Schrijver/scenarist William Goldman zat met een probleem: zijn dochters raakten het maar niet eens over het verhaal dat hij hen zou vertellen voor het slapengaan. Zou het gaan over een prinses of over een bruid? Goldman kwam met de perfecte oplossing en stelde als hoofpersoon van zijn sprookje een “prinsessenbruid” voor.
Het heerlijke verhaal vol ironie, humor, vriendschap, spanning, wraak en uiteraard ook romantiek werd in 1987 knap verfilmd door Rob Reiner, met Cary Elwes en Robin Wright (later “Penn” en nu weer zonder) in de hoofdrollen.
In het fictieve land Florin wordt de mooie Buttercup verliefd op stalknecht Wesley. Het koppel belooft elkaar eeuwige trouw, maar dan wordt Wesley tijdens een zeereis vermoord door de “Dread Pirate Roberts”. Buttercup beloofdt plechtig nooit meer van iemand te houden. Dat is echter niet naar de zin van de verwaande prins Humperdinck die haar koste wat kost tot zijn bruid wil maken...
Verrassend genoeg mocht een rockartiest de muzikale omlijsting van het ironische sprookje verzorgen. Mark Knopfler - yep, dé man van de Dire Straits - schreef een romantische, speelse en spannende score met enkele zeer goed in het oor liggende melodieën.
Erg jammer dan, dat hij zich heeft laten verleiden door het lievelingsinstrument van de jaren 80: de synthesizer. We hebben het dan niet over de “percussiesynth” die Zimmer en co graag gebruiken als bijkomende stuwende kracht bij hun donderende scores, maar die waar in plaats van een vol orkest en vooral strijkers de hele muziek in langgerekte, elektronische tonen wordt gebracht. Slechts zelden wordt er van “echte” instrumenten gebruik maakt, met uitzondering van de gitaar en een enkele dwarsfluit.
In de tracks waar het elektronische geluid de hoofdmelodie begeleidt, valt het al bij al nog mee. Zo klinkt het hoofdthema in “A Storybook Love” en “I Will Never Love Again” ook goed zonder klassieke begeleiding. En de speelse gitaarpizzicato in “The Friends’ Song” maakt het gemis van volle klanken deels goed.
Maar de nummers waar enkel de synth te horen is, sla je snel over. En dat is jammer. Want hoe mooi zou het melancholische “Guide My Sword”, één van de meest “pakkende” melodieën van de score, niet geklonken hebben met de weemoedige, volle klank van strijkers?
The Princess Bride is een score die we ergens graag een hogere quotatie zouden geven. De muziek is veelzijdig. Net zoals in het verhaal is er voor ieder wat wils. Melancholie wordt afgewisseld met een speelse ode aan de vriendschap, gevechten met onschuldige romantiek.
De schamele, elektronische afwerking gooit echter roet in het eten.
Wie dus geen al te grote afkeer heeft van synths, wordt beloond met een zeer veelzijdige soundtrack. Maar iedereen die liever de volle klanken van een authentiek orkest hoort, zou misschien te veel durven stilstaan bij “what might have been”...