Iron Man

Iron Man was dit jaar de eerste superheld die het witte doek betrad. Het was geen onverdienstelijk debuut want hij scoorde goed aan de box office en Robert Downey jr. werd de held die hij tien jaar geleden al had kunnen zijn.

Zelfs de grootste criticus zal moeten toegeven dat de film, wanneer hij deze op waarde weet te schatten, precies doet wat hij moet doen: entertainen. De kracht van de film schuilt in de consistentie waarmee het personage Stark wordt neergezet. Hij is een coole, arrogante player die zijn intelligentie en kennis van techniek inzet om de wereld van het kwaad, dat hijzelf mede heeft gecreëerd en in leven gehouden heeft, te bevrijden.
In die zin kent het Marvel-personage Stark zeker enige raakvlakken met de player van DC Comics, Bruce Wayne, alias Batman. Die raakvlakken laten zich doortrekken in de keuze voor de componisten. Werd Batman Begins nog door Hans Zimmer, de huisbaas van Remote Control, het voormalige Media Ventures, van een score voorzien, voor Iron Man werd Zimmers protegé Ramin Djawadi ingehuurd.

Djawadi was overigens niet Favreau’s eerste keuze. Van meet af aan was John Debney de begenadigde, maar halverwege werd hij alsnog door Favreau van het project gehaald, naar eigen zeggen omdat Debney het te orkestraal aanpakte. Dat maakt natuurlijk nieuwsgierig naar dat geluid, te meer Djawadi’s muziek prima de filmbeelden ondersteunt, maar op CD toch weinig uitdagend blijkt te zijn.

De laatste jaren heeft de rockmuziek definitief zijn intrede in het spectrum van de filmmuziek gedaan, mede door een componist als Brian Tyler. Met Iron Man en zijn eerder Mr. Brooks toont Djawadi aan dat hij klaar is om de strijd met Tyler aan te gaan. Net als Tylers muziek, laat ook Djawadi’s werk zich kenschetsen als een niet aflatende stroom pompende beats, keiharde gitaren en de diepgang van een plas regenwater, maar met een enorm entertainment gehalte.

Het hoofdthema van deze score is simpelweg prima beluisterbaar en geeft, zeker met de volumeknop wagenwijd open, een enorme kick. Dat doen de overige tracks op het album ook wel, alleen zijn zij, wanneer zij als een gehele score beluisterd worden, te weinig gevarieerd om echt boeiend te blijven. Hoogtepunten beleef je als luisteraar met ‘Driving With the Top Down’, ‘Merchant of Death’, ‘Iron Man’, ‘Gulmira’ en ‘Arc Reactor’. De overige tracks doen prima hun werk, maar zijn weinig noemenswaardig. Aan de vreselijke song wil ondergetekende liever helemaal geen aandacht besteden, maar aangezien die bij de aanschafprijs is inbegrepen kan ook die niet onbehandeld blijven. Overslaan luidt echter het enige geplaatste advies, want deze song behoort absoluut tot de slechtste filmsongs allertijden.

Voor wie wel in is voor 54 minuten oorverdovende actiemuziek is deze score uitermate geschikt. Het is onderhoudend voor zolang het duurt, maar zodra de CD zijn laatste klanken heeft laten horen ben je hem al weer vergeten. Wie over een aanschaf twijfelt kan dit niemendalletje rustig aan zich voorbij laten gaan om zijn geld vervolgens te spenderen aan iets wat wel van blijvende waarde zal zijn.