Quantum of Solace


Jay Records 27/10/2008 CD (0886974051725)
Jay Records 28/10/2008 CD (0886973708927)
Sony BMG Music Entertainment CD (0886974009122)
Sony Music Japan International 26/11/2008 CD (4988017665756)
Film Film release: 2008
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Time to Get Out3:28
2.The Palio4:59
3.Inside Man0:38
4.Bond In Haiti0:35
5.Somebody Wants to Kill You2:17
6.Greene & Camille2:13
7.Pursuit At Port au Prince5:58
8.No Interest In Dominic Greene2:44
9.Night At the Opera3:02
10.Restrict Bond's Movements1:31
11.Talamone0:34
12.What's Keeping You Awake1:40
13.Bolivian Taxi Ride0:49
14.Field Trip0:41
15.Forgive Yourself2:26
16.DC31:15
17.Target Terminated3:53
18.Camille's Story3:58
19.Oil Fields2:29
20.Have You Ever Killed Someone?1:32
21.Perla de las Dunas8:07
22.The Dead Don't Care About Vengeance1:14
23.I Never Left0:40
24.Another Way to DieJack White & Alicia Keys4:23
 61:06
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Quantum of Solace - 06/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Toen David Arnold onlangs werd gevraagd wat het verschil was tussen de score van Casino Royale, die hij in 2006 schreef, en Quantum of Solace vertelde de man dat Quantum of Solace duisterder zou worden dan zijn voorganger. Dat is precies waar Quantum of Solace faalt. Marc Forster schreef met zijn schrijvers een matig verhaal dat zich slechts enkele minuten na Casino Royale afspeelt, een totaal ongekende montage en camerawerk heeft –voor wat een Bondfilm betreft- en een korte speelduur moest hebben. Als een extra duistere James Bond film een simpele ‘slechterik’, onnodig veel actie, weinig sterke scènes, een flitsende Bourne-montage (maar dan mislukt), ongestructureerd camerawerk en een serieuze, saaie, stille, James Bond met weinig tekst betreft, zou Forster een Oscar verdienen. Echter blijft de man op de regiestoel steken bij een paar inspiratieloze actiescènes, omringd door een verhaal dat moeizaam op gang komt, geen goede dialogen of diepgang bevat, nergens spanning opbouwt en een belachelijk slot heeft. Realistischer, spannender, duisterder! Nee, Quantum of Solace is een nietszeggende en middelmatige actiefilm die nergens de fijne Bondaspecten bevat.

De opdracht die David Arnold van zijn producenten kreeg is dus al duidelijk en ook uitgevoerd, geeft hij zelf aan. Helaas, en dat blijkt maar weer, is het moeilijk om een goed stuk actiemuziek te schrijven op nietszeggende close-ups die zich in rap tempo volgen. John Powell lukte het, maar de Bourne-trilogie bevat dan wel die flitsende montage, vele camerabewegingen en veel close-ups, maar daar wist men in de montagekamer in ieder geval te zorgen voor een actiescène waarin duidelijk is wat er gebeurd. Hoe dan ook, David Arnold stond voor een behoorlijke klus.

Helaas hoort het er dan ook op dat Arnold niet wist wat hij met Quantum of Solace aan moest. David herhaald veel thema’s vaak en zijn actiemuziek is na een paar minuten al snel eentonig. Van begin tot eind groeien zijn thema’s tevens niet. De opvallende manier van muziek en geluid, zoals de kranten schreven, blijkt dan ook zeker niet veel voor te stellen. Het meest opvallende stuk muziek in de film was waar de opera zich afwisselde met de actiescène, wat voor Bondfilms misschien ongekend is, maar men al vaak genoeg in andere films heeft gezien. Nergens, maar dan ook nergens werkt de soundtrack naar een climax. Nee, de actiemuziek van David Arnold blijft gestructureerd op één lijn: hard geblaas van koper, zachte percussie en strijkers op de achtergrond. Gedurfd is de muziek dan ook zeker niet, terwijl Casino Royale met een aantal goede thema’s een verfrissing bracht in de James Bond muziek.

David Arnold heeft na Casino Royale twee jaar de tijd gehad om na te denken over de sequeel, aangezien hij in de afgelopen twee jaar, afgezien van zijn werk voor James Bond, een sabbatjaar had. Het is dan ook zeer jammer dat Arnold, na die twee jaar, voor zichzelf nog niet honderd procent duidelijk heeft of hij het karakter James Bond ‘klaar genoeg’ vindt om eens zijn hele thema door te voeren. De soundtrack is niet extreem Bond aangedreven, maar daardoor wel zeer eentonig. Arnold laat in zijn actiemuziek continu wat motieven van het James Bond of 007 thema horen, gespeeld door het koper van het goed spelende London Studio Symphony, maar durft nooit het thema flink aan te zetten.

De score begint zeer goed. De spanning wordt met een lage toon en strijkersarrangementen goed aangezet. Deze muziek ondersteunt dan ook één van de weinige shots waar een filmcomponist zich kan uitleven; een mooi shot, vanaf het Gardameer gefilmd, dat langzaam inzoomt op een bergweggetje. Als de kijker de eerste close-up van de film te zien krijgt en de actie direct in volle gang is breekt de onheil los. Zo ook in de muziek. De eentonige actie gaat door tot track drie, waar alle thema’s in een stuk rustige, detective muziek een geheel vormen. Vanaf dan laat de Arnold zowel ongeïnspireerde underscore als saaie actiemuziek horen. Ook het Vesperthema doet meerdere malen zijn intrede en dit minimale thema ergert dan ook flink. Waar Arnolds Casino Royale dan ook eindigde met een geweldige opbouw naar het James Bond thema sluit Quantum of Solace af met een middelmatig thema uit Casino Royale, welke score zoveel betere thema’s heeft.

Quantum of Solace is als een brug die nog subsidie nodig heeft om aan de overkant te komen. De film kent nergens diepgang en de plot is dan ook nog lang niet duidelijk. Zo is ook de score die thematisch weinig te bieden heeft en al helemaal in vergelijking met zijn voorganger. Het Bond, maar zeker ook andere thema’s komen nooit helemaal uit de verf waardoor Quantum of Solace een score is die snel vergeten zal worden. Nergens is de score uniek en zeker voor een Bondscore is Quantum of Solace nietszeggend. Enig voordeel is het London Studio Symphony, dat maar weer duidelijk maakt een beter orkest te zijn dan dat uit Hollywood.
Quantum of Solace - 08/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Daniel Craig is terug als James Bond! Quantum Of Solace zet al heel wat voeten in de aarde, mede omdat de film de boeken in zal gaan als het eerste vervolg op een eerdere Bond-film. Jawel, Quantum is een vervolg op Casino Royale. De verhaallijnen spelen niet compleet op elkaar in, maar zonder Casino Royale begrijp je enkele essentiele onderdelen niet (o.a. zelfmoord van Vesper).

David Arnold mocht weer aantreden om de muziek te verzorgen. Gelukkig blijkt Quantum Of Solace een meer traditionele soundtrack dan Casino Royale, waarin het welbekende 007-thema niet ongemoeid wordt gelaten. Integendeels zelfs, David Arnold grijpt vaak terug na enkele intense stukken actiemuziek naar het thema. De eerste track 'Time To Get Out' begint dan ook veelbelovend. Langzaam opbouwend met enkele geluidseffecten brengt Arnold een denderend actiethema ten gehore, wat de geroemde actierijke openingsscene flink wat kracht zal bijzetten. Leuk detail is de overgang aan het einde naar de titelsong van Alicia Keys en Jack White (het pianopingeltje). Hierover gesproken: de film Quantum Of Solace gaat ook de boeken in als eerste Bond-film met een duet als titelsong. De tweede track is ook weer een actietrack. Helaas lijkt dit nummer niet van de grond te komen en blijft een beetje hangen in hetzelfde patroon; eenzijdig en met een overdosis percussie.
In de te korte track 'Bond In Haiti' krijgen we voor het eerst te maken met de elektrische gitaar, wat een waardevolle aanvulling blijkt te zijn op het album. Met vlag en wimpel is de track 'Pursuit At Port Au Prince' de beste van het album. Waar het allemaal nog ietwat rustig begint, ontvouwt er langzaam een spectaculair thema waarin een heftige elektrische gitaar langzaam de overhand krijgt. Een bijzonder aanstekelijk drum en heerlijke snelle strijkers en kopers maken het tot een waar luistergenot. Het gebruik van enkele elektronische geluiden (syntesizers) werkt ook super, om nog maar te zwijgen over de schitterende echoende percussie die we vaak horen. Het up-tempo stuk in deze actietrack -die met de elektrische gitaar- werd ook gebruikt in de tweede trailer van Quantum Of Solace. Klein minpuntje is misschien dat het 007-thema nergens is terug te horen. De track sluit rustig en een snufje emotioneel en jawel...met het 007-thema. Maar helaas wel ingetogen en kort! De tracks die erna volgen zijn helaas underscore en niet bijsterend spannend. 'Talamone' daarentegen is prachtig, maar wel weer veel te kort. Een Spaanse gitaar en de strijkers spelen er gedurende 37 seconde flink en mooi op los. Dat de film een vervolg is op Casino Royale horen we hier en daar ook terug in de muziek, bijvoorbeeld in de track 'What's Keeping You Awake'. Hierin horen we het thema van Vesper, gespeeld door de piano, begeleidt door prachtige en rustige strijkers. 'Bolivian Taxi Ride' is weer zo'n track die veel langer had mogen duren. Lekkere percussie en gitaren spelen het 007-thema op een bijzondere manier. Helaas is na 51 seconde de pret alweer voorbij. Zonde! De track 'DC3' is een opstapje naar de actierijke tracks die komen gaan. In 'Target Terminated' is die actie dan ook weer volop aanwezig. Tijdens de actiescene in het vliegtuig past deze track prima, want luister eens naar de strijkers onder dit nummer. Die geven je een 'fladderend' gevoel, een bioscoopbezoekje zal laten zien dat dat ook werkelijk ook zo is!
De langste track van het album 'Perla De Las Dunas' is weer veel van hetzelfde en lijkt veel op de eerdere actietracks. Het Bond-thema is wederom nergens te bekennen, ook niet als goedmakertje zo aan het einde van het album. 'I Never Left' is een emotionele en rustige afsluiter van het album en laat de luisteraar ietwat onbevredigd achter.

Quantum Of Solace zou een klapper moeten worden, maar laat toch wel wat steken vallen. Veel goede tracks zijn veel te kort, veel actietracks komen niet van de grond (misschien mede door het gemis van het Bond of 007-thema) en vaak is de actiemuziek na 5 minuten luisteren iets teveel van het goede. David Arnold levert zeerzeker geen slechte soundtrack af, maar het had zeker wat gewaagder en gedurfder gemogen. Casino Royale is dan ook wat beter dan zijn opvolger, qua muziek. Qua film zijn de meningen verdeeld, al maakt Daniel Craig wederom weer groots zijn intreden in deze lang verwachte Bond. Gaat dat zien, gaat dat zien!
Quantum of Solace - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
In het almaar expanderende Bond-Universum is het niet te zeggen of het nou moeilijk of makkelijk is om een score voor een aflevering in de serie te schrijven. Natuurlijk zijn er die cliché stukken met drukke blazers en het James Bond thema, dat nog altijd sterk in zijn schoenen staat. Niet iedere Bond-score heeft een thema. Diegene die dat wel hebben kunnen vaak worden herkend in de desbetreffende Bond-Song. Jack White en Alicia Keys nemen het over van Chris Cornell, en doen dat op hun geheel eigen manier, ik vond het wat gedurfder klinken dan You Know My Name, maar niet per definitie beter.. David Arnold, inmiddels een doorwintert Bond-veteraan, zorgde met Casino Royale voor een nieuwe impuls in de Bond-Scores. Zijn Die Another Day was artistiek niet zo'n succes, maar toen Casino Royale de Bond-Reeks een nieuwe start gunde en zorgde voor een reboot van de serie gebeurde dat ook met de muziek. Natuurlijk is het Bond-thema gebleven, maar er was ook meer ruimte voor romantiek, Vesper's Thema is een ingetogen maar lieflijk pianostuk dat de harde kant van Bond-scores wat afschaafde. Gelukkig keert Vesper's thema terug in Quantum of Solace. Bond is charmant en gevaarlijk: hij kan je met zijn pink doden. Wat maakt zo'n man dan mogelijk nog gevaarlijker? Jawel, Liefdesverdriet.

Velen zullen met me eens zijn dat de sterfscene van Vesper in Casino Royale een van de sterkere filmeindes van de afgelopen jaren was. De grote, waterige ogen van Craig, en natuurlijk de intrieste versie van Vesper's thema. In Quantum of Solace, of QOS zoals we het nu maar even zullen noemen, gaat hij achter de personen aan die Vesper dit hebben aangedaan. Vesper's vriend, Mr. White en Dominic Greene, allen zijn ze maar een deel van de geheime organisatie Quantum. Als Bond hierachter komt, gelooft niet iedereen hem meteen. Zelfs M. en Bond's CIA-collega Felix Leiter weten niet of ze achter hem moeten staan...De doden geven niet om wraak, een motto waar 007 niet helemaal in gelooft.

De muziek voor Quantum of Solace lijkt op die voor Casino Royale, en niet in het minste geval omdat Vesper's thema een terugkerende traditie lijkt te worden. QOS heeft zelf ook een thema, een actiethema wel te verstaan. Hoorden we het Casino Royale thema op zijn eigen score nog voortkabbelen in bijvoorbeeld I'm the Money of Aston Montengro, het QOS steekt alleen in de (meerderheide zijnde) actiestukken de kop op. Bijvoorbeeld in het spannende en mooi georkestreerde Time to Get Out. Het thema, dat glorieus ten tonele verscheen tijdens de tweede trailer, hoor je mooi uitgevoerd rond de 1:30. The Palio is dan wat meer van hetzelfde, en ook hier keert het thema weer terug. Het volgende, opvallende, aan de score is de elektrische gitaar die erg vaak terugkomt, en ongetwijfeld bij de beelden past en ook op cd goed uit de verf komt. Aangezien Bond ditmaal op wat verder afgelegen locaties terecht komt horen we vaak wat meer exotischere muziek, vaak vermengd met de elektrische gitaar. Enkele voorbeelden zijn Bond in Haiti, Bolivian Taxi Ride.

Tegen de drukte is er dan gelukkig het thema voor Vesper (de vrouwelijke, sexy side-kick van Bond in QOS, Camille, krijgt niet eens een motief van Arnold). Deze klinkt vaak veel eenzamer, triester en holler dan we gewend zijn, maar natuurlijk is dit om het liefdesdrama te versterken. Het is een sterke zet van Arnold om het thema erin te houden. What's Keeping you Awake en The Dead don't Care About Vengeance blinken hierin toch wel erg uit. Quantum of Solace is een evenwichtige score geworden. De emotionele werken worden nooit verdreven door de knap verzonnen actiemuziek, en de elektrische gitaar klinkt stoer, energiek en fris. Het is allemaal wat duisterder, zoals Arnold zelf al aangaf, dan Casino Royale, maar niet per definitie slechter of beter. Het Bond Thema keert aangenaam vaak terug (luister vooral naar Talamone, waarin het magnifiek de track opent), en Vesper is gelukkig ook weer van de partij. De ruige, stoere actiemuziek is een must voor niet alleen Bond-liefhebbers, maar ook gewoon mensen die van harde, ongeremde actiemuziek houden op cd. Ik kan alleen maar zeggen: kopen, spelen en genieten!
Quantum of Solace - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Every franchise these days seems to be having a reboot and with Casino Royale, the very same was done to the now fairly ancient Bond brand. What's refreshing about this particular reboot is that it wasn't just done because the previous film was a failure - indeed Die Another Day did good business. However, the producers clearly took note of the pretty shoddy reviews and so brought in a new Bond and gave the franchise the kind of hard edge it really needed, plus a little more reality. Fortunately, they did retain David Arnold who delivered a typically bracing score. Quantum of Solace is pretty much an extension of Casino Royale musically, although this time round Arnold does not have the benefit of having being involved with the title song. Part of me hates Another Way to Die and I hate parts of it. The odd thing is that opening motif is curiously similar to Casino Royale's You Know My Name, but after that it turns into a mess of hip hop, with brass grafted on in a fashion that suggests it was done by someone who thinks that's sufficient to make it sound like a Bond song. They are sadly mistaken. I must admit that You Know My Name has turned into one of my favourites, but I fear that the 21st century Bond song will not result in many classics. Having done such a good job writing songs on his early efforts for Brosnan, it's a real waste the producers don't let Arnold at least collaborate. He does at least understand what's required. Depressingly, I'd have preferred uber tabloid tramp Amy Winehouse, at least her usual style is in the right musical ballpark for Bond.
So, onto David Arnold's underscore. As noted, he doesn't have a song tune to lean on and those Bond scores where this is the case always seem to suffer a bit as a result. Sadly, the same is true here. The almost entirely acoustic action style is back, which is a blessed relief after his Brosnan scores descended more and more into electronics with brass decoration. Having said that, the action licks don't seem hugely inspired here. Sure, there's momentum and excitement aplenty and, while loud, it's rarely too obnoxious, but it just doesn't have, I dunno, a thing. It's missing something. His early scores seemed so colourful, this new steely style Bond film might have given the music a new edge, but it gives it a certain greyness and unrelenting tone. The quieter cues are pleasing enough, although are a touch dour too. There's nothing too sexy or sultry here, which is perhaps what the score misses the most. There are still highlights of course, Camille's Story and Greene & Camille are especially lovely, the former featuring some lovely harp writing. In the event Bond does some actual spying rather than shagging and shooting stuff, the suspense is pretty decent, the best being Night at the Opera which is quite full on as suspense music goes, but that does make it considerably more interesting on disc.

A little local colour appears here and there, Talamone and Bolivian Taxi Ride in particular, which are nice little moments of escape from the musical realism elsewhere. One thing Casino Royale did not feature much was the Bond Theme. Quantum of Solace is hardly overrun, but there are some nice allusions to it. A hint in the opening track, Time to Get Out, is especially effective and a similarly subtle appearance in the final score track works equally well. I really wanted to like Quantum of Solace in light of the general quality of and change of direction in Casino Royale. However, rather than building on the ideas of the first score, this just feels like more of the same, only less interesting. Apparently Arnold had more time on this score, although (to paraphrase Mr Scott), maybe they gave him too much time. Perhaps I'm being harsh, but it's frustrating when nothing really stands out in a score, especially one in a series with such a strong lineage. It's not bad by any means just a bit meh. Sorry if that's not much of a conclusion, but it was the best I could do at short notice.
Quantum of Solace - 10/10 - Recensie van David-Emmanuel Thomas, ingevoerd op (Frans)
DAVID ARNOLD NE MEURT JAMAIS

Suite directe de Casino Royale, Quantum of Solace (M. Forster, 2008) explore davantage la brutalité du personnage, rompu à une vengeance personnelle destructrice, et singe son concurrent Jason Bourne, sans pour autant imiter les accents castagneurs de John Powell. Un opus que tout le monde s’accorde à vilipender – y compris son interprète – à l’inverse du travail d’Arnold, toujours aussi savoureux et sophistiqué, dont la maestria légendaire n’a plus rien à prouver. Son orchestre frénétique, plus sombre et agressif, se met ici essentiellement au service de l’action pour un gigantesque tour de piste testostéroné. Arnold ne nous laisse aucun répit : il démarre avec un torrent de cuivres aussi furtif que l’Aston Martin DBS de Bond (« Time to Get Out »), embraye sur des cordes cascadeuses lancées dans une course poursuite nerveuse sur les toits de Sienne (« The Palio »), sillonne la capitale d’Haïti à grand renfort de guitare électrique nostalgique (la rythmique rock de « Pursuit At Port Au Prince »), déchaîne ses cuivres intempestifs dans les airs (« Target Terminated ») et ses percussions tribales dans le désert (« Perla De Las Dunas »), au détour de quelques utilisations fragmentées du thème de Monty Norman (« Pursuit At Port Au Prince », « Field Trip », « Oil Fields », « Perla De Las Dunas ») qui évoquent un héros encore immature et instable. Endeuillé par la disparition de son amour éternel, Bond erre dans sa mission, enchaîne les martinis au shaker, sans cesse hanté par les échos fantomatiques du piano mélancolique de Vesper (« What’s Keeping You Awake », « Forgive Yourself », « I Never Left »). Sa souffrance trouve alors écho dans le récit tragique de Camille (Olga Kurylenko), elle-aussi livrée à une vendetta, que l’on retrouve associée à une section de flûtes boliviennes à la fois intimistes et mystérieuses (« Camille’s Story »). Ce motif se dessinera plus nettement dans « Perla De Las Dunas », véritable générateur de tension laissant la part belle aux cordes, au moment d’assouvir sa vengeance.

Et si Arnold n’avait pas intérêt à se séparer du talentueux Nicholas Dodd à la partie orchestration, il fait toutefois l’impasse sur le générique hip-hop d’Alicia Key et Jack White (« Another Day To Die ») dont l’inexistence mélodique pourrait en justifier l’absence – les puristes pourront se consoler par l’utilisation plus marquée de la guitare électrique (« Inside Man », « Oil Fields », « Have You Ever Killled Someone », « The Dead Don’t Care About Vengeance », ) et de la harpe (« Night At the Opera »), en écho aux travaux de l’éternel John Barry. Enfin, le compositeur n’oublie pas de rappeler que les aventures de 007 sont synonymes de voyage en soulignant les différentes couleurs locales de ses périples par quelques accords de mandolines, de charango, de flûtes de pan ou de percussions ethniques (« Bond in Haïti », « Talamone », « Bolivian Taxi Ride », « Camille’s Story », « DC23 », « Perla De Las Dunas ») savamment dosées pour éviter les clichés. Après ça, Bond va-t-il enfin retrouver un peu de paix ? « I Never Left » suggère sur une touche empathique que ses cicatrices demeurent béantes : sa réintégration au MI6 n’aspire qu’à servir d’exutoire à ses souffrances.

Il apparaît certain que le passage remarqué et apprécié d’Arnold sur la franchise aura laissé une empreinte indélébile de par son écriture pointilleuse, minutieuse et commémorative – notamment dans l’appropriation du thème de Monty Norman et des accords de John Barry – qui dynamite son héritage musical. Voilà une véritable déclaration d’amour au héros de Ian Fleming !

David-Emmanuel - Le BOvore
Quantum of Solace - 03/10 - Recensie van Luis Pachon, ingevoerd op (Spaans)
Un album decepcionante para una película decepcionante.

24 tracks de una banda sonora que prometía ser algo que no fue; David Arnold nos sorprende nuevamente, desafortunadamente de forma negativa, con este trabajo que está lejos de lo alcanzado con Tomorrow Never Dies hace ya 11 años.

El album comienza con el tema Time To Get Out, que ambienta la persecución de inicio y que con un crescendo promete llevarnos a las notas del James Bond theme, que estuvo muy ausente del trabajo anterior y entonces era entendible, sin embargo Arnold en vez de conducirnos a la tonada familiar nos lleva a un sin sentido de notas que nos dejan agitados y revueltos.

Es más exitoso su intento de crear suspenso en el tema The Palio, sin embargo a raiz de lo inconstante de la escena en los tejados de Siena, el tema pierde su fuerza como ambientación efectiva, sin embargo es rescatable.

Inside Man es un buen tema pero demasiado corto, durando solo 38 segundos, perfecto como fondo para un comercial, así como el tema siguiente: Bond en Haiti, que llega a 35 segundos de duración, ambos intentan llevar las notas del James Bond Theme, pero sin arriesgarse completamente y es una verdadera pena.

Talamone, otra de las pistas cortas es muy agradable así como What's Keeping You Awake que incluye porciones del tema de Vesper, justo para ambientar la escena donde Bond bebe su coctél y recuerda a la mujer que debe vengar.

Interesante es tambien la combinación de instrumentos en Bolivian Taxi Ride, y de manera más familiar con insinuaciones del James Bond Theme y lo mejor de todo, sin caer en el cliché de la música Andina (que ya sufrimos con Indiana Jones And The Kingdom of The Crystal Skull, Increible que Williams haya caido tan bajo con Journey To Akator...)

DC3 es otra pista medianamente disfrutable, así como Target Terminated, que de todas formas no logran lo mismo que un African Rundown de Casino Royale.

Perla de las Dunas es el track del climax del film, con asomos de lo escrito para la ya mencionada Tomorrow Never Dies sobre todo en los últimos segundos, lo cual es aliviador, sin embargo se queda como si algo le faltara.

I Never Left, que toma su titulo de las palabras de Bond antes de los creditos es, nuevamente un tema muy corto y flojamente relacionado con el leitmotif de Vesper, es una pena que Arnold no lo hubiera aprovechado más, así la película parecería de verdad una venganza y no el desorden en que terminó.

En cuanto al último track, Another Way To Die, es una canción con una tonada fácil de recordar, demasiado simple a mi modo de ver; buena para escucharla de forma individual pero no va como tema de una aventura de James Bond, y a pesar de lo que dice el librillo que trae el disco, la banda sonora no contiene porciones de la tonada creada por Jack White, a diferencia de You Know My Name, que debido a la estrecha colaboración entre Chris Cornell y Arnold permitió que se incluyera en momentos como I'm The Money en la anterior historia.

David Arnold decía que se sentía mucho más relajado con esta banda sonora que con la previa porque había tenido que trabajar con más tiempo de preparación y que había colaborado con Marc Foster, el director para (por enésima vez) usar un enfoque distinto, curiosamente Arnold dice lo mismo cada vez que compone un Bond. La solución: Primero, trabajar contra reloj y segundo, dejar de buscar enfoques y volver a lo que todos quieren en una película de 007, escuchar el tema de James Bond hasta hartarnos.
Quantum of Solace - 07/10 - Recensie van Michiel Vaernewijck, ingevoerd op (Nederlands)
Enkele weken geleden ging ik de cinema in om Quantum Of Solace te bekijken. Ik had er veel over gehoord en dus ging ik met een bang hartje de zaal binnen. Casino Royale had de lat aanzienlijk hoog gelegd, waardoor ik al na het uitkomen van Casino Royale doorkreeg dat de filmmakers het lastig gingen krijgen om dit te evenaren. En mijn vermoedens waren correct. Dit is géén slechte film, integendeel. Het heeft me geraakt waar het moest en Marc Forster was volgens mij een goede keus voor de afsluiting van dit verhaal, buiten het regisseren van de actiescènes. Het verhaal is wel erg krakkemikkig en zit erg ingewikkeld in elkaar, waardoor ik na het zien van Loft spontaan mijn Quantum geld wou terugvragen. Paul Haggis, als Oscarwinnende screenwriter, levert hier samen met het Bondduo Purvis en Wade een oppervlakkig en vrij ingewikkeld script af. Ook David Arnold, de componist van de Bondfilms sinds Goldeneye, begint hier ook te slepen. Nadat zijn score voor Casino Royale in mijn ogen geweldig was, dacht ik bij het eerst horen van deze score dat ik met één of andere goedkope MIDI-gamescore was opgezadeld. De score heeft zijn momenten, maar stelt niet veel voor. Een review.

Toen David Arnold laatsleden op een persconferentie sprak over de nieuwe score van Quantum, wist hij te vertellen dat het vooral een donkere score was die héél anders was dan die van Casino Royale. En hij had zeker gelijk. We moeten eerlijk zijn, de score begint in elk geval geweldig met het sublieme Time To Get Out. Een stevige spanningsopbouw mondt uit in een snel achtervolgingsthema waarna het Bond-thema is verwerkt in de rustige stukken. De rest van de actietracks zijn vrij statisch en niet origineel. Tot mijn ongelooflijk grote spijt zit het Bondthema slechts in 1 actietrack verwerkt, wat dan wel goed tot uiting komt. De beste actietrack is ongetwijfeld Target Terminated met een geweldige finale à la African Rundown uit Casino Royale. De emotionele thema's bereiken dan echter wel hun doel, voornamelijk het prachtige What's Keeping You Awake en Forgive Yourself. Deze twee tracks maken allebei gebruik van het Vesper-thema uit Casino Royale als verwijzing naar de verloren liefde van Bond, de persoon die hij nu probeert te wreken. Het Bondthema duikt, behalve in de actietracks, opvallend veel op zoals in het sublieme Oil Fields, Inside Man, Bolivian Taxi Ride en andere tracks. De elektrische gitaar is wel een waardevolle toevoeging aan de score, hoewel het ongelooflijk niet-Bonds is. Helaas staat het gedrocht van Alicia Keys en Jack White ook op deze soundtrack, dat de afwezigheid van You Know My Name op het album van Casino Royale geen eer aandoet.

Dus, al bij al, is dit een vrij genietbare score met z'n pluspunten maar vooral minpunten. Verwacht geen Bondscore, eveneens geen Bondfilm. Dit is pure actie met enkele stukjes elektrische Bondmuziek die je moeten vertellen: "Dit is niet Jason Bourne, dit is James Bond!"
Quantum of Solace - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Daniel Craig is wel de meest gecontesteerde Bond ooit. Toen hij Pierce Brosnan ging vervangen, riepen de fans moord en brand: géén Amerikaan mocht Bond spelen en zelf zagen ze Clive Owen in de huid kruipen, die toen hoge toppen scheerde met Children of Men. Uiteindelijk werd het Craig en de fans waren sceptisch. Ze werden nog sceptischer toen Craig bij zijn eerste actie - scène kneuzingen en zelfs botfracturen opliep. Maar zie, de film kwam uit, de beste Bond in jaren, en Daniel Craig werd unaniem geaccepteerd als de beste Bond sinds Sean Connery.

Dus Daniel Craig werd niet afgeschreven en nu komt Quantum of Solace, waar bond in slechte papieren zit. De film ziet er vrij spectaculair uit, dus het zal wel weer de moeite zijn.
Ondertussen laten ze David Arnold nog eens opdraven voor de muziek. David Arnold is één van de meest ervaren rotten in Hollywood wat betreft Actie - muziek schrijven. Arnold weet precies de juiste accenten te leggen, hij laat zijn spanning lang genoeg duren, kortom: hij weet heel goed waar hij mee bezig is. Hij verliest de orde nooit uit het oog. Harmonie is hier niet ver te zoeken. The Palio is een voorbeeld van een actienummer dat Arnold zo mooi kan maken. Ik kan niet anders zeggen dat The Palio een geweldige track is. Spannend en o zo Bond. Arnold slaagt er ook in om de sfeer van Bond te scheppen. Actie kan natuurlijk niet zonder actie, maar wanneer die actie net iets te wensen overlaat, tjah, vergeet dan maar je film. Muziek is o zo essentieel tegenwoordig bij filmen. Het geeft de karakters vorm, het maakt de film sfeervol, spannend, en geweldig.

Inside Man ( niet de film van Spike Lee) is enorm leuk om naar te luisteren, maar duurt net zoals Bond in Haiti, veel te kort. Een leuke aanzet, die wel naar meer smaakt. En zoals in alle Bonds, is er plaats voor liefde. Nu, liefde is veel gezegd. Het is niet alleen actie. Night At The Opera en Restrict Bond's Movements zijn twee "rustige" tracks, die wel spanning oproepen, maar eigenlijk vooral als underscore zijn ingesteld. Vooral "Restricts Bonds Movements".
De échte liefde krijgen we als allerlaatste track. I Never Left is een nostalgische variant op het Bond Thema. Wederom veel te kort.

Waar Arnold ook in slaagt, is het feit dat hij nergens het Bond Thema over gebruikt. Je kan het al is hebben dat een geweldig thema gebruikt wordt, maar dat voor heel de score lang. Niet hier. Je hoort verschillende varianten, maar vrijwel nergens expliciet het fenomenale thema.

Arnold heeft een onderhoudende score geschreven, die best wel lekker in het gehoor ligt. Bond is Back, en hoe!
Quantum of Solace - 07/10 - Recensie van Jason FLZ, ingevoerd op (Engels)
David Arnold is an impressive composer to say the least. In the past 15 years he has scored a large variety of scores, ranging from majestic and orchestral scores to action packed music and everything in between. Admittedly I will say that Quantum of Solace is the first Arnold/Bond score that I have heard as a stand alone (although I still have heard enough of Casino Royale to compare it). So how does it hold up? Fairly well.

The action music here is pretty good. While Casino Royale focused on a broader variety of action themes QOS instead takes a more electronic inspired approach. 'Time To Get Out', 'The Palio', 'Target Terminated', and the lengthy 'Perla De Las Dunas' are all examples of this. Unfortunately, compared to Casino Royale, the action music here doesn't feel all that interesting and each seem to blend into each other. Therein lies the biggest problem of the score. While a great companion to Casino Royale, this particular score doesn't offer anything new from what has already been used before. A plus, however, is the more South American sound sampled throughout the score (mostly in the transition pieces). Another element of QOS is the darker, more electronic music and a few hints to Vesper's theme in Casino Royale.

While David Arnold is a great composer, QOS is a fairly weak score with a few bonuses. Fans of the bond theme will be disappointed to not hear a full version of it anywhere on the album. To make up for this, though, there are a few hints of the theme used and sampled. As for the Alicia Keys song, opinions differ. Otherwise, this is a competent score that unfortunately doesn't do much aside from expanding slightly on Casino Royale's music.
Quantum of Solace - 07/10 - Recensie van Damien , ingevoerd op (Frans)
'Quantum Of Solace': une bande originale très active, mais assez froide. Certaines des compositions de David Arnold ont peine à s'imposer, avec quelques séquences remarquables noyées dans une masse de musique d'ambiance plutôt banale. Six pistes durent moins d'une minute, c'est dire!
Mais c'est compter sans quelques pistes vraiment réussies, très mordantes ('Pursuit At Port au Prince') ou originales ('The dead Don't Care About Vengeance'). Le magnifique 'Night At The Opera' est incontournable!
Cela reste avant tout la B.O. typique d'un James Bond, séduisante et mouvementée.
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Casino Royale Trailer Music, Pfeifer Broz. Music (Trailer)


Soundtracks uit de collectie: James Bond

Skyfall (2013)
More Themes from the James Bond Thrillers (1965)
18 James Bond Film Themes (1995)
Uomo dalla Pistola d'Oro, L' (1974)
James Bond Thrillers!!! (1965)
Essential James Bond, The (1997)
James Bond Soundtracks (2003)
Im Geheimdienst Ihrer Majestät (1969)
Casino Royale (2006)
Octopussy (1988)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer