Jumper


Lakeshore Records (0780163398724)
Film | Releasedatum: 12/02/2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.My Day So Far1:03
2.Splash1:30
3.First Jumps1:37
4.Bridges, Rules, Banking3:25
5.Surf's Up1:11
6.1000 Volts3:47
7.Roland Snoops1:43
8.You Hear Me Laughing?1:01
9.Coliseum Tour1:46
10.Coliseum Fight2:24
11.Echo of Mom0:49
12.Airport Departure1:58
13.In Hospital0:56
14.It's Sayonara0:56
15.Race to Millie1:24
16.David Comes Clean3:24
17.Roland at the Lair4:55
18.Jumper vs. Jumper2:18
19.The Sacrifice4:45
20.A Head Start1:43
21.Jump Off1:36
 44:10
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Jumper - 07/10 - Recensie van Oscar Flores, ingevoerd op (Spaans)
Sin duda alguna podemos decir que este año ha sido simplemente fenomenal para el compositor John Powell. Para fin de año, oficialmente habrá compuesto la música para siete películas distintas. Créanme que en términos de oferta y demanda en Hollywood, este compositor arrasa con la última.

La historia detrás de la película Jumper suena interesante — hasta que vemos la película, claro — aún cuando ésta no ofrece mucho en términos del libreto, dirección, actuación, efectos especiales o cinematografía. Bueno, sólo basta con decir que toda la película está basada en el hecho de que un buen día, sin explicación alguna, un muchacho descubre su habilidad de teleportación que lo lleva a una biblioteca. Así como lo oyen, teleportación a la biblioteca. Entonces, qué podemos esperar de una historia como ésta. Pero claro, para todos los fans de John Powell, Jumper se presenta como una nueva oportunidad para escuchar algo innovador, algo espectacular, algo hecho al famoso estilo del discípulo de Hans Zimmer. No quiero desilusionar a aquellos que no han escuchado este soundtrack, pero la música de Powell para esta película no es nada especial. Claro, incluye los famosos ritmos retumbantes que han hecho a Powell tan popular en Hollywood, las frases tan peculiares que siempre le da a las cuerdas, y un que otro tema que podrá ser apreciado; pero en general, este soundtrack no contiene arreglos orquestales de alto nivel como los que Powell proporcionó para X-Men: Last Stand, temas que puedan ser reconocidos o memorizados, o nada que hagan de esta banda sonora una experiencia inolvidable. Honestamente, creo que no podemos culpar a Powell por no haber creado más temas para Jumper, es un hecho, la película fue un rotundo fracaso. Creo que con los elementos visuales e historia que le fueron dados a Powell, éste supo crear música que merece un cierto nivel de reconocimiento.

‘My day So Far’, la primera pista en este álbum, contiene un tema de seis notas que lamentablemente no reaparecerá en otras partes del cd hasta cerca del final. Este tema tenía el potencial de convertirse en un tema central para la banda sonora; increíblemente, Powell parece hacerlo a un lado, dejándolo en el olvido. Lo que sí podemos decir de ‘My Day so Far’ es que será gracias a esta pista que podremos reconocer y establecer los elementos principales que dominaran a este soundtrack: el uso de una cítara modificada electrónicamente y el uso excesivo de los metales y el piano. El tema que sí será más importante en este proyecto es introducido en ‘Bridges, Rules, Banking’. Este tema dependerá mucho de sonidos muy complejos creados electrónicamente — algo que John Powell utilizó mucho en ‘The Italian Job’. Cabe destacar que aunque estas piezas funcionan bien dentro de la película, fuera de ella carecen de carácter, llevándolas a sonar bastante débiles.

La pista denominada ‘Coliseum Fight’ funciona como la música de fondo para la escena más importante de esta película. No se preocupen, pueden seguir leyendo, no les describiré los detalles de ésta. Lo único que sí mencionaré es el hecho de que esta escena pudo haber sido magnifica: con grandes batallas y acción, efectos especiales y, finalmente, con una mejor lógica detrás del por qué de todo lo sucedido hasta ese momento. Por consiguiente, creo que a Powell no le dieron buenos elementos visuales, haciendo su trabajo aún más difícil.

‘David Comes Clean’ y ‘Roland at the Lair’ son posiblemente las piezas más largas de todo este CD. Más aún, creo que se puede decir que son las piezas con más elementos de acción dentro de ellas. Tomando en cuenta que contiene las clásicas frases de los metales y las tan predecibles secuencias en ostinato de las cuerdas, estas pistas son bastante entretenidas. En pocas palabras, las orquestaciones son más detalladas y variadas. Indudablemente, ‘The Sacrifice’ es la mejor pista de todo el álbum. Es en esta pieza que finalmente podemos escuchar y apreciar todos los temas compuestos por Powell para esta cinta. De este modo, creo que ‘The Scrifice’ sirve como una representación de todos los elementos musicales encontrados en el CD.

Indudablemente, la banda sonora carece de unidad temática, posiblemente ésta siendo causa del lamentable y terrible libreto. ¿Cómo pudo haber desarrollado temas notables Powell si ninguna de las tres historias de la película es narrada de una manera lógica? (Las tres historias siendo la familia de David, el romance con Millie y los paladines). De hecho, el problema empieza justamente cuando se trata de definir la narrativa central de la película, porque, desafortunadamente, ninguna de las tres historias parece tener más importancia que las otras dos. Por lo tanto, Powell pudo — milagrosamente — rescatar algo de unidad e integridad musical con algunos de los cortos temas que incorporó en este proyecto. Pero, evidentemente, estos temas parecen identificarse con toda la película en lugar de conectarse a un personaje o un elemento en particular. La banda sonora es gozable y entretenida gracias a la corta duración de todas las pistas y la fabulosa producción de todo el álbum. La música es simple pero nunca aburrida o monótona. Sin embargo, hay claras carencias en términos de los arreglos orquestales y los elementos temáticos que son presentados en las composiciones, lo cual tristemente convierten de este esfuerzo por John Powell en un proyecto poco memorable.
Jumper - 07/10 - Recensie van Oscar Flores, ingevoerd op (Engels)
What a year it has been for John Powell! Officially, by the end of 2008, he will have worked on seven different movies. Talk about being in-demand in Hollywood. The premise for the movie Jumper sounded much better than what the movie really is. Without ruining the plot or giving away too many details, Jumper centers its story on David, a normal kid who one day inexplicably discovers his ability to teleport to the library. Yes, you heard it right, the library. He eventually becomes a millionaire, enamors his high school sweetheart, and becomes the target of a group of people that act like the Ghostbusters. Anyway, this movie has more plot holes than…well, you get the idea. It’s certainly hard to praise this film, especially considering how terrible the acting and script really are. However, most film music enthusiasts— and John Powell fans, of course— will at least show some interest because of the expectation of having a great action-packed score. I don’t want to disappoint anyone, but this score is nothing spectacular. Sure, it includes the powerful percussion and string sections often heard with Powell, and it functions well on film providing an enjoyable listening experience, but don’t expect any great themes, chord progressions, or even great orchestral arrangements. Honestly, I can’t blame John Powell for not providing a more thematically-oriented score; after all, the movie is a complete disaster. Yet, the score is a commendable effort by Powell, deserving at least some recognition

‘My day So Far’ introduces a six-note motif which, sadly, will not completely resurface in other parts of the score — until the very last track, that is. This theme had the potential of becoming a more dominant element of this soundtrack, but Powell never exploits the opportunity. Furthermore, ‘My Day So Far’ establishes some of which will be the signature marks of this score: the heavy use of the brass section and the piano and the constant use of the modified sitar, used to represent the distinct geographical settings in the movie.The more apparent and straightforward motif of this score, however, is introduced in ‘Bridges, Rules, Banking’; one which will also be heard in tracks like ‘Echo of Mom’ and ‘Jumper vs. Jumper. ‘ ‘Bridges, Rules, Banking’ relies on many of the same musical structures John Powell utilized in his past scores, including The Italian Job, which made use of a wide variety of complex electronic sounds. Even though this piece serves well in the movie by moving along with David as he starts to master the art of Jumping, on the CD it sounds too thin and too weak. Actually, ‘1000 Volts’ improves this situation by providing a more solid composition still somewhat dependent on the vibrant drums and electronic sounds.

‘Coliseum Fight’ serves as the background music for the pivotal scene of this movie. I won’t spoil it for those who haven’t seen this film, but needless to say, the whole sequence lacked action and a defined reasoning behind it. Hence, John Powell had very little to work with in this and other scenes, making his job that more difficult.

‘David Comes Clean’ and ‘Roland at the Lair’ are two of the longest tracks in this album and certainly two of the most energetic and action packed cues, too. Aside from the predictable string ostinato patterns and the brass crescendos, these tracks are highly entertaining. The orchestrations are a little bit more intricate and varied. Undeniably, ‘The Sacrifice’ provides the best listening experience from this score. The music is solid throughout and, more importantly, all of the themes are presented in a clearer and better orchestrated way. This track serves well as representative of the musical elements contained in all of the other tracks.

Arguably, the score lacks musical unity due to the inconsistencies presented by the script and the whole film. How could Powell develop well defined themes if none of the three main stories of the film were narrated or characterized intelligently? (i.e., David’s family, Millie’s romance, and Paladins)In fact, the problem starts when trying to define the core narrative of this film, because none of the three stories is clearly shown as more important than the other two. Therefore, Powell was able to salvage some musical integrity by making use of a simple six-note motif and other shorter themes, which certainly highlight the movie as a whole, rather than some particular element or character. The score is enjoyable due to the short duration of most tracks and the excellent music production. The music is simple, yet pleasing and never monotonous. Nonetheless, there is a clear lack of orchestral and thematic evolvement, which unfortunately turns the score into a forgettable undertaking by Powell.
Jumper - 06/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
De muziek is in een film natuurlijk altijd belangrijk. Meestal maken de componisten er dan ook veel werk van! John Powell is zo’n componist die dat zeker doet. Ook met Jumper maakt hij er weer een leuk maar hectisch boeltje van.

De score van Jumper opent werkelijk magnifique met een donker en zware piano en met gewoon weer de strijkers en de vaste percussie van Powell die er altijd wel inzit. Maar wat mij een beetje stoort aan Powell zijn stijl is dat niet alles op zijn plaats zit bij alle nummers. Bij Stop-Loss zat alles goed maar van vele tracks op dit album kan ik dat helaas niet zeggen. Natuurlijk wil ik het album niet helemaal naar beneden krikken. Er staan namelijk geweldige tracks op. Track 1 is een mooie track maar helaas is de volgende track weer stukken minder! Track 2 is namelijk erg slecht en ik kan er niets meer van maken. Track 3 word beter, de percussie gaat goed te keer en de strijkers op de achtergrond maken zo ook hun geluidjes waar. Helaas duren de tracks niet zo heel lang. De volgende track (track 4) begint erg mooi. Met een beetje slagwerk op de achtergrond en gewoon de echte aparte instrumenten zoals een fietsbel (daar lijkt het op). Powell wil altijd wel wat leuks proberen. In deze track lukt dat heel erg goed, de trompetten hebben zo ook hun rol (op een gegeven ogenblik) maar al snel valt het me op dat weer niet alles op zijn plaats past. De score heeft een soort van vrij loop in de nummer. Je weet niet wat je kan verwachten, echt alles is mogelijk als het aan Powell ligt. Om nou elke track te beschrijven lijkt mij iets te veel van het goeie…maar ik zal het even globaal aan jullie vertellen.

Toen ik van de film van Doug Liman hoorde was ik enthousiast. Ik kende hem van Mr. & Mrs. Smith en toen dacht ik natuurlijk gelijk aan John Powell. Zou hij hem weer vragen? Dat antwoord luidde gelukkig ‘ja’. Maar achteraf gezien weet ik niet of het een goeie keuze was van Liman. Powell houd zoals iedereen weet van slagwerk maar soms overheerste het wel iets te veel in bepaalde tracks. Gelukkig houd Powell zich wel weer aan de normale voorschriften van mij, want ik vind dat er gewoon violen in moeten! En gelukkig zaten die er ook in. Maar het slagwerk verpest niet alles hoor maar soms word het wat té druk maar zo was de film ook. Track 10 is bijvoorbeeld best wel druk maar ook erg mooi door het slagwerk en door de strijkers. Een cijfer geven is niet zo heel moeilijk, een heel goed cijfer krijgt deze score namelijk toch niet. Zeker niet als ik het ga vergelijken met andere scores van dit jaar. Stop-Loss bijvoorbeeld was echt een goeie score van Powell om nog maar niet te spreken over P.S. I love You want ook die was geweldig. Dan hebben we ook nog Hancock en Horton Hears a Who en natuurlijk de samenwerking met Hans Zimmer voor de animatie film Kung Fu Panda.
John Powell is eigenlijk van alle markten thuis, zo maakt hij romantische films, maar ook films met veel spanning en actie. En ook is hij te vinden in het grappige genre: Animatie. Zijn muziek voor films zoals Ice Age is gewoon fenomenaal. En als je dan gaat kijken naar Jumper kan ik slechts alleen mijn hoofd maar schudden. Al deze scores waren prachtig en als ik dat allemaal na ga vind ik dit zeker de minste score. Wel moet ik zeggen dat de laatste track van deze score gewoonweg geweldig is. De beste track naar mijn mening is dus track 21 maar ondanks deze prachtige track die boven alles uitsteekt kon de score mij niet bekoren. Mede daardoor niets meer of minder dan een 6…
Jumper - 08/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Van de regisseur van The Bourne Identity komt nu de film Jumper met Hayden Christiansen in de hoofdrol, die we nog kennen uit de laatste film van Star Wars als Darth Father. Een coole bovennatuurlijke film, barstensvol met special effects. Het verhaal is ietwat aan de slappe kant, maar mede dankzij de verbluffende muziek van John Powell is de film zeker de moeite waard. Dit is dan ook echt zo'n typische Powell soundtrack. Veel hippe drum and bass muziek, met als aanvullende layers wat real-live orkestraties en pianospel. Hier en daar vinden we kleine knipogen terug naar de locaties waar de film zich in razend tempo in afspeelt. Dat is in de tweede track Splash al te horen. Hier speelt een Spaanse gitaar een kort Italiaans melodietje op de achtergrond. Dankzij het enorme tempo van de film, kan je helaas maar kort genieten van deze uitstapjes. Het hoofdthema in de eerste track My Day So Far wordt begeleidt door een snel spelende piano en luistert lekker weg. In de track Bridges, Rules, Banking zou je zweren dat je na het piepkleine Chinese tussenstuk het thema uit Speed van Mark Mancina hoort. Storend aan deze track zijn de pauzes tussendoor, eigenlijk zijn het gewoon drie tracks in een nummer gepropt. Het tweede deel is simpel te beschrijven als 'chill'. Geen orkestrale uitspattingen en voor het eerst horen we het echte orkest spelen. Een verademing na al dat synthesizergeweld. Het nummer Surf's Up is een rocknummer die zijn weerga niet kent. Een flinke dosis elektrische gitaar en drums maken dit tot een vreemde eend in de bijt. Want eigenlijk verwacht je dit soort muziek niet bij een dergelijke film. In de track Coliseum Fight begint Powell eindelijk op dreef te raken. Een lekkere beat, een flinke dosis percussie en wat koper zijn een lust voor het oor en doen denken aan composities van Don Davis voor de Matrix. Beschouw dit nummer als de kleine broer van de adembenemende track Tangiers uit The Bourne Ultimatum, met als extraatje die elektrische gitaar. In Roland at the Lair gaat John Powell eindelijk los en doet dit met flair. Zijn alom geroemde percussie in combinatie met die heerlijke orkestraties zijn genieten geblazen. Zorg er trouwens wel voor dat je je subwoofer wat dimt, het risico dat je boxen ontploffen is aanwezig dankzij het gebruik van een enorme hoeveelheid zeer lage bastonen. In een van de laatste tracks The Sacrifice laat Powell nog eens zien dat hij kan entertainen als geen ander met z'n muziek. De crescendo's van het koper geven iedere keer weer een laag kippenvel. Vanaf 1:30 krijgen we in The Sacrifice de versnelde versie te horen van de track The End van de soundtrack United 93. Animerende filmmuziek die je keer op keer wilt beluisteren.
De laatste track is het hoofdthema van Jumper, en is eigenlijk een herhaling van de eerste track. Alleen deze keer met een grootser einde, waarbij meer orkest wordt gebruikt.

Jumper is een vermakelijke soundtrack, barstensvol goede actiemuziek zoals we dat gewend zijn van John Powell. Helaas is de muziek vaak wel een cliche en treedt het vaak in de herhaling. Zo horen we veel eerder werk van de componist terug: ontzettend veel uit The Bourne Ultimatum en ook hier en daar X-Men en United 93 komen voorbij. Maar tot zover stoort het niet heel veel. Heel vernieuwend is de soundtrack niet, maar desalniettemin heerlijk om naar te luisteren en dubbel en dwars de moeite (en het geld!) waard om aan te schaffen. Een gave nieuwe Powell dus!
Jumper - 06/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
Jumper’ is de nieuwe film van de regisseur van ‘The Bourne’-serie. Nadat hij met die films Matt Damon had gelanceerd, doet hij in deze film hetzelfde met Hayden Christiansen, die bij het grote publiek bekend is als Anakin Skywalker, de tragische held uit de laatste reeks films van George Lucas. Uit de saga is ook Samuel L. Jackson meegekomen, die op Christiansen en zijn compagnon Jamie Bell (‘King Kong’) jaagt. Zij zijn immers in staat om alles te doen wat ze willen. Hoewel de antagonist verslagen lijkt, gonst het van de geruchten dat ook ‘Jumper’ twee sequels zal krijgen.
Voor de muziek werd wederom John Powell aangetrokken. Hij verzorgde ook al de muziek voor ‘The Bourne Identity’ en verder. De man heeft het dit jaar erg druk gehad, getuige het grote aantal scores die hij neergepend heeft: ‘Hancock’, ‘Kung Fu Panda’ (een co-compositie met zijn vroegere leermeester Hans Zimmer), ‘Horton Hears a Who!’, ‘Bolt’ en ‘Stop-Loss’. Dat de man dit volhoudt, is indrukwekkend te noemen, maar dat er enige vrees bestond over de kwaliteit van de muziek, mag ook voor zich spreken.

In “My Day So Far” komt een vrij simpel thema naar voren. Dit thema dient als hoofdthema en is zoals de film: druk. Een synthesizerbeat die lijkt op het geklap bij “I Wish” uit Powells ‘Happy Feet’ en een haast jazzy piano worden omlijst door zwaar koper en drumbeats. Maar eigenlijk heeft het niet zoveel om het lijf – net als de film.
Powell wordt meegesleurd in de reisdrift van de personages die de film bevolken en kan zo nergens duidelijke thematische ontwikkelingen gebruiken. Leuke toevoeging is de gitaar in sommige cues en ook het nummer “Surf’s Up” valt op door het rock-gehalte, waardoor het perfect in de film past maar op het album nogal alleen staat. ‘Jumper’ is een leuke score om het werk van John Powell te leren kennen, maar je verwacht toch echt meer van de man.

Het beweeglijke hoofdthema van ‘Jumper’ krijgt helaas niet wat het wel verdient. De muziek blinkt niet uit in originaliteit of complexiteit – twee eisen die toch wel belangrijk zijn. De film werd net op een verkeerd moment gelanceerd, tussen Indy 4 en de nieuwe Batman-film, en ook de muziek steekt schraal af bij deze reuzen.
Jumper - 07/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
John Powell wekte mijn aandacht met Shrek, maar bleef in mijn ogen een componist die misschien niet verder dan dat zou komen. Bij The Bourne Supremacy werd hij iets interessanter, en de fantastische score voor X-Men 3 bombardeerde hem tot een van mijn favoriete componisten. Ook Happy Feet, The Italian Job, The Bourne Ultimatum en Horton hears a Who wisten mij te charmeren, dus Powell staat hoog in het vaandel bij me.

Zijn score voor Jumper is exact wat ik had verwacht. Veel trendy blazers, gemixt met enkele synthesizers, en lekker opzwepende strijkers. Kopertje hier, cellootje daar. En Percussie. Heel veel Percussie.
Want natuurlijk is Powell de meester in percussie. Soms is dat too much, maar Jumper kan het hebben. De film is nogal flauwtjes, maar zou met een minder componist mogelijk nog slechter zijn.

Powel maakt lekker vlotte nummers, die niet zo groots of zwaar klinken als in X-Men: The Last Stand of The Bourne Ultimatum, maar is een mix tussen Horton hears a Who! en Mr. and Mrs. Smith. De openingstrack, My day so far, is lekker modern en toch instrumentaal interessant. Hoogtepunt is Roland at the Lair, waarbij alle elementen van de score bij elkaar komen. De main theme is niet erg speciaal, maar wel lekker om te beluisteren.
Enig minpuntje is dat de film veel van locaties verwisseld, die allen een aparte muzekstijl kunnen bevatten, maar Powell laat geen Italiaanse, Arabische of Japanse klanken horen, wat een gemiste kans is.

Verwacht dus geen grandeur van Phoenix Rises, of spetterende spektakelnummers als Tangiers, maar zet hem op als je lekker wilt relaxen. De Percussie mag er zijn, en voor de rest is het een heerlijk moderne soundtrack, die de moeite waard is om te kopen.
Jumper - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Jumper is een film die iets of wat geruisloos de zalen passeerde. Jammer, want de film had een hoog entertain - gehalte. En, de laatste telg die Star Wars heeft voortgebracht, Hayden Christensen deed erin mee. Benieuwd of hij de verwachtingen kon inlossen en zijn rol van Darth Vader van zich af kon spelen.

De muziek werd verzorgd door John Powell. Iets of wat onbekend voor mij, maar daar gaat nu verandering in komen, want de man schreef voor deze film een score, met hetzelfde gehalte als de film: groot amusement, maar toch, gestructureerd, maw het vormt een eenheid. In de eerste track My Day So Far ontplooit Powell zijn eerste thema, en het is geweldig. Het klinkt gewoon goed in de oren, in de verte moest ik aan iets denken, maar ik weet het niet meer, dus eigenlijk is het ook een pluspunt als het bekend klinkt. Het is pas een minpunt als je zegt: hij heeft zich daarop gebaseerd.

De muziek is ook, net zoals de film, opgewonden, vrij druk, snel, maar waar de film soms iets te zwak uit viel, ving de muziek dat mankementje op. Zet deze cd op en luister daar gewoon naar, Jumper betovert je, in tegenstelling tot de dansstijl en de bijbehorende muziek, die je gewoon irriteert :P (sorry, mijn mening)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Moving Mountains, Two Steps From Hell (Trailer)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer