Cinema Paradiso
Special Limited Edition


Drg Records (0021471950120)
Film | Releasejaar: 2001 | Film release: 1988 | Medium: CD
Beperkte oplage
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track Artiest/Componist Lengte
1.Cinema Paradiso2:59
2.Maturity2:18
3.While Thinking About Her Again1:18
4.Childhood And Manhood2:14
5.Cinema On Fire2:46
6.Love Theme Andrea Morricone2:46
7.After The Destruction2:02
8.First Youth2:15
9.Love Theme For Nata4:05
10.Visit To The Cinema2:22
11.Four Interludes1:56
12.Runaway, Search And Return2:06
13.Projection For Two2:07
14.From American Sex Appeal To The First Fellini3:26
15.Toto And Alfredo1:20
16.For Elena1:52
 
Bonus Track
17.Cinema Paradiso - String Version2:20
 40:12
Schrijf zelf je recensie

 

Cinema Paradiso - 09/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op
Vanwege het overlijden van Ennio Morricone op 6 juli 2020, is dit de negende recensie van een serie als hommage aan de Italiaanse grootmeester van de filmmuziek.

Vorige: La Califfa (expanded score album)
Volgende: Maddalena (expanded score album)

De Italiaanse dramafilm Nuovo Cinema Paradiso (elders vaak Cinema Paradiso) is geregisseerd door de bekende Giuseppe Tornatore (Stanno Tutti Bene, The Legend of 1900, Baaria). De film won een Oscar als beste niet-Engelstalige film en is internationaal goed ontvangen. Oorspronkelijk duurde de film een half uur langer, maar was toen in Italië niet zo succesvol. Voor de internationale release is de film toen een half uur ingekort en werd zo toch nog het verdiende grote succes.
Het verhaal begint in de tegenwoordige tijd in 1988 in Rome, waar filmregisseur Salvatore di Vita (Jaques Perrin) thuiskomt en z'n vriendin hem vertelt dat een zekere Alfredo overleden is. Hij heeft Alfredo al in geen dertig jaar gezien, want hij heeft het niet zo op bezoekverplichtingen en zo. Dan springt de film naar zijn kindertijd in Sicilië, waar de dan achtjarige Salvatore een slimme, maar veel kattenkwaad uithalende jongen is. Hij is vaak te vinden in de bioscoop Cinema Paradiso, waar hij de liefde voor film krijgt bijgebracht. Daar krijgt hij een sterke band met de Alfredo (Philipe Noiret), die de filmprojector bedient en ook aan hem leert hoe je die projector moet bedienen. Dan vliegt op een dag de bioscoop in brand...

Met zijn score voor deze film maakte Ennio Morricone zijn eerste voor regisseur Tornatore. Er zouden nog meer volgen, dus kennelijk was Tornatore er te spreken over. En terecht!
Sommigen vinden dit zijn beste score van al die vijfhonderd die hij gecomponeerd heeft. Of je dat vindt hangt natuurlijk vooral van je muzikale smaak af. Maar dat deze score bij de mooiere van Morricone hoort is zeker waar.

De score bevat een paar thema's die op een fraaie manier bij elkaar passen. Het 'Love Theme' is daar een van de mooiste van, maar dit thema is niet door Ennio, maar door z'n zoon Andrea gecomponeerd en Ennio heeft daar in diverse andere tracks op voortgeborduurd.
Het hoofdthema opent het album in de titeltrack van de score. Een piano begint rustig een aangename, wat weemoedige melodie te spelen en na verloop van tijd komen hier de violen en andere strijkers bij, en op het laatst zelfs een saxofoon, terwijl alles door de piano op sleeptouw wordt genomen. De melodie doet in z'n weemoedigheid wat gedateerd aan, wat voor de film zeer terecht is, immers die gaat terug in de tijd. Morricone heeft dit hoofdthema een zweem van die jazzy kleuring van de vijftiger jaren van de vorige eeuw meegegeven. Daarmee past die gedateerdheid perfect bij de film, maar kleurt dat wel een beetje de genietbaarheid voor de luisteraar van vandaag, anno 2020.
Dit hoofdthema komt, net als het liefdesthema, een aantal malen terug in de diverse tracks. En steeds weer is dit erg aangename muziek met een hoog verhalend luistergehalte. Daarbij weet Morricone in veel tracks toch steeds weer te verrassen met z'n originele arrangementen. In 'After the Destruction' laat Morricone de hoofdmelodie spelen door een strijkkwartet, waarbij de strijkers met elkaar in tegenmelodie communiceren. In 'Visit to the Cinema' wordt de hoofdmelodie op saxofoon gespeeld, met een underscore van strijkers en piano. Ook in de track 'From American Sex Appeal to the First Fellini' komt het wat dromerige hoofdthema terug. Maar het middenstuk van deze track gaat over in een soort ragtime-arrangement, om naar het einde toe weer over te gaan in een saxofoonuitvoering. De track heeft daardoor een lichte jazzy kleuring, wat mede komt door het hoofdthema, waar ook net een beetje die jazzy geur overheen hangt.

Er zijn zeker een aantal tracks die eruit springen. Deze tracks hebben een iets ander, minder dromerig thema, het 'opgroeithema', waar de lichte jazzy sfeer van het hoofdthema ontbreekt. Een van de mooiste van de tracks met dat derde thema is 'Childhood and Manhood', die begint met een solo op viool gespeelde melodie, die wordt afgewisseld met een dwarsfluit, waarbij een glockenspielklank voor extra genietbaarheid zorgt. Maar halverwege neemt een saxofoon de melodie over en kleurt dit samen met de piano en de strijkers tot een prachtig palet, vooral als ook de hoorn nog een keer de saxofoon overneemt, levert dit kippenvel op.
Ook 'First Youth' is zo'n erg fraaie track, waarin Morricone dit hoofdthema prachtig laat terugkomen in dezelfde constructie van het arrangement. En ook in 'Projection for Two' komt dit prachtige thema terug.

De score kent ook een aantal spanningstracks, met daarin bijna atonale klanken en een grimmige kleuring. De eerste daarvan is 'Cinema on Fire', waarin vooral de disharmonisch pulserende strijkers met de koperklanken daar overheen voor de nodige grimmigheid zorgen. Die grimmigheid hoor je ook in 'Runaway, Search and Return', waarin een donker en zwaar aangeslagen piano op staccato strijkers in een snelle melodie voor de nodige spanning zorgen. Na zo'n anderhalve minuut wordt de muziek een stuk melodieuzer en even later neemt een solo viool de leiding en is de rust teruggekeerd.

De eigenlijke score sluit af met de track 'For Elena', waarin het Love Theme weer terugkomt, solo gespeeld op viool, met andere strijkers in de underscore. Het arrangement heeft hier echter een wat triestige kleuring, wat door de solo viool nog weer versterkt wordt. Daardoor pakt dit thema in deze track wat minder dan in andere uitvoeringen hiervan. Tenzij je natuurlijk in een sombere bui bent.

De afsluitende track van dit 'Special Limited Edition' album is een uitvoering van het hoofdthema in een mooie en rustige uitvoering door alleen strijkers. De glijdende klanken vloeien mooi voort op deze wat weemoedige melodie. Het album opent met dit hoofdthema en sluit er ook mee af, waardoor dit album een mooi en afgerond geheel vormt.

Kortom, met zijn muziek voor Nuovo Cinema Paradiso heeft Ennio Morricone een mooie en rustgevende score gecomponeerd, met een wat melancholieke sfeer, die een hang naar het verleden uitstraalt. De muziek past daarmee perfect bij het verhaal van de film. De score kent drie verschillende thema's, waarbij het hoofdthema een wat weemoedige en lichte jazzy zweem over zich heeft, terwijl het liefdesthema, dat eigenlijk door Morricone's zoon Andrea is gecomponeerd, een wat romantischer kleuring heeft. Maar het mooiste thema is het opgroeithema, en vooral wanneer koperblazers over strijkers en piano heen spelen geeft dat kippenvel. De beide tracks met wat grimmige spanningsmuziek zorgen voor wat afwisseling en trekken je even uit dat nostalgische gevoel terug in de werkelijkheid. De waardering komt daarmee op een hele mooie 88 uit 100 punten.

Andere soundtrack releases van Nuovo Cinema Paradiso (1988):

Nuovo Cinema Paradiso (2003)
Cinema Paradiso (1998)
Nuovo Cinema Paradiso (1988)
Nuovo Cinema Paradiso (2011)
Cinema Paradiso (1989)
Nuovo Cinema Paradiso (1990)
Nuovo Cinema Paradiso (2005)
Nuovo Cinema Paradiso (2011)
Nuovo Cinema Paradiso (1993)
Cinema Paradiso (1999)
Yo-Yo Ma plays Ennio Morricone (2016)
Nuovo Cinema Paradiso (2015)
Nuovo Cinema Paradiso (2017)
Nuovo Cinema Paradiso (2020)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer