The Ultimate Gift

De Amerikaanse film The Ultimate Gift is geregisseerd door de nogal onbekende Michael O. Sajbel. De film vertelt een inspirerend verhaal over familiewaarden, maar is slechts matig ontvangen en deed het ook aan de kassa's van de bioscopen niet goed. De videoverkoop deed het een stuk beter, maar de film kwam niet uit de kosten.
Het verhaal draait om Jason Stevens (Drew Fuller), die jaren geleden z'n vader verloor, volgens hem vanwege z'n grootvader. Maar die enorm rijke grootvader is net overleden. Jason verwacht echter niets te erven, maar dat valt mee. Er zijn alleen een paar voorwaarden aan verbonden. Hij moet een aantal taken uitvoeren voordat hij recht heeft op de uiteindelijke erfenis. Tot overmaat van ramp raakt hij na de eerste taak alles kwijt waar hij aan gehecht is, waardoor z'n vriendin hem dumpt. Als hij dan op een bankje in het park heeft overnacht, ontmoet hij een moeder (Ali Hillis) met haar zieke dochter Emily (Abigail Breslin) en via hen krijgt hij wellicht de kans om de taken te volbrengen...

De score bij de film is van Mark McKenzie, die er een fraaie orkestrale score voor componeerde. De score heeft in de eerste helft kenmerken in zich van diverse muzikale stijlen, waardoor de muziek soms wat onsamenhangend overkomt, maar die variatie zorgt tegelijk ook voor voldoende afwisseling binnen het geheel van deze fraaie score.
Al gelijk aan het begin van het album hoor je die variatie. De eerste track is de 'Main Title', die een wat dreigende en soms zelfs wat geladen sfeer heeft, om verderop in de track over te gaan op een erg mooi, door vooral violen gespeeld thema. Dat thema komt in diverse tracks nog weer terug, soms als volledige themamelodie, soms verwerkt in subthema's die hier iets van afwijken.
De tweede track wijkt al gelijk duidelijk af van de openingtrack en brengt muziek in een soort country of bluegrass stijl, die wat neigt naar de western-filmmuziek. Daarentegen gaat de track 'Bum's Bench' meer op de komische toer, met een vlotte melodie, die soms met z'n poppy invloeden tegen het deuntjesniveau aanhangt. In 'Emily's Chemo' hoor je dan weer een andere kleuring en klinkt de muziek veel tragischer, met een fraaie melodie op piano en underscore van violen. En steeds blijft het aantrekkelijke muziek, die erg prettig in het gehoor ligt.

De muziek is volledig orkestraal en McKenzie weet vanuit z'n vak als orkest-arrangeur of orchestrator heel goed hoe je een muziekstuk kunt laten klinken in de ene of de andere setting. Ook hier maakt hij volop gebruik van die kennis en kunde en staat zijn vakmanschap niet ter discussie.
Zo weet hij prima aan de muziek van 'Arrival in Equador' een Zuid-Amerikaans tintje te geven, door een getokkelde gitaar en panfluitklanken toe te voegen.
Het hoofdthema hoor je terug in 'Plane Wreckage', wat McKenzie in een behoorlijk tragische kleuring heeft getoonset, bijna als een elegie van gedragen klanken, met aan het begin en eind flarden van etnische klanken. 'The Firing Squad' is weer een nogal dreigende track, zoals in het begin van de openingstrack, terwijl 'Captivity' juist weer zo gecomponeerd is dat je de hoop op vrijheid als het ware door het donker heen hoort lichten.

Het eigenlijke hoogtepunt hoor je niet aan het einde van het album, maar al ruim daarvoor. 'Redemption' is een waar juweeltje, met de prachtige melodie en de geweldige orkestraties, waarbij de muziek tegelijk gevoelig en ook indrukwekkend is, met prachtige en stevige orkestrale inzet van het hoofdthema voor de film. Vooral de mooi glijdende violen weten de gevoelige snaar te raken en zorgen zo voor kippenvel.

Het album eindigt met twee songs, waarvan de eerste een fraaie song is van Sara Groves, die als een soort vlotte love-ballad werkt. De afsluitende song is van Ed Goggin, die op zichzelf erg fraai is, maar wat minder past bij de score van McKenzie. De fraaie stem van Goggin weet voldoende diepte in de song te leggen, waardoor de song een soort rock-ballad is.
Een andere afwijkende track is 'Family Thanksgiving', wat eigenlijk een stuk van G. F. Händel is, het Andante Allegro uit zijn Harp Concert in Bes.

Kortom, met The Ultimate Gift heeft Mark McKenzie een fraaie score gecomponeerd en vol orkestraal gearrangeerd. De muziek is erg gevarieerd op de eerste helft van het album en soms krijg je zelfs het gevoel alsof het allemaal als los zand aan elkaar hangt. Maar toch is er de nodige samenhang door de melodieën en thema's, die vaak erg mooi zijn. Ook de klankkleur zorgt voor samenhang en in sommige tracks is die klankkleur, samen met de melodieën in staat om je kippenvel te bezorgen, vooral in de prachtige tweede helft van de score. De beide songs aan het eind zijn op zich best aantrekkelijk, maar de afsluitende song past niet zo goed bij het geheel van de score. De waardering voor dit album en met name de score van McKenzie komt op 88 uit 100 punten.