet het niet voor meerwaarde te zorgen en breidt het thema zich verder niet uit.
Zo is de rest van de score. Alles blijft op één lijn en neemt je niet echt mee in het leven van Benjamin Button. Een leven groeit, een lichaam wordt jonger, maar de soundtrack herhaalt. Het zorgt ervoor dat de soundtrack niet echt interessant klinkt voor wie oplettend een uurtje filmmuziek wil luisteren. The Curious Case of Benjamin Button is als tijdens het lezen of werken een prettige luisterervaring, maar verveelt verder in alle opzichten. Het idee dat de muziek tijdens de film, door een gebrek aan durf van de componist en de verhalende mysterie, niet echt werkt verzuimt de luisterervaring dan. Uit The Curious Case of Benjamin Button was voor Desplat zo veel meer te halen dan hij nu doet met een alledaagse score.
Na lang wachten op een verfilming van ‘The Curious Case of Benjamin Button’ lijkt het script niet in goede handen te zijn gekomen. Fincher maakt een prachtige film die echter toch net te ambitieus voor hem lijkt. Ondergetekende kwam niet met een volwaardig gevoel de bioscoop uit door de mis van een aantal zaken. Onder andere de muziek. Die werkt helaas niet en dat komt omdat ze toch net niet genoeg in zich heeft om een film als Benjamin Button van begin tot eind te beschrijven. Aanvankelijk is de muziek namelijk veel belovend, maar groeit niet en weet gedurende de score steeds minder te verhalen terwijl het leven van Benjamin steeds interessanter en mysterieuzer wordt. Zoals Benjamin jonger oogt, daalt ook de kwaliteit van de score.
De Oscars komen er weer aan en dat wil zeggen dat er weer films als favoriet aangeduid kunnen worden. Dit jaar is het ongetwijfeld "The Curious Case of Benjamin Button" dat de titelrol van Topfavoriet op zich kan nemen. 13 (!) nominaties, waaronder die voor beste filmmuziek, beste acteur en beste regisseur. Maar de concurrentie is niet min: voor muziek is Defiance voor mij toch echt wel de topfavoriet, voor beste acteur krijgt Brad Pitt af te rekenen met Frank Langella van Frost/ Nixon. Frost/ Nixon is ook een topfavoriet, voor beste film. En in de "kleine" categorieën, krijgt The Curious Case af te rekenen met The Dark Knight. Beste Mannelijke Bijrol gaat volgens velen, ongetwijfeld naar Heath Ledger, eergisteren een jaar overleden.
Maar toch, dertien nominaties is niet niks. Een van de drie toppers zal ongetwijfeld de grote verliezer zijn.
Nu, de categorie die ons het meeste aanbelangt is die natuurlijk van filmmuziek. De favorieten: The Curious Case ..., Milk, Slumdog Millionaire, Defiance. Die laatste was ongetwijfeld het hoogtepunt van James Newton Howard sinds Snow Falling On Ceddar. Desplat daarentegen, had al eerder een oscar verdiend voor zijn score voor The Queen. En nu zijn zij samen genomineerd. Moeilijke keuze, want deze score voor The Curious Case is tevens een pareltje.
Alexandre Desplat kan met enkele pianomotieven emotionele muziek maken. Dat deed hij al voor The Queen. CD 1, Postcards begint al vrij bevreemdend, wat al direct de sfeer van de film, een oud geboren man die bij het opgroeien jonger wordt, bevat. Dit is meteen de intro voor een leuke luisterervaring. De stijl van Desplat hoor je direct door in de soundtrack, de piano krijgt direct een vrij belangrijke rol toebedeelt. En al snel luister je naar een vrij intieme score. Soms is het enkel de piano, soms alleen een viool dat je erboven hoort.
Nothing Lasts is het droevigste stukje op de score. Hier horen we een Desplat op zijn sterkst.
The Accident daarentegen mist een beetje emotie. Het is allemaal wel goed bedoeld, maar toch mist Desplat hier zijn doel een beetje.
Het is ook, vanaf dan af volgen de triestige tracks elkaar op. Véél verscheidenheid zit er niet tussen, met gevolg dat het soms wat langdradig is. Toch, de tracks ondergaan een intensivering. Ze worden emotioneler en emotioneler naarmate het album vordert. Eerst kan je nog een zekere vrolijkheid horen, maar naar het einde toe is er nergens nog een spoor van vreugde. Dan is het drama pur sang.
De Tweede CD is meer de cd van de toegevoegde muziek: voornamelijk Jazz. Jazz is de perfecte melancholiestijl. Louis Armstrong heeft een handje in dit tweede deel van de score. Ook leuk is dat Benjamin Button (Brad Pitt) enkele one - liners ertussen gooit, waardoor het soms lijkt alsof je de film in het klein hoort. Het is soms een hoorspel, want een gezegde van Benjamin Button wordt onmiddellijk gevolgd door een daarop volgende jazzie track.
Maar er staat net iets meer op dan alleen jazzy tracks en one - liners: een walz, een concerto en de toespraak van Franklin Delano Roosevelt hebben ook hun plaatsje gekregen.
Toch, ik denk niet dat the Academy daarom The Curious Case ... heeft genomineerd.
Samengevat: soms had ik de indruk dat ik naar een Desplat hoorde die niet op zijn allerbeste was. Veel herhalingen, niet altijd even sterk, maar toch bevat elke track een schoonheid die je niet bij elke gelijkaardige dramafilm hoort. Het album overstijgt nog altijd de middenmaat. Natuurlijk, veel hangt af van filmbeelden, maar het zou min of meer een onverdiende Oscar zijn. Net zo onverdiend als toen Babel won van The Queen.
De andere Oscar kandidaat, Defiance is voor mij echt wel dé topfavoriet! Een Oscar lijkt al weggelegd te zijn, maar toch weet je niet zeker wie wint. Defiance zou verdiend zijn, maar deze eigenlijk ook. Toch staat Defiance een trapje hoger.
Maar toch, dertien nominaties is niet niks. Een van de drie toppers zal ongetwijfeld de grote verliezer zijn.
Nu, de categorie die ons het meeste aanbelangt is die natuurlijk van filmmuziek. De favorieten: The Curious Case ..., Milk, Slumdog Millionaire, Defiance. Die laatste was ongetwijfeld het hoogtepunt van James Newton Howard sinds Snow Falling On Ceddar. Desplat daarentegen, had al eerder een oscar verdiend voor zijn score voor The Queen. En nu zijn zij samen genomineerd. Moeilijke keuze, want deze score voor The Curious Case is tevens een pareltje.
Alexandre Desplat kan met enkele pianomotieven emotionele muziek maken. Dat deed hij al voor The Queen. CD 1, Postcards begint al vrij bevreemdend, wat al direct de sfeer van de film, een oud geboren man die bij het opgroeien jonger wordt, bevat. Dit is meteen de intro voor een leuke luisterervaring. De stijl van Desplat hoor je direct door in de soundtrack, de piano krijgt direct een vrij belangrijke rol toebedeelt. En al snel luister je naar een vrij intieme score. Soms is het enkel de piano, soms alleen een viool dat je erboven hoort.
Nothing Lasts is het droevigste stukje op de score. Hier horen we een Desplat op zijn sterkst.
The Accident daarentegen mist een beetje emotie. Het is allemaal wel goed bedoeld, maar toch mist Desplat hier zijn doel een beetje.
Het is ook, vanaf dan af volgen de triestige tracks elkaar op. Véél verscheidenheid zit er niet tussen, met gevolg dat het soms wat langdradig is. Toch, de tracks ondergaan een intensivering. Ze worden emotioneler en emotioneler naarmate het album vordert. Eerst kan je nog een zekere vrolijkheid horen, maar naar het einde toe is er nergens nog een spoor van vreugde. Dan is het drama pur sang.
De Tweede CD is meer de cd van de toegevoegde muziek: voornamelijk Jazz. Jazz is de perfecte melancholiestijl. Louis Armstrong heeft een handje in dit tweede deel van de score. Ook leuk is dat Benjamin Button (Brad Pitt) enkele one - liners ertussen gooit, waardoor het soms lijkt alsof je de film in het klein hoort. Het is soms een hoorspel, want een gezegde van Benjamin Button wordt onmiddellijk gevolgd door een daarop volgende jazzie track.
Maar er staat net iets meer op dan alleen jazzy tracks en one - liners: een walz, een concerto en de toespraak van Franklin Delano Roosevelt hebben ook hun plaatsje gekregen.
Toch, ik denk niet dat the Academy daarom The Curious Case ... heeft genomineerd.
Samengevat: soms had ik de indruk dat ik naar een Desplat hoorde die niet op zijn allerbeste was. Veel herhalingen, niet altijd even sterk, maar toch bevat elke track een schoonheid die je niet bij elke gelijkaardige dramafilm hoort. Het album overstijgt nog altijd de middenmaat. Natuurlijk, veel hangt af van filmbeelden, maar het zou min of meer een onverdiende Oscar zijn. Net zo onverdiend als toen Babel won van The Queen.
De andere Oscar kandidaat, Defiance is voor mij echt wel dé topfavoriet! Een Oscar lijkt al weggelegd te zijn, maar toch weet je niet zeker wie wint. Defiance zou verdiend zijn, maar deze eigenlijk ook. Toch staat Defiance een trapje hoger.
Net zoals de geweldige film zelf, is de score voor The Curious Case of Benjamin Button (vanaf hier zal ik deze CCOBB noemen)wonderschoon, rustig en lang. Dit is geen score die je gehaast op moet zetten, maar eerder een score die je op een rustige avond met een glas wijn en een goed boek op moet/kan zetten. Het tempo ligt niet hoog, wat Desplat alle tijd geeft om zijn talent ten volle te laten horen. Eerdere, wat bekendere, werken van Alexandre Desplat waren Mr. Magorium's Wonder Emporium en het onverdiend geflopte The Golden Compass. Beide scores tilden de film op een hoger niveau, maar wat Desplat met CCOBB doet is de pure essentie van filmmuziek maken: Muziek maken die de beelden niet alleen ondersteunen, maar ook de emoties versterken. Filmmuziek, goede filmmuziek kan je echter ook los meenemen naar de herinneringen van de film, of misschien zelfs naar iets herkenbaars in je eigen leven. Laten we zeggen dat The Curious Case of Benjamin Button dat op angstig goede manier doet.
Wat de score sowieso al mee heeft gekregen, van het verhaal dan, is de mystiek erom heen.
Benjamin Button leeft zijn leven eigenlijk heel normaal, maar dan in de tegenovergestelde volgorde. Hij wordt als oude man geboren, en ''groeit'' uit tot baby. In de liefde is dit nogal onhandig, want heel vaak is leeftijdsverschil toch wel degelijk een obstakel. Ten tweede, de sfeer. Desplat lijkt een oogje te hebben op films met een magisch of mysterieus sfeertje. The Golden Compass was een wervelstorm met magische uitvindingen en fantastische wezens en personages, Mr. Magorium's Wonder Emporium was alleen al magisch door het levende speelgoed. CCOBB ligt in precies hetzelfde straatje. Het is alleen een veel langere, en om eerlijk te zijn serieuzere score/film die je veel langer bij blijft, en vooral de dag dat je uit de bioscoop komt in je hoofd zal rondspoken. Zo ook de score.
Tijdens het beluisteren ervan maak je net zo'n reis mee als de hoofdpersoon. Bij veel scores kan je zo de goede en de minder goede (en in sommige gevallen helaas de slechte) stukken aanwijzen. Hier is dat onmogelijk. Alles hier is in één woord fantastisch. Er zijn geen slechte stukken te ontdekken. De wat subtielere, meer emotioneel getinte instrumenten zoals de viool, de cello en de piano beheersen de score, zonder vervelend te worden. Dit alles is subtiel en precies gespeeld, en versterken de film maximaal, en zorgen voor de eerder vermelde sfeer. Ook de houtblazers zijn goed vertegenwoordigt. Tot zover het instrumentale gedeelte.
De soundtrack herbergt echter nog meer dan prachtige muziek. Het verhaal wordt verteld door middel van Amerikaanse muziek tussen de jaren 20-40, kortom: Blues, Jazz en enkele andere voorbeelden zoals fanfares, en zelfs een walz. Bijgestaan door enkele audiostukken uit de film, waarin Brad Pitt zijn ''Curious Case'' verteld voegt dit een leuke extra toe. Ik weet echter wel welke disc het meest in mijn cd-speler zal verdwijnen.
The Curious Case of Benjamin Button is in allerlei aspecten een groot succes. Vandaar de 13 oscarnominaties misschien? Het is een prachtige score, en kan zich scharen tussen de top van afgelopen jaar, gesierd door titels zoals Defiance, The Dark Knight en Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Ergens is deze score zoveel beter dan de bovengenoemde; rust en pure klasse op zijn mooist. Geen ingewikkelde orkestraties maar simpel en effectief. Twee duimen omhoog en vijf sterren voor dit meesterwerk.
Wat de score sowieso al mee heeft gekregen, van het verhaal dan, is de mystiek erom heen.
Benjamin Button leeft zijn leven eigenlijk heel normaal, maar dan in de tegenovergestelde volgorde. Hij wordt als oude man geboren, en ''groeit'' uit tot baby. In de liefde is dit nogal onhandig, want heel vaak is leeftijdsverschil toch wel degelijk een obstakel. Ten tweede, de sfeer. Desplat lijkt een oogje te hebben op films met een magisch of mysterieus sfeertje. The Golden Compass was een wervelstorm met magische uitvindingen en fantastische wezens en personages, Mr. Magorium's Wonder Emporium was alleen al magisch door het levende speelgoed. CCOBB ligt in precies hetzelfde straatje. Het is alleen een veel langere, en om eerlijk te zijn serieuzere score/film die je veel langer bij blijft, en vooral de dag dat je uit de bioscoop komt in je hoofd zal rondspoken. Zo ook de score.
Tijdens het beluisteren ervan maak je net zo'n reis mee als de hoofdpersoon. Bij veel scores kan je zo de goede en de minder goede (en in sommige gevallen helaas de slechte) stukken aanwijzen. Hier is dat onmogelijk. Alles hier is in één woord fantastisch. Er zijn geen slechte stukken te ontdekken. De wat subtielere, meer emotioneel getinte instrumenten zoals de viool, de cello en de piano beheersen de score, zonder vervelend te worden. Dit alles is subtiel en precies gespeeld, en versterken de film maximaal, en zorgen voor de eerder vermelde sfeer. Ook de houtblazers zijn goed vertegenwoordigt. Tot zover het instrumentale gedeelte.
De soundtrack herbergt echter nog meer dan prachtige muziek. Het verhaal wordt verteld door middel van Amerikaanse muziek tussen de jaren 20-40, kortom: Blues, Jazz en enkele andere voorbeelden zoals fanfares, en zelfs een walz. Bijgestaan door enkele audiostukken uit de film, waarin Brad Pitt zijn ''Curious Case'' verteld voegt dit een leuke extra toe. Ik weet echter wel welke disc het meest in mijn cd-speler zal verdwijnen.
The Curious Case of Benjamin Button is in allerlei aspecten een groot succes. Vandaar de 13 oscarnominaties misschien? Het is een prachtige score, en kan zich scharen tussen de top van afgelopen jaar, gesierd door titels zoals Defiance, The Dark Knight en Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. Ergens is deze score zoveel beter dan de bovengenoemde; rust en pure klasse op zijn mooist. Geen ingewikkelde orkestraties maar simpel en effectief. Twee duimen omhoog en vijf sterren voor dit meesterwerk.
In 1921 schreef dé auteur van de Jazz Age, Francis Scott Fitzgerald, het verhaal The Curious Case of Benjamin Button. Nu, in 2009, heeft regisseur David Fincher (o.m. Zodiac) daar een bijna drie uur durende bewerking van gemaakt met in de hoofdrol Brad Pitt (Mr. & Mrs. Smith) en Cate Blanchett (Elizabeth). De film is een zeer vrije bewerking van het oorspronkelijke verhaal en kon niet altijd op even goede recensies in de kranten lezen. Toch is de film, toegegeven, het soort epos waar de Verenigde Staten van smullen, genomineerd voor maar liefst dertien Oscars, waaronder die voor de Beste Muziek.
De echte kenner hoeft nog geen minuut te luisteren naar de muziek voor The Curious Case of Benjamin Button, of hij zal daar de hand van componist Alexandre Desplat in herkennen. De man hanteert in “Postcards” zijn typische stijl van harp, piano en strijkers. Verder wordt de muziek gedragen door solistische passages van allerlei blazers (hoorn, trompet, dwarsfluit) en enkele percussionisten uit Desplats 87-hoofdige ensemble. Deze film, rustig voortkabbelend, is precies het soort rolprent dat geschikt is voor de Fransman. Hij heeft al meerdere meesterwerken met rustig voortkabbelende muziek op zijn naam staan: Lust, Caution, The Queen en Girl with a Pearl Earring bijvoorbeeld. Het was dan ook een niet meer dan logische stap dat David Fincher Desplat aantrok voor deze film.
The Curious Case kent enkele thema’s, of eerder gezegd motiefjes, die op repetitieve wijze in de score verweven zitten. Het gros van de nummers kennen dan ook eenzelfde bezetting en thematiek. (Bijna) elk nummer heeft ook een langzame tempoduiding, wat maakt dat er veel van de luisteraar gevraagd wordt. Toch zijn er ook uitzonderingen op deze ‘regel’: “‘Little Man’ Oti” bijvoorbeeld, met veel tikkende geluiden. Maar ook “Daisy’s Ballet Career” is een opvallende track: in de strijkers is een haast swingend motiefje te horen en de instrumentatie is hier veel luchtiger. De daarop volgende track, “The Accident”, is ook zo’n opvallende track in positieve zin. En dat is prettig. Het wisselt af tussen alle langzamere, emotioneel zwaardere composities. Dat is iets wat Alexandre Desplat wel vaker had mogen doen – of waar Fincher in zijn toch al vrije bewerking meer ruimte voor had mogen laten.
Want een lijn is er in de muziek toch wel te ontdekken. Zoals in de film bij Benjamin Button steeds meer naar voren komt dat hij zal sterven, dat het leven eindig is – wat het verder vrij simpele thema van de film is en wat dus bij elk personage naar voren wordt gebracht –, en hij daardoor droevig gestemd raakt, dat is ook te horen in de muziek. Als ‘hoogtepunt’ voor deze dramatiek kan de track “Nothing Lasts” worden aangemerkt. Dat is niet opvallend, de track draagt als naam de twee woorden het thema van de film weerspiegelen.
De tweede cd bevat minder interessant materiaal: het zijn quotes uit de film of stukken muziek uit de film die niet van Desplats hand zijn. Het is leuk om een keertje te luisteren, maar ik denk dat de gemiddelde luisteraar het niet vaak zal gaan beluisteren.
Terugkomend op de Oscar-nominatie voor Alexandre Desplats The Curious Case of Benjamin Button: ik denk dat een andere kanshebber, Defiance, ermee aan de haal zal gaan. Desplat heeft altijd een hoog niveau, maar dit is niet zijn beste score ooit. Het is mooie, geraffineerde muziek. Nergens laat Desplat steken vallen. Maar het weet gewoon net niet te overtuigen als totaalplaatje.
De echte kenner hoeft nog geen minuut te luisteren naar de muziek voor The Curious Case of Benjamin Button, of hij zal daar de hand van componist Alexandre Desplat in herkennen. De man hanteert in “Postcards” zijn typische stijl van harp, piano en strijkers. Verder wordt de muziek gedragen door solistische passages van allerlei blazers (hoorn, trompet, dwarsfluit) en enkele percussionisten uit Desplats 87-hoofdige ensemble. Deze film, rustig voortkabbelend, is precies het soort rolprent dat geschikt is voor de Fransman. Hij heeft al meerdere meesterwerken met rustig voortkabbelende muziek op zijn naam staan: Lust, Caution, The Queen en Girl with a Pearl Earring bijvoorbeeld. Het was dan ook een niet meer dan logische stap dat David Fincher Desplat aantrok voor deze film.
The Curious Case kent enkele thema’s, of eerder gezegd motiefjes, die op repetitieve wijze in de score verweven zitten. Het gros van de nummers kennen dan ook eenzelfde bezetting en thematiek. (Bijna) elk nummer heeft ook een langzame tempoduiding, wat maakt dat er veel van de luisteraar gevraagd wordt. Toch zijn er ook uitzonderingen op deze ‘regel’: “‘Little Man’ Oti” bijvoorbeeld, met veel tikkende geluiden. Maar ook “Daisy’s Ballet Career” is een opvallende track: in de strijkers is een haast swingend motiefje te horen en de instrumentatie is hier veel luchtiger. De daarop volgende track, “The Accident”, is ook zo’n opvallende track in positieve zin. En dat is prettig. Het wisselt af tussen alle langzamere, emotioneel zwaardere composities. Dat is iets wat Alexandre Desplat wel vaker had mogen doen – of waar Fincher in zijn toch al vrije bewerking meer ruimte voor had mogen laten.
Want een lijn is er in de muziek toch wel te ontdekken. Zoals in de film bij Benjamin Button steeds meer naar voren komt dat hij zal sterven, dat het leven eindig is – wat het verder vrij simpele thema van de film is en wat dus bij elk personage naar voren wordt gebracht –, en hij daardoor droevig gestemd raakt, dat is ook te horen in de muziek. Als ‘hoogtepunt’ voor deze dramatiek kan de track “Nothing Lasts” worden aangemerkt. Dat is niet opvallend, de track draagt als naam de twee woorden het thema van de film weerspiegelen.
De tweede cd bevat minder interessant materiaal: het zijn quotes uit de film of stukken muziek uit de film die niet van Desplats hand zijn. Het is leuk om een keertje te luisteren, maar ik denk dat de gemiddelde luisteraar het niet vaak zal gaan beluisteren.
Terugkomend op de Oscar-nominatie voor Alexandre Desplats The Curious Case of Benjamin Button: ik denk dat een andere kanshebber, Defiance, ermee aan de haal zal gaan. Desplat heeft altijd een hoog niveau, maar dit is niet zijn beste score ooit. Het is mooie, geraffineerde muziek. Nergens laat Desplat steken vallen. Maar het weet gewoon net niet te overtuigen als totaalplaatje.
Na het bijna onovertroffen 'Lust and Caution' een nieuw meesterwerk van Desplat. Hij schrijft meesterlijke walsdeuntjes!
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Winnaar)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Winnaar)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Aquarium, Camille Saint-Saëns (Klassiek)
Lacrymosa, Libera children's choir (Klassiek)
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Aquarium, Camille Saint-Saëns (Klassiek)
Lacrymosa, Libera children's choir (Klassiek)