The X-Files: I Want to Believe

Mark Snow is vooral bekend om zijn werk voor de Amerikaanse televisie. Series als Starsky and Hutch, het recente en immens succesvolle Smallville, over de jongere jaren van Superman, en natuurlijk The X-Files. De ondertussen alweer 72 jarige Snow werd goede vrienden op middelbare school met een andere grote componist genaamd Micheal Kamen. Deze kennen we natuurlijk nog van X-Men en Band of Brothers. Ze werden kamergenoten en studeerden samen, en hadden een grote hobby, zei het niet passie, muziek. Kamen overleed helaas veel te vroeg op 55-jarige leeftijd aan een hart aanval (er deden geruchten dat de man een zware alcoholist was). Snow, enorm aangeslagen, ging in zijn eentje door met zijn carriere. Na het succes omtrent de X-Files (zowel de films als de boeken als de films deden het goed), kon nog een vervolg nog niet uitblijven. Dat tv-series het goed doen als ze worden verfilmd zagen we onlangs nog in het megalomane succes van Sex and the City.
Er zijn zelfs films (helaas!) van Baywatch, dus met de X-Files kunnen we nog wel leven.

Mark Snow blijkt weinig te durven. De muziek volgt grotendeels de lijnen van de muziek voor de serie en de overige films. Toch is dit geen score om daarop te bekritiseren, aangezien er series zijn met slechtere score. Maar toch maakt dat The X-Files: I Want to Believe nog geen hoogvlieger, vooral niet in deze zomer. Want tussen de donkere klanken die je hoort in The Dark Knight, opbeurende en vrolijke tonen in Wall-E, bombastisch spektakel in Hellboy II: The Golden Army en avontuurlijke klanken in Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull en Journey to the Center of the Earth, valt deze score totaal weg. Het is grotendeels pure underscore, en er is een geweldige overdaad aan niet interessante synthesizers. Kortom, het is saai. Het enige wat boven alles staat is het hoofdthema van de serie, op deze uitgave mooier gespeeld dan ooit, met strijkers, en heeft een beat die het geen kwaad doet.

Oké, misschien overdrijf ik wat. Zo zijn er enkele piano solo’s waarbij je NIET in slaap valt (Good Luck bijv), en tracks als The Trip To DC en The Surgery monden zelfs uit tot goede tracks. Maar daarentegen staat dan weer de actiemuziek, die ver onder maat is, en net als de overige nummers gewoonweg geen pit heeft, zoutloos is en totaal niet interesseert.
Overigens zit er voor de liefhebbers nog een nummer van ‘’Pimp My Ride’’ Xzibit tussen, maar dat zullen de meestens kippen, en niet in de laatste plaats omdat het het laatste nummer is…