Driftwood


BSX Records (712187883320)
Film | Releasejaar: 2008 | Film release: 2006 | Medium: CD
Beperkte oplage: 1000 exemplaren
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Main Title3:21
2.Nightwalk2:03
3.The Gauntlet2:00
4.Nightwalk #22:21
5.FallenImmaculate Mess3:53
6.Nightwalk #31:45
7.The Hole1:44
8.David And Myra0:45
9.Captain Kills Doc2:30
10.David In The Hole2:11
11.Welcome To My World2:19
12.Way RadioThe Devil Roosevelt3:46
13.Finding Jonathan1:16
14.Jonathan’s Death2:17
15.The Wrath Of Jonathan4:17
16.Epilogue1:05
17.Set Me FreeSplit Window (Tad Jacobs & Bobby Alt)3:38
 41:10
Schrijf zelf je recensie

 

Driftwood - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
Driftwood is een horrorfilm, die zich afspeelt in een soort heropvoedingskamp voor jongeren, genaamd Driftwood. Hier wordt de jonge David door z'n ouders naartoe gestuurd als hij niet meer te handhaven is vanwege z'n schuldgevoel over de dood van z'n oudere broer. Dit kamp wordt geleid door de sadistische kapitein Kennedy en zijn hulpje Yates. Er schijnen ook nog jongeren binnen te komen die er daardoor niet weer leven uit komen. En David ondervindt daarvan de gevolgen...

De muziek bij deze horrorfilm is van William Ross, die hiermee een uitstapje maakte in een heel ander genre als waarmee hij bekend is geworden. Daarnaast werkt Ross vaak mee met andere componisten, als arrangeur, orchestrator of dirigent, zoals voor Alan Silvestri en John Williams. Ook heeft hij samengewerkt met bekende popartiesten als Celine Dion, Andrea Bocelli en Michael Jackson. Hij staat bekend als een symfonische componist.

Zoals gezegd, Driftwood is een horrorscore. Maar Ross heeft daarbij niet naar de standaard horror-trukendoos gegrepen. De muziek bevat dan ook vrijwel geen creepy effecten van jankende violen, zingende zagen, heftige atonale klanken of schrikeffecten. Ook de moderne truuks van elektronische effectsampling vind je relatief beperkt terug in deze score. Veel van de klanken die Ross toepast zijn wel degelijk elektronisch, maar die worden verder nauwelijks op een specifiek creepy manier
gesampled met stemeffecten en dergelijke, zoals vele horrorcomponisten tegenwoordig doen.

De score opent met een stevige, fraaie track, die het thema brengt. Dit is melodieus en wordt met stevige klanken van de elektrische gitaar omlijst. De voornamelijk orkestrale muziek zorgt voor een bombastisch klinkende volle underscore, waarop de piano z'n fraaie klanken uitwaaiert. En met de volle slagen van de elektrische gitaar krijgt de muziek een strakke, stoere kleuring.
Vanaf de tweede track neemt de spanning toe. De melodieën worden dan duidelijk minder. Wel komt af en toe het fraaie pianomotief uit de openingstrack terug. Ook worden soms de gitaarklanken wat meer uitgesproken. Maar het is vooral de underscore die de hoofdrol gaat spelen. Soms traag, soms wat vlotter, maar meestal is die muziek behoorlijk harmonisch ingevuld en daarmee goed beluisterbaar voor de gemiddelde filmmuziekliefhebber.
Over die underscore heeft Ross dan gitaar- of pianoklanken gezet, waarbij hij ook niet uit de weg gaat om allerlei klanken op die underscore te plaatsen. Die klanken geven een nogal ijzig effect aan de muziek, vanwege de galm die aan die klanken gekoppeld is. Veel tracks zijn op deze manier van de nodige extra spanning voorzien.
Het zijn vooral deze ijzig galmende effecten op de harmonische underscore die de kleur van de score bepalen. En die kleur is voor een horrorscore helemaal niet slecht. Vooral de harmonische klanken van de underscore zorgen voor een goed beluisterbare score, waarbij de motieven op piano en soms de gitaar voor fraaie momenten zorgen. De ijzige effecten doen dat zonder meer niet teniet, maar geven een bepaalde afstandelijkheid aan de muziek, die het een zekere koelheid geven die je eigenlijk wel 'coolheid' kunt noemen.

Het score-album bevat een aantal songs. De band Immaculate Mess zingt de song 'Fallen', wat een stevige rocksong is, die prima in de smaak valt. Het is een beetje in de stijl van vroegere symfonische rockbands als Foreigner of Europe. Ook de song '2 Way Radio' is zo'n prima beluisterbare symfonische rocksong in diezelfde stijl als de voorgaande song.
Het album sluit af met de derde song. Dit is de ruigste van de drie rocksongs en valt het minst in de smaak. Deze song past ook het minst bij de score die als geheel best rustig en stijlvol is.

Kortom, met de score voor de horrorfilm Driftwood heeft William Ross een prima beluisterbare score afgeleverd. En score zonder schrikeffecten, zonder atonale of zwaar dissonante klanken en zonder creepy sampling. De openingstrack van deze score is zelfs bijzonder fraai. Ook twee songs zijn prima te beluisteren, maar de afsluitende song valt nogal tegen. De waardering voor de score en de songs komt samen op het voor een horrorscore hoge aantal van 69 uit 100 punten.
Driftwood - 06/10 - Recensie van Wilco de Jong, ingevoerd op (Nederlands)
William Ross (Her Majesty, Tuck Everlasting, Ladder 49) werd door Tim Sullivan ingehuurd om de soundtrack voor Driftwood te schrijven. Sullivan schreef over Ross' filmmuziek het volgende: "Sensitive, gentle, frightening, soothing, sparse, rich... this score IS the heart and soul of DRIFTWOOD." En, inderdaad, de muziek is niet veel meer dan het hart en de ziel van een stuk wrakhout.

Eentonig, elektronisch, saai en ongeďnspireerd dobberen de nummers het ene oor in en het andere weer uit. Wat gepingel op de piano, wat gepingel op de gitaar, wat elektronische sfeer- en spookmuziek, wat beats, en de gedoodverfde "strijkers" voor wat niet-ontroerend drama maken deze soundtrack maar behoorlijk oninteressant. Thema's zijn er amper of niet. Het is een typische moderne spooky thriller-underscore.
The Reaping van John Frizzell (2007) doet zeer sterk denken aan deze muziek van Ross, maar is toch zeker beter. Overigens zijn zowel Driftwood als The Reaping voor mijn gevoel derivaten van Jennifer 8 van Christopher Young (1992), dat melodieuzer en gevarieerder is.

De film zal wel gebaat zijn bij William Ross' score, maar om Driftwood nou los te gaan beluisteren... Besteed je tijd liever aan iets anders.

Oh ja, er staan ook nog drie popnummers op.

Soundtracks uit de collectie: Limited Editions

It's a Mad, Mad, Mad, Mad World (2011)
Jaws 3-D (2007)
Vanechka (2007)
Surf's Up (2008)
Lure of the Wilderness (2009)
Bone Eater (2009)
Warriors, The (2013)
Return of a Man Called Horse, The (2003)
Tintin au Cinéma (1998)
Legend (2012)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer