Dear Frankie

Frankie en zijn moeder Lizzie reizen van dorp naar dorp. Uiteindelijk nemen ze zich voor om in een klein Schots kustdorp hun intrek te nemen. Hoewel moeder en zoon een diepe relatie hebben, kan Lizzie het niet over haar hart krijgen om haar zoon te vertellen dat ze eigenlijk zijn vader heeft verlaten. Ze verzint dan maar het excuse dat Frankie's vader aan boord is van de HMS Accra en naar de meest exotische landen moet reizen. De kleine jongen is geobsedeerd door de hele reis en volgt het schip op de voet. Zijn moeder stuurt hem elke week een fictie-brief waardoor de band met zijn vader steeds inniger wordt. Wanneer de boot echter in veertien dagen in hun thuisstad zal aanmeren, heeft Lizzie de keuze; of aan Frankie de waarheid vertellen of een complete vreemdeling aanspreken die Frankie's vader zal spelen voor één dag. Regisseusse Shona Auerbach regisseerde een kleine maar innemende film over liefde en affectie die terecht werd bekroond op heel wat filmfestivals waaronder dat van Cannes, Los Angeles en Toronto. Voor de muziek werd gekozen voor de talentvolle Alex Heffes.

Op album is de score erg kort. Amper 20 minuten werden gereleased door Silva Screen Records. Het is even oppassen geblazen, want er bestaan twee releases. De ene bevat enkel de score, de andere bevat ook nog eens vier liedjes en een streepje source muziek van Arvo Pärt. De liedjes zijn rustige ballades die bijdragen tot het geheel. Vooral het mooie "Everyone Will Have Their Day" met zijn innemende vocals van Clarksville en het mooie arrangement voor gitaar aangevuld met cello en strijkers is de moeite waard. Er staan zelf twee versies op het album. De ene is meer pop-achtig, de andere is akoestisch (die heel wat mooier is dan de eerste)! "Spiegel im Spiegel" van Pärt daarentegen is een sober en erg mooi gearrangeerd pianostuk dat afklokt op minder dan 2 minuten maar erg de moeite waard is! Het muziekstuk is rustig en baadt in een serene sfeer. De piano wordt bijgestaan door een innemende cello die erg atmosferisch klinkt en zeker garrant staat voor kippevel.

De score op deze soundtrack wordt gedomineerd door de piano die werden ingespeeld door Christopher Ross, die tevens het "Spiegel im Spiegel" opnam voor de film. In de "opening Title" hoor je het prominent aanwezige thema dat erg melodisch en ritmisch is. De piano walst doorheen het muziekstuk dat hoewel erg vlug een sentimentele waar heeft. De melodie ligt eenvoudig in het gehoor maar doet me echter denken aan de muziek die werd geschreven voor de Japanse animeserie "Gravitation" dat werd geconcipieerd rond een zelfde soort piano thema. Zoals reeds vermeldt, komt het thema veelvuldig voor doorheen de score. Heffes werkt met een klein orkest en schuwt dan ook grootse orkestrale uitbarstingen. De componist componeerde een intieme score die wordt opgesmukt door synthesizers en de occasionele houtblazer zoals gebruikt in "Frankie Reads" waar een klarinet eventjes doorheen een variatie op het thema breekt. De track wordt ingezet met Frankie die een brief van zijn vader voorleest, een beproefde methode die we ook konden terugvinden op het album van "Billy Elliot". Een groot pluspunt is wel dat de dialogen niet doorheen de muziek zijn gemixt.

"Stamp Album" brengt het thema naar voren maar nu ondersteund door strijkers waardoor de muziek een meerwaarde bereikt. De harp aan het einde van de track doet wat denken aan het werk van John Williams voor "Angela's Ashes" maar is in vergelijking met de maestro's werk veel eenvoudiger maar daardoor niet minder effectief. "A New Beginning" wordt opnieuw ingezet door de stijkers maar wordt dan overgenomen door de piano. Opmerkelijk is het feit dat score erg coherent is, maar daardoor wat aan zijn kracht inboedt door zijn repetitief karakter. Misschien is het daardoor beter om de song+score album aan te schaffen dan enkel het score album. "Football" start met zacht gitaar maar wordt dan heel wat vrolijker, hoewel de melancholie nooit ver weg lijkt. De gitaar wordt naar het einde toe bijgestaan door drums wat het geheel een erg moderne toets meegeeft.

Het laatste deel van de soundtrack staat bol van verdriet en vertedering. Piano en strijkers domineren het thema dat nu overvloedig wordt gebruikt doorheen de muziek. Nergens breekt de muziek door of wordt ze vrolijk. Heffes construeert een haast intieme bubbel die fragiel en zacht doorheen de azuurblauwe lucht drijft waarbij elk geluid genoeg lijkt te zijn om de droom te laten uit elkaar spatten. De gitaar treedt soms even naar voren om in dialoog te gaan met de piano en lichte blazers vervoegen zich met het orkest in "Present from his Daddy". "The Kiss" daarentegen bouwt op tot een bescheiden climax maar ontploft nooit in echte emotionele stroperigheid. "The Final Letter" sluit het album af zoals het is begonnen. De piano heeft duidelijk de overhand en zorgt voor een eerder emotionele finale die opbouwt om daarna in alle soberheid te eindigen.

Zoals reeds vermeldt, heeft Heffes een erg mooie en droevige score geschreven die door het veelvuldige gebruik van het thema soms wat repetitief overkomt. De muziek is suikerzoet en de arrangementen zijn niet echt origineel te noemen en toch weet de muziek te bekoren door zijn eenvoud en charmante toon. Heffes is tot meer in staat maar levert toch een adequate soundtrack af. Ten slotte wil ik graag nog even de track list geven van de song en score albumrelease die volgens mij een betere luisterervaring vormt. Hoe dan ook, een rustige soundtrack voor wie houdt van de muziek van Rachel Portman of een romantische John Barry!

alternatieve track list:

1) Opening Title (1:58)
2) Everyone Will Have Their Day door Clarksville (3:52)
3) Frankie Reads (1:09)
4) Stamp Album (2:47)
5) Leave These Shores door Obi (4:55)
6) A New Beginning (1:37)
7) Spiegel im Spiegel (Extract) Arvo Pärt (1:52)
8) Football (1:56)
9) Secret Sun (3:44)
10) Present from his Daddy (2:48)
11) The Kiss (3:03)
12) Your Friend Frankie (0:31)
13) The Final Letter (5:12)
14) Reprise door Clarksville (3:11)

totale tijd: 38'28"