Patch Adams
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte |
|---|---|---|---|
| 1. | Faith of the Heart | Rod Stewart | 4:18 |
| 2. | Let it Rain | Eric Clapton | 5:02 |
| 3. | Only You Know and I Know | Dave Mason | 4:07 |
| 4. | Carry On | Crosby, Stills, Nash & Young | 4:26 |
| 5. | Bell Bottom Blues | Derek and the Dominoes | 5:02 |
| 6. | Good Lovin' | The Rascals | 2:31 |
| 7. | The Weight | The Band | 4:35 |
| 8. | People Got to be Free | The Rascals | 3:01 |
| 9. | Stand | Sly and the Family Stallone | 3:08 |
| 10. | Main Title | 2:15 | |
| 11. | Look Beyond the Fingers | 1:46 | |
| 12. | Children's Ward | 2:33 | |
| 13. | Ranch Reveal | 1:28 | |
| 14. | Hello | 1:31 | |
| 15. | Speech - Children's Reprise | 2:39 | |
| 16. | Front Porch | 2:36 | |
| 17. | Butterfly - Noodle Pool | 2:57 | |
| 18. | The Ruling - Graduation | 3:23 | |
| 57:18 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Dit is de vierde recensie uit de Marc Shaiman serie.
Vorige: A Few Good Men
Volgend: Misery
De Amerikaanse film Patch Adams is een komedie die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De film is geregisseerd door Tom Shadyac (Ace Ventura: Pet Detective, Liar Liar, The Nutty Professor, Bruce Almighty). De film vertelt het verhaal van Dr. Hunter Adams, een arts die humor gebruikt als sociaal geneesmiddel. De film kreeg van de critici echter nogal magere recensies (critici hebben niet zoveel op met feel-good films), maar was in de bioscopen een groot succes. De echte Adams was echter niet zo te spreken over de manier waarop hij in de film werd neergezet en gaf ook de kritiek dat van de winst die de film opleverde er niets naar zijn ziekenhuizen ging, die gratis gezondheidszorg aanbieden aan de armen.
Het verhaal draait om Hunter 'Patch' Adams (Robin Williams), die vanwege z'n depressiviteit in een kliniek zit. Daar merkt hij echter dat humor z'n medepatiënten enorm helpt. Juist daardoor komt hij uit z'n depressie en besluit hij om arts te worden en begint aan een studie geneeskunde. Daar blijkt hij de oudste student en steekt hij z'n mening niet onder stoelen of banken. Maar de leraren vinden dat hij z'n grappen thuis moet laten, totdat ze erachter komen dat humor daadwerkelijk helpt bij de genezing van patiënten...
Van de muziek bij de film is een album uitgekomen met een aantal songs en een korte score van Marc Shaiman. Terwijl Shaiman nota bene een Oscarnominatie kreeg voor z'n score!
Het album opent met negen songs. Deze worden overwegend gezongen door bekende artiesten en zijn zeker goed beluisterbaar, wat op soundtrackalbums nog wel eens anders is.
De eerste is een prettige rockballad van Rod Stewart, met een heel aardige melodie en een prettig arrangement. De tweede song is een rocksong van Eric Clapton, die de song ook geschreven heeft. De melodie spreekt echter wat minder aan, omdat deze een beetje in mineur staat en de rock-kleuring wat overheerst. De song van Dave Mason ligt in dezelfde stijl als de voorgaande song van Clapton.
'Carry On' is een popsong van Crosby, Stills, Nash & Young, waarbij ze zingen in hun typerende meerstemmigheid. De song heeft een tamelijk rocky karakter, die soms door het gitaarspel wat psychedelisch overkomt. De song 'Bell Bottom Blues' is een song die door Eric Clapton geschreven is, maar hier gezongen wordt door Derek and the Dominoes. Dit is een heel aardige poprocksong, met een ballad-achtig karakter. De song van The Rascals is een wat meer gedateerde rocksong, die uit de zestiger jaren van de vorige eeuw komt.
'The Weight' is een poprocksong van The Band uit 1969, maar heeft een tamelijk tijdloos karakter en doet het nog steeds goed. Dat geldt minder voor de tweede song van The Rascals op dit album, die net als de vorige een duidelijk zestiger jaren kleuring heeft. 'Stand' is de laatste song en wordt gezongen door Sly and the Family Stone en lijkt een beetje op de bekende song 'Jack and Jill' van Raydio en is minder funky dan de band meestal zingt. Daardoor ligt deze song best prettig in het gehoor.
Pas bij de tiende track begint de muziek van Shaiman. En hij heeft voor de film een werkelijk prachtige score geschreven. De film gaat over mensen met een hart voor hun naasten en Shaiman versterkt die emotie met geweldige invoelende muziek.
De score opent met de 'Main Title', die rustig begint met mooie ingetogen pianoklanken in een prachtige melodie. Na een halve minuut komen de harp en strijkers erbij en weet Shaiman direct kippenvel te veroorzaken. Vooral als de hobo naderhand wordt toegevoegd blijf je gebiologeerd naar de muziek luisteren. Geweldig.
En die prachtige stijl van strijkers en piano blijft doorgaan in 'Look Beyond the Fingers', waar Shaiman zelfs even een hoorn toevoegt. De rustige en ingetogen muziek heeft een duidelijk emotionele lading en Shaiman trekt alle registers op dat gebied open, wat leidt tot een waar luisterfeest.
In 'Children's Ward' krijgt de muziek zowaar een vrolijke, opbeurende kleuring in een vlotte stijl, met opnieuw piano en strijkers in de prachtige hoofdrollen. Deze stijl komt terug in het tweede deel van vijftiende track, maar ook de tweede helft van 'Ranch Reveal' laat een vlotte stijl horen, waarbij de thematiek steeds dichtbij het hoofdthema ligt.
'Hello' is een track die een beetje afwijkt, maar toch ook de effecten van het thema door laat schemeren in een stijl die iets meer van Thomas Newman wegheeft. Toch is dit tegelijk ook een prachtige track, met mooie volle arrangementen van strijkers en opnieuw aangevuld met Shaimans favoriete instrument, de piano.
Een rustig en licht melancholiek element in de score is het eerste deel van de track 'Speech / Children's Reprise', die daarna overgaat in de vlottere en vrolijker stijl die we eerder ook al hoorden.
In de track 'Front Porch' krijgen we een nieuw thema te horen, dat overigens wel in het verlengde ligt van het hoofdthema. Opnieuw hebben piano en strijkers duidelijk de hoofdrollen in dit wat melancholiekere thema, dat ook bijzonder fraai is en terugkomt in de beide laatste tracks.
De voorlaatste track 'Butterfly / Noodle Pool' begint kalm, maar na een halve minuut komt het orkest er in vol ornaat bij, om daarna even in te houden en vervolgens weer vol uit te pakken in de prachtige klanken van de beide themamelodieën, die Shaiman hier door elkaar laat lopen en met volle koperklanken en percussie tot een climax laat komen. Geweldig.
En de laatste track doet hier nauwelijks voor onder. Deze heeft een beetje dezelfde opbouw, maar de hout- en koperblazers spelen hier een nog indrukwekkender rol. De eerste keer dat ze tot uitbarsting komen is na de eerste minuut, maar ruim een halve minuut later volgt een nieuwe uitbarsting, om net voor de tweeënhalve minuut in volle fanfares los te barsten in een geweldige climax. Daarna loopt de muziek rustig uit naar een kalme afsluiting. Wat een geweldige track en zonder meer een van de mooiste uit de filmmuziek!
Kortom, met dit album van Patch Adams hebben de producenten wellicht verwacht dat de songs de verkoop konden verbeteren, maar het is juist de score die dat had moeten en kunnen doen. De songs zitten allemaal in de poprock stijl van bekende en minder bekende artiesten, maar de muziek wordt pas vanaf de tiende track echt bijzonder. Dan begint Marc Shaiman's score en die is zonder meer geweldig! Sommigen zullen het allicht wat te klef vinden, maar ik vind het ongelofelijk mooi en met prachtige melodieën laat Shaiman een waar muzikaal luisterspel aan ons oor voorbij trekken. Piano en strijkers spelen in de meeste tracks de hoofdrol, maar de koperblazers in beide laatste tracks stelen de show. De waardering voor de songs komt op 70 uit 100 punten, maar die voor de score krijgt de volle 100 uit 100 punten, ondanks dat er slechts ruim twintig minuten muziek op staat. De waardering voor het album hoort een gemiddelde te zijn, maar de score laat ik veel zwaarder meetellen, waardoor ik op 87 punten uitkom.
Vorige: A Few Good Men
Volgend: Misery
De Amerikaanse film Patch Adams is een komedie die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De film is geregisseerd door Tom Shadyac (Ace Ventura: Pet Detective, Liar Liar, The Nutty Professor, Bruce Almighty). De film vertelt het verhaal van Dr. Hunter Adams, een arts die humor gebruikt als sociaal geneesmiddel. De film kreeg van de critici echter nogal magere recensies (critici hebben niet zoveel op met feel-good films), maar was in de bioscopen een groot succes. De echte Adams was echter niet zo te spreken over de manier waarop hij in de film werd neergezet en gaf ook de kritiek dat van de winst die de film opleverde er niets naar zijn ziekenhuizen ging, die gratis gezondheidszorg aanbieden aan de armen.
Het verhaal draait om Hunter 'Patch' Adams (Robin Williams), die vanwege z'n depressiviteit in een kliniek zit. Daar merkt hij echter dat humor z'n medepatiënten enorm helpt. Juist daardoor komt hij uit z'n depressie en besluit hij om arts te worden en begint aan een studie geneeskunde. Daar blijkt hij de oudste student en steekt hij z'n mening niet onder stoelen of banken. Maar de leraren vinden dat hij z'n grappen thuis moet laten, totdat ze erachter komen dat humor daadwerkelijk helpt bij de genezing van patiënten...
Van de muziek bij de film is een album uitgekomen met een aantal songs en een korte score van Marc Shaiman. Terwijl Shaiman nota bene een Oscarnominatie kreeg voor z'n score!
Het album opent met negen songs. Deze worden overwegend gezongen door bekende artiesten en zijn zeker goed beluisterbaar, wat op soundtrackalbums nog wel eens anders is.
De eerste is een prettige rockballad van Rod Stewart, met een heel aardige melodie en een prettig arrangement. De tweede song is een rocksong van Eric Clapton, die de song ook geschreven heeft. De melodie spreekt echter wat minder aan, omdat deze een beetje in mineur staat en de rock-kleuring wat overheerst. De song van Dave Mason ligt in dezelfde stijl als de voorgaande song van Clapton.
'Carry On' is een popsong van Crosby, Stills, Nash & Young, waarbij ze zingen in hun typerende meerstemmigheid. De song heeft een tamelijk rocky karakter, die soms door het gitaarspel wat psychedelisch overkomt. De song 'Bell Bottom Blues' is een song die door Eric Clapton geschreven is, maar hier gezongen wordt door Derek and the Dominoes. Dit is een heel aardige poprocksong, met een ballad-achtig karakter. De song van The Rascals is een wat meer gedateerde rocksong, die uit de zestiger jaren van de vorige eeuw komt.
'The Weight' is een poprocksong van The Band uit 1969, maar heeft een tamelijk tijdloos karakter en doet het nog steeds goed. Dat geldt minder voor de tweede song van The Rascals op dit album, die net als de vorige een duidelijk zestiger jaren kleuring heeft. 'Stand' is de laatste song en wordt gezongen door Sly and the Family Stone en lijkt een beetje op de bekende song 'Jack and Jill' van Raydio en is minder funky dan de band meestal zingt. Daardoor ligt deze song best prettig in het gehoor.
Pas bij de tiende track begint de muziek van Shaiman. En hij heeft voor de film een werkelijk prachtige score geschreven. De film gaat over mensen met een hart voor hun naasten en Shaiman versterkt die emotie met geweldige invoelende muziek.
De score opent met de 'Main Title', die rustig begint met mooie ingetogen pianoklanken in een prachtige melodie. Na een halve minuut komen de harp en strijkers erbij en weet Shaiman direct kippenvel te veroorzaken. Vooral als de hobo naderhand wordt toegevoegd blijf je gebiologeerd naar de muziek luisteren. Geweldig.
En die prachtige stijl van strijkers en piano blijft doorgaan in 'Look Beyond the Fingers', waar Shaiman zelfs even een hoorn toevoegt. De rustige en ingetogen muziek heeft een duidelijk emotionele lading en Shaiman trekt alle registers op dat gebied open, wat leidt tot een waar luisterfeest.
In 'Children's Ward' krijgt de muziek zowaar een vrolijke, opbeurende kleuring in een vlotte stijl, met opnieuw piano en strijkers in de prachtige hoofdrollen. Deze stijl komt terug in het tweede deel van vijftiende track, maar ook de tweede helft van 'Ranch Reveal' laat een vlotte stijl horen, waarbij de thematiek steeds dichtbij het hoofdthema ligt.
'Hello' is een track die een beetje afwijkt, maar toch ook de effecten van het thema door laat schemeren in een stijl die iets meer van Thomas Newman wegheeft. Toch is dit tegelijk ook een prachtige track, met mooie volle arrangementen van strijkers en opnieuw aangevuld met Shaimans favoriete instrument, de piano.
Een rustig en licht melancholiek element in de score is het eerste deel van de track 'Speech / Children's Reprise', die daarna overgaat in de vlottere en vrolijker stijl die we eerder ook al hoorden.
In de track 'Front Porch' krijgen we een nieuw thema te horen, dat overigens wel in het verlengde ligt van het hoofdthema. Opnieuw hebben piano en strijkers duidelijk de hoofdrollen in dit wat melancholiekere thema, dat ook bijzonder fraai is en terugkomt in de beide laatste tracks.
De voorlaatste track 'Butterfly / Noodle Pool' begint kalm, maar na een halve minuut komt het orkest er in vol ornaat bij, om daarna even in te houden en vervolgens weer vol uit te pakken in de prachtige klanken van de beide themamelodieën, die Shaiman hier door elkaar laat lopen en met volle koperklanken en percussie tot een climax laat komen. Geweldig.
En de laatste track doet hier nauwelijks voor onder. Deze heeft een beetje dezelfde opbouw, maar de hout- en koperblazers spelen hier een nog indrukwekkender rol. De eerste keer dat ze tot uitbarsting komen is na de eerste minuut, maar ruim een halve minuut later volgt een nieuwe uitbarsting, om net voor de tweeënhalve minuut in volle fanfares los te barsten in een geweldige climax. Daarna loopt de muziek rustig uit naar een kalme afsluiting. Wat een geweldige track en zonder meer een van de mooiste uit de filmmuziek!
Kortom, met dit album van Patch Adams hebben de producenten wellicht verwacht dat de songs de verkoop konden verbeteren, maar het is juist de score die dat had moeten en kunnen doen. De songs zitten allemaal in de poprock stijl van bekende en minder bekende artiesten, maar de muziek wordt pas vanaf de tiende track echt bijzonder. Dan begint Marc Shaiman's score en die is zonder meer geweldig! Sommigen zullen het allicht wat te klef vinden, maar ik vind het ongelofelijk mooi en met prachtige melodieën laat Shaiman een waar muzikaal luisterspel aan ons oor voorbij trekken. Piano en strijkers spelen in de meeste tracks de hoofdrol, maar de koperblazers in beide laatste tracks stelen de show. De waardering voor de songs komt op 70 uit 100 punten, maar die voor de score krijgt de volle 100 uit 100 punten, ondanks dat er slechts ruim twintig minuten muziek op staat. De waardering voor het album hoort een gemiddelde te zijn, maar de score laat ik veel zwaarder meetellen, waardoor ik op 87 punten uitkom.
Patch Adams, een score die ik niet alleen als ‘zeer mooi’ kan omschrijven maar ook als ‘origineel’ omdat het piano- en strijkerswerk zeker voor kippenvel heeft gezorgd. Marc Shaiman bewijst met deze score dat hij echt thuis hoort in de filmmuziekwereld. Zijn kracht zit ‘m vooral in zijn geweldige pianowerk en de manier waarop hij strijkers en piano weet te combineren in elke track op deze score, geweldig!
Het begint helaas niet bij de Main Title van Shaiman, eerst moeten we de muziek doorstaan van allerlei verschillende zangers. Deze muziek sla ik het liefste over omdat de score zoveel mooier is. De score heeft een prachtige opening, ook wel de Main Title van de film. Deze Main Title begint met een mooie melodie op de piano en breidt zich daarna verder uit omdat er zowel strijkers als dwarsfluiten bij betrokken worden. Het komt even tot een hoogtepunt wanneer de strijkers volop meespelen, toch houdt Shaiman de track als het ware ‘klein’ omdat hij weer eindigt zoals hij ook begon: met de melodie op de piano. In de tweede track van de score ‘Look beyond the Fingers’ zorgt Shaiman opnieuw voor een mooie melodie op de piano gecombineerd met dwarsfluiten en strijkers. Een mooi moment zowel in de film als op de score omdat Shaiman voor kippenvel weet te zorgen met zijn manier van componeren. Het is een ‘lieve’ en vooral ‘zachte’ manier die mij doet denken aan de muziek van David Newman voor The Nutty Professor. Ondanks deze kleine gelijkenis blijft Shaiman origineel en weet hij deze track opnieuw mooi af te sluiten met een mooie melodie op de xylofoon.
Het hoofdthema blijft, naar mijn mening, één van Shaiman’s best geschreven thema’s. Dit thema wordt ook mooi verwerkt in de track Children’s Ward, echter dan op een ‘iets’ andere manier. Hij werkt met dezelfde elementen en heeft ontzettend veel weg van de Main Title, toch klinkt het allemaal net wat anders. De piano heeft opnieuw, samen met de strijkers, een hoofdrol en werken toe naar een climax rond de 1:40 minuten. Dan doet het hele orkest mee en spelen ze het alternatieve thema van de film. Een prachtig thema wat net zo goed het hoofdthema had kunnen zijn vanwege de originaliteit. Verder is de score gevuld met verschillende melodieën die allemaal passen bij het hoofdthema omdat ze in dezelfde sfeer geschreven zijn. In tracks zoals ‘ Hello’ komt de vrolijke kant tevens omhoog, Patch Adams is namelijk niet alleen maar emotioneel maar ook leuk.
Kortom, een score om van te houden vanwege de mooie combinatie van piano en strijkers. Het mooie thema, die het beste te horen is in de Main Title van de film/score, zorgt voor kippenvel en kan ik vanwege de originaliteit blijven horen. Verder kan ik de score beschrijven als een score die heel zachtaardig van aard is, een score die wat mij betreft veel langer had mogen zijn. Helaas kunnen we maar genieten van een kleine 15 á 20 minuten, veel te weinig dus! Het begin is gevuld met liederen van verschillende zangers en dat is gewoon jammer. Marc Shaiman verdient namelijk veel meer credits voor zijn mooie filmmuziek die ontzettend goed bij de film passen. De score verdient een dikke 10, helaas moet ik de ‘hele’ score beoordelen en daar horen toch echt ook de eerste 9 tracks bij. Toch wil ik de mooie filmmuziek niet in het niets laten vallen, ik beoordeel de score daarom met een prachtige 8 vanwege Shaiman’s noemenswaardige aandeel.
Het begint helaas niet bij de Main Title van Shaiman, eerst moeten we de muziek doorstaan van allerlei verschillende zangers. Deze muziek sla ik het liefste over omdat de score zoveel mooier is. De score heeft een prachtige opening, ook wel de Main Title van de film. Deze Main Title begint met een mooie melodie op de piano en breidt zich daarna verder uit omdat er zowel strijkers als dwarsfluiten bij betrokken worden. Het komt even tot een hoogtepunt wanneer de strijkers volop meespelen, toch houdt Shaiman de track als het ware ‘klein’ omdat hij weer eindigt zoals hij ook begon: met de melodie op de piano. In de tweede track van de score ‘Look beyond the Fingers’ zorgt Shaiman opnieuw voor een mooie melodie op de piano gecombineerd met dwarsfluiten en strijkers. Een mooi moment zowel in de film als op de score omdat Shaiman voor kippenvel weet te zorgen met zijn manier van componeren. Het is een ‘lieve’ en vooral ‘zachte’ manier die mij doet denken aan de muziek van David Newman voor The Nutty Professor. Ondanks deze kleine gelijkenis blijft Shaiman origineel en weet hij deze track opnieuw mooi af te sluiten met een mooie melodie op de xylofoon.
Het hoofdthema blijft, naar mijn mening, één van Shaiman’s best geschreven thema’s. Dit thema wordt ook mooi verwerkt in de track Children’s Ward, echter dan op een ‘iets’ andere manier. Hij werkt met dezelfde elementen en heeft ontzettend veel weg van de Main Title, toch klinkt het allemaal net wat anders. De piano heeft opnieuw, samen met de strijkers, een hoofdrol en werken toe naar een climax rond de 1:40 minuten. Dan doet het hele orkest mee en spelen ze het alternatieve thema van de film. Een prachtig thema wat net zo goed het hoofdthema had kunnen zijn vanwege de originaliteit. Verder is de score gevuld met verschillende melodieën die allemaal passen bij het hoofdthema omdat ze in dezelfde sfeer geschreven zijn. In tracks zoals ‘ Hello’ komt de vrolijke kant tevens omhoog, Patch Adams is namelijk niet alleen maar emotioneel maar ook leuk.
Kortom, een score om van te houden vanwege de mooie combinatie van piano en strijkers. Het mooie thema, die het beste te horen is in de Main Title van de film/score, zorgt voor kippenvel en kan ik vanwege de originaliteit blijven horen. Verder kan ik de score beschrijven als een score die heel zachtaardig van aard is, een score die wat mij betreft veel langer had mogen zijn. Helaas kunnen we maar genieten van een kleine 15 á 20 minuten, veel te weinig dus! Het begin is gevuld met liederen van verschillende zangers en dat is gewoon jammer. Marc Shaiman verdient namelijk veel meer credits voor zijn mooie filmmuziek die ontzettend goed bij de film passen. De score verdient een dikke 10, helaas moet ik de ‘hele’ score beoordelen en daar horen toch echt ook de eerste 9 tracks bij. Toch wil ik de mooie filmmuziek niet in het niets laten vallen, ik beoordeel de score daarom met een prachtige 8 vanwege Shaiman’s noemenswaardige aandeel.
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)