Na John Williams, en Patrick Doyle werd er weer een nieuwe componist voor de Potter saga gevraagd. En die persoon was geen grote componist a la James Horner of Howard Shore, nee dat was Nicholas Hooper. Een componist die vooral bekend staat om zijn werk bij de televisiezender BBC, zoals Prime Suspects. De vergeleken met Williams en Doyle onervaren componist kreeg alle middelen die hij nodig had om deze vijfde Potter van muziek te voorzien. Resultaat? Breken met de traditie, minder bekende thema’s, maar wel iets meer variatie en magie.
Zo horen we in de eerste track, Fireworks, dat dit geen score is zoals de eerdere vier. Het is speels, en is goed gecomponeerd, maar ergens heb je het gevoel dat dit niet gaat komen. Al helemaal niet als de elektrische gitaat erbij komt. Een leuk en stoer effect, maar voor een Potter film misschien net iet te. Hooper herstelt echter in de tweede track, Proffesor Umbridge. Het is eigenlijk een soort wals, zoals we die ook al hoorden in enkele vorige Harry Potter scores. Deze is echter geheel origineel en bestaat uit snerpende strijkers, pompeuze balzers en ook het klokkenspel komt er aan te pas. Het geeft perfect het personage weer van Dorothea Omber, een vrouw die namens het Ministerie van Toverkunst langzaam Zweinstein overneem, en Harry Het leven zuur maakt. Ze ziet er poeslief uit maar is het meest gehate en zeer het meest irritante figuur in de Harry Potter wereld. Je hebt tijdens de film constant de neiging om op te staan en de vrouw te slaan. Dit nummer weergeeft perfect waarin Hooper goed is: een thema aan een onderwerp binden en dit precies bij de beelden laten kloppen. In Another Story volgt Hooper wel de traditie. Het nog altijd prachtige Hedwig's theme knalt uit je boxen compleet met harp, en gaat hierna over in een mooi stuk dat de eenzaamheid van Harry na wat er is gebeurd zien. Hierna ontstaat er een soort thema, wat te horen is tijdens een gesprek tussen Harry en Perkamentus. Het klinkt vastberaden, onheilspellend en dapper. Helaas is dit ongebruikt gebleven in The Half Blood Prince. Dementors in the Underpass begint heerlijk donker en onheilspellend. Als het mannenkoor opent horen we zelfs een lichtelijk gotische sound. Hooper heeft gewoonweg te weinig tijd om het koor te laten klinken zoals in The Prisoner of Azkaban. Het is dus net te minimalistisch.
Dumbledore’s Army is weer prachtig, en pakt die fantasie en grander die Williams in de score weefde. Een zacht en mooi, bijna lieflijk begin. Hierna gaan er strijkers uit je boxen klinken die heerlijk toewerken naar een van de mooiste Harry Potter thema's tot nu toe. Het voelt vertrouwd Williams, maar Hooper weet er zoveel van zichzelf in te verweven, zodat de muziek heerlijk zweverig blijft, en speelsheid en ook enigszins romantiek met zich meedraagt. The Hall of Prophecies begint sinister, op een akelig goede manier zelfs kalm. Iets later komt Hedwig’s Theme aanzetten, nog altijd zacht. De track transformeert in een nummer dat had kunnen thuishoren bij Batman Begins. Zachte dreiging zet voort, mond uit in een suspense nummer, waarin strijkers vrij spel krijgen: Lucius Malfidus, Bellatrix van Detta, Dolochov, Schouwer en Kwast zitten Harry en zijn vrienden op de hielen. Een sterke track die goed bij de beelden past. Posession is ongetwijfeld een van de sterkere tracks op het album. Het klinkt allemaal erg donker, sinister en ook erg emotioneel: Voldemort bezet Harry, en Perkamentus moet vol verdriet en machteloos toekijken hoe Harry psychisch wordt gemarteld. Strijkers krijgen vrij spel, en brengen een hoop emotie mee. The Room of Requirements is speels, mysterieus en gewoonweg magisch, dat zijn de perfecte woorden voor dit nummer. Een mannenkoor is er eerst aanwezig, niet dreigend maar mysterieus, en hierna word er diverse zachte tinkelende slaginstrumenten bijgehaald, en wordt het speelse thema iedere keer weer herhaald, en dit is verdomd leuk om te horen. Er worden nu meer instrumenten bijgehaald, en het begint allemaal wat haastiger, drastischer bijna te klinken. Het verliest weinig van zijn speelsheid. Na twee goede tracks is The Kiss een gemiste kans. Er is al veel over gezegd, maar laten we dan ook even eerlijk zijn, het is gewoon een slechte track, de slechtste van het album. Het word nergens romantisch, geen terugkeer van de prachtige thema's van Cho en Harry die ze kregen van Doyle. Nee jammer, maar helaas.
A journey to hogwarts is dan wel weer erg fijn om te horen. Na het hedwig's theme te hebben gehoord, is er een beetje een zielig, triest stuk te horen dat Harry's eenzaamheid goed benadrukt. Het hartverscheurende en prachtige thema van Sirius en Harry dat te horen was in deel drie, is getransformeerd goed uitgewerkt tot een mooi nieuw thema dat erg goed werkt bij de beelden, en goed de pijn die Harry en Sirius voelen weergeeft. het wordt gelukkig allemaal wat losser.The Sirius Deception heeft een donker begin, dat niet echt aanslaat en ook niet echt mooi is, maar gelukkig erg zacht te horen is in de film. De track is vrij zoutloos en mist gewoon wat pit, en zelfs het einde, waarin je ziet Hoe harry en zijn vrienden op de Terzielers over het terrein van Zweinstein vliegen haalt nooit het niveau van het latere track 17. Death of SiriusDuister, is te horen tijdens de finale, als Harry wordt gedwongen de profetie aan Lucius Malfidus te overhandigen, is het moeilijke, maar goed bijpassende muziek. Maar dan is er een moment stilte voor de storm, waarna misschien wel het sterkste stuk van de score te horen is: actiemuziek. Strijkers, drums,het mannenkoor, bassen alles wordt verzameld voor dit stuk: Ritmisch krijgen de strijkers en drums tegelijkertijd de ruimte, waarna er een geweldig stuk te horen is hoe de groepen elkaar bestrijden. Geweldig.
Na deze finale wordt de score een beetje op de automatische piloot gezet. Umbridge Spils a Beautful Morning en Darkness takes over zijn niet echte de moeite waard, maar The Ministry of Magic is dat wel weer. Pompeus begint het met blazers. Het werkt goed in de film, en is een favoriet van me. Na een softe inleiding volgt er een gelaagde opbouw naar het ministry theme, dat echte magie uitstraalt. Het is allemaal niet zo stijfjes, maar eerder speels, en toch groots. The Sacking of Trelawney is een heerlijk overdreven trieste track met heerlijk strijkwerk. Het wordt naar het einde toe emotioneel en erg mooi, als Harry probeert Perkamentus te bereiken, maar deze hem noodgedwongen negeert. Dramatisch einde, dat goed werkt en mooi te beluisteren is.
Maar hierna is het ook over met de pret. Deze score is ver van slecht, sterker nog, hij is zelfs goed. Het past misschien niet altijd bij de film, is soms wat over the top, maar is juist daarom leuker om te luisteren op cd. Hooper is niet zo trouw aan Williams als Doyle, maar als hij het doet, doet hij het goed (A Journey to Hogwarts, Another Story). De allergrootste kwaal in deze score is de minimale grens die niet gehaald wordt. Hooper moet werken aan zijn kwaliteiten die hij wél heeft. Niet bang zijn om de grote schaal aan te raken. Doyle en Williams maakte hun werken groots, en episch, en Hooper werkt nou eenmaal wat minimalistischer. Bovendien verdrinkt de score in de populariteit van de eerdere scores. En dat terwijl het gewoon prachtige muziek is.