Hancock


Colosseum (4005939690823)
Varèse Sarabande (0030206690828)
Film | Releasedatum: 01/07/2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.SUV Chase2:01
2.John, Meet Ray2:05
3.Train Disaster2:40
4.Meatballs?0:57
5.The Trailer2:01
6.French Asshole1:32
7.Superhero Comix0:43
8.You Should Go!0:51
9.Mary Brings Meatballs1:33
10.Getting Therapy2:18
11.To War1:19
12.I Really Hate That Word0:48
13.Standing Ovation1:06
14.The Kiss2:20
15.Indestructible2:06
16.Hollywood Blvd6:24
17.Mortal5:27
18.Upon Us All1:19
19.Death and Transfiguration3:55
20.The Moon and the Superhero3:13
 44:37
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Hancock - 08/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op
Op de Engelse site filmmusicsite.com heb ik ook een recensie geschreven over Hancock maar dat wil ik ook nog graag hier doen. Ik heb deze dag al een paar recensies achter de rug, zo schreef ik ook de recensie bij de score: Jumper. Die score beviel mij namelijk helemaal niet, we weten wel dat Powell van slagwerk houd en van leuke drukke melodieën maar je kan soms ook te ver gaan. Bij mij ging hij in dat geval iets te ver over mijn streep als jullie begrijpen wat ik bedoel. Toen ik hoorde dat Powell de score voor Hancock ging maken was ik verast. Ik had niet verwacht dat Powell nog een score ging doen voor het jaar 2008. Zeker niet omdat hij er al 5 op zijn lijstje had staan. Ik dacht eerst dat hij nog alleen Bolt ging componeren voor 2008 maar toen zag ik dus dat hij nog een andere film op zijn lijstje had staan en dat was dus Hancock.
Ik kreeg gelijk mijn twijfels, had hij nog wel genoeg inspiratie om er nog 1 te maken, mijn twijfels bleven héél erg groot tot ik tenslotte de eerste demo’s te horen kreeg. Dat is gewoon mijn manier van muziek luisteren, eerst wat demo’s beluisteren en waneer ik de score eenmaal goed genoeg vind koop ik hem. Ik zit nu deze recensie te schrijven terwijl ik kijk naar het hoesje van Hancock die naast me ligt, jullie begrijpen natuurlijk wat ik dus van de score vind.

Inderdaad! De score is goedgekeurd en ik ben nu de trotse bezitter van de score van John Powell. Een mooie score met vrolijke melodieën. De film was ontzettend goed, helaas viel de muziek van Powell me vaak helemaal niet op, een minpuntje? Nee dat was het zeker niet want de score is los van de film ook goed te beluisteren. Ik ga niet elk nummer beschrijven, dat heb ik al op de Engelse site gedaan in mijn slechte engels. Hier kan ik wel een paar dingen over zeggen. Het grootste punt is natuurlijk dat prachtige thema wat John Powell wéér schreef. Die man is echt geweldig, niemand had waarschijnlijk ooit gedacht dat hij een eigen stijl op zou bouwen maar dat heeft hij toch gedaan. Het is een componist van klasse geworden met zijn eigen stijl. En die stijl is: Veel percussie, leuke ritmes en deuntjes en vooral veel violen. Dat laat hij ons ook maar eens hier weer zien. De violen en het slagwerk hebben toch wel de grootste rol in deze score. Vooral in nummer 1 hoor je (zoals gewoonlijk) ook weer hele vreemde instrumenten maar die klinken toch echt geweldig. Dan hoor je de prachtige trompet geluiden die duidelijk iets weg hebben van een “Superhero” Theme. En dat thema die John Powell al een beetje zoekt in track 1 zien we steeds maar weer terug in deze score. Een thema richting superheld…laat ik het zo maar eens formuleren. En eigenlijk is dat nog geeneens zo slecht gedacht. Degene die de film hebben gezien snappen wat ik bedoel. Hancock mag dan niet de gebruikelijke superheld zijn, toch verdient hij een mooi theme en dat was dus de taak aan John Powell die wel thuis was in die branche. Hij laat ons horen dat hij weer goed is, met een prachtig theme (die je vooral in track 20 hoort) zet hij Hancock boven aan op zijn lijstje van 2008! Tenminste…bijna! P.S. I Love Uou was voor mij het toppunt van 2008 (wat betreft de Powell scores) maar Hancock volgt daarna erg snel. Niet alleen maar drukke tracks (gelukkig) in Hancock zitten er ook rustige tracks zoals track 2.

Track 1, 11, 16, 17, 19 en 20 zijn de mooiste tracks. Vooral 20 is mijn lievelingtrack. Over track 1 heb ik al wat vertelt maar over track 11 nog niet. Track 11 is een belangrijke scène in de film…ook Powell maakt er wat speciaals van. Helaas een kortdurende track maar wel de moeite waard om dus te beluisteren. Track 16 en 17 zijn echte actie tracks. Vooral track 16 (langste track van de score) is geweldig. Hierin gaat hij een gevecht aan en dat kan je ook al horen aan de muziek. Mr. & Mrs. Smith, dat was het eerste waar ik toen aan dacht. Veel strijkers, trompetten die de gebeurtenissen benadrukken en natuurlijk weer het slagwerk. Een mooie track. Track 17 heeft weer een soort vrouwenstem (echt mooi gedaan) en weer het slagwerk. In track 19 hoor je die eigenaardige (maar mooie) vrouwenstem weer en hier spelen de strijkers een belangrijke rol. En track 20 is gewoon de beste van allemaal. Hierin hoor je het prachtige Hancock Theme weer en gaan alle instrumenten los, de trompetten de strijkers en vooral de percussie. Erg mooie allemaal.

Een top score van John Powell, hopelijk maakt hij er nog meer van dit genre want hij laat ons weer zien dat hij een geweldige componist is. Ik zit alleen nog te twijfelen wat ik deze score zal gaan geven…ik kies voor het cijfer: 8. Mede doordat ik het hoofdthema zo mooi vind, maar dus ook de muziek eromheen is prachtig. Een aanrader voor de mensen die fan zijn van John Powell of die gewoon eens zin hebben om een superhelden Theme te horen! Of je hem thuis moet hebben liggen moet je zelf weten, ik vind van wel…!
Hancock - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op
Tegenwoordig zijn films waarin Will Smith de hoofdrol in heeft direct met een gouden randje. De 'family-man' maakte van I Am Legend, I Robot en A Pursuit Of Happiness denderende goede films. Met Hancock vervolgt Smith zijn grote avontuur in een bijzondere film over een actieheld op z'n retour. Iedereen haat de held Hancock, terwijl dat eigenlijk andersom zou moeten zijn. Een PR-man helpt Hancock om een goed imago te krijgen. Dit leidt tot zeer humoristische scenes...maar ook spetterende actie.

John Powell had in zijn drukke agenda nog tijd om de muziek voor Hancock te verzorgen. Na talloze super goede soundtracks blijkt dat de boog wat Powell betreft geruime tijd gespannen kan blijven. De eerste track heeft een heerlijke percussielijn en een goede elektrische gitaar erin, toch hoor je duidelijk dat Powell net klaar was met de opnames van Kung Fu Panda. Geen wonder ook, de soundtracks zijn vlak na elkaar geproduceerd. Vooral het koper speelt in de track SUV Chase veel identieke melodieen uit Kung Fu Panda. Gelukkig herpakt Powell zich snel met zijn bodemloze inspiratie in de track John, Meet Ray. Een laag spelend keyboard speelt een in eerste instantie onheilspellende melodie. Maar al gauw slaat dat om naar een clownesk thema, wat wel lekker wegluistert. In Train Disaster komt die bekende percussie weer aan bod. Toch klinkt het allemaal wat bekend in de oren, daarom slaat het nummer na een minuut abrupt om naar een soort jazzy thema. Het swingt werkelijkwaar de pan uit. De track Getting Therapy is erg bijzonder door de indringende solo van twee cello's. In combinatie met de piano lijkt het verdraaid veel op de muziek van Clint Mansell uit bijvoorbeeld The Fountain. Wat aan de simplistische kant, maar oh zo effectief. De korte overgangsnummers zoals To War en I Really Hate That Word zijn een opstapje naar de grote muzikale climax, die voornamelijk plaats vindt in de nummers Hollywood Blvd en Mortal. Dit zijn samen met Getting Therapy de beste tracks van het album. Hollywood Blvd bevat alles wat goede filmmuziek van John Powell behoort te hebben: grootse orkestraties, bloedmooie percussielijnen, een snufje jazz en zeer aanstekelijke thema's. Al begint dit nummer rustig met een soort rammelende fietsbel, bij het inzetten van een melodie op de synthesizer begint het spektakel. Langzaam bouwt de percussie samen met de strijkers op naar een overweldigend jazz-achtig actiestuk. Gegarandeerd dat je uit je bureaustoel komt en begint te dansen. Na drie minuten krijgen we vervolgens een heerlijk thema te horen begeleidt door een elektrische gitaar. Het is haast een popnummer, alleen missen de vocalen nog. Mortal is een emotioneel geladen nummer met als extra layer het "gehuil" van syntesizers. De overdonderende drums die na 20 seconde inzetten, de zachte vrouwenstem op de achtergrond en de overgang naar weer die gitaar zijn adembenemend. Zet je volume maar op 100, want dit is filmmuziek pur sang. Na deze heerlijke start worden we weer getrakteerd op een heerlijk stuk muziek, wat iets lijkt op The Bourne Supremacy. Maar eigenlijk zijn we dat allang vergeten na al die goddelijke muziek. De laatste track The Moon and The Superhero is de ultieme afsluiting waarbij het hoofdthema van Hancock nog eens voorbij komt. Voeg daar een snufje jazz aan toe en je hebt een luisterervaring die je niet vaak tegen komt!

Het lijkt wel of de bron van John Powell onuitputtelijk is. En na het beluisteren van Hancock kom je erachter dat Jumper slechts een klein opstapje was naar deze onwijs goede soundtrack. De variatie aan muziek die op het album te vinden is precies zoals we Powell kennen: een mix van prachtige strijkers, percussie en het op de juiste manier doseren van elektronische muziek. Kortom, John Powell heeft een formule in handen die nooit verveeld en praktisch altijd aanslaat bij het publiek. Wederom een super goede soundtrack van de man!

Pluspunten:
- heerlijke toegankelijke filmmuziek voor iedereen
- verveelt geen moment en smaakt naar meer
- vele malen beter dan Jumper

Minpunten:
- hier en daar en kleine deja-vu (The Fountain, The Bourne Supremacy)

Beste tracks:
- Getting Therapy
- Hollywood Blvd
- Mortal
- The Moon and the Superhero
Hancock - 07/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Hancock is na Iron Man en The Incredible Hulk de nieuwste superheldenfilm, hoewel ditmaal voor een duidelijk luchtigere toon gekozen is. En die lijn wordt ook in de muziek doorgetrokken.

John Powell gooide recentelijk nog hoge ogen met zijn prima actiescores voor de trilogie rondom het personage Jason Bourne. De percussielijnen die daarin te horen waren, hoorden we eerder al in The Italian Job en later ook in Mr. And Mrs. Smith, maar het gebrek aan originaliteit deed verder niets af aan het luisterplezier.

Zijn enkele weken geleden verschenen actiescore voor Jumper deed duidelijk dienst als opstapje voor deze veel betere en gevarieerdere score voor Hancock. Dezelfde muzikale ingrediënten, dat wil zeggen de percussie en strijkmotieven, horen we ook nu weer terugkomen, maar het geheel klinkt minder routinematig en heeft dankzij een goed in het gehoor liggend hoofdthema de potentie om in deze periode van blockbusters uit te groeien tot een kleine publiekslieveling.

De score trapt af met ‘SUV Chase’, een track die opgebouwd is uit een stevige percussielijn, elektrische gitaren en koperblazers. Het is in een tijd waarin de actiescores regelmatig volledig bestaan uit elektrische instrumentatie en het daardoor geregeld ontbreekt aan originaliteit, een verademing om een dergelijk fris en pakkend hoofdthema te horen.

‘John, meet Ray’ bevat een komische ondertoon en dat is na de actievolle opening even wennen. Het laat zich in het licht van de film natuurlijk verklaren, maar gelukkig zet de actielijn zich in ‘Train Disaster’ weer voort. De akoestische percussielijn die we kennen uit ‘Goa’, de openingstrack van The Bourne Supremacy bepaalt de muzikale basis en het tempo, maar wordt niet de gehele track gebruikt. Halverwege worden we getrakteerd op een jazzy thema dat een variatie is op de ouverture en later in de score een volledige uitwerking zal krijgen

‘Mary Brings Meatballs’ is een majeur variant op ‘the Trailer’ en die twee tracks samengenomen levert best een innemend thema op, dat in de voorlaatste track nog eenmaal aangehaald wordt. Een typisch Powell-motief horen we in ‘To War’ en ‘I really hate that World’. Het zijn vrij korte tracks waardoor ze weinig uitwerking krijgen en daardoor weinig consistent toewerken naar een einddoel.

‘The Kiss’ is zeker niet het standaard liefdesthema wat je bij zo een titel mag verwachten maar een thematische en instrumentale variant op het hoofdmotief van Hancock. ‘Hollywood Blvd’ neemt dan eindelijk het openingsthema ter handen en werkt het uit tot een luchtig en daardoor goed in het gehoor liggend actiethema. De verschillende instrumentatie die we tot dan toe doorheen de score gehoord hebben komt in verschillende variaties langs en het is deze track die het luisterplezier een danige boost geeft. Vanaf dan volgen verschillende muzikale hoogtepuntjes. Mortal richt zich meer op de, voor zover aanwezige, donkerdere zijde van het karakter. We horen de thematiek uit ‘the Trailer’ en ‘Mary Brings Meatballs’ en de manier waarop Powell de strijkinstrumenten inzet tezamen met de percussie levert weer een aantal mooie motieven op, die wel weer duidelijk gelieerd zijn aan eerder werk van hem.

‘Upon us All’ is een dan weer vrij standaard track die net wanneer je het crescendo verwacht eindigt. ‘Death and Transfiguration’ kent eenzelfde opbouw als ‘To be Forgiven’, de slottrack van The Lookout. Alleen zijn de gitaren ditmaal ingeruild voor de akoestische percussie en koperblazers. Wederom een zeer verdienstelijk track die tevens een mooie ingeleide is voor de degelijke slotcue ‘The Moon and the Superhero’.

Hancock is na het toch wat teleurstellende Iron Man een meer dan degelijke score voor een superheldenfilm. De motieven zijn des Powell, en veel van de snelle notenmotieven lijken rechtstreeks afkomstig te zijn van eerder werk van Danny Elfman. Maar in een tijd waarin de synthesizer de dienst uitmaakt is een orkestraal album als dit een mooie afwisseling. Routineus, degelijk, weinig verrassend maar plezierig om naar te luisteren.
Hancock - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op
Toen John Powell in 1988 zijn eerste baantje kreeg als componist bij London's Air-Edel Music, en hij werkte naast andere namen als Hans Zimmer en Patrick Doyle, had hij waarschijnlijk niet durven dromen dat hij ooit een van de meesgevraagde componisten van de wereld zou worden.

Zijn scores vallen bij weinig liefhebbers van filmmuziek niét in de smaak. Neem nou even zijn prachtige Antz, zijn epische X-Men, zijn luisterrijke Happy Feet en de recente, fantastische score die hij samen met zijn oude vriend Hans Zimmer maakte ; Kung Fu Panda.
En velen zullen ook zijn bijdrage aan de Bourne-trilogy niet zijn vergeten. Eerder dit jaar kwam Jumper uit, een soundtrack die zich op goede wijze onderscheidde dor zijn moderne klanken. Ik noem Powell niets voor niets de percussie koning, en daar kan vanaf vandaag iets nieuws aan worden toegevoegd: de heerser over blazers.

Hancock is, net als Jumper, en heerlijk moderne soundtrack geworden. Dit is een eigenschap die we enorm moeten waarderen, aangezien sommige componisten vaak in hun oude tradities vervallen: Hans Zimmer heeft, zoals bekend, veel herrie in zijn score van hetzelfde soort, Horner blijft te vaak in zijn instrumenten hangen, en ook zijn thema's zijn, net als die van Zimmer, niet altijd even origineel. Williams heeft altijd wel iets verassends, maar zijn actiemuziek heeft te vaak hetzelfde, overbekende motief (Anderton's Great Escape, Zam the Assassin and the Chase Through Coruscant, Grievous and the Droids). Powell is echter nooit zo te werk gegaan, en verrast en overtuigt iedere keer, ook nu weer.

Als er een ding is waar de score Hancock in uitblinkt, dan is het wel het gebruik van percussie, elektrische gitaar en prachtig schetterende blazers. Dit krijgen we al meteen te horen in de eerste track, SUV Chase. Deze moderne track, bereikt zelfs de hoogte van een Fanfare. Ook in Train Disaster en Death And Transfiguration is dit aan de orde. Maar nergens wordt dit element beter gedaan dan in To War. Mensen wat een ijzersterke track is dit! Na een begin wat misschien wat op Transformers lijkt komen daar de fenomenale koper blazers, met de percussie erbij. Het klinkt misschien wat als Bathroom Titles van X-Men: The Last Stand, maar dan misschien wel wat beter.

Een ander prachtpunt van deze score is het gebruik van sterk slagwerk, voornamelijk drums. Deze maken het algeheel wat spannender, en peppen de score enorm op. Er is gelukkig nagenoeg geen underscore te ontdekken op deze soundtrack, wat een enorm pluspunt is: deze 44:44 lang durende score laat alleen de hoogtepunten horen, waardoor deze relatief korte cd de moeite waard is om aan te schaffen. Als er een minpuntje is wat ik kan bedenken, dan is het de emotionelere kant van de score, die niet echt uit de verf komt. Maar voor de rest is Hancock de overtreffende trap van het prima luisterbare Jumper: het is fris, knap gecomponeerd en gewoon een heerlijke luisterervaring.
Hancock - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op
De films van Will "The Fresh Prince Of Bell - Air" Smith zijn niet meer op één hand te tellen. I Am Legend, The Men In Black, I en II, The Pursuit of Happiness, I,Robot, ...
En elke maal zijn het succesfilms en films die de middelmaat overstijgen. I,Robot blijft voor mij zijn hoogtepunt, maar zijn acteerwerk in I Am Legend mag ook gezien worden.
Nu, de kleine populaire jongen van de tv - serie die alle dagen op 2BE speelt, is een enorme ster, en het staat vast dat deze film wederom een succes zal worden.
Smith zijn fims werden door verschillende componisten verzorgd. James Newton Howard, Marco Beltrami, Danny Elfman, en nu John Powell.
De man heeft de laatste jaren een stevige reputatie opgebouwd, en zeker sinds The Bourne - Trilogie. Hij is nu een van de meest gevraagde componisten voor energieke filmen: Jumper, en nu deze Hancock. Maar hij heeft ook mooie, sobere composities geschreven, zoals Antz (met Zimmer) en het hilarische Chicken Run.

Nu werd hij dus voor deze Hancock gevraagd. Wel, het verhaal van deze film trekt een beetje op The Incredibles. Allé ja, trekken is veel gezegd, maar een held die rookt, veel eet, en niet populair is, zagen we al in de Disney film terugkomen. Dus, Powell moest in zekere zin opletten om niet die weg op te gaan en slaagt er met verve in.
De eerste noten van Hancock laten horen dat Powell goed is in zijn vak, en hij beschrijft in Track 1 al meteen het personage. Onstuimig, niet populair, onorthodox. Knap als je dat kan. Hij borduurt vanaf dan gewoon verder op wat hij gestart is en de muziek is een aaneenreiging van een geslaagde mix van Actie - Humor - emotie. Het ligt allemaal zo lekker in het gehoor. Soms is het bijna té simpel, luister naar The Kiss. Je luistert precies naar een track die bij de eerste de beste tekenfilm, of derde rangs komedie hoort, maar niettemin, Powell kan dit overstijgen. Hij laat zien dat hij veel beter kan, en muzikale eenheid in zijn muziek kan brengen. Getting Therapy is zo'n track, To War is nog beter.

De beste track naar mijn mening is Getting Therapy. Vrij "emotioneel" maar toch past het bij deze score.
Maar "Hancock" is verre van perfect, zo is ook deze soundtrack. Soms irriteerde de muziek me, omdat het op sommige ogenblik "meer van hetzelfde" was. Hollywood Blvd hoorde we in de andere tracks al terugkomen. Maar deze track ontpopt zich echt tot een typische Hollywood - sound die een echte rush door de zalen kan jagen. Echt, heerlijk luisteren.

Hancock wordt waarschijnlijk een nieuw succes, John Powell bevestigt hier zijn kunnen, en wordt zéér zeker DE vaste waarde.
Original Motion Picture Soundtrack


Music by John Powell

There are heroes...there are superheroes...and then there's Hancock (Will Smith). Edgy, conflicted, sarcastic, and misunderstood, Hancock's well-intentioned heroics might get the job done and save countless lives, but always seem to leave jaw-dropping damage in their wake.

The public has finally had enough — as grateful as they are to have their local hero, the good citizens of Los Angeles are wondering what they ever did to deserve this guy. Hancock isn't the kind of man who cares what other people think — until the day that he saves the life of PR executive Ray Embrey (Jason Bateman), and the sardonic superhero begins to realize that he may have a vulnerable side after all.
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

'Who do you love', George Thorogood (Film)
'Take me out', Franz Ferdinand (Film)
'Venegeful Resurrection', Audiomachine (Film)
'Bad Blood', Audiomachine (Film)
'Dark Empire Mix', X-Ray Dog (Film)
Sabotage, Beastie Boys (liedje(s))


Trailer:





Andere soundtrack releases van Hancock (2008):

ハンコック (2008)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer