Jumper
Lakeshore Records (0780163398724)
Film | Releasedatum: 12/02/2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | |
|---|---|---|---|
| 1. | My Day So Far | 1:03 | |
| 2. | Splash | 1:30 | |
| 3. | First Jumps | 1:37 | |
| 4. | Bridges, Rules, Banking | 3:25 | |
| 5. | Surf's Up | 1:11 | |
| 6. | 1000 Volts | 3:47 | |
| 7. | Roland Snoops | 1:43 | |
| 8. | You Hear Me Laughing? | 1:01 | |
| 9. | Coliseum Tour | 1:46 | |
| 10. | Coliseum Fight | 2:24 | |
| 11. | Echo of Mom | 0:49 | |
| 12. | Airport Departure | 1:58 | |
| 13. | In Hospital | 0:56 | |
| 14. | It's Sayonara | 0:56 | |
| 15. | Race to Millie | 1:24 | |
| 16. | David Comes Clean | 3:24 | |
| 17. | Roland at the Lair | 4:55 | |
| 18. | Jumper vs. Jumper | 2:18 | |
| 19. | The Sacrifice | 4:45 | |
| 20. | A Head Start | 1:43 | |
| 21. | Jump Off | 1:36 | |
| 44:10 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
De muziek is in een film natuurlijk altijd belangrijk. Meestal maken de componisten er dan ook veel werk van! John Powell is zo’n componist die dat zeker doet. Ook met Jumper maakt hij er weer een leuk maar hectisch boeltje van.
De score van Jumper opent werkelijk magnifique met een donker en zware piano en met gewoon weer de strijkers en de vaste percussie van Powell die er altijd wel inzit. Maar wat mij een beetje stoort aan Powell zijn stijl is dat niet alles op zijn plaats zit bij alle nummers. Bij Stop-Loss zat alles goed maar van vele tracks op dit album kan ik dat helaas niet zeggen. Natuurlijk wil ik het album niet helemaal naar beneden krikken. Er staan namelijk geweldige tracks op. Track 1 is een mooie track maar helaas is de volgende track weer stukken minder! Track 2 is namelijk erg slecht en ik kan er niets meer van maken. Track 3 word beter, de percussie gaat goed te keer en de strijkers op de achtergrond maken zo ook hun geluidjes waar. Helaas duren de tracks niet zo heel lang. De volgende track (track 4) begint erg mooi. Met een beetje slagwerk op de achtergrond en gewoon de echte aparte instrumenten zoals een fietsbel (daar lijkt het op). Powell wil altijd wel wat leuks proberen. In deze track lukt dat heel erg goed, de trompetten hebben zo ook hun rol (op een gegeven ogenblik) maar al snel valt het me op dat weer niet alles op zijn plaats past. De score heeft een soort van vrij loop in de nummer. Je weet niet wat je kan verwachten, echt alles is mogelijk als het aan Powell ligt. Om nou elke track te beschrijven lijkt mij iets te veel van het goeie…maar ik zal het even globaal aan jullie vertellen.
Toen ik van de film van Doug Liman hoorde was ik enthousiast. Ik kende hem van Mr. & Mrs. Smith en toen dacht ik natuurlijk gelijk aan John Powell. Zou hij hem weer vragen? Dat antwoord luidde gelukkig ‘ja’. Maar achteraf gezien weet ik niet of het een goeie keuze was van Liman. Powell houd zoals iedereen weet van slagwerk maar soms overheerste het wel iets te veel in bepaalde tracks. Gelukkig houd Powell zich wel weer aan de normale voorschriften van mij, want ik vind dat er gewoon violen in moeten! En gelukkig zaten die er ook in. Maar het slagwerk verpest niet alles hoor maar soms word het wat té druk maar zo was de film ook. Track 10 is bijvoorbeeld best wel druk maar ook erg mooi door het slagwerk en door de strijkers. Een cijfer geven is niet zo heel moeilijk, een heel goed cijfer krijgt deze score namelijk toch niet. Zeker niet als ik het ga vergelijken met andere scores van dit jaar. Stop-Loss bijvoorbeeld was echt een goeie score van Powell om nog maar niet te spreken over P.S. I love You want ook die was geweldig. Dan hebben we ook nog Hancock en Horton Hears a Who en natuurlijk de samenwerking met Hans Zimmer voor de animatie film Kung Fu Panda.
John Powell is eigenlijk van alle markten thuis, zo maakt hij romantische films, maar ook films met veel spanning en actie. En ook is hij te vinden in het grappige genre: Animatie. Zijn muziek voor films zoals Ice Age is gewoon fenomenaal. En als je dan gaat kijken naar Jumper kan ik slechts alleen mijn hoofd maar schudden. Al deze scores waren prachtig en als ik dat allemaal na ga vind ik dit zeker de minste score. Wel moet ik zeggen dat de laatste track van deze score gewoonweg geweldig is. De beste track naar mijn mening is dus track 21 maar ondanks deze prachtige track die boven alles uitsteekt kon de score mij niet bekoren. Mede daardoor niets meer of minder dan een 6…
De score van Jumper opent werkelijk magnifique met een donker en zware piano en met gewoon weer de strijkers en de vaste percussie van Powell die er altijd wel inzit. Maar wat mij een beetje stoort aan Powell zijn stijl is dat niet alles op zijn plaats zit bij alle nummers. Bij Stop-Loss zat alles goed maar van vele tracks op dit album kan ik dat helaas niet zeggen. Natuurlijk wil ik het album niet helemaal naar beneden krikken. Er staan namelijk geweldige tracks op. Track 1 is een mooie track maar helaas is de volgende track weer stukken minder! Track 2 is namelijk erg slecht en ik kan er niets meer van maken. Track 3 word beter, de percussie gaat goed te keer en de strijkers op de achtergrond maken zo ook hun geluidjes waar. Helaas duren de tracks niet zo heel lang. De volgende track (track 4) begint erg mooi. Met een beetje slagwerk op de achtergrond en gewoon de echte aparte instrumenten zoals een fietsbel (daar lijkt het op). Powell wil altijd wel wat leuks proberen. In deze track lukt dat heel erg goed, de trompetten hebben zo ook hun rol (op een gegeven ogenblik) maar al snel valt het me op dat weer niet alles op zijn plaats past. De score heeft een soort van vrij loop in de nummer. Je weet niet wat je kan verwachten, echt alles is mogelijk als het aan Powell ligt. Om nou elke track te beschrijven lijkt mij iets te veel van het goeie…maar ik zal het even globaal aan jullie vertellen.
Toen ik van de film van Doug Liman hoorde was ik enthousiast. Ik kende hem van Mr. & Mrs. Smith en toen dacht ik natuurlijk gelijk aan John Powell. Zou hij hem weer vragen? Dat antwoord luidde gelukkig ‘ja’. Maar achteraf gezien weet ik niet of het een goeie keuze was van Liman. Powell houd zoals iedereen weet van slagwerk maar soms overheerste het wel iets te veel in bepaalde tracks. Gelukkig houd Powell zich wel weer aan de normale voorschriften van mij, want ik vind dat er gewoon violen in moeten! En gelukkig zaten die er ook in. Maar het slagwerk verpest niet alles hoor maar soms word het wat té druk maar zo was de film ook. Track 10 is bijvoorbeeld best wel druk maar ook erg mooi door het slagwerk en door de strijkers. Een cijfer geven is niet zo heel moeilijk, een heel goed cijfer krijgt deze score namelijk toch niet. Zeker niet als ik het ga vergelijken met andere scores van dit jaar. Stop-Loss bijvoorbeeld was echt een goeie score van Powell om nog maar niet te spreken over P.S. I love You want ook die was geweldig. Dan hebben we ook nog Hancock en Horton Hears a Who en natuurlijk de samenwerking met Hans Zimmer voor de animatie film Kung Fu Panda.
John Powell is eigenlijk van alle markten thuis, zo maakt hij romantische films, maar ook films met veel spanning en actie. En ook is hij te vinden in het grappige genre: Animatie. Zijn muziek voor films zoals Ice Age is gewoon fenomenaal. En als je dan gaat kijken naar Jumper kan ik slechts alleen mijn hoofd maar schudden. Al deze scores waren prachtig en als ik dat allemaal na ga vind ik dit zeker de minste score. Wel moet ik zeggen dat de laatste track van deze score gewoonweg geweldig is. De beste track naar mijn mening is dus track 21 maar ondanks deze prachtige track die boven alles uitsteekt kon de score mij niet bekoren. Mede daardoor niets meer of minder dan een 6…
Van de regisseur van The Bourne Identity komt nu de film Jumper met Hayden Christiansen in de hoofdrol, die we nog kennen uit de laatste film van Star Wars als Darth Father. Een coole bovennatuurlijke film, barstensvol met special effects. Het verhaal is ietwat aan de slappe kant, maar mede dankzij de verbluffende muziek van John Powell is de film zeker de moeite waard. Dit is dan ook echt zo'n typische Powell soundtrack. Veel hippe drum and bass muziek, met als aanvullende layers wat real-live orkestraties en pianospel. Hier en daar vinden we kleine knipogen terug naar de locaties waar de film zich in razend tempo in afspeelt. Dat is in de tweede track Splash al te horen. Hier speelt een Spaanse gitaar een kort Italiaans melodietje op de achtergrond. Dankzij het enorme tempo van de film, kan je helaas maar kort genieten van deze uitstapjes. Het hoofdthema in de eerste track My Day So Far wordt begeleidt door een snel spelende piano en luistert lekker weg. In de track Bridges, Rules, Banking zou je zweren dat je na het piepkleine Chinese tussenstuk het thema uit Speed van Mark Mancina hoort. Storend aan deze track zijn de pauzes tussendoor, eigenlijk zijn het gewoon drie tracks in een nummer gepropt. Het tweede deel is simpel te beschrijven als 'chill'. Geen orkestrale uitspattingen en voor het eerst horen we het echte orkest spelen. Een verademing na al dat synthesizergeweld. Het nummer Surf's Up is een rocknummer die zijn weerga niet kent. Een flinke dosis elektrische gitaar en drums maken dit tot een vreemde eend in de bijt. Want eigenlijk verwacht je dit soort muziek niet bij een dergelijke film. In de track Coliseum Fight begint Powell eindelijk op dreef te raken. Een lekkere beat, een flinke dosis percussie en wat koper zijn een lust voor het oor en doen denken aan composities van Don Davis voor de Matrix. Beschouw dit nummer als de kleine broer van de adembenemende track Tangiers uit The Bourne Ultimatum, met als extraatje die elektrische gitaar. In Roland at the Lair gaat John Powell eindelijk los en doet dit met flair. Zijn alom geroemde percussie in combinatie met die heerlijke orkestraties zijn genieten geblazen. Zorg er trouwens wel voor dat je je subwoofer wat dimt, het risico dat je boxen ontploffen is aanwezig dankzij het gebruik van een enorme hoeveelheid zeer lage bastonen. In een van de laatste tracks The Sacrifice laat Powell nog eens zien dat hij kan entertainen als geen ander met z'n muziek. De crescendo's van het koper geven iedere keer weer een laag kippenvel. Vanaf 1:30 krijgen we in The Sacrifice de versnelde versie te horen van de track The End van de soundtrack United 93. Animerende filmmuziek die je keer op keer wilt beluisteren.
De laatste track is het hoofdthema van Jumper, en is eigenlijk een herhaling van de eerste track. Alleen deze keer met een grootser einde, waarbij meer orkest wordt gebruikt.
Jumper is een vermakelijke soundtrack, barstensvol goede actiemuziek zoals we dat gewend zijn van John Powell. Helaas is de muziek vaak wel een cliche en treedt het vaak in de herhaling. Zo horen we veel eerder werk van de componist terug: ontzettend veel uit The Bourne Ultimatum en ook hier en daar X-Men en United 93 komen voorbij. Maar tot zover stoort het niet heel veel. Heel vernieuwend is de soundtrack niet, maar desalniettemin heerlijk om naar te luisteren en dubbel en dwars de moeite (en het geld!) waard om aan te schaffen. Een gave nieuwe Powell dus!
De laatste track is het hoofdthema van Jumper, en is eigenlijk een herhaling van de eerste track. Alleen deze keer met een grootser einde, waarbij meer orkest wordt gebruikt.
Jumper is een vermakelijke soundtrack, barstensvol goede actiemuziek zoals we dat gewend zijn van John Powell. Helaas is de muziek vaak wel een cliche en treedt het vaak in de herhaling. Zo horen we veel eerder werk van de componist terug: ontzettend veel uit The Bourne Ultimatum en ook hier en daar X-Men en United 93 komen voorbij. Maar tot zover stoort het niet heel veel. Heel vernieuwend is de soundtrack niet, maar desalniettemin heerlijk om naar te luisteren en dubbel en dwars de moeite (en het geld!) waard om aan te schaffen. Een gave nieuwe Powell dus!
‘Jumper’ is de nieuwe film van de regisseur van ‘The Bourne’-serie. Nadat hij met die films Matt Damon had gelanceerd, doet hij in deze film hetzelfde met Hayden Christiansen, die bij het grote publiek bekend is als Anakin Skywalker, de tragische held uit de laatste reeks films van George Lucas. Uit de saga is ook Samuel L. Jackson meegekomen, die op Christiansen en zijn compagnon Jamie Bell (‘King Kong’) jaagt. Zij zijn immers in staat om alles te doen wat ze willen. Hoewel de antagonist verslagen lijkt, gonst het van de geruchten dat ook ‘Jumper’ twee sequels zal krijgen.
Voor de muziek werd wederom John Powell aangetrokken. Hij verzorgde ook al de muziek voor ‘The Bourne Identity’ en verder. De man heeft het dit jaar erg druk gehad, getuige het grote aantal scores die hij neergepend heeft: ‘Hancock’, ‘Kung Fu Panda’ (een co-compositie met zijn vroegere leermeester Hans Zimmer), ‘Horton Hears a Who!’, ‘Bolt’ en ‘Stop-Loss’. Dat de man dit volhoudt, is indrukwekkend te noemen, maar dat er enige vrees bestond over de kwaliteit van de muziek, mag ook voor zich spreken.
In “My Day So Far” komt een vrij simpel thema naar voren. Dit thema dient als hoofdthema en is zoals de film: druk. Een synthesizerbeat die lijkt op het geklap bij “I Wish” uit Powells ‘Happy Feet’ en een haast jazzy piano worden omlijst door zwaar koper en drumbeats. Maar eigenlijk heeft het niet zoveel om het lijf – net als de film.
Powell wordt meegesleurd in de reisdrift van de personages die de film bevolken en kan zo nergens duidelijke thematische ontwikkelingen gebruiken. Leuke toevoeging is de gitaar in sommige cues en ook het nummer “Surf’s Up” valt op door het rock-gehalte, waardoor het perfect in de film past maar op het album nogal alleen staat. ‘Jumper’ is een leuke score om het werk van John Powell te leren kennen, maar je verwacht toch echt meer van de man.
Het beweeglijke hoofdthema van ‘Jumper’ krijgt helaas niet wat het wel verdient. De muziek blinkt niet uit in originaliteit of complexiteit – twee eisen die toch wel belangrijk zijn. De film werd net op een verkeerd moment gelanceerd, tussen Indy 4 en de nieuwe Batman-film, en ook de muziek steekt schraal af bij deze reuzen.
Voor de muziek werd wederom John Powell aangetrokken. Hij verzorgde ook al de muziek voor ‘The Bourne Identity’ en verder. De man heeft het dit jaar erg druk gehad, getuige het grote aantal scores die hij neergepend heeft: ‘Hancock’, ‘Kung Fu Panda’ (een co-compositie met zijn vroegere leermeester Hans Zimmer), ‘Horton Hears a Who!’, ‘Bolt’ en ‘Stop-Loss’. Dat de man dit volhoudt, is indrukwekkend te noemen, maar dat er enige vrees bestond over de kwaliteit van de muziek, mag ook voor zich spreken.
In “My Day So Far” komt een vrij simpel thema naar voren. Dit thema dient als hoofdthema en is zoals de film: druk. Een synthesizerbeat die lijkt op het geklap bij “I Wish” uit Powells ‘Happy Feet’ en een haast jazzy piano worden omlijst door zwaar koper en drumbeats. Maar eigenlijk heeft het niet zoveel om het lijf – net als de film.
Powell wordt meegesleurd in de reisdrift van de personages die de film bevolken en kan zo nergens duidelijke thematische ontwikkelingen gebruiken. Leuke toevoeging is de gitaar in sommige cues en ook het nummer “Surf’s Up” valt op door het rock-gehalte, waardoor het perfect in de film past maar op het album nogal alleen staat. ‘Jumper’ is een leuke score om het werk van John Powell te leren kennen, maar je verwacht toch echt meer van de man.
Het beweeglijke hoofdthema van ‘Jumper’ krijgt helaas niet wat het wel verdient. De muziek blinkt niet uit in originaliteit of complexiteit – twee eisen die toch wel belangrijk zijn. De film werd net op een verkeerd moment gelanceerd, tussen Indy 4 en de nieuwe Batman-film, en ook de muziek steekt schraal af bij deze reuzen.
John Powell wekte mijn aandacht met Shrek, maar bleef in mijn ogen een componist die misschien niet verder dan dat zou komen. Bij The Bourne Supremacy werd hij iets interessanter, en de fantastische score voor X-Men 3 bombardeerde hem tot een van mijn favoriete componisten. Ook Happy Feet, The Italian Job, The Bourne Ultimatum en Horton hears a Who wisten mij te charmeren, dus Powell staat hoog in het vaandel bij me.
Zijn score voor Jumper is exact wat ik had verwacht. Veel trendy blazers, gemixt met enkele synthesizers, en lekker opzwepende strijkers. Kopertje hier, cellootje daar. En Percussie. Heel veel Percussie.
Want natuurlijk is Powell de meester in percussie. Soms is dat too much, maar Jumper kan het hebben. De film is nogal flauwtjes, maar zou met een minder componist mogelijk nog slechter zijn.
Powel maakt lekker vlotte nummers, die niet zo groots of zwaar klinken als in X-Men: The Last Stand of The Bourne Ultimatum, maar is een mix tussen Horton hears a Who! en Mr. and Mrs. Smith. De openingstrack, My day so far, is lekker modern en toch instrumentaal interessant. Hoogtepunt is Roland at the Lair, waarbij alle elementen van de score bij elkaar komen. De main theme is niet erg speciaal, maar wel lekker om te beluisteren.
Enig minpuntje is dat de film veel van locaties verwisseld, die allen een aparte muzekstijl kunnen bevatten, maar Powell laat geen Italiaanse, Arabische of Japanse klanken horen, wat een gemiste kans is.
Verwacht dus geen grandeur van Phoenix Rises, of spetterende spektakelnummers als Tangiers, maar zet hem op als je lekker wilt relaxen. De Percussie mag er zijn, en voor de rest is het een heerlijk moderne soundtrack, die de moeite waard is om te kopen.
Zijn score voor Jumper is exact wat ik had verwacht. Veel trendy blazers, gemixt met enkele synthesizers, en lekker opzwepende strijkers. Kopertje hier, cellootje daar. En Percussie. Heel veel Percussie.
Want natuurlijk is Powell de meester in percussie. Soms is dat too much, maar Jumper kan het hebben. De film is nogal flauwtjes, maar zou met een minder componist mogelijk nog slechter zijn.
Powel maakt lekker vlotte nummers, die niet zo groots of zwaar klinken als in X-Men: The Last Stand of The Bourne Ultimatum, maar is een mix tussen Horton hears a Who! en Mr. and Mrs. Smith. De openingstrack, My day so far, is lekker modern en toch instrumentaal interessant. Hoogtepunt is Roland at the Lair, waarbij alle elementen van de score bij elkaar komen. De main theme is niet erg speciaal, maar wel lekker om te beluisteren.
Enig minpuntje is dat de film veel van locaties verwisseld, die allen een aparte muzekstijl kunnen bevatten, maar Powell laat geen Italiaanse, Arabische of Japanse klanken horen, wat een gemiste kans is.
Verwacht dus geen grandeur van Phoenix Rises, of spetterende spektakelnummers als Tangiers, maar zet hem op als je lekker wilt relaxen. De Percussie mag er zijn, en voor de rest is het een heerlijk moderne soundtrack, die de moeite waard is om te kopen.
Jumper is een film die iets of wat geruisloos de zalen passeerde. Jammer, want de film had een hoog entertain - gehalte. En, de laatste telg die Star Wars heeft voortgebracht, Hayden Christensen deed erin mee. Benieuwd of hij de verwachtingen kon inlossen en zijn rol van Darth Vader van zich af kon spelen.
De muziek werd verzorgd door John Powell. Iets of wat onbekend voor mij, maar daar gaat nu verandering in komen, want de man schreef voor deze film een score, met hetzelfde gehalte als de film: groot amusement, maar toch, gestructureerd, maw het vormt een eenheid. In de eerste track My Day So Far ontplooit Powell zijn eerste thema, en het is geweldig. Het klinkt gewoon goed in de oren, in de verte moest ik aan iets denken, maar ik weet het niet meer, dus eigenlijk is het ook een pluspunt als het bekend klinkt. Het is pas een minpunt als je zegt: hij heeft zich daarop gebaseerd.
De muziek is ook, net zoals de film, opgewonden, vrij druk, snel, maar waar de film soms iets te zwak uit viel, ving de muziek dat mankementje op. Zet deze cd op en luister daar gewoon naar, Jumper betovert je, in tegenstelling tot de dansstijl en de bijbehorende muziek, die je gewoon irriteert :P (sorry, mijn mening)
De muziek werd verzorgd door John Powell. Iets of wat onbekend voor mij, maar daar gaat nu verandering in komen, want de man schreef voor deze film een score, met hetzelfde gehalte als de film: groot amusement, maar toch, gestructureerd, maw het vormt een eenheid. In de eerste track My Day So Far ontplooit Powell zijn eerste thema, en het is geweldig. Het klinkt gewoon goed in de oren, in de verte moest ik aan iets denken, maar ik weet het niet meer, dus eigenlijk is het ook een pluspunt als het bekend klinkt. Het is pas een minpunt als je zegt: hij heeft zich daarop gebaseerd.
De muziek is ook, net zoals de film, opgewonden, vrij druk, snel, maar waar de film soms iets te zwak uit viel, ving de muziek dat mankementje op. Zet deze cd op en luister daar gewoon naar, Jumper betovert je, in tegenstelling tot de dansstijl en de bijbehorende muziek, die je gewoon irriteert :P (sorry, mijn mening)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Moving Mountains, Two Steps From Hell (Trailer)
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Moving Mountains, Two Steps From Hell (Trailer)