WALL·E


Walt Disney Records (5099922823526)
Film | Releasejaar: 2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Put On Your Sunday ClothesMichael Crawford1:17
2.2815 A.D3:28
3.WALL·E2:00
4.The Spaceship1:42
5.EVE1:02
6.Thrust0:42
7.Bubble Wrap0:50
8.La Vie en RoseLouis Armstrong3:24
9.Eye Surgery0:41
10.Worry Wait1:19
11.First Date1:20
12.EVE Retrieve2:20
13.The Axiom2:25
14.BNL0:20
15.Foreign Contaminant2:07
16.Repair Ward2:20
17.72 Degrees and Sunny3:13
18.Typing Bot0:47
19.Septuacentennial0:15
20.Gopher0:40
21.WALL·E's Pod Adventure1:14
22.Define Dancing2:23
23.No Splashing No Diving0:48
24.All That Love's About0:37
25.M-O0:47
26.Directive A-1132:06
27.Mutiny!1:29
28.Fixing WALL·E2:08
29.Rogue Robots2:03
30.March of the Gels0:54
31.Tilt2:01
32.The Holo-Detector1:08
33.Hyperjump1:05
34.Desperate EVE0:57
35.Static1:43
36.It Only Takes a MomentMichael Crawford1:07
37.Down to EarthPeter Gabriel5:59
38.Horizon 12.21:27
 62:07
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

WALL·E - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Wall - E (voluit: Waste Allocation Load Lifter Earth- Class), de nieuwste telg van Pixar, maakt me eigenlijk wel benieuwd. De film handelt over een robot die afvalt verzameld, zich afvraagt wat het nut van zijn bestaan is, en die verliefd wordt op een andere robot. Het klinkt vrij on - "kinderlijk", hoewel Pixar en Disney voortdurend met zulke films op de proppen kwamen. Wel, volgens de geruchten is er ook vrij weinig dialoog, en waar Finding Nemo de misstappen van de mens hier en daar terloops aankaartte, word je hier met je neus op de feiten gedrukt. Het blijkt ook een somber verhaaltje te zijn.

Dus, ik ben benieuwd. In afwachting van de film luister ik maar naar de muziek. En die bekoort van de eerste tot de laatste minuut. De openingstrack, Put On Your Sunday Clothes, wordt gezongen door niemand minder dan Michael Crawford, het eerste "Phantom Of The Opera", de succesmusical van Andrew Lloyd Webber. Hij is ook bekend van de serie over een irritante onhandige snul, iets met Spencer. Anyway, hier zingt hij dus in een jazzy song. Niet onaardig, vrij leuke opener.
Maar dan komt de eigenlijke soundtrack en die overstijgt al meteen de openingstrack. Je hoort meteen de hand van Thomas Newman. Een vrij sombere track 2815 AD, een pessimistische noot om mee te beginnen.
Vervolgens komt de voorstelling van Wall - E. Een leuke track, niet holderdebolder speciaal, maar toch, het kenmerkt het personage. Ik hoor er weer een typisch Disney personage in, dat de wereld goed wil doen, maar ja... wachten tot de film uit is, en dan oordelen.

Eve, is de voorstelling van de vrouwelijke Robot, de robot waarop Wall - E, verliefd op wordt. Mooi gemoedelijk, zoals Newman het goed kan.
Dan volgen twee vrij korte tracks die me niet echt boeien. De track list is wederom vrij lang, maar de meesten lopen in elkaar over, dus echt veel hinder heb je er niet van. Toch, met zulke korte tracks kan je niet echt een uitgewerkt thema maken, maar dat doet Newman in de langere tracks. Of, zoals zo vaak eerder gezegd, waarom bundel je die tracks gewoon niet? Waarschijnlijk heeft het met de film te maken, dus wederom: wait and see.

En dan volgt het melancholische La Vie En Rose. Niet door Edith Piaf, La Môme, maar door de wereldberoemde Louis Armstrong. Mede door deze bijdrage krijg je wederom die Jazzy stijl, en jazz leent zich perfect voor melancholie. Somber, maar toch iets dat je vrolijk maakt. En dan wordt de bedoeling wel duidelijk: het wordt géén typische Pixar film, je kan het zo aan de muziek zeggen. Voor de kinderen zal het wel plezant zijn om naar te kijken, maar er ligt, zoals eerder gezegd, een onderliggende boodschap onder. Het verhaal wordt gebruikt om de mens met zijn neus op de feiten van de milieu problematiek te drukken. Maar enige voorzichtigheid is hier geboden. Een oordeel vellen over de film zonder hem gezien te hebben, is zeer riskant. Dus wederom: wait and see.

First Date is dan weer een leuke track, maar dan onmiddellijk gevolgd door weer een sombere track. Newman liet het zien in Road To Perdition, en The Shawshank Redemption, maar hij kan heel goed de somberheid treffen, die de film al dan niet creëert.
En Eve Retrieve is dan een vrij grote breuk met de score, actievol, om het zo te zeggen, maar vrij groots ook. The Axiom is een mystieke, liefdevolle track, die scherp contrasteert met de vorige. Het klinkt eigenlijk allemaal zo'n beetje jaren 70 - 80. Vrij gemoedelijk, liefdevol, somber, en niet zo modern als de meest recentste scores. Dit vormt dan weer een contrast met de tijd waarin het zich afspeelt. De verre toekomst, met muziek die uit de vroegste jaren van de film komt.

Nu, na deze track zijn we nog niet in de helft van het album. Dus er staan een dertigtal nummers op, waarvan sommige samen nog geen volle 2 minuten duren. Hinderlijk? Nu meer als in het begin. Newman geeft dan echt wel uitstekende aanzetten, maar gaat er dan minder op in, en in de volgende track werkt hij weer een heel thema uit, dat niet minder slecht is, maar een slecht vervolg is op de vorige track.
M-O vind ik zo'n voorbeeld. 46 seconden, maar ik had er graag een vervolg aan gehoord, maar dat kwam niet. De track daarop, Directive A - 113, is dan wederom een breuk met het voorgaande, is somber, zwartgallig om het zo te noemen, en wordt dieper uitgewerkt. Het zal alles met de film te maken hebben: Wait and See.

Mutiny deed me in de verte denken aan Battle Of The Heroes. Een spannende aanzet, trompetgeschal, maar dat ebde vrijwel snel weg en veranderde in een vrij donkere track.
Hier viel het me weer op hoe weinig variatie Newman in de muziek bracht, maar het me niet stoorde. Om de één of andere manier zou het niet passen in dit album. En die muzikale variatie, die voor mij toch vrij essentieel is, is al geweest en komt nog (Fixing Wall - E). Dus geen probleem, en toch is deze track even sterk als de vorige, of de volgende.
Fixing Wall - E vind ik een jammerlijke "verrader". Net zoals "Death Of Qui Gon", die een deel van de plot verraad. Maar ja, het is wel één van de sterkste tracks van het album. Gevolgd door het al even tserke Rogue Robots.

Korte tracks genoeg, de meeste duren 2 minuten gemiddeld, en dan is er toch één track, langer dan 5 minuten. En die is dan nog niet van Newman, maar van Peter Gabriel, Down To Earth. Het past compleet in de geest van het album, doet de oren een plezier, en het is weer zo'n melancholische track.

Newman komt weer op de proppen met een leuk album, maar of dit album me volgende keren zal kunnen boeien? Wait and See, mijn motto doorheen deze recensie, komt hier weer op de proppen. De muziek is verre van slecht, vrij gevarieerd, maar op sommige momenten zo monotoon, dat ik toch wel liever Finding Nemo wou opzetten. Newman heeft hier niet echt muziek geschreven waarvoor je de film moet zien, maar soms denk ik dat het toch aangeraden is om dat eerst te doen voor deze score te beluisteren. Als er inderdaad weinig gesproken wordt in de film, dan onthoud je de muziek sowieso. En kan je elke sequentie wel herinneren. Wait and See.

De muziek bevat ook een zekere mystiek, die aantrekt, waardoor je soms gebiologeerd naar luistert. En misschien is dat de kracht van Wall - E, zowel als film als muziek. Je blijft ernaar kijken, ondanks ... Je blijft er naar luisteren, ondanks ...
Ja, Newman, hij mag toch nog zulke scores schrijven.
WALL·E - 08/10 - Recensie van Michiel Vaernewijck, ingevoerd op (Nederlands)
Vandaag heb ik eindelijk de tijd gevonden om naar de nieuwste animatiefilm van Pixar te gaan kijken. De naam ontgaat niemand, het is wel degelijk Wall-E. Ik begin al meteen met te zeggen dat dit geweldige personage een van de beste creatie's is van Pixar. Na (het lichtjes overgewaardeerde) Finding Nemo en het heerlijke Ratatouille vroeg ik me af wanneer hun succes nu eens in elkaar zou zakken. Wel, dit blijkt nog lang niet het geval te zijn. Wall-E is op alle vlakken een schot in de roos. Het is een geweldige homage aan bekende komieken en vooral aan het science-fiction genre dat nieuw leven werd ingeblazen. Net zoals bij Finding Nemo werd componist Thomas Newman ingeschakeld, voor een toch wel uitzonderlijke score.

Ik ben al lang fan van Thomas Newman. Hij is voor mij één van de beste componisten met zijn beklijvende thema's en zijn strakke aanpak. The Shawshank Redemption, Finding Nemo, The Green Mile en Meet Joe Black zijn allemaal geweldige scores van zijn hand. Van de score van Wall-E was ik wel verrast. Het album opent met het uiterst sfeervolle Put On Your Sunday Clothes van niemand minder dan Engelse acteur en zanger Michael Crawford. De film wordt hiermee stijlvol, sfeervol, speels en bij het uitfaden van het lied ook eenzaam en melancholisch ingeleid. 2815 AD is een triestige track die de aarde aan het publiek voorstelt, helemaal verlaten en bezaaid met vuilnis. Dit is maar één van de subtiele boodschappen die Wall-E het publiek meegeeft. De track Wall-E is dan weer een erg guitige en ondeugende track, dat geweldig bij het personage past. Voor ik het vergeet, want ik ben bijna weer vertrokken: alvorens ik mijzelf kapotschrijf met onnodige info zal ik hier en daar een opvallende track uitpikken. Zoals we dat gewend zijn bij Newman zijn het weer zeer veel (weliswaar korte) tracks op het album.

The Spaceship is één van de betere, bombastische en onheilspellende tracks op het album. Eve is dan de absolute uitblinker met een romantisch en zweverig thema voor de vrouwelijke hoofdrol, evenals Bubble Wrap, wat wel ongelooflijk doet denken aan Finding Nemo. Dan krijgen we naast Crawford ook nog het geweldige La Vie En Rose, dit keer niet gezongen door de mus Edith Piaf maar wel door jazzlegende Louis Armstrong. Worry Wait neigt weer naar 2815 AD en weet perfect de ellende van onze roestige vriend weer te geven. First Date past dan weer perfect in het humoristische plaatje van Wall-E en stelt eigenlijk niet zoveel voor als track op zich, maar in de film werkt het subliem. Eve Retrieve is ook een geweldig (licht cliché-matig) stukje filmmuziek met de nodige heroïsche momenten. BNL is een lichte uitspringer en dient als reclamespotje voor een firma uit de film. Wall-E's Pod Adventure is dan ook weer een typische science-fiction track dat soms doet terugdenken aan Star Wars... of heb ik het zo mis? Define Dancing neigt naar Eve en Bubble Wrap en is wederom een prachtige compositie, echt wat ik verlang van Newman. All That Love's About is een erg ontroerende en emotionele track waar je echt van moet genieten met de ogen gesloten...jammer genoeg is het zo weer voorbij. Fixing Wall-E doet me weer tranen in de ogen krijgen, maar ik wijk af... Zulke tracks missen hun effect niet, met of zonder film. De zachte, speelse klanken brengen intimiteit en droefheid tesamen. Static is dan weer één van de rustigste maar ook meest emotionele en mooiste van alle tracks. Enorm eenvoudig maar het mist zijn effect zeker niet. We sluiten af met het heerlijke en melancholische It Only Takes A Moment van Michael Crawford wat me meteen weer doet wegdromen naar deze overheerlijke film.

Om toch nog maar dit album een tikkeltje af te breken vind ik Down To Earth van Peter Gabriel niet echt de moeite. Zonder twijfel één van de mindere tracks op dit album. Misschien moet ik de schoonheid ervan nog ontdekken, maar het zegt me niet veel.
Wall-E is een album dat je als je fan zeker moet aanschaffen. Het heeft prachtige compositie's maar Newman bewijst wederom dat actietracks niet echt zijn ding is. Ook is deze soundtrack niet aan te sluiten in het rijtje van geweldige soundtracks van Newman zoals The Shawshank Redemption en The Green Mile, en moet ook het onderspit delven t.o.v. Finding Nemo. Vele nietszeggende en saaie tracks doen dit album geen eer aan. Tracks die exacte replica's van anderen zijn waren te vermijden geweest. In een zeker opzicht een lichte teleurstelling, maar het blijft Pixar en het blijft Newman.

Een dikke 8/10.
WALL·E - 08/10 - Recensie van Andrew Young, ingevoerd op (Engels)
In a film where there is not a word of dialogue from your main character for over half an hour, the score has a special duty. Whereas it might take a backseat in films with action and elaborate monologues to care our auditory senses along, WALL·E’s design forces Thomas Newman to stand in the foreground, pants down, exposed to the audience. In some ways WALL·E marks a touch of the standard fare for Thomas Newman. At first impression it could be suggested that his particular brand of restraint toward an overly-developed set of themes and motifs might be inappropriate for a large fun sci-fi outing. However, Newman makes no apologies for his consistent use of light and airy orchestrations and without a doubt, it raises up the film.

While fans of recent Pixar films may be hyped up on the delightful and more pronounced themes Michael Giacchino, it would be hard to argue that he could match Newman in the realm of tone. And WALL·E, despite its very well-paced plot is a film that relies on tone.

There is no cohesive set of themes in WALL·E. There are no really action-packed cues to get our hearts pumping. Instead, we are presented with music that defines its world. In the year 2815 AD there is one robot left to clean up the garbage left behind on earth. It is a new but familiar world. One which requires a tonal introduction. Newman obliges. From the first cue “2815 AD” (following “Put On Your Sunday Clothes” from “Hello Dolly!”) Newman creates a fantasy tone for us that drags us into a world with one occupant left. The spine-tingling chord shifts and arpeggiated harp immediately create a feeling of isolation that gives form to the earth of the future. This musical thought is followed up at the end of the film in “Horizon 12.2” but with the isolation feeling substituted with a sense of curiosity in the music. While this styling has not become standard fare for sci-fi movies in the past few years. One need only look at Jerry Goldsmith’s score for Alien (which Newman seems to pay homage to) to find the value of tonal science- fiction music.

Newman has managed to tap in to the brainwaves of his main character. The tone of the music often follows closely the mindset of WALL·E and helps us along when WALL·E’s thoughts might be a little unclear for us. Newman also relies heavily on his established use of rhythmic strings and staccato brass to drive the film from point to point. Perhaps the most interesting new element would be the introduction of the Harp which expertly serves to levitate or add mystery to the cues it graces. The only downside to the construction of these cues may be that rarely is a theme allowed to fully develop within a cue. But, that kind of imitates the pattern of the story. WALL·E is not allowed his expression of love for EVE to play out until the end of the film. Cues like “Define Dancing” serve to express those feelings but never let them reach their conclusion. While not necessarily helpful for those who might want to listen to the score on its own, it works splendidly in the film.

For those bombastic action moments Newman has no trouble giving us some full orchestrations. The momentum in “EVE Retrieve”, “Rogue Robots”, and “Hyperjump” drive along their respective scenes without becoming overly thematic. They just move well. Also fun and charming are the themes for EVE and WALL·E which were co-written with Peter Gabriel. WALL·E’s is light and quirky, while EVE’s is flowing and graceful. Perhaps the most fun in the score however is Newman’s short jingle for the “BNL” company, sure to amuse.

Overall, fans should find the score to be a strong addition to Newman’s personal brand of sensitive and emotion driven tones. While, there could have been more thematic development in places, the score serves the film without ever getting in its way, which is quite a feat considering its prominence.

WALL·E - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Na een langere periode van stilte rondom componist Thomas Newman keert hij eindelijk weer terug. Met het album waar we lang met smart op gewacht hebben, WALL·E. Deze nieuwste Pixarfilm, die binnenkort in alle bioscopen te zien is steelt weer de show door de charmes waarmee Pixar al jaar in, jaar uit menig filmhart weet te stelen. Een simpel, maar doeltreffend verhaal, prachtige wonderschone animaties (waar Dreamworks niet aan kan tippen) en uiteraard bloedmooie soundtracks. Thomas Newman grijpt zijn kans om eens met wat anders op de proppen te komen. Maar hij blijft uiteraard wel bij z'n leest!

Met WALL·E betreedt Newman 'gevaarlijk terrein', want hij gebruikt syntesizers. De laatste keer dat die werden gebruikt kunnen we bijna niet meer herrineren. Praktisch alle soundtracks van Newman zijn dan ook ingespeeld met een echt orkest en het gebruik van elektronische instrumenten komt bijna niet voor. Een unicum dus. Ook werkt de man samen met poplegende Peter Gabriel, de ex leadsinger en gitarist van het bejaarde Genesis, waar Phil Collins groot mee geworden is. Voor WALL·E produceerde zij samen het nummer Down To Earth, wat ook op het album is opgenomen. In verschillende tracks komt de melodie uit dit erg lekkere nummer terug en dat begint bij track nummer 5. Na zo'n heerlijke typische Newman opening, begeleidt door die alom geprezen harp weerklinkt het thema van het popnummer. In track 22 (!) horen we het thema ook nogmaals in zijn volste glorie. Daarmee belanden we gelijk op een van de minpunten van het album: de enorme hoeveelheid tracks. Het zijn er dit maal maarliefst 38 en de gemiddelde speelduur van een nummer ligt rond de anderhalve minuut. Naar mate je het album afspeelt, zal je tot de conclusie komen dat dit eigenlijk geen moment stoort. Integendeel zelfs, steeds maar weer die opbouw van Thomas Newman met zijn heerlijke sound en verrassende instrumentatie maken het tot een waar genot om jezelf te trakteren op 38 tracks met Newman (minus de 4 'kant-en-klare' tracks). Terug naar het gebruik van die synthesizer. De maestro laat in vele nummers van die ruimtegeluidjes horen, voornamelijk hoge pieptoontjes, wat elektronische strijkers en meer. Een aangename toevoeging is het zeker en eens een keer wat anders dan anders. Bijzondere hoogtepunten van de soundtrack zijn met vlag en wimpel de tracks die samen met Gabriel zijn geproduceerd (track 5,17, 22, 37 en 38). Vooral de track Horizon 12.2 geeft een enorme laag kippenvel bij de kleine pianosolo. Verrukkelijke filmmuziek.

Soundtracks van Thomas Newman zijn stuk voor stuk soundtracks waar je met een gerust hart naar kan luisteren en die eigenlijk altijd goed zijn. Die heerlijke harp-aangedreven melodieen, waarmee Newman ooit bekend mee werd, zijn er nog steeds. De prachtige strijkarrangementen uit bijvoorbeeld Angels in America zijn er ook nog steeds. Tel daarbij op dat megaster Peter Gabriel een thema componeerde voor WALL·E die zijn weerga niet kent en je hebt een ongelooflijke goede Disney soundtrack te pakken die je niet snel loslaat. Aanstekelijke thema's, die op een overweldigende manier worden gebracht door het orkest. De oubollige nummers van Michael Crawford zijn een waardevolle aanvulling op het geheel. Het is Thomas Newman weer niet gelukt een slechtere soundtrack af te leveren. Verre weg van dat zelfs! Met WALL·E legt hij de lat ongelooflijk hoog voor komende componisten voor Pixarfilms. Dat de cd 38 tracks bevat en dat de gemiddelde speelduur kort zou zijn geeft helemaal niets. Mijn advies luidt dan ook als volgt: schaf WALL·E aan en maak kennis met een Thomas Newman die in vorm is en weet van aanpakken met zijn prachtige filmmuziek. Genieten tot aan de laatste toon die langzaam wegebt, een dik verdiende 10!
WALL·E - 07/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Waar Dreamworks de rol van de muizenfabriek als leverancier van HappyMeal-speeltjes met veel plezier overneemt($$$$$$), komt Disney met WALL·E, in samenwerking met animatiefabriek Pixar. WALL·E komt behalve met veel verwijzingen naar klassiekers van het sciencefictiongenre, een klassiek liefdesverhaal en een prachtige animatie ook met een achterliggende boodschap die men waarschuwt voor de mogelijke gevolgen van onze groeiende afhankelijkheid van technologie, eten bij fastfoodketens een stille steek? en verwaarlozing van de natuur. Verder komt WALL·E met een prachtig woordloos begin waarin de muziek zijn rol erg goed doet. Thomas Newman mag met WALL·E voor de tweede keer een Disney-Pixar film scoren en dat betekent dat menig filmmuziekliefhebber kan smullen van een goede soundtrack. Zijn score voor Finding Nemo ontving een oscarnominatie en was misschien wel Newmans meest toegankelijke score ooit.

Een track by track analyse lijkt mij met 38 tracks ietwat overdreven. Overigens ga ik de tracklijst geen minpunt noemen, want dat Newmans muziek veel en vooral korte tracks betreft weten we nu wel. Zoals men van Newman kan verwachten past de muziek prima bij de film en weet de muziek voor een bepaalde sfeer te zorgen. Met zijn zachtaardige muziek kon hij bij de Frank Darabont films voor eventuele tranen zorgen en hij maakte de Pixar films meer ‘volwassen’, terwijl Randy Newman de Pixar films altijd van speelse, kinderlijke muziek voorzag. Thomas werd door zijn volwassen muziek genomineerd voor een oscar, maar Howard Shore ontving het gouden beeldje.

Waar Finding Nemo continu voor veel vermaak zorgde, is WALL·E wat dat betreft minder krachtig. De muziek bevat krachtige thema’s die zich al in de eerste tracks, ‘2815 A.D’ en ‘WALL·E’, introduceren. Misschien wel de beste tracks. De eerstgenoemde is een wat duister thema met een harp(ja echt een harp) op de voorgrond klinkt. De strijkers zijn op de achtergrond te bewonderen. Een typische Newman track! Het tweede thema is die van WALL·E (Waste Allocation Load Lifter Earth-class). Dit thema is wat vrolijker voor een robot die zijn werkjes met veel plezier doet.

De score weet verder minder te boeien. De thema’s worden nooit groots en regelmatig is er underscore te horen. Waar dit het op de albums van Newmans klassiekers (Meet Joe Black, Shawshank Redemtion etc.) goed doet haak ik bij deze score snel af. De oplossing is dan om alleen naar de leuke tracks te luisteren. En deze zijn er gelukkig best, waardoor het luisterplezier toch niet uit blijft. Een andere reden waardoor het luisterplezier niet uitblijft zijn de popsongs. Deze doen het, en dat is wel is anders geweest bij een Newman score, uitstekend. Verschillende genres zijn op het album te horen met als hoogtepunt ‘Down to Earth’. Dit schreef Peter Gabriel speciaal voor de film en het hoofdthema van de score (te horen in ‘2815 A.D’) blijft dan ook zeker niet uit in de track. Wat opvallend is, is dat ik tijdens het luisteren van de songs het beeld van de film eerder zie dan bij de score. Dat komt eigenlijk zelfden voor en dat is zeker een minpunt.

WALL·E is zeker een degelijke soundtrack met hoog- en dieptepunten. Nee, nooit is de soundtrack slecht, maar af en toe blijft het vermaak uit. Nooit bereikt de soundtrack het niveau van Finding Nemo, en dat is toch waar we op gehoopt hadden. De fans van Newman zullen hier niks van weten en enkel genieten van de muziek zoals Newman dit het beste kan. Voor de andere filmmuziekfans is dit geen must-have, maar zeker de moeite waard. Al met al een ruim voldoende album, vooral door de werking in de film.

WALL·E - 06/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Sinds Toy Story is Pixar toonaangevend als het aankomt op het gebied van Animatiefilms. The Incredibles, Cars, Toy Story, A Bug’s Life, Ratatouille, noem ze maar op. Iedere keer lijkt het alsof Pixar álle registers opentrekt, en ieder film die ze uitbrengen is beter dan zijn voorganger. Wall-E is daar geen uitzondering op. In de film wordt letterlijk geen woord door de vertederende figuren gesproken, maar toch brengt de film een boodschap, op zoveel verschillende manieren. We moeten hierbij dan ook de naam Ben Burt niet vergeten, hij is al sinds Star Wars (1977) de vaste geluidsman van George Lucas, en we mogen niet vergeten dat Lucas, meer dan ieder andere filmmaker pionierde op het gebruik van Speciale Effecten, geluid en beeld. THX, het geluidssysteem dat in vrijwel alle Bioscopen word gebruikt, Lucasfilm, die bijna de gehele westerse Tv-wereld aan goede camera’s helpt, en niet te vergeten ILM, hét special effects-bureau die ons hielp aan prachtige wezens zoals The Kraken, Yoda, The Terminator en alle dinosauriërs in Jurassic Park. En niet te vergeten onwerkelijke dingen als Megatron, E.T. en de vervloekingen en draken in de Harry Potter wereld. En uit datzelfde ILM ontstond PIXAR, maar Apple bedenker Steve Jobs zorgde ervoor dat dit in 2006 werd verkocht aan The Walt Disney Company. En Ben Burtt zorgde, via Disney, voor Wall-E’s stemgeluid. Zelf noemde hij het: R2-D2: The Movie.

Thomas Newman is al lang geen onbekende componist voor Disney-films meer: Finding Nemo werdt 4 jaar geleden nog lovend ontvangen, voor zijn muziek. Nadat Randy Newman zorgde voor Cars, en Micheal Giacchino zijn werk voor The Incredibles en Ratatouille subliem deed, is het nu weer de beurt aan Newman.
Wat je vooral opvalt aan scores van Newman, is dat hij ongeacht het genre of onderwerp erg subtiel te werk gaat. Zo was The Shawshank Redemption subtiel en gevoelig in de tracks met de piano, en ook American Beauty, The Green Mile en Meet Joe Black kan je tot deze categorie rekenen. Wall-E hoort daar niet echt tussen thuis, want een groot pluspunt aan
Wall-E is toch wel de variatie die Newman erin mengt. En dat brengt voor ieder wat wils.
Zo heb ik het totaal niet op ‘’Put on Youre Sunday Clothes, maar weet Wall-E mij wel enorm te vermaken: Een korte, grappige intro van Wall-E’s gilletje, en haast grappige blazers die worden afgewisseld door ouderwets gefluit. The Spaceship klinkt groot, haast bombastisch, maar ook spannend. Eve, de vrouwelijke tegenhanger, en grote liefde van Wall-E, krijgt een prachtig thema mee, dat strijkers liefdevol brengen, en waarbij de nodige tokkelaars ook niet ontbreken. Thrust is dan weer nodeloze underscore, en ook zijn opvolger, Bubble Wrap is niet echt boeiend. La Vie En Rose is gewoon de klassieke Chanson, die Newman op enkele kleine aanpassingen gelukkig niet heeft aangetast. En zo kan ik wel doorgaan. Want de score is eigenlijk 50/50 geworden, en raakt je soms, maar interesseert je af en toe ook echt niets. En dat is jammer, want de tred was oplopend: Finding Nemo was echt goed, maar The Incredibles, Cars en in het speciaal Ratatouille waren allemaal goed tot uitmuntend. Wall-E is een echte disney-score geworden, maar stijgt niet boven zijn voorgangers uit. Waar ik bij Ratatouille compleet was weggeblazen door Giacchino’s muzikale reis, en waarin elke track me interesseerde, me ontroerde en gewoonweg raakte, daar faalt Newman falikant. Jammer Newman, maar ik ben op dit moment toch meer fan van Micheal Giacchino.
WALL·E - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
Despite his obvious brilliance as a composer, there is a little part of me that wishes Thomas Newman wrote slightly less eclectic scores. It can be a touch frustrating when some brilliant idea pipes up, but only lasts a minute or two, never to be heard of again. The thought of Thomas Newman doing sci-fi is about as tantalising as it was when he did his first Pixar score, Finding Nemo, but in fairness Wall-E isn't really Star Trek or Serenity style sci-fi, but more of a robot love story. The premise (and that it has almost no regular dialogue, mostly R2-D2 esque bleeps) would sound rather unpromising if it weren't for the fact that Pixar rarely (if ever) disappoint. The album opens, perhaps a little oddly, with Put On Your Sunday Clothes from Hello! Dolly, performed by Michael Crawford; an excerpt from It Only Takes a Moment from the same show appears later on. The brief liner notes by director Andrew Stanton shed little light on these inclusions, but I have no doubt they will make perfect sense in the film itself. Either way, Newman's score is so typically quirky that they don't seem particularly out of place.

As noted, this is not epic sci-fi and so Newman treats it as a sweet, but witty love story. OK, there is no sweeping love theme and First Date is positively retro in its use of of 60s 'ba ba ba' (no, not like sheep) pop chorus. It counts as one of several great ideas that are only heard once - one could imagine it being extended into some brilliant Michel Legrand style pastiche. Alas. Of course, much of the score is considerably more 'typical' Thomas Newman (if there is such a thing), many plinking, percussive passages with shimmering strings - 72 Degrees and Sunny is a prime example. The watery textures of Finding Nemo are actually in evidence throughout, but they seem just as appropriate for outer space as they did for the deep blue. Also much in evidence is Newman's comedic side, not perhaps his most renowned, but it shines through here; Typing Bot, the hilarious advert BNL and M-O are all delightful and occasionally really quite silly (but not annoying, Newman is too classy for that), however, alas again, rather brief. While largely intimate, there are a couple of more exciting moments, notably Thrust, Eve Retrieve, Mutiny and particularly the surprisingly dark Rogue Robots. These hint at what a more typical sci-fi film might get from Newman.

The album closes (save for a brief score coda) with Down to Earth performed and co-written by Peter Gabriel. Even after a few listens, I'm not entirely sure what to make of it; I suppose Newman does folksy rock is the best I can come up with. There's definitely plenty of Newman's style there and the lyrics aren't too toe curling, although I suspect plenty will find it rather mawkish. Wall-E certainly takes a good number of listens to appreciate all of it, but then that goes for most Newman scores. He's not a composer who writes in long structures and all the nuances won't be picked up on the first listen or two, but as ever, perseverance pays plentiful dividends. A word must also go to the superbly retro packaging. OK, it's basically like the Lost World cardboard diorama, but without pop-up dinosaurs, but the no frills cardboard and pleasingly original approach to the graphic design works rather well. One almost longs for an LP version to turn it into a piece of artwork worth hanging on the wall (as a number of soundtrack album covers deserve).
WALL·E - 08/10 - Recensie van Wilco de Jong, ingevoerd op (Nederlands)
WALLE, een door twee harpen getrokken score, vermaakt mij zeer sterk. De soundtrack heeft een prachtige opening, waarin het penetrante "Put On Your Sunday Clothes" weg-echo't in het desolate en dromerige "2815 A.D." De strijkers spelen meewarig. Het is dit thema uit de soundtrack dat de meeste kracht heeft en komt onder andere terug in "Eve Retrieve".

Thomas Newman voorzag de opruimrobot zelf van typische, vlotte en opgeruimde Newman tierelantijntjes-muziek. Feel-good muziek met cartoon-kanten.

Her en der is er ook plaats voor grootse ruimtemuziek met statige koperpassages: "Hyperjump", "Eve Retrieve", "The Axiom" en "The Spaceship" zijn hier uitstekende voorbeelden van. Let op de solotrompet in "The Spaceship" wanneer het ruimteschip, met daarin EVE, landt: een regelrechte knipoog naar Jerry Goldsmith's solotrompet passage in "The Landing" uit zijn score voor Alien.

Misschien is de soundtrack geen Newman-uitschieter, toch had ik 'm niet willen missen. De score doet de film zeer veel goed en ook los van de beelden geven de desolaat droevige passages, de bombastische koperpassages en de tedere romantische passages veel luisterplezier. Een score met een warm hart.
WALL·E - 07/10 - Recensie van Damien , ingevoerd op (Frans)
La première partie de cette bande originale tisse une ambiance "post-apocalyptique" mystérieuse, toute en douceur et discrétion ("2815 A.D."), entrecoupée de quelques touches "rétro": "Put On Your Sunday Clothes" de Michael Crawford, ou "La vie en rose". Pour le moins inhabituel dans un film d'animation, mais ici très approprié.
La suite de l'album devient plus "conventionnelle", à savoir très mouvementée, le film développant davantage d'action.
Là où Paul Newman signe une grande réussite, c'est dans l'expressivité de ses compositions, qui associées aux images, parviennent à donner de l'âme à ce long métrage quasi muet.
Remarquable sur certains points, cette B.O. reste cependant assez indigeste, du haut de ces 38 pistes dont une grande partie s'avèrent insignifiantes.
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Song Written for a Film: "Down to Earth" (Winnaar)
Golden Globes: Best Original Song: "Down To Earth" (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
Oscars: Best Original Song: "Down to Earth" (Genomineerd)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Central Services/ The Office , Michael Kamen (Film)
Oscar and Lucinda (1997), Thomas Newman (Film)


Andere soundtrack releases van WALL·E (2008):

Disney Pixar Classic Album Selection (2013)
WALL·E (2008)
WALL·E (2008)
WALL·E (2008)
WALL·E (2008)

Soundtracks uit de collectie: Kids

Bolt (2008)
もののけ姫 (1997)
High School Musical (2006)
Triplettes de Belleville, Les (2003)
Deux Frères (2004)
Lizzie McGuire Movie, The (2003)
Smurfs, The (2011)
Indian in the Cupboard, The (1995)
Secret of NIMH 2: Timmy to the Rescue, The (1998)
Land Before Time, The (1988)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer