Viaggio con Anita

De in 2010 overleden Italiaanse regisseur Mario Monicelli (die zomaar liefst 95 jaar werd) wordt beschouwd als één van de meesters van de Italiaanse komedie, de Commedia all’Italiana. In zijn lange carrière werd hij zesmaal genomineerd voor een oscar, o.m. voor Italiaanse filmklassiekers als Big Deal on Madonna Street (1959), The Great War (1960), The Organizer (1963) en The Girl with the Pistol (1968). Zijn recentste werk als regisseur betrof de komische oorlogsdrama Le Rose Del Deserto uit 2006.

In Viaggio Con Anita, ook wel Lovers and Liars genaamd, vertolkte de Amerikaanse actrice Goldie Hawn, die in 1968 een oscar won voor haar bijrol in de film Cactus Flower, de hoofdrol. Haar enige hoofdrol in een buitenlandse film was niet bepaald een succes, want de film werd een Box Office bomb.

Monicelli werkte zowat met alle Italiaanse filmcomponisten samen, van Nino Rota tot Nicola Piovani, maar voor Viaggio Con Anita deed hij beroep op de muzikale talenten van Ennio Morricone die een nogal korte, maar erg mooie, score uit zijn pen toverde. Geen enkel muziekgenre gaat de componist uit de weg, zelfs discomuziek blijkt geen brug te ver te zijn voor hem, getuige de disconummers ‘Move’ en ‘Good News’. Op zich verbazen ons dergelijke muzikale uitstapjes van de maestro niet meer. Een jaar eerder schreef Morricone immers al discoachtige muziek voor Cosi Come Sei. Dat disco erg hot was in 1978 en 1979 was hem duidelijk niet ontgaan.

De track ‘Move’ is eigenlijk een discoversie van het thema ‘‘Sorridimi, sorridimi’, waarmee de score aanvangt. De speelsheid die Morricone voor dit thema aan de dag legt, ligt in het verlengde van de muziek van het wereldwijd bekende My Name is Nobody, al kreeg nu de trompet een centrale rol toebedeelt.

Het langzame ‘Sull'amaca’ werd voorzien van strijkers met op de voorgrond interessant gitaarwerk. Vervolgens krijgen we als hoofdthema een opgewekt deuntje dat in de trend ligt van de openingstrack. Het percussieloze ‘Ricordo Del Padre’ komt iets soberder over, doch de toegankelijke trompetsolo in het nummer intrigeert en resulteert in muziek die ons doet wegdromen. Net als de daaropvolgende nummers komt deze muziek het best tot zijn recht op een avond na een zware werkweek...

Kortom, een korte, maar erg geslaagde score met als heersende muziekinstrument de trompet, een instrument dat Morricone zelf al sinds zijn tienenjaren als geen ander kan bespelen. Liefhebbers van trompet- en discomuziek komen het meest aan hun trekken.