Star Wars Episode I: The Phantom Menace
The Ultimate Star Wars Recording

In de zomer 1977, wilde bijna geen enkele Nederlandse bioscoop de film Star Wars in zijn openingsweekend draaien. Mensen konden de recensies lezen, die waren niet slecht volgens mij, maar ook daadwerkelijk een kaartje kopen e de film ook daadwerkelijk bekijken, dat zat er niet in. Velen moesten wachten tot Juni, voordat ze de Rebel Blockade Runner konden zien vluchten, voor een Imperial Cruiser, ergens boven de planeet Tatooine. De rest van de wereld maakte kennis met die oude kluizenaar genaamd Ben Kenobi, Dat de Milennium Falcon de Kessel Run in slechts 12 Parcecs maakte, en dat Luke Skywalker toch echt iets te klein was om een Stormtrooper te kunnen zijn. In Nederland werd de eerste Star Wars film pas twee weken later nationaal uitgebracht. De film die eigenlijk de vierde Star Wars film is. Het is degene waarin een broer en zus, zonder te weten dat ze dat van elkaar zijn, een heel verhaal ophangen tegen een zware roker, Ze zoenen zelfs in het tweede deel, die eigenlijk dan weer de vijfde is, en alles kwam goed in het derde deel, die dan weer de zesde was, niet de laatste was die werd gemaakt om jullie er aan te herinneren, maar het laatste deel van de Saga. We zagen: Jango Fett. Palpatine. Jar Jar Binks. Qui Gon Jinn. Mace Windu. En de Darth Mauls, Tyranus, Sidious en Vader werden gekloond, verkozen of afgemaakt door een lichtzwaard, gelukkig werden de laatste delen wel allemaal massaal bezocht tijdens hun openingsweekend. De bezoekers trekken iedere keer weer massaal naar de films toe, omdat het tot de verbeelding spreekt. Want er is alleen maar Do, or Do not, There is no Try. 1977 is inderdaad A Long Time Ago, in a Galaxy far, far Away.

Star Wars heeft veel verandert, en natuurlijk ook de sterren die erin speelden hebben dat meegemaakt. Harrison Ford was nooit de eerste keuze voor zowel Indiana Jones als Han Solo, maar iedere keer keerde Lucas weer terug naar de man. Lucas wou nieuwe gezichten, en schijnbaar was Ford een oud gezicht. Toen al. Aan de andere kant was het Ford die zei: ‘’George, je kan deze $%&@ typen, maar niet zeggen. ‘’ En dat was het jaar dat Lucas werd genomineerd voor een Oscar voor het beste scenario. Carrie Fisher had het nog zwaarder dan Harrison Ford. De cult-film, die Hollywood herontdekte en het gezicht van de Cinema zou worden en waarin Fisher een van de sterkste vrouwelijke hoofdrollen in de filmgeschiedenis speelde heeft haar carrière niet verder geholpen.

Fisher:
''George, het feit dat je me in een juten pop veranderde waarin mijn eerste echtgenoot naalden kon steken, een shampoofles waar mensen mijn hoofd konden afdraaien ,’’ Was jezelf met Leia, en voel je zelf een Prinses!’’. Niet te vergeten een afvalbak waarin mijn dochter alles gooide wat mij dierbaar was als ze haar huiswerk weer eens niet wilde maken. En niet te vergeten die nieuwe chick die mijn moeder speelt, Queen Armadillo of hoe ze ook heet, ze draagt een nieuw kapsel en outfit praktisch elke keer als ze door een deur loopt. Ik wil wedden dat ze zelfs een BH mocht dragen, zelfs toen je mij vertelde dat dat niet kon, omdat er geen ondergoed in de ruimte was. Maar zoals ieder misbruikt meisje dat vastgebonden zit aan een reusachtige slak die op het punt staat van sterven, bleef ik maar terugkomen.’’

Maar wat Star Wars zo fantastisch maakt naast de sterke cast en de andere wereld waarin je verdwijnt, is de fantastische muziek die John Williams schreef voor de ‘’Space Opera’’. We maakten kennis met onder andere The Throne Room, het thema voor The Force, en natuurlijk The Imperial March. Geen enkele andere filmserie, geen Lord of the Rings, Indiana Jones, the Godfather of noem ze maar op, heeft zoveel muzikale bijdrage met zijn scores geleverd, en heeft ze zo hard nodig dan Star Wars. Ze brengen het universum tot leven, brengen je naar die Galaxy, en brengen angst of een gevoel van extreme spanning op in onze hersenen, die samen met de kunstzinnige beelden zo tot de verbeelding spreken.
The Phantom Menace, het eerste deel, maar als 4de uitgebracht, net zoals het eerste deel eigenlijk het vierde deel was, is absoluut geen uitzondering op de regel. Maar deze film, een van de succesvolste films ooit, heeft zijn score net wat meer nodig om de af en toe knullige dialogen en tenenkrommende momenten waarin Jar Jar Binks voor komt goed te maken. Williams slaagt hierin. Het is de meest wilde score van de saga geworden. Natuurlijk beginnen we met het nog altijd prachtige Star Wars thema, en je bent meteen weg.

Duel of Fates is een van de sterkste tracks die ooit is gemaakt door Williams. Het is de grote troef als The Phantom Menace een beetje inzakt. Het (mannen en vrouwen) koor opent sterk, en zwakt niet af gedurende de track, wel van volume, maar het is er altijd. Het symboliseert, het feit dat de Sith teruggekeerd zijn. Het is een goed gebalanceerde mix tussen strijkers en koor, met af en toe sterke blazers erdoorheen of iets anders. Anakin’s Theme een typisch Williams thema, maar deze zal je niet bij blijven. Mede omdat de kenners weten dat het thema nauwelijks of niet terugkeert in de andere delen. Het is Speels, lieflijk, maar wederom niet speciaal. Jar Jar Binks heeft een motief gekregen. Het is pompeus, en lijkt op Nicholas Hooper's The Ministry of Magic. Maar het klikt gewoon niet, er is nog een aardig stukje waarbij we een koor horen zingen, als Jar Jar en Jinn en Kenobi naar de Onderwaterstad Ottoh Gunga reizen, maar het mag niet baten.

Er is al veel gepraat over de actiemuziek van The Phantom Menace. Weet dat veel van deze motieven terugkeren in de andere twee prequels, maar dan sterker uitgespeeld en versterkt door meer instrumenten. In The Phantom Menace werken ze in de film overdreven speels, maar op schijf zijn ze heerlijk om te beluisteren. Maar het is toch op de dramatische stukken waarin The Phantom Menace de middenmoot ver ontstijgt. Naast het eerder genoemde Duel of Fates zijn de nummers Anakin is Free, Funeral for Qui-Gon, The Queen Confronts Nute and Rune en The Senate. Williams liet zich niet vervallen in het oude, alhoewel we soms flarden van bijvoorbeeld the Imperial March of Yoda’s Theme horen. The Phantom Menace is compleet orkestraal en dat is een erg groot pluspunt aangezien de score bijzonder actief en fris klinkt. Toch lijkt het een beetje een haastklus, alsof Williams door wou naar Episode II.

En dat is maar goed ook. Williams maakte prachtige muziek voor the Phantom Menace, het zijn de romantische kanten van Attack of The Clones en het apocalyptische van Revenge of the Sith die hier gewoonweg ontbreken.! De kinderachtigheid is ten top, en de pompeuze stukjes vervelen op een gegeven moment, maar voor de rest is dit een en al Star Wars Goud van Mr. Williams.