Star Wars: The Clone Wars


Sony Classical (0886973599525)
Film | Releasejaar: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Star Wars Main Title & A Galaxy Divided1:13
2.Admiral Yularen0:56
3.Battle of Christophsis3:19
4.Meet Ahsoka2:44
5.Obi-Wan to the Rescue1:24
6.Sneaking Under the Shield4:25
7.Jabba's Palace0:46
8.Anakin vs. Dooku2:18
9.Landing on Teth1:44
10.Destroying the Shield3:09
11.B'omarr Monastery3:11
12.General Loathsom/Battle Strategy3:08
13.The Shield1:37
14.Battle of Teth2:45
15.Jedi Don't Run!1:22
16.Obi-Wan's Negotiation2:07
17.The Jedi Council2:04
18.General Loathsom/Ahsoka3:40
19.Jabba's Chamber Dance0:42
20.Ziro Surrounded2:20
21.Scaling the Cliff0:46
22.Ziro's Nightclub Band0:53
23.Seedy City Swing0:35
24.Escape from the Monastery3:13
25.Infiltrating Ziro's Lair2:22
26.Courtyard Fight2:41
27.Dunes of Tatooine2:00
28.Rough Landing3:04
29.Padme Imprisoned0:50
30.Dooku Speaks With Jabba1:28
31.Fight to the End3:59
32.End Credits0:51
 67:36
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Star Wars: The Clone Wars - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Harry Potter mag dan wel de meest succesvolle filmserie zijn, zijn franchise haalt het bij lange na niet bij die van Star Wars. George Lucas’ legendarische filmserie kent namelijk een heleboel zogenaamde expanded universe. Dat wil zeggen, alles wat buiten de film gebeurt. Zo zijn er honderden boeken (de boeken van de film zijn er, en dan nog eens de Thrawn trilogie enzovoorts), héél véél stripboeken (Shadows of the Empire won verschillende prijzen, en verhaalt over de helden tussen The Empire Strikes Back en Return of the Jedi), games, luisterboeken en blogs op het internet, sommigen geschreven door Lucas zelf. Maar waar de meeste aandacht naar uitgaat in deze expanded universe, is de periode tussen Star Wars Episode II: Attack of the Clones en het epische Star Wars Episode III: Revenge of the Sith :
The Clone Wars, de Kloonoorlogen.

Alleen al over deze periode van 3 jaar is genoeg materiaal gemaakt om een hele saga te vullen. Boeken (zelfs over Jedi Meesters, waar we maar 1 shot van zagen in Attack of the Clones), games (die allemaal heel goed verkochten, Battlefront 2 werd zelfs een van de meest verkochte spellen voor de Playstation 2), en er was zelfs een geanimeerde 2D-serie, genaamd Star Wars The Clone Wars, die 3 Primetime Emmies won. Het is dan eigenlijk ook niet gek dat Lucas door blijft gaan met projecten als deze, ze houden de Franchise levendig, en spreken wederom miljoenen mensen aan, over de hele wereld.

In Star Wars Episode II: Attack of the Clones begon de republiek, onder leiding van de o zo onschuldige Kanselier Palpatine, steeds meer stelsels te verliezen aan een beweging bekend als de CIS, de Confederacy of Independent Systems. Deze separatistische beweging, onder leiding van een afvallige Jedi genaamd Graaf Dooku trok meer systemen naar zich toe, maakte gigantische droid-legers en wou een eigen Republiek oprichten. En als ze daarbij in Oorlog moesten komen met de Jedi van de Republiek, dan moest dat maar. Het was per toeval dat Jedi-Ridder Obi-Wan Kenobi ontdekte dat er een gigantisch kloonleger klaargestoomd was voor de Republiek, zonder dat iemand hier van afwist. Het kwam echter wel goed uit: Op Geonosis werd Kenobi gevangen genomen door Dooku, en toen Mace Windu en talloze Jedi tijdens een bevrijdingspoging hun meerdere moesten erkennen in de droidlegers, kwam grootmeester Yoda samen met 200.000 klonen hen bevrijden. De top van de CIS ontsnapte, maar Anakin Skywalker en zijn meester Obi-Wan Kenobi raakte gewond in een duel met Dooku. Yoda versloeg Dooku, die op de vlucht sloeg. Niet lang daarna werd duidelijk dat deze oorlog zich over de hele melkweg zou uitbreiden.

Niet lang daarna gebeurde dat dus ook, en als snel zette de CIS 2 andere, sterke wapens in: Asajj Ventress, een meedogenloze vrouw, bekwaam met The Force en twee vuurrode lichtzwaarden, en Grievous, een gereanimeerde oorlogsheld, compleet bepantserd en bekwaam met vier lichtzwaarden. Dit dwong de Republiek tot nieuwe maatregelen, maar Dooku had een ander plan…

De zoon van gangsterbaas Jabba De Hutt is ontvoerd, waardoor is onduidelijk. De Jedi Raad besluit Jabba te helpen, aangezien zij hem aan hun kant willen hebben. Dooku is echter ook met zijn plan bezig, hij heeft Jabba’s zoon, en doet er alles aan om de Jedi te dwarsbomen. De Jedi sturen Anakin Skywalker erop uit om zijn zoon te vinden. Hij word echter vergezeld door zijn leerling Ashoka, die Yoda hem heeft toegewezen om hem meer verantwoordelijkheid bij te brengen. Ondertussen moeten diezelfde Yoda, Mace Windu en Obi Wan zich staande houden aan het front, tegen droidlegers waar geen einde aan lijkt te komen.

John Williams gaf de wereld in 1977 de klassieker Star Wars : wisten wij veel dat dit pas het begin was van een schitterende muzikale reis, vol prachtige thema’s zoals The Imperial March, Luke and Leia, Duel of Fates, Across the Stars, Battle of the Heroes, en ik kan nog wel even doorgaan. In 2005 kwam daar een eind aan. Nieuwe thema’s van Williams krijgen we helaas niet meer, en componist van Star Wars: The Clone Wars, Kevin Kiner heeft die drang ook niet erg, maar weet mij toch te verrassen.

Hij hergebruikt enkele thema’s van Williams, zoals het force thema, en de Main Titles, hoorbaar in Star Wars Main Title & A Galaxy Divided. Toch is dit nooit de knallende opening die we te horen kregen in de 6 films, maar het echte thema is gelukkig intact gebleven.
Ik ben blij dat er behoorlijk wat actie te horen is op dit album. Want de actie zit goed in elkaar. In Battle of Christophsis krijgen we drukke blazers, vergezeld met krachtige stoten mannenkoor en actieve percussie. De strijkers maken het algeheel compleet, en zorgen dat het allemaal wat soepeler loopt. Meet Ahsoka, de leerling van Anakin Skywalker krijgen we wat meer rust, en deze is nauw verwant met het thema voor Naboo en de Gungans, te horen in The Phantom Menace. Obi-Wan Kenobi, in de saga vooral begeleid door het Force Thema, krijgt in Obi-Wan to the Rescue een keihard rockmotief van Kiner. De percussie neemt het echter al snel over, en begeleidt het tot een iet wat saai en onbevredigend eind.

Kiner vermijd als het ware underscore. Hij maakt het wel, maar weet het altijd wel interessant te houden. Sneaking under the Shild kent bijvoorbeeld een kalm en toch erg interessant begin, waarbij ook de panfluit aanwezig is. Erna volgt wat actiemuziek, die eigenlijk vrij nietszeggend is, maar naar het einde toe wel wat interessanter wordt.
In Jabba’s Palace blijft Kevin Kiner trouw aan zijn eigen, hier wat exotischere stijl, en valt niet terug op Williams’ werk voor Star Wars Episode VI: Return of the Jedi. Het resultaat oogt oosters, en mooi. Anakin vs Dooku is een sterk staaltje actie. Blazers leiden het prachtig in, en strijkers voeren de spanning hoog op, niet te vergeten de drums met hetzelfde effect. Er ontstaat een waar meesterwerkje, waarin het mannenkoor zich ook laat horen.
In Landing on Teth komt er een kant naar boven, waarin de ‘’oosterse vrouw’’, ook al te horen in Padme’s Rumination in Revenge of the Sith, zich kort laat horen, waarna nietszeggende blazers tevergeefs een poging doen om interessant te zijn. Destroying the Shield is prachtige, gecontroleerde herrie, die zich manifesteert als een sterk actienummer, een van de betere. B’omarr Monastery is héél erg oosters, en de drums en hier en daar enkele geluidseffecten worden later overheerst door een zware blazer. Het kent een wat saai einde.

General Loathsom/Battle Strategy begint als een echte Star Wars track, maar wordt erg naargeestig naarmate hij vordert. Het was muziek die had gepast in een thriller, en dan ook erg interessant is om te beluisteren. The Shield is de beste actietrack op het album, en herbergt een schat aan kleine motieven, herkenbaar voor de Star Wars fan. Het wordt af en toe bijna meeslepend, maar verliest nooit zijn militaire bedoeling. Battle of Teth kent een begin als het eerdere Obi-Wan to the Recue, maar wordt wat heftiger, de ‘’oosterse vrouw’’ word erbij gehaald. De oosterse klanken vermengt met de elektrische gitaar zorgen voor een nummer, thuishoren in 300, en ik ben dan ook erg benieuwd wat er in deze scène gebeurt.

Kevin Kiner verliest zijn smaak echter eventjes: Vanaf Jedi Don’t Run tot en met Jedi Council wordt het allemaal wat nietszeggend, eigenlijk gewoon meer van hetzelfde.
General Loathsom/Ahsoka is echter een schot in de roos. Het is eigenlijk meer een volledig thema, gecomponeerd speciaal voor de release van de score. Ashoka’s thema is hartverwarmend, gebracht door mooie strijker, en is een welkome afwisseling tussen de nietszeggende drukte van daarnet. Toch kent dit nummer ook spanning, maar deze is niet zo zwaar op de maag. Jabba’s Chamber Dance is ook mooi, en Kiner’s talenten om oosterse en westerse klanken samen tot een geheel te voegen is hier goed hoorbaar.
Ziro Surrounded begint groots, en er volgt enkele spanning, en actie, rechtstreeks uit Jango’s Escape, zie Attack of the Clones. Scaling the Cliff is wederom Rock meets Oosters, en Kiner laat zijn orkest compleet los gaan. Ziro’s Nightclub Swing is vreemd, en welkom. Pure Jazz, herkenbaar en heerlijk om te luisteren. Seedy City Swing is dat eveneens, maar voert het tempo wat op, zoadat je een fijne herinnering krijgt aan Ratatouille. Escape from the Monastery komt sloom op gang, maar ontpopt zich als een actietrack, zoals we die kennen van John Powell’s Bourne scores. Kiner blijft echter wel origineel, en brengt de Oosterse Vrouw, een sterk punt in de score, weet naar voren. De spanning loopt hierdoor wel een beetje dood. Infiltrating Ziro's Lair is wat cliche en saai, maar Courtyard Fight begint weer met rock en oosterse tinten, en mond uit op chaos, en of deze de score goed doet weet ik niet zeker…
Dunes of Tatooine kent wat Aziatische klanken, en deze blijven de hele track rondspoken. De cello’s hebben slechts een bijrol. Rough Landing is niet erg speciaal, maar is toch een luisterbeurt waard, dankzij zijn goede opbouw.
Padme Imprisoned is langdradig saai, en de titel doet je hopen dat Across the Stars erin voor komt, mar dit is helaas niet het geval. Dooku Speaks With Jabba is weer meer van hetzelfde, de Oosterse tinten beginnen een beetje irritant te worden. Fight to the End maakt dit echter weer goed, en kent naast de actie enkele prachtige, grootse orkestraties die het Star Wars gevoel in je naar boven halen, en net op tijd. Aan het eind krijgen we het Force Thema nog even te horen, met trompetten, en dan de strijkers, mensen wat is dit mooi. En dan klinken de End Credits in End Credits. Ook deze zijn niet van Williams hand, en lijken niet eens op die van Star Wars, maar het is toch een aardig iets wat de score mooi afsluit.

Een conclusie over deze score schrijven is niet makkelijk. Het is overduidelijk geen score zoals Williams het had gedaan, maar Kiner heeft toch wel een onderhoudende score neergezet. Hij verrast met Jazz, en mengt allerlei sferen door elkaar, wat maar af en toe verveelt. En ondanks dat je het geen volwaardige Star Wars score kan noemen, zijn er enkele, volwaardige momenten waarin Kiner je terugbrengt naar Williams’ werk. Maar sommige nummers zijn saai, en werken niet op cd, en hadden weggelaten kunnen worden om het album tot een geheel te vormen. Niettemin heeft Kiner alles op alles gezet, en kan hij best tevreden zijn met zijn werk, hij durft te experimenteren en schuwt het vreemde niet. En tel daarbij op dat het enkele prachtstukken bevat, en een volwaardige release is, en je kan Kiner niet anders dan een voldoende geven. Geen hoge, maar ook geen te lage.
Star Wars: The Clone Wars - 07/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Met muziek voor de films van Star Wars zijn we jaar in, jaar uit erg verwend geraakt. De heerlijke klanken van John Williams verveelde geen moment en vele albums later zitten we nog altijd te smachten naar nieuwe uitgaves. Maar er breken nieuwe tijden aan, want Star Wars goes animated! Samen met producent, regisseur en alleskunner George Lucas begon in 1977 het grote avontuur. En dan nu is er de heuse animatiefilm Star Wars: The Clone Wars. Hierdoor zouden de films aantrekkelijker moeten worden voor een jonger publiek. En daar slagen de makers zeerzeker in. Anakin en Obi-Wan zijn dan wel getekend, maar nog steeds springlevend. Helaas ontbreken de stemmen van de echte acteurs. Alleen vinden we Christopher Lee (want wie kan die man qua stemgeluid nadoen?!?!) en Samuel L. Jackson (idem) nog terug in de film. In een razend tempo beleven we een spannend avontuur nog in de tijd voordat Anakin voor The Dark Side kiest.

De redelijk onbekende componist Kevin Kiner werd voor deze geanimeerde film gevraagd en gelukkig blijkt dat een frisse (nieuwe) wind zo nu en dan een goede optie is. De soundtrack begint met de door John Williams gecomponeerde, en oh zo bekende, theme. Alleen deze keer met een extra dosis percussie en onrustige deinende violen. Het moet gezegd worden, op deze manier klinkt het alom bekende Star Wars-thema eigenlijk nog een stuk lekkerder. Het nummer loopt over in een actierijk nummer, waarbij heel jammerlijk is bezuinigd op het orkest door hier elektronische instrumenten te gebruiken. Dit valt vooral op in sommige stukken van de blazers. Gelukkig komt Kiner er deze keer mee weg en maakt de tweede track veel goed. 'Admiral Yularen' is een statig en mooi nummer die rechtstreeks uit de pen van Williams lijkt te komen. In 'Battle of Christophsis' keert die percussie weer terug uit de eerste track en horen een mannenkoor accenten zingen. Duidelijk is dat we hier te maken hebben met een actiescene. Kiner probeert met dit nummer in de voetsporen te treden van Williams, wat hem deels lukt. Toch mist het nummer een ziel door gebrek aan een vast thema. Helaas vliegt ook het tempo eruit na deze track en begaat Kiner een grote fout in de track 'Obi-wan to The Rescue', waarin hij een rockband delen laat spelen (elektrische gitaar en een flinke drum). Waarschijnlijk werkt dat prima bij de drukke beelden, maar niet als soundtrack. Het hele Star Wars-gevoel wat Kiner zo mooi neerzette in de eerste minuten is compleet foetsie! 'Sneaking Under The Shield' is een raar nummer, waarbij een elektronische bas alla John Powell het ritme aangeeft. Naar mate het nummer vordert beginnen de ergenissen zich op te stapelen als we een EXACTE kopie horen van het thema van Beowulf (Alan Silvestri).
De tracks die volgen zijn van hetzelfde laken een pak, totdat we terecht komen bij de vreemde eend in de bijt 'Ziro's Nightclub Band'. Een zeer swingend en jazzy nummer, gevolgd door zijn zusje, het korte nummer 'Seedy City Swing'. Het verband met de rest van de nummers is zonder de beelden totaal niet duidelijk. Vele niets beduidende tracks later komen we 'Fight to the End' tegen. Eindelijk weer een nummer wat echt de moeite waard is om te beluisteren. Een soms snoeiharde actietrack met veel koper, violen, afgewisseld door rustige emotionele strijkarrangenten brengen het geheel naar een climax. Gelukkig is er daarna altijd nog het Jedi-thema, waarin deze track eindigt. En gelukkig loopt het nummer over in de schitterende remake van het hoofdthema van Star Wars, naar de hand van John Williams.

Conclusie is dat de eerste 5 minuten en de laatste 5 minuten het beste zijn van dit album. Een andere conclusie is dat het Kevin Kiner niet is gelukt om in de voetsporen te treden van de enige echte maestro. Voordat de cliches van 'Leuk geprobeerd' langskomen, moet er wel gezegd worden dat de actiemuziek die het album bevat niet helemaal slecht is. Verre weg van dat zelfs, alleen is het gebrek van een behoorlijk thema en krachtige instrumentaties hier en daar irriterend. Waar John Williams alles uit zijn orkest weet te persen, moet Kiner duidelijk nog veel leren en staat met zijn muziek nog ietwat in de kinderschoenen. Wel kan er gezegd worden dat het dan een gewaagde keus is geweest van de componist om een dergelijke klus aan te nemen. Al met al is Star Wars: The Clone Wars geen slechte soundtrack, maar verbleekt volledig bij de bombastische klanken van de 'echte' Star Wars-muziek. Mocht je die soundtracks nog nooit gehoord hebben, dan is dit een prima opstapje naar het echte werk!
Star Wars: The Clone Wars - 06/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Toen in 2005 de laatste episode van de grootste ruimtesaga allertijden uitkwam, bleek nog maar eens hoe populair Star Wars was: box office records sneuvelden (die nu alweer gesneuveld zijn) en wereldwijd bracht de film in zijn openingsweekend ongeveer 100 miljoen dollar op, een record (dat nu ook weer gebroken is). Toen lanceerde George Lucas ook het idee dat er een deel tussen episode II en III zou komen EN een serie, die zich dan tussen III en IV zou afspelen. Zo zou de sage vervolledigd worden. Nu, het eerste van Lucas zijn ideeën, het deel tussen II en III is uit. En dan nog wel in tekenfilmvorm. Waarom het precies in tekenfilm vorm moet, tjah, ik weet het niet. Ik ben wel benieuwd, maar mij lijkt het alsof Lucas per se nog een commercieel succes met Star Wars wil boeken.

Voor de muziek werd een beroep gedaan op Kevin Kiner. Nu, dat wekt ook al enige argwaan. John Williams, de huiscomponist van de Star Wars saga, heeft fenomenale thema's afgeleverd. Het handelsmerk van de Star Wars sage, de blazers en het bombasme, heeft geen plaats moeten ruimen, godzijdank, maar de fenomenale thema's van Williams wel. Zijn "Main Title" wordt in de openingstrack gebruikt, en al hetgeen daarop volgt, is druk, bombastisch, en vooral ... opgeblazen, soms gewoonweg overdreven. Soms dacht ik dat ik meer naar de soundtrack van een spel aan het luisteren was. Wie God Of War kent, weet wat drukke, megalomane muziek betekent, wel, hier krijg je hetzelfde soort voorgeschoteld. En de geest van Star Wars, grootse, klassevolle muziek, is gewoon verloren. Langs de ene kant is het knap dat Kiner niet in de geest van Williams werkt. Want het blijkt wel, dat geen enkel van die thema's hier gepast zou hebben, want het gaat hier uiteindelijk over The Clone Wars en niet meer over Anakin, Luke en Leia. Hier is in feite dan ook geen plaats voor diepmenselijke gevoelens. Maar langs de andere kant, wou hij het te goed doen. Hier en daar herken je nog wel iets dat uit de film komt, maar dat is maar heel af en toe. Nu, de muziek staat altijd in verband met de film, dus als de muziek druk is, is de film dat zeker! Dan kunnen we ons al voorbereiden op wat ons te wachten staat.

Nu, enige verrassing is ook op zijn plaats. Tussen al het kopergeschal, krijg je een rustige jazzytrack, die eigenlijk in de geest ligt van The Cantina Band. Hier heet het "Ziro's Nightclub Band" en dan door een "Sweedy City Swing". Jazzy, een heerlijke verademing tussen al het bombast dat op ons afgevuurd wordt. Maar totally not Star Wars, dus wachten hoe het in de film overkomt.

En End Credits is misschien wel het enige dat volledig bewaard is gebleven van de Star Wars Saga. "Volledig" een luttele minuut duurt de track.

Deze Star Wars is geen Star Wars zoals de filmmuziekfan Star Wars kent. Nooit herken je iets uit de Twee Trilogieën, maar in plaats daarvan krijg je een hele hoop bombastisch geweld. Er is ook niet echt een Groots Thema dat alles bindt. Soms klinkt het ook gewoon als een zootje, geen inhoud. Dit is echt voor de Die Hard - fans van Star Wars of nog meer, voor de fans die van een drukke score houden, zonder al te veel inhoud.
Star Wars: The Clone Wars - 06/10 - Recensie van karl Anthony padilla, ingevoerd op (Spaans)
Este tipo de melodia genera una especie de concentracion respecto al film

Soundtracks uit de collectie: Star Wars

Star Wars: Shadows of the Empire (1996)
Star Wars: The Return of the Jedi (1983)
Star Wars: Music from the Six Films (2008)
Star Wars Episode IV: A New Hope (2004)
Star Wars Episode I: The Phantom Menace (1999)
Star Wars: The Corellian Edition (2007)
Story of Star Wars: The Empire Strikes Back, The (1980)
Star Wars The Ewoks: Caravan of Courage / The Battle for Endor (1999)
Ewoks: Caravan of Courage / The Battle for Endor (1986)
Music Of Star Wars, The (2007)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer