Diary of a Wimpy Kid

Dit is de 19e recensie uit een serie van Theodore Shapiro.

Vorige: Bombshell
Volgende: Captain Underpants: The First Epic Movie

De Amerikaanse jeugdkomedie Diary of a Wimpy Kid is geregisseerd door Thor Freudenthal (Hotel for Dogs, Percy Jackson: Sea of Monsters), die ook regelmatig afleveringen van tv-series regisseert. De film is gebaseerd op een kinderboek van Jeff Kinney en is het eerste deel van een serie van vier films en de enige die door Freudenthal is geregisseerd. De film kreeg nogal gemengde recensies van de critici, maar was in de bioscopen erg succesvol.
Het verhaal draait om de elfjarige Greg Heffley (Zachary Gordon), die overgegaan is naar de 'middle school'. Daar komt hij al snel tot de ontdekking dat dingen daar anders gaan dan op de basisschool. Hij besluit om de populairste leerling te worden, maar dat valt allemaal nog niet mee. Zijn beste vriend is Rowley (Robert Capron) en samen doen ze mee aan een wedstrijd om de grappigste tekeningen voor de schoolkrant te maken. Greg veroorzaakt nogal eens wat 'ongelukjes', en dat heeft tot gevolg dat juist Rowley veel populairder wordt dan hij...

De muziek bij deze film is van Theodore Shapiro, die er een nogal cartooneske score voor componeerde. De drie latere films uit de serie zijn overigens door Edward Shearmur van muziek voorzien, die daarbij voortborduurde op de muziek van Shapiro.
Het album opent met 'Late for School', waarin Shapiro een van zijn themamelodieën neerzet. Het is een vrij neutrale melodie, die op een piano gespeeld wordt, vrijwel alleen begeleid door percussie en basklanken. De vlotte muziek spreekt echter niet zo aan. Dat vlotte tempo speelt in de hele score een stevige rol. Ook de tweede, de titeltrack, is zo'n vlotte track. Je zou verwachten dat Shapiro hierin zijn hoofdthema presenteert, maar de track hangt een beetje aan elkaar van allerlei gedeelten, waarin verschillende redelijk melodieuze motieven gepresenteerd worden. Het werk daardoor een beetje als een soort suite van melodieën.

Veel muziek in de verschillende tracks wordt op een tamelijk staccato-manier gespeeld. Dat is allicht vanwege het komische karakter van de film, maar maakt het er voor een luisteraar naar de muziek niet aantrekkelijker op. Die staccato kleuring van veel muziek komt soms door de manier waarop de piano bespeeld wordt, maar ook de percussie speelt hierbij een flinke rol, terwijl ook andere instrumenten nogal eens dat staccato-effect versterken.
Veel muziek is vrij springerig, maar er zijn ook uitzonderingen, zoals de bijna gedragen, bijna hymnische muziek in het trackdeel 'Class Favorites'. Die erg fraaie muziek wordt dan weer afgewisseld met de grillige staccato klanken van 'Literally Kill You', wat dan een beetje als een kater werkt. Zo zijn ook sommige andere tracks vrij grillig gecomponeerd en hangen andere tracks daar tegenaan. Maar ook wat meer lieflijke muziek is aanwezig, al is dat beperkt, net als de wat meer dramatische kant van de muziek, dat ook slechts beperkt aanwezig is in de score.

Een aspect wat iets sterker aanwezig is, is de muziek die een meer dreigend karakter heeft. Vooral halverwege het album komen we een aantal tracks tegen waarin de spanning in de muziek oploopt. Niet dat het allemaal zenuwslopend is, maar toch hoor je aan de muziek duidelijk dat de spanning toeneemt, in tracks als 'Devil Worshipper Woods', 'Into the Woods', of 'A Game Called Freeze'.

Qua instrumentatie is een flink deel van de muziek behoorlijk aan de poppy kant, met veel inzet van gitaren en drums. De piano is een vaker ingezet instrument en ook strijkers komen geregeld voor, zij het vaak in korte sessies. Af en toe heeft Shapiro zelfs koorklanken ingezet en in 'Space Monster Attack' heeft hij zelfs een theremin toegepast. Ook houtblazers en koperblazers komen voor, maar Shapiro wisselt qua instrumentatie vaak af in z'n tracks. Dat geeft wel een wat rommelig karakter aan de score, omdat er geen consistente kleuring aanwezig is. Dat zal er allicht mee samenhangen dat de score voor een komedie bedoeld is, zelfs een jeugdkomedie, die vaak wat meer slap-stick-achtig is.

Kortom, met zijn muziek voor de film Diary of a Wimpy Kid heeft Theodore Shapiro een score gecomponeerd die allicht prima bij deze jeugdkomedie past. Maar om als luisteraar hiervan te genieten valt nog niet mee. De muziek heeft een flink staccato-karakter, wat Shapiro vooral met piano en percussie benadrukt. De melodieën passen bij het komedie-karakter van de muziek, maar spreken daardoor eigenlijk niet aan. Dat komt ook omdat die melodieën al snel als een soort deuntje gaan klinken, ondanks dat Shapiro af en toe wat strijkers of blazers of zelfs koorklanken toevoegt. De waardering als luistermuziek komt dan ook niet hoger dan 53 uit 100 punten.