Heidi

Jocelyn Pook is misschien geen vaste waarde in de populaire filmmuziek, toch kan ze heel verrassend uit de hoek komen zoals ze dat onlangs nog deed met haar classicistische ‘The Merchant of Venice’. ‘Heidi’ dateert van daarvoor ( 2005 ) maar de muziek is er zeker niet minder om geworden.

De score opent vanzelfsprekend met een aanstekelijk themaatje voor speelse violen, accordeon en een herdersfluitje. Pook verzorgt enkele mooie momenten voor de klarinet in deze score. Sporadisch hoor je de hoorns die even de houtblazers halt toe roepen ( ‘Uncle Alp’ ).
Deze soundtrack bevat verder heel wat intieme momenten voor de strijkers – nu legato, dan weer pizzicato. Soms aangevuld met een dromerige harp of Whistle – wat bij gelegenheid een lichte folkloristische inslag geeft. De omvattende toon klinkt vrolijk en dromerig met hier en daar een meer drukkende ondertoon, dat enkel naar het einde toe soms dreigend klinkt. ( ‘Turmoil’ - ‘Tumbling Wheelchair’ ). En ondanks dat het hier gaat om een eerder kleine bezetting weet Pook dit toch om te buigen tot een voordeel en benut ze de sterktes van ieder instrument.

Bij wijze van conclusie herhaalt Pook het aanstekelijke hoofdthema uit het begin. Een speels einde voor een kleine ontwapenende score dat vooral gesmaakt zal worden door de meer subtiele luisteraar die niet op zoek gaat naar een adrenaline gedreven score of een breed uitgestreken romantische pastiche. Maar wel naar een charmante, intieme en melodierijke muzikale vertelling. Een eerlijke - zij het wel vrij klassieke - vertelling dat zich zonder enige vorm van overdaad laat beluisteren. Liefhebbers van Pook’s werk - of dat van die stijl ( denk maar aan Rachel Portman ) - zullen met ‘Heidi’ een nog onbekend pareltje ontdekken.