Freedom Writers

De Amerikaanse dramafilm Freedom Writers is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Erin Gruwell, die over haar ervaringen een dagboek bijhield. De regie is van Richard LaGravenese, die meer bekendheid geniet als scenarist, dan als regisseur. Deze inspirerende film is goed ontvangen en was ook in de bioscopen een succes.
Het verhaal draait om Erin Gruwell (Hilary Swank), een lerares die les gaat geven op een middelbare school in Los Angeles. Er is een nieuwe raciale integratiewet, die bepaalt dat scholen gemengde klassen moeten hebben. Zij krijgt de opdracht om les te gaan geven aan een 'hoog risico-klas', waar de leerlingen als vanzelf zich afscheiden in groepjes die niet met elkaar wensen te communiceren. Erin had verwacht les te gaan geven aan leerlingen die leergierig zijn en nu staat ze voor een klas met ordeproblemen en veel onderhuidse spanningen. Die spanningen komen al snel tot een uitbarsting, waardoor een aantal leerlingen wegblijven van school. Dan stelt Erin zich een nieuw doel: het winnen van het vertrouwen in haar en in elkaar en het motiveren van de klas om hun toekomst niet te vergooien. Maar schooldirectie en politiek blijken niet bereid hieraan mee te werken...

De muziek bij deze bijzondere film is van Mark Isham. Maar van zijn wel aardige muziek voor deze film is geen officieel score-album uitgekomen. Wel is er op het internet een promo-album te vinden, maar de enige officiële uitgave is deze soundtrack. Op dit album staat echter slechts een paar minuten muziek van Isham, de rest bestaat vooral uit songs.

Laten we met de songs beginnen. Het album opent met de song 'A Dream', gezongen en gerapt door Will.i.am, de artiestennaam van William James Adams, die deze en een paar andere songs geschreven heeft. De openingssong kaart al direct het racisme aan, want de droom waar het over gaat is die van Martin Luther King. In de song komen ook gedeelten voorbij van zijn beroemde speech, waarin hij droomt over en hoopt op een wereld zonder racisme.
Deze openings-rapsong is een goede graadmeter voor de overige songs die op het album te vinden zijn. Het zijn vrijwel allemaal rapsongs, de ene wat melodieuzer dan de andere. Een paar songs worden echt gezongen, maar dit hangt dan sterk tegen de rap-kleuring aan. Het hip-hop-gehalte in de songs is vrij hoog en ook is de muziek allemaal redelijk licht verteerbaar. De songs zijn niet al te heftig en zeker niet te schreeuwerig aangezet. Wel tref je voornamelijk de typische rap-ritmes met bijbehorende percussie aan, waardoor de muziek wat eentonig kan overkomen. Maar de variatie in sfeer tussen de verschillende tracks is voldoende hoog om dat te voorkomen. Wel moet die typerende rap/hip-hop stijl je een beetje liggen om deze muziek prettig te vinden. Vooral een song als 'Officer' van The Pharcyde is zo'n wat heftiger, meer funky rapsong en ook de song van Montell Jordan heeft een wat meer funky karakter.

Pas aan het einde van het album komen de tracks voorbij die door Mark Isham zijn gecomponeerd. Dit begint met de track 'Riots', die nog het dichtst aanligt tegen de eerdere rapsongs. De track heeft een lichte, wat industriële latin sfeer. De viool van Miri Ben-Ari geeft een fraaie kleuring aan de muziek. 'Eva's Theme' is een veel lichtere track, met de tokkelende gitaar van Peter Maunu op de voorgrond. Het tweede deel van de track is wat steviger aangezet, maar echt melodieus is de muziek niet. Dat laatste geldt ook een beetje voor de afsluitende track 'Anne Frank'. Hier komt violiste Miri Ben-Ari weer terug, maar de pianoklanken vallen meer op dan haar viool. De piano klinkt een beetje als vallende druppels op een wat vlakke underscore van vibrerende strijkers.
Deze drie tracks van Isham zijn eigenlijk te weinig melodieus om echt aan te spreken. De muziek kabbelt teveel een beetje voort. Vooral de afsluitende track heeft daar last van. Op het promo-album staan nog elf andere tracks met een totale lengte van zo'n 24 minuten. De drie op deze soundtrack opgenomen tracks van Isham blijken een redelijk gemiddelde voor de score te zijn, die daarmee overwegend wel aardig, maar toch wat aan de saaie kant is.

Kortom, deze soundtrack voor Freedom Writers is vooral een verzameling rap- en hip-hop songs. Soms is de muziek redelijk melodieus, maar evenzo vaak is de muziek nogal aan de funky kant en dat ligt mij niet zo. De meeste songs zijn overigens best heel redelijk beluisterbaar voor de gemiddelde filmmuziekliefhebber. De drie tracks van de score van Mark Isham vallen toch wat tegen en zijn redelijk aan de saaie kant, hoewel de muziek best aangenaam beluisterbaar is. De waardering voor Isham's score is 63 uit 100 punten, die van de songs op dit album is gemiddeld ook 63 punten. Het album als geheel komt daarmee dan ook niet hoger.