Django Unchained

De alom geprezen Quentin Tarantino is één van de weinige regisseurs die geen beroep doet op een (huis)componist om zijn films te voorzien van een passende score. Tarantino is immers een grote (film)muziekliefhebber en weet als geen ander welke muziek het best past bij de door hem geregisseerde scènes. Die traditie leek hij even te doorbreken toen hij Ennio Morricone’s management in 2009 benaderde om de score te componeren voor Inglourious Basterds. De maestro was echter te druk in de weer met de score voor Giuseppe Tornatore’s Baarìa en wees vriendelijk het bod van Tarantino af.

Dat de regisseur een fervent fan is van westernfilms en onder meer beïnvloed werd door Italiaanse regisseurs als Sergio Leone en Sergio Corbucci is algemeen geweten. Dat hij ons verrast met een westernfilm hoeft niemand dus te verbazen. Westernmuziek maakt steevast deel uit van de door hem samengestelde soundtracks voor zijn films. Kill Bill Vol. 1, Kill Bill Vol. 2, Death Proof en Inglourious Basterds omvatten bijvoorbeeld allemaal composities van Ennio Morricone. Ook bestaande muziek van componisten als Bernard Herrmann, Luis Bacalov en Quincy Jones gebruikte hij reeds in zijn films.

Django Unchained ’s soundtrack is ook weer het resultaat van een zorgvuldige selectie uit Tarantino’s platencollectie en dit mag letterlijk geïnterpreteerd worden, want in het cd-boekje laat de regisseur weten dat van sommige oudere composities de vinyl-versie op de soundtrack is terechtgekomen.

Het ‘Django’-hoofdthema en het nummer La Corsa (2nd Version) werden gecomponeerd door de tot Italiaan genaturaliseerde Argentijnse componist Luis Bacalov voor Sergio Corbucci’s debuutfilm Django (1966), een film die een inspiratiebron was voor de regisseur bij het bedenken van Django Unchained ’s scenario. Ook ‘Lo Chiamavano King’ is van Bacalov’s hand en dateert uit 1971.

Tarantino brengt ook met deze soundtrack terug enkele vergeten pareltjes onder de aandacht van het grote publiek, zoals Riz Ortolani’s ‘I Giorni Dell’ira’ (1968) en ‘Nicaragua’ van Jerry Goldsmith, een etnisch nummer met jazzvirtuoos Pat Metheny op pamfluit dat afkomstig is uit de met een oscar genomineerde score Under Fire (1983).

Het aanstekelijke ‘Trinity (Titoli)’ van de westerncomponist Franco Micalizzi, dat geplukt werd uit de score voor Lo Chiamavano Trinità (1970), is daar een voorbeeld van. Micalizzi is één van de vele Italiaanse componisten die Ennio Morricone qua stijl min of meer kopieerde. Voor dit nummer deed hij een beroep op Alessandro Alessandroni en het koor I Cantori Moderni waardoor de link met Morricone onvermijdelijk is.

Zomaar liefst vier nummers van Tarantino’s favoriete componist Ennio Morricone hebben de soundtrack gehaald. ‘Un Momumento’ komt oorspronkelijk uit Morricone’s The Hellbenders (1967) en de tracks ‘The Braying Mule’ en ‘Sister Sara’s Theme’ componeerde de maestro in 1970 voor de westernklassieker ‘Two Mules For Sister Sara’.

De soundtrack omvat ook enkele nummers die specifiek geschreven werden voor Django Unchained. Hierbij valt vooral Morricone’s ‘Ancora Qui’ op. Dit nummer, waarvoor Elisa Toffoli de lyrics schreef en inzong, mag met wat geluk tot de kanshebbers gerekend worden om een oscarnominatie in de categorie ‘Best Original Song’ in de wacht te slepen (al zal Adele’s Skyfall met deze oscar bekroond worden). ‘Ancora Qui’ werd sober ingekleed met gitaar en keyboards waardoor Toffoli’s emotievolle zang volledig centraal staat. Het is echter meteen duidelijk dat dit een bijzonder lied is dat in de film dan ook een belangrijke rol kreeg toegewezen.

Ook ‘Freedom’ van Anthony Hamilton & Elayna Boynton,‘Who Who Did That to You? van John Legend en het door Jamie Foxx geproduceerde westernachtige hiphopnummer ‘100 Black Coffins’ (van Rick Ross) werden specifiek geschreven voor de film en zorgen voor de nodige afwisseling tussen al de klassieke westernmuziek.

Verder omvat deze soundtrack ook Brother Dege’s ‘Too Old to Die Young’. Dit akoestische folknummer verscheen drie jaar geleden op Folk Songs of the American Longhair, het derde soloalbum van de bluesman uit Louisiana. Vermeldenswaardig is ook het door Norman Gimbel en Charles Fox geschreven folknummer ‘I Got a Name’ dat in 1973 voor Jim Croce een hit werd in de Verenigde Staten.

Quentin Tarantino is er dankzij de perfecte mix van bestaande filmmuziek en hedendaagse muziek in geslaagd een soundtrack samen te stellen die het grote publiek aanspreekt. Dat deze gevarieerde soundtrack een hebbeding is, spreekt voor zich.