Notes on a Scandal


Rounder Records (0011661907423)
Film | Releasejaar: 2007 | Film release: 2006 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.First Day of School2:42
2.The History2:53
3.Invitation1:29
4.The Harts2:16
5.Discovery3:01
6.Confession1:45
7.Stalking1:53
8.Courage2:17
9.Sheba & Steven1:23
10.The Promise2:54
11.Good Girl3:00
12.Sheba's Longing2:32
13.Someone in Your Garden1:51
14.A Life Lived Together3:02
15.Someone Has Died2:01
16.Betrayel3:43
17.It's Your Choice2:39
18.Barbara's House3:45
19.Going Home2:11
20.I Knew Her3:22
 50:39
Schrijf zelf je recensie Toon recensies in andere talen

 

Notes on a Scandal - 08/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Soms verschijnen er films waarin elk aspect klopt. ‘Notes on a Scandal’ is zo een film! Het psychologische drama vertelt het verhaal over twee vrouwelijke onderwijzers die door een schandaal een vriendschappelijke relatie ontwikkelen. Een relatie die naarmate de tijd vordert wel zeer beangstigende vormen aanneemt. De film wordt gedragen door bewonderenswaardig goede rollen van Judi Dench, Cate Blanchett en Bill Nighy en naast de regie en het uitstekende scenario speelt ook de score van Philip Glass een niet te onderschatten rol in de film.

Philip Glass is geen onbekende in Hollywood en voorziet steevast de zwaardere psychologische drama’s of alternatieve cinema van muziek. Zijn muziek speelt immer een belangrijke, zo niet bepalende rol in films. Films als ‘Koyaanisqatsi’, ‘Powwaqatsi’, ‘Truman Show’ en ‘Undertow’ worden gedragen door de minimalistische maar zeer effectieve scores van Glass. Recentelijk maakte hij een uitstap naar de meer doorsnee Hollywood cinema met zijn score voor ‘The Illusionist’, die desondanks redelijk goed ontvangen werd door critici. Glass is een componist die het moet hebben van een sterk thema dat doorheen de hele score via talloze variaties terugkeert. Positief daaraan is dat zijn scores, door de doorzichtige thematische opzet, een enorme dichtheid kennen. Dat positieve element brengt ook direct een negatief aspect met zich mee. Zijn scores willen, door het ontbreken van verassende tracks of echte subthematische variaties, wel eens langdradig worden. Dit gegeven is niet anders bij ‘Notes on a Scandal’, maar dat maakt niet dat deze score onopgemerkt moet blijven.

Scores voor psychologische drama’s kennen vaak, naast een vergelijkbare opbouw, een zelfde orkestratiestijl; de nadruk ligt bij de strijkers, waarin vooral de cello het dragende instrument is. De koperblaasinstrumenten brengen de benodigde verlichting in de muziek, maar zijn vaak achter de strijkinstrumenten geplaatst om zo een harmonische balans te behouden. Recentelijk besprak Movie Machine ‘The Prestige’, een duistere score die qua muzikale opzet dicht tegen ‘Silence of the Lambs’ aanleunde, nog altijd dé toonaangevende score voor het psychologische drama cq. thriller. Maar we zagen en hoorden recentelijk ook ‘Perfume; The Story of a Murderer’ waarin de muziek een dragende factor was in de film. Ondanks dat de psyche van de mens muzikaal werd doorgrond kende de score een enorme gelaagdheid, gevarieerdheid en attractieve sound. ‘Notes on a Scandal’ ligt ergens tussen deze scores in. Op het gebied van thematische uitwerking leunt Glass’ score tegen ‘Perfume’ aan, op het gebied van orkestratie vooral tegen ‘The Silence of the Lambs’. Het eindresultaat levert een unieke score op, die net als de film de menselijke psyche doorgrondt.

Glass’ score opent met een zware vioolpartij die een duister thema neerzet. Dit thema, geschreven voor Dench’s personage Barbara, wordt naarmate de track vordert doordrenkt met vreemde lichtvoetige klanken van de hobo. De muziek krijgt hierdoor een gewaagde dualiteit mee, maar het is Glass’ manier om de complexiteit en verborgen geheimen van het personage over te brengen. ‘The History’ leunt dicht tegen de proloog aan, maar is wel van een beduidend lichtere toon. Deze tonale variatie breidt de complexiteit verder uit. ‘Invation’ is de derde track, bevat het tweede hoofdthema en is opvallend anders van klankkleur, toon en ritme. Het is een fris thema, met een mooie vioolpartij, dat de jeugdigheid, verliefdheid, onervarenheid, goedgelovigheid, maar ook naïviteit in zich heeft. Orkestraal gezien is de track weinig verschillend van de eerste twee cues, maar door het ontbreken van de cello, blijft de muziek gevrijwaard van een dreigende ondertoon.

Dat het naïef is te denken dat dit thema tot het einde toe gevrijwaard blijft van het eerste thema, maakt Glass direct duidelijk in de daaropvolgende track. Subtiel brengt hij elementen van beide thema’s nader tot elkaar. ‘Discovery’ brengt het ‘Barbara-thema’ weer naar voren en Glass laat het, buiten enkele melodische aanpassingen, vrijwel in dezelfde vorm. Dat geldt ook voor de verdere tracks; de score wordt immer gedomineerd door dat ene thema. Door de vele lage consonanten blijft de muziek een onheilspellend gevoel uitdragen en blijft die onderhuidse spanning almaar aanwezig. Glass’ muziek vormt geen brug in de film tussen de twee personages of tussen film en toeschouwer. In plaats daarvan verdeelt hij ze in kampen. De muziek is als Barbara, soms hartelijk en soms dreigend en vooral ontdaan van elke voorspelbaarheid. Wij, de luisteraar, zien ons daardoor op de plaats van Sheba (Blanchett’s personage) gezet. We beseffen, net als zij, dat er iets niet klopt aan de Barbara, oftewel de muziek, maar het is moeilijk te zeggen waartoe het zal gaan leiden. Grip krijgen op de muziek is onmogelijk!

‘Someone in your Garden’ brengt een nieuw subthema in de score. De donkere paukenslagen luiden de definitieve kentering van de muziek in. Dit krijgt een vervolg in ‘A Life lived Together’ waarin Glass niet alleen harmonisch varieert maar ook thematisch. De track opent met een solorol voor de hobo, waarna langzaam cello, viool en pauken zich bij de koperblazer mengen. Plots valt de muziek weer terug naar de solorol voor de hobo om dan het thema uit ‘Invitation’ aan te halen. De gespletenheid van Barbara en haar invloed op Sheba’s leven worden hier muzikaal verwoordt. Het is een prachtige track die Glass’ kwaliteit als componist hoorbaar maakt.

‘Someone has died’ kent een rijke orkestratie doch coherente samenwerking tussen cello, viool, celeste en pauken. Glass begint langzaam de talrijke punten van leidmotieven en subthema’s te verbinden. Ook ‘Betrayel’ is weer een puike track waarin een veelheid aan tempo- en toonhoogteverschillen te horen zijn. Doordat Glass zijn muziek voortdurend de dualiteit laat behouden, ontstaat er naast een rijke variatie ook een krachtige spanningsboog. ‘Barabara’s House’ is een track waarin de verwantschap met ‘Perfume; The Story of a Murderder’ duidelijk te horen is. Het kent eenzelfde staccato opbouw onder begeleiding van harp, viool en piano. Ook hier is weer een belangrijke rol weggelegd voor de hobo. ‘Going Home’ en ‘I knew Her’ zijn de laatste cues die zeker geen verlossende klanken brengen. Het thema voor Barbara blijft prominent terugkomen en overheerst continue het thema voor Sheba. In ‘I knew Her’ zijn de laatste noten zelfs die van Barabara’s thema. Daarmee leert Glass de luisteraar dat zij in alles haar persoonlijkheid achterlaat, tot en met het leven van Sheba.

Degene die tijdens het lezen van de thematische uitleg niet zijn afgehaakt raad ik ten zeerste aan deze score eens aandachtig te beluisteren. Het moge duidelijk zijn dat Glass geen hapklare brok filmmuziek heeft afgeleverd, maar een duister werkje dat een prominente, maar in alles ondersteunende en daarmee bepalende rol in de film heeft gekregen. Na ‘Perfume; the Story of a Murderer’ en ‘The Prestige’ wederom een zware score die, terecht bekroond met een Academy Award nominatie, een warme aanbeveling is voor de échte filmmuziekliefhebber, voor diegene die niet weglopen voor het onbegrijpelijke!
Notes on a Scandal - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op
De Britse film Notes on a Scandal is geregisseerd door Richard Eyre (Iris, Stage Beauty, The other Man). Het verhaal van deze psychologische thriller is gebaseerd op het gelijknamige boek van Zoë Heller. De film is door de critici uitstekend ontvangen en kreeg vier Oscar-nominaties, maar won er geen. De film was behoorlijk succesvol in de bioscopen.
Het verhaal draait om twee vrouwen. De eerste is de oudere, vrijgezelle geschiedenislerares Barbara Covett (Judy Dench), die weining achting heeft voor haar studenten en evenmin voor haar collega's. De tweede is Sheba Hart (Cate Blanchett), die kunstlerares wordt aan de school. Ze is een zij-instromer, die er langere tijd uit geweest is. Ze is getrouwd met Richard (Bill Nighy), die veel ouder is dan zij. Ze heeft een hulpbehoevende zoon, die veel aandacht van haar nodig heeft. Barbare voelt zich tot haar aangetrokken en houdt haar nauwlettend in het oog. Daardoor treft ze Sheba op een dag aan bij een seksuele ontmoeting met een vijftienjarige student. Sheba vraagt haar dit niet te melden en Barbara doet dit ook niet, maar begint Sheba hiermee te chanteren...

De muziek bij deze film is gecomponeerd door Philip Glass, die hier een van de vier Oscar-nominaties voor kreeg.
Wanneer Philip Glass een score componeert hangt daar altijd een minimalistische kleuring overheen, waarbij vooral het intensieve gebruik van de piano opvalt. Nu is Glass natuurlijk van huis uit een raspianist, die hierin een typerende eigen stijl ontwikkeld heeft.
Maar voor deze score heeft Glass duidelijk uit een ander vaatje getapt. Wel is de typerende ostinato-stijl van Glas met z'n snelle klankwisselingen gebleven, maar heeft hij er deze keer een volwaardige orkestrale score voor gecomponeerd, met een intensieve stijl en stevige arrangementen, hoewel de piano zeker niet ontbreekt.
De film is een thriller en dat is in de muziek duidelijk hoorbaar. Aanvankelijk blijft de muziek voor een dreigende sfeer houden, met veel strijkerklanken in de lagere regionen en melodieën die in mineur blijven hangen, waarbij het arrangement voor de dreiging zorgt. Naarmate de score vordert neemt de dreiging duidelijk toe en wordt de muziek zelfs bij vlagen erg spannend, met zware percussieslagen en heftige orkestrale uitbarstingen, zoals in 'Someone in your Garden', 'Someone has Died', 'Betrayal' of 'Barbara's House'.

Behalve spannende muziek is er ook een meer ingetogen dramatische kant aan de muziek, zoals in 'The Promise' en 'Good Girl'. Die dramatische stijl versterkt Glass met klanken van midden-strijker-ostinato's en harp, waarbij ook de alt-hobo en klarinet hun licht dreigende melodieën toevoegen, waardoor de muziek toch wat zwaar op de hand wordt.
Tegelijk met die dreiging en dramatiek is de muziek wel erg goed gemaakt, met mooie harmonieën en tegenharmonieën. Vrijwel nergens wordt de muziek dissonant of zelf chaotisch, Glass blijft mooi binnen het harmonische spectrum, wat de muziek op zich erg prettig beluisterbaar maakt. De melodieën zijn daarbij mooi, maar blijven wat aan de vlakke kant, elke volgende noot ligt dicht tegen de vorige aan. De melodieën golven daardoor eerder dan dat ze springen. Toch is de muziek zeker niet saai te noemen. Glass heeft genoeg kwaliteit in huis om dat te voorkomen, ook bij zijn muziek voor deze thriller.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller Notes on a Scandal heeft Philip Glass een vol orkestrale score gecomponeerd. Deze keer geen minimalistische of door de piano overheerste muziek, maar een intensieve score, waarin alle orkestrale instrumenten volop aan bod komen. Toch heeft Glass de muziek in zijn eigen typische ostinato stijl gecomponeerd, waarbij het deze keer vooral strijkers zijn die deze ostinato's voor hun rekening nemen. Omdat de film een thriller is heeft Glass de muziek in melodieën en arrangementen behoorlijk aan de dreigende en zelfs heftig spannende kant gehouden. Toch zijn er voldoende meer ingetogen tracks aanwezig en is de muziek vooral harmonisch en symfonisch gebleven. Wel heeft de muziek een behoorlijk donkere en soms grimmige kleuring gekregen, wat het allemaal wel wat zwaar op de hand maakt, ondanks de mooie harmonieën en symfonische kleuring van melodie en tegenmelodie. De muziek straalt zeker kwaliteit uit, maar zal bij het kijken van de film beter op z'n plaats zijn dan los van de film. Die beoordeling als muziek los van de film geeft daarom een wat lagere waardering van toch nog 73 uit 100 punten.
Notes on a Scandal - 09/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op
Notes on a Scandal’ is een recent werk van minimalist Philip Glass, die naast klassieke stukken ook de overgang naar de filmmuziek al lang geleden heeft gemaakt. Zijn muziek wordt gekenmerkt door veelal grootste, doch afstandelijke, strijkerpartijen en de heen en weer wiebelende noten.
Na films als ‘Koyaanisqatsi’ en ‘The Hours’ heeft Glass een uitstapje naar het Hollywood zoals wij dat kennen gemaakt, met als resultaat ‘The Illusionist’, die qua stijl wederom zeer dicht tegen eerdere werken aanligt, en, in mindere mate, ‘Notes on a Scandal’. Een soms wat pompeus orkest weet altijd afstandelijke te blijven. Er is, naast de massale strijkers, een grote rol weggelegd voor de hobo en hoorns ondersteunen het geheel.

“First Day Of School” brengt ons het duistere hoofdthema voor Barbara (Judi Dench), welk thema de score domineert. Het is dan ook muziek vóór Barbara. Het is een complex thema, wat in vele variaties en als vele subthema’s terugkeert. “Invitation” brengt een geheel nieuw thema, in alle facetten van muziek anders dan het thema voor Barbara. De cellopartij is niet hoorbaar en geeft het geheel een wat frivool karakter.
“Someone In Your Garden” brengt een nog dreigender thema. De violen zijn beheerst, maar door de donkere pauken lijkt dat hier niet op zijn plaats. Glass wil zijn muziek beheersen, maar dat is niet altijd nodig. In “A Life Lived Together” is een magistrale track, met enkele (sub)thema’s, maar die zijn niet zo sterk als toen ze geïntroduceerd werden.

“Someone Has Died” gaat verder waar “Someone In Your Garden” begon: de finale van de film (en dus de score) begint in te zetten. Daarna blijft het thema van Barbara maar komen en komen. De thematische variaties worden minder en de score wordt meer en meer langdradig, een van de weinige minpunten aan Glass’ muziekstijl.

Wat opvalt is dat Glass niet voor gelaagdheid heeft gekozen, maar voor uitwerkingen en complexiteit in het hoofdthema en diens subthema’s. Glass heeft zeker veel verstand van het effect van instrumenten: de hobo brengt een soort vervreemding met zich mee.
Notes on a Scandal’ is een geslaagde score, die misschien voor sommigen (te) moeilijk te begrijpen is. Glass kiest voor een sterk hoofdthema, die gedurende de score terugkeert en van begin tot eind (“First Day Of School” tot “I Knew Her”) overheerst.
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Soundtrack Composer of the Year (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Genomineerd)

Andere soundtrack releases van Notes on a Scandal (2006):

Tagebuch eines Skandals (2007)
Notes on a Scandal (2006)
Notes on a Scandal (2007)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer