The Illusionist


Ryko Filmworks (014431088421)
Film | Releasejaar: 2006 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.The Illusionist2:24
2.Do You Know Me?2:48
3.Chance Encounter3:23
4.The Locket2:54
5.The Orange Tree1:47
6.The Mirror1:27
7.Wish I Could See You Again1:26
8.The Sword0:36
9.Meeting In The Carriage1:09
10.Sophie2:50
11.The Secret Plot2:53
12.Sophie's Ride To The Castle2:05
13.The Accident1:30
14.The New Theater1:39
15.Frankel Appears3:26
16.A Shout From The Crowd2:02
17.Eisenheim Disappears2:07
18.The Search3:00
19.The Missing Gem3:03
20.The Chase4:11
21.Life In The Mountains4:31
 51:10
Schrijf zelf je recensie

 

The Illusionist - 08/10 - Recensie van Mitchell Tijsen, ingevoerd op (Nederlands)
Donkere scores zijn er gelukkig ook nog, en dat laat Philip Glass hier nog maar eens zien!
Met een aardige uitgewerkte score brengt hij iets geheel anders wat ik niet had verwacht…

Toen ik hoorde dat Glass de muziek zou componeren voor ‘The Illusionist’ dacht ik niet gelijk ‘wat een geweldige keuze’. Ik vond hem niet zo’n type voor het componeren van zo’n film. Maar hij overtuigd mij met zijn score maar hij laat ook weer zien wat helaas zijn slechte kant was…Ik ben niet echt een grote fan van Glass maar zijn scores bevatte altijd wel vele melodielijnen en die zijn meestal ook wel goed uitgewerkt maar met ‘The Illusionist’ kreeg ik het gevoel alsof hij op een gegeven moment géén zin meer had om een melodielijn te componeren. Zo krijgen we verscheidende keren het zelfde melodietje te horen en dat gaat mij een beetje irriteren, maar om nou alleen maar kritiek te geven op de score van Philip Glass is natuurlijk een beetje overdreven. Want Glass weet mij ook wel lichtelijk te verassen zoals bijvoorbeeld met de laatste track, dit is een track met een prachtige melodielijn maar het is niet alleen maar lief en vrolijk, net als de film komt er ook een donkere melodie in voor. De film was niet bepaald leuk en vrolijk, en dus moest die score ook niet lief en vrolijk worden wat wel erg goed gelukt is. Ik zie namelijk toch liever de wat vrolijkere scores maar het paste wel erg goed bij de film! Toen ik de film aan het kijken was vond ik namelijk dat Glass zijn muziek niet slecht was, en dat terwijl de muziek los van de film een depressieve score is. Terwijl als ik Schindler’s List (van John Williams) aan het luisteren ben ik juist niet depressief word. In tegendeel, daar krijg ik zowat tranen in mijn ogen van, zo mooi vind ik het. Bij deze score had ik het gevoel dat Glass er géén zin meer in had. Zo vind ik bepaalde nummers niet zo speciaal zoals ze wel vaak zijn van Glass, ik vind sommige tracks echt prachtig bij de film passen en ook erg goed luisterbaar thuis als ik op de computer zit, maar sommige tracks worden gewoon saai. En dit vind ik erg jammer want ik had er toch wel meer van verwacht ondanks dat ik het géén score vond die bij Glass paste. Als ik de tracklijst er is bij ga pakken ziet het er een beetje zo uit:

1) The Illusionist,
Het nummer begint erg mooi en bevat de donkere stijl die de film nodig had, daarom ben ik ook zeer tevreden met deze track, dus eigenlijk géén slecht begin van Glass. Het is weliswaar een beetje donker (wat dus niet echt mijn ding is) maar des ondanks vind ik het begin erg mooi en was die hele score nou maar een beetje zo, maar helaas gaat die wens in rook op want niet alle nummers zijn zo prachtig uitgewerkt als deze.

2) Do You Know Me?
Het nummer begint al niet zo mooi als nummer 1, de violen mogen dan wel prachtig klinken en de xylofoon doet het ook niet verkeerd maar die trompetten verpesten het nummer een beetje naar mijn mening, ook de zware klanken rond de 50 seconde vind ik niet echt passen terwijl het nummer hiervoor juist zo mooi was. Het nummer is niet bepaald zo gecomponeerd als ik had verwacht, het enige lichtpuntje is dat het na 2 minuten wat beter word en weer de donkere stijl met zich meebrengt. Dat vind ik dus wel weer mooi aan dit nummer, alleen jammer dat het maar zo kort duurt en dat het einde opeens abrupt stopt op een vreemde manier maar misschien hoorde dat wel bij de film (dat kan ik me even niet meer herinneren).

3) Chance Encounter
Het nummer begint aardig met de strijkers op de achtergrond en op de voorgrond een fluit maar hoe mooi het ook mag zijn, mij raakt het niet. De xylofoon maakt het weer een beetje goed, en net als je denkt dat het slecht gaat lopen word het juist geweldig. Je hoort het vrolijke melodietje erin wat erg prachtig is (zo rond de 1 minuut), maar helaas pakt het nummer niet goed uit, na die mooie en nogal vrolijke melodie gaat het weer over op het donkere stuk waar op zich niks mis mee is. Maar wat ik nogal vervelend vind is dat dit nummer niet echt apart is terwijl dat gedeelte in de film dat juist wel is. Integendeel het is over het algemeen geen goed nummer en daarbij blijft nummer 1 toch nog de beste van deze 3 nummers. Ook het einde vond ik wat tegenvallen, want toen het nummer net op gang leek te komen stopte het en ging het over naar track 4, een vreemd einde dus.

4) The Locket
Over het algemeen weer een nummer die mij weer niet wist te boeien, de strijkers kunnen dan wel prachtig klinken maar zijn naar mijn mening een beetje overbodig en ze komen te veel op de voorgrond zo rond de 2 minuten. Het einde van dit nummer is wel mooi afgewerkt en daarmee is het gelijk ook een stuk beter dan nummer 2 die opeens stopte.

5) The Orange Tree
Eén van de mooiste nummers van de score die mij zeker wel wist te raken. Nummer 1 mag dan wel mooi zijn, bij nummer 5 is het niets. Alleen net als ik denk eindelijk een goed nummer te horen is hij al weer afgelopen. Zulke nummers mogen wel wat langer duren naar mijn mening maar ik heb het niet voor het zeggen, natuurlijk speelt de gebeurtenis in de film ook mee waardoor de speelduur altijd wat langer of wat korter is.

6) The Mirror
Weer zo’n nummer die mij totaal niet weet te boeien, het is gelukkig wel een kort nummer waardoor ik me niet zo ga ergeren maar ondanks dat zit er wel een melodietje in wat op zich wel aardig is, maar dan moet je het niet bij zowat elk nummer horen!

7) Wish I Would see you Again
De track begint weer met dat sombere melodietje wat erg jammer was, naar mate het nummer eindigde vond ik het een zinloos nummer en ik was dus zeker niet tevreden over dit nummer. Een prachtige scène in de film maar de muziek was werkelijk dramatisch slecht, de slechtste track naar mijn mening op de hele score wat jammer is (ik blijf het herhalen).

8) The Sword
Een hele korte track waar eigenlijk niet veel mee aan de hand is, je hoort weer het melodietje maar dit keer gaat het me niet irriteren, ik vind het niet erg storend bij dit nummer, het doet me soms wel denken aan het hoofdthema van de score ‘Sleepers’ van John Williams maar dat is natuurlijk logisch want ook dat is een niet al te vrolijke film. Niet dat ik dit nummer nou hoog prijs, ik ben namelijk meer van de wat langere nummers (ongeveer 3 minuten vind ik goed, langer is natuurlijk altijd beter maar een mens kan niet alles willen).

9) Meeting in the Carriage
Weer een saaie track die niet zo lang duurt, na track 7 de saaiste track die gaat vervelen, vanaf nummer 6 ben ik niet tevreden met de tracks maar gelukkig dat de volgende track wat beter is.

10) Sophie
Deze track is de film wel waardig. Het paste mooi bij de film en ook los van de film is het erg plezierig om naar te luisteren. Glass heeft zich hier goed duidelijk gemaakt, hij heeft de wat donkere instrumenten op de achtergrond gezet en de strijkers op de voorgrond. Bovendien duurt deze track niet al te kort en is het einde erg mooi. Dit soort tracks zou Glass nou meer moeten maken en van dit soort tracks hou ik nou. Deze track behoort zeker tot de beste tracks van deze score! De instrumenten bevallen mij ook wel, en met name ook de indeling misschien dat Glass ook nog een gooi had kunnen doen naar de xylofoon maar misschien had dat juist wel een eng effect gegeven wat niet de bedoeling was. Nogmaals, deze track is erg goed uitgewerkt.

11) The Secret Plot
‘Secret’ is het woord wat hier heel erg goed word uitgelegd, maar dan niet met woorden maar met instrumenten! Een prachtige track met strijkers etc. Bovendien ook géén speeltijd van 1 minuut gelukkig, na nummer 10 verwachte ik wel een track die weer wat minder was maar deze wist mij net zo zeer te boeien als track 10 en dat was natuurlijk erg leuk, het ritme is wel wat minder dan in de vorige track maar desalniettemin een goeie track.

12) Sophie’s Ride to the Castle
Na track 10 en 11 moest er toch wel een mindere komen?
Blijkbaar had Glass de smaakt goed te pakken want deze track mag dan wel weer het saaie thema hebben van de score, het thema word zodanig vervormd dat ik het niet meer opmerk en dat is toch juist de bedoeling. Met een lekker ritme op het eind en met een beetje slagwerk en wat strijkers is dit ook wel één van de beste tracks. De scène was in dit geval wat minder maar de dracula-achtige muziek maakt alles weer goed! Ik vind deze track dus ook wel wat angstaanjagends hebben en mede daardoor is dit misschien wel de beste track samen met track 5!

13) The Accident
Het leuke aan dit nummer is dat je niet alleen de strijkers hoort en de blazers maar ook het slagwerk en de piano! Vooral die laatste paste goed in de film maar ook in de score! Glass verbeterd dus weliswaar zijn stijl aan het einde van de film. Aan het begin was er niet zoveel aan op een paar tracks na maar nu hebben we al 3 tracks achter elkaar die ik wel kan waarderen en dat maakt de score alleen maar beter!

14) The New Theater
Je kon er natuurlijk op zitten wachten, na zulke goeie nummers hiervoor kon Glass het weer eens niet laten om het thema erin te gooien en dat was jammer want dat word ik wel eens zat. Hoe zuiver de violen ook mogen klinken…helaas was dit nummer voor mij weer een misser van jewelste en hopelijk kwamen er niet nog meer van dit soort nummers in de score…

15) Frankel Appears
Het nummer begint is een keer niet met het hoofd melodietje van de film, het begint is lekker duister en daar ben ik ook wel van onder de indruk. Naar mate het nummer vordert word het steeds enger maar ook wel mooier, het hopen was dat het nummer zo bleef en dat was gelukkig ook zo. Met wat slagwerk op de achtergrond en een leuk ander thema op de voorgrond was dit een hele verbetering op track 14 waar ik werkelijk niks aan vond. De fluiten klonken ook goed en lekker duister want zelfs een vrolijke alledaagse fluit kan wel eens duister klinken. Het nummer heeft een géén korte speeltijd wat het natuurlijk allemaal nog wat interessanter maakt want ik blijf zeggen dat langere nummers meer indruk op mij maken.

16) A Shout from the Crowd
Eentonig nummer met alleen wat afwisseling van instrumenten wat het nummer leuk maakt. Het einde is ook wat onverwacht en mede daardoor valt ook dit nummer in het niets bij het voorgaande nummer (in dit geval dus track 15), een saai nummer met weer géén sterk thema.

17) Eisenheim Disappears
Dit is betere koek! In de film was dit een sterk moment en in de score blijkt dit ook het geval te zijn. De trompetten die ik nog verafschuwde in track 2 klinken hier dan wel weer erg goed. Een track waar ik blij van word dus, wel weer een donkere track maar zo was de film nou eenmaal. Het einde van track 17 kan ik beschrijven als mooi en totaal niet onverwachts wat wel vaak het geval was bij tracks hiervoor.

18)
Het laatste deel van de film was erg leuk en spannend maar kon ik dat ook zeggen over het einde van de score? Dat antwoord is ‘ja’ en dat zeg ik met volle overtuiging want met name vond ik dit nummer echt de moeite waard om naar te luisteren. Met een beatring erin verwerkt was dit ook een beetje een vrolijke track (voor de mensen die het niet weten, een beatring is een rond instrument met een soort belringetjes erin). Ook paste de violen hier goed in, en bespeurde ik ook nog een woodblock, het nummer eindigt in een strijkers gedeelte. Violen kunnen angstig klinken maar ook heel rustig, en dat laatste was hier aan de orde, zo eindigt de track rustig en dat was ook is een keer leuk om te horen in plaats van een onverwacht einde.

19)
De track komt wat moeizaam op gang maar na ongeveer 1 minuut geluisterd te hebben naar het wat saaie stukje muziek verandert de track van saai naar spannend en dat moment was erg mooi. Met weer wat slagwerk erin verwerkt en met wat donkere blazers op de achtergrond is dit toch wel het drukste nummer van de hele score en dat mag ook wel een pluim krijgen want drukke nummers zijn altijd welkom in een rustige score, al is het maar voor een paar seconde. In dit geval wat het zowat een heel nummer op het saaie begin dus na. Een mooie track ondanks dat saaie begin.

20)
Na een tijdje het hoofd melodietje niet gehoord te hebben hoorde we hem weer in deze track! Maar storend was het deze keer niet, ik vond het juist leuk dat ik het melodietje weer hoorde. Wat Glass zijn grote fout was, was dat hij het melodietje te vaak gebruikte in het begin van de score. Hij had het dus beter wat verspreider kunnen verdelen maar hij heeft het eenmaal zo gedaan dus ik laat het er maar bij zoals het is. Géén korte track wat ik natuurlijk niet erg vond. Er zijn vele melodietjes in deze track verwerkt wat de track ook wat amusanter maakt. Met dit keer het slagwerk op de voorgrond en naar mate de track het einde nadert komen de blazers wat meer aan hun bod! En omdat ik wel van een stukje slagwerk hou is dat natuurlijk nooit verkeerd.

21)
Tenslotte ook nog de laatste track van de score die niet bepaald lelijk is.
De score eindigt prachtig met deze laatste track die werkelijk prachtig is gecomponeerd door Philip Glass. Hij laat hier horen dat niet alles saai hoeft te zijn. Met een vrolijk begin raakt hij mij nu eindelijk! De eindtrack is de mooiste track van de score naar mijn mening en of Glass nou heeft gedacht:’het beste voor het laatste’ weet ik niet maar een mooie afsluiter is dit nummer wel. Vooral omdat het heel lief begint maar dat lieve juist weer verdwijnt en de blazers weer aan hun bod komen. De eindtrack had dus eigenlijk 2 melodielijnen. De vredige lieve melodielijn maar ook weer de donkere melodielijn, eigenlijk een samenvatting wat Glass ons hier heeft laten horen in zijn score:’The Illusionist’. Je hoort het donkere gedeelte dan wel wat langer dan het lieve gedeelte, ondanks dat stoor ik mij daar helemaal niet aan! Het mag zich dan wel enige keren herhalen, in dit geval klinkt dat niet verkeerd en is het een einde die de film wel waardig was en de score ook wel.

Kortom, een score met zijn voordelen maar tegelijkertijd ook zijn nadelen. Ik heb de tracks met jullie doorgenomen en jullie weten nou hoe ik over deze score denk. Philip Glass blijft voor mij een aparte componist. Je moet maar van zijn stijl houden zeg ik maar, deze score heeft hij wel degelijk goed gecomponeerd vandaar dat ik hem ook graag aan mijn verzameling wilde toevoegen. De tracks die ik wat minder mooi vind (want ze zijn niet lelijk, ze zijn wel wat minder mooi) sla ik gewoon over en ik zet de mooiste tracks extra hard aan. De keuze van de regisseur om Glass te kiezen was blijkbaar dus wel een goeie keuze want hij kan nou eenmaal echte goeie donkere nummers componeren. Dit alles brengt mijn eindcijfer voor deze score op een 8 vanwege zijn goeie en vanwege zijn slechte kanten. Een prachtcijfer als je het mij vraagt!
The Illusionist - 09/10 - Recensie van Joris Hermy, ingevoerd op (Nederlands)
Phillip Glass is naast filmcomponist een begenadigde componist in de Hedendaagse Klassiek, en is zelf een talentvolle pianist. Glass gebruikt het minimalisme als zijn geprefereerde muziektaal. Wat in deze stijl qua schrijven kenmerkt, is dat de melodieën niet uitgesproken herkenbaar zijn maar eerder sober van aard. Hierdoor lijken ze vaak meer op motieven waardoor ze een minder prominente plaats innemen. De muziek beweegt op -en neerwaarts en herhaalt motief na motief met subtiele veranderingen. Een techniek dat Glass typeert en dat ook door zijn collega-minimalisten – Nyman en onze eigen Mertens – gebruikt wordt. Glass moet het dus niet hebben van overdreven thematiek, of pompeuze orkestraties. Maar in de plaats daarvan brengt de componist eerlijke muziek – ontdaan van baldadigheden - waarvan iedere noot weldoordacht en afgewogen klinkt. De performance is heerlijk gedetailleerd maar registreert de kleinste details die door Glass genoteerd werden. Niet in omvang maar in diepgang exploreert Glass met vakmanschap. Zijn muziek werkt ook nu weer bezwerend en houdt de luisteraar in een vorm van hypnose. Toch is het verrassend dat hij in zijn typerende stijl – dat weliswaar niet iedereen aanspreekt - telkens heel wat frisse ideeën weet te brengen. En hij doet dit ook deze keer opnieuw met de muziek voor ‘The Illusionist’.
De score opent groots met stevig in de verf gezette akkoorden in de titeltrack. De violen deinen rustig verder en brengen vervolgens een lyrische melodie dat het openingsthema vormt. Het schittert in al zijn eenvoud en puurheid. Sporadische verrijkt Glass met hoge houtblazers en hier een daar een streepje diepe celli. Eenvoudig maar het werkt ongelofelijk goed. Direct hierna kantelt de sfeer volledig en zet Glass in ‘Do You Know Me?’ een broeierige sfeer neer met klemtonen voor trompet en xylofoon. Diepe kopers dansen op de achtergrond en de percussie resoneert voluit. ‘Chance Encounter’ bevat enkele mooie momenten voor fluit en piano terwijl ‘The Locket’ dan weer sprekende momenten voor piano, harp en klarinet verschaft. ‘The Mirror’ begint zeer ongewoon met diep repetitief gegrom van fagot met celli. Een dissonante harp en piano vervolledigen de dreigende sfeer in regelmaat. Een piccolo sluit met een levendig crescendo deze muziek abrupt af. In ‘Sophie’ krijgen de strijkers een mooie zweverige partituur die qua expressie erg mooi werd uitgevoerd. Het volume wordt afwisselend aangevoerd om dan weer te verstillen. ‘The Secret Plot’ is nog zo een opmerkelijk stukje muziek. De percussie tikt op vaste tred terwijl de violen de begeleidende lijnen inkleuren. Daarboven bouwt Glass een mooi motief op voor hout dat als een soort vraag en antwoord geschreven werd. Knap!
‘Sophie’s Ride To The Castle’ klinkt bijzonder onheilspellend met ritselende xylofoon. De instrumentatie duikt hier meer dan eens in de diepste basregisters. De spanning neemt toe wanneer de percussie dwingende slagen neerzet en de triangel en xylofoon alarmerend rinkelen. In ‘The New Theater’ keert de rust kort terug en klinkt met zijn warme klarinetten erg innemend. De strijkers vervolgen met een leuke additie van een pikkend houtblokje.’A Shout From The Crowd’ krijgt net als in ‘The Secret Plot’ een mooi motief dat eens op strijkers, dan weer op hout wordt gespeeld. Naar het einde toe, bouwt Glass een duidelijk crescendo op waar alle participanten in intensiteit toenemen om dan te verglijden in stilte. De toon in de daaropvolgende composities blijft dreigend onderhuids. In ‘The Chase’ herneemt de componist zijn meer lyrische ideeën en verruimt de klank met alweer opvallend mooie accenten voor kleinere percussie om te eindigen met ‘Life In The Mountains’. Daar spelen de violen in alle schoonheid en ze worden er verrijkt met klarinet en celesta. Bijna onverwacht krijgen we toch nog de verhoopte en enige reprise van het mooie openingsthema. Een vanzelfsprekende keuze misschien, maar hier werkt het des te sterker door de vele motieven die tussendoor de revue passeerden. Het is bovendien een perfecte conclusie tot een interessante soundtrack. Glass brengt je als luisteraar daardoor perfect waar je moet zijn… terug bij het begin. Klaar om de score wederom te beluisteren.

The Illusionist’ is een geïnspireerde score geworden met heel wat knappe momenten. Zelfs de luisteraars die Glass’ muziek niet echt kunnen smaken omwille van zijn repetitief karakter, zullen hier toch wel verrast worden. De toegankelijkheid en diversiteit die deze score te bieden heeft, zorgen daarvoor. En dat is iets wat soms wel eens ontbrak in voorgaande scores van de componist. Dat deze score beslist het opzoeken waard is, is dan ook geen illusie…
The Illusionist - 06/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op (Nederlands)
De Amerikaanse film The Illusionist is geregisseerd door Neil Burger (Interview with the Assassin, Limitless, Divergent), die ook het scenario schreef, dat gebaseerd is op een kort verhaal van Steven Millhauser. Hoewel de film geheel in Tsjechië is opgenomen, speelt deze zich af in het Wenen van eind negentiende en begin twintigste eeuw. Diverse illusionisten werkten mee aan de film en leerden ook de hoofdrolspelers de nodige truuks. De film is door de critici overwegend goed ontvangen en was ook in de bioscopen erg succesvol.
Het verhaal begint in 1889 met de arrestatie van illusionist Eisenheim (Edward Norton) door politieinspecteur Uhl (Paul Giamatti). Dan gaat het verhaal verder als een lange flashback. In zijn jonge jaren wordt Eisenheim (Aaron Johnson), die dan nog Eduard Abramovich heet, verliefd op een hertogin, maar hij werd van te lage komaf bevonden. Na zijn studie trekt hij de wereld in om op te treden als goochelaar en illusionist en vele jaren later treedt hij ook op in Wenen, waar hij hertogin Sophie (Jessica Biel) opnieuw ontmoet. Zij staat echter op het punt om te trouwen met kroonprins Leopold, die slecht bekend staat...

De muziek bij deze film is van Philip Glass en die wordt dan ook gekenmerkt door zijn specifieke en zeer herkenbare stijl. Velen kunnen die stijl niet erg waarderen, vooral vanwege de voortdurend terugkerende arpeggio's en ostinato's, die zichzelf steeds maar herhalen in wisselende toonhoogtes. Die wisselende toonhoogtes zorgen dan ook voor de melodieën, maar blijven bij veel van de muziek van Glass vrij vlak. Uitbundigheid is meestal ver te zoeken.
Door zijn manier van componeren krijgt de muziek wel steeds een soort prettig volume, een vollere klank, wat vaak een aangename ondergrond geeft. Ook bij deze score is dat het geval.

Het album opent met de titeltrack, die eigenlijk best prettig melodieus begint en doet denken aan zijn eerdere en bijzonder fraaie score voor The Hours. Maar gedurende de track sluipt er iets vreemds, iets van spanning in de muziek, zonder dat je daar gelijk de vinger op kunt leggen. De track als een soort illusie. Op zich blijft het best fraai klinken, met een aangename melodie op piano en strijkers, maar die ondertoon maakt het wat minder toegankelijk.
Vanaf de tweede track zakt de score een beetje in en worden de melodieën steeds vlakker en daarmee steeds minder aantrekkelijk om naar te luisteren. De muziek begint dan een beetje als muzikaal behang te werken, juist omdat de aandacht dan gemakkelijk wegvloeit. Dat wordt in de hand gewerkt door de steeds herhaalde arpeggio's, die zowel op de piano als door de strijkers op die manier gespeeld worden. Dat wordt dan regelmatig aangevuld met de nodige percussie, om de muziek wat meer impact te geven.

Spanning ontbreekt evenmin in deze score, maar ook dat maakt het er allemaal niet beter op, want ook in de meer dreigende of zelfs spannende tracks is de muziek niet erg aansprekend. Dat is vaak zo bij meer spannende muziek, en zeker ook hier.
Toch zijn er nog een paar tracks die wel weer wat beter in het gehoor liggen, zoals 'Chance Encounter', of 'The Orange Tree', waarin het hoofdthema weer terugkomt, maar ook 'The Mirror' is best fraai met z'n harpklanken. Het hoofdthema komt eveneens terug in de afsluitende track 'Life in the Mountains', die samen met de openingstrack bij de fraaiste van het album hoort.

Toch is dat allemaal onvoldoende om er een aantrekkelijk beluisterbaar album van te maken. De score van Philip Glas voor The Illusionist zal vast goed gewerkt hebben in de film, maar los daarvan valt het toch wat tegen. Het is op zich allemaal gemakkelijk beluisterbaar, maar te vaak te weinig melodieus om aantrekkelijk te zijn. Dat doet de score dan ook de das om, waardoor de waardering voor dit album niet hoger komt dan een magere 62 uit 100 punten.
The Illusionist - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
2006 was het jaar van de goochelaarsfilm. Na The Prestige, een ijzersterke film van Christopher Nolan, met 'Batman' Christian Bale. The Illusionist liet wel wat te wensen over, maar de muziek daarentegen! The Prestige had een beter verhaal, betere visuele uitwerking, maar mindere muziek. Dat ligt bij The Illusionist beter. Daar is de muziek een pak beter!

Zodra je de main title hoort heb je de indruk dat je naar een klassiek werk zit te luisteren. Is dit muziek voor een film? Dit kan op zich een klassiek stuk van Beethoven zijn. En meteen is de toon gezet. Doorheen de rest van de score hoor je dezelfde Romantische stijl van Glass. De muziek heeft ook zo iets fantastisch, iets magisch. Ze weet te betoveren, houdt je in de ban. Het Tsjechische Symfonisch Orkest doet zijn werk hier uitstekend, het speelt de pannen van het dak. Het mooiste dat ze voortbrengen is 'Wish I could see you again', een liefdevolle, emotionele track. Dit is zo'n sterk staaltje muziek en een knap voorbeeld van harmonie, dat het je een lichte brok in de keel bezorgt. Het zijn de kleine nuances (de fluit die je er zachtjes door hoort) die dit (en heel het album) groots maken. Spanning is er tevens ook nog. Eigenlijk (contradictio in terminis) kun je zeggen dat dit hele album spannend is. Ik heb al gezegd dat het magisch is, maar toch hangt er heel den tijd een spanning in de lucht. En in 'Sophies Ride to the Castle snijdt Glass de spanning echt aan. Strijkers die de spanning oproepen, zware koperblazers die de sfeer verzieken. Een voorbeeld van dissonante tonen. Niet bijster leuk om naar te luisteren, maar toch, blijft het boeien!

De duisternis wordt vanaf dan nog een beetje donkerder, maar in de laatste track, klaart alles weer op. Life In The Mountains is een vrolijk(er) stukje muziek. Maar toch behoudt Glass de magie die hij doorheen heel de score heeft geweven. En de combinatie werkt en weet te boeien. Spanning troef, maar net zoals liefde prominent aanwezig is, net zoals de magie aanwezig is. Voortdurend weet Glass de juiste toon te raken en te behouden. Ook een dikke pluim naar het Tsjechisch Symfonisch Orkest. Zij weten de muziek van Glass perfect over te brengen.

Dit is vooral een soundtrack voor melancholische zielen. Als je walgt van een klassiek stuk, wel, vermijd deze score dan. Ben je er niet vies van, hou je van duistere, magische scores, wel, koop deze dan. Echt de moeite.
The Illusionist - 09/10 - Recensie van Jesse van Amelsvoort, ingevoerd op (Nederlands)
Het New Yorkse minimalisme van Philip Glass wordt langzaamaan bekender in de wereld. Zijn bekende stijl was al bekend bij menigeen klassieke muziekliefhebber, maar nu regisseur Neil Berger Glass heeft gevraagd voor zijn film ‘The Illusionist’ doet de minimalist een uitstapje naar Hollywood. Zijn ietwat ontoegankelijke, herhalende stijl van componeren – kenmerken voor het minimalisme – is herkenbaar in al zijn werken.

In ‘The Illusionist’ worden op enkele plekken wendingen gebruikt, die je als luisteraar niet had verwacht, wat tot lichtelijke irritatie kan leiden. Philip Glass is vooral een componist van (hedendaagse) klassieke muziek, wat vooral tot uiting komt in de variatie die hij in het orkest, een symfonieorkest, aan heeft gebracht.

Na een opening in “The Illusionist”, brengt “Do You Know Me” een andere sfeer naar voren, waaruit weer duidelijk Glass’ kennis van het orkest blijkt: trompetten, trombones, violen, houtblazers en xylofoon werken samen. Deze stijl, met veel korte, springerige noten, zet zich voort in de nummers daarna.
Veel verrassingen brengt Glass ons niet. Zijn stijl is onmiskenbaar en de orkestraties zijn, zoals we gewend zijn, weer top. In “The Locket” zijn sporen van het strijkorkest uit ‘The Hours’ herkenbaar. Nadruk heeft Glass gelegd op een strijkorkest als basis, verrijkt met collectief opererende koperblazers en solerende houtblazers, xylofoon, harp en piano.

Glass werkt in de score met meerdere motiefjes, om in het eind – “Life In The Mountains” – te besluiten met het openingsthema, zoals gehoord in “The Illusionist”. Het is een knappe score geworden, toegankelijker dan eerder scores van deze meestercomponist, die bij ‘The Illusionist’ een beetje experimenteren niet heeft geschuwd. Vele solisten en volle strijkers werken met elkaar samen op een toch wat langdradig album.
Zonder gêne kan wel gesteld worden, dat ‘The Illusionist’ meer variëteit kent dan voorgaande scores. En dat is zeker geen slechte weg!


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer