The Happening


Colosseum (4005939690120)
Varèse Sarabande (0030206690125)
Film | Releasedatum: 03/06/2008 | Film release: 2008 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Main Titles2:18
2.Evacuating Philadelphia2:21
3.Vice Principal1:56
4.Central Park2:58
5.We Lost Contact0:59
6.You Can’t Just Leave Us Here1:43
7.Rittenhouse Square1:59
8.Five Miles Back1:13
9.Princeton3:06
10.Jess Comforts Elliot2:31
11.My Firearm Is My Friend2:59
12.Abandoned House1:32
13.Shotgun4:27
14.You Eyin’ My Lemon Drink?4:28
15.Mrs. Jones1:44
16.Voices1:36
17.Be With You3:41
18.End Title Suite8:36
 50:07
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Happening - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
M. Night Shyamalan wist ons de voorbije jaren als talloze keren te verrassen. Of je nu een hevig voorstander bent van de haast sprookjesachtige verhalen of mans zenuwslopende, fantasievolle hersenspinsel niet kunt appreciëren, toch moet je bekennen dat Shyamalan zijn reputatie van talentvolle verteller alle eer aandoet. Hoeft de man nog enige introductie? Voor wie de voorbije jaren als kluizenaar heeft geleefd toch een kort overzicht. Shyamalan beklijfde met een verhaal over een jongetje dat kon communiceren met de doden in “The Sixth Sense” en joeg het publiek de stuipen op het lijf met een tiranniserend kwaad dat zich schuilhield in de bossen rondom een afgelegen dorp in “The Village”. Verder legde hij een eigenzinnig sciencefiction epos op celluloid vast in “Signs” en combineerde hij sprookjes en mythologie in “Lady in the Water”. En telkens kon hij rekenen op het wonderbaarlijke talent van James Newton Howard die de muzikale kant van Shyamalans vertelkunst onder de loep nam. En ook voor “The Happening” koos de regisseur voor een samenwerking met zijn vaste huiscomponist. Het resultaat is een 50 minuten durende dreiging die op het publiek wordt losgelaten. Howard kiest resoluut voor percussie die wordt aangevuld met een vleugje piano naar analogie met “The Sixth Sense” en een snuifje cello die veel doet terugdenken aan het gebruik van de soloviool uit de “The Village”. Een ideale basis zo blijkt voor de ecologische fabel van Shyamalan waarin de regisseur de lotgevallen van vader en dochter verteld, gespeeld door Mark Wahlberg en Zooey Deschanel, die te maken krijgen met een apocalyptische wereld wanneer in Central Park een virus uitbreekt die de mensheid stilaan uitroeit. Voor het eerst kreeg een film van Shyamalan de R-rating mee van het Amerikaanse testpubliek. Massale zelfmoorden, krankzinnige aardbewoners en milieurampen razen voorbij in een realistisch, haast documentaireachtige film. Voor het eerst kan componist James Howard Newton zich uitleven in het horrorgenre en dat doet hij met veel overgave. Dat nu daar de moeilijkheid ligt van de soundtrack is niet moeilijk te verstaan. Verwacht in “The Happening” geen sprookjesachtige koren of bekoorlijke melodieën. De sfeer is koud en kil, haast klinisch met een koele cello bespeeld door Maya Beiser en bloedstollende thema’s die suspense en thrillerinvloeden uitademen.

De soundtrack begint met het hoofdthema dat door Howard werd gecomponeerd. Haast onmiddellijk valt de koele dreiging op die doorheen het hele album zit verweven. Haastige harpakkoorden, dreigende strijkers en een piano die een eenvoudig motiefje speelt, bestaand uit een handvol noten maar doeltreffend in hun eenvoud, gaan in dialoog met een uiterst kille cellosolo die doet terug denken aan Marianelli’s muziek voor “The Brave One.” De track eindigt met een typisch Howardiaans crescendo die wel meer zal voorkomen op dit album. Vlot gaat het nummer over in het ijzige “Evacuation of Philadelphia” met een typisch piano motiefje die zo lijkt weggelopen uit “The Sixth Sense” of “Signs”. De cello klinkt voor het eerst triest en haast lament-achtig. Misschien is spookachtig wel het juiste synoniem. Howard trekt wel alle registers open en de strijkers klinken vol en rijk in de erg natte mix. Uitstekende thrillermuziek die de muziek van John Williams voor “War of the Worlds” doet vergeten. “Vice Principal” combineer het lyrische spel van de cello met de suspense uit “Unbreakable”. De sterk door strijkers gedomineerde track is Howard op zijn best, toch zeker in het thrillergenre. Echte Howard fans zullen trouwens hun lippen aflikken bij de pracht van “Central Park”. De intelligente opbouw, de gelaagdheid van de arrangementen, de goede integratie van de strijkers en de dreigende uitbarstingen voor orkest zijn perfect samengebracht. En ik schrijf hier niet over fantasievolle en haast luchtige scores die Howard schreef voor “Dinosaur” of “The Water Horse: Legend of the Deep”, maar over de donkere en spannende muziek die Howard reeds afleverde voor “Guilty by Suspicion” en “A Perfect Murder”. Het pianomotiefje uit “We Lost Contact” klinkt vaag bekend in de oren en zal doorheen de soundtrack wel vaker worden gebruikt. Het heeft iets mysterieus en zelfs een tikkeltje fantasievol. “You Can’t Just Leave Us Here”, “Rittenhouse Square” en “Five Miles Back” zijn allen dreigende underscore van iets meer dan een minuut in lengte. Je herkent vast en zeker de eenzame trompet die doet terugdenken aan de opening titles van “I am Legend”. De cello komt op regelmatige basis terug en zorgt voor een samenhorigheid tussen de tracks die zelden zelfs een sprankeltje hoop bieden.

“Princeton” is opnieuw een pareltje van horror en suspense. Gillerige strijkers, de piano die blijvend het spookachtige thema speelt en dan een samengaan van orkest en cello. Om kippenvel van te krijgen! Een zachter karakter krijgt de muziek in “Jess Comforts Elliot”. Zachte strijkers en een mooie, gevoelige cello zijn de hoofdrolspelers die na een minuut de compositie volledig opeisen. Klassiek maar inspirerend. Het zachte brommen van de hoorn is een aangename toevoeging en zorgt voor een rustpunt in deze rusteloze stroom van depressieve gelatenheid. Want na deze hartverwarmende interlude schakelt Howard over in full horror mode. Tracks als “My Firearm Is My Friend”, “Abandoned House” en “Shotgun” zijn ronduit beangstigend. Orkestrale uitbarstingen, ontploffingen van haast kakofonisch gekletter en duistere motieven zijn hier de termen die door het hoofd spoken. Vooral “Shotgun” is een prachtig voorbeeld van orkestrale anarchie. Heerlijk virtuoos lijkt het zo weg te zijn gelopen uit een score van Goldenthal. Niet voor doetjes dus en moeilijk te appreciëren voor de modale filmmuziekbeluisteraar, maar erg ingenieus en perfect uitgebalanceerd. Howard op zijn best. Let vooral op de haast hoopvolle cello solo aan het einde van de track. “You Eyin’ My Lemon Drink” klinkt wat lusteloos en heeft weinig meer te bieden dan de obligatoire underscore. Gelukkig maakt “Mrs. Jones” heel wat goed. Dreigend en desolaat, met een speelse piano die verdacht gemeen en onverwachts uit de hoek durft te komen. Crescendo na crescendo, zware strijkers en pompeuze uitbarstingen van koper zijn hier schering en inslag. Neem de suspens muziek van “The Village” en vermeerder het 10 maal in dreiging en geweld en je zit op het volume dat Howard beoogt in deze nieuwe score. “Voices” is de laatste suspense track voor de finale; het is vooral adequate thrillermuziek zonder meer met het pianothema dat tollend zijn weg baant door flarden orkestraal geweld. “Be With You” is de sublieme en uitstekende finale. Een hoopvol thema wordt vermengd met de dreigende cello en het pianomotiefje en eindigt in een echt hoogtepunt. Schitterend gewoon, maar helaas neigt het soms wat te veel naar “I am Legend” om echt vernieuwend te klinken. En toch is de magnifieke opbouw en de haast hypnotiserende cello het beste werk dat Howard reeds afleverde dit jaar en verdient de componist dan ook een pluim op de hoed. De soundtrack sluit af met een suite van de thema’s uit “The Happening” maar is een beetje fragmentarisch. Alleen de dreigende cello rond de 5 minuten is op zich al de moeite waard.

The Happening” mag dan niet zo opvallend klinken als “Lady in the Water”, bevat geen koorpassages en is sommige gevallen ronduit fataal voor de gehoorvliezen, toch heeft James Newton Howard me weten te bekoren in deze nieuwe soundtrack. De hele sfeer die wordt gecreëerd doet Shyamalans film alle eer aan. De cello klinkt koel en kil, de piano spookachtig en de orkestrale anarchie is heerlijk chaotisch en haast virtuoos in haar samenspel met de solo instrumenten. Howard weet te verrassen met een donkere, onheilspellende score en fans van de componist zullen verlekkerd zijn op al dit nieuw materiaal. Maar door in haar complexiteit kan deze score hetzelfde lot beschoren zijn als “Michael Clayton”, die op even geniale maar aparte wijze wist uit te blinken tussen de middelmatige score van de componist in het jaar 2007. Natuurlijk is het feit dat Howard nu teruggrijpt naar een bijna volledig symfonisch palet al rede genoeg om te hopen dat deze score de jongere generatie filmmuziekliefhebbers zal bekoren. Want opnieuw biedt Howard een eigenzinnige en ingenieuze score aan die hoog boven het Hollywood geweld van hedendaagse blockbusters staat. Dit is geen “Lady in the Water” of “The Village”. “The Happening” is thriller en horror op hoog niveau en laat zelden steken vallen. Misschien iets meer voer voor specialisten en ware suspense score liefhebbers. Best even beluisteren voor je deze koopt. Voor mij is het alleszins een waardevolle aanvulling aan mijn collectie. Howard weet te verrassen in aansleep van de megaproductie The Dark Knight. Een goed voorteken of niet, enkel de tijd zal het ons leren.


The Happening - 07/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Principal: to concerned teachers Alright, there appears to be an event happening. Central Park was just hit by what seems to be a terrorist attack. They're not clear on the scale yet. It's some kind of airborne chemical toxin that's been released in and around the park. They said to watch for warning signs. The first stage is confused speech. The second stage is physical disorientation, loss of direction. The third stage... is fatal.

In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.

THE HAPPENING
(bevat spoilers)

Waar Lady In The Water het begin van het einde was van de carrière van Shyamalan als goede regisseur heeft The Happening niet veel geholpen om het tij te keren. Integendeel zelfs. The Happening is niet alleen slecht beoordeeld, de film werd gewoonweg afgemaakt door de critici. Mensen begonnen met de regisseur te lachen, ze begonnen hem met de grond in te boren. En met goede reden. De film is niet origineel, deze dingen zijn al zoveel verfilmd maar het ergste van al is dat het gewoonweg belachelijk is. We hebben al meerdere films gekend waar de natuur de mens wilt uitschakelen. Dat de mens moet beseffen dat hij niet heer en meester is van deze aarde, maar dat planten een soort gif verspreiden waardoor de mensen suïcidaal worden. Dat gaat mijn petje te boven. De dialogen zijn daarbij nog echt slecht geschreven en iets als snelheid, tempo bestaat niet in deze film. Daarbij is Shyalmalan ook de enige regisseur die ervoor kan zorgen dat een acteur als Mar Wahlberg slecht slaat spelen. Ook Zooey Deschanel die ik adoreer heeft hier gestalte aan een kartonnen personage die niets kan, niets durft en zelfs gewoon niets is. Weg is persoonlijkheid, weg is karakter…

Het enige lichtpuntje van de film is terug James Newton Howard. Alhoewel dat zijn score niet zo goed uit de verf komt dan de voorgaande score die hij schreef voor de regisseur. Waar ik in mijn vorige recensie heb neergepend dat hoe slecht de films van Shyamalan worden, hoe beter de muziek wordt, moet ik deze stelling nu nuanceren. Ergens had ik gehoopt dat Howard terug een stap naar voor zou zetten na zijn weergaloze scores voor The Village en Lady In The Water. Jammer genoeg zet hij een stap terug. The Happening haalt nergens het niveau van de voorgaande twee scores. U moet uw nederige recensent niet verkeerd begrijpen. The Happening is alles behalve slecht, maar het mist iets. De contouren zijn er wel degelijk, enkel de invulling is niet zoals uw nederige recensent had verwacht. Dit zal ik staven in mijn analyse van de score.

Het hoofdthema is niet slecht te noemen. Harp en piano beginnen het thema dat uit drie noten bestaat te spelen. Het klinkt eng, kil en duister. Zeker als de cello het overneemt. Want net zoals The Village heeft Howard voor een solo instrument gekozen. Maya Beiser doet wat zij kan, maar zij is geen Hilary Hahn. Beiser steekt veel minder emotie in haar spel, veel minder gevoel en dat hoor je op cd. Ik geef Howard wel het krediet dat hij de cello heeft gebruikt, het heeft de score een zeer uniek geluid. Een geluid dat angstaanjagend klinkt. Misschien is deze score wel de meest horrorachtige dat de componist ooit heeft neergepend.
Als het hoofdthema de kop opsteekt, dan is deze score goed te beluisteren. Je haalt dan ook het hoofdthema praktisch meteen uit het stuk. Het is herkenbaar, goed geschreven maar niet memorabel als dat van The Gravel Road. De instrumentatie van het thema is meestal dezelfde. De harp, de piano en de cello. Behalve in Be With You. Daar klinkt het hoofdthema voor het eerst vol. Het wordt met het volledige orkest gespeeld, met de cello op kop natuurlijk. Hier klinkt het thema echt fantastisch goed. De kilheid is ervan af en het klinkt voor het eerst hoopgevend. Daarom is het met voorsprong ook mijn favoriete track.
Naast het hoofdthema is er ook een klein motief dat staat voor de relatie tussen de twee hoofdpersonages. Ook in Be With You komt dit naar boven. Daar gaan zelfs de twee thema’s zich met elkaar vermengen. Op de achtergrond hoor je het hoofdthema gespeeld op de piano en op de voorgrond krijg je dit thema te horen. Een perfect huwelijk tussen twee thema’s dat perfect naar boven komt.

Dit was het fundament van de score. De rest van de score die wordt gebouwd is niet slecht te noemen, maar ook niet goed. Mensen die houden van pulserende horrormuziek gaan zich verliezen in deze score. Maar het is niet voor mij weggelegd. Enkel Central Park is een favoriet van mij. Daar gaat Howard volledig los. Op het einde begint de blaassectie zodanig op te bouwen dat de track eindigt in een grote knal. Ook de End Credits Suite is een favoriet van mij. Hier bouwt Howard eigenlijk op zijn score. Het is geen aaneenschakeling van thema’s van de film wat de meeste End Credits zijn. Neen, Howard brengt hier vernieuwd materiaal naar voor. Materiaal die zo goed is dat het gewoonweg prachtig is. En dat is mijn grootste frustratie, had dit de score geweest had deze score zeker en vast een hoger punt gekregen. Want mijn grootste minpunt aan deze score is zijn saaiheid. We krijgen heel veel tracks met sfeer makende muziek. En nergens springt de muziek er echt uit. Zelfs niet zijn horrorpassages. Enkel als het hoofdthema boven komt, krijgt de score terug een ziel, terug een hart. Muzikaal zou je The Happening een vervolg kunnen noemen van The Village. Dezelfde instrumentatie wordt veel gebruikt, er is terug een solo instrument die de boel wat opfleurt maar nergens wordt het niveau van de The Village bereikt. Dat is jammer want ik had zo gehoopt dat Howard zijn opbouwende weg zou verdergaan, steeds een stapje verder naar een ultiem meesterwerk, maar hier neemt hij een stapje omlaag.

Conclusie
Een kille, beklijvende en claustrofobische score is hetgeen Howard voor The Happening schreef. Het hoofdthema is zeer goed te noemen, en er zijn ook een aantal uitspringende tracks die het geheel allemaal wat mooier maken. Maar de rest is gewoon sfeermuziek die niet echt aan mij is weggelegd. Daarom is het geven van een cijfer heel moeilijk. De stukken die echt goed werken, werken echt fantastisch goed. ( Main Title, Be With You & End Credits Suite) maar de stukken die in elkaar vallen, vallen dan ook met een grote plof in elkaar. Al moet ik zeggen dat een medeliefhebber der filmmuziek er mij heeft op gewezen dat zelfs de mindere scores van Howard het beste van een gemiddelde componist overschrijd. The Happening heeft een sterk thema, heeft sterke tracks alleen ligt de omringende muziek mij voor het grootste deel gewoonweg niet. Toch ga ik een mooie 7.5 geven. Voor het hoofdthema en de twee afsluitende tracks die echt wel goed zijn. Voor het ogenblijk ga ik die 7.5 afronden naar beneden, maar misschien kan dat nog naar boven gaan na verloop van tijd.
The Happening - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Bij een nieuwe film van M. Night Shyhamalan gaat menig hart sneller kloppen. Want dat wil altijd twee dingen zeggen: een nieuwe super spannende film om te bekijken en een nieuwe soundtrack van James Newton Howard. De film The Happening is eindelijk (volgens vele fans van de regisseur) weer een keer grover en harder dan zijn voorgangers en heeft daarom sinds Unbreakable het predikaat '16 jaar en ouder' meegekregen. Want een film over mensen die plotseling suicidaal worden en zichzelf om zeep helpen op de meest gruwelijkste wijzen is niet voor watjes bestemd.

James Newton Howard gooit het met The Happening over een iets andere boeg. In plaats van grootse orkestrale uitspattingen, bloedmooie thema's en ontelbare muzikale climaxen levert hij een schijfje af die volstaat met horror en suspense muziek die zijn weerga niet kent. Eerder werd opgemerkt dat War Of The Worlds van John Williams bij dit album verbleekt...en dat is terecht opgemerkt. De eerste track start direct onheilspellend. De solo's van Maya Beiser op de cello geeft de muziek iets 'creapy-achtigs' mee. Je voelt je direct ongemakkelijk. En als het einde van de eerste track nadert, lijkt het orkest met een Jaws-achtig thema naar een climax te gaan. Niets blijkt minder waar, want het nummer loopt met een onrustig spelende xylofoon naadloos over in Evacuating Philadelphia. Een track waar de wanhoop van de hoofdrolspelers vanaf druipt. Erg knap is de overgang met kleine pauze naar de derde track, waar direct de cello van Beiser begint te spelen. Als het orkest wederom Jaws-achtige akkoorden meespelen, heb je de ultieme suspensemuziek. Bijzonder spookachtig en ongemakkelijke muziek, maar oh zo gaaf om te horen hoe de componist langzaam opbouwt naar enkele genadeklappen.
De eerste genadeklap vinden we in de track Central Park, met in eerste instantie een rustig begin met wederom de cello. Er lijkt niks aan de hand, maar al snel wordt duidelijk dat we hier te maken hebben met horror. Super eng spelende violen, flink wat percussie en veel zwaar koper met een lichte Afrikaanse trommel erdoorheen werken naar een gigantisch hoogtepunt. Jaws verbleekt direct bij het horen van deze orkestrale uitspatting. Vooral de snoeiharde percussie zorgen voor een lichte pieptoon in je oren na het beluisteren.


My Firearm Is My Friend is zo'n track waar de koude rillingen van over je rug lopen. Spookachtige en ontzettend enge tokkelende violen maken het je als luisteraar niet gemakkelijk. Schrik dan ook niet van de donderdende orkestrale knal die hard uit je speakers knalt zo nu en dan. Het samenspel van de percussie, de violen en de cello is uitmuntend. Dat is helemaal goed te horen in Shotgun, het lawaaierigste nummer van het album en tevens de beste. Het gebruik van een harde elektronisch bass kan je speakers laten ratelen. Het thema wat in deze track wordt gespeeld samen met de cello laat je sidderen. De overgang naar die onrustig spelende xylofoon kan gezien worden als een rustpuntje. Echter, aangenamer en lieflijker wordt het allemaal niet. Integendeel, in het opzienbarende nummer Mrs. Jones treffen we weer dat Jaws-achtige melodietje aan, wat dodelijk langzaam opbouwt naar een schrikmoment, wat lijkt op de eerder genoemde track Central Park. Door de pianosolo tussendoor zie je dat schrikeffect niet aankomen tijdens de eerste keer beluisteren. De beelden van de film komen dan direct terug bij het horen van dit nummer. Gelukkig kwam James Newton Howard ook deels tot inkeer en dat laat hij horen in de een na laatste track Be With You. Rustige filmmuziek zoals we dat van de componist zijn gewend. De omschakeling van suspense en horror naar dit nummer is erg bijzonder. De cello geeft wederom vele lagen kippenvel, maar toch blijft ook deze track spookachtig door dat onheilspellende pianospel op de achtergrond. Als klap op de vuurpijl uiteraard een End Suite, waarin alle facetten van de soundtrack aaneengeschakelt terug keren.


The Happening is een zeer bijzondere soundtrack en een keer iets anders dan wat we gewend zijn van James Newton Howard. De groots opgezette orkestraties uit bijvoorbeeld Unbreakable, Signs en Peter Pan maken plaats voor kil, gewelddadig en spookachtig samenspel van snoeiharde percussie en het orkest. Het koor, wat meestal wel aanwezig is bij soundtrack van de componist, maakt ruim baan voor de cello van Maya Beiser. The Happening is dan ook zeker niet voor watjes en mensen die willen kennismaken met de muziek van James Newton Howard. Vooral de track Mrs. Jones kenmerkt het gehele album: super enge en spookachtige horrormuziek. Het tweetonige thema ('Pampam, pampam!') wat zo had weg kunnen lopen uit Jaws van John Williams, werkt subliem.
James Newton Howard laat op dit album zijn duistere kant horen. Fans zullen bijzonder aangenaam verrast zijn. Mensen die vooral de rustigere muziek van de man gewend zijn uit eerder genoemde films komen bedrogen uit. Want na het beluisteren van The Happening hou je in ieder geval 1 ding over: koude rillingen!


Pluspunten:
- Gave super enge horrorsoundtrack
- Cello solo's van Maya Beiser zijn magnifiek

Minpunten:
- Kan het trommelvlies beschadigen door de beukende percussie
- Niet heel toegankelijk voor iedereen

Beste tracks:
- Central Park
- Mrs. Jones
- Be With You
- End Suite


The Happening - 08/10 - Recensie van Marc Chauvin, ingevoerd op (Frans)
Et de six! Déjà la sixième collaboration entre le réalisateur Indo - américain et le compositeur californien. En l’espace de presque 10 ans maintenant (depuis Sxième sens), les deux hommes ont formé ce qui semble être désormais l’un des couples de réalisateur- compositeur les plus fascinant et même mythique(si,si !) qui nous a été donné de voir depuis les duo Hitchcock/Herrmann (auquel beaucoup de monde semble les comparer et cela effectivement à juste titre (il suffit déjà d’entendre la partition d’Howard pour Signs, magistrale combinaison musicale rappelant les travaux d’Herrmann, sans oublier le dernier The Happening)). Le duo va même bien au delà de certaines collaboration comme celle d’un Zemeckis/Silvestri , d’un Howard/Horner ou encore d’un Schaffner/Goldsmith qui ont certes donné de grandes œuvres musicales ,mais n’ont jamais atteint un tel niveau d’osmose et de cohérence musique/image ,délivrant à chaque fois un son unique. Car il y a bien un son, il y a bien un univers musical JNH/MNS qui leur est propre. La musique de Howard pour un film de Shyamalan ne sonne jamais comme ses autres musiques habituelles et pourtant chaque partition, de sixième sens à The happening présente un univers différent, une expression différente. Chaque partition musicale pour chacun des films de Shyamalan est cohérente et unique ; cohérente parce que la musique de Howard est en totale osmose avec les images du réalisateur et participe au discours filmique que Shyamalan entreprend, nous permettant à nous auditeur/spectateur de comprendre le sens des scènes, le sens du film et à ce titre, la partition d’Howard n’est pas seulement illustrative (loin de là), et/ou génératrice d’émotion contenu et à fleur de peau mais permet de ré évaluer l’histoire qu’il nous est donné de voir.
Unique, les diverses partitions les sont tout autant aussi (à l’instar des films qu’elles illustrent ) délivrant une atmosphère bien distincte et une poésie éclatante dans les sonorités et les harmonies.
Howard a construit au fil des ses six partitions une œuvre à la fois intimiste et introspective, lumineuse et extrêmement dense dans laquelle chacun des films de Shyamalan se retrouvent rehaussé.
Cette fois-ci le compositeur accompagne les images de « The Happening » (phénomènes) qui relate la fuite d’une famille face à une menace invisible.
Suivant distinctement les inspirations de Shyamalan pour les films d’angoisse et de terreur des années 50 sur fond de paranoïa , en prenant pour exemple certains films de Hitchcock, Howard suit donc le même chemin en livrant en partie un exercice de style qui consiste à se référer aux travaux d’un certain Bernard Herrmann.
Dès les premières mesures, un motif au piano rappelant assez le motif de trois notes de « Signs » et laisse supposer un signal, une menace qui se rapproche ou qui est déjà là. Le morceaux laisse entrer les percussions et l’angoisse devient un danger imminent.
Le reste de l’album alterne les pures moment de frayeur et d’angoisse et certains passages rejoignent l’intensité de « The Sixth sense ».
Comme toujours au sein d’un même morceaux, Howard alterne moment de frayeur pure et apaisement en laissant place à une certaine émotion (Princeton)
Dans «(Shotgun), un sursaut orchestral intervient laissant place à la terreur pure rejoint par des violons affolés et on nage en plein son « Old Age » clairement assumé et réussie. Idem pour (Mrs. Jones)
Il faudra attendre (Be With you) pour que le souffle lyrique et maîtrisé d’Howard vienne servir de dénouement mais ce final ne rejoint pas cependant l’intensité d’un « The hand of fate » mais comme toujours ,JNH nous emporte littéralement à la fin .
Le (end title suite) clos brillement cette partition de façon poétique, virtuose dans les orchestrations et les solos violons et violoncelles sans pour autant égaler le solo d’Hilary Hahn pour « The Village » ; Ceci dit, les 5 premières minutes de ce morceau constituent ce qu’Howard a écrit de mieux ces 5 dernières années.

…. Au final il faut reconnaître que « The Happening » n’atteint pas la force, ni la magie et la puissance des précédents scores pour Shyamalan et s’avère pour ainsi dire, peut être moins inspiré (encore que), mais il faut bien avouer que l’ensemble reste d’une indéniable qualité sauvé par une musique très envoûtante (comme toujours) et des harmonies très recherchées, accompagné par le solo violoncelle de Maya Beiser sans doute un poil sous exploité. L’album s’avère moins lisible sur écoute isolé dût à une partition moins accessible que d’habitude
James Newton Howard réussit parfaitement son exercice de style glissant sur les sonorités « Herrmannièsque » et « Williamesque » avec ce côté « Old Age » parfaitement maîtrisé tout en prenant référence dans ses précédentes œuvres pour Shyamalan.
Enfin même si cette dernière partition du Maître ne s’inscrit pas parmi le meilleur album du siècle ,ni même de l’année, cela reste d’un haut niveau et çà fait tout de même du bien de voir une musique de film recherchée, inspirée, intelligente et à dix mille lieu de ce que l’on a l’habitude d’entendre parmi la production hollywoodienne.
The Happening - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Zoals Hans Zimmer op de meest jonge editie van de World Soundtrack Awards al zei, sommige scores hebben gewoon wat tijd nodig om in te werken. Voor diegenen die dit zeer interessante interview nog niet hebben gezien; doen. Het is te vinden op de homepage.
Zimmer sprak de waarheid. Veel scores hebben de tijd nodig om in te werken op de geest, en geven hun werkelijke kracht pas prijs als de ontvanger er echt voor open staat. Als een persoon in een bui is voor ongegeneerde actiemuziek luisterd diegene niet naar Legends of the Fall. Maar daarmee zou die persoon wel een zeer goede score missen. Het heeft dan ook lang geduurd voordat James Newton Howards’ The Happening zijn weg uit mijn boxen heeft gevonden. En Zimmer had natuurlijk gelijk, er komt een moment dat een score ineens een stuk duidelijker klinkt.

The Happening is geen luchtige score. Sterker nog, er zijn weinig scores die zo naargeestig en somber klinken zoals deze. De oorzaak van deze somberheid is celliste Maya Beiser. Hoe deze op het oog zeer vrolijk en charmant ogende dame de luisteraar aan het huilen kan maken met haar instrument is wonderbaarlijk. Ze speelde eerder al een grote rol op scores zoals Blood Diamond en The Great Debaters. The Happening is doordrenkt met prachtige stukken cello die iedere keer weer iets anders zijn. Maar alle stukken hebben iets gemeen: ze zijn bijzonder in alle opzichten.

James Newton Howard behoeft uiteraard geen introductie. Een van de besten in het vak maakte muziek voor allerlei genres (helaas tegenwoordig iets teveel komedie, waardoor hij niet altijd uit de verf komt), en stelt op de momenten waar het nodig is nooit teleur. Bewijsstukkken zijn scores zoals Signs, King Kong, The Village, Defiance en, iets ouder, The Prince of Tides en Waterworld. The Happening kan in dit rijtje worden geplaatst. Niet vanwege de instrumentale rijkheid of vanwege de kleurrijke thema’s. Nee, juist vanwege het gebrek daaraan. Hoewel er wel degelijk een groots en aangrijpend thema valt te herkennen gooit de componist dit pas op het allerlaatst naar ons toe. Nee, The Happening is een hele ‘basic’ horrorscore met een vleugje van Newton Howardiaanse grootsheid eraan. En juist die combinatie is zo heerlijk.

De score wordt gekenmerkt door lage strijkers, een bijzonder smalend pianomotief en aanvullende synths. De spanning wordt ongemerkt steeds opgevoerd, en iedere keer als het hoogtepunt, de uitbarsting onvermijdelijk lijkt, dan begint Beiser. Haar gave lijkt ervoor zijn gemaakt. De brengt veelal het doodsimpele, akelig goede pianomotief op haar eigen instrument, en de combinatie met Howards’ aanvullende strijkers en nog steeds die piano is het steengoede resultaat.

Toegegeven, er is niet een sprake van een tempo. De componist neemt alle tijd om ons de stuipen op het lijf te jagen, en pas helemaal aan het einde horen we de James Newton Howard zoals we die kennen. In Voices komen die strijkers die we kennen uit The Village Beiser vergezellen, en wordt langzaam opgebouwd naar de grande finale die we horen in ‘Be With You’, zonder twijfel het mooiste stuk dat de Amerikaanse componist ooit heeft geschreven.
We horen Beiser de opbouw doen met de al eerder door haar gebrachte motieven, en dan is het de beurt aan James Newton Howard die niet teleursteld. Sommige muziek is dan ook niet pen of een QWERTY-toetsenbord te omschrijven.

Het is zeer goed te begrijpen waarom deze score niet zo toegankelijk is. Het is een lange, trage score die ook wat eentonig is, op het laatste kwartier na. Voor de luisteraar die er echter voor open staat, er in de juiste ‘mood’ voor is, en de tijd heeft is dit echter een absoluut meesterwerk. Zo kunnen scores van drie jaar geleden ineens door je speakers klinken en je betoveren. Een van de beste scores van James Newton Howard.

The Happening - 07/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I realised when embarking on this review that I've not written on anything by James Newton Howard since 2006, that being for his score to Shyamalan's last effort The Lady in the Water. It's a film I've still yet to see, but judging by the reviews, I'm not going to be tripping over myself to get it. He's written a few nice scores in the interim; I Am Legend went down well, Michael Clayton got an Oscar nod (although possibly the least interesting Oscar nominated score, Howard has written far worthier works) and upcoming in 2008 is his second collaboration with Mister Zimmer on The Dark Knight which, hopefully, will be more interesting than their first Batman score. It's funny; film music fans with whom I chat on MSN are always asking me what I'm looking forward to and for summer 2008, the only thing I could think of was Indy 4 and (when prompted), Wall-E by Thomas Newman and, erm, ok, I'm out again. One score I completely overlooked was The Happening. Shyamalan might be getting worse and worse (although The Happening could be good, but there have been a lot of fairly good end of the world type films recently), but Howard's work remains one his films' strongest asset. If The Happening doesn't rank with the best, then it's certainly worth a listen.

One notable thing about the cover is the prominent credit of Maya Beiser on cello. Beiser's contributions are certainly very enticing, although not quite as crucial as the violin solos of The Village. However, when brought to prominence, they are certainly add a little extra dramatic weight to an already haunting (properly this time) score. Cues such as the exquisite Main Titles and Princeton weave the solos in and about the rest of the orchestra, although The Happening is, for a large part of its running time, a horror score. Howard just about manages to avoid the cliches of modern horror composition. Sure, there are icy, high end strings (My Firearm is My Friend) and the odd thunderous crash (the end of Princeton and the opening of Shotgun) but he's too classy a composer for it to descend into the unbearable. Shotgun, in particular, actually turns quite lyrical in a Bernard Herrmann kind of way and is a distinct highlight. The aforementioned My Firearm is My Friend is more akin - albeit in a very superficial way - to Williams' Close Encounters than the stream of forgettable horror scores that seem to be pouring out of Hollywood at an alarming rate.

There are some fine action cues, notably Evacuating Philadelphia and parts of Mrs Jones (otherwise twinkling, mysterious piano) which don't sound a whole lot like anything else by Howard (in a good way), but almost feel like intrusions from the otherwise fairly chamber like fragility of the majority. Be With You is a last minute highlight and one of the warmest moments of the entire score. It's followed by what is a rarity these days, a superb End title Suite, wrapping up and actually turning the major thematic material into something new, not just editing other tracks together. Like Thomas Newman's superb conclusion to All the Little Children, it's a stunning way to finish, resolving the album perfectly and is a ready made concert suite worthy of performance in its own right. Compared to the memorable tunes of Lady in the Water, The Happening is too dark and low key to make for such enjoyable listening, despite the melodically strong highlights. Even compared to Signs or The Village, it isn't quite up there. The cello solos are a great touch, but it doesn't quite have a 'thing' that makes his other Shyamalan scores stand out. Having said that, the moments of lyrical beauty in amongst the more dissonant moments make it entirely worthy of recommendation.
The Happening - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
M. Night Shyamalan is misschien wel hét talent van Hollywood, op Spielberg en Jackson na misschien. Hij gaf ons al klassiekers zoals the Sixth Sense, The Village, Signs, ...
Hij gaf ook ons Lady In The Water, maar die kreeg zoveel bakken kritiek over zich heen dat M. Night Shyamalan er gewoonweg mee wou kappen. Het waren niet alleen kritieken op de film, maar ook kritieken op de man zelf. Geen wonder dat je dat wereldje vaarwel wil zeggen.

Nu komt hij dus met The Happening, een film, zoals hij zelf zegt, "die je naar het kotszakje doet grijpen". Een film, die dus nu al hoog op mijn verlanglijstje staat om te zien.
Maar het verhaal deed me in de verte denken aan "Stad Der Blinden" van José Saramogo. Daarin vertelt Saramogo over hoe in Lissabon de mensen hun zicht verliezen. De regering besluit de blinden dan af te zonderen, want het is besmettelijk, en uiteindelijk volgt het proces van de menselijke degeneratie. De teloorgang van de menselijke waardigheid. Het boek is voornamelijk filosofisch, maar bevat dus wel stof voor een geweldige horrorfilm.
Shyamalan zou het niet met opzet gepikt hebben, maar eerder per ongeluk. Ook de context is anders. Wait and See, zeg ik maar.

Nu, voor de muziek werd de huiscomponist, James Newton Howard aangetrokken. Na The Sixth Sense, The Village mogen we wel zeggen dat hij zich zeker bewezen heeft in Hollywood. Daarna mocht hij ook grote blockbusters als King Kong (weliswaar in ondankbare omstandigheden) componeren. Nu dus weer voor Shyamalan, en hij doet het (alweer, hoe flikt hij dat toch?) met verve.
Hij zit er qua sfeer recht op, de sfeer die essentieel is om een horrorfilm te doen slagen, of te doen vallen. Howard weet perfect hoe hij zijn luisteraars de stuipen op het lijf moet jagen, dat laat hij zien in Main Titles, de eerste track van het album.
Een vrij monotoon geluid, een structureel gedoe dat over de hele soundtrack heen weergalmt. Alle tracks zijn vrij monotoon, maar dat wilt niet zeggen saai. Verre van, dat monotone geluid, gecreëerd door strijkers, zorgt ervoor dat de haartjes in de nek rechtop gaan staan. Hij laat zijn geluid ook evolueren. D.w.z. dat hij ervoor zorgt dat niet heel de track hetzelfde klinkt. De eerste minuut is vrij monotoon, dan komt meer het muzikale in crescendo - vorm naar boven. Maw, hij bouwt op naar een climax. Niet altijd, maar toch vrij vaak. Dat crescendo doorbreekt het monotone.

Hij gebruikt ook veel consonante klanken, wat ik niet had verwacht op dit soort soundtrack.
Dus, Howard verrast weer, en doet waar hij goed in is: zijn muziek bij zijn film doen passen. En niet onaardig ook.
Wie een saaie score had verwacht, krijgt die voor een vierde. Wie een verrassing van Howard had verwacht krijgt die voor 3/4.
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Menace, Cinetrax (Film)
Knife, Cinetrax (Film)
Original Trailer Music, Kevin Christopher Teasley (Film)


Soundtracks uit de collectie: M. Night Shyhamalan Movies

Signs (2002)
Lady in the Water (2006)
Happening, The (2008)
Unbreakable (2000)
Last Airbender, The (2010)
Sixth Sense, The (1999)
Sixth Sense, The (2000)
Village, The (2004)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer