Factotum

Nu dit is zo'n soort soundtrack die je wellicht veel eerder zal appreciëren en zal begrijpen als je de film hebt gezien (wat de muziek op zich helemaal niet minderwaardig maakt, het vergt enkel een andere luisterervaring). De muziek voor deze film dat het relaas vertelt over een schrijver, is gebracht door Kristin Asbjornsen; een tot voor die film onbekende in de wereld van de filmmuziek, aangezien dit haar eerste score is. (Dat is wat IMDB - The Internet Movie Database - me alleszins vertelt). Het is een componiste van Noorse afkomst, wat op zich vreemd lijkt voor een Amerikaanse productie, echter de film is geregisseerd door de Noorse Bent Hamer, voor wie dit z'n eerste Amerikaanse productie is - hollywoodiaanse productie kan ik het niet noemen; wetende dat een vorige project waar coproducer Jim Stark aan meewerkte 'Coffee and Cigarettes' is.

Het geheel is een afwisseling van songs en minimalistische stukjes muziek met beperkte bezetting die qua sfeer en instrumentatie perfect bij elkaar aansluiten. De nadruk ligt op piano, stem & gitaar, her en der ingevuld ingekleurd door een klein strijkersensemble, elektronisch gecreërde soundscapes & melodisch slagwerk (Vibrafoon) en drum waar nodig. Hier is dus helemaal geen sprake van enkele uit de toonvallende songs die om puur kapitalistisch-commerciële reden op de cd gezet zijn om te verkopen.

Op eerste zicht lijken het allemaal korte stukjes muziek die niet echt veel met elkaar te maken hebben. Edoch, bij een tweede, diepere beluistering werd de structuur en het cyclische beginsel doorheen de score me snel genoeg gewaar: Verschillende thema's komen verscheidene keren opnieuw terug, de ene keer in een song, een andere keer in een intimistisch instrumentaal fragment. De leidraad, het thema/motief dat je het meeste tegenkomt is een soort walsje. De eerste kennismaking hoor je in 'Reunion', vlak hierna kom je het weer tegen in een Songversie 'I wish to weep'. Een semi-kitscherig klinkende versie is dan weer Quirky Waltz & de 'kamermuziek'-versie 'In the Kitchen' die me doet denken aan de stijl van Patrick Doyle's muziek voor Gosford Park. Als motief kom je het dan verder nog tegen in Shoes & uiteindelijk een laatste keer als song in 'Slow Day'. Hiernaast zijn er nog andere motieven die enkele keren terugkomen maar minder pragnant als het walsje.

Ik kan en mag wel besluiten dat dit een fijne eclectische ervaring die was die me zin doet krijgen om de film te gaan opzoeken.