Buffy the Vampire Slayer

In 1997 kwam de tv-serie Buffy the Vampire Slayer uit en heeft zeven seizoenen gelopen. De serie is ontwikkeld en geproduceerd door Josh Whedon, waarbij de verhalen volgden op de gelijknamige bioscoopfilm die eerder in 1992 was uitgekomen. Het eerste seizoen bestond uit 12 afleveringen, maar vanwege het succes werden de volgende seizoenen steeds 22 afleveringen. De serie is ook door de critici goed ontvangen en trok veel kijkers.
Het verhaal draait om Buffy Summers (Sarah Michelle Gellar), die de levensopdracht heeft geërfd om kwade geesten en vampiers te bestrijden. Daarmee heeft ze allerlei speciale krachten in huis en helen haar verwondingen sneller. Maar eigenlijk wil ze het liefst een gewone jonge vrouw zijn. Ze gaat wonen in een klein stadje Sunnydale, maar ze wordt dan nog steeds geleid door haar 'watcher', die haar moet trainen. In het stadje maakt ze al snel vrienden en hun hulp is al gauw nodig, want het stadje blijkt een soort poort voor kwade machten te zijn...

De muziek bij deze tv-serie is van verschillende componisten. Walter Murphy was de componist van het eerste seizoen, verder werkten Thomas Wander, Robert Kral, Douglas Romayne en Robert Duncan mee, en nog andere incidentele componisten. Voor de openingscredit had producent Whedon een track gevraagd van de punkband Nerf Herder, die ze voor de serie aangepast hebben.
Het grootste aandeel muziek voor de serie is echter van Christophe Beck, die de muziek voor de seizoenen 2, 3 en 4 componeerde. Ook voor een paar latere afleveringen maakte Beck de muziek.
Van zijn muziek voor de serie is een apart album uitgebracht met de subtitel The Score.
Ook is er in 2018 een album uitgekomen bij La La Land met maar liefst vier CD's, waarop een groot deel van de muziek van de serie is opgenomen, evenals de score van de originele film uit 1992 van Carter Burwell.

Deze recensie gaat over het album The Score, met bijna een uur muziek van Christophe Beck, in een behoorlijk orkestraal klinkende kleuring.
De muziek van Beck op dit album is eigenlijk in twee stijlen te verdelen. De eerste is de stijl die bij de spannende en soms zelfs horrorachtige passages van de serie hoort, terwijl de tweede een veel ingetogener en harmonischer karakter heeft en veel meer hoort bij de liefdesperikelen die zich in de serie afspelen. Beide stijlen staan door elkaar heen op het album en soms zijn beide stijlen zelfs opgenomen binnen eenzelfde track. Voor de beluisterbaarheid is dat allemaal geen voordeel, want als je voor de meer harmonische muziek gaat, ontkom je niet aan de nodige tracks met die andere stijl, en omgekeerd.

Beck, en wellicht ook de andere componisten hebben een andere type composities dan Carter Burwell eerder had gekozen voor de Buffy-speelfilm uit 1992. Burwell had toen een score gecomponeerd die slechts beperkt melodieus was en vooral bestond uit losse klanken en tamelijk minimalistische en wat steriel klinkende arrangementen. Bij de muziek van Beck is dat toch duidelijk anders, want zijn muziek is veel voller en ligt daarmee gelijk ook veel prettiger in het gehoor. Dat geldt dan met name voor de tracks in die wat harmonischer stijl, die daarmee ook wat warmer klinken. Tegelijk heeft Beck die tracks van eigenlijk best wel fraaie melodieën voorzien, en omdat ze veelal in een harmonische setting staan, is dit vaak heel aantrekkelijke muziek om naar te luisteren, ook los van de tv-serie. Soms heeft die harmonische muziek een wat etherische kleuring, maar meestal zijn dit fraaie tracks.

Het album opent echter met die meer spannende stijl, waarin we muziek krijgen voorgeschoteld in een stevige actiemodus, met weinig melodie, hooguit wat melodieuze motieven. Maar aan het eind van de track wordt de muziek zowaar nog even romantisch met violen en fraaie pianoklanken. De tweede track klinkt ronduit dreigend, maar in 'Remembering Jenny' komt de piano weer fraai terug, waarbij Beck zelfs op een heel prettige manier meezingende stemmen heeft toegevoegd. Dat effect komt vaker voor op dit album en pakt meestal erg fraai uit.
De creepyness komt terug in de vierde track met krassende violen, terwijl de vijfde weer prachtig romantisch begint, met mooie pianoklanken en een lage houtblazer die wat op een duduk lijkt.

Zo wisselen de track steeds af in verschillende stijlen, hoewel niet steeds om en om. Elke 1 of 2 tracks in een bepaalde stijl wordt dan weer afgewisseld met een of meer tracks in de andere stijl. Andere fraaie of zelfs erg fraaie tracks zijn 'Magic Snow Music', 'Slayer's Elegy', 'One Last Moment', en ook de afsluitende track 'Sacrifice', die een heel ingetogen en melancholieke kleuring heeft.

Kortom, met zijn muziek voor de tv-serie Buffy the Vampire Slayer heeft Christophe Beck een score gecomponeerd met twee duidelijk onderscheiden stijlen. De tv-serie gaat deels over duistere krachten en dat heeft Beck verklankt middels spannende muziek met vaak veel creepy elementen. Soms is het bijna soundscape en bestaat de muziek vrijwel geheel uit geluiden en creepy effecten, maar evenzo vaak is de muziek in een meer dreigende toonsetting geplaatst. Het is een stijl die mij niet zo ligt en mijn voorkeur ligt dan ook zonder meer bij de andere stijl van Becks muziek. Want de tv-serie kent ook z'n romantische en melancholieke momenten. Een aantal van die meer ingetogen tracks heeft een licht romantische kleuring, terwijl andere wat meer melancholiek zijn of er tussenin hangen. De tracks in deze stijl zijn overwegend erg fraai en halen de waardering voor dit album nog op naar 73 uit 100 punten.