The Chronicles of Narnia: Prince Caspian


Walt Disney Records (050087108502)
Walt Disney Records (4988064126590)
Walt Disney Records (5099922646101)
Film | Releasejaar: 2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Prince Caspian Flees4:33
2.The Kings and Queens of Old3:26
3.Journey to the How4:39
4.Arrival at Aslan's How2:53
5.Raid on the Castle7:00
6.Miraz Crowned4:42
7.Sorcery and Sudden Vengeance6:15
8.The Duel5:51
9.The Armies Assemble2:17
10.Battle at Aslan's How5:14
11.Return of the Lion4:10
12.The Door in the Air7:50
13.The CallRegina Spektor3:07
14.A Dance 'Round the Memory TreeOren Lavie3:38
15.This Is HomeSwitchfoot3:58
16.LucyHanne Hukkelberg4:31
 74:04
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Hoewel het fantasy gerne tegenwoordig vele exploten kent, stuiten heel wat producties op tegenvallende bezoekersaantallen in de bioscoop. Potentiële succes als “The Golden Compass” en “The Spiderwick Chronicles” konden hun reputatie van publiektrekkers niet waar maken. Het is dan ook nog de vraag of de filmbonzen nieuw geld willen stoppen in de beloofde vervolgverhalen. New Line Cinema zit zelf zodanig in slechte papieren dat de filmmaatschappij failliet dreigt te gaan. De povere inkomsten en het te hoge productiebudget voor de trilogie van Pullman hebben alleszins niet veel goeds bijgedragen. New Line Cinema zou nog rekenen uit de winst van de proloog van The Lord of the Rings “The Hobbit” om de filmstudio uit de penarie te halen, maar of dit lukt valt nog af te zien. Andrew Adamson mocht van geluk spreken; zijn verfilming van “The Chronicles of Narnia” bracht voldoende op aan de bioscoopkassa zodat hij door Disney en Walden Media opnieuw werd gevraagd om het tweede deel van de fantasievolle saga van de hand van C.S Lewis te verfilmen. Ook deze keer volgt de film de avonturen van de Pevensies; Lucy, Peter, Susan en Edmund, wanneer het viertal terug naar het feeërieke Narnia terugreist om er samen met de prins Caspian de vrede te herstellen. Narnia is echter niet meer het land dat de nu opgegroeide kinderen herinneren. De Telmarines hebben immers de bevolking onderdrukt en het eens sprookjesachtige koninkrijk is een donker en zwartgallig land geworden. De griezelige sfeer is tevens te horen in de composities die Harry Gregson-Williams schreef voor de Prince Caspian. Waar “The Lion, The Witch and The Wardrobe” was bezaaid met haast magische themaatjes en melodieën, is er hiervan in het tweede deel weinig of geen sprake. Zoals de Harry Potter scores steeds maar donkerder en angstaanjagender werden, is dit bij Disney ook het geval. Het overgrote deel van de score bestaat uit donkere en actiegerichte muziek, vaak begeleid met scanderende koorpartijen en dreigend koper. De enige thema’s uit het eerste deel die Gregson-Williams recupereert zijn het “Battle”-thema dat het meest geprononceerd wordt en de melodie uit “Only The Beginning of the Adventure”. Het eerste wat opvalt wanneer je deze soundtrack beluistert, is het feit dat de muziek heel wat meer volwassen klinkt dan haar voorganger. Qua instrumentatie kent de score echter weinig vernieuwingen; zowel de etnische houtblazers als de elektrische viool maken opnieuw hun opwachting, hoewel ze een veel kleinere rol krijgen toebedeeld. Opvallend is ook de kwantiteit van de score die ruim een uur in beslag neemt. De nummers op de soundtrack zijn daarbij lang uitgesponnen; de meeste hebben een comfortabele lengte van 4 of 5 minuten. Disney is dus vrijgevig geweest wat tegenwoordig een klein mirakel kan worden genoemd. De obligatoire pop en rocksongs zijn versjacherd naar het einde van de cd zodat ze niet in de clash gaan met Gregson-Williams’ score.

De sfeer van het album wordt meteen kenbaar gemaakt door de eerste track van de cd. “Prince Caspian Flees” is een spannende en geënerveerde track, vol schichtige strijkers en pronkerig koper. De gelijkenis met “Sinbad, The Legend of the Seven Seas” is soms eventjes merkbaar, maar is zeker niet storend. Wat echter wel jammer is zijn de erg droge mixen van het koor door Peter Cobbin. De koorgezangen mochten wat meer op de voorgrond treden, maar opvallend is wanneer je de gezangen nauwkeuriger gaat beluisteren, je opmerkelijke gelijkenissen waarneemt met de vocale arrangementen voor “Kingdom of Heaven”. Af en toe komen ook de eerste fantasietjes uit “The Battle” naar voren. De eerste track is echter een 4 minuten durende actietrack zonder erg veel variatie maar wel met de nodige spanning. Het thema dat wordt opgevoerd voor de Caspian prins is echter niet hoogstaand te noemen en is moeilijk te vrijwaren doorheen de rest van de soundtrack gezien haar low profile karakter. “The Kings and Queens of Old” put dan weer uit het thema dat Gregson-Williams schreef voor de Pevensies uit de eerste Narnia film. Licht koper en sfeervolle, atmosferische strijkers brengen een spaarzaam likje magie in deze soundtrack en brengen kordatere en vollere orkestraties zodat het thema een meer interessante en meer volwassen cachet meekrijgt. De elektrische viool krijgt eventjes vrijspel in “Journey to the How”. Het muziekstuk start haast als een zachte en innemende pastorale met zachte strijkers en af en toe een houtblazer. Naar het einde toe evolueert de track echter naar een pure suspense en actietrack met zware percussie en het thema van Prince Caspian die op regelmatige basis doorheen de melodie wordt gebruikt die vaak motiefjes snoept van het Battle thema. De combinatie is een hybride die misschien van tempo iets hoger mocht liggen om echt spannend uit de hoek te komen. “Arrival at Aslan’s How” bevat weer die magische sfeer die wordt bereikt door golvende pianobewegingen en langgerekte strijkpassages aangevuld met lyrische koorgezangen die het Pevensies thema vertolken. Na twee minuten van ontzaghebbende schoonheid wordt de muziek rustige underscore met een hoofdrol voor de etnische fluiten. Vanaf dat moment is er nog weinig echte rustgevende of magische muziek te horen.

Gregson-Williams leidt zijn orkest hierna door een half uur van spannende en mysterieuze cues die niet in het oog springen en tot de standaard muziek behoord die je verwacht bij een spannende film. Af en toe komt het koor nog even haar opwachting maken, hoor je flarden van het Pevensies thema en de nieuwe compositie voor Caspian, maar het overgrote deel van de muziek wordt gekenmerkt door recht toe, recht aan geschreven actiemateriaal met een cruciale rol voor de kopers, percussie en de strijkers. “Raid on the Castle” lijdt onder het chronische gebruik van drumloops, een kenmerk die de componist netjes heeft overgeërfd uit de MediaVentures jaren. Opnieuw diept Gregson-Williams het Battle thema op en rekt hij meer dan 6 minuten uit voor een opgefokt maar weinig spectaculaire gevechtsmuziek die te langdradig klinkt en nauwelijks weet te boeien op melodisch vlak. “Miraz Crowned” heeft daar en tegen een veel groter entertainment gehalte. De diepe mannenstemmen en de tollende melodie zijn overweldigend en voor de eerste keer is er echt een gevoel van angst die door de muziek wordt uitgeademd. Gregson-Williams op zijn best! “Sorcery and Sudden Vengeance” is al evenzeer een opmerkelijke track met een erg dreigende en mysterieuze melodie, gevoed door hoge synthesizers die zo uit een Ryuichi Sakamoto score zouden kunnen zijn weggelopen en diepe, brommende kopers die dan weer hun equivalent kennen in de muziek die Howard Shore schreef voor Shelob’s thema. Ook Lisbeth Scott’s geheimzinnige gezangen komen in dit nummer sterk naar voren en dragen bij tot een bloedstollende sfeer. Helaas is de aanvullende reprise van het Battle thema uit de eerste Narnia film wat gemakkelijk gevonden. De kakofonische toevoeging op het einde is echter waar horror schrijven dat heerlijk duivels en chaotisch klinkt. Het is alleszins geen muziek voor fijnbesnaarde zielen. De donkere sfeer blijft behouden in “The Duel” en “The Armies Assemble”. Op nieuw kunnen de wel erg moderne toevoeging van synthesizers een paar wenkbrauwen doen fronzen. De sterk chorale arrangementen slaan dan wel weer de juiste toon aan en geven een gevoel van nobelheid en heldhaftigheid. Echter het hoogtepunt van de actiemuziek is “Battle at Aslan’s How” waar zowel flarden van het Caspian Prince thema worden vermengd met de vechtmuziek uit “The Lion, The Witch and The Wardrobe”. Het koor mag in al haar glorie schitteren en het orkest mag alles uit de kast halen om de melodie te dragen. Opvallend is het feit dat dit finale vechtthema veel krachtiger en spannender klinkt dan haar voorganger wat op zich al een mooie toevoeging is. Maar dat is niet alles. Gregson-Williams’ muziek neigt zelf naar de grandioze gevechtssequenties die Howard Shore componeerde voor “the Lord of the Rings”. Qua structuur en orkestraties hebben ze immers veel gemeen. Echter op vlak van complexheid moet Gregson-Williams nog onderdoen. De twee laatste score tracks van het album zijn opnieuw erg magisch en weten de juiste toon te vatten. Strijkers en houtblazers treden op een aangename manier in dialoog met het koor en de koperblazers en vormen enerzijds een mooie samenvatting van de rustige muziek die de componist schreef voor dit tweede deel en anderzijds zijn het boeiende reprises van eerder gecomponeerd materiaal. Het enige minpuntje is het feit dat “The Door in the Air” wat inspiratieloos afsluit zonder echte een hoogtepunt te hebben bereikt. Het Mr. Tumnus thema wordt hier heel kort even geïntegreerd. Gelukkig zijn de eerste minuten van “Return of the Lion” een kleine apotheose op zich met heraldische uitbarsting van het koor en het orkest.

Tenslotte zijn er nog 4 pop en rocksongs die werden toegevoegd om de albumverkoop te stimuleren. Een hoop onbekende zangers en zangeressen werd opgetrommeld, kennelijk een hoop oud Disney club getrouwen die voor de zoveelste keer hun keelgat mogen opentrekken. Opmerkelijk is dat geen song de melodieën van Harry Gregson-Williams gebruikt. “The Call” is een opmerkelijk symfonisch geval met een klassieke orkestratie en een voortdrijvende piano. Regina Spektor heeft een aanstekelijke stem en ook de orkestrale begeleiding is mooi en past eigenlijk best bij de score van de film. Uiteindelijk is deze eerste toevoeging best aangenaam. “A Dance ‘round the Memory Tree” is niet echt een hoogvlieger. Het haast parlando zingen van Oren Lavie en de wat bevreemdende melodie vormen eerder hoofdpijn dan luisterplezier. “This is Home” is de rockballade van de film en is best te pruimen maar kan wat enigszins saai overkomen omdat het geen enkel thema bezit dat echt blijft hangen. “Lucy” is opnieuw erg orkestraal gedrocht dat niet echt van de grond geraakt door haar vreemde structuur en al even opmerkelijke melodie. Samengevat is het songgedeelte een opmerkelijke toevoeging. Heel bizar…

The Chronicles of Narnia: Prince Caspian” zorgt voor een heel nieuwe kijk op de Narnia merchandise. Harry Gregson-Williams maakt een erg volwassen indruk met stevige en to the point actiemateriaal die het vooral moet hebben van de suspense en de spanningboog die het creëert. Het magische aspect uit de eerste film is wat naar de achtergrond geplaatst en heeft de weg moeten ruimen voor stevige actiemuziek, die soms iets te repetitief klinkt. De inbreng van enkele thema’s uit de eerste Narnia film zijn meestal vlot een aangenaam, hoewel soms een klein beetje geforceerd. Het nieuwe thema voor de Caspian Prince is daarentegen erg oppervlakkig en bijna niet herkenbaar wat jammer is. Daarnaast sluit de cd af met een erg ingehouden melodie zodat je als luisteraar wat onbevredigd achterblijft. En toch bevat “The Chronicles of Narnia: Prince Caspian” erg aangename, stijlvolle en interessante passages die haar iets meer gegeerd maken dan de eerste soundtrack, want wat het verdikt ook moge wezen, dit is weldegelijk typische Harry Gregson-Williams muziek. Fans van de componist zullen er dus bij watertanden, maar de echte Narnia-fan zal toch de magie en de sprookjesachtige sfeer van “The Lion, The Witch and the Wardrobe” verkiezen. Al bij al doeltreffende muziek met een spannend kantje hoewel wat meer pit deze score boven het gewone zou uit kunnen laten stijgen!
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 08/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Aslan: Things never happen the same way twice, dear one.

Na het overdonderende succes van de eerste Narnia film kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. En zie hier, drie jaar na de release van de eerste film konden we genieten van de tweede Narnia film genaamd: The Chronicles of Narnia: Prince Caspian. Gelukkig is de titel al heel wat korter. Net zoals bovenstaande quote indiceert is deze film compleet anders dan zijn voorganger. Waar de eerste film eigenlijk een zeemzoeterige kinderfilm was, is deze film niet alleen donker, maar donker met een hoofdletter D! Weg zijn de lieftallige personages, weg zijn de lieve oorlog scenes waar niemand echt sterft. In de climax wordt het allemaal heel erg heftig. De film is door vele uitgespuwd door het feit dat het een zeer donkere verderzetting is van het sprookje dat we hebben leren kennen. Ik aanbid de film daarom! Het is gedurfd, het neemt risico’s en ze werken niet allemaal, maar wat werkt, werkt uitermate goed.
Voor de muziek werd alweer gekozen voor Harry Gregson-Williams. De donkere trend van de film zet zich natuurlijk voort in de muziek. Wie mijn vorige recensie van de eerste Narnia heeft gelezen, weet dat ik niet zo’n grote fan was van die eerste score. Tot mijner spijt moet uw nederige recensent bekennen dat hij ook deze score van Prince Caspian met gemengde gevoelens bekijkt, al is het nu in een iets positievere wijze dan de score van de eerste film. Laten we de compositie van Harry Gregson-Williams eens onder de loep nemen. De thema’s worden besproken in elke sectie zoals u hoogstwaarschijnlijk wel al gewoon zou zijn. Zowaar.

Wat vind ik nu goed aan deze score. Eerst en vooral de actie! Williams zijn score klinkt volwassener in de eerste tien seconden van Caspian Flies dan dat de eerste score in zijn geheel was. Donkere strijkers openen de cue en Williams speelt al een beetje met zijn nieuwe thema voor Caspian. Maar het komt maar tot zijner volle glorie vanaf 1:28. De titel verschijnt op het scherm, het koor komt erbij en de instrumentatie wordt voller en kippenvel is aanwezig. Het thema is misschien wel wat simpel te noemen maar het werkt, dus wat maakt het uit. Caspian Flies is trouwens één der beste tracks op deze soundtrack. De snelheid, het ritme, de opbouw, de percussie…. Alles werkt gewoon perfect en hoe mooier kan een opening van een score zijn!
Ook de andere actietracks zijn puik werk. Enkel Raid To The Castle mist wat de andere actienummers wel hebben. Wat het precies is, kan uw nederige recensent niet zeggen, maar het klinkt gewoon veel saaier dan de andere actietracks. Niet dat het slecht is, maar er mist iets wat bijvoorbeeld Battle At Aslan’s How wel heeft. Hier zit tenminste schwung in, hier zit spanning in. Het nummer begint met een geweldig actiethema dat misschien in het begin wel een beetje te veel leunt op synthesizers, maar dat wordt goed gemaakt als een beetje later het Caspian thema in zijn volle glorie verschijnt. De spanning houdt aan tot op het moment dat Williams iets gebruikt dat zowel een vloek als een gave is. Namelijk het hergebruiken van muziek van de eerste film.

Natuurlijk begrijpt uw nederige recensent dat een vervolgscore een gedeelte van de eerste score moet hebben. En dat werkt soms heel goed. Ook in dit geval heb ik vele voorbeelden waar het werkt. Ten eerste is dat Williams er eindelijk in geslaagd is, om een thema te gebruiken als hoofdthema waardoor de score een beter structuur krijgt. Het is het thema geworden dat werd gebruikt in Only The Beginning of The Adventure. Verschillende keren krijg je het te horen in de score, meestal op de belangrijke momenten. En zo hoort het ook. Het is voor het eerst te horen in Arrival At Aslan’s How. De arrangementen van het orkest zijn hetzelfde van de eerste film, maar dat maakt niet uit, want ik houd ervan. Het is groots, episch en zelfs het koninklijke komt goed naar boven. Zeker met het geweldige koor dat erbij komt in het tweede deel. Daar pas hoor je dat het wel heel goed zit met het thema. Dat het heel goed zit met het thema hoor je in The Return Of The Lion. Mijn excuses dat ik dit nummer erbij haal, maar als recensent van deze score kun je niet voorbij dit nummer. Want het is een meesterwerk. Het begint met een complete explosie van orkest en koor dat een geweldige thema naar voor brengt. Je merkt dat de overwinning zich in het verschiet bevindt. Naar een kort stil momentje en een kort actiestukje krijg je waar je op zit te wachten. Een prachtige, perfecte, weergaloze versie van het thema. Het orkest speelt als nooit tevoren en het koor is een geweldige toevoeging. Variatie is een groot voordeel van deze versie, zo heb je het nog nooit gehoord en zo zal je het ook nooit meer horen! Zelden viel mijn mond op van verbazing als hier. Klasse Maestro Williams.
Nog een thema dat Williams hergebruikt is dat van Narnia zelf. Het komt niet vaak voor maar in The Kings And Queens of Old krijg je wel een hele mooie versie te horen. Het klinkt allemaal wat voller, allemaal daarbij nog het orkestrale en daarom is het ook des te mooier.
Maar waar komt Williams niet met weg in het straatje van de zaken hergebruiken? In drie gevallen. De eerste is in Sorcery And Sudden Vengeance. Allereest ben ik al niet weg van het eerste deel van de track. Het is mij iets te subtiel, iets te saai om met genot naar te luisteren doch klinkt het inderdaad wel heel eng. Maar op het einde gebruikt de componist hetzelfde stuk muziek als in The Battle als het leger van The White Witch tevoorschijn komt. Het klinkt wel anders, maar het jammere is dat het toch de beelden oproept van de eerste film en dat is allemaal heel verwarrend.
Hetzelfde geld voor het laatste deel van Battle Of Aslan’s How. Als daarin ook muziek van The Battle wordt gebruikt. Hier stoort het niet, maar het is jammer dat Williams zijn donkere actiemuziek doorbreekt met zijn veel lichtere actiemuziek van de eerste film. Dat is een stapje terug terwijl hij er net één vooruit had gezet.
In The Door In The Air komt mijn grootste frustratie van de score naar boven. Het duurt maar enkele seconden maar het is vreselijk. Het thema van Mr. Tumnus…. Tumnus komt niet eens in de film dus waarom gebruik je dan dat thema! Waarom moet dat erin? Niet dat het thema mijn volledige beeld van de score naar beneden haalt, maar het is gewoon frustrerend dat het erin zit. Het zorgt ervoor dat de continuïteit door elkaar wordt gehaald.

Maar soit, genoeg negatieve punten opgenoemd, wat vind ik nog positief aan deze score? De meeste dingen zijn aangekaart, maar toch moet ik nog twee woorden zeggen: Miraz Crowned! Dat is een meesterwerk. Donker, dreigend maar toch met een elegante flair dat door de strijkers wordt aangekaart. De percussie zet in als je als kijker ziet hoe de oorlog wordt voorbereid. Alles zit in dit nummer, spanning, dreiging, drama, actie en zelfs adoratie door de schichtige strijkers die de inhuldiging van Miraz op het balkon begeleid. Verre weg het beste nummer van de score en uw nederige recensent durft zelfs meer zeggen, het beste nummer van de gehele franchise.
Mijn voorhangers hebben zich soms negatief geuit over de gezongen nummers. Dat ga ik niet doen, want ik heb deze soundtrack gekocht voor de instrumentale score en sla dan ook de gezongen nummers direct over zowaar.

Conclusie
Deze Narnia is op zich al stukken beter dan zijn voorganger en zijn vervolg. De actie zit puik in elkaar, Williams gebruikt zijn thema’s van de vorige score meestal goed. Andere hergebruikte muziek werkt soms heel verwarrend en soms zelfs storend in Tumnus zijn geval. Maar de stukken die goed werken, werken exceptioneel goed, andere stukken werken dan veel minder goed. Ik raad deze score aan voor diegene die de beste Narnia score willen kopen, of die de eerste score heel goed vonden. Het is Harry Gregson-Williams voorlopige laatste Narnia score, maar wel de beste van de franchise. Een mooie 8 staat hier wel op zijn plaats zou ik zo zeggen, zeg ik zo! Via de kleerkast zal ik niet snel terugkeren naar Narnia, maar via het station mogen ze mij altijd verwelkomen in de wondere wereld van Narnia, waar de leeuwen spreken, de heksen mooie vrouwen zijn en waar Caspian momenteel nog altijd regeert!
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 08/10 - Recensie van Oscar Flores, ingevoerd op (Engels)
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian has definitely been well received by critics and fans alike. Even though the first installment, The Lion, the Witch and the Wardrobe, performed fairly well when it premiered, it lacked many of the directional elements that had made Andrew Adamson such a renowned animation director. Obviously, he had to adapt to a different cinematic milieu but, even so, some critics and fans were still disappointed. Harry Gregson-Williams composed a solid score for that movie, but, unfortunately, it lacked thematic presence and continuity. This time, his focus centered on clear and majestic themes and overall action-packed orchestrations, which proved to be the right move. Aside from the fact that this release does not include the complete score, the music we get to hear is very impressive. Sadly, Gregson-Williams is not expected to be the composer for the next installment of the Narnia series. Nonetheless, he leaves us with a great film score.

Although not the most outstanding introductory piece ever written by Gregson-Williams, “Prince Caspian Flees” is an entertaining piece filled with the usual string ostinatos one would expect from this composer. We do hear indications of an impressive overall theme — later becoming more dominant in the score — that at times reminds us of James Newton Howard’s score for Vertical Limit. Moreover, some of the harmonies and orchestrations used by Gregson-Williams are reminiscent of the ones he used for Sinbad: Legend of the Seven Seas.
The dominant presence of the woodwind section in “The Kings and Queens of Narnia” is evident, starting with the English horn and oboe lines, which give away to a beautiful theme played by the entire orchestra. Though, as we here this theme played by the strings, there is a constant run down pattern played by the piccolo, which, in turn, seems a little bit obtrusive.

“Journey to the How” begins as a more atmospheric piece relying heavily on harps and phrases played by woodwinds with accompanying string lines that lack orchestral development. In the second part of this piece, we hear some ostinato patterns very similar to the ones John Powell used in The Bourne Identity. More importantly, many of the muted trumpets and harmonies played by the brass are comparable to the ones Michael Giacchino used in the Medal of Honor series.

“Arrival at Aslan’s How” has the usual chord progressions associated with Gregson-Williams. These progressions — which rely heavily on suspended chords — were used extensively in Sinbad: Legend of the Seven Seas, so any listener will quickly discover the parallelisms. Overall, they work great both on screen and off screen, but there is very little original material within them.

“Raid on the Castle” could arguably be categorized as a ‘Powellesque’ piece. After all, it is impossible not to notice how similar the electronic rhythms and the staccato lines played by the strings are to Powell’s Bourne Identity score. Surprisingly, this piece evolves nicely and has enough energy to satisfy any listener during seven minutes; but, unfortunately, it just seems as a mixture of Media Ventures’ sounds and styles. Aside from Powell’s influence, we hear some sounds more characteristic of Hans Zimmer, Trevor Rabin, and even Mark Mancina. It is hard to pinpoint with accuracy every musical influence Gregson-Williams acquired while working under Zimmer’s supervision, but the similarities are there and people will quickly identify them.

“Sorcery and Sudden Vengeance” is made up of about 95% atmospheric material, mostly relying on dark overtones and harmonies. Luckily, towards the end, we do hear the usual musical phrases containing choirs and rhythms that are characteristic of modern movie trailers’ music. While, overall, this is a somewhat less energetic piece, the orchestrations are never weak or thin.

In “The Duel,” Gregson-Williams attempts to introduce an 8-note motif with the brass section; however, the motif is only used a couple of times and never expands significantly to be considered a major theme. Without a doubt, “The Duel” is one of the weakest pieces in the score. For the most part, the drums and a few instruments occupy most of the acoustic space; alas, only a few parts have interesting musical phrases. Nonetheless, none of these are important enough to alter the overall character of this track. “The Armies Ensemble”, on the other hand, maintains sufficient intensity throughout its short duration that most listeners will definitely enjoy. Unfortunately, there is no real originality in terms of the orchestrations or build-ups — the music is very predictable.

“Battle at Aslan’s How” again showcases some of the Media Ventures’ style parallelisms mentioned before. Still, this track is one of the best in this score. We get to hear most of the themes Harry Gregson-Williams composed for this movie, which are powerful and very exciting but not particularly memorable. More noticeably in this track, however, are the string lines which mimic some of the ones Stu Phillips composed for his TV scores. Although used sparingly by Gregson-Williams, they do remind you of the latter composer. Ultimately, “Return of the Lion” and “The Door in the Air” can be categorized as the most thematically driven tracks of this album. In these tracks, the themes become more apparent and recognizable. It goes without saying that these last tracks have the most emotion and sentimentality attached to them.

The last four tracks on this album are all songs by different artists. Not surprisingly, these songs are nothing more than money-making marketing gimmicks. Having said that, “The Call” is a nice song that has the beautiful and interesting voice of Regina Spektor. The music is very simple, but the song is equally pleasing. It is hard to see this song as appropriate for the film, but on this album the song is a nice addition. “A Dance ‘Round the Memory Tree”, however, is nowhere near as enjoyable as “The Call,” nor is it a good song for the album. Of course, “This is Home,” by Switchfoot, is a well-constructed song; but again, its place on the album is purely commercially motivated. Finally, “Lucy” is the last song and last track of the soundtrack. This song is extremely boring, dry, and monotonous. It is a shame that this CD had to end with this track.

On the whole, the score by Gregson-Williams is a solid musical effort. Neither the overall score nor the themes within it are exceptional or brilliant, but the consistency throughout the CD is excellent — making it a very enjoyable listening experience. Even though at times we identify Zimmer’s and Powell’s influence on this score, the overall tones, harmonies, and orchestrations are all very particular of Gregson-Williams. The songs at the end of the CD do harm the general listening experience but, fortunately, one can listen to tracks 1 through 12 with no disruptions by any type of song. Harry Gregson-Williams is sure to please those fans that were disappointed with the score for The Lion, the Witch and the Wardrobe. Expect a handful of interesting motifs and themes, action-packed orchestrations, and overall solid musical compositions.
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 06/10 - Recensie van Vivien Robin, ingevoerd op (Frans)
Nous retrouvons enfin le grand Harry Gregson-Williams qui nous avait positivement étonné sur le premier chapitre du Monde de Narnia. Il serait étonnant qu’après trois d’attente, le compositeur ne nous étonne pas avec de nouveaux thèmes comme il avait su le faire auparavant. Et pourtant ...

Dés la première piste de l’album ‘Prince Caspian Flees’, Gregson-Williams nous met dans le bain, avec un puissant morceau d’action et en profite pour nous présenter le thème principal. Ce thème, bien que difficilement mémorisable à la première écoute, possède un coté majestueux qui ne laisse pas indifférent. Plusieurs variations dudit thème viendront enrichir le sentiment que la qualité et le soin apporté aux orchestrations est dignes des plus grands compositeurs. Cependant, cette pièce me semble un peu trop facile dans l’ensemble. J’aurais aimé un peu plus d’audace et de prise de risque. Les percussions ont l’air d’avoir été privilégiées sur le morceau et sur le score en générale. Mais trop de bruit, tue le bruit !
Le premier hic de la partition arrive avec ‘The Kings and Queens of Narnia’. Le motif joué au début rappel beaucoup trop le thème de Rocky dans Chicken Run ! Manque d’inspiration ou clin d’œil ? Le morceau à de quoi plaire cependant. L’un des thèmes principaux, associé aux enfants Pevensy, revient dans de sympathiques variations soutenues par un chœur toujours aussi soigné et propre.
‘Journey To The How’ commence sur des accents sombres et mélancoliques avec un retour d’un des thèmes du premier score. S’en suit une lente vague de cordes débouchant sur un chaos orchestral plutôt réussit. Le jeu des cordes est encore une fois un joli coup de maître. Mais les percussions un peu trop présentes gâchent ce paysage pourtant surplombé par une ample chorale. Le reste du morceau ne contient rien de bien sensationnel.
Dans ‘Arrival At Aslan's How’, nous renouons avec le style du premier score. Un peu trop. Gregson-Williams nous endors en réorchestrant des thèmes de la même manière que pour le premier film. C’est très décevant. D’accord, ce sont les même personnages, mais de là à reconstruire la même chose ! C’est agaçant à force.
Bien qu’étant le morceau clef du score, ‘Raid On The Castle’, est une hypocrisie à part entière. Les trois premières minutes sont inédites mais ne montrent pas de franches nouveautés. Passé ce temps, nous sommes en présence de l’un des morceaux de la bataille du premier film. Mais alors, le même ! Ironiquement, c’est un des morceaux qui n’avaient pas été édité sur l’album officiel … Mais pour qui nous prend-on ?!?!? Bien évidemment ce morceau est magnifique…dans le contexte du premier score ! Et encore une fois, le compositeur nous endors en changeant les percussions par-ci, en mettant plus de cordes par-là. Encore une grosse déception pour ma part !
‘Miraz Crowned’ est une pièce se rapprochant de ‘The White Witch’, morceau atmosphérique du premier score. Les chœurs ont beau en faire des tonnes, cela ne rattrape pas l’indéniable manque d’inspiration de la musique. Mais encore une fois, les cordes sont d’un sublime époustouflant. Alors qu’en dire ?
‘Sorcery And Sudden Vengeance’ est construit de la même manière que ‘Raid On The Castle’. Après un bon moment passé en compagnie d’une musique sans grande inspiration mais quand même assez efficace, nous entendons un passage emprunté, pratiquement sans retouches, au ‘The Battle’ du premier film. Encore une fois très décevant. Bien que fort de ses plus de six minutes, le morceau ne rafle pas le souffle de certains morceaux de la première partition.
Alors là, je ne retiendrais rien de ‘The Duel’, qui pendant plus de 4 minutes, ne nous apprend rien de nouveau. Passez une reprise du seul et unique thème principal dans une variation molle et mielleuse à n’en plus finir, la musique retombe dans l’oubli.
‘The Armies Assemble’ ne remonte toujours pas la raide pente construite par le compositeur. Martelée par de maladroits rythmes militaires, la musique ne fait encore une fois que du bruit. Rien de neuf, et pourtant c’est inédit !
C’est peut-être avec le grand ‘Battle At Aslan's How’ que nous allons enfin arriver à prendre quelque chose de réellement intéressant. Les variations du thème principal, sont en effet de belles factures et donnent envie d’écouter la suite. L’écriture des cuivres est superbe. Mais les percussions, bien trop présentes, gâchent le tout et éteignent par moment le peu de lumière qui s’écoule de la musique. Les chœurs sont encore une fois un petit bijou, mais un petit peu trop noyés dans la masse. Ils n’arrivent pas vraiment à se démarquer du reste. Dommage. Le fin du morceau est encore une fois, une trop belle reprise de la fin de ‘The Battle’ présent dans le premier film.
‘Return of the Lion’ reprend majestueusement le thème principal avec l’aide d’une chorale massive. Pourtant et encore, nous ne pourrons être que déçu du reste du morceau d’où il ne ressort vraiment rien.
‘The Door In The Air’ est l’adéquate conclusion de la partition et du film. Rien de sensationnel malgré un motif de piano qui en rappel quelques uns du premier score. Le reste de la musique est fait de variations plus ou moins inédites (!!!!) des thèmes des deux films.

En conclusion, c’est une réelle déception pour ma part. Je pensais que le compositeur, qui savait depuis la fin du premier film qu’il ferait le second, aurait eu un peu plus d’audace, qu’il aurait eu le temps de mûrir des thèmes bien plus mémorable que le piètre thème ici présent. En réalité, à la fin de la première écoute de l’album (les chansons nulles en moins), j’avais l’impression d’être en présence d’un complément du premier score. Comme cela a été fait pour Titanic ou Braveheart de James Horner ; Gladiator de Hans Zimmer, etc... Alors c’est dire ma déception quand à l’égard de ce grand monsieur de la musique de film qui sait pourtant être plus inspiré !
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 07/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Na het succes van The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe in 2005, een verfilming van de gelijknamige kinderboeken is er nu ene vervolg in de bioscoop te zien. The Chronicles of Narnia: Prince Caspain, of gewoon Prince Caspain vertelt het verhaal over dezelfde vier kinderen, die in de kledingkast van een tante het land Narnia ontdekten. In Prince Caspain worden deze vier kinderen, genaamd Lucy, Edmund, Susan en Peter, op magische en mysterieuze wijze getransporteerd van Engeland naar het land van Narnia. Daar vindt een spannend en gevaarlijk nieuw avontuur plaats. Het doorzettingsvermogen, de hoop en moed van de kinderen worden dit keer nog meer op de proef gesteld. Regisseur Andrew Adamson nam voor Prince Caspain dezelfde crew aan als voor de film uit 2005, wat dus betekent dat Harry gregson-Williams de muziek van de film mocht voorzien.

Harry Gregson-Williams schreef in 2005 een soundtrack waarover de meningen verdeeld waren. Fans konden het bekoren, anderen waren niet onder de indruk. Gregson-Williams schreef een soundtrack met veel thema's en een hoog Mediaventures gehalte, wat betekent dat er geen nieuw geluid te horen zal zijn. Vijanden waren dus al afgevallen. Opvallende instrumentaties waren moeilijk te zoeken, de cd was geen goed geheel en het geluid van Kingdom of Heaven, een score die vijant wel bekoorde, was storend. Toch beluister ik de muziek van Narnia redelijk vaak, aangezien het onoriginele Mediaventuresgeluid precies mijn genre is. Voor het tweede deel van Narnia blijft Harry Gregson-Williams precies in hetzelfde genre. De stijl van het eerste deel en ook de meeste thema's komen terug. Wat opzich wel een verbetering is, is dat de instrumentaties origineler zijn en de cd meer één geheel is. De mening van vijanden zal echter niet veranderen, The Chronicles of Narnia: Prince Caspain OST blijft onoriginele zooi. De release van de soundtrack tegelijkertijd plannen met die van Indiana Jones vier, die zacht uitgedrukt(!) toch echt wel kan tippen aan Narnia, is misschien niet de meest handige marketing truck van Walt Disney Records geweest(haha).

De soundtrack begint, net als de soundtrack van deel één, met veel geweld. Dat brengt mij gelijk naar het onderwerp van de verdeling van de score. De soundtrack van The Lion, the Witch and the Wardrobe bevatte slechts twee actietracks en door de eentonigheid van de rustige tracks, die geen goed geheel vormde, verveelde de soundtrack snel. Dit probleem is bij Prince Caspain, zoals Walt Disney Records al aankondigde, verholpen. De rustige en agressieve muziek wisselt elkaar goed af en zo zorgt alleen de cd release voor een beter klinkende score. Terug naar de eerste track, genaamd 'Prince Caspian Flees'. De track begint direct dreigend met snelle trijkers, op de achtergrond lage blazers en fluiten. Niet veel later horen we de introductie van het Prince Caspian theme. De actiemuziek wordt steeds spannender door harde en zachte percussie. Ondertussen is de stijl van The Lion, the Witch and the Wardrobe in overvloed te horen. Het Caspain thema klinkt dan ook als een mix van de actiethema's van die score, ander Mediaventureswerk zoals bijvoorbeeld het Poseidon thema en dat alles in een mooie instrumentatie die ontbrak bij The Lion, the Witch and the Wardrobe. In de tweede track, die overigens een stuk rustiger is, horen we enkele thema's van deel één in elkaar gemixt, maar dan klinkt het allemaal wat mooier door de verbeterde instrumentatie en doordar Gregson-Williams minder synths heeft gebruikt, die hij helaas niet weg kon laten in de voorgaande track. Ook de derde track blijft dezelfde sprookjesachtige stijl aanhouden en de elektrische viool introduceert zich. De track is enorm rustgevend, maar wordt dan opgevolgd door spanning en later grootsheid in 'Arrival At Aslan's How'.

Het jammerlijke van de score is dat de beste thema's uit The Lion, the Witch and the Wardrobe ook voor deze score worden aangehouden als de hoofdthema's. Slechts enkele nieuwe thema's zijn waar te nemen en de meeste zijn niet heel intressant. Direct de reden waarom de score onoriginele zooi te noemen is, zoals ik de tweede alinea noemde. Een voorbeeld is de vijfde track 'Raid On The Castle', waar Gregson-Williams terugkeert op zijn standaard synthesizer beats, het cliché koor, de thema's van deel één in een (enkele voordeel) vernieuwe instrumentatie. Ditalles neemt niet weg dat de track best vermakelijk is. De thema's bouwen zich tevens niet uit naarmate de score zich vordert. De laatste actietrack van de score is even ruig als de eerste actietrack van de score en thema's brijden zich niet verder uit.

Al met al is The Chronicles of Narnia: Prince Caspain toch een kleinbeetje genieten. Dat blijkt maar weer uit de laatste track die in zeven minutenm alle rustige thema's van deel één en twee nog eens laat horen. Verwacht geen hoogwaardig muziekstuk en voor wie niet houdt van de muziek van Gregson-Williams, Mediaventures of Hans Zimmer, is deze score dan ook niet aan te raden. Gregson-Williams leeft zich lekker uit op de mooie beelden die de aardige sequel te bieden heeft. Dat was voor mij al duidelijk wanneer de begintitels verschenen, ik Price Caspain op zijn paard zach rijden, terwijl Gregson-Williams direct het volle Caspainthema aan de kijker laat horen. Maar dat het kwaliteitsverschil tussen Harry Gregson-Williams en John Williams toch immens groot is, blijkt maar weer als we de scores van Indy IV en Prince Caspain naast elkaar leggen.
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 10/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Narnia…
Natuurlijk weet iedereen dan wel waar je het over hebt. Over de leeuw Aslan en over de schattige Lucy. En natuurlijk over de gevaarlijke heks zo koud als ijs! Maar dat tijdperk hebben we inmiddels al gehad. The Chronicles of Narnia the Lion the Witch and the Wardrobe is nu verleden tijd geworden want nu gaat het om de nieuwste score van Harry Gregson Williams, namelijk: Prince Caspian. En ik kon gewoon niet wachten tot ik de eerste noten kon horen want ik wist gewoon dat het goed ging worden!

Voor de duidelijkheid…als ik het over Gregson-Williams heb zeg ik alleen “Gregson” want Williams vind ik verwarrend omdat het dan lijkt alsof ik het over John Williams hebt.

Ik noteer mijn lievlingstracks…

1: Prince Caspian Flees
Eén van mijn lievlingstracks vanwege het feit dat er zo ontzettend goed ritme in zit. Gregson gaat helemaal los! De strijkers gaan goed en toen ik de film zag zat ik op mijn puntje van mijn stoel, wat een sound! Hoe Caspian te paard door die bossen ontsnapte en dan deze geweldige muziek erbij. Lekker bombastisch met veel percussie zoals hij dat alleen kan. En net toen ik dacht dat het niet mooier kon hoorde ik het mooie koor. En rond de 3:27 minuten tot 3:45 minuten kreeg ik toch echt kippenvel…! In de film een mooi moment maar door de muziek werd het moment nog eens extra versterkt.

4: Arrival At Aslan’s How
Een geweldige track, mede door dat begin. Rond de 0:38 seconde kreeg ik weer kippenvel doordat je dat geweldige Theme van deel 1 weer hoorde. Gewoon echt geweldig! De rest is ook geweldig maar minder. Maar door dat geweldige begin ben ik erg onder de indruk van dit nummer. De track past in de film ook maar dat is met alle tracks zo…alle tracks passen goed in de film géén 1 track verpest een gedeelte van de film. Het lijkt wel alsof Gregson hier meer dan een jaar mee bezig is geweest. Zijn teleurstellende Shrek 3 heeft hij hiermee weer goedgemaakt. Wat een geweldige score, dit nummer was goed maar nog geeneens de beste van de score.

5: Raid on the Castle
Samen met track 1 en 12 is dit mijn lievelingstrack. Een prachtige track met alles erop en eraan. Het begint al gelijk met een actiemotiefje dat me doet terug denken aan de film. En dan natuurlijk ook het emotionele van het nummer als in de film de hekken dichtgaan en niemand er meer uitkan…arme dieren. Deze track laat je gewoon medelijden voelen met die arme dieren, het leek nog zo goed te gaan…het nummer bouwt ontzettend mooi op en heeft in het begin ook wel wat engs over zich door die violen. Weer een geslaagde track.

10: Battle At Aslan’s How
In het begin heeft deze track wel heel erg veel weg van track 1 maar daarna word de toon verandert, word die duisterder maar helaas wel wat minder mooier. Ondanks dat is dit een prachtige track met veel slagwerk, strijkers en blazers. Het moment in de film zie ik weer voor me door deze muziek, en dat is toch echt wel het belangrijkste van een score…dat het je doet terug denken aan de film.

12: The Door In The Air
Aparte naam eigenlijk nu ik er over nadenk. Ze hadden het beter een andere naam kunnen geven, zoals: End of the Journey. Maar omdat we al een track met ‘Journey’ hadden kon dat waarschijnlijk niet…maar ach het gaat hier toch om de muziek en die is weer uitstekend. De piano die je in het begin hoort is prachtig en ik moet dan gelijk weer aan dat stuntelige muisje denken van de film. Een erg mooi deuntje en het houd niet op…Gregson gaat door met de strijkers en met de magie en zo eindigt dit nummer ook, mooi en prachtig op naar het volgende deel.

13: The Call
Een zangnummer….meestal ben ik daar niet voor en in de film vond ik het ook jammer dat ze het al lieten horen op het einde. Maar dat neemt niet weg dat het een prachtig nummer is. Regina Spektor heeft een prachtige stem, eigenlijk had ik nog nooit van haar gehoord maar nu laat ze dus horen dat ze wel bestaat. Een mooie stem en in het boekje van de cd staat ook mooi de tekst geschreven. En dan zie je dat dit nummer speciaal voor Narnia is gemaakt, een mooie tekst, een mooie stem en mooie muzikale begeleiding. Wat wil je nog meer…

De rest van de tracks die ik nog niet heb opgenoemd is ook prachtig. Zo is track 2 ook erg mooi, toen ik op vakantie was en ik kocht deze score in een groot warenhuis dacht ik gelijk aan die bergen. Ik ging naar huis en het leek wel alsof ik in die wereld was van Narnia. Wat muziek wel niet met je doet! Daarnet schreef ik nog:’Op naar het volgende Deel’, maar helaas kijk ik daar niet zo erg naar uit. Een andere regisseur (erg jammer) maar nog erger is dat ook Gregson weg gaat en dat is toch een groot verlies. Hopelijk doet David Arnold het beter want bij (vooral) fantasie films is de muziek een belangrijk punt! Dit deel van Narnia is geslaagd een mooie film maar ik kan vol blijdschap zeggen dat ik de score weer geslaagd vind en beter vind dan deel 1. Moet je na gaan, want ook die score had veel magie bij zich en mooie composities. Deze score is gewoon geweldig en moet je in huis hebben, een welverdiende 10.
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Sinds Harry Potter en Lord Of The Rings heeft Hollywood de 'verfilm' microbe te pakken. Hun kassuccessen moeten gebaseerd zijn op een boek of kortverhaal. Het is wel waar, het is tegenwoordig nog vrij moeilijk een originele plot te bedenken, en zeker in dat genre. Maar qua thrillers (The Da Vinci Code, over een paar jaar Angels and Demons) kan men toch nog min of meer origineel uit de hoek komen. Oké, ja je hebt clichés, maar onverwachte wendingen zijn toch niet zo moeilijk uit je mouw te schudden: waar je zelf denkt waar je iets verwacht had, moet je gewoon het tegengestelde doen en voilà. Maja, simpeler gezegd als gedaan, want wie weet aard dat dan weer uit in een cliché van jewelste.
Dus, sinds Harry Potter en Lord Of The Rings wordt er veel verfilmd. Bijna elke reeks die succes kent krijgt a) een verfilming en b) een succes vervolg. Eragon is ook zo een reeks, maar laat het ons eerlijk zeggen: het was soms echt een regelrechte rip - off van LOTR. De enige verfilming van een reeks die a) origineel was (die niet leek op een eerder gemaakte scifi film.) en b) die de geest van zijn eigen reeks creeërde, maw een eigen identiteit kreeg, is LOTR en Harry Potter. De eerste dus van het genre.

En zo kwam men ooit op het idee om The Chronicles of Narnia te verfilmen. IK had er nooit van gehoord, maar ja ... De eerste film was niet slecht, maar was ook niet echt schitterend te noemen. er was iets in de film die me stoorde. Was het omdat de film ergens toch wel wou teren op het succes van Harry Potter, die min of meer gelijktijdig was uitgekomen? Waarschijnlijk niet. Was het omdat de film de sfeer van Harry Potter wou imiteren (magie en duistere heks). Waarschijnlijk wel. Hoewel, het epische gevecht was heerlijk te noemen en de muziek vond ik ook wel goed. En zoals de Hollywood traditie betaamt, kon men niet uitblijven met het vervolg. Dus, WB presenteert met trots: Harry Gregson Williams met Prince Caspian !!!

En ik ben verkocht aan deze score. Is het door het gebruik van het koor in Prince Caspian flees? Ja. Is het door de geweldige muziek die Gregson gecomponeerd heeft? Ja. Is het omdat de score ligt in de geest van het genre? JA. Vooral dat laatste is enorm goed gelukt. Een film als deze, speciaal voor kinderen, met veel avontuur, pratende dieren, en waarschijnlijk een schitterend eind-gevecht VRAAGT gewoon om deze score. Zoals eerder gezegd deze score bevat bijna alle ingrediënten die de film beter maken. In combinatie met de beelden zal deze muziek nog krachtiger zijn dan ze nu al is, maw ze zal emoties kunnen losmaken. Nu doet ze dat ook al, maar in combinatie met film is de mogelijkheid op kippenvel gewoon groter. Gregson Williams weet ook heerlijke spanning op te roepen (Raid On The Castle).

Vanaf The Duel krijgen we muziek die bij het Eind - gevecht hoort. Na al de rest had ik vrij hoge verwachtingen. The Armies Assemble is een goed klinkend stuk. Duister, dreigend, je hoort dat de slag eraan zit te komen. Het gezang op de achtergrond is essentieel. En dan, The Battle. Battle at Aslan's How, ergens bij de pratende leeuw. Waar het is, boeit me eerlijk gezegd niet, daar denk ik niet aan bij het beluisteren van deze muziek. Grootse muziek, net niet groots genoeg om bombastisch te zijn, weerklinkt. Goede trekt ten strijde tegen het kwade, en ergens hoor je natuurlijk weer dat het goede zal overwinnen (cliché) maar zolang de muziek goed is, zal je me niet horen klagen. Return Of The Lion is ook een stukje, met het leuke hoofdthema in al zijn glorie. Een epische afsluiter. De score wordt afgesloten met drie liedjes, die zoals altijd, niet echt de moeite zijn.

De score is - om het zo te noemen - fantastisch om te beluisteren. Soms wel vrij eentonig, je blijft maar naar dat avontuurlijke luisteren, soms kan je echt voorspellen wat er gebeurt, maar andere tracks overtreffen dat ruimschoots. Er zit zelfs muzikale variatie in in de tracks, natuurlijk, het hoofdthema komt terug, maar dat wordt vrij verschillend gespeeld. En telkens klinkt het ofwel Groots, ofwel ingetogen, ofwel avontuurlijk... elke keer wel anders. En, zoals zo vaak bij dit soort scores: verstand op nul en luisteren. Want hierover gaan tobben hoe de componist beelden probeerde te ver'beelden', is onbegonnen werk. Hier gaat het gewoon om a) de film beter te maken en b) heroïsche gevoelens op te roepen. En van zodra de componist erin slaagt, is zo'n score geslaagd voor mij.

deze score overtreft ook de eerste, die ik wel uit de film ken, maar na deze zou ik die niet meer willen horen. Het zou afbreuk doen aan het beeld dat ik nu (even) van The Chronicles heb. Knap werk.

een verdiende 8,5. Afgerond.
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
It's surprisingly prescient that the second Chronicle of Narnia is released the same month as John Williams' long awaited fourth Indiana Jones score and relate back to comments I made in my review of The Lion, the Witch and the Wardrobe. In it, I noted how fortunate it was that certain composers - Williams, in particular of course - had made their mark on some of cinema's most venerated film serials. With that in mind, it's perhaps not terribly surprising to note that I still honestly remember more or less nothing about The Lion, the Witch and the Wardrobe, indeed I recall Geoffrey Burgon's music for the BBC TV version far more clearly, but listening to Prince Caspian, I rather imagine it's fairly similar. I should check, but frankly I don't expect to be too surprised doing so. However, I am quietly confident that Prince Caspian is rather darker in tone, but Gregson-Williams, like most ex-Media Ventures composers, can't quite translate dark, minor chords and loud choir into genuine musical drama. The Zimmer factor is very much in evidence. It all sounds like it's of the utmost importance, but somehow, it's hard to care.

Whereas the first installment ended on an action blowout, Prince Caspian has a considerably larger proportion of action music; Raid on the How (the what? No, the how. What? Never mind), The Duel (which drones on in the background rather than giving any sense of lively swordplay), The Armies Assemble and Battle Aslan's How (what? No, we've done that one. Why? Shut up). The latter two are full of typical durm and strang, but Gregson-Williams' aimless melodic content carried on low brass, seemingly endless MV style percussion, bouncing and/or racing strings, don't really move the music anywhere fast. Yes, it all sounds perfectly impressive enough and with a huge choir chanting its way through the background, it's nothing if not conceived on a grand scale. Yet, the minute it stops playing, it disappears from the mind. I was whistling The Adventures of Mutt after the first listen (and that's far from Williams' most original or memorable melody) but Prince Caspian is low on anything resembling memorable thematic material and is distinctly drama-lite. All of the epic flavour with none of the nutritional content.

Lighter moments are in short supply, indeed everything seems to have been taken just a bit too seriously. Cues that promise hope and spectacle, such as Return of the Lion, ring largely hollow, ultimately giving way to more routine action music. The Door in the Air is a nice finale although seems to just drift off at the end. The songs are actually quite pleasing bunch that are of a slightly more low key and folksy persuasion. Indeed, Hanne Hukkelberg's enchanting Lucy sounds like a lost Sigur Ros b-side (which is no bad thing). While it's perhaps unfair to make such a point in this review, scores like Prince Caspian are half the reason Soundtrack Express isn't what it once was. There's nothing terribly wrong with Gregson-Williams' writing, but one can't help but chuckle when director Andrew Adamson describes the themes from the first chapter as 'beloved' - I doubt even a film music fan could pick them out of a lineup, let alone a casual cinema goer. When film music is this bland and uninspiring (especially given what should be such ripe subject matter and makes me feel like rather a shit for being a bit harsh on of Shore's Lord of the Rings scores in my summary of the complete editions) then it's hard to care either way. I'm sure Gregson-Williams will keep visiting Narnia, but I doubt - unlike in the case of the Raider's March, as a timely example - anyone will be whistling his Narnia themes round the office in 28 years.
The Chronicles of Narnia: Prince Caspian - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Harry Gregson Williams verasste vriend en vijand in 2005 met twee gigantische, en epische scores: Kingdom of Heaven en the Chronicles of Narnia.
Het vervolg, Prince Caspian, gaat binnenkort in de Belgische en Nederlandse bioscopen draaien, en de verwachtingen liggen hoog.

Gregson maakte met Kingdom of Heaven een rustige, en toch actievolle score. Hetzelfde kan worden gezegd van TCON.
Na het lezen van het boek en de trailers van Caspian was ik bang dat Gregson Williams zou vervallen in Zimmeriaanse taferelen. Maar Gregson verrast me wéér.

Deze score kan worden samengevat in drie woorden: Rust, mysterieus, groots. De soundtrack verdrinkt bijna in het Narnia theme, wat een goed ding is, aangezien dit ijzersterk is. De score is rustig, en heeft toch een gigantische grootsheid, overtreffende deel 1. De balans tussen rust en actie is perfect 50/50.

Neem nou bijvoorbeeld track 1: Prince caspian Flees.
Een sterk begin, met snelle strijkers, en het Caspian theme, dat bestaat uit een rustige, samen werking tussen akelige blazers met strijkers. Je hoort continue drums, maar het caspian Theme wordt kalmpjes gespeeld. Erna komen er nog meer violen en cello's bij en trombones, en zelfs koor.

The King and Queens of Narnia begint zacht en wordt geleidelijk iets sfeervoller, wat mysterieuzer. En daar het Narnia Theme, wat prachtig wordt gespeeld door Strijkers. Deze trend houdt eigenlijk het hele thema aan, en wordt aan het eind nog naargeestig.

Over koor gesproken, daar is de score doorspekt van.
Hoogtepunten van de score zijn toch wel The Armies Assemble en The Duel. Deze twee tracks geven een grootsheid aan strijkers, blazers en drums, iets wat ik niet zo goed heb gehoord sinds The Gladiator. Toch is dit geen Zimmer imitatie. Gregson houdt het origineel, en laat zien dat hij een getalenteerd man is.

Maar de beste track is toch wel Raid on the Castle.
Deze track begint hectisch, en met knallende blazers, maar maakt hierna plaats voor koor, ritmische spelende drums, strijkers die snel spelen, en daarna. Hierna wordt het Caspian Theme voluit gespeeld, en erna het magnifieke Battle Theme, groots en voluit. Het koor krijgt de overhand, terwijl drums bezig blijven. De strijkers zijn subliem in deze track, en worden goed gesteund de rest van het orkest. Aan het eind wordt het Narnia-thema rustig en victorieus gespeeld. Meeslepende strijkers maken het einde dramatisch en zelfs tragisch.

Harry Gregson Williams laat opnieuw zien dat hij een goede componist is. Hij blijft niet hangen bij het oude, en maakt enkele prachtige orkestraties, die zeker de prijs van de cd waard zijn. Narnia 1 was goed, dit is beter!


Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Tieres, Brand X (Trailer)
A World of Dreams, Groove Addicts (Trailer)
The Black Legend (No-Choir), Immediate Music (Trailer)
Humanity Sector (Choir & Non-Choir), Pfeifer Broz. Music (Trailer)
Kaara, X-Ray Dog (Trailer)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer