The Lord of the Rings: The Two Towers
The Complete Recordings


Reprise Records (093624437628)
Film | Releasejaar: 2006 | Film release: 2002 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
Disc One
1.Glamdring3:50
2.Elven Rope2:19
3.Lost in Emyn Muil4:14
4.My Precious2:56
5.Uglúk's Warriors1:41
6.The Three Hunters6:12
7.The Banishment of Éomer3:54
8.Night Camp2:50
9.The Plains of Rohan4:14
10.Fangorn5:13
11.The Dead Marshes5:07
12.''Wraiths On Wings''2:07
13.Gandalf the White6:47
14.The Dream of Trees1:54
15.The Heir of Númenor6:50
16.Ent-draught2:53
 63:01
# Track   Lengte
Disc Two
1.Edoras4:34
2.The Court of Meduseld3:10
3.Théoden King - Featuring ''The Funeral of Théodred'' performed by Miranda Otto6:12
4.The King's Decision2:07
5.Exodus From Edoras5:42
6.The Forests of Ithilien6:37
7.One of the Dúnedain - Featuring ''Evenstar'' performed by Isabel Bayrakdarian7:13
8.The Wolves of Isengard4:22
9.Refuge at Helm's Deep3:59
10.The Voice of Saruman1:11
11.Arwen's Fate - Featuring ''The Grace of the Valar'' performed Sheila Chandra3:58
12.The Story Foretold3:58
13.Sons of the Steward6:02
14.Rock and Pool2:54
15.Faramir's Good Council2:20
 64:19
# Track   Lengte
Disc Three
1.Aragorn's Return2:11
2.War is Upon Us3:35
3.''Where Is the Horse and the Rider?''6:15
4.The Host of the Eldar2:50
5.The Battle of the Hornburg2:52
6.The Breach of the Deeping Wall3:03
7.The Entmoot Decides2:06
8.Retreat - Featuring ''Haldir's Lament'' performed by Elizabeth Fraser4:40
9.Master Peregrin's Plan2:31
10.The Last March of the Ents - Featuring Ben Del Maestro2:31
11.The Nazgûl Attack2:45
12.Théoden Rides Forth - Featuring Ben Del Maestro5:47
13.The Tales That Really Matter12:01
14.''Long Ways to Go Yet'' - Featuring ''Gollum's Song'' performed by Emiliana Torrini8:05
 61:12
# Track   Lengte
Disc Four
1.DVD-Audio: Entire Score in Superior Sound 
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
Het is nu, zeven jaar na de premiere van The Two Towers, nog steeds een wonder dat mij in zijn ban houd. Hoe is het mogelijk voor een componist van Shore's kaliber om zo iets neer te zetten als dit? Natuurlijk, de componist heeft vele scores gemaakt, en was ver voor The Fellowship of the Ring al een gevestigde naam in de wereld van filmmuziek, maar wie had verwacht dat de man die de klassieke strijkers in Silence of the Lambs en de elektronische klanken voor The Fly verzorgde in staat was om de grootste trilogie in de filmgeschiedenis te voorzien van scores die zo puur, episch en soms zelfs hemels waren? De muziek voor de filmreeks heeft vanaf The Fellowship of the Ring (2001) al een gigantische schare fans achter zich, en dat aantal is sinds de toevoegingen van The Two Towers (2002) en The Return of the King (2003) alLeen maar toegenomen. Bij deze dan ook hulde aan Shore en zijn geweldige team (de vocalisten, Ben Del Meastro in het speciaal, the London Philharmonic, The Voices of London en ten slotte the Oraty School Schola boy's Choir), en mijn absolute respect voor de hoeveelheid werk die dit met zich heeft meegebracht.

Want het moet een flinke klus zijn geweest. Waar wij op TV vaak moesten aanhoren hoe zwaar de hoofdrolspelers het tijdens de opnames hadden (Orlando Bloom, Billy boyd, Dominic Monhagan en Sean Bean gingen parachute springen en bungeejumpen terwijl Viggo Mortensen de halve paardenpopulatie in Nieuw Zeeland kocht omdat ze zich zo goed gedraagde tijdens de opnames), moest Shore maar liefst 188 minuten aan muziek schrijven in slechts drie maanden. Het resultaat was echter de moeite waard. Want The Two towers is meer dan een score, het is een Operette die geen gelijke kent, behalve zijn opvolger. Het is groots, episch en een van de meest dynamische en variërende scores sinds The Empire Strikes Back.

Howard Shore gebruikt alle thema's en motieven die al in de eerste film te horen waren. Zo horen we in de eerste track, naast het hoofdthema,de opzwepende koorpartijen die we nog kennen van The Bridge of Khazad Dum, en ook het lieflijke thema van The Shire, de bombastische en kwaadaardige motieven voor de krachten van Isengard en Mordor en ook het Lothlorien-thema en dat van het Reisgenootschap komen vele malen terug. Alsof dat nog niet genoeg is voegt Shore met The Two Towers enkele prachtige thema's aan de wereld van Midden-Aarde toe. Treebeard, de leider der Enten, heeft een thema dat niet zo heel erg speciaal is. Het is aards en erg minimalistisch. De zwaardere blazers worden door hobo's en percussie bijgestaan, en dit alles in een vast ritme. Er is ook het heerlijke thema van het koninkrijk Gondor (alhoewel het in deze film technisch gezien nog geen koninkrijk is!), dat al heel verborgen in de eerste film te horen was. Het is groots en magnifiek gecomponeerd door Shore, maar komt nog beter uit de verf op de scores van Return of the King. Nee, het is het thema van Riddermark Rohan die de show steelt, en eigenlijk het beste thema van de gehele trilogie is geworden. Gedurende The Two Towers en zijn opvolger keert dit thema terug in verschillende variaties, de een nog beter dan de andere. Met militaire percussie, groots en meeslepend, als zinderend actiestuk of gewoon heel simpel als emotionele begeleiding bij de wat intiemere scènes. Naast het fluitgebruik in dit thema, is het vooral de viool die dit thema zo'n prachtig eigen geluid meegeeft. Maar nu! Verder met de tracks. Want dat is nog een hele klus.

DE TWEE TORENS
Glamdring is meteen een ijzersterke opener. We horen het nog altijd prachtige openingsthema door strijkers gespeeld openen, waarna we een stuk Moria-muziek te horen krijgen. Maar waar het in het eerste deel verder ging met sterk zangspel, haal Shore hier een gigantisch koor tevoorschijn. De Khazad-Dum actiemuziek klinkt precies hetzelfde als in het vorige deel, maar is veel sneller, agressiever en dankzij de lange uithalen van het koor ook veel intenser. Elven Rope en de twee tracks die volgen laten je een beetje bijkomen. Hier en daar is het Hobbit-thema of dat van het Reisgenootschap zachtjes te horen, en Gollem krijgt percussie op zijn naam staan. Later zal hij nog een thema krijgen. Ugluk's Warriors laat ons weer terugdenken aan The Fellowship dankzij het geliefde thema van booswicht Saruman en zijn Uruk-Hai (een erg sterke rol van Christopher Lee). Met The Three Hunters wordt het duidelijk dat The Two Towers zijn voorganger op alle punten gaat overtreffen: je voelt het Fellowship-thema al van ver aankomen, maar toch is kippenvel niet uit te sluiten als he dan eindelijk te horne is. Het wordt groots en zuiver gebracht, de overgang naar het Mordor-thema (dat o zo heerlijk demonisch klinkt!) is soepel, en dit wordt eveneens op grootste wijze uitgevoerd. Het gaat naadloos in het Isengard-thema over, waarna het op dezelfde wijze eindigt.

DE WITTE RUITER
In The Plains of Rohan worden slechts hints naar dat prachtige Rohirrim-thema gegeven, wat smaakt naar meer. Fangorn is een uitermate sterk stuk muziek, dat eigenlijk slechts dient als underscore. Het is ritmisch erg sterk, en vooral de strijkers die ruimte weten te vinden tussen de percussie en de blazers zijn erg fijn om naar te luisteren. Wraith on Wings geeft ons een aangename deja-vu naar het eerste deel. Het koor keert terug en laat ons het Nazgul-thema horen, wederom gebracht door een indrukwekkend koor. Gandalf keert terug naar de wereld, ditmaal gekleed in het wit en weer klaar voor de ogenschijnlijk ongebalanceerde strijd tegen Sauron en zijn dienaar Saruman. Hij krijgt niet zozeer een thema mee, maar de muziek die zijn terugkeer begeleid is indrukwekkend. Na een kort maar krachtige stuk actie horen we het koor dat een stuk speelt wat in deel één The Great River heette. De track eindigt met een grootse versie van het victorie thema, dat eveneens voor het eerst te horen is op deze score. Later zal dit nog in vele vormen terugkeren, soms haast onherkenbaar.

DE RUITERS VAN ROHAN
In Edoras horen we dan eindelijk het Rohan thema! Het opent lichtelijk droog, alleen gebracht door blazers en typisch middeleeuwse muziek. Al snel horen we het echter in crescendo als een vioolsolo, in de film erg sterk gebruikt. The Court of Meduseld begint meteen met sterke spanningsopbouw, waarna we een sterk maar wederom kort stuk actie horen. Daarna weer een imposant koor, te horen als Koning Theoden door twee tovenaars
psychisch uit elkaar getrokken wordt. gelukkig trekt Saruman aan het kortste eind! Het Rohan thema wordt in Theoden King weergaloos gespeeld, in zijn volle glorie. De Europese invloeden van de muziek sluiten naadloos bij de krachtige beelden. Over Miranda Otto's performance ben ik om eerlijk te zijn minder te spreken. In Exodus from Edoras horen we een wederom erg sterke vertoning van het thema, maar ditmaal weet de emotie er ook echt tussen te komen. Forsts of ithilien is een wat saaier stuk muziek, en noch Frodo en Sams' reis of Faramir's koninklijke bloed lijken belangrijk genoeg voor Shore om er echt iets interessants van te maken. In one of the Dunedain horen we de de muziek van de Elven opkomen. De prachtige, soms expres metaal gemaakte stem van vocaliste Isabel Bayrakdarian (een jonge maar toch al veel geprezen klassieke zangeres) klinkt werkelijk hemels, en ook Shore's begeleiding klinkt er goed.
In The Wolves of isengard horen we de beste actiemuziek die er te horen was in de score tot nu toe. Het opent tam, maar een snellere versie van het Isengard-motief opent de actie. Er volgt een opeenstapeling van thema's en motieven, allen snel en in een actieve vorm. We horen splinters van de actiemuziek die te horen was tijdens de slag om Amon Hen, we horen de prachtige viool van Rohan, en natuurlijk dat van Isengard. Dit alles wordt begeleid door een immens en erg effectief koor.

DE STILTE VOOR DE STORM
We komen nu bij het wat donkerdere gedeelte van de score. The Voice of Saruman is een bombastisch en veel te kort spektakelstuk, waarin we het Isengard-thema voorbij horen komen, in een grootse en langzame versie. Na Bayrakdarian is het de beurt aan Brits/Indische Sheila Chandra. Met het door het Elvenmotief geverfde "The Grace of Valar'' laat ook zij een sterke indruk achter. the Story Foretold is een interessante track. Na een milde opening horen wij het Rivendel thema terugkomen, zacht en bedarend. Toch licht er iets in die sereniteit die uitmondt in een indrukwekkende opeenstapeling van thema's. Dat andere Elfen-thema, het Lothlorien thema, neem het over, angstig en met een synthesizer erbij uitgevoerd. We horen een stuk muziek dat ook al voorkwam in de proloog van The Fellowship of the Ring (het Fellowship thema wordt door de klarinet gespeeld). In Sons of the Steward horen wij de eerste grote hint naar de opvolger Return of the King. De track neemt net wat te lang de tijd om op te bouwen, maar als dan rond de tweede minuut het Gondor-thema in al zijn glorie wordt gehoord zijn er maar weinigen die dit al tegenvallen. na wat underscore in de tracks die Frodo en Sam met de mannen van Gondor begeleiden wordt het pas bij Aragorn's Return weer interessant. we horen een prachtige, gehaaste compositie die in al zijn pracht slechts een opbouw schijnt te zijn voor wat er komen gaat. In The host of the Eldar horen we het Lothlorien-thema in al zijn kracht en glorie. Het is bewerkt tot een prachtige militaire mars. Onder begeleiding van patriottisch slagspel klinkt het vrouwenkoor prachtig en beheerst. Het werk van een genie.

DE SLAG OM HELMSDIEPTE
Nog nooit eerder zagen of hoorden wij zo'n sensatie in de bioscoopzaal! In Battle of the Hornburg laat Shore zich dan echt helemaal gaan. Met zwaar slagwerk en veel blazers, zoals we gewend van hem zijn laat ons een vernuftig staaltje filmmuziek horen. Het Elven-thema uit The Host of The Eldar klinkt heldhaftig door het zware slagspel heen, en even later neemt het Isengard thema het over, zo laag als een toonladder dat toelaat. Dit zet voort in The Breach of the deeping Wall. Ditmaal overheersen de paniek zaaiende strijkers echter het geheel, al blijven de wilde percussie en de laag spelende blazers nog steeds aanwezig. De trompetten nemen na ene iets kalmer gedeelte haast Superman-achtige proporties aan, waarna het Lothlorien-thema wederom heldhaftig inzet. Hier op volgt een snelle maar aangename versie van het Fellowship-thema (als elf Legolas een uruk-Hai schild gebruikt als snowboard). The Entmoot Decides laat ons even op adem komen, maar al na dertig toch wel saaie secondes verlang je weer naar die heftige actiemuziek. In Retreat krijgen we echter iets heel anders te horen, in het begin althans. Het Lothlorien-thema klinkt, dankzij de indrukwekkende zangpartij van Elziabeth Fraser en het begeleidende koor erg triest en intens. Hierna keert de heldhaftigheid weer in al zijn glorie terug. Thema's worden door een groot aantal thema's opgestapeld, en als het Isengard thema dan weer voorbij komt klinkt dit haast apocalyptisch. Het Rohan thema schalt nog een keer. In The Last March of the Ents horen we een machtig stuk muziek dat in vele trailers zijn weg heeft gevonden naar het grote publiek. Het koor laat het Nature-thema horen, tenminste zo noem ik het aangezien het de Enten en Adelaars begeleid gedurende de trilogie. Dit thema had niet gewerkt door de zangpartij van Benedict del Meastro. Het is ongelooflijk, maar toch echt waar dat deze man nog niet eens een puber was ten tijde van deze opnames. Zijn stem gaat meerdere malen door merg en bene gedurende The Two Towers en The Return of the King. Het is een van de meest zuivere stemmen, en een van de mooiste zangpartijen die ooit beelden op het witte doek hebben ondersteund. In The Nazgul attack neemt de reis van Frodo en Sam muzikaal eindelijk eens een lekkere wending als het indrukwekkend opent met heerlijk donkere actiemuziek. Verderop horen we het koor langzaam aanzwellen en opbouwen naar de onbetwiste finale van The Two Towers.

THE TWO TOWERS: DE FINALE
Theoden Rides Forth is de meest epische track van The Two Towers. Mede dankzij de indrukwekkende beelden natuurlijk. Deze en de muziek smelten samen om een erg hoopvol en victorieus stuk muziek ten gehore te brengen. Het Rohan wordt na een heerlijke aanloop grootschalig en dynamisch dor blazers uitgevoerd, en daar is dan het koor die het snel overneemt. Een langzame maar niet minder indrukwekkende versie van het Fellowship-thema is nog net te horen voordat de score zijn hoogtepunt bereikt. Ben Del Meastro klinkt dankzij de hemelse compositie van Shore beter dan ooit, en de zwevende strijkers er tussen door maken het dan helemaal af. Alles komt bij elkaar in een prachtig einde. De slag om Helmsiepte is voorbij. De slag om Isengard nog niet. Want de track zet voort, en het Fangorn thema wordt bombastisch uitgevoerd, en de verassing is dan ook groot als dit pas de opbouw naar de climax blijkt te zijn. Het koor komt weer tevoorschijn, grootser en dreigender dan ooit, en het is vanzelfsprekend dat de beelden die te zien zijn uiterst spectaculair zijn. Ook de reis van Frodo en Sam kan weer worden voortgezet in The Tales that Really Matter. Met Hobbit-achtige instrumentaties opent dit, maar al snel komen de meeslepende strijkers eraan. Hier en daar komen motieven terug die op de vorige score te horen waren in the Breaking of the Fellowship, en de muziek dekt een indrukwekkende scene, mede geschreven door Philippa Boyens. Alsof deze score nog niet indrukwekkend genoeg was vuurt Shore nog een thema en lied op ons af. Dat van Gollem. Long Ways to go Yet (Gollum's Song) doet niet onder voor May it Be en Into the West als afsluitend nummer. Net zoals Emiliana Torrini qua stem niet onderdoet voor Annie Lennox of Enya. Haar indrukwekkende, rauwe stem past precies bij de tragedie rondom het personage Gollemn/Smeagol. ook de lyrics van Shore zelf zijn uiterst passend.

Ik heb maar weinig kritische woorden nodig om The Two Towers ook nog een negatief randje te geven. Het enige wat ik kan zeggen is dat naast de spektakelstukken van de reis van Aragorn, Legolas en Gimli die van Frodo en Sam op muzikaal vlak nogal saai is. Het Shore-thema wordt her en der gehoord, maar nergens, behalve als er een Nazgul overvliegt wordt het interessant. Nee, The Two towers heeft genoeg aan de indrukwekkende thema's die het erft van The Fellowship of the Ring, en de nieuw geschreven thema's. Dat van Rohan is absoluut de beste van de trilogie geworden en zal in Return of the King alleen maar beter klinken. De Complete Recordings van The Two Towers zijn tegenwoordig schaars, en heruitgaves zoals bij die van Return of the King zitten er naar alle waarschijnlijkheid niet in. En dat is erg jammer, want deze luxe editie doet de eerste twee uitgaven (de reguliere score en eentje met een lederen hoes) compleet vergeten. Het vergt een dikke portemonnee en ruim drie uur tijd, maar dan heb je een ervaring achter de rug die je niet snel zal vergeten. zoals de heer Petri al zei, hoe mooi kan filmmuziek zijn? Heel erg mooi. The Two Towers is een score die zijn voorganger overtreft op alle vlakken, kippenvel bezorgd, en je soms recht in het hart raakt.





The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Er is al veel geschreven over de "The Lord of the Rings" saga van Tolkien en dat zal in de toekomst wel blijven duren. Het verhaal van de koddige Hobbit Frodo die de "one ring" moet vernietigen in de vuren van Mount Doom, bijgestaan door zijn hartsvriend Sam en de vennijnige Gollum is één van de meest geliefde films geworden van deze eeuw. Regisseur Peter Jackson keek dan ook niet op een frank meer of minder om Tolkiens fantasievolle universum naar het witte doek te transponeren. Naast de vele opmerkelijke special effects en adembenemende locaties die voornamelijk in Nieuw Zeeland werden gedraaid, had de film enkele rasacteurs op de pay-roll staan zoals Elijah Wood, Ian McKellen, Viggo Mortensen, Cate Blanchett en Orlando Bloom. Voor de muziek werd beroep gedaan op componist Howard Shore, die één van de meest monumentale scores ooit heeft geschreven voor de trilogie. Shore gebruikt een resem aan frappante instrumenten zoals de cimbalom voor Gollum en Hardanger fiddle voor de bewoners van Rohan en gebruikt zijn kennis om een opera-achtige symfonie te concipiëren met herkenbare motieven en structuurtjes die per karakter en locatie verschillend zijn en uiterst subtiel doorheen het muziekstuk zitten verweven.

Vorig jaar gaf Reprise de volledige soundtrack van het eerste deel van The Lord of the Rings uit en speelde hiermee handig in op de vraag van de vele fans om een uitgebreidere selectie van Shore's werk. Verpakt in ee luxueuze case met uitstekende booklet en drie audio-cd's en één DVD met de volledige soundtrack in 5.1 surround sound er op geperst. Zie hier een jaartje later het vervolg. Er werd opnieuw geopteerd voor een zelfde verpakking, maar deze keer worden de tracks iets meer gespecifieerd en opmerkelijk korter zodat het eenvoudiger is om als fan de gewenste muziekstukken terug te vinden, zonder eerst een kwartier doorheen underscore te moeten ploeteren om aan je geliefde stuk te komen, want zoals de titel al vermeldt; dit is de volledige score van de film (of toch bijna, als je echt precies wil zijn). Waar de vorige releases nog aangename suites van de muziek naar voren bracht, zijn deze 3 cd’s de meest volledige versie van de score. Dit heeft zo zijn voor en nadelen. Enerzijds is de muziek hier in volle glorie te beluisteren zoals ze gecomponeerd werden voor de film. Geen ingekorte nummers of kleine beetjes die zijn samengevoegd. Dit betekent wel dat je een goede drie uur nodig hebt om de volledige cd te beluisteren. Verder is de muziek veel ontoegankelijker dan deze op de een disc edities. Anderzijds biedt deze cd een complete indruk van een brilliante compositie. Nadeel is wel dat de prijs er niet om liegt. Wat je verkiest is geheel persoonlijk; als je genoegen neemt met een compilatie van de beste thema’s die mooi samen zijn gebundeld tot één geheel dan zijn de 1-disc edities jouw ding, als je echter op zoek bent naar dat ene stukje muziek of juist een ongelofelijke fan bent van filmmuziek (of van Howard Shore), dan is de uitgebreide versie te prefereren.

Wat heeft deze cd te bieden? Heel wat materiaal die nooit is gereleased, dat is voor de handliggend. Toch probeer ik graag een selectie te maken uit wat volgens mij primerend materiaal is om the complete recordings aan te schaffen. Disk één begint met “Glamdring”. De schitterende beelden bij het begin van de film worden stijlvol door Shore begeleid door dromerige strijkers die “The History of the Ring”-thema herhalen. De mooie overgang naar de uitbarsting van koor en blazers waarbij Gandalf in de diepte stort,is al een hoogtepunt op zich. “Elven Rope” is de eerste track met volledig nieuw materiaal. Een mooie maar korte reprise van het Shire-theme wordt aangevuld met humoristische strijkers. In de “Ugluk’s warrior’s” worden we attent gemaakt op de groeiende macht van Saruman door de metalige klanken als voorbode van de industrialisatie van Isengard. Het nummer wordt gevolgd door “The Three Hunters” die de Aragorn en companen inleidt door een bruisende versie van het Fellowship theme tentoon te spreiden met robuste kopers en opzwepende strijkers. “The Plains of Rohan” laten ons kennismaken met het nieuwe gebied die de uitééngeslagen fellowship bewandeld. Voor het eerst klinkt spaarzaam het Rohan-thema. Dit is niet de enige nieuwe melodie die wordt geintroduceerd; in “Fangorn” klinken voor het eerst de houterige klanken van de log drums die Treebeard en de Enten vertegenwoordigen. “The Dead Marches” is dan weer een mooie terugblik naar de thriller en horrorscores uit Shore’s verleden zoals de muziek voor “The Fly”. De donkere percussie, de lage kopers en de geheimzinnige stemmen dragen bij tot een beklijvende sfeer. Met “Gandalf The White” laat Shore voor het eerst zijn melodie voor de “White Rider” horen, een robust en pompeuze onderneming met zware accenten voor koor en orkest. Een waar hoogtepunt. De eerste disc wordt op een grappige manier afgesloten door de komische capriolen van Merry en Pippin die in Fargorn forest hun hart kunnen ophalen aan vers water waardoor ze in eensklaps groeien en mijmemeren over hun thuis in de Shire, waarnaar je heel wat kleine verwijzingen terugvindt.

Disk twee begint met het nieuwe thema voor Rohan gespeeld op de fiddle. Het thema komt overeen met dit van de “The Riders of Rohan” op de één disk editie. Het begeleidt de Gandalf en Aragorn in Edoras binnen. Voor het eerst zullen ook de thematische uitwerkingen voor Eowyn worden benadrukt. Een volgend hoogtepunt is “Theoden King” waarin de “Funeral of Théodred” een kippenvelmoment met zich meebreng. Miranda Otto, die de rol van Eowyn vertolkt, straalt in deze performance een ongekende elegantie uit. De mijmeringen over Theoden’s zoon vormen een triest afsluiter. Opmerkelijk is ook het thema voor Grima Wormtongue die geleidelijk aan door de Rohirrim melodie wordt geweven. “The King’s Decision” begint met sublieme strijkers en vormt een waar genot en bovendien sfeervolle underscore die zich verderzet in “Exodus from Edoras” met rustige houtblazers. “One of the Dúnedain” begint redelijk opgewekt als Eowyn wat stew wil kwijtgeraken aan Aragorn die kennelijk niet te vreten valt en Gimli vertelt over dwergvrouwtjes met baarden. De melodie verpoost even in deze vrije en ongebreidelde mentaliteit maar tranformeert dan naar het nobele en trieste “Evenstar” door de goddelijke Isabel Bayrakdarian waarin Arwen verneemt dat ze haar liefde voor Aragorn moet laten varen. Deze kentering wordt ingeleid door een kalme verwijzing naar het Lotlorien-thema om dan in al haar lyrische lamentachtige tederheid te ontpoppen tot een gracieus requiem voor een verloren liefde. Behoorlijk adembenemend en een absolute favoriet. Uiteindelijk krijgen we al een glimp van het Gondor-thema gespeeld op een hoorn wanneer Aragorn zich kenbaarmaakt als erfgenaam van Númenor. Na het actiegerichte “Wolves of Isengard” volgt een rustige, haast triestige melodie in “Refuge at Helmsdeep” wanneer het nieuws van Aragorn’s “schijn”dood wordt vernomen en de zwakke strijkkrachten van Edoras worden getypeerd. “The Voice of Saruman” incarneert alle donkere en boosaardige melodieën uit “The Lord of the Rings”. Het opbouwende Isengardthema gevoed door een ostinaat van percussie en zware kopers corporeert ook het Mordor-thema. “Arwen’s Fate” wordt dan weer getypeerd door “The Grace of the Valar” gebracht door Sheila Chandra, goed gecomponeerd en gebald tot een krachig nummer wat het geliefd maakt bij velen. Het bezit een innerlijke triestheid, maar ook een troostend aspect. “The Story Unfolds” reprised het Lothlotrien thema. De laatste sequentie nummers op deze disk vormen de aanleiding tot het Gondorthema uit “The Return of the King”, met heel wat verwijzingen naar Gollum. Ook “The Seduction of the Ring” krijgt hier haar reprise wanneer ze Faramir probeert te verleiden.

De laatste disk start hoopvol met “Aragorn’s Return” met een heleboel thematiek. Enerzijds wordt er een eerste grote hint gegeven naar de muziek die wordt gebruikt bij het ontsteken van het lichtbaken van Gondor in de derde Lord of the Rings-film. Verder worden de strijdkrachten van Mordor en Isengard gespot. Daarnaast is er een reprise van het Fellowship-thema dat verstrengeld wordt met het Rohirrim thema. Heel knap allemaal! “Where Is The Horse and the Rider” is een bijzonder lyrische track voor koor en orkest. Het Rohirrim thema wordt gedempd herhaald met hoorn zoals de “I wish the ring never would have come to me” uit “The Fellowship of the Ring”. Het ondersteunt de pakkende woorden van Theoden wanneer hij zich klaarmaakt om ten strijde te trekken tegen de colonne Orcs die afstevenen op Helm’s Deep. Gelukkig komen de elven onverwacht hulp bieden; hun strijdmacht wordt door dreigende drums en pakkende sopranen begeleid in “The Host of the Eldar”, met kleine spitsvondige verwijzingen naar het fellowship theme als verwijzing naar de band tussen elf, man (en in mindere mate dwerg, hoewel Gimli op zijn eentje goed is om een ware slachtpartij te veroorzaken.) De slag bij de burcht wordt met actiegerichte en kletterende muziek ondersteund. Getuigen hiervan zijn nummers als “The Battle of the Hornburg” en “The Breach of the Deeping Wall”. Veel koper, slagwerk en diepe strijkers vormen hier de fundatie van bombast en wapengekletter. Voor de liefhebbers van grootste veldslagen is deze muziek perfect. “Retreat” combineert een schitterende reprise van het Lament uit de eerste film. Elizabeth Fraser bezingt hierin de dood van Haldir. Erg mooi. De zachte klanken worden echter overspoeld door het strijdgewoel dat steeds harder wordt. Helm’s Deep moet gedeeltelijk worden verlaten en horden Orcs vallen de brucht binnen. Hier en daar blijven nog wat moedige mannen overeind zoals de fellowship-melodie doet vermoeden, maar de thema voor de Orcs nemen uiteindelijk de melodie over.

De Enten besluiten ondertussen dat ze niet zullen opkomen tegen Mordor, maar door een list weet Pippin Treebeard mee te nemen naar de grenzen van het rijk van Isengard, waar de natuur heeft moeten wijken voor de oprukkende industrialisatie. Woedend roept Treebeard de natuur op om wraak te nemen. Het Nature-thema wordt gedragen door Ben Del Maestro die op een meesterlijke manier boven de dreigende mannestemmen uittorend. Wat hier op volgt is het ware hoogtepunt van deze soundtrack. “The Nazgul Attacks” en “Theoden Rides Forth” ondersteunt de dramatische scene wanneer Aragorn en Theoden de laatste keer uitrijden uit moed en zelfopoffering om uiteindelijk door Gandalf en Eomer te worden bijgestaan en de Orcs te verdrijven, terwijl Isengard door de Enten wordt vernietigd. Dit alles wordt gekenmerkt door het “white rider” thema en het “nature theme” die samenversmelten tot een groots en imposant geheel met de schitterende performance van Ben Del Maestro en het koor en orkest dat een grandioze apotheose biedt die ongehoord is op vlak van filmmuziek. “The Tales That Really Matter” is een twaalf minuten durende reprise van het Shire-theme en Gollum’s theme. Shore weet op een boeiende manier de aanleiding te geven voor de derde film, het doorzettingsvermogen van de Hobbits en de trieste haat-liefde relatie van Gollum. Een meer passend einde kon men niet bedenken. De laatste track biedt het innemende thema van Emiliana Torrini. Gollum’s Song is één van de meest typerende songs uit de trilogie en vormt met zijn ijzige lyrics en knappe instrumentatie een waardige afsluiter. De End Credits worden deze maal iets langer uitgesponnen en geven een reprise van onder andere het Lothlorien thema en “Even Star”.

Deze disk set is het cadeau voor elke filmmuziekliefhebber of Lord of the Rings fan. Shore heeft met deze epische soundtrack bewezen dat hij tot de absolute top van de filmmuziek behoort. Superlatieven genoeg om zijn prestatie te belonen zijn er niet. Voor wie dus weg is van zijn muziek is deze box geweldig. Het enige nadeel dat ik kan bedenken is de dure aankoopprijs. Wie echter genoegen neemt met de suites op de eerdere edities, zal al deze muziek wel wat veel lijken. Hak dus de knoop door of je echt wel geïnteresseerd bent in vooral underscore of kletterende muziek uit massale vechtscenes. Als het antwoord twee keer “ja” is, dan is de keuze vlug gemaakt. Mijn editie staat al trots in mijn kast! (Ook al ben ik geen al te groot Lord of the Rings-adapt ^_^)
The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
I had been pondering the best way to provide some kind of commentary on the voluminous music that Howard Shore produced for his multi-award winning Lord of the Rings trilogy, but concluded that a detailed analysis would take too long and probably be a futile exercise. Providing highlights from ten hours of music would be difficult and at my usual rate, probably take till approximately the end of time. In any event, all three releases come with possibly the most detailed liner notes ever to grace a soundtrack release (although there are plenty of strong contenders these days) so anyone with more than a passing interest in the plethora of themes and their use is likely to be much better served reading them. Therefore, at the risk of casting too shallow a view, I plumped for more general thoughts, leaving the more detailed commentary to the original single disc releases. In truth, the expanded releases don't particularly change my view of the three scores; Fellowship establishes the best of the core thematic material, The Two Towers is darker, but still a little unfocussed for much of its running time and Return of the King mixes the best of all worlds, providing for a very strong finale. Much though it will likely pain die hard fans, the original releases do, for my money, still contain all of the best bits of certainly the first and third scores, The Two Towers being a touch too dark and introspective for much of its running time for highlights. Indeed, at just over three hours for the first two and three and three quarter hours for The Return of the King, there is an awful lot of music, even just one at a time. I like the epic symphonies of Mahler or Havergal Brian plenty, but much beyond 90 minutes, it's hard to maintain focus.

One of the comments I made in my original review of The Return of the King was my doubt that the Lord of the Rings scores would benefit a complete release. I rather fancied it was inevitable and the presentation of the Complete Recordings is as sumptuous as any release I can think of, but I'm still yet to be totally convinced of the merits of having every single note (more or less) available. The themes which didn't perhaps seem that strong first time round (save for maybe the ubiquitous Fellowship fanfare from episode one and the jaunty Hobbit music) have certainly distilled themselves successfully into the consciousness and it's maybe the crucial, but less hummable melodies that turn out to the strongest in the long run. Whether it's the mysterious Ring theme that opens each film or Gollum's skittish melody (although I'm still puzzled that Shore didn't use the melody from the song that closes The Two Towers as its tortuous melody seems even better suited), the important, but secondary main themes (if that isn't a contradiction in terms) are all the more powerful and potent.

For all the myriad of melodic content, I still have this nagging feeling that Shore doesn't do as much with the material as he might. Possibly they are too linear or too brief (few of them are more than half a dozen bars long) to put them through the assortment of variations one might expect in scores of this length and magnitude. The Wagnerian allusion is often made (both with the story itself, as well as Shore's music) in terms of the use of leitmotif, but too much feels like simple musical markers to highlight a character, object or place, rather than actual storytelling in music. I know it's an easy comparison, but the original Star Wars scores still hang together far more effectively as musical storytelling than Shore manages. It could, conceivably, be a matter of length and familiarity, but there are lengthy passages in all three of Shore's scores that don't really feel like they are going anywhere, especially some of the less inspired battle music; the final forest battle from Fellowship is a particular case in point, quite a lot of banging and clanging, but not a great deal of direction. Shore remains ostensibly stodgy in his approach to much of the action; true, when he fires up the chorus for the finale of Return of the King it makes your hairs stand on end, but too often it trundles along loudly, but without a great deal of musical purpose. Perhaps it's a side effect of having to score sprawling battles rather than the tighter skirmishes Williams had, but even so there are moments (some of them fairly lengthy) when Shore definitely seems to be marking time.

With typically effortless skill I'm pouring a lot of cold water on some scores that people do love, notably the listeners of Classic FM. Mind you, before The Lord of the Rings trilogy, I think they decided Gladiator was the best score of all time. Hmmm. However there is ample to admire. As noted above, the melodies are strong and there are a lot of them, many of which aren't obvious on first listen (Gollum's theme seemed particularly elusive for me first time round) but naturally many get a much wider airing on a three hour disc compared to a one. There are also a good number of scintillating moments, although few beat the Lighting of the Beacon from Return of the King, ironically one track not to benefit from being expanded. The addition of some joining material (of which there is a quite a bit on the Complete Recordings generally) robs the original album sequencing of some of its power as the buildup is stalled a few times. It's little things like that which validate the impact a good editor can have, carefully pruning the material to produce the best stand alone musical experience. Still, it's not the first example of the soundtrack listener becoming accustomed to a track on disc only to be reminded that the original film version isn't quite so slick and powerful. Sure, The Lighting of the Beacon is still a spine tingling moment, but the extra build up material doesn't really enhance the power of the moment, just makes it a bit laboured. On the flip side, the additional music afterward is very welcome.

Naturally, going from one and a bit to three or nearly four hours, the feel of each album is very different to the original highlights albums. The structure is always going to be a little looser than on a 75 minute disc, but it's surprising just how different it feels compared to say (sorry again for the lazy comparison) the original Star Wars albums and the double disc versions. Where they basically felt the same, with just the occasional addition and re-edit here and there, the Complete Recordings feel like completely different versions of the same music. There are passages that are obvious from the original discs, but few move or develop in quite the same way and the surrounding tracks are almost certain to be different. This is certainly notable in Fellowship and The Return of the King where there are obvious highlights around which ones memories of the score are built. Despite plentiful listens, there's not nearly so much material that stands out in The Two Towers save for the arrival of the Elves at Helm's Deep, which also constitutes one of Shore's best reworkings of a major theme, turning the mysterious Elvish music into something martial and striking. If only he'd applied that level of invention slightly more often, particularly the Fellowship fanfare which, even in Return of the King still seems to just appear in full brass mode every time and at the same tempo; in an action cue such as the otherwise fine Osgiliath Invaded, it simply doesn't gel with the dense, dissonant material surrounding it. Even more frustrating as when Shore actively shifts tone, such as the move from dense orchestral writing to solo female vocalist, thirty seconds before the end of the cue, the effect is stunning and immensely powerful.

If all that sounds like a load of reasons not to buy The Complete Recordings, don't let it be. The Lord of the Rings scores are a superb achievement, especially from a composer whose style didn't inherently seem to lend itself to such a grandiose undertaking. Maybe it's just a reaction to the almost universal praise they have received which leads me to pick them apart just a little more than I might otherwise have done. Also, the rampant completism of the Complete Recordings doesn't really show the scores in their best light. There's definitely plenty of material omitted from the originals that is worth hearing, but also a lot that wouldn't be a huge loss if it weren't on disc. In all three cases, the music at the beginning and end of the scores is generally stronger than the middle and a little pruning midway might have worked in favour. Still, it was always likely to be more or less complete despite, I suspect, there being quite a number of alternate versions of certain cues or where there are differences with how music features in the film; they are not slavish, Phantom Menace style releases with every edit from the film left in - fortunately. Maybe I'll revisit these comments in five years and realise that I was too harsh, but I just felt a little perspective was in order. However, if you can clear a few hours in your day for each of these scores, they do contain plentiful riches and whatever one can say about the technical aspects of the score, Shore has successfully created an all encompassing sound world that is exciting, dark and atmospheric enough to evoke every corner of Middle Earth.

As a footnote, each release comes with the entire score on one DVD in 5.1 sound and it has to be said that the results are considerably more impressive than the occasionally uninspiring mixes found on the regular CDs. Whether it's the mixing, the orchestration or the recording venue, there have always been some grumbles about the stereo mixes, but 5.1 allows the sound field to be opened up. You get a real three dimensional feel for the orchestra and, in particular, the choral passages there the layers are more clearly separated and the clarity is notable. Also great to have all the music on one disc. Mind you, iTunes is what 3 disc soun
The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Andreas Lindahl, ingevoerd op (Engels)
Howard Shore's Oscar winning music for The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring is one of those scores that practically everyone noticed while watching the film, and actually remembered afterwords. It's not that strange really - the score is larger than life, and perfectly accompanies the visuals. It's not too stupid to guess that The Two Towers will have the same effect on moviegoers. Judging by the soundtrack CD I think it's safe to say that Shore has produced yet another Academy Award-worthy score.

The score for The Two Towers is considerably darker than the one for The Fellowship of the Ring. Sure, The Fellowship had its fair share of darkness too, what with the gothic music for the Ringwraiths and all, but while it gave the listener the opportunity to take a break from the action and relax a little with cues such as "Many Meetings" and "Concerning Hobbits", The Two Towers is pretty much action and suspense from start to finish. Apart from a couple of tracks, like "Evenstar" and "Breath of Life", but they are more sad than lighthearted.

However, similar to The Fellowship of the Rings score (this is act two of what Howard Shore likes to describe as a three act opera, after all), is the overall sound of the score - most notably the string writing, bombastic brass and the strong presence of voices. Shore makes use of both male, female, boys and full choir and solo voices. I'm thrilled to hear that the deep "ho ho ho"-choir from Moria makes a guest appeareance in the opening "Foundations of Stone" as this without doubt was one of the musical highlights of the first film. Absent however is the dark, chanting choir of the Black Riders, but what we get instead makes up for it big time. "The Passage of the Marshes" features some truly scary writing for choir as Frodo, Sam and Gollum make their way through marshes haunted by ancient fallen warriors. And the solo performances in other cues are outstanding. "Evenstar" includes some gorgeous singing by Isabel Bayrakdarian, recalling Enya's contribution to the first score. But much better. The excellent "Breath of Life" features the voice of Sheila Chandra, while "Forth Eorlingas" couples the singing of Ben Del Maestro with an enormous orchestral swell, creating one of the grandest moments of the entire score.

On to the themes then. Many of the leitmotifs and themes from the previous score appear here as well, and Shore does a good job expanding and developing them. The Ring theme makes several appearances. It opens the score in "Foundations of Stone", performed by slow strings, similar to the first statement in The Fellowship of the Ring (over the films' title) and makes another noteworthy appearance in "The Hidden Pool". "The Uruk-Hai" reprises several already established themes. The heroic theme for the Fellowship shows up in a very grand, and long, version, dominated by piercing trumpet and low brass. It's soon replaced by Sauron's aggressive brassy, motif, which in turn is replaced by the militaristic theme for Isengard and Saruman's army of Uruk-Hais. There is a beautiful rendition of the temptation theme, or rather the theme used to represent the seductive nature of The One Ring, in "The Forbidden Pool". It was more or less hummed by a quiet boys choir in the first film, and the choir is used here too, but this version is fuller, more rich and more mysterious. Great stuff. It's also nice to hear that Galadriel's, or the Elven, theme found its way into this score as well. "The Leave Taking" reprises this beautiful, albeit depressing, piece. And the lovely theme for Frodo appears briefly in the opening of the second track, "The Taming of Smeagol". Which brings us to the sad and tragic character of Gollum. I was very much hoping that Shore would choose to develop Gollum's theme from the first film. This is unfortunately not the case. Even if the theme shows up a couple of times (there's an excellent rendition in "The Forbidden Pool" for example) Shore has created a new theme, or motif for Gollum. It's a very uneasy eight note figure performed by hammered dulcimer and cimbalom that perfectly reflects the nature of Gollum/Smeagol. This is just one of the things that make Shore's scores for these films so great - the fact that the composer is so incredibly creative, inventive and ambitious, not afraid to try unconventional and interesting ideas.

As for other new themes there are several. The one that's easiest to spot is the theme used to represent the Kingdom of Rohan. It's very stoic, proud and little unpolished and is often performed by an ensemble dominated by thick brass ("The Riders of Rohan") but it also shows up performed by a single Hardanger fiddle, which gives it a very folksy, and mythical (for lack of a better word) sound that should suit the proud and Norse-influenced culture of the Rohans like a glove. One of the more interesting new themes is the one for Treebeard, our favorite Ent. It takes over the entire stage in the "Treebeard" track, arranged for slow woodwinds (oboe and bassoon), supported by strange, but very "woody" percussive instruments. It's a very primal, rustling sound that's more textural than thematic.

The CD closes with "Gollum's Song". Performed by singer Emiliana Torrini, this is a creepy and sad song, (owing much to Shore's orchestrations but also to the lyrics) which I actually didn't like the first times I listened to it - Torrini sounds a little too much like Bjork and the sound was at first a little too close to a Bond song (it may sound weird, but it's true!). But it really grew on me over time and now I really, really like it. Played over the end credits this will hopefully be a terrific and very solemn ending to yet another splendid Lord of the Rings score. Howard Shore, and The Lord of the Rings, are back in full force. This is the reason I listen to filmmusic.

One final reflection before I end this review. It will be interesting to see how this soundtrack will be marketed. While the marketing and promotion of the soundtrack for the first film focused almost entirely on Enya's small contribution to the score, The Two Towers soundtrack lacks a big name the record labels marketing department can base their campaigns on. Apart from Shore himself, that is, who actually is starting to get rather well known. I guess we'll see a lot of "By the composer of The Lord of the Rings"-stickers on a lot of future Howard Shore soundtracks, a la James Horner and Titanic.
The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Sander Neyt, ingevoerd op (Nederlands)
Theoden: Where is the horse and the rider? Where is the horn that was blowing? They have passed like rain on the mountain, like wind in the meadow. The days have gone down in the West behind the hills into shadow. How did it come to this?

Een jaar na het onverwachte en verdiende succes van “The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring” komt Peter Jackson met het tweede deel: “The Two Towers”. Het vervolg is nog grootser en spectaculairder dan zijn voorganger. Waar ik in mijn recensie van “The Fellowship Of The Ring” lovend sprak over de film, is dat voor zijn opvolger niet anders. “The Lord Of The Rings” blijft immers de klassieker van de 21ste eeuw. Het blijft een monument.
Dat kan ook gezegd worden van de muziek van Howard Shore. Hij bewees met zijn score voor “ The Fellowship Of The Ring” dat hij een groots componist is. Hij heeft Middle-Earth volledig kunnen omzetten in prachtige muziek, die niet alleen perfect passen bij de film, maar die ook apart goed te beluisteren is. Muziek en film moeten in principe altijd hetzelfde verhaal vertellen. Maar in het geval van “The Lord Of The Rings” gebeurt dat ook. De composities van Howard Shore zijn zoals een opera. Perfect geschreven, perfect samenhangend en gewoon een monument in deze eeuw.
Net zoals ik bij het eerste deel niet elk thema heb beschreven, ga ik dat ook hier niet doen. Er zijn zodanig veel thema’s, dat het onbegonnen werk is om te schrijven, en onbegonnen werk om het uiteindelijk ook te lezen. Alleen de hoogtepunten worden hier beschreven.

En de eerste track van de eerste cd is al een hoogtepunt. “Glamdring” is niet alleen de beste track van de eerste cd, maar mogelijks van heel de box. Het nummer begint mysterieus en dreigend dankzij de blazers. Maar als dan ‘The History Of The Ring” te horen is, dan weet je dat het weer goed zit met dit tweede deel. Het thema herhaalt zich een paar keer, en dan komt er een prachtige variant van dat thema. Als dan de muziek van Khazad-Dûm hernomen wordt, dan zit je als luisteraar op het puntje van je stoel. Zeker wanneer het koor erbij komt. En de muziek van Khazad-Dûm uitgebreid wordt. Hier laat Shore zien dat hij de muziek van deze wereld goed beheerst. Zeker één van de mooiste tracks van het album.
Er komen natuurlijk nog vele thema’s terug in deze score. In “The Three Hunters” krijg je de voornaamste thema’s van het eerste deel te horen. Alleen nog sterker, en mogelijks nog in een betere versie dan dat ze te horen waren in het eerste deel. Dit kan je ook zeggen van “Wraiths On Wings”. Hier krijg je het thema van de Nazgûl te horen. Alleen is deze versie nog mooier, heviger en angstaanjagender dan in het eerste deel.

De tweede cd van deze zeer uitgebreide box, bevat vooral veel underscore. Maar zelfs deze underscore weet Shore te benutten. Want er is geen enkel moment waar de muziek saai wordt. Een hoogtepunt van deze tweede cd is “Theoden King” waar het thema van Rohan in zijn volle glorie wordt gespeeld. Dit thema is één de sterkste thema’s die te vinden is op deze cd. Zeker en vast het hoogtepunt van de tweede cd.

Maar net zoals de climax van de film, het hoogtepunt is van de film, is dit net hetzelfde bij de muziek. Waar de tweede cd, vooral underscore is, kan dit niet gezegd worden bij de derde cd. Hier staan nummers op die tot het beste werk horen van Shore.
Het sterkste thema van de serie “Nature” komt hier in zijn volle glorie naar boven. Namelijk in de track “The Last March Of The Ents. Het nummer begint zeer rustig, maar als dan het koor naar boven komt die dit meesterlijke thema zingen, dan krijg je gegarandeerd kippenvel. Dit is voor mij het meest prachtige nummer van de hele reeks. Het is zo prachtig, maar toch strijdlustig, net zoals het bij de film hoort.
Het volgende nummer op de cd “The Nazgûl Attack” is prachtige actiemuziek, maar als er op het einde het koor bijkomt die prachtig zingt met Latijnse teksten, dan is dat weer een moment van kippenvel. Een moment van bewondering. Een moment waar je je met je mond vol tanden staat. Een moment waar je beseft dat je aan het luisteren bent naar de meest legendarische, prachtigste score van het voorbije decennium. Het nummer gaat over in “Theoden Rides Forth”. Dat nummer begint met prachtige actie muziek, die de serie zo kenmerkt. Maar dan komt alweer het koor boven water. En dat koor gaat gepaard met het thema van “Gandalf”. En dan ben je terug op zo een moment. Een moment dat je reflecteert over de muziek. En dan kan je maar één ding besluiten. Dat Shore een memorabele geniale componist is.

Conclusie.
Ben je een fan van goede filmmuziek, dan mag je niet twijfelen aan deze score. Word je tegengehouden door de hoge prijs van deze luxueuze box, niet twijfelen. Je krijgt wel degelijk waar voor je geld. Want een score is zelden op deze manier uitgebracht. Maar de muziek van deze film verdient zo een uitvoering. Want alleen op die manier komt de muziek tot zijn recht. Fans van het eerste deel, moeten zeker niet twijfelen om deze uitvoering te kopen. Want beter dan dit kan filmmuziek niet worden. Dus eigenlijk zijn er bijna geen redenen om deze cd niet te kopen. Geloof je nederige recensent maar, het is de moeite waard om deze box in huis te halen.
The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Het is al vaak gezegd en geschreven, maar: Lord Of The Rings zijn de eerste klassiekers van de 21ste eeuw. De beelden die Peter Jackson toonde, de (weliswaar moeilijk opgebouwde) zinnen ("You Shall Not Pass") zullen klassiekers worden als "May The Force Be With You" etc...

Als er nog één ding voor kan zorgen dat Lord Of The Rings onsterfelijk wordt, is het de muziek. Howard Shore voorzag ook het tweede deel van voortreffelijke muziek. Maar de voortreffelijkheid van de muziek komt pas echt tot uiting als je de HELE sound van LOTR hoort, maw de Complete Recordings. De rijkheid aan thema's, de melodieën... Het is allemaal zeer treffend als je het in zijn geheel hoort.

Dit tweede deel overtreft het eerste deel in veel meer opzichten. Nog donkerder dan eerst, want het doel Mordor is in zicht, maar ook wordt de wanhoop uitgedrukt, die in de meesten schuilgaat. Voorbeeld: Exodus of Edoras.
Weinig optimisme, maar donkerheid en radeloosheid.

Een voortreffelijk voorbeeld van diversiteit in de score is: Last March Of The Ents. Een compleet nieuw thema voor de fantastische finale van de tweede film. Een schitterende opbouw, van zachter naar een echte climax. Wat een hoogtepunt!

Kortom, dit tweede deel overtreft het eerste deel. Maar zoals gezegd bij deel I, is drie uur LOTR redelijk zwaar. Je moet al echte fan zijn om de volle drie uur uit te zitten. Maar als filmmuziekliefhebber zijn die drie uur geen probleem. De prachtige thema's, de prachtige melodieën,... zorgen voor de prachtige sound.
Jammer dat de Complete Recordings zo moeilijk te vinden zijn.

Een verdiende tien.
The Lord of the Rings: The Two Towers - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
De afgelopen jaren zijn er diverse cd- en dvdversies verschenen van de wereldwijde kaskraker The Lord Of The Rings. Dan is er nu een prachtige 3-dubbel CD (+ bonus DVD) met alle muziek van The Two Towers. Componist Howard Shore werd met deze muziek de hemel in geprezen, wat volkomen terecht is. In samenwerking met o.a. het kindersopraantje Ben Del Maestro zette Shore een hele prestatie neer, van ongeevenaarde klasse. Volgens velen is de soundtrack van deel 2 (The Two Towers) de beste, terwijl anderen weer suggereren dat deel 3 (The Return Of The King) de beste is. Waar iedereen het mee eens zal zijn, is dat deze cd een must-have is voor iedere fan van de muziek van LOTR.

De drie-dubbel cd bevat eerder uitgebrachte (verlengde) versies van nummers, compleet nieuwe nummers en remakes. En we kunnen er kort of lang over praten...ieder nummer klinkt zo schoon, zo prachtig. Een van mijn persoonlijke favorieten is de verlengde versie van 'The Last March Of The Ents'. De opbouwende klanken van Howard Shore met als mega-climax het kippenvel gevende prachtige gezang van Ben Del Maestro. Hoe mooi kan filmmuziek zijn!?!?!
Deze luxe uitgave met ALLE muziek van The Two Towers is een must-have voor iedereen die schitterende klassieke muziek en filmmuziek kan waarderen. Dit is en blijft misschien wel de beste soundtrack van deze eeuw!!!
Trailer:





Andere soundtrack releases van The Lord of the Rings: The Two Towers (2002):

Music of The Lord of the Rings Films, The (2010)
Music from The Lord of the Rings: The Two Towers (2003)
Seigneur des Anneaux: Les Deux Tours, Le (2002)
Herr der Ringe: Die Zwei Türme, Der (2002)
Lord of the Rings: The Two Towers, The (2002)
Lord of the Rings: The Two Towers, The (2018)
Lord of the Rings: The Two Towers, The (2002)

Soundtracks uit de collectie: Complete Scores/Editions

7th Voyage of Sinbad,, The (2013)
best of A Nightmare on Elm Street, The (1993)
Tmavomodrý Svět  (2001)
Marche de l'Empereur, La (2005)
Secret Adventures of Jules Verne, The (2011)
Whisperers, The (1998)
A.I.: Artificial Intelligence (2001)
Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back (2004)
Honeysuckle Rose (1980)
Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, The (2005)

Soundtracks uit de collectie: The Lord of the Rings

Lord of the Rings: War in the North (2011)
Lord of the Rings, The (2007)
Lord of the Rings: The Return of the King, The (2003)
Lord of the Rings: The Two Towers, The (2006)
Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, The (2001)
Lord of the Rings: The Return of the King, The (2007)
Hobbit: The Battle of the Five Armies, The (2014)
Hobbit, The (2004)
Capitaines des ténèbres (2006)
Lord of the Rings: The Two Towers, The (2002)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer