The Number 23


Silva Screen Records 21/02/2007 Download
Silva Screen Records 21/02/2007 CD (0738572123024)
New Line Records US 2007 CD (0794043908125)
Film Film release: 2007
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Opening Titles3:51
2.Fingerling's Childhoot3:02
3.Suicide Blonde7:31
4.Ned2:56
5.11:12 P.M.3:58
6.Finishing The Book9:03
7.Laura Tollins3:17
8.Room 235:34
9.Atonement4:55
 44:07
Schrijf zelf je recensie

 

The Number 23 - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Mijn hart begint met de dag sneller te kloppen als ik hoor dat Hary Gregson-Wiliams een film van muziek mag voorzien. Dit gebeurd ook steeds vaker en Gregson-Williams is dan ook niet de minst gevraagde componist. Gregson’s agenda staat bomvol met Jolene, het computerspel Metal Gear Solid 4 en The Chronicles Of Narnia : Prince Caspian, terwijl hij net The Number 23 en Shrek The Third achter de rug heeft. Gregson wisselt klassiekere muziek af met bloedstollende muziek met veel effecten. Dit doet hij ook bij deze, erg duistere score.
Mediaventures-lid Gregson-Williams begon met het componeren van muziek voor tv series en kortfilms in 1991. Nadat hij bij Mediaventures aankwam hielp hij Zimmer met onder andere ‘Crimson Tide’, ‘The Rock’ en andere werken van Zimmer. Nadat hij ‘The Borrowers’ zelf schreef werkte hij ook vaker samen met John Powell, die toen ook nog tot Mediaventures behoorde. Dit deed hij vooral voor animatiefilms als ‘Antz’ en ‘Shrek’. Zoals ik al zei is Harry Gregson-Williams nu een veelgevraagde componist die ons met ‘The Number 23’ een zeer duistere score laat horen.

‘Opening Titles’ begint al direct met duisternis en een viool op de voorgrond die een spannend motiefje speelt. We horen veel rust die duisternis aangeeft. Later horen we een bas op de voorgrond en ook elektronische effecten komen voorbij. Het motiefje komt enkele keren terug in de track, terwijl we op de voorgrond een spannend thema horen door een bas en een hoop effecten. Het mooie aan de track vind ik de violen die we op de achtergrond mee horen spelen. Bij 2.24 veranderd de track in een nieuw thema gespeeld door strijkers en later ook slagwerk op de achtergrond. Dit thema is prachtig duister en het hoogtepunt van de track.

‘Fingerling’s Childhoot’ is een vrolijker opgebouwde track met vooral hoge noten aan het begin. Het vrolijke draait zich om naar het duistere bij 1.25. De duisternis en spanningsopbouw gaan nu door de track heen. Horror effecten krijgen we ook te horen waardoor de track nóg spannender wordt. ‘Suicide Blonde’ is een spannende track met vooral effecten in de hoofdrol en ook een bas horen we af en toe voorbij komen. We horen weinig ver uitgedachte thema’s, maar wel spannende muziek waar ook nog eens een duistere piano in voorkomt bijvoorbeeld bij 1.50 op de achtergrond en bij 2.22 op de voorgrond. Na de duisternis en de pianosolo gaat de track verder met spanning op te bouwen. Zodra dit bij 3.42 afgelopen is krijgen we weer rustigere muziek te horen die enorm duister is. De track blijft maar doorgaan met spanning, duisternis, bas, effecten en af en toe een piano en violen. Bij 6.14 krijgen we ook even een fragmentje hardrock te horen, maar snel hierna gaat de track verder met het eerdergenoemde rijtje muziek. Ook de track ‘Ned’ gaat verder met dezelfde soort muziek. Harry Gregson Williams maakt de muziek enorm spannend door op de voorgrond effecten en op de achtergrond strijkinstrumenten te laten klinken. Een echt thema wordt gespeeld door de strijkers, maar de effecten op de voorgrond zorgen voor de spanning. Bij 1.30 wordt de track iets emotioneler, maar de track sluit af met de volle spanning.

‘11:12 P.M.’ begint met duisternis en emotie. Een streep kan door de emotie als dan de gebruikelijke effecten en bas zich bij de track toevoegen. Dat het allemaal op elkaar lijkt is duidelijk, maar toch is elke track weer fantastisch. Ook voor ‘Déjà Vu’ gebruikte Gregson-Williams dezelfde effecten, maar deze score is duisterder, en veel mooier. Het einde van de track is weer vol spanning.

‘Finishing The Book’ begint met een nieuwe soort spanningsopbouw, door strijkinstrumenten met een ‘The Da vinci Code’ gevoel ( met nadruk op ‘Chevaliers de Sangreal’). Effecten zijn er minder, wel is er nog veel spanning. De duisternis en spanning blijft door de track heen gaan, nog steeds zonder effecten. De track van maarliefst 9 minuten boeit mij tot aan het einde. De spanning zorgt er voor dat je wilt blijven luisteren. Zelfs actie komt voor in deze track bij 5.00. Verschillende thema’s komen in de track terug zoals het thema van track 1 en die van track 3. Dit is één van de betere tracks!

‘Laura Tollins’ begint direct met spanning opbouwend zoals we dat gewend zijn van een horror score. Bekende motiefjes komen terug en natuurlijk horen we weer een bas en effecten(die zich overigens wel beperken) De track eindigt met 100%! spanning. ‘Room 23’ is een track die niet meer zo heel veel toevoegt aan de rest. Ook dit is een geslaagde track met een thema dat we al eerder hoorden. ‘Atonement’ is een wel heel erg duistere track waarin we eens geen effecten horen maar een orkest. Strijkinstrumenten spelen de hoofdrol terwijl we volle emotie horen. Ook dit is één van de betere tracks.

Conclusie:
Een score die heerlijk duister is! Fantastische duistere thema’s horen we en ook een bas en effecten. De emotionele stukken en de pianostukken zijn ook geweldig om naar te luisteren. Harry Gregson-Williams muziek zou van lage kwaliteit zijn, omdat hij het erg druk had, ik vind dit toch een geslaagde score. Een 8 is een prima score voor deze soundtrack die ik nog wel vaker zal horen.
The Number 23 - 05/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaanse film The Number 23 is een thriller die geregisseerd is door de bekende Joel Schumacher (St.Elmo's Fire, Flatliners, The Client, A Time to Kill). De film draait om het nummer 23 en tijdens de opnamen begon het iedereen op te vallen hoe dat nummer ineens overal opdook. Als je ergens op gaat letten, dan gaat dat opvallen, want dat zou natuurlijk ook bij een ander getal gebeurd zijn. Regisseur Schumacher heeft geprobeerd om in de film het getal nergens in beeld te krijgen. De critici waren nogal negatief over de film, die desondanks toch een succes werd, misschien wel vanwege de hype rond dat getal.
Het verhaal gaat over Walter Sparrow (Jim Carrey). Hij is op drie februari geboren en op zijn verjaardag krijgt hij een boek van zijn vrouw met de titel 'het getal 23'. Als hij begint te lezen, valt hem op dat tussen hem en hoofdpersonage Fingerling in het boek toch wel erg veel overeenkomsten zitten. Die Fingerling bijt zich helemaal vast in dat gegeven van het getal 23 en begaat daarom zelfs een moord. Walter ontdekt dat die moord wel erg veel lijkt op een waar hij over gelezen heeft. Hij besluit om de moordenaar daarvan op te zoeken, om hem te vragen of hij wellicht de schrijver van dat boek is...

De muziek bij deze thriller is van Harry Gregson-Williams, die wel vaker met dat bijltje gehakt heeft, en al eerder met Schumacher samenwerkte. Hij heeft er een nogal gevarieerde score voor gecomponeerd.
De muziek is nogal donker van toon en komt voor een groot deel uit de elektronische koker. Daarnaast heeft Gregson-Williams de nodige orkestrale instrumenten ingezet.
Behalve muziek bestaat een deel ervan uit geluiden en klanken en in de openingstrack komt dit al gelijk duidelijk naar voren. De sfeer van deze track is spannend, waarbij die klanken en geluiden meehelpen om de spanning te vergroten. Ook de ritmische, wat ingehouden percussie draagt door het hoge tempo bij aan een soort drive in de muziek.
Melodie ontbreekt echter bijna helemaal, het zijn hooguit wat melodieuze motieven en meanderende klanken uit de elektronische trukendoos.

De tweede track begint duidelijk veel ingetogener en heeft ook een meer orkestrale kleuring, waarbij strijkers een belangrijke rol spelen. Toch is ook hier de dreiging merkbaar, vooral wanneer halverwege de sfeer omslaat en de muziek een trage elektronisch gekleurde sfeer van spanning krijgt.
Met 'Suicide Blonde' voert Gregson-Williams die spanning zelfs nog flink op, waarvoor hij op een vrij trage ritmische percussie even een elektrische gitaar laat uitbarsten.
Daarna kabbelt de muziek van deze lange track rustig verder en meanderen synthesizer en keyboard met een tamelijk vlakke melodie door. Vanaf de derde minuut begint het tempo en de intensiteit op te lopen en wordt de muziek een beetje grillig, om rond de vierde minuut weer in te zakken naar underscore. Rond de zesde minuut wordt middels een elektrische gitaar nog een toefje rock toegevoegd, om daarna als een kaars uit te gaan.

De track 'Ned' is redelijk vergelijkbaar met de voorgaande track, want ook hier horen we spannende, thrillerachtige klanken en geluiden, op een nauwelijks melodieuze ondergrond van lage klanken. In '11:12 pm' begint de muziek op een ingetogen manier met elektronische klanken, maar rond de minuut voegt Gregson-Williams een snel ritmische percussie toe, die overigens al weer vrij snel verdwenen is. De donkere en licht creepy underscore blijft voortgaan, af en toe vergezeld van extra percussie-elementen of aparte geluiden en klanken. Opnieuw is melodie ver te zoeken en zijn er hooguit wat meanderende klanken te horen.

'Finishing the Book' begint met een beetje een Zimmeriaanse kleuring van redelijk fraaie en licht bombastische klanken, maar na een minuut gaat de muziek al weer over naar nogal oninteressante underscore van donkere, grommende klanken, die negen minuten lang regelmatig aangevuld worden met industrieel klinkende geluiden en effecten.
De track 'Laura Tollins' heeft min of meer dezelfde opbouw, maar dan in een wat vlotter ritme. Ook hier ontbreekt melodie vrijwel helemaal, en dat geldt eveneens voor de track 'Room 23'.
Het is pas bij de laatste track dat de muziek wat melodieuzer en harmonieuzer wordt, waarbij het ook allemaal behoorlijk aan de ingetogen kant is. De klankkleur is dan overigens wel wat aan de zwaarmoedige kant en soms zelfs wat minimalistisch, maar het is zeker de fraaiste track van het album.

Toch is dat allemaal niet voldoende om de score voor The Number 23 tot een aangename luisterervaring te bestempelen. Harry Gregson-Williams heeft de muziek daarvoor te weinig van aantrekkelijke melodieën voorzien, want die komen, op een paar korte uitzonderingen na, alleen in de laatste track voor. Verder is het vooral tamelijk melodieloze spanningsmuziek, met veel donkere en grommende underscore en elektronische klanken, geluiden en effecten. Het beperkte gebruik van orkestrale instrumentatie helpt ook niet mee, terwijl de beperkt aanwezige grillige uitbarstingen soms even goed uitkomen. De waardering komt echter niet hoger dan een magere 51 uit 100 punten.
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van The Number 23 (2007):

Number 23, The (2007)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer