Atonement


Decca Records (0028947661955)
(0028947661955)
Film | Releasejaar: 2007 | Film release: 2007 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Briony1:44
2.Robbie's Note3:04
3.Two Figures by a Fountain1:15
4.Cee, You and Tea2:25
5.With My Own Eyes4:40
6.Farewell3:32
7.Love Letters3:09
8.The Half Killed2:09
9.Rescue Me3:17
10.Elegy for Dunkirk4:15
11.Come Back4:28
12.Denoument2:27
13.The Cottage on the Beach3:24
14.Atonement5:18
15.Clair de Lune Debussy4:52
 49:58
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Atonement - 09/10 - Recensie van J. Ch., ingevoerd op (Nederlands)
De jonge, fantasierijke Briony leest stiekem een liefdesbrief aan haar zus Cecilia van Robbie, de zoon van een bediende. Ook ziet ze de vreemde manier waarop ze met elkaar omgaan en ze raakt nogal in de war van het gebeuren. Als ze niet veel later ontdekt dat haar nichtje verkracht is, is er voor haar geen twijfel mogelijk meer wie de dader is. Zo worden de twee geliefden op een brute manier uit elkaar gehaald en worden de levens van alle betrokkenen drastisch veranderd. Dit is in het kort het verhaal van Atonement, de film naar het gelijknamige boek van Ian McEwan.

Eigenlijk was het de trailermuziek (‘The Vision’ van X-Ray Dog, ook een aanrader) waardoor in geïnteresseerd raakte in de soundtrack. Al snel had ik ‘Love Letters’ ontdekt en nog enkele andere nummers die mij erg nieuwsgierig maakten naar de film.
Het album begint met

Briony:
Wat het meest opvalt is natuurlijk de typemachine. Verder is er de piano die het thema van Briony speelt en die de hoofdpersoon begeleidt als ze zich door haar huis haast om aan iedereen te verkondigen dat ze haar toneelstuk heeft afgemaakt. De muziek is vrolijk maar ook een beetje gestrest, zenuwachtig misschien.

Robbie’s Note:
Deze track begint met een klarinet die een beetje droefgeestig een melodie voor Robbie en Cecilia speelt. Later komen er strijkers en piano bij die steeds harder gaan spelen. Uiteindelijk ‘zakt’ het nummer weer terug naar het sombere begin. Het is mij overigens niet helemaal duidelijk wat er met de titel bedoelt wordt. Robbie schrijft meerdere brieven in de film. Je zou denken dat het de eerste was, gezien de plek van het nummer op de CD, maar de melodie past eerder bij zijn tweede brief die hij vanuit Frankrijk verzendt.

Two Figures by a Fountain:
Het lijkt zo op het eerste gehoor ‘Briony’ zonder typemachine. Toch is de muziek toch iets anders, zenuwachtiger, paniekeriger.

Cee, You & Tea:
Deze track begint hetzelfde als ‘Robbie’s Note’, maar dan op een andere toonhoogte. Na zo’n 50 seconden komt het Briony-thema weer tevoorschijn, zij het nu wat duisterder, alsof er onheil in de lucht hangt, wat natuurlijk ook wel zo is. De muziek is nu niet meer zozeer zenuwachtig of gehaast, meer schuldbewust en onomkeerbaar (als muziek tenminste onomkeerbaar kan klinken).

With My Own Eyes:
Opnieuw het Briony-thema, eerst heel hoog gespeeld op een piano. Vervolgens klinkt opnieuw de typemachine, daarna weer de piano. Ik vind het persoonlijk de saaiste track. Je hoort eerst de piano en klarinetten het Briony-thema spelen, dan hoor je weer de typemachine, en zo wisselt het zich steeds een beetje af. Pas op 3.20 verandert de muziek weer een beetje, klinkt nu dreigender, wordt met meer instrumenten gespeeld. In de laatste halve minuut komen opnieuw de piano, klarinet en de typemachine weer.

Farewell:
Kijk, nu begint het mij wat meer aan te spreken. De piano begint triest en de cello volgt. Ze spelen het Robbie-en-Cecilia-thema, of liefdesthema, hoe je het ook wilt noemen. Dan gaat de klarinet verder, met strijkers op de achtergrond. En dan, na 1.40, begint de mondharmonica te spelen. Tot nu toe vond ik dat altijd meer een instrument voor cowboys in het wilde westen, maar hier klinkt het plotseling heel eenzaam. Robbie zit in Frankrijk en denkt aan Cecilia, hoe ze elkaar na zo’n lange tijd weer hadden ontmoet (mijn favoriete scene, in dat café) en zo snel weer afscheid hadden moeten nemen. De klarinetten en strijkers gaan weer verder en breien er een droevig eind aan.

Love Letters:
Een van mijn favorieten, erg mooi. Het is een duet tussen piano en cello. Het nummer is tragisch en ernstig, maar toch romantisch. Groot was mijn teleurstelling toen ik merkte dat het hele nummer niet eens in de film wordt gebruikt, alleen in de aftiteling. Terwijl de meeste mensen de aftiteling niet eens kijken. Zonde. Ik spoel met liefde mijn film terug om de aftiteling nog een keer te zien, alleen al voor dit lied.

The Half Killed:
Ook erg mooi. Een nummer dat je mijns inziens zo hard mogelijk moet beluisteren. Het begint een beetje triest, met droevige strijkers (ik kan het woord ‘droevig’ niet vaak genoeg gebruiken in dit verband) en wordt meerdere keren gebruikt bij de beelden van Robbie die door Frankrijk sjokt. Ik denk dat je dit eerste gedeelte wel een soort oorlogsthema zou kunnen noemen. Al snel krijgen de violen gezelschap van piano, cello en weet ik veel wat al niet meer en klinkt de muziek, om het in één woord weer te geven, krankzinnig. Ik denk dat het Marianelli’s bedoeling is geweest om de onzin of waanzin van de oorlog weer te geven, en dat is hem absoluut gelukt. Dit krankzinnige gedeelte wordt gebruikt als Briony in het ziekenhuis voor het eerst met de gevolgen van de oorlog wordt geconfronteerd. Eigenlijk vind ik dat er nog wel een track met dit gedeelte van de muziek op de CD had mogen staan, aangezien het ook nog wel vaker in de film voorkomt – en omdat het gewoon heel mooi klinkt natuurlijk. De titel, tussen twee haakjes, was alleen al interessant genoeg om mijn aandacht te trekken.

Rescue me:
Deze track begint hetzelfde als ‘Robbie’s Note’ en ‘Cee, You & Tea’, wederom op een iets andere toonhoogte. Waarom alle nummers nou precies hetzelfde moeten beginnen als een ander, is me niet geheel duidelijk.Verder verschilt deze track wel van de eerder genoemde twee nummers. Het lijkt meer op ‘Farewell’, triest en eenzaam. Op 1.47 begint een nieuw stukje muziek, een piano. Dit wordt gebruikt in Frankrijk, als Robbie daar plotseling zijn lieve moeder ziet. De piano klinkt aarzelend, voorzichtig, breekbaar haast. Later komt er nog een cello op de achtergrond.

Elegy for Dunkirk:
Opnieuw begint een track precies hetzelfde als een andere, namelijk ‘The Half Killed’. Hier verandert de muziek echter niet in het krankzinnige van laatstgenoemd nummer, maar blijft zo tragisch. Het oorlogsthema wordt verder uitgewerkt. Dit is de muziek die gedraaid wordt bij de bijzondere scene van Robbie op het strand bij Duinkerken. Overal soldaten, uitgeput, gewond, krankzinnig, wanhopig. Vernielde huizen, vernielde mensen, alleen maar chaos. Heel indrukwekkend. Dit is één van de momenten waarop de muziek het meest opvalt. Verder is er haast geen geluid te horen. Na één minuut hoor je een mannenkoor ‘Dear Lord and Father of Mankind’ zingen. Ironisch is dat je de tekst pas echt goed hoort als ze bij het stuk van ‘the beauty of Thy peace’ zijn aangekomen. Meer contrasterend kan haast niet. Veel violen en cello’s die de muziek op zo’n manier spelen dat er haast geen beelden voor nodig zijn om je de scene te kunnen voorstellen. Zoals ik al zei, tragisch. Echt een ‘elegy’, een klaaglied.

Come Back:
Dit nummer bestaat uit een heleboel kleine stukjes aan elkaar geplakte muziek, zo lijkt het wel, die net zo vaak in de film worden gebruikt als de woorden van de titel. Het begin is te horen als Robbie terugdenkt aan de afgelopen jaren en alles lijkt te worden teruggespoeld – de vaas uit de hilarische scene bij de fontein wordt weer heel, het ‘verboden woord’ wordt achterstevoren gespeld. Na 15 seconden klinkt wederom het mannenkoor, ‘There’ll be Bluebirds over the White Cliffs of Dover’ zingend, echter niet zo op de voorgrond tredend als in het vorige nummer. Het liefdesthema klinkt. Na 1.20 gaan we plotseling weer verder met het thema voor Briony, dat klinkt (volgens mij ook wel meerdere keren) als Briony zich door Londen haast. Naar de kerk, zo blijkt als op 3.05 het orgel begint te spelen. Nogal onverwacht, denk ik, als je de film niet hebt gezien (moet je onmiddellijk gaan doen dan). Uiteindelijk sterft het orgel weg, en komt de melodie voor Briony weer tevoorschijn.

Denouement:
Dit keer hebben we hetzelfde begin als bij ‘The Half Killed’ en ‘Elegy for Dunkirk’. Het nummer als geheel heeft wel wat weg van de laatst genoemde. De beelden zijn echter wel anders, nog steeds erg tragisch, maar de oorlog verdwijnt hier wat meer naar de achtergrond. De muziek wordt namelijk gedraaid bij de één-na-laatste scene van de film. Flarden van het liefdesthema klinken erdoor heen, en weer de mondharmonica. Het geheel klinkt allemaal wat uitgeput, alsof niets er nog toe doet. Het eindigt een beetje plotseling om over te gaan in…

The Cottage on the Beach:
Begint hetzelfde als ‘Farewell’, ware het niet dat de piano wat langer solo blijft. Het geheel lijkt sowieso wel veel op ‘Farewell’, even droevig en tragisch. De muziek wordt gedraaid tijdens het laatste gedeelte van de film en het eerste deel van de aftitelingen. Het is een mooie scene, erg ontroerend. Na zo’n tweeënhalve minuut komt de piano weer die aflopende akkoorden speelt (of hoe dat ook moge heten in muziektermen). De muziek klinkt mismoedig, niet echt eenzaam meer, maar weer een beetje uitgeput, alsof het amper de kracht heeft om dit leed te beschrijven. Duidelijk het einde van de film. Daar gaat hij overigens over in ‘Love Letters’, maar die staat dus al eerder op de CD.

Atonement:
Misschien klonken de vorige tracks al uitgeput, maar dit slaat alles. Piano en strijkers spelen een langzame, aangepaste versie van het liefdesthema. Ik hoop dat ik nog te volgen ben als ik zeg dat de muziek schuldbewust klinkt maar ik denk dat iedereen dit wel zou kunnen begrijpen. Briony gaat als het ware gebukt onder de schuld van wat ze Robbie en Cecilia heeft aangedaan. Het is me soms iets te langzaam, te lusteloos. Maar het past goed op de plek die het in de film krijgt: tijdens de aftiteling, als je de hele film op je in laat werken.

Clair de Lune:
Pianostuk van Debussy. Heb ik verder eigenlijk niet zoveel over te zeggen. Het past op zich wel bij de film, maar is er, naar mijn idee, toch niet echt een onderdeel van. Wel mooi, maar had ook prima weggelaten mogen worden.

Ik kan helaas niet echt pochen over een hoop ervaring met soundtracks, maar ik denk dat ik toch wel gelijk heb als ik zeg dat dit een bijzonder goede is. Marianelli heeft en vast niet voor niets een Oscar voor gekregen. Het album heeft een paar kleine minpuntjes: het feit dat ik pas na een heleboel keren luisteren kon horen of een bepaalt begin nou bij ‘The Half Killed’ of Elegy for Dunkirk’ hoort enzovoort, het feit dat ik sommige nummers ook in het midden niet uit elkaar kan halen. Verder had er nog wel een nummer meer zoals ‘The Half Killed’ mogen opstaan, en had van mij ‘With my own Eyes’ wel weggelaten mogen worden, of samengevoegd met een ander.
Nummers als ‘Love Letters’ en ‘Farewell’ maken echter een heleboel goed. Alleen al om deze nummers is het aan te raden de film te gaan zien (en dus ook de aftiteling!) en het album te bemachtigen.
Ik zal er wel een 9,5 aan willen geven, maar dat is nou eenmaal niet mogelijk. Een 10 wordt het ook niet, dan moet een album wel helemaal perfect zijn – en ik betwijfel of dat kan. Dit komt in ieder geval dicht in de buurt.
Atonement - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Op één van de warmste zomerdagen van 1935 ziet de dertienjarige Briony Tallis haar oudere zuster Cecilia haar kleren uittrekken en in de fontein voor hun huis plonzen. Hun tuinman en vriend des huizes Robby Turner staat alles verslagen te bekijken. De fantasierijke Briony stelt zich al vlug de ene achter de andere intrige voor en voor ze het goed beseft, laat ze zich volledig innemen door de gebeurtenissen die op het fonteinincident volgen. Voor ze het weet rukt ze Cecilia en Robby uit elkaar, verloochend ze haar nichtje die seksueel is aangerand en worden al haar huisgenoten het slachtoffer van haar verbeeldingskracht. “Atonement” is één van de populairste, hedendaagse novellen bedacht door schrijver Ian McEwan die reeds met “The Cement Garden” en meer recentelijk met “On Chesil Beach” hoge ogen gooide en alom wordt geprezen door literatuurcritici. Een filmadaptie was dus wenselijk, maar regisseur Joe Wright, bekend van zijn inspirerende adaptatie van Austens “Pride and Prejudice” stuitte al vlug op de moeilijk verfilmbare passages die het boek zo typeren. Velen verklaarden het onmogelijk om “Atonement” naar celluloïde te transferen, maar het resultaat mag gezien worden. Wright weet de sfeer van het boek uitermate boeiend te vertalen naar beeldtaal. Dat de muziek van Dario Marianelli in grote mate bijdraagt aan de sfeerschepping mag niet verbazen. Het is de tweede samenwerking tussen componist en regisseur. Net als bij “Pride and Prejudice” deed Marianelli beroep op pianist Jean-Yves Thibaubet om de virtuoze compositie leven in te blazen. Naast het standaard orkest en de piano, voegen Marianelli en orkestrator/dirigent Benjamin Wallfisch nog klarinet, cello (Caroline Dale) en harmonica (Brendan Power) solo’s toe aan het ensemble om het donkere en duistere van het verhaal in de verf te zetten. Om alles te overgieten met een literair sausje, krijgt het karakter van Briony een oude typemachine mee die doorheen de muziek is gemixt. Misschien niet meer origineel te noemen, maar zeker niet misplaatst.

De fantasievolle passages en de donkere menselijke gruwel gaan hand in hand in deze score. Marianelli weet op een bijzonder vlotte manier om tragedie met poëtische, haast dromerige interludes te combineren. De score voor “Atonement” toont een grotere volwassenheid dan die voor “Pride and Prejudice”. De lichtvoetigheid geeft plaats geruimd voor ingetogenheid alsof Marianelli zijn eigen boetedoening wil bewerkstellingen met zijn ingenieuze compositie. De lyriek van de muziek staat in groot contrast met Marianelli’s vroegere werk voor o.a. “V for Vendetta”, ‘The Brothers Grimm” of “Goodbye Bafana”. Dat “Atonement” zijn favorietenrol wist waar te maken tijdens de Academy Awards kwam dan ook niet als een verrassing. De muziek werd bejubeld en geprezen en ook de 2 Golden Globes die de film wist te verzilveren spreekt boekdelen. Maar waar ligt de kracht van deze score dat ze gemakkelijk kan worden bijgezet bij de grote klassiekers als “Shindler’s List”? Ten eerste zijn er de subtiele instrumentaties. Het doordachte en adequate gebruik van solo instrumenten heeft deze score een heelrijke, rijke klankkleur mee zodat ze aangenaam is om naar te luisteren. Daar waar Badalamenti struikelde met zijn eentonigheid voor “Un Long Dimanche de Fiançailles” struikelde, weet Marianelli de aandacht van de luisteraar te behouden. Hoewel beiden de kwaliteit hebben van een lang en droevig requiem, steunend op lament-achtig composities, is het Marianelli’s muziek die met zijn variaties en lichte accenten voor koor en harmonica de gevoelens beter weet over te brengen. Ten tweede poneert Marianelli enkele sterke thema’s die doorheen de score en film consequent worden gebruikt en geweldig goed de soms dromerige beelden ondersteunen.

De thematische uitwerkingen gaan trouwens hand in hand met de symbolen die in de film verstopt zitten. De haast zenuwachtige wandel van Briony door het huis en haar onrustigheid doorheen de film worden door een speelse/gejaagde piano gesteund die versmelt met vlugge, schichtige strijkers in “Briony” en “Come Back”. De prachtige, groene jurk van Cecilia is sierlijk en galant en zweeft haast door de vertrekken waarbij de strijkers lang en groots door de melodie zitten verweven. De eenzaamheid van Robby wordt naar voren gebracht door de harmonica, waarnaast zijn verlangen naar Cecilia wordt ondersteund door een mannenkoor. Tenslotte is er de tragedie die doorheen het verhaal loopt die wordt verwoord door de cello die droef en intens klinkt in nummers als “The Half Killed”, “Denouement” en “Elegy of Dunkirk” en ware kippenvelmomenten weet te ontlokken wanneer ze samen met het orkest naar een crescendo toewerkt. Door de vele thema’s die Marianelli weet te fabriceren, is “Atonement” vooral een gevarieerde luisterbelevenis. Drama maar ook een vreemd soort ongenoegen en bedreigen meanderen door de nummers op de CD. Jammes genoeg werkte James Bellamy, editor van dienst, vooral met suites zodat een aantal nummers vreemd van elkaar zijn gescheiden zoals “Denouement” en “The Cottage on the Beach” die in de film een vloeiend geheel vormen” of de “Come Back”-cue die bestaat uit meerdere kleinere ideeën. De toevoeging van Debussy’s “Clair de Lune” is niet echt interessant te noemen en bijzonder onorigineel te noemen. Ook Craig Armstrong maakte een symfonische versie van het nummer voor de Chanel N°5 reclame waarin Nicole Kidman acteerde. Armstrongs arrangementen zijn een stuk mooier dan die van Marianelli’s en is terug te vinden om de cd “Filmworks 1995-2005”.

Een overzicht van de hoogtepunten van dit album is niet moeilijk te geven. De meeste tracks op dit album zijn immers pareltjes. Al bij de eerste track wordt het thema voor Briony aan de luisteraar voorgesteld. De vlugge violen en het heerlijk hectische pianospel samen met het geluid van de typemachine die Briony begeleiden door haar tocht doorheen het grote, Victoriaanse huis is een waar genot en eindigt met het typische scheuren van een blad en het belletje van een oude typewriter. In “Robbie’s Note” krijgen we Robbie’s thema voorgeschoteld dat in deze vorm nog licht optimistisch en een beetje onzeker klinkt. Heerlijk hoe de muziek hier de gevoelens van de personages volgt. Het verlangen van de twee geliefden wordt hier naar voren gebracht met mooie dialoog tussen viool en cello, die uiteindelijk met een virtuoos pianospel naar een crescendo wordt gevoerd. Knap! Ook de klarinet/hobo solo is knap. Het Briony thema krijgt een ernstiger cachet in “Cee, You and Tea” en een zekere spanningsopbouw is opmerkbaar. Het thema krijgt een erg volwassen versie in “With My Own Eyes” wanneer Briony’s verbeelding de bovenhand krijgt en ze de verkeerde dader aanduid van de verkrachting van haar nichtje. “Farewell” is een erg gevoelig en teder stukje muziek, haast kwetsbaar in de uitvoering. De solo instrumenten krijgen hier vrij spel en primeren de melodie. Cello, piano en hobo/klarinet nemen hier het voortouw. De eenzame harmonica leidt Frankrijk in waar de oorlog raast en Robbie zijn gevoelens niet onder controle krijgt en verlangt naar Cecilia. “Love Letters” brengt een variatie op het “Farewell”-thema met virtuoos piano- en cellospel. Eén van de moeilijkere nummers door haar klassieke stijl, maar uitdagend en heerlijk complex. Zeker één van mijn favoriete nummers die me steevast doet denken aan de composities van John Williams voor “Munich”, “Memoirs of a Geisha” en “Shindler’s List”.

Het verlangen-thema is voor het eerst prominent aanwezig in “The Half Killed”. De koperblazers klinken dreigend en onaangenaam. De rollende piano, zo weggelopen uit enkele minderbekende composities van Gabriel Yared, is heerlijk in haar chaos. “Rescue Me” is een reprise van het “Farewell” thema en laat een rustige piano aan het woord, die na een twintigtal seconden wordt vervoegd door de cello. Dit is rustige underscore met een grote, melodische waarde die muziek pur sang aanbiedt. Het “Elegy for Dunkirk” is de muziek die de in één shot opgenomen chaos van Duinkerken ondersteund. De cello klinkt hier eenzamer en meer desolaat als ooit te voren. Koud en kil, maar vooral treurig. Het mannenkoor is een knappe toevoeging en draagt bij tot de tragedie. Het is één van die nummers waarbij je denkt: “hey, dit is de muziek waardoor ik een filmmuziekfanaat ben geworden”. Een hoogtepunt zonder meer! Na de grootsheid van het vorige nummer klinkt de solo voor klarinet adembenemend. Het koor dat rustig meezingt bezorgt echt kippenvel. Heerlijk gewoon doordat het minder prominent is gemixt! De dromerigheid van de strijkers en piano wordt halfweg de track verstoord door een orgel die luid en kwaadaardig klinkt. Het is de wake-up call voor Briony, maar helaas is het onheil dan reeds lang geschiet. “Denouement” is voor mij het hoogtepunt van het album! Het ondersteunt één van de meest lugubere en triestige scènes van de film en wordt door de cello grotendeels gedragen en eindigt in een hartverscheurende climax. Geen piano hier, enkel orkest, een spaarzaam gebruikte harmonica en strijkers die de leugens/verzinsels van Briony aan de kijker openbaren en de overstroming van het metrostation als triestig eindpunt hebben. Knap en emotioneel! “The Cottage on the Beach” vertegenwoordigt het einde van de film. De piano en de cello treden in een knappe dialoog en worden uiteindelijk door het orkest bijgestaan. Een mooie en trieste afsluiter zonder meer! Voor de End Credits schreef Marianelli “Atonement” dat een perfecte round up geeft van het prominentste thema uit de score. Het is vooral rustige en aangename muziek, die even goed zou passen op een verzamel cd voor klassieke muziek. Er wordt niet gewerkt naar een hoogtepunt waardoor het album net als zijn voorhanger “Pride and Prejudice” wat in mineur afsluit waardoor de luisteraar een beetje op zijn honger blijft zitten.

Hoe je het ook draait of keert, “Atonement” is een knappe en innemende score die meer waarde krijgt nadat je de film of het boek meerdere malen hebt gezien. Pas dan kan men ten volle de parel die Marianelli heeft gemaakt appreciëren. “Atonement” is een feest voor de oren en biedt voldoende thema’s aan om 50 minuten geconcentreerd te luisteren. De score is een terechte winnaar van ettelijke filmprijzen en met de muziek voor deze film heeft Dario Marianelli mij onvoorwaardelijk ingepakt. Eerlijk en virtuoze filmmuziek zonder meer die gerust onder de klassiekers mag gerekend worden! Voor iedereen die filmmuziek of klassieke muziek adoreert is dit een goede aanschaf. Misschien zal het jong geweld zich niet kunnen vinden in de verheerlijking van deze muziek, maar de tijd weet raad, zodoende ook de volwassenheid. Uiteindelijk is er maar één woord goed genoeg om deze score te typeren: klasse!
Atonement - 08/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Atonement was de film die met hoge ogen gooide naar vele Oscars, en teleurstellend naar huis ging. De Oscar voor Beste Muziek ging wel naar deze score van de rijzende ster Dario Marianelli.

Briony
De typmachine...het schuiven van papier...de piano die ons op heerlijke, avant-gardemuziek trakteert...Strijkers mengen zich in de strijd, en dan is het net zo snel weg als het kwam...

Robbies Note
Klarinetten openen deze rustig ogende track. Strijkers komen er haast onopvallend bij.
Er wordt een rustige compositie gespeeld. Daar is dan de piano die samen met de strijkers, waaronder een enkele viool, het liefdesthema van Robbie en Cecillia voluit speelt, en zelfs in crescendo. Dit wordt wat kalmer, maar kabbelt toch voort, zei het wat zachter.

Two figures by a Fountain.
We krijgen het openingsthema uit Briony weer te horen, dit keer zonder typmachine. Het is allemaal wat paniekeriger dan uit Briony.

Cee, you and tea.
Dezelfde, nu wat mildere, opening uit Robbies Note.
Het klinkt erg triest, en dan komen er wat cello's, tegelijkertijd met de zweverige piano bij, die het liefdesthema iets meer sjeu geven.

I saw him with my own eyes
Hetzelfde thema als Briony en Two Figures by a Fountain, met piano en hier maakt de zenuwachtige, maar ingrijpende typmachine weer zijn opwachting. het klinkt nu allemaal wat donkerder. Meerdere contrabasklarinetten spelen samen met de piano het thema verder. Dan ineens zware strijkers, en de typmachine komt nu wel erg snel voorbij...en stopt.

Farewell
Het Cecillia en Robbie theme, wordt prachtig gespeeld door cello's en piano als begeleiding. Daar is dan weer de typerende klarinet. Het klinkt erg weemoedig, en harmonieus. Daar is nog een troef van de score: de mondharmonica. Deze speelt in solo het liefdesthema. Erna nemen de strijkers het weer over. Het klinkt steeds ietsjes luider en er worden gaandeweg meer van dezelfde instrumenten toegevoegd, zoals Zimmer dat ook fantastisch deed met Chevaliers de Sangreal van The Davinci Code.

Love Letters
Cello's duelleren wederom met de prachtige piano. Dat Marianelli goed was met piano wisten we al van The Brave One, toen hij het mooie Erica schreef.
Het is dan ook de piano die mooi afsluit.

The Half Killed
Het Atonement thema wordt geïntroduceerd, met zielige flarden van violen, die af toe voorbij flitsen. Hierna krijgen we een wat donkerder stuk te horen, voor het eerst horen we blazers, en daarbij natuurlijk dramatische cello's, die de oorlog verantwoorden. Ook de piano zorgt voor een gevoel van onrust.

Rescue Me
Het liefdesthema klinkt zacht, en dit zet zo voort tot 1:20 waarvan ineens harde soorten strijkers het liefdesthema voluit, en triest laten horen. De piano volgt erna rustig dat voorbeeld.

Elegy for Dunkirk
De track met de meeste impact. Robbie loopt over de stranden van Duinkerken, en ziet een van de verschrikkelijke gevolgen van de oorlog. Magistrale strijkers spelen het Atonement-thema hardop, een paar keer achter elkaar. Daar is het mannenkoor te horen, wat in de film zelf zingt, en wat zorgt voor een kippenvelmoment. Erna wordt het Atonement thema nog een paar keer gespeeld. dit is een track die in mijn ogen kan worden gemeten met Micheal Kamen's Band of Brothers, of Schindler's List of Hymn to the Fallen.

Come Back
Het liefdesthema wordt door klarinetten zonder haast gespeeld, en er wordt een mannenkoor bijgehaald, rustiger dan in de vorige track. Strijkers spelen het koor weg, met een harde opname van het liefdesthema, en daar is Briony's thema weer, en de typmachine met de piano. De strijkers maken het nog wat interessanter, en gaan vluchtig te werk.
En dan het kerkorgel. En dan huwelijksmuziek! Het verzwakt, en verliest het van de strijkers die Briony's theme voor de laatste keer spelen.

Denouement
De toptrack. Intens trieste strijkers spelen het Atonement-thema zacht, haast depressief. Daar zijn weer die prachtige flarden viool, die hier hun grootste rol spelen. Ook de mondharmonica is er weer eventjes, en in canon wordt het atonement-thema en het liefdesthema gespeeld. Vervolgens klinkt het Atonement misschien net niet te hard, maar wel prachtig.

The Cottage at the Beach
Het liefdesthema wordt weergaloos langzaam, maar juist daarom zo effectief gespeeld door de piano. Klarinetten steken de kop weer op, en dan de strijkers. Ze brengen de film naar een prachtig, fictief einde. Dan de strijkers die de aftiteling verzorgen. Het liefdesthema verzorgen met vederlichte composities. Soms groots, soms kleiner, maar altijd warm, en toch zielig.

Atonement
Het gelijknamige thema wordt op de traditionele manier gespeeld, met piano, klarinet en bijbehorende strijkers.

Het bekende Claire de Lune van Debussy behoeft denk ik geen beoordeling, behalve dat het erg in de lijn met de score valt. Atonement gooide hoge ogen naar de oscars, en won alleen die voor beste muziek. Terecht? Misschien. Naar mijn keuze was het Ratatouille geweest, maar de laatste jaren stelde de oscars mij nogal teleur: Brockeback Mountian had het nooit mogen winnen van Munich, Memoirs of a Geisha. Finding Neverland was goed, maar Potter 3 was beter, en neem nou eventjes een dijk van een score als Pan's Labyrinth die het aflegt tegen Babel. Maar goed dit ging over Atonement.
Atonement is zeker geen slechte score, maar is wel eentonig in zijn instrumentale keuze. Voor de rest is de muziek erg emotioneel, prachtig opgenomen en nog meer dan zijn snelgenoemde broeder Pride and Prejudide avant-garde. De score bevat geen prachtige blazerstukken, geen ingewikkelde orkestraties zoals The Golden Compass, geen koor zoals in Elizabeth: The Golden Age, geen swingende openingen zoals The Kite Runner maar is in zijn eenvoud eigenlijk heel mooi. Keep it up Marianelli!
Atonement - 09/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Ian McEwans geliefde boek werd op indringende wijze verfilmd door Joe Wright die zich hiermee definitief vestigt als groot talent. De toekomst moet gaan uitwijzen of hij zijn status ook echt waar kan maken, maar gezien de prachtige shots die hij in ‘Atonement’ tentoon spreidt moet dat geen probleem gaan worden. Wright’s film wordt naast de cinematografie ook gedragen door intense vertolking van James McAvoy, Keira Knightley en Romola Gorai. Toch is het uiteindelijk de muziek die voor de absolute wisselwerking zorgt tussen beeld en geluid, tussen film en toeschouwer.

De score bestaat uit twee hoofdthema’s die in de eerste twee tracks gescheiden geïntroduceerd worden. Het eerste thema draagt de titel ‘Briony’ en is een van de meest vindingrijke thema’s van het jaar. Zoals eerder vermeld zet Marianelli de typemachine in als hoofdinstrument. De wereld van Briony uit zich op het papier in de door haar geschreven toneelteksten en brieven. Haar wereld wordt beheerst door de typemachine en het is dan ook een meesterlijke zet juist dit gebruiksvoorwerp als leidend instrument te gebruiken in Briony’s thema. Het heeft echter ook tot gevolg dat het filmische geluid één wordt met de muziek; de muziek wordt één met de getoonde gebeurtenis. Als orkestrale begeleiding gebruikt Marianelli de piano, viool en cello, waardoor een licht thema ontstaat. ‘Robbie’s Note’ herbergt een eerste aanzet tot het tweede thema dat de tragiek van Robbie in zich draagt. Ook hier maakt Marianelli gebruik van lichte orkestratie waardoor de muziek, zijn eenvoud van opzet, immer herkenbaar blijft.

De typemachine krijgt in ‘With my own Eyes’ opnieuw een grote rol toebedeeld. Marianelli werkt op een ingetogen wijze naar een eerste climax waarin de typemachine onvermijdelijk doortikt. De fantasie van Briony leidt Robbie naar een vreselijke lotsbestemming, die in ‘Farewell’ voor het eerst aandacht krijgt. De track, vooral gedragen door de strijkers, kent een emotionele bijdrage van de mondharmonica die de eenzaamheid van Robbie benadrukt. Dit subthema wordt het leidmotief voor Robbie’s tocht door de oorlog. Naarmate de track vordert ontstaan er verschillende varianten op de twee hoofdthema’s die naadloos met elkaar verweven worden. Het pianomotief herinnert aan Briony terwijl de strijkers en klarinet Robbie’s lotsbestemming wederom behandelen. ‘Love Letters’ is een track die de piano en cello combineert. In al zijn eenvoud is het een bijzonder aangrijpende track. ‘The Half Killed’ bevat een nieuw subthema, dat een afgeleide is van het tweede hoofdthema. Het wordt ingeleid door de blazers, waarbij ook de mondharmonica gebruikt wordt. Marianelli voegt al snel verschillende leidmotieven toe die de eenvoud van de voorgaande track omzetten tot een complex web van personages met hun ieder eigen verhaallijn en lotsbestemming.

‘Rescue Me’ start met het tweede hoofdthema in zijn oorspronkelijke vorm. Het is de hoop van redding en de gedachte aan het oude leven die hier wordt opgeroepen. Opvallend is de rol van de piano die hier het tweede hoofdthema speelt. Net als dat in de film een verlegging van het narratief plaatsvindt verlegt ook Marianelli zijn muzikale aandacht. ‘Elegy for Dunkirk’ is niet de beste maar wel meest bijzondere track van de score. Het opent met een kleine variatie op het openingsmotief uit ‘The Half Killed’ en een instrumentale variant op het tweede thema. Langzaam laat Marianelli het koor toe in de track en evenzo langzaam laat hij het koor uitfaden. Deze opzet is niet vreemd wanneer je bedenkt dat de track als begeleiding dient bij het ene shot op Duinkerk. Het is alsof je samen met Robbie richting het koor loopt, waarna je het passeert en het geluid langzaam verdwijnt. Opnieuw vind er een prachtige samensmelting plaats tussen diagetic en non-diagetic sound. Bijzonder is tevens dat Marianelli het hedendaagse koor uit Duinkerk inzet voor deze track. Het geeft meer dan eens aan met welk oog voor detail de Italiaan werkt. Het koor keert in de track volgende op ‘Elegy for Dunkirk’ nog eenmaal terug, maar ditmaal laat Marianelli het niet meer volledig boven de muziek uitkomen. Het is er als een zachte bries, een vage herinnering aan de gebeurtenis op het strand. Plots worden we geconfronteerd met een herbewerking en verdere detaillering van het thema voor Briony. De typemachine eist opnieuw een hoofdrol op en samen met de piano en de strijkers werkt het toe naar een climax. Deze wordt onderbroken door een orgelspel. Een vreemd moment in de score, maar wie de betreffende filmscène in het achterhoofd neemt begrijpt de context.

Na twee tracks waarin de componist opnieuw de thematiek in talloze varianten met elkaar verweeft levert hij met ‘Atonement’ de absolute finale. Als belangrijkste leidraad wordt het tweede hoofdthema genomen, maar de getemporiseerde variant op het eerste thema brengt de echte slotsom. In de film levert het een van de meest aangrijpende slotscènes op die we dit jaar mochten aanschouwen. Maar ook zonder de beelden blijft de muziek bijzonder krachtig.

De opzet en thematiek die de film beheerst is groots maar dankzij de kleine orkestrale bezetting heeft de score toch een intiem karakter gekregen. Het is de mate van muzikale detaillering die de score groots maakt. De beste film van het jaar 2007 kreeg de beste score van het jaar 2007
Atonement - 09/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Regisseur Joe Wright vond voor zijn tweede langspeelfilm inspiratie bij Britse schrijver Ian McEwan. Diens meermaals bekroonde boek Atonement (Boetekleed in de Nederlandse vertaling) vertelt over het 13-jarige meisje Briony, dat op een warme zomerdag in 1935 Robbie, de zoon van de huishoudster, vreemde dingen ziet doen met haar oudere zus Cecilia. Haar fantasie slaat op hol en wanneer op het landgoed waar de familie verblijft een meisje wordt aangerand, meent ze al snel te weten wie de schuldige is… Vijf jaar later, in volle wereldoorlog, beseft ze de gevolgen van haar (onterechte) beschuldiging en wil ze haar fout goedmaken.

“Waarom een ‘winning team’ splitsen?”, moet Wright gedacht hebben. Na hun eerdere succesvolle samenwerking voor zijn eerste bioscoopfilm, Pride & Prejudice, besloot hij voor de muziek van Atonement opnieuw beroep te doen op Dario Marianelli. De componist kan ondertussen toch al een “vaste waarde” aan het Hollywood-firmament genoemd worden. En ook met zijn score voor deze film ontgoocheld hij niet.

De hele score is gebouwd rond drie thema’s die in allerlei variaties afwisselend worden gebracht. De drie thema’s vatten het hele verhaal samen. Thema 1 is voor Briony, het hoofdpersonage van het verhaal. Het tweede thema beschrijft de liefde tussen Robbie en Cecilia en thema 3 verwijst naar de wereldoorlog.

Het album opent met “Briony” en introduceert ons meteen het eerste thema. Briony schrijft graag en veel. Haar typmachine is in de film dan ook nooit ver weg. Marianelli heeft dit idee ook in de muziek verwerkt en gebruikt de tikkende typmachine als volwaardig instrument, hier naast de strijkers en het sprankelende pianospel van Jean-Yves Thibaudet. Zeer origineel en effectief. Enerzijds hebben de energieke tikmachine-slagen iets vinnigs en kordaat, anderzijds klinken ze in sommige tracks ronduit noodlottig en zwaar beschuldigend (“Cee, You and Tea”, “With My Own Eyes” en “Come Back”).
Briony’s thema volgt het gevoel van de tikmachine en is meestal in deze twee varianten te horen (vinnig en beschuldigend). In de voorlaatste track, “Atonement”, krijgen we echter een heel andere versie te horen. Alle energie lijkt verdwenen. Moe en overpeinzend werken piano en cello, bijgestaan door de strijkers, traag het thema uit. Net als het personage hebben ze hun verhaal gedaan.

Het thema voor de twee geliefden, Cecilia en Robbie, krijgen we voorgeschoteld in track 2 (“Robbie’s Note”), eerst gebracht door een houtblazer (klarinet?) en vervolgens verder uitgewerkt door piano en strijkers. Het is geen thema voor een prille of pas ontluikende liefde. We spreken hier over de (tragische) Liefde met grote “L”, net zoals ze ook in de film wordt weergegeven. We zien niet hoe Robbie en Cee verliefd worden,. Dat is eerder tijdens hun studentenperiode in Cambridge gebeurd. Hun liefde is van in het begin van de film een vaststaand feit, al weet of beseft Briony dat niet. De muziek klinkt bijna “upperclass” stijlvol, zonder goedkope emotie.
De melodie wordt in heel wat tracks op het album verwerkt, meestal met solo-houtblazer, piano en melancholische cello. Af en toe wordt het thema gebracht door een mondharmonica, verwijzend naar Robbie in Frankrijk, wat een extra dimensie van eenzaamheid en verlangen schept (“Farewell”).
“Cottage on the Beach” lijkt, net als “Atonement” voor het Briony-thema, het eindpunt te zijn. De muziek en het verhaal zijn gekomen waar ze wilden eindigen en alles wordt mooi afgerond. Ondanks alles geeft Briony aan Cecilia en Robbie het happy end dat ze verdienen.

Het derde thema of “oorlogsthema” is maar in enkele tracks aanwezig. Het wordt al eventjes aangekaart in het begin van “The Half Killed”, maar wordt pas volledig uitgewerkt in het magistrale “Elegy for Dunkirk”, waarin cello, strijkers en een soldatenkoor (ook in de film aanwezig) vol verslagenheid en machteloosheid de terugtrekking van de Britten (1940) betreuren.
En ook dit thema krijgt een uiteindelijke bestemming, nu heel toepasselijk in de track “Denouement”. Na een kort intermezzo van de mondharmonica met het liefdesthema, zwellen de strijkers aan. Ook de oorlog heeft haar rol in het verhaal uitgespeeld.

Marianelli is genomineerd voor een Oscar, en het zou me niet verwonderen, mocht hij deze keer het kale beeldje naar huis mogen meenemen. Atonement is een score waar de Academy nu eenmaal dol op is: vol tragiek en romantiek.
De muziek is wat je zou verwachten voor het genre film waarvoor hij geschreven is. Door het gebruik van de tikmachine en mondharmonica weet de componist er echter een originele toets aan te geven.
Het geheel is thematisch zeer sterk uitgewerkt. Elk thema krijgt kans zich te ontwikkelen en heeft zijn eigen ontknoping.
Toch moet ook gezegd worden dat de muziek bijna enkel bestaat uit deze drie thema’s. In “The Half Killed” komt kort een luider, dramatischer stuk dat je even wakker schudt, maar voor de rest wordt alles herhaald en herhaald en herhaald.
Kortom, Atonement is een score waar ik zeer veel respect voor heb, die knap in elkaar zit en fantastisch werkt met de film, maar die op cd zichzelf net iets te veel herhaalt om echt te blijven boeien.


Atonement - 09/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I'm sure some of you wonder how come I'm so utterly hopeless when it comes to doing new reviews. Well, I'll let you into a little secret; most stuff that comes my way just doesn't really inspire me that much which, in turn, doesn't inspire me to write reviews. It's not even that things are especially awful, indeed writing a damning review can be quite therapeutic from time to time and crap knows I need a bit of therapy. Maybe I've turned into one of those miserable old bastards yearning (I am nearly 30 you know) for the kind of quality we routinely received from the past masters and there are few who seem able to fill their conductor's podium. However, after a nice old rant, I can finally report that a score has actually made me sit up and listen and Atonement is that score (quelle surprise). Dario Marianelli has had a rise in profile as quick as any other of recent times, culminating in an Oscar nomination for his gentle (and slightly underwhelming) effort for the 34325th filmed version of Pride & Prejudice. Atonement is an altogether more striking affair, but again aided by the pianistic skills of Jean-Yves Thibaudet.

At its opening, the score's most striking feature is the use of a typewriter as a percussion instrument, which sounds like a hideous gimmick, but works remarkably well, especially when paired with Marianelli's edgy and powerful string writing. Indeed this is very much a strings led score, almost nothing in the way of brass (with the notable exception of The Half Killed where the brass's impact is heightened by its previous absence) and woodwind used subtly to provide a little colour. Some especially gorgeous oboe writing is a highlight of Farewell. The chaps at FSM noted that modern composers seemingly shy away from woodwind, potentially due to their comic connotations, but nothing could be further from the truth here where the intense, reedy, woody tones are perfectly suited to Marianelli's melancholy writing. Thibaudet's piano is not as all pervading as it was in Pride & Prejudice, but in a score with no weak tracks, is still a highlight, notably Love Letters where it's paired against Caroline Dale's solo cello to anguished, yet ravishing effect.

If Atonement were just beautiful melodies and powerful drama, it would be enough to single it out in 2007 or any other year, but one final price of inspiration is the inclusion of the hymn Dear Lord and Master of Mankind as as counterpoint to the elegiac strings of Elegy for Dunkirk. It would be a fine inclusion if the strings merely backed the choir, but Marianelli writes it as though the hymn comes from nowhere and simply happens to be sung while his music is being played. It's a remarkable piece of musical sleight of hand. If there have to be quibbles then the score is a touch repetitive, but it's the kind of music that has enough depth and intensity to sustain it. You could never complain of there being a dull moment. Debussy's evergreen Clair de Lune closes the album; a fair way to conclude, if not essential. It might seem a strange thing to say, but Atonement is 'proper' music with structure, proper counterpoint (not just layers), enough invention to sound fresh and orchestrated with the clarity of a master (contrast with his score to The Brothers Grimm which sounds messy and unfocussed in comparison). If he maintains this kind of qualify, Marianelli is surely not too far off from his first Oscar win and all the success he clearly deserves.
Atonement - 09/10 - Recensie van Kristof Janssens, ingevoerd op (Nederlands)
Dario Marianelli is goed op weg om beschouwd te worden als dé huiscomponist van de Britse regisseur Joe Wright (The Soloist, Anna Karenina, e.a.). Wright, die gehuwd is met een dochter van wijlen Ravi Shankar, deed in 2005 voor het eerst beroep op Marianelli voor zijn erg gewaardeerde film Pride & Prejudice. Het leverde Marianelli een eerste oscarnominatie op.

Met Atonement, een film gebaseerd op Ian McEwan’s gelijknamige boek, werd het succes van Pride & Prejudice op vele fronten overtroefd, in het bijzonder wat Marianelli’s muziek betrof. De Italiaanse componist won voor Atonement een Oscar en Golden Globe, wat de belangstelling naar zijn muziek alleen ten goede kwam. Voor de opnames van de score voor Atonement dook Marianelli samen met het 65-koppig English Chamber Orchestra, de Franse pianist Jean-Yves Thibaudet, celliste Caroline Dale, het Bede College Choir en het Dunkirk Choir de Londense Air Lyndhurst Studios in.

De score vangt aan met het ritmische getik op een schrijfmachine. In navolging van componisten als Pablo Sorozábal (‘La eterna canción’, 1945) en Leroy Anderson (‘The Typewriter’, 1950) combineert Marianelli het geluid van een schrijfmachine met warme strijkpartijen en Thibaudet’s snelle pianosolo’s. Dit geldt in het bijzonder voor de openingstrack.

Naast de schrijfmachine wordt op de meeste tracks eveneens Jean-Yves Thibaudet’s pianospel geaccentueerd. Zijn bijdrage voor deze score is duidelijk omvangrijker dan dat dit het geval was in 2005 toen Thibaudet reeds samenwerkte met Marianelli voor Pride & Prejudice. Liefhebbers van pianomuziek komen meermaals aan hun trekken.

Tijdens de zesde track ‘Farewell’ kreeg mondharmonicaspeler Brendan Power een rol toebedeeld. Een erg interessante compositie waar strijkers, mondharmonica en enkele pianopartijen elkaar opvolgen en erg stijlvol met elkaar gecombineerd worden.

In ‘Elegy for Dunkirk’ en ‘Come Back’ wordt het orkest even vergezeld van het koor, maar Marianelli heeft er duidelijk voor geöpteerd om het koor geen te omvangrijke rol te laten vervullen. Hun bijdragen zijn enigszins beperkt en subtiel. De muziek blijft ook met hun aanwezigheid erg rustig, zonder enige bombast.

‘Come Back’ is zowat een samenvattende track waarin alle componenten van de ganse score in vervat werden: klarinet, koor, piano, strijkers en de almaar krachtiger wordende schrijfmachine die als het ware een rol als percussieinstrument doorheen de score meekreeg en plots de mond wordt gesnoerd door al even krachtige orgelmuziek. Ongetwijfeld een onmiskenbaar hoogtepunt dat deze score te bieden heeft.

Zo aangrijpend het oorlogsdrama Atonement is, zo aangrijpend is ook Marianelli’s muziek voor de film. Ongetwijfeld één van zijn magnum opussen die in elke huiskamer een plaats verdient.
Atonement - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Dario Marianelli is een rijzende ster in Hollywood, als hij het al niet is. Hij voorzag de schitterende film 'V for Vendetta' van muziek, ging de klassiekere toer op in Pride And Prejudice' en maakte Goodbye Bafana, die ik nog niet kon beluisteren.

Nu komt hij met Atonement, genomineerd voor Golden Globes, waaronder beste actrice (Keira Knightley) en ook voor beste muziek. De strijd voor die Golden Globe zal volgens mij gaan tussen Eastern Promises en Atonement.

Atonement begint in de zomer van 1935, op de warmste dag van het jaar. Briony Tallis en haar familie wonen in een luxelandhuis. Briony is 13 jaar en een beginnend schrijfster met een levendige verbeelding. Ze beschuldigt Robbie Turner, de zoon van de huishoudster en minnaar van haar zusje Cecilia van een misdrijf dat hij nooit begaan heeft. Door deze beschuldigingen vernielt Briony hun prille liefde. Deze dramatische gebeurtenis beïnvloedt, tijdens de Tweede Wereldoorlog, de levensloop van hen allemaal.

Een film met een dramatische inhoud vereist een dramatische, emotionele score. Die krijg je echter niet, meer een mystieke, tragische score, met type geluiden erin verwerkt. Het is een verrassende score geworden, heel mooi.
Het is ook veel klassieker dan je zou verwachten. Piano en viool zijn veel gebruikte instrumenten. Love Letters is een prachtig voorbeeld hiervan. Een redelijk klassieke uitvoering met alleen piano.

Bepaalde tracks openen op dezelfde manier: een fluit speelt een lange noot en dan wordt er op verder geborduurd. Het zorgt voor erkenning en verbondenheid van de sfeer. Er ligt wel degelijk verscheidenheid in de tracks en door dit systeem te hanteren zorgt Marianelli nog altijd voor eenheid.

Zoals eerder gezegd zit hier weinig liefde in (naar mijn mening) en is het meer een tragische, mystieke score geworden. The Half Killed vormt echter een uitzondering: dramatiek ten top!
Echter, het tragische kantje van de score wordt bewaard.

Atonement is voor mij wel een grote verrassing geworden. Waar ik eerder een zeemzoeterig, melige drama score verwachtte, wordt ik verrast met een meer tragische score, met hemelsmooie pianomotieven. Er zit ook tevens een mysterieus kantje aan. Het openingsthema (Briony) met de type geluiden (wat voor een schitterend effect zorgt) is een score die evengoed in een detective zou gebruikt kunnen worden. In Come Back komt dit thema nog eens terug. In Come Back wordt ook nog eens een orgel gebruikt, met een soort van huwelijksmotief(?).

Kortom: Marianelli blijft mij verbazen. Met zijn knappe V for Vendetta zette hij zich wel op de kaart van topcomponisten. Nu, met zijn Atonement is hij in de running voor een (verdiende) Golden Globe. Maar met hevige concurrentie van Howard Shore's Eastern Promises.

Een knappe score.
Atonement - 08/10 - Recensie van Damien , ingevoerd op (Frans)
Dario Marianelli signe ici une bande originale langoureuse et mélancolique à souhait, qui fait frissonner autant que le film lui-même. Les thèmes s'avèrent fort intéressants, interprétés au violon, soutenus par un piano omniprésent et par un hautbois persistant. On remarquera l'utilisation discrète, pour le moins curieuse, mais très élégante, de la machine à écrire ('Briony'), élément déclencheur de la trame du film.
Toujours émouvant, le compositeur parvient tantôt à poser sa musique ('Robbie's Note'), tantôt à l'assombrir, comme dans le virtuose 'The Half Killed', qui atteint des sommets d'intensité. Suivent encore le féerique 'Rescue Me' et le grandiose 'Elegy for Dunkirk', mais on constate hélas que les thèmes, aussi beaux qu'ils soient, ne sont pas inépuisables et, en fin de compte, tout finit par se ressembler. Dommage, même si l'ensemble reste une réussite.
Golden Globes: Best Original Score (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Winnaar)
Oscars: Best Original Score (Winnaar)
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

Atonement (Trailer)

Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

Breathing Space, X-Ray Dog (Trailer)
Canis Rex 1: The Vesion, X-Ray Dog (Trailer)
Off Ramp, X-Ray Dog (Trailer)
Atonement (2007), Dario Marianelli (Trailer)


Andere soundtrack releases van Atonement (2007):

Atonement (2007)
Reviens-Moi (2008)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer