Nanà

De Israëlische filmregisseur Dan Wolman is dan wel geen grote naam in de westerse filmwereld, hij heeft wel enkele gerenommeerde films op zijn naam staan. In 1970 regisseerde hij het door hem geschreven drama ‘The Dreamer’ dat vertoond werd op het Filmfestival van Cannes. Voor de muziek deed hij toen beroep op de Duitse componist Gershon Kingsley (die vooral bekend werd als de originele uitvoerder van de synthesizerhit ‘Popcorn’). Zes jaar later haalde Wolman’s film ‘My Michael’ de shortlist van films die een oscarnominatie in de wacht konden slepen.

Het moeilijk op DVD te vinden en weinig succesvolle Israëlisch drama ‘Nina’ betreft een erotisch getinte film die zich afspeelt in de jaren tachtig van de 19de eeuw en partieel gebaseerd werd op de novelle van Émile Zola. Naar verluidt zouden slechts enkele scènes het kijken waard zijn. De liefhebbers van naaktscènes zouden vooral aan hun gade komen bij de ongecensureerde versie. Voor alle duidelijk houdt deze film geen verband met de gelijknamige film die Alberto Negrin in 1999 regisseerde.

De weinig inhoudvolle film zegt echter weinig over de filmmuziek, want Morricone is er alweer in geslaagd om een erg goede score af te leveren, weliswaar voor alweer een slechte film. Net zoals de film zelf, is Morricone’s score relatief moeilijk te verkrijgen, maar het loont de moeite om een exemplaar te bemachtigen. Deze filmmuziek dateert van vóór Once Upon a Time in America en Cinema Paradiso, maar biedt alvast een voorsmaakje van wat de componist ons nog later zou voorschotelen.

De score vangt aan met het melodieuze ‘Nina’, een hoofdthema om bij weg te dromen, en waarvan een versie met zang als sluitstuk van de score fungeert. Na de rustige, sfeervolle openingstrack laat Morricone de poppen dansen op heerlijke hoempapa muziek, ambiance verzekerd en dat ruim vier minuten lang.
Met ‘The Feather Dance’ serveert Morricone ons een sensueel overkomend thema met saxofoon en piano. De ideale muziek om even diep weg te zakken.

De veelzijdigheid die gepaard gaat met het compositorisch talent van Ennio Morricone wordt bij het beluisteren van deze score erg duidelijk. ‘Through The Peepholes’ is een track die er op dat vlak met kop en schouders bovenuit steekt: een opgewekte intro, intermezzo’s met strijkers en piano, interessante tempowisselingen, prachtig opbouwende stukken met koperblazers, allerhande strijkers en vrouwenzang. Alweer vijf minuten waar iedereen alleen maar kan van genieten.

Dat de saxofoon het perfecte instrument is om sensuele muziek te maken, is de componist niet ontgaan. De muziek in een track als ‘At Home With Nana’ past perfect bij de naaktscènes die de film omvat. Opvallend bij dit nummer is ook de basgitaar die een centrale rol kreeg toebedeeld. ‘Girl Hunting’ en ‘Nana in the Saddle’ liggen in het verlengde van het magistrale ‘Through The Peepholes’ en zijn beide een streling voor het oor.

Na ruim twining minuten toegankelijke filmmuziek, is het tijd voor een ietwat meer expirimenteel nummer, moet Morricone gedacht hebben. De langste track ‘The Fight’ is tevens het meeste repetitieve, maar is wel het minst melodieus. De vrolijke en stijlvolle thema’s moeten met ‘The Fight’ plaats ruimen voor een onheilspellend, spanningopbouwend en statisch thema dat bijna vier minuten djembémuziek omvat die almaar luider en onheilspellender wordt. Tijdens de laatste twee minuten wordt de percussie vergezeld van strijkers om vervolgens in alle schoonheid te eindigen.

Het sfeervolle ‘Cafe Society’ is het volgende pareltje die deze score te bieden heeft. Accordeon, piano en viool worden op elegante wijze met elkaar verweven. Na het orkestrale ‘Another Love Affair’ schotelt de componist ons een Scott Joplin-achtig pianodeuntje ‘Party Piece’ voor. The Entertainer ‘part 2’ laat ons zeggen. Ook bij het hemelsmooie ‘Serenada For Satin’ staat de piano centraal, een track die ons meteen doet denken aan ‘Moonlight Sonata’ van Beethoven, al staat naast piano ook dwarsfluit in dit thema centraal.

De chefkok Morricone heeft ons met Nina een vijfgangenmenu geserveerd dat alleen naar méér doet smaken.