Castaway

De Britse dramafilm Castaway vertelt een waargebeurd verhaal, dat is geregisseerd door Nicolas Roeg (Don't Look Now, The Man who Fell to Earth, Insignificance). De film is gebaseerd op het boek dat Lucy Irvine over haar ervaringen schreef. De film is redelijk ontvangen, maar was geen groot succes.
Het verhaal draait om de negenenveertigjarige journalist Gerald Kingsland (Oliver Reed), die in een krant een advertentie zet met de uitnodiging om een jaar met hem op een onbewoond eiland te wonen. De vijfentwintigjarige Lucy Irvine (Amanda Donahue) is een van de vrouwen die daar op in gaat en ze wordt door hem uitgekozen. Wel moeten ze eerst trouwen, omdat de autoriteiten geen ongehuwde stellen toestaan, maar dan begint hun avontuur op het ruige eiland Tuin, in het zeegebied nabij Nieuw Guinea. En dan blijkt het niet allemaal zo zoetsappig te zijn als gedacht...

De muziek bij deze film is gecomponeerd door Stanley Myers en Hans Zimmer, die er een ingetogen score voor maakten, waarvan een deel op dit album is opgenomen.

Het album opent met een nogal stevige poprock-achtige song van Kate Bush, die in de tachtiger jaren korte tijd razend populair was. Ze zingt met haar typerende, hoge zangstem de wat grillige song 'Be Kind to My Mistakes' in een zangstijl waar ze bekend mee geworden is. De film opent met deze song, maar de versie op dit album is een iets andere dan die op single is uitgebracht.
Op het album staan nog twee tracks die niet van het duo Myers/Zimmer zijn. Dit zijn allebei instrumentale tracks. De eerste is 'Chemestry', gecomponeerd door John Hassel en Brian Eno voor hun studio-album Fourth World Vol. 1: Possible Musics. Het is een korte, rustige, bijna ingetogen sfeertrack, met een prettige melodie in een beperkte orkestrale setting.
De andere track is gecomponeerd door Barry Guy, die als componist van aanvullende muziek aan de film heeft meegewerkt. 'Healing' is een deels elektronisch, deels orkestraal gekleurde track, waarbij keyboardklanken overgaan in rustige klanken van koperblazers, op een ondergrond van zeegeluiden.

De score is vooral gecomponeerd door Stanley Myers, waarbij hij werd bijgestaan door Hans Zimmer die toen bij hem in de leer was. Waar Myers de elektronische, maar vooral ook de orkestrale sound van de score gecomponeerd en georkestreerd heeft, droeg Zimmer vooral bij met specifieke elektronische muziek, geluiden en effecten.
De score opent met de track 'Catamaran', wat vooral een soundscape-achtige track is, met veel elektronische klanken en effecten, die als een bijna constante zoemende achtergrond blijven doorlopen. Daarop zijn dan basgitaarachtige klanken gezet, maar melodie is vrijwel afwezig.
'Clair de Lune' is eigenlijk gecomponeerd door Debussy, maar opnieuw gearrangeerd door Myers. Het is een licht romantisch getinte track, die rustig voortkabbelt en daardoor wat saai is. Na zo'n drie minuten neemt echter de spanning flink toe.
Ook 'Fata Morgana' is een kalme track met heel aardige muziek, die ook weer een sterk underscore-karakter heeft. De melodie is lieflijk, als een soort walsdeuntje, maar het arrangement valt wat tegen. Dat geldt ook voor de korte 'End Titles'.
De track 'The Island' begint met zeegeluiden van een branding, die gevolgd worden door elektronische klanken en effecten, die na een ruime minuut overgaan in een kalme melodie op de dwarsfluit, met rustige underscore, waarbij de muziek een beetje voortkabbelt. Pas in de laatste minuut wordt de muziek weer wat levendiger, met de nodige elektronische toevoegingen.

Een aparte track is 'Memories of Tangos', waarin een best wel prettige tangomelodie gepresenteerd wordt, op een vrij klassieke orkestrale manier. Een van de fraaiste tracks.
Het album sluit af met de elektronische klanken van de synthesizer in de titeltrack. Naderhand komen hier orkestrale instrumenten bij en kabbelt de muziek weer voort. Na ruim twee minuten neemt de synthesizer het weer over op een vlotter tempo en hoor je Zimmer's stijl al behoorlijk aanwezig. Ook wanneer de saxofoon wordt toegevoegd is dat erg prettig.

Kortom, met zijn score voor Castaway heeft Stanley Myers samen met Hans Zimmer een overwegend rustige score gecomponeerd, bijna te rustig, want veel van de muziek kabbelt een beetje voort, waardoor het wat saai overkomt. Toch spreekt de muziek op een aantal momenten zeker wel aan, al geldt dat toch wat minder voor de momenten waarin de soundscape van klanken en effecten voorbij komt. De beide instrumentale tracks die niet van Myers/Zimmer zijn, liggen wel in het verlengde van die muzikale stijl. De song van Kate Bush is niet helemaal mijn ding. De waardering voor dit vrij korte album van nog geen half uur komt daarmee op 67 uit 100 punten.