Het minste wat van Edith Piaf gezegd kan worden is dat ze de legendarische status van onsterfelijkheid heeft bereikt. Dat komt niet uitsluitend door haar uitzonderlijk talent, maar ook door haar tragische levenswandel vol bittere tegenslagen, frustraties en (liefdes)verdriet. Regisseur Olivier Dahan maakte van haar verhaal een ambitieus project dat nagenoeg unaniem door de pers werd omschreven als ‘een overambitieuze film dat een loopje neemt met de feiten’. Gelukkig doet de soundtrack dat niet, en kan men de muziek van Piaf herontdekken in al haar kracht én schoonheid. Want een soundtrack over het leven van Piaf, zonder haar songs op de tracklist zou pas écht een onrecht zijn.
De soundtrack groepeert de muziek overzichtelijk in drie muzikale hoofdstukken: de songs, de score en aanvullende songs. Het eerste hoofdstuk is een ware verademing en laat je de muziek van Piaf herontdekken. Want men zou wel eens vergeten hoe geraffineerd deze muziek is. De perfecte balans tussen muziek en tekst, de uitgekiende arrangementen en natuurlijk de onvergetelijke vertolkingen van ‘de straatmus van Parijs’. Iedere letter, klemtoon, noot of frase poneert Piaf met zoveel onvoorwaardelijke liefde en overgave dat het tegelijk aanstekelijk werkt en ontroert. He begeleidende orkest voegt telkens nog extra kleur en schwung toe. De meeste songs op deze soundtrack zijn een selectie van haar gekende nummers en werden voor de gelegendheid geremasterd. Het ene hoogtepunt volgt het andere dus in snel tempo op. Het epische ‘Heaven have Mercy’, het opzwepende ‘Milord’, Het aanstekelijke ‘padam padam’, het lyrische ‘l’Hymne a l’amour’, het scanderende ‘mon menage a moi’ en het onsterfelijke ‘Non, je ne regrette rien’ – waarmee het eerste hoofstuk passend afsluit. Wel een beetje jammer dat er werd gekozen voor de Engelstalige versie van ‘ la vie en rose’. Maar zelfs in het Engels blijft de oerkracht van Piaf overeind.
Het tweede hoofdstuk is de originele score van componist Christopher Gunning. Geen gemakkelijk opgave gezien de muziek qua stijlperiode moet aansluiten bij die tijd, maar toch geen pastiche mag zijn. Gunning doet dit met gemak. De eerste 2 composities bouwt hij op rond de piano op en liggen goed in het oor. Zijn melodisch talent wordt duidelijk in de twee hoofdthema’s die in deze selectie als rode draad fungeren. Het ene is een lullaby dat – soms op piano, soms met brede violen – onschuldig en licht weemoedig weerklinkt ( track 14 ‘Lisieux’ bijvoorbeeld). Het andere thema laat zicht het best omschrijven als een ‘sorrow theme’ dat pakkend naar de keel grijpt in bijvoorbeeld track 16 ‘Apparition’. De componist weeft deze twee knappe thema’s bij momenten foutloos naast, boven of onder elkaar. En ondanks dat de score qua stijl toch wel degelijk verschilt met wat Piaf brengt, in ‘l’eveil’ en ‘l’idylle’ schemert het Parijse sfeertje door waarmee hoofdstuk 1 & 2 muzikaal toch niet zo vreemd zijn van mekaar. Met ‘Derniere nuit’ sluit… af op een sombere noot en zou perfect dit album afsluiten. De violen treuren hartverscheurend waarbij je als luisteraar toch even stil wordt. Grote klasse!
Het is spijtig dat de componist met zijn dwingend werk de cd niet mocht afsluiten, want aanvullend in hoofdstuk 3 krijgen we nog enkele chansons gebracht door Jil Aigrot die naar mijn mening niet overtuigend zijn, en zelfs niet kunnen tippen aan de vigeur van Piaf. Enkel ‘La Poupee' en ‘La vie en Rose' (accordéon) hebben nog enige muzikale waarde. Voor diegenen die Piaf willen (her)ontdekken is deze soundtrack de perfecte kans. En voor de liefhebbers van emotionele, pakkende filmmuziek zal de score van Christopher Gunning zeker aanspreken.