The Mummy Returns
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte | |
|---|---|---|---|---|
| 1. | The Legend of the Scorpion King | 4:55 | ||
| 2. | Scorpion Shoes | 4:24 | ||
| 3. | Imhotep Unearthed | 4:22 | ||
| 4. | Just an Oasis | 1:25 | ||
| 5. | Bracelet Awakens | 1:28 | ||
| 6. | Evy Kidnapped | 5:55 | ||
| 7. | Rick's Tattoo | 1:59 | ||
| 8. | Imhotep Reborn | 2:42 | ||
| 9. | My First Bus Ride | 7:45 | ||
| 10. | The Mushy Part | 2:42 | ||
| 11. | A Gift and a Curse | 5:32 | ||
| 12. | Medjai Commanders | 2:03 | ||
| 13. | Evy Remembers | 4:03 | ||
| 14. | Sandcastles | 3:22 | ||
| 15. | We're in Trouble | 2:18 | ||
| 16. | Pygmy Attack | 3:31 | ||
| 17. | Come Back Evy | 3:29 | ||
| 18. | The Mummy Returns | 7:44 | ||
| 19. | Forever May Not Be Long Enough | Live | 3:47 | |
| 73:25 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Zelden werden we zo aangenaam verrast als toen die lente in 2001! The Mummy Returns wist volgens een ongekende dynamiek alle avonturenfilmclichés aan elkaar te praten om een uiterst sterk gemonteerde sequel te bouwen op The Mummy, dé hit van Stephen Sommers uit '99. De verbluffende effecten, gedetailleerde graphics, schitterende settings, turbulente actie, onderhoudende plotlijnen, smakelijke humor en goede acteerprestaties werden slechts door twee zaken overtroffen: 1. het feit dat deze sequel naar cast en verhaal een zeer trouwe opvolger vormde voor nummer één, en 2. de muziek van Alan Silvestri.
Silvestri deed zich in de jaren '80 vooral opvallen met zijn scores voor de Back To The Future trilogie en Predator. Zijn ietwat ruwe stijl werd het volgende decennium flink opgepolijst toen Silvestri voor Forrest Gump een oscarnominatie in de wacht sleepte (het beeldje ging naar The Lion King van Zimmer). Toch moesten de grote verrassingen nog komen. Na enkele zeer bescheiden scores (en zelfs enkele rejected scores) kwam Silvestri de 21ste eeuw binnengewaaid met een heuse tornado: The Mummy Returns. Jerry Goldsmith had The Mummy gescoord maar Silvestri besloot daar bitter weinig rekening mee te houden. Al van bij het begin van de film weet de muziek een dominante positie op te eisen. Sterk thematisch werk, pure adrenaline en krachtige koren zijn slechts enkele van de ingrediënten.
De stijl van de muziek doet iedereen meteen wanen dat hij in het Egypte van de oudheid vertoeft. Elke instrument uit een volwaardig symfonisch orkest eist hierbij z'n geldingsrecht op. Het wordt alleen maar beter wanneer het begin van de film reeds vrij veel actie aanbiedt en we koperblazers en strijkers in perfect evenwicht horen komen met de subtiel opgebouwde spanning van de film. Demonische klanken begeleiden het opwekken van Imhotep en de actiescènes daaropvolgend zijn voorzien van een heldenthema dat zo uit de goede oude junglecinema lijkt gerold en ons precies daarom het heerlijke, bijna nostalgische gevoel geeft helemaal in een weergaloze avonturenfilm te zijn belandt, hetgeen in zekere zin ook wel zo is natuurlijk. Toch moet het beste werk nog komen. Wanneer het gezelschap per luchtschip tussen de piramides zweeft bij een romantisch avondrood, brengt Silvestri het beste dat filmmuziek globaal te bieden heeft: een louter muzikale impressie van een adembenemend vergezicht. Het hofspektakel tussen Nefertiri en Anck Su Namun is een ultrasterk gechoreografeerde gevechtsscène waarbij Silvestri het niet nalaat ons met een werkelijk verbluffend staaltje vocale onoverwinnelijkheid tot een eerste, tussentijdse climax te drijven. Ook de daaropvolgende achtervolging van het luchtschip door aqua-Imhotep getuigt van een superieure beheersing in de instrumentale samenhang van Silvestri's werk. De verdere score brengt emotie en snelheid, maar vooral het ultieme hoogtepunt wanneer het Maji-leger, de uitputting nabij, een nieuwe wolk Anubis Warriors ziet aankomen. Dit is het moment waarop ons bloed komt te koken. Afsluiten doen we met Forever May Not Be Long Enough van Live, een heftig metal nummertje dat de end titles op heerlijke wijze begeleidt.
De soundtrack is helaas geen score. Toch is men er in geslaagd om ten minste al 73 minuten aan hoogtepunten weg te schrijven, in een bovendien tamelijk goeie chronologische volgorde. Om de muziek helemaal tot zijn recht te laten komen was een dubbel-cd nodig geweest maar geen reden tot paniek: de soundtrack is zelf ook al een juweeltje! Het is bombastisch, het weergalmt, het is een ruige symfonie, maar dit neemt niet weg dat The Mummy Returns tenminste nog eens wat onvervalst Hollywood-flegma door onze aderen blaast. Later heeft Silvestri ons onder andere nog met Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life doen omvervallen van bewondering en verbazing, maar The Mummy Returns zal eeuwig in ons geheugen gegrift staan als zijn bij uitstek meest verrassende score. Een absolute aanrader voor wie met een nostalgische appetijt kan genieten van groots werk.
Silvestri deed zich in de jaren '80 vooral opvallen met zijn scores voor de Back To The Future trilogie en Predator. Zijn ietwat ruwe stijl werd het volgende decennium flink opgepolijst toen Silvestri voor Forrest Gump een oscarnominatie in de wacht sleepte (het beeldje ging naar The Lion King van Zimmer). Toch moesten de grote verrassingen nog komen. Na enkele zeer bescheiden scores (en zelfs enkele rejected scores) kwam Silvestri de 21ste eeuw binnengewaaid met een heuse tornado: The Mummy Returns. Jerry Goldsmith had The Mummy gescoord maar Silvestri besloot daar bitter weinig rekening mee te houden. Al van bij het begin van de film weet de muziek een dominante positie op te eisen. Sterk thematisch werk, pure adrenaline en krachtige koren zijn slechts enkele van de ingrediënten.
De stijl van de muziek doet iedereen meteen wanen dat hij in het Egypte van de oudheid vertoeft. Elke instrument uit een volwaardig symfonisch orkest eist hierbij z'n geldingsrecht op. Het wordt alleen maar beter wanneer het begin van de film reeds vrij veel actie aanbiedt en we koperblazers en strijkers in perfect evenwicht horen komen met de subtiel opgebouwde spanning van de film. Demonische klanken begeleiden het opwekken van Imhotep en de actiescènes daaropvolgend zijn voorzien van een heldenthema dat zo uit de goede oude junglecinema lijkt gerold en ons precies daarom het heerlijke, bijna nostalgische gevoel geeft helemaal in een weergaloze avonturenfilm te zijn belandt, hetgeen in zekere zin ook wel zo is natuurlijk. Toch moet het beste werk nog komen. Wanneer het gezelschap per luchtschip tussen de piramides zweeft bij een romantisch avondrood, brengt Silvestri het beste dat filmmuziek globaal te bieden heeft: een louter muzikale impressie van een adembenemend vergezicht. Het hofspektakel tussen Nefertiri en Anck Su Namun is een ultrasterk gechoreografeerde gevechtsscène waarbij Silvestri het niet nalaat ons met een werkelijk verbluffend staaltje vocale onoverwinnelijkheid tot een eerste, tussentijdse climax te drijven. Ook de daaropvolgende achtervolging van het luchtschip door aqua-Imhotep getuigt van een superieure beheersing in de instrumentale samenhang van Silvestri's werk. De verdere score brengt emotie en snelheid, maar vooral het ultieme hoogtepunt wanneer het Maji-leger, de uitputting nabij, een nieuwe wolk Anubis Warriors ziet aankomen. Dit is het moment waarop ons bloed komt te koken. Afsluiten doen we met Forever May Not Be Long Enough van Live, een heftig metal nummertje dat de end titles op heerlijke wijze begeleidt.
De soundtrack is helaas geen score. Toch is men er in geslaagd om ten minste al 73 minuten aan hoogtepunten weg te schrijven, in een bovendien tamelijk goeie chronologische volgorde. Om de muziek helemaal tot zijn recht te laten komen was een dubbel-cd nodig geweest maar geen reden tot paniek: de soundtrack is zelf ook al een juweeltje! Het is bombastisch, het weergalmt, het is een ruige symfonie, maar dit neemt niet weg dat The Mummy Returns tenminste nog eens wat onvervalst Hollywood-flegma door onze aderen blaast. Later heeft Silvestri ons onder andere nog met Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life doen omvervallen van bewondering en verbazing, maar The Mummy Returns zal eeuwig in ons geheugen gegrift staan als zijn bij uitstek meest verrassende score. Een absolute aanrader voor wie met een nostalgische appetijt kan genieten van groots werk.
Evenals bij de soundtrack Van Helsing is het even wennen aan het overdonderende karakter van de muziek, groot koor, veel koper, zware percussie, en veel ander muzikaal geweld dat in een noodtempo wordt afgewisseld met enkele stukken waar je even op rust kan komen. Maar juist in die rustige stukken is te horen dat Silvestri een muzikale genie is, weet hoe muziek opgebouwd moet worden en hoe gevoel in de muziek gelegd kan worden. Neem bijvoorbeeld de opening van ‘evy remembers’ waarin het leidende thema in die track in eerste instantie op een uiterst subtiele manier door een vioolsolist ten gehore wordt gebracht.
In de later geproduceerde Van Helsing komen veel concepten die Silvestri voor deze soundtrack gebruikt terug. Met name de heroïsche gedeelten zoals in track 6 doen mij beseffen dat Alan Silvestri toch een eigen sound heeft. En een hele goede, echt om te smullen! Een nadeel van de soundtrack is dat het erg moeilijk te volgen is door vlotte wendingen, vele uitspattingen en bij enkele stukken een gebrek aan duidelijk aanwezige thema’s. Hoewel er een consistente sound is, ontbreekt een duidelijke lijn. Een ander nadeel is de wat minder lekker om aan te horen suspense gedeelten, waarin vaak hoog snerpende violen zijn te horen. Deze nadelen verbleken echter bij de meesterlijke eufonische gedeelten, die zich vooral aan het einde van de soundtrack concentreren. Vanaf track 12 is het eigenlijk alleen nog maar genieten.
Als je van overdonderende actie houdt zoals in Van Helsing of Cutthroat Island kan je deze soundtrack zeker niet aan je voorbij laten gaan.
In de later geproduceerde Van Helsing komen veel concepten die Silvestri voor deze soundtrack gebruikt terug. Met name de heroïsche gedeelten zoals in track 6 doen mij beseffen dat Alan Silvestri toch een eigen sound heeft. En een hele goede, echt om te smullen! Een nadeel van de soundtrack is dat het erg moeilijk te volgen is door vlotte wendingen, vele uitspattingen en bij enkele stukken een gebrek aan duidelijk aanwezige thema’s. Hoewel er een consistente sound is, ontbreekt een duidelijke lijn. Een ander nadeel is de wat minder lekker om aan te horen suspense gedeelten, waarin vaak hoog snerpende violen zijn te horen. Deze nadelen verbleken echter bij de meesterlijke eufonische gedeelten, die zich vooral aan het einde van de soundtrack concentreren. Vanaf track 12 is het eigenlijk alleen nog maar genieten.
Als je van overdonderende actie houdt zoals in Van Helsing of Cutthroat Island kan je deze soundtrack zeker niet aan je voorbij laten gaan.
Jerry Goldsmith componeerde enkele jaren terug een van zijn beste scores sinds jaren voor de avonturenfilm The Mummy. De film werd een groot succes (al mist het naar mijn mening alles wat een avontuurlijke Indiana Jones-film wel heeft: een hart) en de soundtrack werd door Goldsmith liefhebbers met veel enthousiasme ontarmd. Terecht, want Goldsmith componeert veel op de automatische piloot en The Mummy klonk eindelijk weer eens echt wervelend.
Al met al een lastige taak voor Alan Silvestri (Forrest Gump, Contact, Back to the Future) om dit succes te evenaren. Maar zijn muziek klinkt waarschijnlijk nog grootser dan die van zijn voorganger. Een enorm orkest, een gigantisch koor en veel donderende percussie. Silvestri's muziek doet denken aan de beste avonturenscores van vroeger. Maar er kleven wel wat bezwaren aan. Zo gaan sommige track wel erg over-the-top. My first busride geeft je een enorme kick, maar gaat zo lang door dat het uiteindelijk irriteert en doodbloedt. Dat geldt voor nog wel meer nummers op de al vrij lange cd. Een ander bezwaar is het springerige karakter. De muziek blijft nooit eens een minuut lang op hetzelfde volume of in dezelfde sfeer hangen, waardoor het ook een vrij vermoeiende soundtrack wordt. het is natuurlijk ook te verklaren. De film kent ook geen moment rust en denderd als een achtbaanrit door. Misschien was een strengere selectie van muziek voor de soundtrack een beter idee geweest. Silvestri kun je het nauwelijks echt kwalijk nemen: hij componeerde vol inspiratie en het plezier wat hij er in gehad heeft spettert er vanaf.
Al met al een lastige taak voor Alan Silvestri (Forrest Gump, Contact, Back to the Future) om dit succes te evenaren. Maar zijn muziek klinkt waarschijnlijk nog grootser dan die van zijn voorganger. Een enorm orkest, een gigantisch koor en veel donderende percussie. Silvestri's muziek doet denken aan de beste avonturenscores van vroeger. Maar er kleven wel wat bezwaren aan. Zo gaan sommige track wel erg over-the-top. My first busride geeft je een enorme kick, maar gaat zo lang door dat het uiteindelijk irriteert en doodbloedt. Dat geldt voor nog wel meer nummers op de al vrij lange cd. Een ander bezwaar is het springerige karakter. De muziek blijft nooit eens een minuut lang op hetzelfde volume of in dezelfde sfeer hangen, waardoor het ook een vrij vermoeiende soundtrack wordt. het is natuurlijk ook te verklaren. De film kent ook geen moment rust en denderd als een achtbaanrit door. Misschien was een strengere selectie van muziek voor de soundtrack een beter idee geweest. Silvestri kun je het nauwelijks echt kwalijk nemen: hij componeerde vol inspiratie en het plezier wat hij er in gehad heeft spettert er vanaf.
The Mummy, het geeft een componist meteen de mogelijkheid om die typische Egyptische motieven in zijn muziek te verwerken. En elk één doet dat met zijn eigen stijl. Zo is de eerste score voor "The Mummy" een typische Goldsmith score, en zo merk je ook meteen hoe de karakteristieke stijl van Alan Silvestri terug te vinden is in The Mummy Returns. Deze stijl, steeds sterk thematisch, rechtuit en wellicht de beste componist in spannings- en actiesequenties. Zo zal een score van Silvestri nooit snel aan overdreven overscoring doen. In een film die nog eens meer de nadruk legt op actie en avontuur zoals zeker voor The Mummy Returns het geval is riskeer je dan iets totaal onbeluisterbaar te krijgen. Niet dus met The Mummy Returns. Alan Silvestri brengt een zeer evenwichtige en vooral enorm entertaining score, die zeer goede opbouw kent en nooit de setting uit het oog verliest. En zelfs op de climax sequenties van de score, zal de klank van het groot orkest gediversifieerd blijven. Leuk is dat de score toch ook nog een plaatsje heeft voor rustige, idyllische underscore sequenties voorziet, die ook erg fascinerend zijn, maar uiteindelijk de actiemuziek blijft overheersen. Hoewel The Mummy van Jerry Goldsmith al een erg goede soundtrack was, is Alan's Silvestri score nog beter. Fans van de Back to The Future films, zullen aan deze "The Mummy Returns" zeker veel plezier beleven. The Mummy Returns, een gigantische avontuurlijke score!
Soundtracks uit de collectie: The Mummy
