The Fountain
Nonesuch - 79901-2 tri-fold cardboard slipcase


Nonesuch Records 2006 CD (075597990126)
Film Film release: 2006
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The Last Man6:08
2.Holy Dread !3:52
3.Tree Of Life3:45
4.Stay With Me3:36
5.Death Is A Disease2:34
6.Xibalba5:23
7.First Snow3:09
8.Finisht It4:25
9.Death Is The Road To Awe8:26
10.Together We Will Live Forever5:00
 46:18
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Fountain - 01/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
Wie herinnert zich nog ‘Requiem for a Dream’, het heftige psychologische meesterwerk van Darren Aronofski, waarin de gevolgen van drugsverslaving op indringende wijze werden uitgebeeld. De score van Mansell was er een die toen direct mijn aandacht trok. De sporadisch aanwezig zwevende klanken, maar boven alles het kille geluid en de zware bassen maakte de soundtrack tot een helse belevenis, alsof jezelf gedrogeerd was en maar bij tijd en wijlen benul had van je naaste omgeving. Het hoofdthema, bespeeld door het Kronos Quartet was van wonderschone kwaliteit, dus toen ik vernam dat Mansell voor ‘The Fountain’ wederom samen zou gaan werken met dit wereldberoemde kwartet, raakte ik direct erg nieuwsgierig.

De film ‘The Fountain’ verschijnt hier in Nederland op 8 maart 2007, maar werd bij zijn première op het filmfestival van Venetië weggehoond en ook in Amerika werd de film niet met altijd evenveel lof ontvangen. Godzijdank waren er ook veel positieve reacties op dit eigenzinnige werk. Misschien zijn de negatieve reacties ook wel te verklaren vanuit het feit dat de onderwerpen niet de gemakkelijkste zijn. Immers, filosofie, religie en het menselijk bestaan, altijd al belangrijke onderwerpen in de werken van Aronofski geweest, zijn moeilijk verteerbaar en leveren vaak diepzinnige discussies op waar menig filmjournalist liever niet aan deelneemt. Film moet bovenal ontspannend zijn en vooral niet te moeilijk lijkt de tendens de laatste jaren in Hollywood te zijn geworden en dergelijke films als ‘The Fountain’ doen dan téveel hun best van dit vaste patroon af te wijken.

De film vertelt drie verhalen die zich afspelen in respectievelijk drie periodes: 1600 A.D, 2006 A.D en 2500 A.D. Onderwerpen als leven, dood, liefde en zelfopoffering komen aan bod en het moge duidelijk zijn dat dit geen lichtverteerbare cinema oplevert. Het is Aronofski’s meest eigenzinnige film en is niet alleen zijn religieuze en filosofische visie op het leven, maar bovenal een magische liefdesverklaring aan zijn levensgezellin Rachel Weisz. ‘The Fountain’ is, net als ‘π’ en ‘Requiem for a Dream’ een zware film geworden die de zintuigen niet alleen prikkelt maar ook aantast. Eenmaal iets van de film gezien blijven de beelden voor altijd in je geheugen geprojecteerd.

Datzelfde geldt ook voor de muziek van Mansell, voormalig zanger, gitarist en Keyboardspeler van ‘Pop Will eat itself’. Mansell had niets te klagen over tijdgebrek, want al ruim zes jaar geleden startte Aronofski de voorbereidingen voor de film, tezamen met de toen uitgekozen steracteurs Bratt Pitt en Cate Blanchett. Helaas, onder meer door het wegvallen van Pitt, kwamen de productievoorbereidingen stil te liggen. Mansell was echter al druk in de weer geweest met het schrijven van thema’s voor de score en ondanks dat het project voor onbepaalde tijd was uitgesteld bleef hij schrijven. Toen de productie opnieuw startte had Mansell reeds vele thema’s en melodieën op papier gezet. Eenmaal de eerste beelden van de film gezien begreep hij echter dat zijn score veel te zwaar was geworden. Gezamenlijk met co-producer Justin Skomarovsky besloot hij de muziek terug te brengen tot de basis, om die vervolgens zodanig te mixen dat er één geheel ontstond. Daarbij kreeg hij niet alleen de hulp van het Kronos Quartet maar ook van de rockband Mogwai.

Op de lijst van de recentelijk bekend gemaakte Golden Globe Nominaties voor ‘Best Score’ prijkte ook de naam van de ‘The Fountain’. Terecht? Movie Machine nam de score onder de loep en geeft zijn oordeel.

Mansell maakt al bij de eerste klanken duidelijk dat het wederom een pittige score zal worden. ‘The Last Man’ het openingsthema, opgebouwd uit een piano en een opvallend kil klinkende cello, is het hoofdthema voor Tom, de man wiens leven zicht afspeelt in 2500. Het is een erg ingetogen thema maar wel absolute briljant te noemen. Opvallend minimalistisch maar het is zo een thema dat je grijpt. De mystieke klanken uit de ouverture worden voortgezet in het aanmerkelijk donkerdere ‘Holy Dread’, een track boordevol soundscapes en vreemde instrumentatie. Dit is een typische Mansell-track en de sfeer die hier wordt gecreëerd, wordt vastgehouden tot de finale van de score. Tussendoor horen we talloze subthema’s en variaties, die Mansell op intrigerende wijze tot een geheel weet te smeden. Opvallend is wel dat zijn muziek nergens orkestraal klinkt. Het kille geluid blijft de volle 46 minuten op je af komen en het is maar de vraag of dat niet teveel gevraagd is voor de luisteraar.

Mogwai heeft ook geen geringe bijdrage op deze score. In veel tracks worden de twee violen, contrabas en cello van het Kronos Quartet overstemd door keiharde gitaar- en drumklanken. Deze klanken ontwikkelen zich verder doorheen de score en komen tezamen in de ijzingwekkend maar wederom schitterend te noemen finale ‘Death is the Road to Awe’, een track die nog altijd geen verlossing biedt van de kilte en het desolate gevoel. Die redding komt er pas in de laatste track ‘Together we will Live Forever’, waarin Mansell het thema voor Tom hervat, met dit keer een solorol voor de piano.

Thematische beschrijvingen geven heeft eigenlijk weinig zin. Mansell’s score is er één van de sfeerschepping, één die door de luisteraar moet worden ondergaan. Waarschijnlijk zal de score pas volledig begrepen worden wanneer de film gezien is, maar daarvoor is nog enig geduld vereist. Tot die tijd mag u proberen deze score te ontrafelen, op zoek te gaan naar de diverse thema’s, gevoelens en sferen die er worden opgeroepen.

De Golden Globe Nominatie is een bekroning voor de enorme complexiteit en originaliteit van de score en het zou me niet verbazen als hij de nominatie ook wist te verzilveren. Daarmee zeg ik niet dat het ook een goede soundtrack is. Dit is filmmuziek pur sang, moeilijk onafhankelijk te beluisteren en eigenlijk niet los te beoordelen van de film.

(het cijfer 1 is gekozen om aan te geven dat ik geen cijfer kiezen kan en wil. Aan ieder is het zelf te bepalen hoe hij hem beoordeelt)
The Fountain - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Na “Requiem for a Dream” was het even wachten op een nieuwe samenwerking tussen componist Mansell en het Kronos Quartet. Terwijl de componist ijverig pende voor actiegerichte films als “Sahara” en “Doom”, concentreerde de violisten en cellist van het kwartet zich op enkele merkwaardige concerttours en projecten waaronder het magnifieke ‘Visual Music’, waar muziek van Reich, Penderecki, Herrmann, Nancarrow werd gecombineerd met special effecten, heel wat lovende kritiek mocht ontvangen. Toen regisseur Darren Aronofsky zijn plannen bekend maakte voor zijn nieuwe film “The Fountain”, was de verrassing dan ook niet al te groot dat er opnieuw werd geopteerd voor de magie tussen Mansell en het Kronos Quartet, deze keer bijgestaan door Mogwai en pianist Randy Kerber, één van de vaste waarden van The Hollywood Symphony.

Het verhaal, dat zich afspeelt in het verleden, het heden en de toekomst, vertelt ons de drang van de mens om naar het eeuwige leven te zoeken. Het rijke psychologische kader en het kluwen van verhaallijnen die de film alles behalve eenvoudig te volgen maakt, past perfect bij de vaak virtuoze performance van het kwartet waarbij de piano als herkenbare, menselijke trek een soort van houvast vormt, geheel in Goldenthal-iaanse stijl (“Interview with a Vampire” / ”Final Fantasy: The Spirits Within”). Hoe herkenbaar de zachte melodieën ook zijn, de toevoeging van elektrische gitaar, drums en bas halen de muziek weg uit de haast klinische sfeer waarbij “Down to Earth” als kanttekening niet mis zou staan.

Met “The Last Man” opent het album met zachte piano en een virtuoze toevoeging van het kwartet dat in een veel toegankelijker stijl dan de meeste van hun recentelijk uitgebrachte albums een melancholische en trieste indruk achterlaat. De cello wordt prachtig uitgespeeld en vloeit op een stroom van eenvoudige begeleiding door viool en altviool sierlijk verder, zonder een echt hoogtepunt te bereiken, wat hier zeker niet storend is. Je kan enkel de adem inhouden om de fragiliteit van het geheel niet te doorbreken. Percussie en donkere celloklanken houden in “Holy Dread” elkaar in evenwicht tot het koor de elektrische gitaren en de schizofrene violen inleiden die een haast beklemmende sfeer ontwikkelen die zich perfect verder zet in “Tree of Life” waar een tweede thematiek wordt geponeerd. Het klagende geluid van de strijkers en de ophitsende percussie gaan prachtig samen en creëren een perfecte dreiging.

Het thema wordt verder uitgespeeld in “Stay with Me” en “Death is a Disease” waar de gitaren een prominente rol krijgen en gelijkenissen vertonen met werk van componist Antonio Pinto (“Collectoral”/ “”Lord of War”). De zachte gitaren zijn wondermooi en krijgen uiteindelijk versterking door het kwartet dat ingetogen en zachte als underdog optreedt en soms geheel lijkt op te lossen in de melodie. Het koor wordt in het hemelse “Xibalba” moeiteloos doorheen de thematische uitwerkingen gemixt en is onderhoudend, ingetogen en doelloos traag. Zoals Coen Haver reeds vermeldde, dit album is er één die vooral een zekere sfeer wil creëren. Het vraagt dan ook wat inspanning om je te laten meevoeren op de stroom van lange noten waarbij de mooie arrangementen voor viool de leidraad vormen van het hele complexe proces van het menselijke leven en waarbij het koor als zwaard van Damocles boven de mensheid zweeft, het noodlot afwachtend. “First Snow” is virtuoos en biedt de strijkers opnieuw alle ruimte aan om uit te blinken, gevoed door een opbouwende percussie in de lijn van de muziek van James Newton Howard (“Snow Falling on Cedars”).

Het album bouwt uiteindelijk op tot een crescendo waarbij “Finish It” een aanleiding vormt tot het heerlijke “Death is the Road to Awe” waarbij piano, het strijkkwartet, de gitaren, drums en koor een geheel vormen en uitblinken in een heerlijk ingewikkelde compositie. Een fantastisch moment om te koesteren! Deze soundtrack sluit waardig af met “Together We Will Live Forever”, een mooie pianosolo dat een reprise vormt van “The Last Man”. Vijf minuten pure pianomuziek om je vingers bij af te likken.

The Fountain” is zoals reeds vermeld door andere recensenten geen gemakkelijke soundtrack; je bent er voor gewonnen of je vindt het maar niets. Als violist vond ik het een schitterende belevenis en een heel aangename ervaring. De virtuositeit van het Kronos Kwartet wordt misschien minder benadrukt, maar de hele cd reikt gecompliceerde muziek aan die gezien de thema’s uit de film perfect passen bij de beelden, ideeën en emoties. De soundtrack is voor mij een cd die al je zintuigen in actie laat komen, niet in het minst de hersenen maar zeker ook het hart. De opeenstapeling van gevoelens die door je racen is verbazingwekkend. Wie “Requiem for a Dream” subliem vond, zal aan deze cd heel aangename momenten beleven, hoewel de cd deze keer zich meer focust op modern klassiek/rock in plaats van techno/klassiek.
The Fountain - 07/10 - Recensie van Vivien Robin, ingevoerd op (Frans)
Clint Mansell au sommet de son art...
La musique est à l'image du film, sublimissime et pourtant si intrigante.
Le mélange entre quatuor à cordes, éléctro et percussion est habilement réussi.
L'ouverture de l'album avec 'The Last Man (titre provisoire du film pendant un temps) est à l'image de toute l'histoire. Une longue suite qui reprend inlassablement le thème principal emprunt d'une lourdeur terrible. L'intro est au piano, pour présenter le thème, puis la suite de la pièce pour sa majeur partie est jouée par le Kronos Quartet (c'est un quatuor à cordes). Pour ma part je retiendrais l'interprétation du violoncelle comme l'une des plus mélancoliques qui soient. Enfin le piano enchaîne sur les cordent pour clore la pièce dans la lourdeur la plus absolue entraînant les cordent dans un gouffre sans fin.
Le morceau enchaîne directement avec la piste 2, là beaucoup plus atmosphérique que la première. Je ne m'éterniserais car je n'ai pas grand chose à dire sur ce type d'écriture. Il vaut mieux l'écouter par soi-même.
'The Tree of Life' nous dévoile un autre thème beaucoup plus grand et majestueux qui se rapporte comme son nom l'indique à l'Arbre de Vie. La musique se fait plus lumineuse mais toujours sur un fond dramatique marquant l'inévitable issue de l'histoire.
Notons aussi le superbe 'First Snow', les basses ici sont privilégiées, formants un rythme lourd et puissant auquel rien n'égale.
Pour finir, il ne faut pas passer à coté du magnifique 'Death is the Road to Awe' avec la reprise de tout les thèmes musicaux dans des variations les plus magiques les unes que les autres. La conclusion de la piste est l'une des plus grandes qui m'est été donné d'entendre au cinéma ! Un thème construit sur un base de basse qui n'est pas sans rappeler le thème principal de 'Requiem for a Dream' (du même auteur...), sur un fond de chorale puissante et transcendante à souhait.

Pour moi, ce score est la consécration véritable de Mansell. Mais qui n'est pas accessible à tout le monde, c'est un conseil que je donne.
Mais à ne manquer sous aucun prétexte
The Fountain - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Wat een boeiende score!! Clint Mansell schreef voor ons de zware score Requiem for a Dream en nu geeft hij ons The Fountain.
Geen gemakkelijke film, dat vereist dus geen gemakkelijke muziek. En dat horen we al direct in "The Last Man". Een mooie pianotrack. De score laat naar zich luisteren, weet te boeien. Toch, verwacht geen licht vertier. Het is een track die tot (mij in elk geval) tot nadenken stemde.
En we gaan voort op de ingeslagen weg. De score blijft boeien, emotioneren zelfs, maar op een zware manier. En dan komen we bij "Death is the Road Awe", een van de beste filmmuziektracks die ik ooit gehoord heb. Een mysterieuze, sfeervolle track. En vooral boeiend.

Nog niet vaak meegemaakt dat een zware score zo boeiend kan zijn. Het is alsof Mansell het verhaal van de film wil vertellen in al de tracks. (wat waarschijnlijk wel zo zal zijn). Het is ook onbegonnen werk om al de tracks in details te beschrijven, want ieder vindt ervan wat hij ervan vindt. Vooral "Death is the Road to Awe" is een prachtig staaltje van filmmuziek.

Clint Mansell is een interessante componist. Zijn Requiem for a Dream bevatte het schitterende Lux Aetherna, waarvan schitterende remixen van zijn gemaakt. (denk maar aan de trailer van I am Legend, LOTR II: The Two Towers)
En elke keer weer stemt zijn stof tot nadenken. Mansell krijgt van mij al het respect, want als een voormalige rocker (?) zo'n muziek kan schrijven...

Een prachtige(maar zware) score.
The Fountain - 10/10 - Recensie van Grégory Ramat, ingevoerd op (Frans)
Que dire. Les mots paraissent bien dérisoires lorsqu'il s'agit de parler d'une oeuvre aussi exemplaire. Rarement, une B.O. n'avait autant su insuffler l'émotion au film et au-delà du film, à l'auditeur lui-même.

Envoûtants, hypnotiques, les thèmes de Clint Mansell (Requiem for a Dream, bah oui c'était déjà lui !) s'ils sont peu variés ne souffrent d'aucune maladresse. C'est bien simple on oublie totalement tous les aspects techniques. Les rythmes lents et répétés opèrent comme une drogue salutaire et nous transportent jusqu'à l'exaltation, nous assimilant avec le héros du film et le voyage qui le mène aux sphères de l'existence les plus hautes.

Cette fontaine là est une véritable cure. A consommer sans aucune modération !
The Fountain - 10/10 - Recensie van monzer zain, ingevoerd op (Frans)
j ai regardé le film et la troisieme fois j ai compris............ ouiiiiiiiiii j ai compri que clint mansell et le realisateur on été visité par le meme ange.ce film est l un des plus beaux films que je n ai jamais regardé et cette musique melodieuse divine subtile mi homme mo femme est a l image du film......les deux sont ont symbiose sont complementaire sont profond il faut regardé le film pour comprendre la melodie et écouté cette melodie surtout the last man pour comprendre le film......
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
World Soundtrack Awards: Best Original Soundtrack of the Year (Winnaar)
World Soundtrack Awards: Public Choice Award (Winnaar)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

I Am Legend (Trailer)
The Mist (Trailer)

Trailer:





Andere soundtrack releases van The Fountain (2006):

Fountain, The (2016)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer