De laatste jaren zijn we als Vlamingen verwend geweest met de mooie series. Waar er vroeger, en met alle respect, enkel maar standaardseries op de mensheid werd losgelaten, zoals F.C. De kampioenen of Verschoten en Zoon, kwam daar in 2007 verandering in. Begrijp uw nederige recensent natuurlijk niet verkeerd, ik houd van die standaardseries. Ik ben waarschijnlijk één van de weinige zotten die alle afleveringen van F.C. De Kampioenen kan opsommen in volgorde en per seizoen. Zoveel heb ik er naartoe gekeken. Het is net zoals op restaurant. Soms kan je een spaghetti eten, allemaal heel lekker, maar soms heb je wel eens zin in iets van een hoger niveau zoals lamskroontjes. In analogie kan je dat ook naar de Vlaamse series trekken. Soms hebben we wel eens zin in iets nieuws, iets beters. En Katarakt was het begin van alles. Sinds het uitermate grote succes van deze serie, zijn de ogen van de gemiddelde Vlaming opengegaan. En sindsdien worden we getrakteerd op de ene sterke serie na de andere. De Smaak Van De Keyser, Met Man En Macht, Van Vlees En Bloed. Het is allemaal briljant. Maar deze Katarakt was toch het begin van alles en heeft daardoor mijn volledige aandacht gekregen bij de eerste uitzending inmiddels 8 jaar geleden.
Ook de muziek van Steve Willaert viel mij op. In die tijd was ik nog maar een leek in de wereld van de filmmuziek. Op de rand van het binnenstappen van die wereld. Aan het twijfelen of mijn muzikale interesse echt wel die kant zou opgaan. Ja dus! Toen ik deze Katarakt zag staan, kocht ik hem en legde hem op. En uw nederige recensent zal eerlijk zijn. Dit is de enige keer dat ik de cd heb opgelegd in mijn cdspeler. Niet omdat de muziek slecht is, integendeel! Maar dit is geen muziek om binnenshuis te luisteren. Neen, met deze muziek moet je naar buiten gaan. Uw nederige recensent woont op de Vlaamse boerenbuiten. In de Moervaartvallei. In de zomer als de zon hoog staat en de lucht is zo blauw met een paar schaapachtige wolken die soms eens voor de zon zweven, dan pak ik de fiets, rij naar de Moervaart naar mijn bankje, pak mijn Ipod en zet deze Katarakt op. Met de muziek van Willaert en met het prachtige uitzicht versmelt uw nederige recensent met alles om zich heen. Want de muziek die je hoort is oer en oervlaams! Willaert heeft de essentie van het Vlaamse landschap perfect in zijn muziek geïntegreerd. De score had dat nodig en het is en blijft geweldig. Ga maar eens met uw nederige recensent mee naar zijn favoriet plekje en luister mee naar deze score.
Zacht koor begint de begingeneriek en een houtblazer begint het thema te spelen. Het is een zacht meanderend thema dat de essentie is van de score. Het is een puur thema, het is een frivool thema en het is prachtig. Zeker als dan de koperblazers en de akoestische gitaar inzetten. Dan heb je al een kleine vlaag van kippenvel en we zijn nog maar bij track 1. Het is thema dat wordt voorgesteld als hoofdthema, maar eigenlijk maar sporadisch op de cd naar voren komt. In Plukkers Gezocht krijgen we een heel mooie pianosolo te horen, en dan merk je nog maar eens de puurheid van het thema. Als ik daar zit en rond mij kijk, kijk ik steeds naar het water, dat rustig voortkabbelt op de pianotonen van Willaert. Een rilling komt over mij zeker als de track voortbouwt op dat thema en een kleine accordeon zijn opwachting maakt. Het is licht briljant.
Maar wat echt briljant is, is de eindgeneriek! Het is volledig a capella en het is gewoonweg prachtig. Als je tijdens het beluisteren van de score nog geen kippenvel hebt gehad, wedden dat je het nu gaat krijgen!
Al wordt de generiek meestal gebruikt als hoofdthema doet Willaert dit niet. Hij heeft een ander thema geschreven. Wat eigenlijk een variant is van het hoofdthema en daarom even prachtig. In de mooie Familie krijgen we het voor het eerst te horen. Het is even lyrisch als het hoofdthema en daarom zeker geen verslechtering ten opzichte van dat thema. Het is even betoverend. Mijn favoriete versie is Aardbijenpluk. Waar we in het begin een prachtige versie te horen krijgen, de houtblazer speelt op een bedje van de akoestische gitaar. Maar als dan alles wegvalt en enkel de piano naar boven komt. Dan is het moment van kippenvel daar. Er is maar één probleem met deze track. Je kan er niet aan doen om alsmaar terug te spoelen. Soms luister ik een halfuur telkens naar dezelfde track, zo betoverend is deze track!
Er is ook nog een kleiner thema dat Polen representeert. En dat is een raar geval dat thema. De melodie oogt zeer Oost-Europeaans, maar met dezelfde orkestratie als de rest van de muziek, klinkt het niet Oost-Europeaans, het is een hele mooie vermenging van twee culturen.
Al zijn er maar twee grote thema's op deze score, Willaert verliest nooit je aandacht. Net wanneer je je aandacht dreigt te verliezen, komt daar dan een track zoals Schone Stiel he Mannen. Dat begint met een geweldige koorversie van het tweede thema, en tada daar is je aandacht terug. Willaert speelt met de thema's alsof het zijn lieve lust is, en weet perfect waar ze geplaatst moeten worden.
Het is daarom dat deze score zo lekker weg luistert op een mooie zomerse middag. Zoals het rustige water van de rivier, meandert deze score lekker voorbij. En het is gedaan vooraleer je het weet. De tijd vliegt als je naar deze muziek luistert. En dat is altijd een goed teken zou ik zo zeggen, zeg ik zo.
Conclusie.
Katarakt is een steengoede score geworden en het bewijst dat je niet altijd naar de grote Amerikaanse componisten moet gaan om te genieten van licht briljante muziek. Steve Willaert heeft voor vele mensen deuren geopend, want zo ver dat ik weet waren er niet veel soundtracks te verkrijgen van Vlaamse films en series. Maar de muziek van Wilaert had zeker recht op zijn uitgave op cd. En het stelt niet teleur! Willaert schreef een minimalistische score met geweldige thema's en met een geweldige sfeer. En zeker een aanrader, maar als je echt op de score op een goede manier wilt beluisteren; zet het op je Ipod, kom buiten. Geniet van de versmelting van de muziek en de natuur rondom jou. Sluit je ogen en denk zoals ik denk: potjandorie, ook al zijn er vele gebreken, wij leven toch in een prachtig land. Een mooie negen voor Steve Willaert en zijn Katarakt.