I Am Legend


Colosseum (4005939687823)
Varèse Sarabande (0030206687828)
Film | Releasedatum: 15/01/2008 | Film release: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.My Name Is Robert Neville2:51
2.Deer Hunting1:17
3.Evacuation4:27
4.Scan Her Again1:42
5.Darkseeker Dogs2:17
6.Sam's Gone1:48
7.Talk To Me0:56
8.The Pier5:17
9.Can They Do That?2:09
10.I'm Listening2:10
11.The Jagged Edge5:16
12.Reunited7:50
13.I'm Sorry2:22
14.Epilogue4:13
 44:34
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

I Am Legend - 06/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
In ‘I Am Legend’ (regie: Francis Lawrence) is Will Smith de laatste man in New York, maar hij is niet alleen. Zombie-achtige mensen en zijn hond zijn ook in de stad, evenals vele inheemse en uitheemse dieren. Wanhopig doet hij een poging om een berucht kankervirus – vooraf bejubeld, maar desastreus gebleken – tegen te gaan door middel van een antivirus. Het wil echter niet zo schorten en als in Robert Neville’s (Will Smith) “privéleven” ook nog eens van alles misgaat, is de man goed eenzaam. Maar gelukkig komt net dan zijn tegenspeelster, Anna (Alice Braga), ten tonele. Voor de muziek werd James Newton Howard ingehuurd, een keuze die geheel voor de hand liggend was. Zijn samenwerking met M. Night Shyamalan had (en heeft) hem veel kennis laten opdoen van het thriller/horror-genre. Hij moest de muziek delen met cultfiguur Bob Marley.

James Newton Howard heeft al lang naam gemaakt in Hollywood net zijn films voor M. Night Shyamalan en heeft derhalve titels als ‘The Sixth Sense’, ‘The Village’ en ‘Lady in the Water’ op zijn naam staan. Naast deze bekende en productieve samenwerking, zijn ook ‘Dinosaur’, ‘Blood Diamond’, ‘Snow Falling on Cedars’ en ‘King Kong’ van James Newton Howards hand. Samen met Hans Zimmer maakte hij nog weer eens indruk met ‘Batman Begins’. (Het einde van) 2007 was bijzonder druk voor Newton Howard, met naast ‘I Am Legend’ ook ‘The Water Horse: Legend of the Deep’, Michael Clayton’, ‘The Lookout’ en ‘Charlie Wilson’s War’. Het waren stuk voor stuk bijzondere scores in de mans oeuvre.

De stijl
Vooraf gezien waren de verwachtingen hoog wat betreft de muziek voor I Am Legend. Varèse Sarabande omschreef het als één van Howards beste scores. Een des te grotere ontgoocheling viel menig bioscoopbezoeker ten deel, toen bleek dat de muziek haast geheel uit de film geschrapt was. Op af en toe een pianoversie van het hoofdthema na, was er haast niks te horen. Rampzalig. Dit alles bleek een grove inschattingsfout te zijn geweest van Francis Lawrence. ‘I Am Legend’ is zijn derde film en hoewel hij ook muziekclips regisseert, kent hij duidelijk het belang van filmmuziek niet.
De stijl van ‘I Am Legend’ weergeeft prachtig de eenzaamheid van Robert Neville en het verdriet. Het brengt je niet mee terug naar de film – ‘raad eens waarom’ –, maar spreekt desondanks wel. Een innemend en desolaat hoofdthema (“My Name Is Robert Neville”) komt gedurende het album terug. Vaak vertolkt door een solo piano en de strijkers, waar de nadruk vooral op de violen ligt, ligt het thema de piano water beter. De piano beschrijft beter de eenzaamheid, het desolate gevoel.

Toch is het niet alleen violen en piano wat ‘I Am Legend’ siert. Geregeld keert een koperblazer eenzaam terug. Een statige trompet legt het echter af tegen de solo hoorn. De trompet bezorgt een wat militair gevoel, wat terugslaat op Neville’s verleden. Maar de inzet van een solo trompet en niet een ‘bataljon’, maakt Newton Howards bedoelingen wel weer duidelijk. De strijkarrangementen zijn typisch James Newton Howard. Deineinde, hoge violen kabbelen rustig voort en brengen vaak het hoofdthema.

De tracks

01. My Name Is Robert Neville
Deze track introduceert het krachtige hoofdthema van ‘I Am Legend’. Het begint met een solo trompet, die volhoudt tot 0’33. Dan nemen de strijkers het over, later aangevuld door het koor en een harp. Van 1’15 tot 1’39 is er de pianoversie van het hoofdthema. Vanaf 1’23 mengt een trompet zich bij de piano. Van 1’40 tot 1’55 een hoornvariant op het hoofdthema. Hij wordt weer afgewisseld door de trompet, die tot 2’09 speelt. Ondertussen mengen er wat woeste synthesizers in. Het orkest doet nog een poging om zich te redden, maar de trompet – die vanaf 2’32 weer speelde – en de strijkers weten het niet te winnen en de track eindigt. De strijd tussen natuur en technologie?

02. Deer Hunting
Een wat vage scène in de film. De jacht wordt verder niet meer aangehaald in de film, evenmin als de muziek. Vanaf 0’16 mengen de synths zich weer, nadat de piano een schommelend melodietje brengt, afwisselend tussen zacht – hard – zacht – hard. Vanaf 0’21 duidelijker te horen. Vanaf 0’35 mengt een woeste percussiemelodie zich. Samen met de opkomende strijkers doet het geheel nogal ‘Batman Begins’-achtig aan. Underscore.

03. Evacuation
De evacuatie van New York, emotioneel en desolaat. Net zoals de muziek. Voor de eerste keer duidelijk cello’s en bassen, al klinken ze niet helemaal ‘natuurlijk’. “Evacuation” herbergt een mooie variatie op het hoofdthema. Vanaf 0’32 koorgezang. Vanaf 1’11 weer de trompet, die het koor verdringt, die op sommige momenten de trompetpartijen van Hans Zimmer lijkt te imiteren. Vanaf 2’01 komt een twijfelende percussie opzetten, met vanaf 2’14 de solo hoorn. Vanaf 2’43 of een hoge hoor of een trompet. Een haast a capella koor is er omstreeks 3’14. Toch blijven de strijkers nooit lang weg. Mooie toevoeging is omstreeks 3’47 met een glockenspiel.

04. Scan Her Again
Het gedoe rond de toelating van Neville’s vrouw, die ook hoopt gered te worden, is vrij oninteressant. Dit keer een samenspel van de piano en de trompet, rond 0’38. Emotioneel. Een eerste hoogtepuntje.

05. Darkseeker Dogs
Honden bleken immuun tegen het virus door de lucht, maar niet als ze er mee in aanraking komen. Jammer voor de honden van de ‘Darseekers’ en nog erger voor Neville en Sam. Koper, percussie en vluchtige strijkers brengen spanning. Vanaf 0’45 een eruptie van percussie, vermengd met wat koper. Rond 1’02 een Lord of the Rings-achtige trompetuitbarsting. Na 1’20 is het weer wat rustiger. Verloopt verder nogal raar.

06. Sam’s Gone
Ja, ook Sam moest aan het virus geloven. Neville zit nu zonder zijn hond en hij is eenzaam. Het hoofdthema komt wederom naar voren, met rond 0’30 koper die zich bij de strijkers voegt. Ook met zachte pianoklanken, zoals die in de film hoorbaar zijn. Mist de kracht van “Scan Her Again”, ondanks het koor, dat vanaf 1’18 duidelijk hoorbaar is.

07. Talk To Me
Erg kort, met zijn 0’55. Nog meer underscore dan “Deer Hunting”. Niet hoorbaar in de film en dat is misschien niet eens zo erg.

08. The Pier
Tot nog toe de langste track. Dit duidt gelijk de tweedeling van ‘I Am Legend’ aan. Vanaf 0’51 zet het koor groots(er) in (dan al het geval was). Toch is het minder sterk dan “Tarawa” van ‘Snow Falling on Cedars’. Rond 3’20 is er een solo sopraan, met sterke vergelijkingen naar Lord of the Rings van Howard Shore. Ook de hoorn, vanaf 2’33, doet aan LotR denken. Toch behoudt James Newton Howard een heel eigen sfeer. Rond 4’21 wordt het allemaal al weer minder en blijkt ook deze track niet consistent te zijn.
Het geheel is (wederom) niet duidelijk in de film aanwezig en gezien de scène ook wat overdreven en aangezet, of juist weer niet krachtig genoeg. Tweestrijd.

09. Can They Do That?
Een synthesizer geluid begint deze track. Vanaf 0’15 brengt de piano een mooi nieuw thema, maar deze is niet zo sterk als het hoofdthema en lijkt vooral de wanhoop uit te drukken. Vanaf 0’27 is er kortstondig pianospel tussen de piano en een houtblazer (hobo of klarinet). Sporadisch worden er strijkers toegevoegd, incluis de baspartijen.

10. I’m Listening
De eenzame piano brengt het breekbare hoofdthema. Eenzaamheid ten top, hoe ironisch het ook mag klinken. Het mag een wonder heten dat dit nog niet eerder is gebeurd op het album. Rond 1’11 brengt de piano een variatie op het hoofdthema. Rond 1’37 zijn er wat ‘vlaagjes’, of ‘zuchtjes’, op de achtergrond. Emotioneel. Ondanks alles toch een nieuw hoogtepunt.

11. The Jagged Egde
Standaard begin met synthesizers. Vanaf 0’40 ongeveer voegen koper en percussie in. Actie, maar voorspelbare en saaie actie. Het geheel lijkt op ‘Blood Diamond’, maar dan zonder de etnisch Afrikaanse percussie. Wat overblijft, is een zielig hoopje. Vanaf 2’47 voegt een koperlijn zich toe, maar ook dit weet niet te boeien. Rond 3’45 gillende violen, waarna allerlei hoeken van het orkest zich toevoegen en zich laten gelden. Wordt naar het einde toe (dus) wel steeds beter. Rond 4’35 is het mooie actiemuziek, waar zeker vergelijkingen zijn te trekken met ‘Batman Begins’. Een track waar geen einde aan lijkt te komen en jammer van het begin.

12. Reunited
Nee, dan “Reunited”. Met een duur van 7’50 duurt deze track gevoelsmatig nog langer. Rond 0’30 is de actie uit “The Jagged Edge” weg en is er weer ‘rust’, zover dat nog aanwezig kán zijn. Mooi is het koor wat zich toe heeft gevoegd. Met de strijkers vanaf 1’30 voelt het weer wat vertrouwd aan, al moet dat vertrouwen van Howard Shore komen. Vanaf 2’12 is het koor weg, om tien seconden later weer op te duiken. Let vooral op de mannenstemmen die onder de vrouwenstemmen liggen. Vanaf 3’03 een korte versie van het hoofdthema, door ‘de’ houtblazer.
De track wordt verder heen en weer geslingerd tussen emoties. Tot 3’30 spanning, om daarna weer het mysterieuze koor erbij te roepen. Deze, enigszins dreigende, sfeer wordt behouden. Vanaf 5’39 breekt het echter open en wordt het weer desolaat en treurig, droevig. Rond 6’21 een solo cello, die echter niet in het plaatje past. Rond 6’45 komt hij weer naar voren. Rond 7’28 treedt de trompet weer naar voren, zonder begeleiding.

13. I’m Sorry
Weer geheel in het thema van de film: desolaat. Al gelijk komt de piano traag naar de voorgrond en brengt wederom een nieuw thema. Het wordt niet meer aangehaald verder; waarschijnlijk kent Newton Howard de kracht van zijn hoofdthema. Rond 1’50 weer de trompet, die de track uitblaast.

14. Epilogue
Start ook weer met de houtblazer. Verfrissend, maar te laat om het verder nog te redden. “Epilogue” herbergt dezelfde stijlkenmerken als de rest van het album: de solo trompet, strijkers en het magnifieke hoofdthema. Vanaf 2’40 voegt ook het bekende koor zich weer in de track. Tot dan toe is de piano de grote afwezige. Daardoor niet geheel representatief voor de rest van het album.

Conclusie
De bewering van Varèse Sarabande dat dit één van James Newton Howards besten is, is voorbarig en ongegrond. De twee lichtpuntjes zijn het hoofdthema – één van de beste van de afgelopen tijd – en de symbolische trompet.
Deze emotionele muziek herbergt kenmerken van Lord of the Rings, maar als we het in het oeuvre van Newton Howard zoeken, mag dat toch vooral ‘King Kong’ zijn. Francis Lawrence heeft onrecht gedaan aan de muziek van James Newton Howard en ook dat kleurt mijn mening. Het hoofdthema ten spijt.
I Am Legend - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Het filmjaar 2007 werd afgesloten met de premieres van een aantal grote kassuccesen. 'The Golden Compass' is een voorbeeld. Deze film kreeg een fantastische score door Alaxandre Despat evenals 'I Am Legend', waarvoor James Newton Howard de muziek schreef. Echter is het kwaliteitsverschil qua films groot. 'The Golden Compass' was wat mij betreft een vermakelijke film terwijl 'I Am Legend' blijft steken bij een dun verhaal met te weinig emotie. Tevens heeft het eerste deel van de film te kampen met enkel schrikeffecten zonder enige spanningsopbouw. Het tweede deel van de film is wat dat betreft iets beter, maar dan wordt de nek omgedraaid door een vooral ongeloofwaardig slot. Misschien zit het hem er ook wel in dat de muziek van James Newton Howard, wie het vorige jaar al subliem afsloot met 'Water Horse: Legend of the Deep' en nu het jaar goed begint met deze score, nauwelijks gebruikt wordt. Francis Lawrence wilde hiermee blijkbaar de 'leegheid' van de film aanduiden. Enkel de pianosolo komt mooi vol naar voren. Voor de rest is de muziek geschrapt of is die haast niet te horen in de film. Doodzonde want de, door Varèse uitgegeven, soundtrack is prachtig! Een korte beschrijving van alle tracks. (let op: enkele spoilers)

1.) My Name Is Robert Neville
De tracknaam geeft gelijk aan hoe weinig muziek er in de film zit. Wanneer we de scène zien waarin Rober Neville(Will Smith) voor het eerst opzoek is naar meer overlevende mensen is er al zeker een kwartier van de film voorbij. Desalniettemin is de muziek fantastisch. Newton Howard opent direct met het hoofdthema en deze wordt superieur uitgewerkt. Waar de track begint met een solo voegen meer instrumenten zich toe en als klap op de vuurpijl valt er ook nog even te luisteren naar een koor. Tevens horen we de uitwerking van het hoofdthema als pianosolo zoals deze het opvallenst is te horen in de film. Aan het einde van de track voegen enkele synthesizereffecten zich toe wat de boel een beetje verpest. Toch kunnen we spreken van superieure track.

2.) Deer Hunting
Deze track komt als ik het niet verkeerd heb niet in de film voor. Wanneer Robert aan het jagen is op dieren horen we geen muziek. Geen ramp, want zo hoogstaand is deze track ook niet. Newton Howard laat wat pianonoten horen met er doorheen synthesizer effecten en een drum op z'n plaats voor de spanning. Leuk, maar niet fantastisch.

3.) Evacuation
Goede muziek bij misschien wel het enige pluspunt van de film. De film kent namelijk een aardige opbouw doordat gedurende de film steeds flashbacks te zien zijn van de evacuatie van New York. De muziek die te horen is om met de deur in huis te vallen prachtig. We horen prachtige strijkers op z'n Howard's die tevens doen denken aan andere werken van de Amerikaanse componist. Af en toe voegt het koor zich op een prachtige manier toe. Het hoofdthema is te horen in volle glorie en ook op de thematische uitwerking van de track is niks aan te merken. James Newton Howard op zijn best!

4.) Scan Her Again
En het is nog niet afgelopen hoor! Met veel plezier valt er in deze track weer te luisteren naar het emotionele hoofdthema. Deze keer door de piano, wat garant staat voor kippenvel. Af en toe voegen wat strijkers zich toe op de achtergrond zoals we vaker horen bij Howard en het verveelt nog steeds niet.

5.) Darkseeker Dogs
Na alle rust en emotie word je direct wakker van deze spanningsopbouwende track die direct begint met een keiharde trommelslag à la 'Signs'. De spanning zit er direct in en de track gaat dan ook verder met sublieme actiemuziek en spanningsopbouw. Misschien ligt het aan mij, maar ik heb de muziek niet gehoord in de film (kan ook aan het volume van de muziek in de film liggen).

6.) Sam’s Gone
Nee, we hebben het hier niet over een track uit 'The Lord of the Rings', maar nog altijd over de soundtrack van 'I Am Legend'. Robert is na een spannende actiescène zijn hond met de uiterst originele naam Sam kwijt geraakt en zo dus zijn enige sociale contact. Dit betekent dus een heerlijke emotionele track zoals we er al genoeg hebben gehoord. De strijkers spelen de hoofdrol in de track die eigelijk alles behalve vernieuwend is. Toch weet de track je met onder andere het verslavende hoofdthema je weer te vermaken.

7.) Talk To Me
Ook deze score bevat korte tracks die niks toevoegen en niet eens voor luiserplezier zorgen, aangezien je je ergert aan de speelduur van de track. Dit is een prima voorbeeld. De strijkers die we horen in de track vallen te beschrijven als underscore en daaruit blijkt meteen waarom de track niks te bieden heeft en beter van de cd afgehaald kan worden.

8.) The Pier
James Newton Howard laat weer het beste van zich horen in deze mysterieuze en grootse track. Een groot koor zorgt voor beide elementen. Nog mysterieuzer wordt de track als we een vrouwenstem horen die solo gaat bij 3.20 en die even een déjà vu geeft naar Howard Shore's muziek voor de LOTR trilogie. Voor de rest is er niks op de mysterieuze track aan te merken die af en toe nog eens flink de spanning opbouwt.

9.) Can They Do That?
Howard introduceert in deze track een nieuw pianothema. Deze raakt je minder dan het hoofdsthema maar weet gelukkig wel te vermaken en de afwisseling is natuurlijk noodzakelijk voor een goede soundtrack. Het thema is zoals de meeste thema's van Howard. Strijkers op de achtergrond die af en toe mooi naar voren komen en op de voorgrond een prachtige pianomelodie.

10.) I’m Listening
Het is moeilijk te schrijven over een track die niets vernieuwends biedt. Dat is deze track. Het hoofdthema wordt op een prachtige manier herhaald en ditmaal zonder strijkers op de achtergrond. Hierdoor wordt de leegheid op een goede manier weer gegeven. Howard herhaalt zijn hoofdthema vaak, maar het is dan ook een geweldig thema dat gewoonweg niet verveelt.

11.) The Jagged Edge
Qua actie is Howard wat minder origineel voor deze score. In deze track horen we zijn actie volop en wat we volop horen zijn enkel slaginstrumenten(soms met wat koper). De actiemuziek doet het goed in de film maar vermaakt wat minder op de cd. Gelukkig, naarmate de track vordert voegen meet instrumenten zich toe waardoor de actiemuziek wat vermakelijker is.

12.) Reunited
In deze track keert de rust weer helemaal terug. Een groot koor zorgt voor kippenvel en een beetje extra emotie. Af en toe een déjà vu zorgt er niet voor dat de muziek niet vermaakt wat dat doet de track zeker wel. De track is moeilijk te beschrijven, maar een positief beoordelingswoord zegt misschien al genoeg. De thematische opbouw is ook in deze track goed en dat er af en toe spanning opgebouwd wordt is allerminst storend. Howard weet een mysterieuze sfeer te creeën in de track die goed in de oren klinkt.

13.) I’m Sorry
Een track die, zoals men al kan raden aan de titel, emotionele muziek bevat. Ook Howard's derdie pianosolo van de score weet te bekoren. Een zeer mooi thema wat James Newton Howard op zijn best is te noemen. Howard flikt het weer!

14.) Epilogue
James Newton Howard sluit deze nogmaals fenomenale score af met een goede afsluitende track. De track begint dramatisch en kleins. Gedurende de track wordt de muziek steeds iets luider. Na twee minuten horen we het hoofdthema op een mooie grootse manier. Ook deze keer zorgt het thema weer voor kippenvel. Met deze uitwerking van het hoofdthema sluiten de film en de cd op een waardige manier af(als je het slechte einde wegdenkt). De stijl van Howard straalt er letterlijk vanaf, geweldig.

Conclusie:
Howard is van alle markten thuis en op zijn naam is niet slechts één stijl te stempelen. Toch, als ik aan James Newton Howard denk, denk ik als eerste aan de emotionele muziek voor de Shyamalan films en 'King Kong'. De prachtige pianoaangedreven muziek/strijkarangementen zijn verslavend. In het rijtje van die muziek past de emotionele muziek van 'I Am Legend' precies thuis. Dit zorgt voor een zeer vermakelijke soundtrack, maar niet voor iets vernieuweds of origineels. De actiemuziek is te vergelijken met die van 'Unbreakable' of het recente 'Michael Clayton'. Luchtig met vooral slagwerk en synthesizer effecten. Ook dit is niet de origineelste muziek die er is, maar wel ontezettend vermakelijk. Een soundtrack van Howard als deze zie ik toch het liefst. Al met al een uitermate vermakelijke soundtrack die toch zeker een acht waard is.
I Am Legend - 10/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Met James Newton Howard weet je het maar nooit.
Hij kan mooie muziek maken maar de muziek kan ook tegenvallen zoals bijvoorbeeld de score van Michael Clayton. Maar deze keer hoopte ik dat Howard niet zo modern zou doen en gewoon lekker de strijkers erin zou gooien. En tot mijn verbazing deed Howard dat ook, ik kan dan ook concluderen dat dit weer lekker een mooi album van hem is die me echt kippenvel bezorgde net als de muziek van Lady in the Water…

Het maken van muziek lijkt makkelijk maar dat is het zeker niet, en zeker niet als je muziek moet maken voor een thriller, dan betekent het ook wel dat de muziek duister moet zijn en op het juiste moment er uit moet spatten. Maar gelukkig weet Howard door misschien wel de nodige ervaring hoe dat moet. Zo weet hij ook dat het soms erg belangrijk kan zijn om een bepaald instrument naar voren te laten komen. Dit doet hij dan ook in track 1 met een mooie trompet. Ik heb de recensies hierboven al gelezen en zag bij een paar ook al staan wat ze van elke track vonden, om dat nou weer te doen lijkt mij een beetje overbodig daarom ga ik het deze keer een beetje anders doen anders word het een beetje eentonig.

Blazers, strijkers, slagwerk etc. zijn natuurlijk allemaal basisinstrumenten die een bepaalde sfeer oproepen. Zo geeft 1 solo viool een hele verdrietige sfeer zoals bijvoorbeeld John Williams dit deed bij de score van Schindler’s List. Howard neemt de trompet meer als hoofdinstrument, zo begint hij dan ook de score…heel rustig en opbouwend. En wat Howard ook altijd doet is dat hij de strijkers er rustig in laat lopen om het zo maar te zeggen. Ze komen heel erg rustig op, zeker niet overheersend, maar later nemen ze toch de boel over en valt het eerdere hoofdinstrument af (bij deze score dus de trompet) maar of ik dat lelijk vind…dat antwoord is ‘nee’. Strijkers zijn namelijk nodig bij een score zoals I am Legend. Natuurlijk kan je wel zeggen dat dat een beetje vreemd is maar dat is nou eenmaal mijn mening. Bij horrorfilms, fantasiefilms en actiefilms maken de strijkers nou eenmaal zoveel verschil, ze móeten er wat mij betreft dan ook in zitten. En gelukkig stelt James Newton Howard mij niet teleur want ze zitten er in. Je hoort ze dan ook gelijk al in track 1, als de trompet een lange solo heeft gespeeld komen namelijk de strijkers zoals eerder gezegd rustig naar voren en eindigt het mooi met strijkers. Tenminste…dat dacht ik! Maar ik zat fout want Howard bracht er iets moderns in wat wel een beetje weg had van Danny Elfman’s ‘The Kingdom’. Maar gelukkig maakte Howard er totaal iets anders van, hij liet ons de moderne stijl horen maar ook weer de ouderwetse stijl want de strijkers kwamen er weer prachtig bij. En zo eindigt dus dat 1ste nummer zeker niet verkeerd! En natuurlijk hebben we dan ook nog de piano, dat zie ik ook wel als ‘het’ instrument voor Howard. Met Signs, Lady in the Water en nu ook al met een paar tracks hier (zoals in het begin van track 2) laat hij ons kennis maken met dus die piano. Ook het slagwerk komt mooi aan zijn bod in deze score, met name in track 2 speelt het slagwerk een belangrijke rol.

Maar de strijkers hoeven niet alleen maar mooi en vloeiend zijn…zo scheppen ze in track 3 een andere sfeer, namelijk een angstaanjagende sfeer. Dit bewijst maar weer dat je met instrument allerlei kanten op kunt die je zelf nog geeneens wist. Natuurlijk hebben we ook het hoofdthema die in enkele track nogmaals terug komt. Het thema komt een paar malen terug in een pianovorm maar ook in een strijkers vorm en beide vormen/instrumenten vind ik prachtig geschikt voor dat hoofdthema. In de track Darkseeker Dogs komt het slagwerk ook aan bod en zo brengt Howard ons een liefdevolle sfeer (track 10 bijvoorbeeld) maar ook een duistere en enge sfeer (track 5). Met Howard kun je dus alle kanten op gaan en dat is nou zo mooi aan hem, je weet nooit waar je met hem naartoe gesleept word. Ik vind Howard zeker na het horen van deze score zeker niet één van de slechtste componisten, bij mij behoort hij toch zeker wel tot mijn eigen persoonlijke top 5 van componisten.

Een cijfer geven voor een score zoals deze is dan ook zeker niet gemakkelijk.
Howard heeft mij met deze score alles behalve verdrietig gemaakt, ik vind de score echt prachtig want ik hou wel van zulke scores. Hij doet me dan ook op sommige momenten denken aan de score van Lady in the Water, wat mij betreft blijft dat Howard zijn beste score ooit gemaakt maar deze komt aardig in de buurt van Lady in the Water en dat wil zeker wat zeggen! Nog knapper vind ik de tijd waarin deze score is gemaakt, Howard heeft namelijk niet 1 score gemaakt in de tijd maar wel een stuk of 3. Zo maakte hij Waterhorse: Legend of the Deep, Charlie Wilson’s War en dan ook nog deze. Voor zo’n prestatie verdient Howard zeker wel een pluim en die pluim geef ik dan ook aan hem. Ik had het daarnet al over een cijfer en die ga ik dan ook geven, of ik nou wil of niet…Na lang nadenken geef ik deze score toch maar een welverdiende 10. Wat mij betreft mag Howard er nog meer zo maken in dit genre wat hij kan er zeker wat van. Hij is dé perfecte man geschikt voor rustige films want met zijn muziekstijl kan je zoals ik al eerder zei alle kanten op. Een welverdiende 10 dus voor deze score, ik zat nog te twijfelen tussen een 9 en een 10 maar ik vind deze score toch echt wel een 10 waard. Nou moet ik wel bekennen dat ik deze score eerst een 9 wilde geven omdat ik anders te veel naar Lady in the Water ging...want die vind ik ook 10 waard. Maar deze score bevat gewoon mooie muziek, rustige muziek, angstaanjagende muziek en alles paste goed in de film dus waarom zou ik geen 10 geven?

Een mooie score dus alleen wel jammer dat je de muziek van Howard niet zo goed in de film hoorde. Zo zijn sommige tracks weggelaten en was het track 10 die voornamelijk in de film werd afgespeeld. Andere mooie track zoals bijvoorbeeld track 6 heb ik helaas niet gehoord in de film maar dat is de keuze van de regisseur geweest Howard kan hier natuurlijk niets aan doen. Als het aan mij lag had ik alle tracks in de film gestopt want de muziek in een film maakt natuurlijk de sfeer, en de sfeer die Howard in de score van ‘I am Legend heeft gecreëerd vind ik echt prachtig en zeker dus een 10 waard. Hopelijk zal hij in de toekomst zich meer gaan richten op dit soort scores want ik ben er dan wel zeker van dat hij dan meer fans gaat krijgen. Ik ben in ieder geval al een groot fan van hem, mede door het feit dat hij zulk soort prachtige scores neerzet, gewoon echt geweldig.
I Am Legend - 06/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
De muziek van “I Am Legend” van componist James Newton Howard werd met veel bombarie aangekondigd op de site van Varèse Sarabande. Eenmaal je de disc in je cd-speler hebt gepropt en hem grondig hebt beluisterd ontdek je dat Howard dit maal een zoveelste rip off heeft gemaakt van zijn eigen muzikale verleden. Dit wil echter niet zeggen dat de muziek die wordt aangeboden op de cd niet garant staat voor een interessante luisterervaring. Toch krijg je serieus het vermoeden dat de componist, die de laatste tijd aan een hels tempo nieuw werk aflevert, wat te veel hooi op zijn vork wil nemen. “I Am Legend” begint nochtans erg aangenaam met een solo trompet die verdacht veel lijkt op het werk van John Williams voor “Nixon” of James Horners thematiek uit “Apollo 13”. De strijkers die hierna de melodie dragen zijn dan weer een verdoken copy-paste van enkele strijkarrangementen die Howard in “King Kong” stopte en al eerder had geleend uit zijn repertoire van Disney klassiekers die hij aan het begin van de 21ste eeuw componeerde. De toevoegingen van synthesizers aan het einde van de track zullen dan weer liefhebbers van “Unbreakable” en “The Sixth Sense” bekent in de oren klinken. De ultradroge percussie die het nummer afsluit is dan weer gelinkt aan “Snow Falling on Cedars”. Na al deze bedenkingen wordt een mens toch even stil. Helaas betert de toestand er niet op, in tegendeel. De piano in “Deer Hunting” lijkt verdacht veel op de zachtere melodieën die Horner componeerde voor “The New World” en de drumloops en overdreven elektronica leent Howard moeiteloos van zijn samenwerking met MediaVenture icoon Hans Zimmer voor “Batman Returns”.

De melodieën die Howard voor “I Am Legend” schreef zijn zeker niet de slechtste en kunnen zeker bekoren in de weelderige strijkerpassages in “Evacuation” en “Reunited”. Ook de toevoeging van koor is aangenaam, hoewel niet bijster origineel te noemen. Opvallend is het feit dat melodieën zich in een eindeloze cirkel lijken te herhalen en soms wat langdradig dreigen te worden. De oninteressante orkestraties die haast clichématig aandoen en te veel aansluiten bij de klassieke en oerconservatieve aanpak voor de romantische scènes uit Peter Jacksons “King Kong” dreigen de hele soundtrack in een voortkabbelende stroom van alledaagsheid te leiden. De piano in “Scan Her Again” en “Epilogue” is een typische Howardiaanse toevoeging die zeker aanstekelijk is, maar toch te veel in de richting van “Signs” kantelt. Gelukkig onderbreekt Howard af en toe het zeemzoeterige, haast epische met spannende actietracks. “Darkseeker Dogs” en “The Jagged Edge” zijn heerlijk agressief en combineert feilloos synthesizers, percussie en orkestrale uitbarstingen. De rest van de score staat en valt met het thema dat eindeloos wordt herhaald tot vervelends toe. Af en toe wordt de muziek even opgedreven, maar tot een echte uitbarsting van thematisch geweld komt het echter nooit. Liefhebbers van glorieuze filmmuziek blijven op hun honger zitten. Daarnaast gooit Howard alle minimalistische elementen overboord en word je overladen met een klankenpalet waar voortdurend de strijkers een prominente rol spelen en worden aangevuld met koper of houtblazers. De enige uitzondering is misschien “Sam’s Gone” waarbij enkel de violen een trieste en heel banale vertolking geven van het hoofdthema.

“The Pier” is dan weer een mooi staaltje van het samenbrengen van verschillende ideeën. Je herkent er zeker “Empire of the Sun” in van John Williams en “Alien” van Elliot Goldenthal in de beginminuten van de track. De solosopranen aan het einde van de track komen dan zo weer uit Howards vroegere werk. “Can They do That” is dan weer weggeplukt uit “The Emperor’s Club” met lichte houtblazers, piano en cello’s. De piano solo in “I’m Listening” zit wel snor maar is veelal repetitief en draagt niet echt bij tot het album. Tevens toont het de eenvoud en simpliciteit aan van het thema die Howard gebruikt. Een eenvoudige thematiek betekent niet in se dat een soundtrack slecht is, maar het is toch ontgoochelend wanneer je de nieuwe wendingen vergelijkt met Howard’s eerdere werk. Naar het einde van het album neemt de emotionaliteit toe en verzandt de muziek weer in weinig opwindende underscore.

De soundtrack voor “I Am Legend” is een beetje een ontgoocheling. Na het intrigerende “Michael Clayton” weet Howard veel minder te boeien met deze nieuwe soundtrack. Met de thematiek zit het best snor, maar in het algemeen is de muziek niet origineel, nauwelijks interessant en wordt het album al vlug een sleur om naar te luisteren. Howard heeft in het verleden bewezen dat hij veel beter kan! De vele verwijzingen naar andere scores zijn misschien te vergeven, maar het gebrek aan originaliteit is een echte doodzonde. De toekomst ziet er niet beter uit want Howard zal binnenkort opnieuw samenspannen met Hans Zimmer om het wangedrocht “The Dark Knight” van muziek te voorzien. Ik hou alleszins mijn hart al vast. Als introductie tot de filmmuziek zal dit album zeker bekoren, maar voor diehards, doorwinterde filmmuziekfans en fans van Howard (waaronder ik mezelf reken)is er niets nieuws onder de zon en is het ronduit teleurstellend. Ik wil de oude James Newton Howard terug!
I Am Legend - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Bevat enkele spoilers!
James Newton Howard is terug en wel op volle kracht vooruit. De nieuwste film van regisseur Francis Lawrence, die ons ook Constantine bracht, komt op de proppen met de nieuwe film I Am Legend. Een bijzondere mix van science-fiction, horror, actie en comedy. Will Smith speelt de laatste mens op de wereld, maar vraagt zich af of hij wel de enige is.

De muziek is erg bijzonder te noemen, want Newton Howard weet ook twee stijlen te mixen in een ongekend gave soundtrack. Met de hulp van het inmense Hollywood Film koor krijgen we 14 bijzondere tracks voorgeschotelt. Het begint met My Name is Robert Neville en is duidelijk de begingeneriek van de film. De track start met een ingetogen trompetsolo, die samen met zachte strijkers de magnifieke beelden aan het begin van de film meer dan ondersteunen. Na een rustige start, met o.a. schitterende pianostukken en de eerste inzet van het grootse koor, slaat de sfeer om naar grimmig. Een bescheiden techo-beat komt nu om de hoek kijken en geeft het geheel iets ongemakkelijks mee. De tweede track start met een betoverende piano-solo, maar schijn bedriegt. Want al snel slaat de sfeer wederom om en zet er flinke percussie in. De violen aan het einde van de track laten je sidderen. De track Evacuation is de ultieme rampenfilmmuziek. Dramatisch, beladen, maar inclusief een schitterend thema, wat tevens het hoofdthema genoemd kan worden. Het koor zet de strijkers en het zwaardere koper extra kracht bij. Scan Her Again is tevens een beladen track en waarvan je eigenlijk niet weet waar het naar toe zal leiden. De typische piano van Newton Howard en de strijkers, plus de trompet maken het een rustige, maar tegelijktijd een vreemd aanvoelend nummer. Al snel blijkt waarom, want Darkseeker Dogs is niet voor watjes. Een suspensetrack die z'n weerga niet kent. Door het gebruik van veel percussie laat het zich snel raden wat hier gaande is. De volgende emotionele track Sam's Gone spreekt boekdelen. Hier sterft de herdershond van het karakter van Will Smith na een aanval van duivelse geinfecteerde honden. De woede die Robert Neville vervolgens voelt is erg mooi weergegeven in deze track op het einde. De korte track Talk To Me bestaat voornamelijk uit opbouwende strijkers. The Pier is een van de beste tracks van het album, waarin het Hollywood Studio koor een grote rol speelt. Het nummer heeft ook weer een rustige start, maar al gauw horen we het hoofdthema in zijn volste glorie. In combinatie met het koor een lust voor het oor. Als rond 3.22 min. een sopraan een solo inzet is wat mij betreft al duidelijk, we hebben hier te maken met een erg goede soundtrack. Can They Do That? is weer een typische James Newton Howard-track, gekenmerkt door zijn mooie pianosolo's, zachte emotionele strijkers en schitterende thema's. I'm Listening begint direct onheilspellend, maar wordt gevolgd door het hoofdthema gespeeld op de piano. De ultieme horrortrack is The Jagged Edge. Lage mannenstemmen en elektronische geluidseffecten maken het je eerst ongemakkelijk. En dan...een flink schrikmoment en overdonderende en snoeiharde percussie. De elektronische geluidseffecten zijn een sublieme vondst en zeker niet storend. Op 1.30 min. vind er een verandering van de maat plaats in de muziek. Het effect hiervan is dat je opeens weer op het puntje van je stoel gedreven wordt. De combinatie van harde percussie, schrikmomenten, de klaagzangen en gebruik van koper zorgen ervoor dat dit een onvergetelijke track is. De klapper op de vuurpijl, of grande finale zoals je wilt, is Reunited. In deze track trekt Newton Howard alle registers open en laat alle thema's in z'n volste glorie horen. Het thema aan het begin met het koor en de drienotige blaasinstrumenten op de achtergrond doen je denken aan Lady In The Water, maar toch doet het compleet anders aan. Ook in deze lange track zit enige spanning en suspense. Die wisselwerkingen van emoties, wat ook erg goed werkte in Signs, lijkt ook hier de meest ideale oplossing. I'm Sorry is weer zo'n typische Newton Howard-track, met piano en strijkers. Epilogue is een bevredigende afsluiter van een zeer goede soundtrack. Het hoofdthema, het koor, alles komt nog eenmaal terug.

I Am Legend is weer zo'n opsteker na een dozijn mindere soundtracks. James Newton Howard is terug van nooit weggeweest en voegt met dit schijfje weer een memorabele soundtrack toe aan zijn euvre. Soms lijkt de muziek in de herhaling te gaan, maar na een luisterbeurt of twee kom je erachter dat het hoofdthema en het gebruik van het koor eigenlijk wel heel erg mooi is. Een dubbel en dwars verdiende negen!
I Am Legend - 04/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
I Am Legend was, met 550 miljoen dollar de grootste hit van het afgelopen najaar, en was na Transformers, Spiderman 3 en The Golden Compass de duurste film van het jaar. 2007 eindigde voor ons, liefhebbers van filmmuziek, goed, maar de vele speculaties rondom deze film en zijn muziek van James Newton Howard, vond ik onterecht. Het zou de beste score van de man worden tot nu toe, nou ik kwam er wat bekaaid vanaf…

Opvallend is de rust die met deze score gepaard gaat. Uitgaande van de actie, en de situaties waarin Will Smith's Robert Neville zich af en toe in bevindt, is dat wat vreemd... Aan de andere kan kan je zeggen dat een film over de laatste man op aarde (wat achteraf ook niet helemaal waar is natuurlijk) wel wat rust moet hebben toch?
My Name Is Robert Neville begint dan ook erg rustig, met een eenzame blazer, waarna het prachtige hoofdthema ons verwelkomt in Neville's eenzame wereld...En als dit er niet een van James Newton Howard is, van wie dan wel in godsnaam?
De strijkers en de piano, een combinatie die bijna nooit slecht uitpakt. Deze track wordt echter zwaar toegetakeld door de synthesizer en de drums later, iets wat gelukkig niet vaak meer voorkomt, maar toch een vieze nasmaak aan de track die zo goed begin achterlaat.
Deer Hunting is eigenlijk puur underscore, met wat nodige spanning maar stelt eigenlijk weinig voor.
Evacuation begint met lage strijkers, die steeds wat serieuzer worden. Er wordt op het gemak een variant op het hoofdthema gespeeld. Het verandert zichzelf qua toonhoogte steeds iets, en raakt verloren op de achtergrond als er een trompet bij komt. De strijkers zijn het echter weer die het overnemen, en daar is het volledige thema dat prachtig gespeeld wordt: harmonieus, toch dramatisch en gewoonweg schitterend.
Scan Her Again benadrukt nog eens de eenzaamheid, maar drukt onze neus ook nog even op de eentonigheid. Weer het goede hoofdthema met de toeterende trompet? Nee dat kennen we nu wel...Darkseeker Dogs kan je gerust een horrortrack noemen... Lage blazers, toeters en bellen en natuurlijk het nodige opzwepende gedrum. Het deed me eigenlijk af en toe aan de Matrix denken. Het meeste emotionele nummer is tochwel Sam's Gone. De enige kameraad die Robert had, zijn Duitse Herder Sam, is gebeten door de honden van de Darkseekers, en het is Neville zelf die de klus tot euthanasie moet klaren. Het hoofdthema war keer op keer herhaald, en klinkt als...pure eenzaamheid.
Talk To Me is ook eenzaam, en ook eentonig. Als dit zo doorgaat met de emotionele kant, gaat dit album ten onder aan zijn eigen tragiek...

The Pier...Is naargeestig. Na 50 seconden stilte is er dan daar een soort openbaring. Het heet wat koor en blazers erin verwerkt, en klinkt ronduit magisch. Het koor blijft prominent aanwezig, en strijkers hebben de hoofdrol, maar verdrinken zichzelf niet deze keer. Dat doen ze wel in:
Can They Do That?, waarin de prachtige piano nog wat eer redt...I’m Listening heeft dezelfde piano, die het hoofdthema speelt, wat een kleine verlichting is.
The Jagged Edge is verwant aan Darkseeker Dogs. Alleen is het vele malen beter. De drums zijn beter, het koor, de blazers, en dan weer de eenzaamheid.
Reunited begint wat traag, maar dan is er weer een prachtopwelling met strijkers en zacht koor. De opwelling zwakt af, maar de instrumenten blijven hetzelfde, totdat de spanning weer de bovenhand krijgt. Minimalistische tonen, gestuurd door het erg zachte koor, brengt dit toch toch een goed einde. I’m Sorry herbergt de piano, en enkele lage strijkers, bijna onhoorbaar. Epilogue is niet te horen tijdens de aftiteling, maar is puur een reprise, om het album nog eventjes te herbeleven.

Het grote nadeel van de score is, dat het doordrenkt is met het hoofdthema. Dat het een goed thema is mag gezegd worden, maar als het heel de score emotioneel probeert te blijven, en maar twee variaties kent, heb je niet genoeg pit om een cd van 44 minuten op te vullen. Conclusie? I Am Legend is een van de mindere scores van Newton Howard, en geeft ons een mooi thema mee, dat je echter na 44 minuten begint te vervelen, en rondom het hoofdthema, is er eigenlijk weinig interessants.
I Am Legend - 07/10 - Recensie van Vivien Robin, ingevoerd op (Frans)
James Newton Howard en super forme pour ce score dramatique/action.

Deux thèmes facilement reconnaissables, très efficaces et très soignés dans l'écriture (comme toujours chez lui la propreté est irréprochable).
Une partie action qui me déçois un peu par son coté pas toujours finie... À l’image de ‘Darkseeker Dogs’, qui aurait pu s’avérer être plus efficace en minimisant le synthétiseur et en privilégiant les basses de l’orchestre. Ca se discute.
L'album Varèse pour une fois est une superbe production, car elle nous permet de découvrir l'oeuvre dans sa quasi-intégralité - oui il manque uniquement la petite reprise au piano du thème principal, aïe... - car le film n'en contient que vingt minutes environ.
Petit reproche ou bémol, le coté un petit peu trop répétitif du thème principal. Et l'écoute isolée sur cd n'arrange pas la chose, l'overdose est atteinte assez rapidement. Mais pour moi, je reste toujours amoureux de cette écriture qui se rapproche par moments de ce qu'il compose pour M.Night Shyamalan, c'est dire la qualité de certaines pièces; cf. piste 3 : Evacuation, magnifique pièce pour choeur et grand orchestre d'un poignant extraordinaire et d'une efficacité à couper le souffle ! Le thème est alors varié dans de nombreuses tournures et évite tous les clichés du genre.
L’émotion est superbe sur des morceaux comme ‘I’m Listening’. Petite pièce ou le piano domine pour la scène finale (il me semble), lorsque Robert se sacrifie pour offrir une chance à l’humanité. La musique couvrant alors les sons, c’est un espoir de survie qui est ici clairement évoqué.
Il est très difficile de parler de la musique ici, car elle ne se rapporte pas vraiment à des scènes précises puisque le score n'y est pas présent ! Par exemple 'Sam's Gone'. On imagine que se morceau se rapporte à la scène ou Robert Neville n'a d'autres choix que de tuer sa chienne qui a été contaminée par le virus. Howard écrit le thème en cinq temps, donc bancale, pour déranger encore plus le spectateur/auditeur en le mettant mal à l'aise face à cette scène (entre guillemets bien sûr puisque dans le film il n'y a pas de musique...). Il est vrai qu'en visionnant le film, on imagine (j'imagine) assez mal l'introduction de la musiques à certains moments; comme si elle s’immisçait sans gène entre le spectateur et le protagoniste. C'est un débat auquel il serait intéressant d'argumenter...

Belle réussite encore une fois de ce compositeur qui n'a de cesse d'être très inspiré.

- À l'heure où j'écris ces lignes, Mr. Howard est en train de composer la partition de 'Phénomènes' (The Happening), le dernier thriller de Shyamalan, sortie prévue en France le 11 Juin de cette année. Gageons que, comme toujours avec ce dernier, Howard aura trouvé la note parfaite et adéquate...

À suivre.
I Am Legend - 09/10 - Recensie van Marc Chauvin, ingevoerd op (Frans)
Après le plutôt bien foutu mais assez mineur « Blood Diamond » et deux scores anecdotiques et fonctionnels « The Lockoot » et « Michael Clayton », JNH nous revient enfin très inspiré puisqu’il livre avec « I am Legend » sa partition la plus grande depuis des années.
Le C.D présente donc l’intégralité de la musique composé par Howard, soit 44:30 minutes alors que seulement une petite 20 aines ont été utilisé dans le film.
Il est à noter que la production du CD est pour une fois très bien chez Varese Sarabande. Intégralité de la musique + présentation du CD impec, avec livret 6 pages dont deux grandes photos couleurs + informations techniques habituelles et enfin listes des interprètes du ‘Hollywood Studio Symphony’ et du Hollywood Film Chorale, malheureusement pas de commentaires !
Un bien bel effort tout de même de la part de Varese pour présenter une musique tout bonnement magnifique .
James Newton Howard ouvre son score avec le thème de Robert Neville ; superbe pièce lumineuse et triste à la fois. Le type de thème qu’aurait pu composer John Williams tant la grâce du dit thème est à la fois hautement identifiable, mélodieux et fort émotionnellement .

Les morceaux comme « The evacuation » et « The pier » sont tout bonnement incontournables. Des passages denses, intenses ,élégiaques, énigmatiques : tout simplement puissants.
C’est toute l’émotion intérieure et profonde, faites de peur et d’espoir, qui se cristallise dans ces morceaux. Les chœurs, magnifiquement utilisés, apportent un aspect bien sûr religieux et lyrique.
Les morceaux d’actions et de terreur ne manquent cependant pas avec « Darkseeker Dogs » et « The Jagged Edge », moments à la fois violents et tribales.
C’est tout de même l’émotion qui domine incontestablement cet album, servi tout au long par un thème ,certes un peu omniprésent , mais d’une grâce et d’une classe infinie .
C’est en effet ce qui résume cette partition : La Classe ; tout simplement comme la plupart des albums de Howard, preuve de son immense talent et montre si besoin était qui l’est l’un des compositeurs les plus intelligent (et sensible), si ce n’est LE plus intelligent de sa génération, par cette capacité à lire entre les lignes tout en magnifiant l’image .
Pour conclure bien que le film ait sût très bien se dispenser du trois quart de la musique de James Newton Howard privilégiant ainsi les silences et l’attention du spectateur, il aurait été fort regrettable de passer à côté de la splendide partition du maître ,et si « I am Legend » n’est peut être pas LE chef d’œuvre de JNH il devrait sans aucun doute devenir une sorte de classique dans les années à venir !
Marc Chauvin
I Am Legend - 08/10 - Recensie van Jason FLZ, ingevoerd op (Engels)
Richard Matheson's famous novel has always been the point of interest in Hollywood, with countless films inspired by the concept. In 2007 the novelwas finally borught to the big screen in a more modern version. To underscore most of the film was James Newton Howard's beautiful yet solemn score. In the end, however, the filmakers decided to go the more silent route leaving only a small portion of the score. It's a shame though, as I am Legend is one of JNH's best offerings for the genre.

The film's main theme is heard automatically in 'My Name is Robert Neville.' The combination of piano/orchestra offers one of the most effective and great themes. As the score progresses the theme is reprised as a piano solo in 'I'm Listening' and in more orchestral form in 'Sam's Gone' and 'Epilogue'. JNH also makes good use of the trumpets to create an almost patriotic sound primarily in 'Epilogue' and 'Scan Her Again'. The score does suffer from an overuse of synth, however. 'The Pier', while boasting a beautiful choir segment, mostly delves into deep bass rumbles and eery electronics. 'Deer Hunting', 'Darkseeker Dogs', and 'Reunited' also feature synth heavy parts which usually drown out the nice orchestral moments that would really add onto the music. One of the highlights of the album does come with 'Evacuation'. In the cue JNH dramatically morphs the main theme several times; starting with a darker variation, playing it into a hopeful choir filled part, bringing down into softer territory, and finally exploding into an orchestral variation.

I am Legend is definitely an effective score, making me wish that it hadn't been altered the way it was for the film. James Newton Howard provides one of his most effective scores with it. The reprise of the main theme numerous times allows the listener to sample the various emotions that flow through the album. My only complaint is the synth music. At times it can be effective, such as in 'Darkseeker Dogs'. Other times, however, it simply covers up the orchestral music. Otherwise, I am Legend is one of JNH's best scores and definitely needs to be heard if you enjoy music that can really tap into your emotions without becoming depressing.
I Am Legend - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Dank dat er nog componisten als James Newton Howard zijn! Hadden we die niet gehad zou filmmuziek echt verloren zijn.

JNH slaagt er elke keer weer in verrassend uit de hoek te komen. Ook voor deze I Am Legend, voor mij een van de mooiste soundtracks én beste films van het lege jaar 2007. Een verrassende film, over Will Smith, Last Man On Earth. Weinig geweld, zeer spannend... Het enige minpuntje is dat er weinig muziek was. Maar juist dat vond ik dat de griezeligheid van het alleen zijn van Neville versterkte.

Want uiteindelijk... Het is een goede soundtrack geworden. Het opent prachtig met een trompet die inleidt op "My Name Is Robert Neville". Dan komt die prachtige pianosolo.

Evacuation is ook een steengoede track van de score geworden. Het hoofdthema komt volledig tot zijn recht rond 2'40. Een redelijk emotionele track. Het goede aan het hoofdthema is dat je er iets tragisch van kan maken of er iets optimistisch in ziet.

Darkseeker Dogs is een duistere track geworden die onmiddellijk wordt gevolgd door Sam's Gone. Dat vond ik één van de droevigste scènes van de film. De emotie tiert hier welig en het hoofdthema komt weer helemaal aan bod.

Kortom: ik vind het een steengoede score. Emotioneel genoeg, spannend genoeg. Nooit iets teveel. Maar had deze score bij de film gebleven, had de film dan beter geweest? Ik denk het niet, omdat het ontbreken van muziek de sfeer versterkte. Met muziek zou de film meliger geworden zijn.
Een topsoundtrack voor één van de betere films van 2007.
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Winnaar)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Requiem For A Dream (2000), Clint Mansell (Track 32. Lux Aeterna) (Film)
The Fountain (2006), Clint Mansell (Film)
Final Fantasy, Music Junkies (Trailer)


Trailer:







Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer