P.S. I Love You


Colosseum (4005939689124)
Varèse Sarabande (0030206689129)
Film | Releasedatum: 22/04/2008 | Film release: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Make Up Kisses3:00
2.Bette Davis Montage1:13
3.You Gotta Be Rich0:52
4.The Cake1:46
5.The Urn2:00
6.Puke/1st Letter2:43
7.Holly Gets Fired0:45
8.Jacket1:27
9.Travel Agent4:04
10.To Eire2:54
11.Reading Letters0:47
12.William On The Lake1:23
13.Kitchen Waltz4:54
14.On The Lake2:29
15.The Kennedys1:08
16.Last Tune0:50
17.Gerry's Fort1:04
18.The Meeting4:31
19.The Kiss1:56
20.Home Again0:33
21.Enough0:39
22.Somebody's Gerry1:43
23.It Was Me3:35
24.Sis Kiss2:38
25.P.S. I Love You1:23
 50:16
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

P.S. I Love You - 08/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
John Powell is een goeie componist, dit was mij al opgevallen toen ik wat animatiescores van hem beluisterde. Antz was een goeie van hem maar ook Happy Feet kon mij boeien. Natuurlijk kende ik John Powell oorspronkelijk niet van Antz maar van de Bourne Trilogie, wat overigens niet meer een Trilogie is want er komt een 4e Bourne film. Hopelijk maakt Powell daar ook weer muziek voor, maar dat ter zijde. Het betreft hier John Powell’s nieuwste score namelijk: P.S. I Love You. Ik vind de score erg mooi gecomponeerd, maar waarom zou je denken…

Dat komt omdat ik fan ben van actiemuziek maar té veel actiemuziek kan ook heel erg irritant zijn, zo vind ik Horton wel leuk maar niet de beste vanwege de drukke melodieën, ook Robots is soms wat aan de drukke kant. En net toen ik dacht dat Powell géén rustige score meer kon maken maakt hij er één! En dat is deze score, hij begint heel liefdevol (track 1) en hij eindigt ook liefdevol met een pianosolo. In track 1 overheerst vooral de xylofoon, een heerlijk instrument als je het mij vraagt. Ik vind John Powell’s prestatie meer dan geweldig, het is een pracht score! Meestal hou ik niet van gitaarsolo’s maar hier kon ik ze juist wél waarderen, soms zaten er wel dingetjes tussen die een beetje wat aan de saaie kant waren maar dan maakte de vrolijke toontjes het weer leuk. De strijkers hebben ook een zachtaardige rol hier, je kan namelijk met strijkinstrumenten alles doen, je kan ze zielig laten klinken zoals met Schindler’s List maar je kan ze ook duister maken zoals bij War of The Worlds. Maar je kan ze ook dromerig maken en lief en dat is iets wat deze score van John Powell ook heeft. Ik vind de score soms wel wat saai maar door de mooie melodieën van de strijkers en soms van de gitaar vind ik dit album geslaagd.

Veel over deze score weet ik eigenlijk niet te schrijven. Om nou elke track op te schrijven en te zeggen wat ik er van vind is voor mij iets te veel van het goeie (het zijn 25 tracks). Maar ik kan de tracks wel in stukjes verdelen. Zo vind ik bijvoorbeeld de laatste 3 tracks zeker de moeite waard. Laat ik het zo formuleren: Het begin is geweldig en straalt veel rust uit, het eind is ook geweldig en maakt het album tot 1 geheel. De tracks die er tussen in zitten vind ik ook mooi maar soms gaan ze wat vervelen omdat het alleen maar lief is. Maar zo’n score is ook geweldig, dit deed met denken aan John Williams zijn score voor The Terminal in 2004. Nu zijn we 4 jaar verder en hoor ik weer zo’n lieve score. Sommige deuntjes deden me wel denken aan The Holiday maar dat mag vind ik. De xylofoon deuntjes (het hoofdthema) hoor je meerdere keren terug zoals bijvoorbeeld in track 23 (tegen de 2:05 aan). Dit thema is erg mooi en kan je met verschillende instrumenten naspelen, het hoofdthema word vooral gespeeld door de xylofoon maar ook de strijkers neuriën als het waren het melodietje mee. Ook de gitaar kan het hoofdthema heel mooi en rustig spelen. Een waardering geven voor deze score is dan ook niet zo moeilijk. Ik geef het een 8. Niet een 10 of een 9 want we hebben beter van John Powell gehoord maar een 7 of een 8 is het zeker waard. Ik kies dan toch voor de 8 omdat het hele rustige muziek is om naar te luisteren. Zelf heb ik de muziek soms op staan tijdens het leren van mijn eindexamens die er overigens alweer bijna opzitten. De score geeft veel rust en dat heb ik soms in mijn leven wel eens nodig, het hoeven niet altijd onwijs grote composities te zijn met allemaal aparte instrumenten. Het is geen Pirates of the Caribbean compositie of een Lord of the Rings compositie, het is een rustig gecomponeerde score gemaakt door John Powell. Een man van wie ik tot nu toe alleen nog maar luide, actiemuziek had gehoord maar hij bewijst hier het tegendeel met deze score. P.S. I Love You kan ik beschrijven als een rustgevende score (hoe vaak heb ik dat wel niet gezegd) waarvoor ik een 8 uit deel. Zeker een aanrader voor de mensen die van rustige scores houden!
P.S. I Love You - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Romantische uitstapjes van componisten zijn vaak erg te waarderen. Hans Zimmer deed dat al met zijn The Holiday en bewees daarmee nogmaals dat niet alleen actiemuziek tot z'n euvre behoort. Weinig componisten die zich grotendeels wagen aan actiemuziek, durven de gok te nemen voor een romantische komedie. John Powell durft alles en dat bewijst hij op zijn beurt met dit adembenemende album P.S. I Love You.
Direct wanneer je het album start neemt Powell je mee op een muzikale reis met de meest uiteenlopende en prachtige thema's. Het hoofdthema van P.S. I Love You word ook onthuld en gespeeld door een xylofoon. Dit thema keert in diverse tracks in verschillende stijlen en ritmes terug. De tweede track 'Bette Davis Montage' geeft een kleine deja-vu naar The Holiday door het gitaarspel, maar al snel is duidelijk dat we hier te maken hebben met een track van John Powell. Track nummer 5 ('The Urn') is een van die nummers die met hoofd en schouders boven alles uitsteekt. Het dromerige thema wat heerlijk voort kabbelt op 0.30, na een prachtig stuk gitaarsolo is een goddelijk stukje filmmuziek. Het tweede gedeelte van het nummer lijkt verdraaid veel op een passage van Howard Shore. De fluit die hier de hoofdrol speelt geeft je eventjes het The Lord Of The Rings gevoel.
De elfde track ('Reading Letters') is ook een van die betere tracks van het album. Weliswaar een korte speelduur, maar niet te versmaden. Het zachte getokkel van violen, het thema, de gitaar. Een volledig pop-nummer glijdt uit je speakers. En alsof dat nog niet genoeg is, worden we in de volgende track 'William on The Lake' getrakteerd op het al eerder gehoorde hoofdthema van P.S. I Love You, maar dan met het volledige strijkorkest erachter. Hemels mooi!

'On The Lake' start met het hoofdthema, gespeeld door de strijkers. Het enige wat je hierbij kunt doen is wegdromen....en nooit meer wakker worden. Al snel neemt het nummer een clowneske wending en blijkt de toevoeging van een clavicimbel (die de akkoorden speelt) een gouden greep. Hierdoor klinkt de muziek krachtig, vol en mooi. Verwacht dan ook geen synthesizers op dit album van Powell, want 90% van de muziek is gespeeld door een real-live orkest. En dat werpt ook z'n vruchten af in 'Last Tune', waar een keyboard dromerig meespeelt met de strijkers. Het emotionele nummer 'Somebody's Gerry' is erg indrukwekkend. Het pianospel en de strijkers vormen een prachtig duo en laten je steeds meer afdwalen naar dromenland. De laatste track, met dezelfde naam als de prent, is een waardige afsluiter van een zeer bijzonder album van een componist waarvan je dat niet 1,2,3 zou verwachten.

Met P.S. I Love You bewijst John Powell meer dan ooit dat hij ook thuis is in dit genre film. Een heerlijk album waarbij je van track 1 t/m 25 wegdroomt, luistert en huivert. Soms werkt de speelduur van de tracks een beetje tegen, maar iedere keer genieten van de opbouw van de nummers is zeker geen straf. De strijkers, het prachtige gitaarspel, het dromerige Howardiaanse pianospel en een snufje elektronica hier en daar maken dit tot een andere soort Powell. Maar wel eentje die je zeker niet mag missen. Stukken beter dan The Holiday van Zimmer door z'n veelzijdigheid, simpelweg een ontzettend lekker album voor op een rustig avondje. Een topper!
P.S. I Love You - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Wat hebben Jumper, Hancock en the Bourne Trilogy gemeen? Goddelijke actiemuziek, voorzien van John Powell. Dus ik vond het enigszins verrassend dat hij deze romantische komedie mocht voorzien. Maar hij had ervaring, Two Week Notice. En ook verzorgde hij met Zimmer Kung Fu Panda, een leuke score, en Antz, en op zich Ice Age 1 en 2 en Happy Feet. Dus, hij had zich eigenlijk al bewezen, maar Two Week Notice vond ik enigszins maar wat zeemzoeterig. Het is ook lang geleden dat ik de score gehoord heb, dus echt veel kan ik me niet herinneren.
Dan maar eens wagen aan deze P.S. I love You. In de hoofdrol zien we Gerard Butler, beter bekend als "The Phantom" of nog beter bekend als King Leonidas, uit 300. Verrassend, maar zo kan hij zich bewijzen, dat hij wel degelijk een goede acteur is.

Deze score is verfrissend maar niet vernieuwend. Dat is het eerste wat je er van kan zeggen. De muziek is harverwarmend, de gitaar heeft doorheen de score een belangrijke rol. En het past direct bij het soort film (romantisch). Het is vrolijk, romantisch, en het ligt heel lekker in het gehoor. Je geniet van dit album, het maakt je zelfs vrolijk.
Daar is het verfrissend, omdat we enigszins toch platgebombardeerd worden door actie -, science fiction -, en horrorscores. Vernieuwend, niet echt. Maar wanneer is een score voor deze filmen wel vernieuwend?
Soms dreigt deze score zelfs te verdrinken in zijn eigen zeemzoeterigheid, te melig. Maar Powell slaagt er grotendeels in om zijn score een warmte mee te geven. Het is ook een hartverwarmende score.

Maar hier valt me iets op wat me eigenlijk ook eerder is opgevallen. Powell schrijft goede thema's, maar momenteel zijn vrij weinig van zijn thema's bekend bij het grote publiek. Sterker nog, Powell entertaint op het ogenblik van het luisteren, maar als de score gedaan is, glijden zijn scores weg, je herinnert er je nog vrij weinig van. Scores zulk als The Bourne Trilogy laten wel een indruk na, maar scores als deze, of Ice Age, die glijden na het luisteren weg, in de vergetelheid, om het zo te zeggen. Hier is dat ook het geval. Het is een mooi, melig, soms te, maar over het algemeen hartverwarmend album, maar na het beluisteren kan ik het niet zo direct na neuriën. Waarschijnlijk zal het aan mij liggen, maar toch, dit album is vrij nietszeggend in het oeuvre van Powell. Is het daarom minder waard? In zekere zin wel, en ook qua kwaliteit, maar om het daarom straal te negeren, wel, zeker niet. Toch, mocht je kiezen tussen een Romantische Powell of een Actie - Powell, wel, geef mij dan maar de Actie - Powell. Want daarin is hij wel heel sterk. Maar als hartig tussendoortje is een Romantische - Powell een heel goed alternatief dan een Zimmer die op routine draait.
P.S. I Love You - 10/10 - Recensie van Mitchell , ingevoerd op (Engels)
John Powell is realy one of my favourites composers, he is very good in action music but also in peaceful music. I like violins and percusion but i don't like guitars. But when John Powell use this guitar it is different. In Two Weeks Notice it was different and nice. In P.S. I love you he's doing the same! The Guitar is beautiful and the piano is beautiful too. He makes this emotional score very good in this score voor the romantic movie: P.S. I love you.

First, sorry for my bad English.

The Numbers are all very good and not boring. Not 1 number is boring every number hase his own quelity. Powell did an great job. My favourite numbers are:

1: Make Up Kisses
An number with an great time, namely: 3:00 minutes. And that is very good!
The number hase the Main Theme from P.S. I love you, an great Theme that you hear all the time in the movie. I like it so much! It is an great silence Theme with an xylophoon and much violins. Great!

2: Bette Davis Montagne
This number is great too.
An number with different things. Much guitars and violins of course. And of course the percusion but not so hard. Only on the background you hear some percusion, and that is so good. Powell is an composer of percusion (Bourne, Mr. & Mrs. Smith) but he can make peaceful music too!

5: The Urn
An Romantic number with guitars and violins of course. And the happy xylophoon.
An great number but all the numbers are very good. On the end of this number i must think to The Lord of the Rings. It hase a bit Lord of the Rings. Very good also!

23: It was me
An great number with much violins. Powell let use (let me) see that he is an good composer of filmmusic. You hear that wonderfull theme (in a bit magic style), very good!

25: P.S. I Love You
An good number, you hear the Theme on the piano.

Conclusion:
Very good scoring from John Powell, he makes the movie a lot better with his music. An 9 is my note. Nothing more because Powell hase better albums like The Bourne scores. But this one is very romantic, very beautiful and i am glad i listen to this score. The piano theme remind me of the score: Two Weeks Notice but that is of course possible...Powell makes the music for that film too. He makes in the year 2008 a lot of music. Example: Hancock was very good! But don't forget his work for the movie Horton Hears a Who and of course the great score: Kung Fu Panda. His work was great for that animation movie. Together with Hans Zimmer he makes that movie great but we're going back to P.S. I love you. An great movie with great music. In the movie i regonize the music from Powell. It reminds me from Thank you for reading my revieuw...till the next time!
Original Motion Picture Score
Music Composed by John Powell
(The Bourne Trilogy, Happy Feet, Two Weeks Notice, How To Train Your Dragon)

Holly Kennedy (Hilary Swank) is beautiful, smart and married to the love of her life — a passionate, funny and impetuous Irishman named Gerry (Gerard Butler). So when Gerry’s life is taken by an illness, it takes the life out of Holly. The only one who can help her is the person who is no longer there. Nobody knows Holly better than Gerry. So it’s a good thing he planned ahead.
Before he died, Gerry wrote Holly a series of letters that will guide her, not only through her grief, but in rediscovering herself. With Gerry’s words as her guide, Holly embarks on a touching, exciting and often hilarious journey of rediscovery in a story about marriage, friendship and how a love so strong can turn the finality of death into a new beginning for life.
Holly’s mother (Kathy Bates) and best friends, Sharon (Gina Gershon) and Denise (Lisa Kudrow), begin to worry that Gerry’s letters are keeping Holly tied to the past, but, in fact, each letter is pushing her further into a new future.
Trailer:





Trailer:





Andere soundtrack releases van P.S. I Love You (2007):

P.S. I Love You (2007)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer