World Trade Center


Sony Classical (0828768805725)
Film | Releasejaar: 2006 | Film release: 2006 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.World Trade Center Cello Theme3:43
2.World Trade Center Piano Theme4:00
3.New York Awakes2:29
4.The Drive Downtown3:52
5.Rise Above The Towers2:26
6.World Trade Center Choral Piece2:41
7.John & Donna Talk About Their Family1:25
8.Ethereal5:24
9.John's Woodshed1:38
10.Marine Arrives At Ground Zero2:57
11.Will And Allison In The Hospital1:53
12.Allison At The Stoplight1:07
13.Jimeno Sees Jesus1:42
14.John And Will Found / Will Ascends5:05
15.John's Apparition2:30
16.John Rescued / Resolution7:46
17.Elegy4:39
18.Ethereal Puano Coda2:09
 57:25
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

World Trade Center - 06/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
The second mainstream 9/11 movie, after Paul Greengrass's United 93, is Oliver Stone's World Trade Centre which focuses more on the heroism of two men who survived the collapse of the towers after their ordinary duty becomes extraordinary. I must admit that Oliver Stone doesn't strike me as the kind of director ideally suited to such a sensitive subject; perhaps if he were around in fifty years and wanted to take a slightly more controversial view on the that day then I can see the logic, but this kind of sensitive and sincere filmmaking simply doesn't seem his style. Unfortunately, the connotations of Nicholas Cage being in Jerry Bruckheimer films lends to the suspicion that it might just be a bit too flag waving and unconvincingly melodramatic. Still, it's had fairly good notices, but its success doubtless depends on the rawness of public emotions on the subject.
Surprisingly, Oliver Stone's most constant musical companion has been John Williams; true, Williams has only scored three of his films, but for the most part, Stone picks and chooses composers as he goes. One rather imagines that in the kind of mode he was for Munich, Williams could have penned something quite special, but honours fall to the rather unlikely choice of Craig Armstrong. For a composer of, what I would deem, rather modest talents, Armstrong seems to get plenty of plum assignments in an impressive array of genres. However, it is evident that for the bombast he often employs elsewhere, he was under strict instructions to be subtle and unobtrusive here. However, unlike the minimalist doom laden synth loops of John Powell's United 93, World Trade Centre provides a rather more humane sound of subtle strings, cello, piano and quite fetching choral passages.

The opening Cello Theme is the score's highlight, a lovely (if not indelible) melody, just emotive enough to engage the listener, but not overwhelmingly so. Unfortunately, the following Piano Theme really does suggest a Jerry Bruckheimer score with very ill advised percussion that turn it from a decent melody into a pop instrumental with all the emotion of plastic. When this style is reprised in Will Ascends, the effect is as jarring as it is depressing. In The Rock it would be perfectly acceptable, but here it's hopelessly ineffective, especially when there is so much fine material in the surrounding cues. A mid-album highlight is the unimaginatively titled World Trade Centre Choral Piece and while it doesn't exactly offer anything revelatory, joins a long list of moving testaments to the heroism and loss of that day.

Given that religious conviction was one of the major motives for the hijackers, it's either impressively strong willed or foolhardy to place quite a strong emphasis on Christian imagery in such a film, at least if the track titles are anything to go by. Having said that, Jimeno Sees Jesus has a gentle ethnic wail that sounds more authentically eastern than litergical. Technically, it's a fair use of such an ethnic musical approximation, but its association with Arabic countries than Christianity is perhaps rather stronger in the mind of the average movie goer. The lengthy John Rescued - Resolution introduces the album's only brass, a trumpet solo, a cliché I can live with given the apparently active avoidance of the instrument elsewhere.

For all the things that Armstrong gets right, World Trade Centre is not perhaps as satisfying as it should be. The album is at least 15 minutes too long and a few of the twinkling central cues could have been omitted as they are not only a bit dull, but some, such as John & Donna Talk About Their Family, are TV movie of the week music at its least inspiring. Indeed, the piano writing as a whole has a easy listening/pop sensibility that works against the sincerity of the string writing which is often very fine indeed - the impressive Elegy, for example. The piano writing needs someone with the touch of, say, Thomas Newman to be truly satisfying, it's just too easy for it to turn soapy as it does so often here. A mixed bag, but the aforementioned string and choral writing is strong and the highlights outlined make the album worthy of investigation.
World Trade Center - 08/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Met de herdenking van het World Trade Center in het vooruitzicht is er alweer heel wat te doen rond de nieuwe film van Oliver Stone. De bevolking zou er nog niet klaar voor zijn, aldus de meerderheid van de New Yorkse bevolking, die de film dus resoluut afkeuren. Nogthans is "World Trade Center" niet de enige film over de aanslagen; "United 93" past even goed in het rijtje van heroïsche films die de bioscoop bestormen. Toch blijkt dat hoewel ik er vast van overtuigd ben van de belangrijkheid van dit historisch feit, dat de mens alweer de fouten lessen trekt uit de hele rotzooi; paniekreacties, overdreven veiligheidsvoorschriften, regeringen die foute beslissingen geven, de pers die nieuwsfeiten opblazen en de bevolking schrik aanjagen; het is prima stof voor een filmscenario. Dat de werkelijk echter dicht bij deze feiten ligt, is natuurlijk andere koek. Conclusie: hebben we dan geen film nodig die ons de les eens goed spelt en ons wijst op sommige onzin die wordt uitgekraamd door pers en politiek?

Natuurlijk belet dit niet het plezier dat je aan deze soundtrack kan beleven. De keuze van Craig Armstrong is niet echt een verrassing. Als we even terugkijken zien we dat Stone wel meer 'opmerkelijke' keuzes in verband met muziek maakt. Maar in vergelijking met het vreselijke "Alexander" van de Griekse Vangelis, doet Armstrong wat er van hem wordt gevraagd met een serene en doeltreffende score. Het thema van de score wordt ons tweemaal gepresenteerd aan het begin van de soundtrack met twee verschillende solo's. De eerste is een adembenemende cello, de tweede is een piano. Het zijn subtiele composities die als een waar lament werken, een requiem voor de gesneuvelden en ze passen inderdaad perfect in de tendens naar respect voor de brandweermannen van op Ground Zero. In het piano theme horen we Armstrong's typische beat die onder de strijkers wordt geplaatst, maar niet echt de melodie overneemt, wat de track alleen maar tengoede komt.

Vanaf "New York Awakes" presenteert Armstrong underscore die voorbouwt op zijn tweede thematische uitwerking in de film. Het thema is nauw verwant met zijn voorhanger, maar valt iets minder op en heeft soms wat last van oversynthesizing, hoewel het geheel nooit ondragelijk wordt om naar te luisteren. "World Trade Center Choral Piece" is dan weer een schitterend nummer dat je zeker kippenvel zal doen krijgen met een operasopraan als leidende stem. Van dan af wordt de score ook heel wat emotioneler. Zo is "John and Donna Talk About Their Family" erg ingetogen met minieme progressie door enkele piano-akkoorden en zachte violen opgefrisd met gitaar. "Ethereal" is niet echt de meest toegankelijke track door zijn traag verloop en helaas weet Armstrong hier niet te verrassen en wordt hij naar het einde toe ronduit saai. "John's Woodshed" is opnieuw een terugblik en opnieuw zorgt de minimale bezetting en het emotionele thema voor erg pakkende muziek. "Marine Arrives at Ground Zero" is typische Armstring met koor, beat en opdravende strijkers. Hier is mooi te horen hoe hij de spanning op een melodieuze manier weet op te bouwen.

Mooie, rustige, maar vooral subtiele underscore begint vanaf "Will and Allison in the Hospital" met een Ray-achtig uitstapje in "Jimeno Sees Jesus". "John and Will Found/Will Ascends" is een mooie reprise van het World Trade Center Thema. "John Rescued" is de finale cue die echt een hoogtepunt vormt met schitterende vocale begeleiding, aanzwengende strijkers. Een glorieus en pakkend moment die zeker zal bijblijven. "Elegy" is dan weer een ode op strijkers die "Band of Brother"-achtig aandoet en een mooie stijloefening voor violen vormt. Het album sluit waardig af met "Ethereal Piano Coda" waar Craig Armstrong zelf achter het instrument kruipt en een zachte en emotionele track presenteert.

Al bij al is dit album zo goed als volledig ingenomen door emotionele, zachte muziek die erg goed de sfeer van de film reflecteert. De componist is duidelijk geslaagd in zijn opzet om de film een gratieuze stijl mee te geven. Pakkend, degelijk, maar niet uitmuntend. Een cd die kalm op de achtegrond voortkabbeld met hier en daar een uitschieter, maar voorals sereen en neutraal.
World Trade Center - 10/10 - Recensie van Maurits Petri, ingevoerd op (Nederlands)
Een gebeurtenis die voor altijd in ons geheugen gegrift blijft staan, de terroristische en laffe aanslag op het World Trade Center in New York. Regisseur Oliver Stone waagde zich aan een ongekende verfilming van de ramp van 11 september. Met een topcast, waaronder Nicolas Cage, laat Stone zien hoe een groepje havenmedewerkers mensen proberen te evacueren uit de enorme gebouwen. Dit loopt, zoals we allemaal weten, compleet uit de hand als terroristen zonder genade vliegtuigen in de panden boren. Samen met United 93 is World Trade Center een sublieme verfilming van het verdriet wat op die gevreesde dag door vele harten ging.

Van componist Craig Armstrong weten we dat hij magnifiek die emoties kan vangen in zijn prachtige muziek. Voor de film maakte de man 57 minuten muziek, waarvan slechts een fractie is gebruikt in de daadwerkelijke montage. Dat blijkt aan de ene kant goed te werken in de film, aan de andere kant is het eeuwig zonde. In de making-off verteld Armstrong dat hij o.a. door zijn verlies van een achterneef werd geinspireerd tot het maken van muziek voor de film. En dat begint al duidelijk te worden bij de eerste halve minuut van de soundtrack. Het thema van WTC gespeeld op de cello is bevangen door verdriet, door emoties en door de pijn die mensen voelde op die verschrikkelijke dag. Armstrong weet op een angstaanjagende manier de luisteraar kippenvel te geven en flashbacks te geven van die zo vaak uitgezonden beelden. Rustige strijkers, Howardiaans koor- en harpgebruik, pianosolo's en het hoofdthema kunnen je dan ook natte ogen geven. Track nummer twee is wederom het hoofdthema, alleen ditmaal gespeeld op de piano. Dit nummer begint vrij rustig, als een lieflijk kabbelend beekje...maar al snel begint het duidelijk te worden dat de film niet zomaar over een willekeurig verhaal gaat. Een kleine elekronische beat en wat syntesizers geven je een kort gevoel van onrust, gevaar wat op de loer ligt.
De klapper van de soundtrack is met vlag en wimpel 'World Trade Center Choral Piece'. Hierin word het hoofdthema door een groot koor bezongen alsof het einde van de wereld nabij is. De enorme schrik, de emoties en het verlies van dierbaren is oh zo duidelijk door deze track dat je hem bijna uit wilt zetten. Adembenemend en laat je snakken naar zuurstof! De hoge sopraan, het statige koper en het koor vormen gezamenlijk een ongelooflijk trio en zijn in balans zoals je dat nog nooit hoorde in filmmuziek. In de tracks die volgen is de wanhoop nabij voor de hoofdrolspelers en dat maakt Armstrong duidelijk met o.a. een eenzaam spelende trompet. De track 'John Rescued / Resolution' is technisch gezien de ontknoping van de film en ook de climax van de soundtrack. Het hoofdthema wat we eerder hoorden in de eerste twee tracks wordt hier versneld gespeeld in al zijn statigheid en klinkt werkelijkwaar schitterend. Het hoofthema is er eentje om nooit meer te vergeten en het gevaar bestaat dat deze dagen door je hoofd zal spoken. 'Ethereal Puano Coda' is een prachtige afsluitende pianosolo, waarin het hoofdthema alle hoeken van de kamer te zien krijgt en dus in diverse varianten gespeeld wordt.

World Trade Center is zo'n soundtrack die eigenlijk iedereen moet hebben, een soundtrack die zijn weerga niet kent. Muziek waarmee je kan huilen, kan nadenken en waarmee je op een heerlijke manier kunt ontspannen. Toch schieten die verschrikkelijke beelden bij het beluisteren wel weer voorbij. Craig Armstrong presteert met deze cd om de emoties van iedereen vast te leggen in overweldigende composities, met sublieme rustige orkestraties prachtige thema's en doeltreffend pianospel. De track 'World Trade Center Choral Piece' is filmmuziek waarbij je het eventueel niet droog kan houden en is met geen pen te omschrijven. Tevens de allerbeste track van het album. World Trade Center is een soundtrack die we niet snel zullen vergeten, net als de vele omgekomen mensen tijdens die historische en vreselijke dag!
World Trade Center - 10/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Na het lezen van Maurits Petri zijn recensie van World Trade Centre, kreeg ik wel zin om die eens te beluisteren. Eén brok emotioneel geweld, het spreekt me wel aan. Ik als de eerste de beste zot naar mijn dichtsbijzijnde bibliotheek gefietst, en zoeken in de rekken. En ik had geluk, ze hadden hem. Ik had een halve euro betaald voor hem te lenen.
Ik stak hem in mijn speler en werd stil.

De eerste noten brengen je in vervoering, het prachtige cello thema doet je verstommen. Die emotie dat daar uit spreekt. En als dit thema je niet deed verstommen, wel dan doet het hoofdthema in piano het wel, dat zo mogelijk nog sterker en emotioneler is. Die muziek richt zich op je hart en je moet al echt een hart van steen hebben om hier NIETS bij te voelen of te denken. Het is bijna onmogelijk om de beelden van de Zwartste dag van de 21ste eeuw niet voor te stellen bij deze muziek.
Rise Above The Towers is een duister stukje muziek, wat de dood van duizenden mensen voorspelt. Ongewild schoten mij hier de woorden "I have an Ideal, mr Creedy, and Ideals are bullet proof!" te binnen. Een ideaal, een idee is iets om voor te vechten, maar niet op die manier. Idealen zetten aan tot geweld en geweld zet aan tot haat. WO II was een ideologische oorlog. Vietnam was een ideologische oorlog. Een ideaal kan je niet uitroeien en zolang men dat probeert zal er altijd geweld zijn. Natuurlijk, het geweld kan ook in die idealen zitten, fascisme en nazisme. Je moet verbaal voor je ideaal opkomen, niet fysisch.
Op deze dag spreken we eigenlijk zelfs niet van een ideaal, het was een laffe, verachtelijke daad van een haatdragende man tegen Amerika, die misbruikt maakt van gelovigen, van zijn godsdienst, om zijn wrok te rechtvaardigen.

World Trade Centre Choral Piece is één brok verdriet. Je hoort verdriet, pijn, lijden maar ook ... hoop. De dappere brandweermannen die vast kwamen te zitten hoopten dat ze uit die puinhoop konden. Hart van Steen als je niet mee voelt met die dappere brandweermannen van toen. De ware helden.
Het verdere verloop van de soundtrack is emotioneel, maar niet minder interessant.
Het absolute hoogtepunt is voor mij Elegy. Het is de hele soundtrack samengevat. De emoties, de pijn, het verdriet, ... het zit allemaal in Elegy. De angst, die sindsdien in onze maatschappij is binnengedrongen, en Paranoia.

Ik heb het me niet beklaagd. Ik vond het zelfs schandalig dat ik maar een halve euro moest betalen. Voor deze soundtrack had ik gerust volle prijs betaald. Je krijgt er echt ware,pure, super emotionele muziek voor terug. Geregeld naar de zakdoek grijpen was er voor mij niet altijd bij, behalve dan bij Choral Piece en Elegy. Maar een stevige brok in de keel was er wel. Je kan niet anders dan stil worden bij dit heerlijke meesterwerk van Craig Armstrong. Armstrong geeft met deze muziek een mooi eerbetoon aan al de overledenen. En het is een prachtig eerbetoon.
World Trade Center - 07/10 - Recensie van Joris Hermy, ingevoerd op (Nederlands)
Na Powell waagt nu ook Armstrong zich aan dit wereldschokkende thema waarover de nieuwste film van veteraan Oliver Stone verhaalt. Een bijzonder zware opdracht omdat het zo diep in het geheugen gegrift staat. Een thema dat muzikaal een uitermate moeilijke evenwichtsoefening is tussen verlies en blind geweld, leed en onmacht, massaal verdriet en woede. De score opent met een sobere maar aangrijpende cello-solo met voorzichtige strijkers. Een compositie die rouwt om het immense verlies van 9/11. In de volgende track krijgen we het hoofthema 'WTC - piano theme' geprensenteerd. Een delicate opeenvolging van enkele noten die later versterkt worden door repetitieve synthesizer-percussie. Deze compositie lijkt een ingetogen ode aan de feiten met een duidelijke boodschap van hoop. Dit herken je algauw als de sound van deze score. Armstrong toont zich hier een sterke componist door met weinig erg veel sfeer op te roepen. En dat is volgens mij net wat de film nodig heeft. 9/11 blijft zo gruwelijk dat het niet de taak is van de componist om nog eens in muzikale taal die gruwel te verklanken. Het moet gewoon de scenes muzikaal omlijsten daar waar de stiltes te pijnlijk en ondragelijk zouden zijn. En op dat vlak slaagt Armstrong voor mij volledig. In 'Choral Piece' componeerde Armstrong erg pakkende muziek voor stemmen. Een welgekomen afwisseling. En ook hier behoudt hij een zekere afstand om de muziek niet te opdringerig op het voorplan te duwen. Het repetitieve karakter van de muziek maakt de luisterervaring echter wel een pak minder aangenaam of interessant. Ergens middenin gaat de score langdradig aanvoelen en verliest Armstrong toch wel de aandacht van de luisteraar. Op de achtergrond ebt het ene nummer na het andere weg. Maar de vele herhalingen van het hoofdthema helpen de score niet vooruit. De score zou op cd gebaat geweest zijn met een kwartier of zo, minder muziek. Het is dus een dubbel gevoel.
Als eindconclusie vind ik Armstrong's score sterker dan die van Powell. Het spaarzame materiaal gaat dieper en is minder typerend Amerikaans. Er werd gefluisterd dat het een gemiste kans was een solo-trompet te gebruiken als rode draad in de muziek.( hét instrument dat het Patriotisme van de USA verklankt). In plaats daarvan brengt Armstrong met de meeste oprechtheid ondergeschikte en langgerekte strijkers met enkele emotionele piano-momenten die zo typerend zijn voor Armstrong. En ja, de tribute die Goldsmith schreef voor 9/11 in 'Last Castle', of het prangende thema dat Blanchard schreef voor datzelfde onderwerp in '25th hour' zijn als composities misschien directer en muzikaler, maar in dit geval denk ik dat Craig Armstrongs muziek een betere dienaar is voor dit gegeven. Al was het maar voor de hoop die hij ons allen aanreikt in deze muziek...
World Trade Center - 08/10 - Recensie van Joris Kessels, ingevoerd op (Nederlands)
Bedeesde licht dramatische violen en een harp creëren de basis voor de geraffineerde triestklinkende cellosolo. Een kleine rilling loopt over je rug als het koor lichtjes aanzet. Een mooie opening van de soundtrack World Trade Center. Naast de prachtige cellosolo’s wordt de triestheid door Craig Armstrong uitgedrukt met behulp van intiem pianospel, zoals hij dit ook voor The Bone Collector heeft gedaan. Een ander aspect van de muziek waar ik niet gelijk van gecharmeerd was, is de vaker terugkomende oud-amerikaans klinkende diepe synthesizer beat die voor een soort van ontlading zorgt. Een sprankje hoop tussen alle ellende.

Het is makkelijk om de muziek op de achtergrond te draaien zonder deze echt te horen. World Trade Center vraagt dus van de luisteraar om er even voor te gaan zitten, dan pas kan de muziek echt tot je doordringen. Muziek die over het algemeen als neerslachtig en langzaam te kenmerken is. De tracks die er wat mij betreft uitspringen zijn de thema’s in de eerste twee tracks en ‘wtc choral piece’. In de laatstgenoemde staat prachtige subtiele hoge zang centraal, sereen is daarbij het juiste woord.

Hoewel World Trade Center een mooi geheel is en prachtige muziek bevat, is de score mij toch iets te sferisch en te weinig op de voorgrond. Daarnaast is het niet echt muziek waar je vrolijk van wordt.
World Trade Center - 09/10 - Recensie van Roeland van der Hoorn, ingevoerd op (Nederlands)
Als je op zoek bent naar snelle thema's van Zimmer en Powell zou je bijna deze score over het hoofd zien. en daar mis je wat mee! oké er zitten geen grote orkestrale stukken in en de hele score bestaat bijna alleen maar uit een piano en een cello, maar dat geeft deze score juist zijn charme. als je deze score hoort stap je in een bad vol met emoties: Hoop, ontzetting, en natuurlijk verdriet, hoe simpel deze score ook is. voor deze film hebben ze geen betere muziek kunnen maken.
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:

World Trade Center (Trailer)

Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

The Life of David Gale (2003), Jake, Alex Parker (Track 7. The Life of David Gale) (Film)
World Trade Center (2006), Craig Armstrong (Track 2. World Trade Center Piano Theme) (Film)
The Life of David Gale (2003), Alex Parker (Track 2. Almost Martyrs) (Trailer)


Trailer:





Andere soundtrack releases van World Trade Center (2006):

World Trade Center (2006)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer