Harry: Number One, why aren't you in when I fucking told you to be in? Number Two, why doesn't this hotel have phones with fucking voicemail and not have to leave messages with the fucking receptionist? Number Three, you better fucking be in tomorrow night when I fucking call again or there'll be fucking hell to pay. I'm fucking telling you - Harry.
We zijn in 2008, België stond in rep en roer, want voor het eerst zou er een gigantische film worden opgenomen in ons kleine landje. De stad Brugge is niet alleen de hoofdlocatie van deze film, het is een personage in de film. Een soort van vagevuur waarin de hoofdpersonages hun test moeten doorstaan. Niet elk personage doorstaat deze test met verve.
Het verhaal is vrij simpel. Het gaat over Ken en Ray, twee huurmoordenaars die moeten onderduiken in onze Vlaamse stad na een mislukte opdracht. Tijdens hun verblijf moeten ze afwachten tot hun baas Harry belt. Tijdens hun verblijf, geniet Ken van de mooie kanaaltjes en de gotische architectuur terwijl Ray zich te pletter verveelt. Maar wanneer Harry zijn telefoontje heeft gepleegd, gaat de verveling weg, en komt een strijd op leven en tijd in de plaats.
Deze nederige recensent gaat eerlijk zijn voor het bespreken van de muziek. “In Bruges” is mijn favoriete film! Alles aan deze film vind ik perfect: de acteerprestaties, de cinematografie, het verhaal en natuurlijk de immens goed gevonden symboliek. Maar natuurlijk spreken op deze site over de muziek. En de muziek van deze film werd geschreven door Carter Burwell. Een componist wiens werk mij niet bekend is. “In Bruges” is het eerste werk dat ik van de man heb gehoord, en ik moet eerlijkheidshalve toegeven, het is mij zeer bevallen.
In “Prologue” horen we het hoofdthema. Het hoofdthema is gespeeld op de piano. De melodie heeft iets intriest mee. Wie de film gezien heeft, gaat perfect begrijpen waarom deze melodie aan de triestige kant heeft. Het is een snel thema, en herhaalt zich voortdurend. In bijna elke track komt het voor. Maar dat is belangrijk in de filmmuziek. Elke film moet een rode draad hebben in de muziek. Ook al wordt de muziek veelal genegeerd door de kijkers, toch helpt het in de film. De variatie in “Medieval Waters” vind ik het mooiste. Lage cello’s spelen de basis van het thema, en een fluit speelt de hoofdmelodie. Zeker een hoogtepunt in deze score.
Een tweede thema is voor Ray. Het is nog droeviger dan het hoofdthema. Dat is voornamelijk voor de trieste verhaallijn voor het personage. Voor het eerst te horen in het nummer “The Little Dead boy”. Daarin is het gespeeld op een piano. Prachtige akkoorden leiden het nummer in, en dan komt de piano die de melodie speelt. Kippenvel opwekken. Nog een mooiere versie is te horen in “Save The Next Dead Boy”. Gespeeld door het glochenspiel. Het lijkt wel een kinderliedje, wat perfect past bij dit personage. Wie de film gezien heeft, zal het wel begrijpen.
Een laatste thema is voor Harry. Dit thema is iets agressiever, wat ook normaal is, want Harry is de slechterik in dit verhaal. Ook dit wordt gespeeld door de piano, maar de noten volgen elkaar sneller op dan in de rest van de score. Het thema is voor het eerst te horen in “Harry Walks”. Doorheen de score wordt dit thema nog veel gebruikt.
Dit waren de drie voornaamste thema’s van deze score, maar er zijn nog twee kanten van de score. Ten eerste heb je het actiegedeelte van deze score, en ten tweede de gezongen nummers. De actie is dun bezaaid op dit schijfje. Slechts twee tracks zijn actietracks te noemen. Shootout Part 1 begint heel spannend met het thema van Harry, dat heel dreigend begint te spelen. Wanneer dan de actie losbarst, dan is het hek van de dam. Een pijlsnel akkoord op de elektrische gitaar zet de toon voor een spannende track. Maar dit is wel een track voor de liefhebbers. De instrumentatie blijft eenvoudig, net zoals de melodie, maar het werkt beduidend goed in de film.
Shootout Part 2 is meer van hetzelfde, maar het niveau blijft wel even goed.
Op dit schijfje staan er ook een aantal gezongen nummers. De meeste zijn niet veel soeps eerlijk gezegd, en het zijn dan ook diegene die ik vrijwel direct oversla. Maar er zijn toch twee nummers die de moeite zijn. Eerst heb je “Der Leierman” van Schubert. Dit klassiek werk komt maar heel even voor in de film, maar het maakt zeker indruk in de film. Op cd is het ook een mooi nummer om eens op het gemak te beluisteren.
Maar het beste gezongen nummer is “On Raglan Road” van The Dubliners. Dit Iers lied is op het eerste zicht raar gekozen voor deze film. Maar je moet er bijnemen dat het gaat over twee Ierse personages. Het lied speelt zich af tijdens de climax van de film. En het is vreemd om te zien hoe goed het lied samengaat met het beeld. Het is natuurlijk niet evident om een Iers lied te laten spelen terwijl het verhaal zich in een Vlaamse stad afspeelt. Maar het is zeker één van de betere nummers van deze score, en in de film wordt het gespeeld in het meest mooie deel van de film.
Conclusie
In Bruges is en blijft mijn favoriete film. Ook de muziek sprak mij aan, en het is mijn eerste kennismaking met Carter Burwell. Hij heeft de film goed begrepen en schreef een ingetogen score waar vooral de piano centraal staat. Het hoofdthema is prachtig, maar wordt toch iets te veel gebruikt in deze score. Dat kost de score één punt. Ook de overtallige liederen die hier niet beschreven staan kost de score een punt. Een mooie 8 is toch wel hetgeen deze score verdiend.