Elizabeth: The Golden Age


Decca Records (602517451872)
Film | Releasedatum: 09/08/2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Opening1:32
2.Philip1:52
3.Now You Grow Dull0:58
4.Horseriding1:39
5.Immensities2:41
6.Bess and Raleigh Dance2:35
7.Mary's Beheading3:22
8.End Puddle/Possible Suitors2:07
9.War/Realisation2:58
10.Destiny Theme2:32
11.Smile Lines1:15
12.Bess to See Throckmorton1:05
13.Dr. Dee Part 13:18
14.Horseback Address2:27
15.Battle3:29
16.Love Theme2:52
17.Divinity Theme5:08
18.Storm3:00
19.Walsingham Death Bed1:52
20.Closing2:01
 48:43
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Elizabeth: The Golden Age - 09/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Queen Elizabeth I: Spain intends to place Mary Stuart on our country's throne, and I am to be assassinated. Does this sound familiar?

Na het financiële succes van de eerste film over Elizabeth vond Shekhar Kapur dat het nodig was om een vervolg aan de eerste film te breien. Uiteraard is er in de regeerperiode van Elizabeth vele zaken gebeurd waar je een mooie film kan maken. Deze film gaat over het Babington plot gecombineerd met de Spaanse Armada van Filip van Spanje. Al zitten er een resem fouten in de film. Bijvoorbeeld: er zat heel wat meer tijd tussen de aanhouding van Mary Stuart en haar dood, terwijl in de film haar executie vrij snel na haar arrestatie plaatsvind. Wie deze fouten kan negeren, zal merken dat The Golden Age een vrij mooie en ontroerende film is waar de acteurs terug de pannen van het dak spelen. Vooral Cate Blanchett blinkt terug uit als de Virgin Queen. Maar ook Geoffry Rush speelt hier de rol van zijn leven.
Voor de muziek koos Kapur niet meer voor David Hirschfelder maar wel voor Craig Armstrong en A.R. Rahman. Het is misschien een hele vreemde combinatie, maar wel een combinatie dat werkt. Net zoals bij alle duo composities weten we nooit echt zeker wie wat heeft geschreven. Alsnog kan wel iedereen concluderen dat de stempel van Armstrong toch wel op deze score staat. Laten we nu eens de score bespreken. We beginnen met de thema’s dan een bespreking van enkele tracks en dan een kleine vergelijking met de vorige Elizabeth score. Want het verschil kan niet groter zijn!

Een prachtige vioolsolo gesteund met zwierende strijkers openen de score. Met een zeer originele titel “Opening’. Dit nummer zet meteen de sfeer voor de gehele score. En dat is een zeer orkestrale score met heel veel koor. Dit is het hoofdthema van de film genaamd Destiny Theme. Het heeft iets rustigs, maar ook iets zeer determinerend. Wat het personage van Elizabeth geweldig neerzet. Het is gemakkelijk herkenbaar en het gaat de eerste dagen niet zo snel uit je hoofd verdwijnen. De versie van Opening vind ik de mooist incarnatie van het thema, en het is heel jammer dat de cue uit de film is geknipt. Maar gelukkig voor de liefhebbers der filmmuziek komt dit thema veel voor in de score. De rustige versie krijg je te horen in Destiny Theme. Dit komt niet in de film voor, maar de componisten vonden het eens leuk om het de recensenten gemakkelijk te maken om elk thema eens op het album te zetten. Deze versie van het hoofdthema zet de zachte kant van Elizabeth in de verf. Want het is een zeer liefelijke, rustige en heel prachtige zachte variant van het thema.
De determinatie komt dan terug boven in Horseback Address. Hier heeft het thema iets militairs en dat hoort ook zo. Want Elizabeth spreekt haar troepen toe. De mooie speech wordt nog eens extra in de verf gezet door deze muziek. Waar het koor nooit ver weg is.
Dat merk je in Closing. We hebben al een vioolversie, een rustige versie en een determinatieversie gehad. Nu komt de epiek. Closing is een meesterwerk. De beide componisten beginnen rustig met hun opbouw en je krijgt een initieel rustige versie te horen, maar dan gaan alle remmen los en krijg je een zodanig epische versie te horen dat je alleen maar je ogen kan sluiten en gewoonweg genieten van de mooie muziek. De klokken, het koor de strijkers, de blazers. Alles zit hierbij! Een laatste stuk muziek om de goddelijkheid van Elizabeth in de verf te zetten. Want dat hoor ik in deze muziek! Prachtige afsluiter van de score.

Het tweede grote thema is het liefdesthema. Wie mijn recensie heeft gelezen van de vorige Elizabeth score, weet dat ik verliefd ben geworden op het thema van de eerste film. Dus mijn verwachtingen waren groot en werden jammer genoeg niet volledig ingewilligd. Niet dat dit liefdesthema slecht is, het heeft alles wat een goed Love Theme nodig heeft. Een zeemzoete melodie, zeemzoeterige orkestraties en een mooie liefelijk en rustige voordracht. Het jammere vind ik dat het wel heel veel lijkt op de eerdere liefdesthema’s van Armstrong. Vooral de score van Love Acutally komt prompt in mijn hoofd als ik dit beluister. En dat is wel een beetje jammer. Waar het thema van de eerste film iets unieks was, is dit een beetje een standaardthema geworden. Dat dacht de regisseur volgens mijn persoonlijke bescheiden mening ook, want in het midden van de film duikt daar prompt het thema van de eerste film op. En dat is verwarrend in mijn nederige opinie.
Okidoki, het volgende thema. Waar de vorige thema’s duidelijk de stempel van Armstrong hadden, heeft het Divinity Theme meer de hand van Rahman. Er zijn meer Indische invloeden te vinden in dit thema. En eerlijkheidshalve moet ik bekennen uw nederige recensent niet zo’n hele grote fan is van dit thema. Het is zeer goed gecomponeerd maar het is niet mijn ding. Alsook vind ik dat de Indische invloeden niet zo goed passen in een verhaal over een Engelse koningin. Maar ik kan mij natuurlijk vergissen.

Buiten deze thema’s hebben we natuurlijk nog veel te ontdekken op deze score. En het is potverdikke de moeite. Er zit geweldige actie verwerkt in deze muziek. Bijvoorbeeld War/ Realisation is een geweldige suspense opbouw met geweldige percussie en zeer agressieve blazers. Na deze opbouw krijgen we dan een hele mooie afwerking. Blazers gesteund met de nodige synthesizers. Geweldig gewoon!
Maar de kers op de taart, mijn favoriete track van de score en één van mijn favoriete tracks aller tijden is natuurlijk Storm. Hoe kan het ook anders. Een zeer orkestrale track, met geweldige opbouw en natuurlijk dat geweldig koor! Het koor overwint de muziek en dat maakt het gewoonweg fantastisch. Waar het duo ook is in geslaagd is om de twee totaal uiteenlopende emoties van de twee personages uit te doeken te doen. Alles blijft hetzelfde qua instrumentatie en dat koor, maar je hoort in de muziek ofwel de overwinning als Elizabeth te zien is, maar je hoort ook de nederlaag als de camera op Filip staat. En dan heb je nog de opluchting vanaf de laatste minuut. Ook hier komt het goddelijke terug naar boven. De mensen beschouwden hun Virgin Queen als de tastbare aanwezigheid van god op aarde. En dat wordt in deze muziek zeer goed naar voor gebracht! Uw nederige recensent steekt het niet weg. De score heeft een weg gevonden in mijn collectie dankzij dit nummer. Dagelijks luister ik naar deze track want dit is de reden waarom ik filmmuziekliefhebber ben geworden. Namelijk om te luisteren naar geweldige muziek waar kippenvel centraal staat!

Een laatste deel dat ik wil bespreken is het grote verschil tussen deze score en zijn voorhanger. Want groter kon het verschil niet zijn. Elizabeth van David Hirschfelder was een zeer zware score waar de klassieke stukken het hoogtepunt vormen. Deze Golden Age is superieur in elk vlak. Behalve dan het liefdesthema, dat is in de eerste score sterker. The Golden Age is wel heel wat toegankelijker dan zijn voorganger en het luistert beter weg. Toch raad ik beide scores aan want het zijn allebei voltreffers die je als liefhebber der filmmuziek niet mag missen. Uiteraard zijn ze anders, maar ze zijn op hun eigen territorium het neusje van de zalm.

Conclusie
Wie één der beste scores van 2007 niet heeft moet deze toch maar eens in huis nemen. Craig Armstrong en A.R. Rahman leveren een geweldige orkestrale score af met een magnifiek koor en geweldige thematiek. Maar uw nederige recensent is niet zo een fan van het Divinity thema, daarom krijgt deze score een mooie 9!

The loss of the Armada was the most humiliating defeat in Spain's naval history.
Philip died ten years later leaving Spain bankrupt.
England entered a time of peace and prosperity.
Elizabeth 1533 - 1603
Elizabeth: The Golden Age - 09/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
De nieuwe score van Craig Armstrong…het scheen een goeie te zijn maar eerlijk gezegd had ik nog nooit één enkele score van die man beluisterd. Ik kende de naam natuurlijk wel maar een score van hem had ik nog nooit echt helemaal beluisterd. Toen ik bij de FNAC op de Champ-Élysées stond hoorde ik deze score voor het eerst en ik was gelijk verkocht. Het gekke is dat ik nooit zomaar iets koop zonder dat ik de demo’s beluisterd heb of de film gekeken heb, maar toen ik wat demo’s hoorde bij de FNAC aan een koptelefoon stond ik echt met een mond vol tanden, want wat voor een score had ik in mijn handen? Dat was de Score:’Elizabeth: The Golden Age’ van de componist Craig Armstrong maar ook van de componist A.R. Rahman.

Fantasiefilms doen mij altijd zoveel, vooral de toppers ‘The Lord of the Rings’ en ‘Harry Potter’ hebben mij veel aangedaan. Ik vond de films prachtig maar de muziek eigenlijk nog mooier. De muziek maakt natuurlijk dé film en daarom is het ook van belang dat deze muziek mooi is en dan vooral voor een fantasiefilm. Ook Elizabeth is een fantasiefilm maar terwijl ik die hele film nog niet had gezien kwam ik de score van Armstrong en Rahman al tegen en wat blijkt, ik vond hem mooi! Maar niet zomaar mooi, ik vond hem prachtig en erg meeslepend en toen ik hem beluisterde op mijn cd-installatie kreeg ik er zowat tranen van in mijn ogen. Vooral de tracks 3 en 4 vind ik zo prachtig en meeslepend. Toen ik de andere tracks beluisterde kreeg ik echt van een paar tracks kippenvel. Maar ook de tracks met een beetje pit zijn mooi variërend en prachtig gecomponeerd door deze twee top componisten. Bij fantasiefilms doen natuurlijk synthesizers het niet goed maar gaan ze (de componisten) uit van de wat oudere instrumenten. Zo kwamen de strijkers weer heel goed aan bod in deze score maar ook het slagwerk en de harp kwamen goed aan bod. In de actietracks van Elizabeth zit ook een lekker ritme wat het allemaal nog wat beter maakt en wat aangenamer. Ook vond ik dat er in de rustgevende tracks een heerlijk sfeertje zat waar je je totaal mee op voort kon bewegen. Vooral ook dat prachtige begin (track 1) gaf voor mij de doorslag om deze score meteen aan te schaffen. De tracks hebben elk hun eigen karakter over zich, zo heeft track 1 echt een prachtige melodielijn over zich, maar track 2 heeft weer wat duisters over zich terwijl track 4 weer juist zo lief en prachtvol is om naar te luisteren. Kortom, tracks om van te houden en tracks die je gewoon kan blijven luisteren en die echt niet gaan vervelen.

De instrumenten waar ik het al eerder over had zijn erg belangrijk bij Fantasiefilms maar ook bij gewone films overigens. Om voor strijkers te kiezen is altijd een verstandige keuze omdat die gewoon echt een prachtige sfeer aan een score geven, maar bij actietracks doet slagwerk het altijd weer goed. En vergeet vooral de bekkens niet want dat is ook slagwerk en die geven mij altijd weer zo’n emotioneel gevoel. Ook de uitbarstingen in bepaalde tracks waren prachtig om naar te luisteren. Ook de sfeer in een film is belangrijk maar als je die sfeer telkens gaat veranderen is dat ook niet goed voor de film en ook niet goed voor de score. Nou doen deze twee componisten wel wat variatie erin maar ik moet zeggen dat het me helemaal niet stoort. Ik vind de variërende tracks juist echt perfect om thuis te beluisteren omdat ik soms nog wel eens iets nieuws hoor wat ik eerder nog nooit had gehoord.

Natuurlijk is het voor elke componist moeilijk om weer nieuwe klanken aan zo’n score te geven. Maar wat mij betreft is het deze twee componisten wel gelukt om een beetje een eigen stijl te creëren in deze score. Natuurlijk blijven er altijd momenten waarin je denkt iets te herkennen uit andere films maar er zijn zo veel films die van muziek voorzien moeten worden dat ik dat niet zo heel erg gek vind. Zo deden bepaalde momenten mij denken aan Howard Shore zijn composities van de Lord of the Rings Trilogie en sommige stukken deden me weer aan Hans Zimmer denken of aan John Powell. Dat van deze gelijkenissen is hiervoor al beschreven dus daar zal ik niet verder op ingaan. Maar wel wil ik zeggen dat deze score toch wel heel veel variatie bevat en dat heel veel mooie tracks niet lijken op de (fantasie)films die ik de afgelopen jaren gezien heb. Een score maken lijkt namelijk soms wel een makkie maar voor de componisten word het per jaar weer moeilijker om iets nieuws te verzinnen. Soms kom je dingen van componisten zoals James Newton Howard tegen en dan denk je weer dat je dat kent van een eerder gemaakte score van hem. Dit lijkt mij vrij logisch, en het is natuurlijk ook wel moeilijk om steeds maar weer muziek te schrijven in een andere soort stijl. Er blijven natuurlijk uitzonderingen zoals John Williams die altijd wel kan blijven doorgaan met het componeren met steeds andere composities zoals bijvoorbeeld de verschillen tussen E.T. en Star Wars, en de verschillen tussen War of the Worlds en The Terminal. Craig Armstrong heeft natuurlijk ook wel wat andere scores in zijn leven gemaakt maar zoals ik al eerder zei heb ik zowat nog nooit een hele score van hem gehoord op deze natuurlijk na die Armstrong samen met Rahman maakte.

Een cijfer geven voor zo’n score als deze is uitermate moeilijk maar ik ben toch tot de conclusie gekomen dat dit echt een aparte score is die in elke track je wel wat nieuws bied. Natuurlijk zijn er niet allemaal leuke puntjes aan deze score maar ook nadelen maar zoveel nadelen kan ik eigenlijk niet vinden op deze score. Misschien is het enige nadeel op deze score wel dat sommige tracks ietsjes te langdradig zijn maar voor de rest is elke track wel anders. Om het kort samen te vatten is mijn lijst met voordelen over deze score een héél stuk groter dan de lijst met nadelen over deze score. Gelukkig maar, want als ik met een score had thuis gekomen waarvan alleen de drie eerste tracks alleen maar te pruimen waren (dat had overigens makkelijk gekund) had ik niet blij geweest en had ik het jaar 2008 wat de scores betreft niet leuk in gegaan. Gelukkig ging ik het jaar wel goed in met mijn nieuwste scores (Minority Report, Dinosaur, en deze) en daar ben ik trots op. Deze score bevat veel goeds en mede daardoor krijgt hij van mij een hoge waardering namelijk een 9. Deze dikke 9 is vanwege de pluspunten die ik hierboven al enkele keren heb genoemd en vanwege de nadelen die hier bijna niet te noemen vielen. Overigens zeg ik steeds dat deze score gecomponeerd is door Armstrong omdat dat gewoon een wat bekendere naam is maar ook Rahman heeft natuurlijk meegewerkt aan deze score dus ook mijn complimentjes voor die componist want hij heeft vast ook wel zijn best gedaan om deze score zo mooi mogelijk te maken. Van veel mensen had ik van deze score al gehoord maar of hij nou goed was dat wist ik in december nog niet. Maar toen ik hem dus hoorde was ik gelijk verkocht en nu ligt hij dan ook bij mij in mijn verzameling. Ik verzamel erg mooie scores met name van Williams maar deze past ook zeker tussen mijn verzameling en mag dan zeker ook niet vergeten worden want het blijft een score waarvan je echt kunt genieten. Nogmaals herhaal ik mijn cijfer:’Een 10’! En mijn complimentjes voor Rahman en Armstrong vanwege hun goeie werk aan deze score.
Elizabeth: The Golden Age - 09/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Let op: deze recensie bevat enkele spoilers!

Shekhar Kapur, de regisseur die ons ook Elizabeth in 1998 bracht keert terug met een groots opgezet epos over konigin Elizabeth als vrouw, als vechter en als icoon. Afgeladen met bekende acteurs (Jeromy Irons, Cate Blanchett, Clive Owen e.a.) weet de Britse productie zich te meten met de grote Amerikaanse speelfilms. De mix van emotionele, aangrijpende en avontuurlijke scenes maken dit tot een van de beste films van 2007. Met name de onverwachte veldslag op zee die magnifiek wordt verfilmd is een lust voor het oog en bevat de nieuwste special effects '(...) die zelfs Pirates 3 doet verbleken' (uit column Jac Goderie - Nederlandse filmcriticus). Als klap op de vuurpijl zien we ook de misluke als mede de geslaagde (!)moordaanslag op de Britse koningin.

Craig Armstrong en de uit India afkomstige A.R. Rahman, zetten samen een overweldigende soundtrack neer die 2007 knallend afsluit. De bijdrage van Rahman is een waardige toevoeging aan de groots opgezette orkestrale arrangementen van Armstrong. De toevoeging van zijn weergaloze pianospel en synthesizers maken grote indruk. Rahman is vrij onbekend, maar heeft honderden soundtracks op z'n naam staan. Zo produceerde hij o.a. de elektronische effecten voor 300 van Tyler Bates.

De soundtrack opent met een schitterend thema, begeleidt door een alt-viool. Wat al snel opvalt is dat de muziek de klanken van de Middeleeuwse muziek meepakt, als mede de hedendaagse filmmuziek. Deze combinatie lijkt een gouden combinatie te zijn. Als aan het einde van 'Opening' als bonus een koor inzet, is het plaatje compleet. De eerste track smaakt naar meer en gelukkig wordt je als luisteraar in de watten gelegd. In 'Philip' horen we de eerste invloeden van A.R. Rahman. Hier klinken de synthesizers, die vooral geluidseffecten produceren, luidkeels. Na het overweldigende begin is 'Philip' een niet erg bevredigend nummer. Maar in de volgende tracks wordt dat meer en meer goed gemaakt. Met name de track 'Mary's Beheading' is erg bijzonder te noemen. Zachte strijkers, klaagzangen van een vrouwenkoor en de dromerige klanken van Rahman maken dit tot een schitterende track. Al snel slaat de sfeer om naar iets rustiger. Ook hier blijkt de wisselwerking van Armstrong en zijn compagnon verbluffend uit te pakken. De mate waarin de sythesizers worden gebruikt is precies goed uitgebalanceert, waardoor ze geen enkel moment een storende factor zijn, wat in de meeste soundtracks wel zo is. Een van de hoogtepunten is de track 'Battle', een bloedstollende actietrack, die veel wegheeft van composities van Klaus Badelt. De snel spelende violen, het gebruik van een mannenkoor, thema's vlot gespeeld en veel percussie maken deze track uniek in zijn soort. De subtiele toevoeging van een elektrische gitaar zijn kippenvelgevend en geven het nummer een modern tintje. Tesamen met de beelden van de oorlog op zee is dit een geweldige filmervaring. Tweede hoogtepunt is 'Storm'. Een gigantisch koor zingt schitterende teksten in het Latijn (waaronder delen van het huidige Engelse volkslied als 'easter-egg') en in combinatie met de strijkers een genot voor het oor. Het nummer doet denken aan de composities van John Debney voor Passion Of The Christ. Ook 'Closing' is een mooi nummer en een koele afsluiter van een verrassende en fenomenale soundtrack.

Craig Armstrong weet menig filmmuziekliefhebber te verblijden met Elizabeth: The Golden Age. Origineel, unieke en schitterende tracks met veel dank aan A.R. Rahman, die ervoor zorgt dat de soundtrack een luchtig en '2008-jasje' heeft meegekregen. Zijn elektronische muziek en effecten zorgen ervoor dat de soundtrack geen moment te zwaar, te klassiek of beladen wordt. Gelukkig wordt 2007 naar behoren afgesloten met een reeks van betere soundtracks en daar hoort deze jongen ook zeker bij. Bezoek ook het epos Elizabeth: The Golden Age. Vanaf heden te zien in vele theaters in de Benelux. Van harte aanbevolen!

Elizabeth: The Golden Age - 08/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Tien jaar na het uitkomen van Elizabeth I, is er nu Elizabeth II. Cate Blanchett was voor de tweede keer genomineerd voor een oscar voor haar rol als Good Old Bess. Ze verzilverde die bijna als ze geen concurrentie had gehad van Marion Cottillard. Die zet een knalprestatie in La Môme.

De score van toen werd door David Hirschfelder geschreven. Onbekende componist, maar krachtige muziek voor een historisch correcte film. Een gegeven dat ook vaak dreigt mis te lopen. Als het verhaal niet strookt met de feiten, verander de feiten. Shapur wist die klip grandioos te omzeilen. En nu doet hij het weer.
Hirschfelder schreef dus een goede score, met het prachtige Nimrod van Elgar en de Introitus van Mozart zijn Requiem.

Nu werd de score geschreven door Craig Armstrong. Het is een toegankelijkere score geworden tov Elizabeth I. Véél luchtiger. Is deze score dan beter?

De score opent met een opening titles: originele titel. De track is goed opgebouwd. Na een tiental seconden horen we het koor meezingen. En de track ontpopt zich tot een gevoelsvol nummer. Het koor heeft een schitterende rol in deze score. Kijk maar naar Battle en Storm.

In deze score zit veel meer gevoel dan in de eerste score. Het doet ook moderner aan, de vorige was iets archaïscher.
Immensities is zo'n track waar veel gevoel inzit, emotionaliteit. Aansluitend volgt "Bess And Raleigh Dance". In Engeland werd gefluisterd dat de "Virgin Queen" en Walter Raleigh, piraat eerste klas, een verhouding hadden gehad. Indirect wordt het in deze track gesuggereerd omdat er een ondertoon inzit, die iets donkers meedraagt. Vooral naar het einde toe horen we klanken die onheil voorspellen. En dat onheil is de onthoofding van de halfzus van Elizabeth, Queen Mary, Bloody Mary. Een klagend nummer, een klaagzang als het ware. Een treurlied om het verlies van een ex - koningin.

En zoals het een machtige koningin betaamt, moet er ook dreiging van buitenaf zijn. Koning Filips II van Spanje, ex - man van Mary, verklaart Elizabeth de oorlog en zal later zijn Spaanse Armada naar Engeland sturen, die glansrijk door Francis Drake verslagen zal worden. Die dreiging van oorlog, die strijdvaardigheid, die oorlog tegen wil en dank, horen we in War/Realisation. Zoals gezegd, het koor speelt hier een rol in. En een goede. Het koor zet een glansprestatie neer.

Destiny theme is ook het vermelden waard. Het thema van Opening Titles wordt hier, vertraagd, gespeeld. Een groots nummer, voor een grootse koningin.
Maar niet vergeten het is oorlog tussen Spanje en Engeland. Dus er moet ook gevochten worden. Battle is hier het oorlogsnummertje van dienst. Een gejaagd tempo, een krachtig zingend koor, een groots thema ... Dit nummer is een hoogtepunt van de score. Qua opbouw kent het dezelfde opbouw als een andere oorlogstrack. Eerst onrustig, om dan groots uit te pakken. Dit gebeurt rond 3' minuten.

Het koor zingt de pannen van het dak in deze score. Storm bewijst het nog maar eens. Fantastische opbouw, fantastisch ondersteunt. Een episch nummer. Het zou me niet verbazen mocht dit nummer meer en meer gebruikt worden in trailers. Echt, fantastisch.

Closing sluit de score gewoon af, het hoofdthema enorm episch gespeeld, met wederom een fantastisch koor.

Armstrong is er in geslaagd deel I te overtreffen, voor mij, dat zeker. Het doet moderner aan, is niet té klassiek. Met beschikking over een machtig koor, en een goede dag, heeft hij hier een enorm entertainende score geschreven. Elizabeth II - The Golden Age is misschien niet zo goed als Elizabeth I, door de minder strakke verhaallijn (de romances van Elizabeth, de van ver aankomende oorlog), maar de score zeker wel. Shapur mag best tevreden zijn.

Dus, kortom: Al wie van een goede score, entertainend, niet te zwaar, niet te licht houdt, moet deze zeker eens beluisteren.
Elizabeth: The Golden Age - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Elizabeth: The Golden Age is het vervolg op de film Elizabeth, hierin kruipt Cate Blanchett in de huid van koningin elizabeth I. De muziek van de film Elizabeth die in 1998 uit kwam, werd voorzien van muziek door de onbekende componist David Hirschfelder. Voor Elizabeth: The Golden Age werd de grote naam Craig Armstrong aangesteld, hij weet samen met A.R. Rahman een prima soundtrack te schrijven.

De score begint al op een perfecte manier. Een prachtig strijkarrangement opent de eerste track met de allerminst originele titel ‘Opening’. Het thema heeft een hoog tempo en het koor maakt het allemaal compleet. Ook de tweede track weet te bekoren. Deze spanningsopbouwende track is spectaculair door het grote koor. Jammerlijk is het feit dat de duur van de track niet al te lang is. De track duurt nog geen twee minuten en ‘Now You Grow Dull’, de derde track weet nog geen minuut aan muziek te vullen. Desalniettemin is het een knappe track. De track is mysterieus door zijn koor en weet, ondanks de korte speelduur, een mooi thema(tje) te produceren. Ook in ‘Horseriding hoen we weer een nieuw thema. In dit thema horen we een mooie gitaar gesteund door strijkers op de achtergrond. Het thema geeft je een wam gevoel en brengt je met zijn emotionele noten helemaal in de sfeer van de film. In ‘Immensities’ valt een mooi, rustig thema te beluisteren die wel wat weg heeft van de muziek van Thomas Newman. Voordeel hiervan is dat de muziek garant in de smaak valt. In ‘Bess And Raleigh Dance’ zijn de prachtige strijkarrangementen, die wel al in track één hoorden, weer te horen. Armstrong voegt een tweekoppig vrouwelijk koor aan de track toe, wat ook weer in de smaak valt. In ‘Mary’s Beheading’ laat Armstrong weer een duistere track horen met een koor dat doet denken aan die van Willow, de fenomenale score van James Horner.

De score laat verder niet veel nieuws horen. Elke track bevat wel weer een nieuw thema, maar dit zijn er te veel om één voor één te beschrijven. De sfeer blijft in elke track hetzelfde. De 16e eeuwse sfeer, veel strijkers, hier en daar een gitaar en af en toe een koor. Geleidelijk wordt de score drukker, dat is al te horen in ‘War / Realisation’, die als ondersteuning enkele synthesizers gebruikt. Enkele goede actietracks zijn ‘Horseback Address’ en ‘Battle’, maar de echte hoogvlieger is ‘Storm’. Hierin steelt het grote koor de show. De strijkers op de achtergrond houden zich rustig waardoor het koper, de percussie en het koor prachtig klinken. De thematiek is tevens fenomenaal. De laatste track van de score sluit deze prima af, met een groots thema door vooral koper en natuurlijk het koor.

Conclusie:
Het componeren van een compleet originele score wordt met de dag moeilijker. Deze score, waarin echter niet ordinair gejat is, is niet bepaald origineel te noemen. De muziek klinkt nog al standaard en de score heeft dan ook geen eigen. Toch weet de score te vermaken. Het grote koor blijft goed in de oren klinken en de sfeer boeit ook. Misschien juist omdat Elizabeth: The Golden Age een te dagelijkse filmscore is. In elke track is wel weer een nieuwe melodie te horen en toch zijn er in de score een aantal goed uitgewerkte thema’s te horen. Het gebruik van de synthesizer in een enkele actietrack is riskant, maar Armstrong neemt het risico en de synthesizers weten te bekoren. Elizabeth: The Golden Age is een makkelijk te beluisteren en simpele score, maar dat zorgt er juist voor dat de score zo goed in de oren klinkt en zelfs één van de beste scores van het jaar is. Een acht is zeker op zijn plaats.
Elizabeth: The Golden Age - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Elizabeth: The Golden Age was de laatste dreun van een goed filmjaar. Het is een score die je volledig in je hart raakt: het is puur, precies bij de film passend, spannend, verassend, groots en gewoonweg duizelingwekkend perfect. Vanaf de Opening, waarin we veel strijkers en een groot koor te horen krijgen, wordt de toon gezet.

Craig Armstrong schreef mooie scores zoals Love Actually, The Bone Collector, Ray en zijn meest beroemde werk is natuurlijk de grote musical Moulin Rouge.
Tel daarop nog eens zijn nieuwe, en het moge gezegd worden, formidabele score voor The Incredible Hulk bij op, en de man is een begrip. Voor Elizabeth: The Golden Age maakte hij niet alleen een grootse score, hij voegt er ook intimiteit, romantiek en zelfs tragedie aan toe. Zo zijn Horseriding, Divinity en Love theme erg emotioneel, maar hebben ook iets bij zich wat alleen van Elizabeth kan, of misschien wel moet zijn. Haar liefde is nooit echte liefde,haar status laat dat niet toe, en daarom laat Craig Armstrong geen grootse versie van deze thema's horen, maar blijft vrij klein. Hetgeen dat de man in dank af kan worden genomen.

De andere kant van de score is groots en episch.
De Opening ramt dat er meteen in bij je. Het is geen fantasy film, het is een biografie over iets wat waar gebeurd is, in Engeland is er volgens mij zelfs een feestdag voor Elizabeth. Dus krijgen we middeleeuwse klanken te horen, maar niet zoals in bijvoorbeeld Kingdom of Heaven, maar meer de oude klassieke kant op. Battle en War/Realisation zijn zoals de titel al doet vermoeden, groots en spannend. Opvallend zijn de drums die er goed tussen passen. Je wordt de zeeslag tegen de Spaanse Armada ingeduwd door Armstrong. Closing is de perfecte afsluiter: eerst emotioneel, om daarna groots opgezet deze formidabele score af te sluiten.
Elizabeth: The Golden Age - 09/10 - Recensie van Grégory Ramat, ingevoerd op (Frans)
On doit ce score paticulièrement flamboyant (à l'image de la chevelure de l'héroïne) à un tandem des plus inattendus : Craig Armstrong (Roméo & Juliette, Moulin Rouge) et A.R. Rahman (Slumdog Millionnaire). Inattendu autant que prodigieux.
Des thèmes d'une grande pureté (Horseriding, Immensities, Divinity Thème) permettent de reconnaître rapidement la patte d'Armstrong et la qualité de l'oeuvre.
On pourra reprocher à l'ensemble un côté contemplatif redondant, mais l'émotion qu'il suscite relativise cet aspect et pour peu qu'on soit d'humeur à se laisser emporter par une douce mélancolie, on qualifiera ce score d'album en or !
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

The Island (2005), Steve Jablonsky (Track 14. My Name is Lincoln) (Film)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer