Lady in the Water
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Artiest/Componist | Lengte | |
|---|---|---|---|---|
| 1. | Prologue | 2:54 | ||
| 2. | The Party | 6:40 | ||
| 3. | Charades | 5:50 | ||
| 4. | Ripples In the Pool | 1:50 | ||
| 5. | The Blue World | 4:25 | ||
| 6. | Giving the Kii | 1:49 | ||
| 7. | Walkie Talkie | 2:08 | ||
| 8. | Cereal Boxes | 2:33 | ||
| 9. | Officer Jimbo | 3:31 | ||
| 10. | The Healing | 4:03 | ||
| 11. | The Great Eatlon | 4:41 | ||
| 12. | End Titles | 1:43 | ||
| 13. | The Times They Are A-Changin' | A Whisper In The Noise | 6:00 | |
| 14. | Every Grain of Sand | Amanda Ghost | 4:15 | |
| 15. | It Ain't Me Babe | Silvertide | 3:46 | |
| 16. | Maggie's Farm | Silvertide | 3:36 | |
| 59:43 |
Schrijf zelf je recensie
Toon recensies in andere talen
Cleveland Heep: Once, man and those in the water were linked. They inspired us. They spoke of the future. Man listened and it became real. But man does not listen very well. Man's need to own everything led him deeper into land. The magic world of the ones that lived in the ocean... and the world of men... separated. Through the centuries, their world and all the inhabitants of it... stopped trying. The world of man became more violent.
In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.
LADY IN THE WATER
Na een bovennatuurlijke thriller, een superheldenfilm over het lot, een film over aanvallende buitenaardse wezens en een film over een dorp geflankeerd met een bos vol monsters, gaat Shyamalan nu de sprookjestoer op. Een zeer grote overstap voor de regisseur, misschien wel een te grote overstap. Voor uw nederige recensent is Lady In The Water de film waar het fameus bergaf is gegaan met de regisseur. Nergens kon hij nog de humor en de gevatheid brengen dat zijn eerdere films zo kenmerkten. Zelfs de fameuze Twist Endings begonnen zwaar tegen te vallen. Dat was al zo in The Village, hier in Lady In The Water is het helemaal om zeep. Natuurlijk hopen we allemaal mee dat de regisseur zijn schwung terug vind en eindelijk nog eens een goede film aflevert.
M. Night Shyamalan koos natuurlijk weer voor zijn vaste huiscomponist James Newton Howard. In tussentijd heeft Howard zich geprofileerd als één der beste (zo niet dé beste) componist in Hollywood. Maar voor een oude vriend heeft Howard altijd de tijd, en maar goed ook. Want Ironisch genoeg is de film zodanig slecht en de muziek zodanig goed dat je je ergens afvraagt: was deze film het waard om zo’n muziek te krijgen? Mijn antwoord volgt op het einde van deze recensie. Eerst gaan we de score uitspitten en analyseren. Bereidt u maar voor over woorden van lof en woorden die te kort schieten om deze magistrale, prachtige score te bespreken.
Thematisch gezien hebben we vier grote thema’s die deze score profileren. Uiteraard hebben we het hoofdthema dat ik zal bespreken aan de hand van de track Prologue.
Het zachte koor begint deze legendarische track. De celesta komt erbij en je hebt al het geweldige fantasygevoel. Het orkest speelt het geluid van een druppel dat in het water valt en de ringentjes laat verschijnen op het wateroppervlak. Het koor komt er terug bij en zingt het geweldige hoofdthema terwijl de celesta zijn werk doet op de achtergrond. Dreiging ontstaat en deint rustig uit in het mooie pianospel van Michael Lang. Iemand op de website heeft deze statement ooit gezegd: nooit heeft pianospel zo dreigend geklonken. En ik moet mij aansluiten bij die statement. De piano klinkt inderdaad heel dreigend. Die dreiging houd de track even vast en op het einde krijg je een mooie climax van het hoofdthema te horen.
Is het hoofdthema fantastisch? Is het hoofdthema geniaal? Is het hoofdthema het beste wat Howard ooit heeft neergepend? Het antwoord is driemaal JA! Het hoofdthema van Lady In The Water is niet meer dan subliem. Een ultiem meesterwerk. Een thema dat zich in je brein nestelt en daar nooit meer uitgeraakt. Het is verslavend, het is geweldig. Het is vintage James Newton Howard. Waarom heb ik de Prologue beschreven? Omdat deze track eigenlijk de volledige score samenvat. Namelijk subliem!
Tweede thema is het suspense thema dat eigenlijk geniaal is in zijn eenvoudigheid. Je krijgt het voor het eerst te horen in Charades. Eerst heel subtiel gespeeld door de strijkers, daarna gaat Howard de opbouw inzetten en krijg je het op het einde een zeer angstaanjagende versie te horen. Angstaanjagend op zijn eigen manier wel te verstaan. Ook in Cereal Boxes krijg je het thema nog eens te horen, en je kan enkel en alleen maar toegeven dat het geweldig uitpakt.
We hebben ook een liefdesthema, of toch iets wat moet doorgaan als een liefdesthema. Want het hoofdpersonage en Story krijgen geen verhouding maar ontwikkelen wel een zeer innige vriendschap. In Ripples In The Pool krijg je dat thema te horen. De strijkers en de houtblazers spelen het thema dat vervaarlijk liefelijk klinkt en gewoonweg het gevoel van innige vriendschap in noten omzet. In End Titles krijg je mogelijks nog een mooiere versie te horen. Nu gespeeld door de piano op een bedje van rustig spelende strijkers. Die meanderende strijkers nemen het boeltje later over en de houtblazers en de piano wisselen elkaar prachtig af.
Een Howard score zou geen Howard score zijn zonder een geweldige actiethema. En ook Lady In The Water heeft er zo één. Voor het eerst te horen in The Blue World. Percussie, snerpende strijkers en de blazers die het thema nog een extra boost geven. Die extra boost die het maken zoals het is. Een actievol suspense stuk!
De score luistert lekker weg. Elke track heeft zijn eigen klasse, zijn eigen stijl. En net wanneer je denkt dat het allemaal niet meer beter kan. Begint daar opeens The Healing. Beginnend met zijn suspense thema, verder doorgaat naar zijn liefdesthema om te eindigen in een prachtige versie van het hoofdthema op de piano gespeeld. Het hoofdthema geeft de hoop aan, geeft de pracht van het verhaal mee. Het koor maakt het plaatje gewoon volledig af! Uw lichaam zal gewend moeten worden aan dit soort kippenvel. Kippenvel van de hoogste soort. Want net als je denkt dat dit het hoogtepunt van de score is, gaat The Healing in een grote versnelling. Spanning wordt gecreëerd door de strijkers die wel heel eng beginnen spelen. De track gaat over in The Great Eatlon. En dan ben je er dames en heren. De beste track van James Newton Howard ooit en misschien wel één van de beste tracks aller tijden. Howard steekt meteen van wal om zijn actiethema in zijn volle glorie te laten aanhoren. Het klinkt allemaal nog duisterder, allemaal nog donkerder en allemaal nog enger. Maar de strijkers boren zich door de blazers. De strijkers gaan in crescendo en het koor komt erbij. Dan krijg je het hoofdthema te horen in zijn volle glorie! Orkest speelt de pannen van het dak, het koor zingt hun strot kapot en dat allemaal voor een minuut van ongenaakbare schoonheid. Een minuut dat ik wel zestig keer na elkaar kan beluisteren! Zo geweldig is het gewoon. Net zoals de gehele track trouwens. Ook op het einde krijg je het hoofdthema te horen. Niet in zijn actiemodus maar de pracht en praal blijft even mooi. Hét hoogtepunt van de score en een hoogtepunt in de carrière van James Newton Howard.
Aan allen die het tot hier hebben volgehouden: proficiat! Zoals u wel al kunt merken, ben ik zeer lyrisch over deze score. En dat is ook zo. Want heb ik jullie al toegefluisterd dat deze score mijn alom favoriet is van James Newton Howard? Bij deze heb ik mijn geheimpje medegedeeld. Het was dan ook geen moeilijke keuze om te beslissen welke score ik zou meenemen naar de Meet & Greet met de componist twee jaar geleden. Toch zijn er een paar nadelen aan deze score. Ten eerste is ze veel te kort. Er zit nog zoveel muziek in de film die gerust op het album hadden kunnen staan. In de plaats van nog een paar tracks van geweldige meesterlijke muziek moeten we het doen met vier songs geschreven door Bob Dylan en uitgevoerd tot een resem artiesten. Graag had ik meer score zien staan. Maar soit, leven is hard zowaar.
En nu is het tijd voor mijn antwoord op de vraag: was deze film het waard om zo’n goede muziek te krijgen. Het antwoord is kort en simpel: neen. Vooraleer u mij afknalt, laat mij een voorbeeld geven. Uiteraard weet ik dat Howard de muziek op de beelden heeft moeten schrijven, maar ik heb de grote fout gemaakt om eerst de score te kopen en dan pas de film te zien. Na het beluisteren van The Great Eatlon had ik een scene met mythische proporties in mijn hoofd. Een geweldige actiescène die van het scherm zou spatten. Ik heb de track gebruikt in een scene in mijn boek en dat is dan wel van grote proporties (stoef stoef). Maar toen ik de film zag was dit hetgeen ik zag: een man kijkt naar een wolf terwijl de muziek uit mijn speakers knalde… Muziek met zo’n schwung verdient gewoon een geweldige scene en niet gewoon een kijkspelletje met een wolf en een man. De muziek werkt nog beter als het gewoon op zichzelf staat.
Conclusie
Lady In The Water is zonder twijfel het hoogtepunt van Shyamalan maand en uit de carrière van James Newton Howard. Wat ook nog een nadeel is van deze score trouwens is dat hij zodanig goed is dat het zeer moeilijk te overtreffen is. En Newton Howard zou er maar liefst acht jaar over doen om hetzelfde niveau te bereiken. Namelijk met zijn muziek voor een Disney Villain dat blijkbaar toch niet zo een slecht mens was. Al bij al krijgt deze score een mooie welverdiende 10!
In de wereld van de filmmuziek zijn er heel veel samenwerkingen tussen regisseurs en componisten. Een paar voorbeelden zijn: John Williams met Steven Spielberg, Hans Zimmer met Christopher Nolan en natuurlijk James Newton Howard met M. Night Shyamalan. Deze laatste regisseur heeft een vreemd parcours achter de rug. Fel geliefd in zijn hoogdagen, uitgescholden in zijn val, en afgemaakt toen hij het dieptepunt had bereikt. En toch kijken liefhebbers der filmmuziek altijd uit naar films van die man. Want elke film is voorzien met een score van niemand anders dan James Newton Howard. Aangezien het oktober is, de ‘griezelmaand’ en Shyamalan de ‘meester van suspense’ is; zal ik deze maand iedere score voor een Shyamalan film bespreken. Vanaf de film waar een klein jongentje geesten spot tot de film waar de zoon van Will Smith tracht te overleven op aarde. In een maand dat ik graag SHYAMALAN MAAND noem.
LADY IN THE WATER
Na een bovennatuurlijke thriller, een superheldenfilm over het lot, een film over aanvallende buitenaardse wezens en een film over een dorp geflankeerd met een bos vol monsters, gaat Shyamalan nu de sprookjestoer op. Een zeer grote overstap voor de regisseur, misschien wel een te grote overstap. Voor uw nederige recensent is Lady In The Water de film waar het fameus bergaf is gegaan met de regisseur. Nergens kon hij nog de humor en de gevatheid brengen dat zijn eerdere films zo kenmerkten. Zelfs de fameuze Twist Endings begonnen zwaar tegen te vallen. Dat was al zo in The Village, hier in Lady In The Water is het helemaal om zeep. Natuurlijk hopen we allemaal mee dat de regisseur zijn schwung terug vind en eindelijk nog eens een goede film aflevert.
M. Night Shyamalan koos natuurlijk weer voor zijn vaste huiscomponist James Newton Howard. In tussentijd heeft Howard zich geprofileerd als één der beste (zo niet dé beste) componist in Hollywood. Maar voor een oude vriend heeft Howard altijd de tijd, en maar goed ook. Want Ironisch genoeg is de film zodanig slecht en de muziek zodanig goed dat je je ergens afvraagt: was deze film het waard om zo’n muziek te krijgen? Mijn antwoord volgt op het einde van deze recensie. Eerst gaan we de score uitspitten en analyseren. Bereidt u maar voor over woorden van lof en woorden die te kort schieten om deze magistrale, prachtige score te bespreken.
Thematisch gezien hebben we vier grote thema’s die deze score profileren. Uiteraard hebben we het hoofdthema dat ik zal bespreken aan de hand van de track Prologue.
Het zachte koor begint deze legendarische track. De celesta komt erbij en je hebt al het geweldige fantasygevoel. Het orkest speelt het geluid van een druppel dat in het water valt en de ringentjes laat verschijnen op het wateroppervlak. Het koor komt er terug bij en zingt het geweldige hoofdthema terwijl de celesta zijn werk doet op de achtergrond. Dreiging ontstaat en deint rustig uit in het mooie pianospel van Michael Lang. Iemand op de website heeft deze statement ooit gezegd: nooit heeft pianospel zo dreigend geklonken. En ik moet mij aansluiten bij die statement. De piano klinkt inderdaad heel dreigend. Die dreiging houd de track even vast en op het einde krijg je een mooie climax van het hoofdthema te horen.
Is het hoofdthema fantastisch? Is het hoofdthema geniaal? Is het hoofdthema het beste wat Howard ooit heeft neergepend? Het antwoord is driemaal JA! Het hoofdthema van Lady In The Water is niet meer dan subliem. Een ultiem meesterwerk. Een thema dat zich in je brein nestelt en daar nooit meer uitgeraakt. Het is verslavend, het is geweldig. Het is vintage James Newton Howard. Waarom heb ik de Prologue beschreven? Omdat deze track eigenlijk de volledige score samenvat. Namelijk subliem!
Tweede thema is het suspense thema dat eigenlijk geniaal is in zijn eenvoudigheid. Je krijgt het voor het eerst te horen in Charades. Eerst heel subtiel gespeeld door de strijkers, daarna gaat Howard de opbouw inzetten en krijg je het op het einde een zeer angstaanjagende versie te horen. Angstaanjagend op zijn eigen manier wel te verstaan. Ook in Cereal Boxes krijg je het thema nog eens te horen, en je kan enkel en alleen maar toegeven dat het geweldig uitpakt.
We hebben ook een liefdesthema, of toch iets wat moet doorgaan als een liefdesthema. Want het hoofdpersonage en Story krijgen geen verhouding maar ontwikkelen wel een zeer innige vriendschap. In Ripples In The Pool krijg je dat thema te horen. De strijkers en de houtblazers spelen het thema dat vervaarlijk liefelijk klinkt en gewoonweg het gevoel van innige vriendschap in noten omzet. In End Titles krijg je mogelijks nog een mooiere versie te horen. Nu gespeeld door de piano op een bedje van rustig spelende strijkers. Die meanderende strijkers nemen het boeltje later over en de houtblazers en de piano wisselen elkaar prachtig af.
Een Howard score zou geen Howard score zijn zonder een geweldige actiethema. En ook Lady In The Water heeft er zo één. Voor het eerst te horen in The Blue World. Percussie, snerpende strijkers en de blazers die het thema nog een extra boost geven. Die extra boost die het maken zoals het is. Een actievol suspense stuk!
De score luistert lekker weg. Elke track heeft zijn eigen klasse, zijn eigen stijl. En net wanneer je denkt dat het allemaal niet meer beter kan. Begint daar opeens The Healing. Beginnend met zijn suspense thema, verder doorgaat naar zijn liefdesthema om te eindigen in een prachtige versie van het hoofdthema op de piano gespeeld. Het hoofdthema geeft de hoop aan, geeft de pracht van het verhaal mee. Het koor maakt het plaatje gewoon volledig af! Uw lichaam zal gewend moeten worden aan dit soort kippenvel. Kippenvel van de hoogste soort. Want net als je denkt dat dit het hoogtepunt van de score is, gaat The Healing in een grote versnelling. Spanning wordt gecreëerd door de strijkers die wel heel eng beginnen spelen. De track gaat over in The Great Eatlon. En dan ben je er dames en heren. De beste track van James Newton Howard ooit en misschien wel één van de beste tracks aller tijden. Howard steekt meteen van wal om zijn actiethema in zijn volle glorie te laten aanhoren. Het klinkt allemaal nog duisterder, allemaal nog donkerder en allemaal nog enger. Maar de strijkers boren zich door de blazers. De strijkers gaan in crescendo en het koor komt erbij. Dan krijg je het hoofdthema te horen in zijn volle glorie! Orkest speelt de pannen van het dak, het koor zingt hun strot kapot en dat allemaal voor een minuut van ongenaakbare schoonheid. Een minuut dat ik wel zestig keer na elkaar kan beluisteren! Zo geweldig is het gewoon. Net zoals de gehele track trouwens. Ook op het einde krijg je het hoofdthema te horen. Niet in zijn actiemodus maar de pracht en praal blijft even mooi. Hét hoogtepunt van de score en een hoogtepunt in de carrière van James Newton Howard.
Aan allen die het tot hier hebben volgehouden: proficiat! Zoals u wel al kunt merken, ben ik zeer lyrisch over deze score. En dat is ook zo. Want heb ik jullie al toegefluisterd dat deze score mijn alom favoriet is van James Newton Howard? Bij deze heb ik mijn geheimpje medegedeeld. Het was dan ook geen moeilijke keuze om te beslissen welke score ik zou meenemen naar de Meet & Greet met de componist twee jaar geleden. Toch zijn er een paar nadelen aan deze score. Ten eerste is ze veel te kort. Er zit nog zoveel muziek in de film die gerust op het album hadden kunnen staan. In de plaats van nog een paar tracks van geweldige meesterlijke muziek moeten we het doen met vier songs geschreven door Bob Dylan en uitgevoerd tot een resem artiesten. Graag had ik meer score zien staan. Maar soit, leven is hard zowaar.
En nu is het tijd voor mijn antwoord op de vraag: was deze film het waard om zo’n goede muziek te krijgen. Het antwoord is kort en simpel: neen. Vooraleer u mij afknalt, laat mij een voorbeeld geven. Uiteraard weet ik dat Howard de muziek op de beelden heeft moeten schrijven, maar ik heb de grote fout gemaakt om eerst de score te kopen en dan pas de film te zien. Na het beluisteren van The Great Eatlon had ik een scene met mythische proporties in mijn hoofd. Een geweldige actiescène die van het scherm zou spatten. Ik heb de track gebruikt in een scene in mijn boek en dat is dan wel van grote proporties (stoef stoef). Maar toen ik de film zag was dit hetgeen ik zag: een man kijkt naar een wolf terwijl de muziek uit mijn speakers knalde… Muziek met zo’n schwung verdient gewoon een geweldige scene en niet gewoon een kijkspelletje met een wolf en een man. De muziek werkt nog beter als het gewoon op zichzelf staat.
Conclusie
Lady In The Water is zonder twijfel het hoogtepunt van Shyamalan maand en uit de carrière van James Newton Howard. Wat ook nog een nadeel is van deze score trouwens is dat hij zodanig goed is dat het zeer moeilijk te overtreffen is. En Newton Howard zou er maar liefst acht jaar over doen om hetzelfde niveau te bereiken. Namelijk met zijn muziek voor een Disney Villain dat blijkbaar toch niet zo een slecht mens was. Al bij al krijgt deze score een mooie welverdiende 10!
M. Night Shyhamalan is een excentrieke regisseur die met films zoals the Sixht Sense, Unbreakable, Signs en vorig jaar nog The Happening al lang niet meer is weg te denken uit het beeld van de hedendaagse filmwereld. En een nieuwe film van deze man is niet alleen goed nieuws voor filmliefhebbers, maar ook voor ons filmmuziekliefhebbers. Want een nieuwe Shyhamalan betekent automatsch ook een nieuwe James Newton Howard. En dat is altijd wel iets om naar uit te kijken. The Lady in the Water (2006) heeft net als bijna alle scores van Howard een eigen sfeer meegekregen, en werkt bovendien op veel meer niveaus dan je van te voren zou denken. Het is tevens de beste score die uit de samenwerking van de regisseur en de muzikant is gekomen. Tot nu toe dan.
De score opent met Proloque mysterieus, met zacht en subtiel koor, en hier en daar een gepaste piano, en heel langzaam wordt het hoofdthema ten gehore gebracht. De piano wordt later op de voorgrond gezet, en rond 2:30 komt de reden waarom je deze score alleen al moet kopen. Het koor halt uit, niet agressief maar massaal op een subtiele wijze, en brengt het hoofdthema ten gehoor, bijgestaan door de strijkers. The Party begint wat tam, maar iets later komen de zenuwslopende strijker tevoorschijn, en brengen een stuk muziek te horen wat sterk lijkt op de intro van Signs. In Charades wordt onze aandacht weer getrokken. Strijkers, enkele blazers en zacht slagspel maken een mysterieuze indruk, maar al snel wordt het geheel ook wat opgefokter. De klarinet brengt wat meer dramatische rust in het spel, en soms horen we flarden van het hoofdthema. In Ripples in the pool blijft Howard veelal dezelfde werkmethode toepassen voor Lady in the Water. Het is allemaal relatief rustig, met mooie pianoarrangementen en sterk spel van de blazers.
De mystiek neemt nu weer toe in The Blue World. Na hdit kenmerkende stuk komt er dan eindelijk wat actie in Lady in the Water, wat de score tot nu toe toch echt een beetje behoefte daaraan had. Howard stevent erg subtiel en gelaagd op grootsheid af, maar de houtblazers en strijkerspartijen van het wat kalmere begin van de track blijven altijd aanwezig. De strijkers en koperblazers gaan echter iets verder door in de wat agressievere sfeer. Zelfs de tokkelinstrumenten klinken nu dreigend. Giving the Kii is zonder twijfel het meest subtiele werk van de score. Een van de twee hoofdthema's word langzaam opgevoerd, en de piano is nooit ver weg. Net als de vorig track komt de spanning er later weer bij. Het is iets minder groots dan in The Blue world, maar is daarom nog niet minder. Strijkers en een goed ingezette synthesizer werken minstens zo effectief als een enorm scala aan blazers. Walkie talkie is minder. Het heeft gewoonweg niet de pracht en praal, en is qua stijl ook een spelbreker, en had beter gepast op The Sixht Sense of Signs. Cereal Boxes maakt dit echter meteen goed. De vergelijking met Chevaliers de Sangreal, de kroontrack van Hans Zimmer's The Da Vinci Code, is inderdaad snel gemaakt, maar toch zijn de twee erg verschillend. Ze kennen dezelfde opbouw, en ook de gelaagdheid waarmee het orkest zich ontpopt is haast identiek, maar er echter een groot verschil: het zijn twee compleet andere stijlen. Waar Chevalier de Sangreal steeds luider wordt, en dezelfde instrumentatie behoud, ligt er meer variatie in Cereal Boxes. Er komt een mooie klarinetsolo in voor, een instrument dat Howard op meerdere scores erg effectief weet in te zetten, maar ook mengt Cereal Boxes verschillende stukken erdoorheen, waar Hans Zimmer's praaltje variaties en herhalingen van een bepaald thema varieert en herhaalt. Officer Jimbo is dan weer intrigerend. Een redelijk saaie track is het wel, en één luisterbeurt is dan ook wel weer voldoende.
Vanaf The Healing horen we waar James Newton Howard tot toe in staat is. The Healing is emotioneel, subtiel,sterk en is tijdens de film de reden waarom ik met een brok in mijn keel naar het beeld staarde. En prachtig gecomponeerd pianostuk dat je naar je strot vliegt. Nu moet ik zeggen dat de piano in Howard's scores sowieso altijd sterk zijn, en ook deze keer stelt de man niet teleur. Later komt het hoofdthema prachtig en groots naar voren, met nog altijd een piano door de strijkers heen spelend. The Great Eatlon is zowel in de film als op schijf de grande finale. Bombastische filmmuziek ten top komt op ons af. Zware percussie, onstuitbare drums, en altijd de blazers die de leiding nemen. Soms een chaotisch maar o zo effectieve strijkerspartij er tussendoor, tot het koor erbij komt. Het grootste, meeslepende en vooral perfect klinkende koor dat het hoofdthema in volle glorie naar onze trommelvliezen brengt. Formidabel. Ook in de trailer van The Golden Compass wordt het prachtig gebruikt. Als de track dan weer wat rustig eindigt met weer die prachtige piano weet je dat het alles waard was. Soms was de reis naar de finale traag, maar altijd mooi. En de finale zelf is perfect.
Nu moet je goed opletten dat je de score na de mooi klinkende End Credits eruit haalt, want enkele bands vonden het nodig om liedjes van grootheid Bob Dylan te coveren, en zo door te breken. Zodra de laatste klanken van de end Credits wegsterven, drukt u op een knop om uw cd-speler of iets dergelijks te laten zwijgen of schakel hem gewoonweg met directe ingang uit. Ik hoef u denk ik niet meer te vertellen dat dit de afschuwelijkste covers in misschien wel de gehele muziekgeschiedenis zijn.
The Lady in the water is van de Shyhamalan-Howard samenwerking de beste score. Gebalanceerder dan The Sixth Sense, magischer dan Signs, en subtieler dan zelfs The Village. De variaties die in deze samenwerking zijn ontstaan hadden niet groter kunnen zijn. Vergeleken Cereal Boxes is The hand of Fate 2 uit Signs haast underscore, tegenover de prachtige strijkersarrangementen van The Village staan gigantische, epische tracks als The Great Eatlon. Alleen maar lof voor Howards werk voor deze verbluffende score. Want verbluffend is Lady in the Water zeker. Een magische soundtrack voor een magische film. Opnieuw laat Howard zien/horen waarom hij een van grote hedendaagse componisten is.
De score opent met Proloque mysterieus, met zacht en subtiel koor, en hier en daar een gepaste piano, en heel langzaam wordt het hoofdthema ten gehore gebracht. De piano wordt later op de voorgrond gezet, en rond 2:30 komt de reden waarom je deze score alleen al moet kopen. Het koor halt uit, niet agressief maar massaal op een subtiele wijze, en brengt het hoofdthema ten gehoor, bijgestaan door de strijkers. The Party begint wat tam, maar iets later komen de zenuwslopende strijker tevoorschijn, en brengen een stuk muziek te horen wat sterk lijkt op de intro van Signs. In Charades wordt onze aandacht weer getrokken. Strijkers, enkele blazers en zacht slagspel maken een mysterieuze indruk, maar al snel wordt het geheel ook wat opgefokter. De klarinet brengt wat meer dramatische rust in het spel, en soms horen we flarden van het hoofdthema. In Ripples in the pool blijft Howard veelal dezelfde werkmethode toepassen voor Lady in the Water. Het is allemaal relatief rustig, met mooie pianoarrangementen en sterk spel van de blazers.
De mystiek neemt nu weer toe in The Blue World. Na hdit kenmerkende stuk komt er dan eindelijk wat actie in Lady in the Water, wat de score tot nu toe toch echt een beetje behoefte daaraan had. Howard stevent erg subtiel en gelaagd op grootsheid af, maar de houtblazers en strijkerspartijen van het wat kalmere begin van de track blijven altijd aanwezig. De strijkers en koperblazers gaan echter iets verder door in de wat agressievere sfeer. Zelfs de tokkelinstrumenten klinken nu dreigend. Giving the Kii is zonder twijfel het meest subtiele werk van de score. Een van de twee hoofdthema's word langzaam opgevoerd, en de piano is nooit ver weg. Net als de vorig track komt de spanning er later weer bij. Het is iets minder groots dan in The Blue world, maar is daarom nog niet minder. Strijkers en een goed ingezette synthesizer werken minstens zo effectief als een enorm scala aan blazers. Walkie talkie is minder. Het heeft gewoonweg niet de pracht en praal, en is qua stijl ook een spelbreker, en had beter gepast op The Sixht Sense of Signs. Cereal Boxes maakt dit echter meteen goed. De vergelijking met Chevaliers de Sangreal, de kroontrack van Hans Zimmer's The Da Vinci Code, is inderdaad snel gemaakt, maar toch zijn de twee erg verschillend. Ze kennen dezelfde opbouw, en ook de gelaagdheid waarmee het orkest zich ontpopt is haast identiek, maar er echter een groot verschil: het zijn twee compleet andere stijlen. Waar Chevalier de Sangreal steeds luider wordt, en dezelfde instrumentatie behoud, ligt er meer variatie in Cereal Boxes. Er komt een mooie klarinetsolo in voor, een instrument dat Howard op meerdere scores erg effectief weet in te zetten, maar ook mengt Cereal Boxes verschillende stukken erdoorheen, waar Hans Zimmer's praaltje variaties en herhalingen van een bepaald thema varieert en herhaalt. Officer Jimbo is dan weer intrigerend. Een redelijk saaie track is het wel, en één luisterbeurt is dan ook wel weer voldoende.
Vanaf The Healing horen we waar James Newton Howard tot toe in staat is. The Healing is emotioneel, subtiel,sterk en is tijdens de film de reden waarom ik met een brok in mijn keel naar het beeld staarde. En prachtig gecomponeerd pianostuk dat je naar je strot vliegt. Nu moet ik zeggen dat de piano in Howard's scores sowieso altijd sterk zijn, en ook deze keer stelt de man niet teleur. Later komt het hoofdthema prachtig en groots naar voren, met nog altijd een piano door de strijkers heen spelend. The Great Eatlon is zowel in de film als op schijf de grande finale. Bombastische filmmuziek ten top komt op ons af. Zware percussie, onstuitbare drums, en altijd de blazers die de leiding nemen. Soms een chaotisch maar o zo effectieve strijkerspartij er tussendoor, tot het koor erbij komt. Het grootste, meeslepende en vooral perfect klinkende koor dat het hoofdthema in volle glorie naar onze trommelvliezen brengt. Formidabel. Ook in de trailer van The Golden Compass wordt het prachtig gebruikt. Als de track dan weer wat rustig eindigt met weer die prachtige piano weet je dat het alles waard was. Soms was de reis naar de finale traag, maar altijd mooi. En de finale zelf is perfect.
Nu moet je goed opletten dat je de score na de mooi klinkende End Credits eruit haalt, want enkele bands vonden het nodig om liedjes van grootheid Bob Dylan te coveren, en zo door te breken. Zodra de laatste klanken van de end Credits wegsterven, drukt u op een knop om uw cd-speler of iets dergelijks te laten zwijgen of schakel hem gewoonweg met directe ingang uit. Ik hoef u denk ik niet meer te vertellen dat dit de afschuwelijkste covers in misschien wel de gehele muziekgeschiedenis zijn.
The Lady in the water is van de Shyhamalan-Howard samenwerking de beste score. Gebalanceerder dan The Sixth Sense, magischer dan Signs, en subtieler dan zelfs The Village. De variaties die in deze samenwerking zijn ontstaan hadden niet groter kunnen zijn. Vergeleken Cereal Boxes is The hand of Fate 2 uit Signs haast underscore, tegenover de prachtige strijkersarrangementen van The Village staan gigantische, epische tracks als The Great Eatlon. Alleen maar lof voor Howards werk voor deze verbluffende score. Want verbluffend is Lady in the Water zeker. Een magische soundtrack voor een magische film. Opnieuw laat Howard zien/horen waarom hij een van grote hedendaagse componisten is.
Een nieuwe Shyamalan betekent steevast een nieuwe James Newton Howard en dat is bij deze ‘Lady in the Water’ niet anders. Hun samenwerking begon met ‘The sixth Sense’ waarna ‘Unbreakable’, ‘Signs’ en meest recentelijk ‘The Village’ volgden. Laatstgenoemde werd zelfs genomineerd voor een Oscar, die hij gelukkig niet wist te verzilveren. Gelukkig omdat de score dan wel een goed hoofdthema kende, maar naar het einde toe toch wel erg eentonig werd en het dus naar mijn inziens niet verdiende de Oscar van dat jaar in de wacht te slepen. Howard’s meest recente was dan wel weer heel goed, maar werd schandelijk over het hoofd gezien door de heren van ‘the Academy’. ‘King Kong’ was opwindend, groots en intiem tegelijk, romantisch en actierijk. Benieuwd was ik dan ook naar deze nieuwste score. Zou hij teruggrijpen naar zijn bekende stijl of zou hij zich weer eens van een totaal nieuwe kant laten horen.
De soundtrack opent met het hoofdthema dat opgebouwd wordt met een xylofoon en een sopraan en het gebiedt te zeggen, het doet wel heel erg Elfmans aan. De opening zou zo overgenomen kunnen zijn van ‘Edward Scissorhands’. Doch met de strijkinstrumenten die Howard er na verloop van tijd bijvoegt herkennen we duidelijk zijn stijl weer. Het hoofdthema is erg mooi, vederlicht en sprookjesachtig dat wel, maar nergens verwacht je dan dat het om een suspensescore gaat. ‘The Party’ is duidelijk wel suspense. Langzame strijkers bouwen de spanning gestaag op om naar het einde toe een verkapte en veel tragere versie van het hoofdthema te spelen. De piano wordt meerdere malen gebruikt en is evenzo efficiënt maar zijn spel is wel een eerste teken van gebrek aan originaliteit. Het pianomotief is bijna letterlijk overgenomen uit ‘Signs’, hoewel het hier met één noot is verlengd.
In de track die hierna volgt begaat Howard een in mijn ogen moeilijk te vergeven fout. ‘Charades’ wordt wederom opgebouwd met een eerder gebruikt motief. Ditmaal zijn het dezelfde strijkarrangementen als uit Batman Begins, af en toe afgewisseld door een net iets ander motief wat wel heel erg dicht tegen het pianomotief uit ‘Signs’ leunt. Ook in ‘Ripples in the Pool’ kent een bekend motief. De piano speelt nagenoeg dezelfde compositie als bij de sterfscène van King Kong in de gelijknamige film. De holle percussieslagen op de achtergrond werden ook al eerder gebruikt bij ‘Batman Begins’. Zo hebben we in iets meer dan tien minuten tijd zowel ‘Sings’ als ‘Batman Begins’ als ‘King Kong’ gehoord.
Hierna voltrekken de tracks zich een voor een, waarbij mijn aandacht naar een steeds dieper punt zakte en dat is nooit een goed teken. De tracks zijn van dusdanig korte speelduur dat er van thematische ontwikkeling nauwelijks sprake is. Bij ‘Cereal Boxes’ veer ik echter even op, niet doordat ik een geheel nieuw geluid hoor, nee juist door het tegenovergestelde. De strijkakkoorden klinken me bekend in de oren maar het duurt even voordat ik ze plaatsen kan. Pas na enkele akkoorden weet ik het zeker. Ze werden eerder dit jaar gebruikt door een componist met wie Howard samenwerkte voor ‘Batman Begins’, jawel Hans Zimmer. Zijn ‘Da Vinci Code’ kende een exact hetzelfde motief wat duidelijk te horen is in ‘Chevaliers de Sangreal’. Het is wederom een bijna doodsteek voor de score, maar gelukkig weet Howard zich te redden in de finale.
Deze wordt geopend met ‘The Healing’ die eerst het hoofdthema laat horen, wederom bijna geheel bespeeld door viool en piano, de handelskenmerken van Howard. De spanning wordt knap opgebouwd door de versnelling in tempo om te eindigen in een echte climax. ‘The Great Eatlon’ is een heerlijk stuk muziek die eindelijk laat horen dat Howard weldegelijk tot mooie dingen in staat is. Het is nog steeds niet origineel maar wel verfrissend zeker door de vele tempowisselingen, de vele instrumentgroepen die elk hun eigen motief spelen zonder dat het geheel uit het oog verloren raakt en het grootse koor. Het is met recht een ‘Grande Finale’ te noemen. Mooi zou het dan ook geweest zijn wanneer Howard besloten had er een evenzo origineel einde aan te plakken, maar in plaats daarvan brengt hij nog eenmaal het hoofdthema door piano bespeeld terug. Het is mierzoet en enorm cliché en tegen die tijd hebben we het al zo vaak gehoord dat het vervelend wordt. Maar ook hierna is het nog niet gedaan. Om onbegrijpelijke redenen volgen nog eens vier popsongs die, met uitzondering van de eerste, totaal niet bij de sfeer van de score passen. Misschien dat er een link is met de film, maar het komt bij mij toch vooral over als een geforceerde marketingtruc.
Als eindoordeel zal ik deze er dan ook niet bij betrekken maar dan nog blijf ik een dubbel gevoel overhouden aan deze score. Hoewel ik niet zo een fan ben van suspense muziek moet ik toegeven dat de score geraffineerd in elkaar steekt, het hoofdthema is mooi en de finale is om kippenvel van te krijgen, maar over de gehele linie genomen is de score zo weinig sprankelend en origineel. De korte speelduur is hiervan inherent de oorzaak omdat deze enige thematische ontwikkeling nagenoeg belemmert. Toch neem ik het vooral Howard erg kwalijk dat hij zo opzichtig uit eigen vaatje heeft getapt. Beter goed gejat dan slecht verzonnen zal hij hebben gedacht en getuige de vele positieve recensies zullen veel luisteraars vooral blij zijn wederom een erg herkenbaar geluid van Howard in hun bezit te hebben. Het is dan ook aan u, de luisteraar, om uw eigen mening te vormen. Gun hem een aantal luisterbeurten en kijk of u wederom bevangen wordt door Howard’s herkenbare stijl of dat u zoals ik afknapt op zijn welbekende motieven.
De soundtrack opent met het hoofdthema dat opgebouwd wordt met een xylofoon en een sopraan en het gebiedt te zeggen, het doet wel heel erg Elfmans aan. De opening zou zo overgenomen kunnen zijn van ‘Edward Scissorhands’. Doch met de strijkinstrumenten die Howard er na verloop van tijd bijvoegt herkennen we duidelijk zijn stijl weer. Het hoofdthema is erg mooi, vederlicht en sprookjesachtig dat wel, maar nergens verwacht je dan dat het om een suspensescore gaat. ‘The Party’ is duidelijk wel suspense. Langzame strijkers bouwen de spanning gestaag op om naar het einde toe een verkapte en veel tragere versie van het hoofdthema te spelen. De piano wordt meerdere malen gebruikt en is evenzo efficiënt maar zijn spel is wel een eerste teken van gebrek aan originaliteit. Het pianomotief is bijna letterlijk overgenomen uit ‘Signs’, hoewel het hier met één noot is verlengd.
In de track die hierna volgt begaat Howard een in mijn ogen moeilijk te vergeven fout. ‘Charades’ wordt wederom opgebouwd met een eerder gebruikt motief. Ditmaal zijn het dezelfde strijkarrangementen als uit Batman Begins, af en toe afgewisseld door een net iets ander motief wat wel heel erg dicht tegen het pianomotief uit ‘Signs’ leunt. Ook in ‘Ripples in the Pool’ kent een bekend motief. De piano speelt nagenoeg dezelfde compositie als bij de sterfscène van King Kong in de gelijknamige film. De holle percussieslagen op de achtergrond werden ook al eerder gebruikt bij ‘Batman Begins’. Zo hebben we in iets meer dan tien minuten tijd zowel ‘Sings’ als ‘Batman Begins’ als ‘King Kong’ gehoord.
Hierna voltrekken de tracks zich een voor een, waarbij mijn aandacht naar een steeds dieper punt zakte en dat is nooit een goed teken. De tracks zijn van dusdanig korte speelduur dat er van thematische ontwikkeling nauwelijks sprake is. Bij ‘Cereal Boxes’ veer ik echter even op, niet doordat ik een geheel nieuw geluid hoor, nee juist door het tegenovergestelde. De strijkakkoorden klinken me bekend in de oren maar het duurt even voordat ik ze plaatsen kan. Pas na enkele akkoorden weet ik het zeker. Ze werden eerder dit jaar gebruikt door een componist met wie Howard samenwerkte voor ‘Batman Begins’, jawel Hans Zimmer. Zijn ‘Da Vinci Code’ kende een exact hetzelfde motief wat duidelijk te horen is in ‘Chevaliers de Sangreal’. Het is wederom een bijna doodsteek voor de score, maar gelukkig weet Howard zich te redden in de finale.
Deze wordt geopend met ‘The Healing’ die eerst het hoofdthema laat horen, wederom bijna geheel bespeeld door viool en piano, de handelskenmerken van Howard. De spanning wordt knap opgebouwd door de versnelling in tempo om te eindigen in een echte climax. ‘The Great Eatlon’ is een heerlijk stuk muziek die eindelijk laat horen dat Howard weldegelijk tot mooie dingen in staat is. Het is nog steeds niet origineel maar wel verfrissend zeker door de vele tempowisselingen, de vele instrumentgroepen die elk hun eigen motief spelen zonder dat het geheel uit het oog verloren raakt en het grootse koor. Het is met recht een ‘Grande Finale’ te noemen. Mooi zou het dan ook geweest zijn wanneer Howard besloten had er een evenzo origineel einde aan te plakken, maar in plaats daarvan brengt hij nog eenmaal het hoofdthema door piano bespeeld terug. Het is mierzoet en enorm cliché en tegen die tijd hebben we het al zo vaak gehoord dat het vervelend wordt. Maar ook hierna is het nog niet gedaan. Om onbegrijpelijke redenen volgen nog eens vier popsongs die, met uitzondering van de eerste, totaal niet bij de sfeer van de score passen. Misschien dat er een link is met de film, maar het komt bij mij toch vooral over als een geforceerde marketingtruc.
Als eindoordeel zal ik deze er dan ook niet bij betrekken maar dan nog blijf ik een dubbel gevoel overhouden aan deze score. Hoewel ik niet zo een fan ben van suspense muziek moet ik toegeven dat de score geraffineerd in elkaar steekt, het hoofdthema is mooi en de finale is om kippenvel van te krijgen, maar over de gehele linie genomen is de score zo weinig sprankelend en origineel. De korte speelduur is hiervan inherent de oorzaak omdat deze enige thematische ontwikkeling nagenoeg belemmert. Toch neem ik het vooral Howard erg kwalijk dat hij zo opzichtig uit eigen vaatje heeft getapt. Beter goed gejat dan slecht verzonnen zal hij hebben gedacht en getuige de vele positieve recensies zullen veel luisteraars vooral blij zijn wederom een erg herkenbaar geluid van Howard in hun bezit te hebben. Het is dan ook aan u, de luisteraar, om uw eigen mening te vormen. Gun hem een aantal luisterbeurten en kijk of u wederom bevangen wordt door Howard’s herkenbare stijl of dat u zoals ik afknapt op zijn welbekende motieven.
Night Shyamalan's voorstanders en tegenstanders kunnen zich weer uitleven en kritiek geven op de regisseur zijn nieuwste film 'Lady in the Water'. Net als bij 'The Village' doet het verhaal van een zwembadconcierge die een mysterieus meisje opvist uit een zwembad erg ongeloofwaardig aan, maar zoals de ondertitel van de film vermeldt is deze feature een Bedtime story om je vingers bij af te likken. Huiveren en meepuzzelen bij het innemende verhaal is er dus zeker weer bij. Voor de muziek koos Shyamalan voor zijn inmiddels tot huiscomponist uitgeroepen James Newton Howard. Na de opmerkelijke vioolsolo's van Hahn in 'The Village' waarin het instrument als het ware onderdeel wordt van de verhaallijn (nvdr. ook terug te vinden bij Howard's 'Snow Falling on Cedars')kreeg de componist de taak om een verfrissende en originele score te componeren. De vraag is nu of het Howard is gelukt.
De score opent allesinds indrukwekkend. Howard mocht weer gebruik maken van een koor en dus verweefd de componist de zachte stemmen met een rustige maar erg fijngevoelige melodie die resulteert in een iets dreigender sfeer als de piano en de koperblazers worden toegevoegd. Het nummer poneert het prachtige thema dat meteen je respect afdwingt. Ook aangenaam is het feit dat Howard zijn bekende 'electronics' toevoegd zonder de aandacht er op te richten en deze vloeiend onder het orkest mengt. De elegantie van de main titles is niet echt terug te vinden in 'The Party' waar James Newton Howard de donkere kant opgaat en naar zijn roots teruggrijpt zodat eerdere scores als 'Unbreakable' en 'Signs' in gedachten komen. Dat Howard een meester is in suspense getuigd de innemende twee minutenlange opbouw; niet te kort om de spanning er uit te halen en niet te lang zodat de melodie niet te langdradig wordt. De melodie wordt dan iets thriller-achtiger met robuuste uithalen van het orkest en transformeert dan weer door de piano naar mysterie.
'Charades' presenteert het overweldigende thema weer en houdt de balans tussen percussie, het gebruik van een auricle, springende strijkers en zachte kopers. Het resultaat is aangename muziek dat een soort dreiging uitstraalt die het genre film erg typeert. Naar het einde toe verweefd het koor zich met het orkest, maar het nummer bereikt nooit echt een hoogtepunt, wat wel wat jammer is. 'Ripples in the Pool' is een echte romantische Howard en doet de waardering voor deze componist enkel maar stijgen. Sterk! 'The Blue World' is heerlijk griezelen en heeft veel weg van 'The Sixth Sense'. Suspense ten top en typisch Howard; agressieve strijkers en dreigende kopers. 'Giving The Kii' is het schitterende thema van 'Lady in the Water' waarbij het thema op een uiterst zachte en rigide manier wordt geïnterpreteerd maar uiteindelijk uitmondt in volwaardige horrorscore. 'Walkie Talkie' is zowat het equivalent van 'The Baby-phone' in 'signs' maar met zijn donkere kopers en zachte houtblazers en piano is het veel donkerder en morbider van klankkleur. Hte heeft op sommige momenten zelfs iets Elfmanesque ('Batman' of 'Spiderman').
'Cereal Boxes' herneemt het thema en komt daardoor erg aanstekelijk over. Hierin ligt dan ook de kracht van deze score: een degelijk en wel onderbouwt thema dat je steeds maar aangrijpt. De verschillende variaties en orkestraties dragen bij tot uiteenlopende verbazingen en gevoelsopbouw. 'Officer Jimbo' is een knap voorbeeld hiervan. De rollende piano en de zachte houtblazers maken deze track erg organisch. Het waterelement wordt trouwens vaak onder de melodieprogressie gemixt waardoor de score een cohesie kent die alle touwtjes aan elkaar bindt. 'The Healing' is heerlijk magisch en tegelijk spannend en bouwt op tot de climax van deze cd 'The Great Eatlon' waar Howard alle remmen loslaat en het orkest en koor samen in extase laat eindigen. (Let op de Atlantis-achtige orkestraties en uitwerking naar het einde toe van het nummer) Jammer vind ik wel dat de componist tot enige rem op de grootsheid van het geheel. Het nummer spat niet echt geheel open in grandeur en pompeusheid. Enerzijds vermijdt hij hiermee het cliché-einde, anderzijds blijft de overweldiging uit. Hoedan ook is deze track het hoogtepunt van de cd. Het score gedeelte van de cd eindigt met heerlijk, zachte 'End Titles' en doen Howard's populariteit enkel maar stijgen. Een waardige afsluiter van deze soundtrack.
Is het Howard nu gelukt om een frisse en originele score te componeren. Ja en neen. Fris is het zeker en de melodie werkt aanstekelijk. Op vlak van originaliteit echter schiet Howard wat te kort, maar met een statig en schitterend thema als dat van 'Lady in the Water' is dat verwaarloosbaar. Waarom dan maar een 9 en geen 10 op 10? Howard heeft wel bewezen dat hij een topcomponist is en tilt de muziek zeker naar een hoger level, maar hij bereikt niet het niveau van 'Snow Falling on Cedars' (Ik beschouw 'Tawara' nog altijd als zijn beste werk ooit.) Toch zal deze soundtrack geen minuut vervelen en is het een genot om naar te luisteren.
De liedjes aan het einde zijn hybride tussen muziek en watergeluiden en zijn een doorn in het oog. Afvoeren die hap! Hoe dan ook is 'Lady in the Water' één van de beste scores van 2006. Kopen is dus de boodschap en laat je verleiden door schitterende muziek. ('k lijk wel een promoboy nu ^_^)
De score opent allesinds indrukwekkend. Howard mocht weer gebruik maken van een koor en dus verweefd de componist de zachte stemmen met een rustige maar erg fijngevoelige melodie die resulteert in een iets dreigender sfeer als de piano en de koperblazers worden toegevoegd. Het nummer poneert het prachtige thema dat meteen je respect afdwingt. Ook aangenaam is het feit dat Howard zijn bekende 'electronics' toevoegd zonder de aandacht er op te richten en deze vloeiend onder het orkest mengt. De elegantie van de main titles is niet echt terug te vinden in 'The Party' waar James Newton Howard de donkere kant opgaat en naar zijn roots teruggrijpt zodat eerdere scores als 'Unbreakable' en 'Signs' in gedachten komen. Dat Howard een meester is in suspense getuigd de innemende twee minutenlange opbouw; niet te kort om de spanning er uit te halen en niet te lang zodat de melodie niet te langdradig wordt. De melodie wordt dan iets thriller-achtiger met robuuste uithalen van het orkest en transformeert dan weer door de piano naar mysterie.
'Charades' presenteert het overweldigende thema weer en houdt de balans tussen percussie, het gebruik van een auricle, springende strijkers en zachte kopers. Het resultaat is aangename muziek dat een soort dreiging uitstraalt die het genre film erg typeert. Naar het einde toe verweefd het koor zich met het orkest, maar het nummer bereikt nooit echt een hoogtepunt, wat wel wat jammer is. 'Ripples in the Pool' is een echte romantische Howard en doet de waardering voor deze componist enkel maar stijgen. Sterk! 'The Blue World' is heerlijk griezelen en heeft veel weg van 'The Sixth Sense'. Suspense ten top en typisch Howard; agressieve strijkers en dreigende kopers. 'Giving The Kii' is het schitterende thema van 'Lady in the Water' waarbij het thema op een uiterst zachte en rigide manier wordt geïnterpreteerd maar uiteindelijk uitmondt in volwaardige horrorscore. 'Walkie Talkie' is zowat het equivalent van 'The Baby-phone' in 'signs' maar met zijn donkere kopers en zachte houtblazers en piano is het veel donkerder en morbider van klankkleur. Hte heeft op sommige momenten zelfs iets Elfmanesque ('Batman' of 'Spiderman').
'Cereal Boxes' herneemt het thema en komt daardoor erg aanstekelijk over. Hierin ligt dan ook de kracht van deze score: een degelijk en wel onderbouwt thema dat je steeds maar aangrijpt. De verschillende variaties en orkestraties dragen bij tot uiteenlopende verbazingen en gevoelsopbouw. 'Officer Jimbo' is een knap voorbeeld hiervan. De rollende piano en de zachte houtblazers maken deze track erg organisch. Het waterelement wordt trouwens vaak onder de melodieprogressie gemixt waardoor de score een cohesie kent die alle touwtjes aan elkaar bindt. 'The Healing' is heerlijk magisch en tegelijk spannend en bouwt op tot de climax van deze cd 'The Great Eatlon' waar Howard alle remmen loslaat en het orkest en koor samen in extase laat eindigen. (Let op de Atlantis-achtige orkestraties en uitwerking naar het einde toe van het nummer) Jammer vind ik wel dat de componist tot enige rem op de grootsheid van het geheel. Het nummer spat niet echt geheel open in grandeur en pompeusheid. Enerzijds vermijdt hij hiermee het cliché-einde, anderzijds blijft de overweldiging uit. Hoedan ook is deze track het hoogtepunt van de cd. Het score gedeelte van de cd eindigt met heerlijk, zachte 'End Titles' en doen Howard's populariteit enkel maar stijgen. Een waardige afsluiter van deze soundtrack.
Is het Howard nu gelukt om een frisse en originele score te componeren. Ja en neen. Fris is het zeker en de melodie werkt aanstekelijk. Op vlak van originaliteit echter schiet Howard wat te kort, maar met een statig en schitterend thema als dat van 'Lady in the Water' is dat verwaarloosbaar. Waarom dan maar een 9 en geen 10 op 10? Howard heeft wel bewezen dat hij een topcomponist is en tilt de muziek zeker naar een hoger level, maar hij bereikt niet het niveau van 'Snow Falling on Cedars' (Ik beschouw 'Tawara' nog altijd als zijn beste werk ooit.) Toch zal deze soundtrack geen minuut vervelen en is het een genot om naar te luisteren.
De liedjes aan het einde zijn hybride tussen muziek en watergeluiden en zijn een doorn in het oog. Afvoeren die hap! Hoe dan ook is 'Lady in the Water' één van de beste scores van 2006. Kopen is dus de boodschap en laat je verleiden door schitterende muziek. ('k lijk wel een promoboy nu ^_^)
Met zijn meesterwerken Als King Kong en Signs wordt James Newton Howard gezien als de ware opvolger voor John Williams. Dat hij muziekaal is, is ons al lang duidelijk, dat blijkt ook weer uit deze score. De score voor de thriller ‘Lady In The Water’ is dromerig en spannend. De piano die we zo nu en dan op de achtergrond óf voorgrond horen doet het ook fantastisch, en we hebben het nog niet eens over het hoofdthema gehad. Het hoofdthema, dat in veel tracks terugkomt is spannend, maar ook heerlijk dromerig, met als hoogtepunt zijn versie in ‘The Great Eatlon’. De zoveelste M. Night Shyamalan film met muziek van James Newton Howard is een lust voor het oor!
‘Prologue’ is gelijk één van de betere tracks. Het mooi opgebouwde thema begint heel rustig en mysterieus en wordt later steeds voller. Bij 1.32 wordt her orkest vervangen voor een piano, die even duister en mysterieus is. Als de pianosolo is afgelopen horen we voor het eerste het hoofdthema, met meteen de piano op de achtergrond. ‘The Party’ is een erg lange track die begint met spanningsopbouw. Naast het slagwerk horen we ook verschillende strijkinstrumenten, dat deze bloedstollende track mooi vol maakt. Bij 2.30 keert de rust weer terug. De track blijft nu overspringen van rustig naar druk. Even horen we een bloedstollend fragment en na die ‘storm’ krijgen we een pianosolo te horen. Als de rust nu definitief is teruggekeerd horen we nog het hoofdthema op een rustige manier. De track blijft mysterieus en spannend tot aan de laatste seconde.
‘Charades’ is weer een mooi opgebouwde track met mooie strijkarrangementen. Howard brengt bij 1.29 de spanning er ook in. Ook de bekende piano van Howard mag weer spelen, welke het hoofdthema mag spelen. De track met strijkarrangementen van ‘Batman Begins’ en de pianostukken van Signs, zoals de conclusie van Coen Haver luidt, doet het in ieder geval erg goed! Na de twee langere tracks horen we met ‘Ripples In The Pool’ weer een kortere track. Het is een rustige track door strijkinstrumenten gespeeld en natuurlijk komt ook de piano terug. ‘The Blue World’ is een spanningsopbouwende track. Ook deze is gespeeld door strijkinstrumenten en de piano. We horen geen zeer bombastisch thema’s, maar de strijkinstrumenten doen het spanningsopbouwende werk. Niet de beste track, maar ook deze is meer dan de moeite waard.
‘Giving The Kii’ is een rustige track met de piano aan het begin in de hoofdrol. Als later het hoofdthema door de strijkinstrumenten zich afspeelt. ‘Walkie Talkie’ is de derde redelijk korte track. Nadat deze track rustig begint bouwt hij spanning op en zo krijgen we ook een akelig spannend geluid te horen. ‘Cereal Boxes’ is de volgende track die begint met een spannend, maar wel rustig thema. Het is zeer mysterieus en zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. Gedurende de track komen er steeds meer instrumenten bij. Ik geef Coen gelijk dat de strijkarrangementen ergens een belletje doen rinkelen. Naast het ‘Chevaliers de Sangreal’ gevoel krijg ik ook een ‘The Ring’ gevoel. Na deze, al bekende strijkarrangementen krijgen we het hoofdthema nog eens te horen. Voor mij is dit weer een zeer geslaagde track
‘Officer Jimbo’ laat ons nogmaals het hoofdthema horen en tevens horen we andere mysterieuze thema’s. Het ó zo mysterieuze begin van track 1 krijgen we ook nog een keertje te horen, maar dat zal ook niet de laatste keer zijn. Het thema heeft een dromerige sfeer. ‘The Healing’ is de eerste finale track en mag dan ook gelijk bloedstollend beginnen. Verschillende thema’s komen in deze track terug en het bloedstollende begin maakt plaats voor een pianosolo. Dezelfde piano laat ons een stuk later in de track het hoofdthema horen, waar het allemaal om zal gaan draaien in de volgende track. De track sluit tevens aan op de volgende, en ook de beste track. ‘The Great Eatlon’ laat ons horen wat een echt bloedstollend begin van een track is. Na 1 minuut en zes seconden horen we dan het hoofdthema. Veel dreiging, spanning en sensatie ging hier aan vooraf en dat gaat dan ook door gedurende de track. Het hoofdthema zet zich voort en op deze manier blijft de track boeien. Bij 3.45 horen we dan ook weer de piano op de achtergrond terwijl het hoofdthema op de voorgrond speelt. In het laatste deel van de track horen we een reprise op de eerste paar seconden van deze score. De track sluit aan op de laatste, ‘End Titles’ die erg rustgevend is met violen en natuurlijk de piano.
Een groot minpunt aan deze score is de laatste vier tracks, waarvan de eerste song van de vier songs aansluit op ‘End Titles’. Deze mag dan ook een hele droevige zijn. De tracks zijn leuk voor extra speelduur van de cd, maar ik had liever extra lang score gehoord! Jammer.
Conclusie:
Een heel goede score, die helaas wat kort is. De eerste track is mooi dromerig en het hoofdthema is ook fantastisch. Dit is echt een heerlijke score om naar te luisteren met als hoogtepunt ‘The Great Eatlon’. Over de songs kunnen we het beter niet hebben, deze score is gewoon een hele mooie, dikke vette 9!
‘Prologue’ is gelijk één van de betere tracks. Het mooi opgebouwde thema begint heel rustig en mysterieus en wordt later steeds voller. Bij 1.32 wordt her orkest vervangen voor een piano, die even duister en mysterieus is. Als de pianosolo is afgelopen horen we voor het eerste het hoofdthema, met meteen de piano op de achtergrond. ‘The Party’ is een erg lange track die begint met spanningsopbouw. Naast het slagwerk horen we ook verschillende strijkinstrumenten, dat deze bloedstollende track mooi vol maakt. Bij 2.30 keert de rust weer terug. De track blijft nu overspringen van rustig naar druk. Even horen we een bloedstollend fragment en na die ‘storm’ krijgen we een pianosolo te horen. Als de rust nu definitief is teruggekeerd horen we nog het hoofdthema op een rustige manier. De track blijft mysterieus en spannend tot aan de laatste seconde.
‘Charades’ is weer een mooi opgebouwde track met mooie strijkarrangementen. Howard brengt bij 1.29 de spanning er ook in. Ook de bekende piano van Howard mag weer spelen, welke het hoofdthema mag spelen. De track met strijkarrangementen van ‘Batman Begins’ en de pianostukken van Signs, zoals de conclusie van Coen Haver luidt, doet het in ieder geval erg goed! Na de twee langere tracks horen we met ‘Ripples In The Pool’ weer een kortere track. Het is een rustige track door strijkinstrumenten gespeeld en natuurlijk komt ook de piano terug. ‘The Blue World’ is een spanningsopbouwende track. Ook deze is gespeeld door strijkinstrumenten en de piano. We horen geen zeer bombastisch thema’s, maar de strijkinstrumenten doen het spanningsopbouwende werk. Niet de beste track, maar ook deze is meer dan de moeite waard.
‘Giving The Kii’ is een rustige track met de piano aan het begin in de hoofdrol. Als later het hoofdthema door de strijkinstrumenten zich afspeelt. ‘Walkie Talkie’ is de derde redelijk korte track. Nadat deze track rustig begint bouwt hij spanning op en zo krijgen we ook een akelig spannend geluid te horen. ‘Cereal Boxes’ is de volgende track die begint met een spannend, maar wel rustig thema. Het is zeer mysterieus en zorgt ervoor dat je op het puntje van je stoel gaat zitten. Gedurende de track komen er steeds meer instrumenten bij. Ik geef Coen gelijk dat de strijkarrangementen ergens een belletje doen rinkelen. Naast het ‘Chevaliers de Sangreal’ gevoel krijg ik ook een ‘The Ring’ gevoel. Na deze, al bekende strijkarrangementen krijgen we het hoofdthema nog eens te horen. Voor mij is dit weer een zeer geslaagde track
‘Officer Jimbo’ laat ons nogmaals het hoofdthema horen en tevens horen we andere mysterieuze thema’s. Het ó zo mysterieuze begin van track 1 krijgen we ook nog een keertje te horen, maar dat zal ook niet de laatste keer zijn. Het thema heeft een dromerige sfeer. ‘The Healing’ is de eerste finale track en mag dan ook gelijk bloedstollend beginnen. Verschillende thema’s komen in deze track terug en het bloedstollende begin maakt plaats voor een pianosolo. Dezelfde piano laat ons een stuk later in de track het hoofdthema horen, waar het allemaal om zal gaan draaien in de volgende track. De track sluit tevens aan op de volgende, en ook de beste track. ‘The Great Eatlon’ laat ons horen wat een echt bloedstollend begin van een track is. Na 1 minuut en zes seconden horen we dan het hoofdthema. Veel dreiging, spanning en sensatie ging hier aan vooraf en dat gaat dan ook door gedurende de track. Het hoofdthema zet zich voort en op deze manier blijft de track boeien. Bij 3.45 horen we dan ook weer de piano op de achtergrond terwijl het hoofdthema op de voorgrond speelt. In het laatste deel van de track horen we een reprise op de eerste paar seconden van deze score. De track sluit aan op de laatste, ‘End Titles’ die erg rustgevend is met violen en natuurlijk de piano.
Een groot minpunt aan deze score is de laatste vier tracks, waarvan de eerste song van de vier songs aansluit op ‘End Titles’. Deze mag dan ook een hele droevige zijn. De tracks zijn leuk voor extra speelduur van de cd, maar ik had liever extra lang score gehoord! Jammer.
Conclusie:
Een heel goede score, die helaas wat kort is. De eerste track is mooi dromerig en het hoofdthema is ook fantastisch. Dit is echt een heerlijke score om naar te luisteren met als hoogtepunt ‘The Great Eatlon’. Over de songs kunnen we het beter niet hebben, deze score is gewoon een hele mooie, dikke vette 9!
Een nieuwe film van M. Night Shyamalan betekent een nieuwe score van James Newton Howard. Voordien bleek deze samenwerking te resulteren in het beste werk uit Howards oeuvre. Ook deze keer is dit zeker het geval. De score opent met een mysterieuze 'Prologue'. Op het einde van 'Prologue' krijgen we voor het eerst het indrukwekkende hoofdthema gepresenteerd. Direct na deze sprookjesachtige mystiek pakt Howard uit met de langste track van het album. 'The Party' voelt bevreemdend aan, onderhuids bouwt de spanning zich op vanuit de violen. Een mallet speelt schijnbaar willekeurig terwijl de violen zenuwachtig enkele trompetnoten ondersteunen. Erg origineel, dreigend en groots. Bij momenten lijkt de donkere geest van Herrmann wel de inspirator tot deze onheilspellende muziek. Al is Howard in zoveel details te herkennen. De schuifelende trompet-solo, de vintage Howardiaanse piano-akkoorden en vaak dissonante en krachtige orkest-slagen. Een eerder complexe track dus met veel boeiende underscore. 'Charades' is een hoogtepunt op de CD én een knap staaltje van dwingend componeren. De compositie bevat meerdere ostinato-motieven die boven, onder en tussen elkaar versmelten en de compositie op -en afbouwen. Nadat de piano en de hoorns even op de voorgrond komen brengt Howard een mooie versie van het hoofdthema dat uitmondt in een fluitsolo met strijkers - die later nog een reprise kent in 'Officer jimbo'- om dan terug te komen op het magnifieke hoofdthema dat als een hartslag zachtjes verdergaat. 'The Blue World' opent erg verontrustend. Even later krijgen we een mooi maar kort stukje koormuziek. De schoonheid is van korte duur want algauw rommelt het orkest onheilspellend met accenten van muted brass waarna de violen het werk groots opentrekken en de mystiek, verwondering terugbrengen. In ' walkie talkie' horen we nobele bewegingen voor de hoorns, violen en houtblazers. Howard weeft hier vakkundig de suspens naar een climax. Alweer een erg knappe compositie. Ook in de daaropvolgende 'cereal boxes' bezorgt Howard ons enkele momenten van puur muzikaal genot. Ook hier weerklinkt het hoofdthema kort, maar het is telkens zo overweldigend mooi. Deze benadering schept een interessant contrast met de donkerde en meer dissonante momenten van de score. In 'Officer Jimbo' horen we terug de mysterieueze fluitsolo met daartussen een introverte koorpassage. 'The great eatlon' is een hoogtepunt in de score openend met striemende strijkers waarna Howard zich van zijn meest agressieve kant laat zien. Ziedende viool-ostinato's, muted brass blazen het stuk naar een hoogtepunt met een statisch moment dat me terugdoet denken aan de meest nobele passages van zijn eigen King Kong-score. De absolute climax komt er pas iets later als ook het koor toegevoegd wordt en het hoofdthema in al zijn grootsheid zijn meest krachtige statement krijgt. Echt adembenemend waardoor je als luisteraar toch even stil wordt. Maar kort daarna verbreekt Howard de magie om plaats te maken voor pompende actie. Schreeuwerige kopers schroeven het tempo op om te eindigen in alweer een bloedmooie reprise van het hoofdthema. Eerst door orkest, daarna door het koor. Deze track mondt uit in 'End titles'. Een fragiele en erg innemende compositie waarin Howard zijn gevoeligste kant blootlegt. Een eenvoudige maar zeer sprekende piano-melodie wordt overgenomen door de hoorns en orkest die de track groots afsluiten. Een perfect einde voor een erg boeiende en knappe score. Howard heeft zichzelf nog maar eens overtroffen. Hij slaagde erin om de beste elementen uit de filmmuziek van vroeger en nu probleemloos te versmelten en bovenop zijn eigen stijl verder te verkennen. De score heeft enkele raakvlakken met enkele andere scores, maar het is en blijft volledig vintage Howard die hier nogmaals bewijst dat hem een mooie plaats wacht tussen de allergrootsten die het vak kent en gekend heeft.
De cd concludeert jammer genoeg met enkele overbodige songs. 'The times they are a-changin' van 'A whisper in the noise' is de beste in de rij maar ook de enige die een mooie aanvulling is op de schitterende score van Howard. De zingende kinderstemmen en piano reflecteren de sfeer en onderwerp van de film passend en zit qua toon bij de sfeerschepping van de score. Jammer dat de cd na dit nummer niet werd afgerond. Al stopt ze daar voor mij wel...
De cd concludeert jammer genoeg met enkele overbodige songs. 'The times they are a-changin' van 'A whisper in the noise' is de beste in de rij maar ook de enige die een mooie aanvulling is op de schitterende score van Howard. De zingende kinderstemmen en piano reflecteren de sfeer en onderwerp van de film passend en zit qua toon bij de sfeerschepping van de score. Jammer dat de cd na dit nummer niet werd afgerond. Al stopt ze daar voor mij wel...
Na flink te hebben zitten nagelbijten en te hebben gewacht is de nieuwe kaskraker van M. Night Shyhamalan dan eindelijk daar, Lady In The Water.
Deze nieuwe suspense fantasy-thriller verteld het spannende verhaal over een dame in het water die in nood is en over haar onderwaterwereld. Niet alleen de bekende spanning is aanwezig, maar ook de nodige special effects.
Uiteraard hoort bij een film van Night de muziek van James Newton Howard, zo ook deze keer. James Newton Howard zorgt met deze soundtrack bij de eerste 20 seconden al voor het nodige kippenvel. De proloog (Prologue) begint zacht met een goddelijk mooi kinderkoor. Na wat opbouw van wat hoognodige spanning laat Newton Howard het nieuwe thema horen. Deze lijkt verdraaid veel op die van Signs, alleen wat verbouwd, door het pianopingeltje 1 noot extra te geven. Met de strijkorkesten erbij klinkt het zo mooi dat je alleen maar MEER wil. En dat krijg je. Want ieder nummer daarna blijkt een klein meesterwerk te zijn. Het nummer Cereal Boxes is een van de allermooiste composities van de cd, misschien wel ooit gemaakt door Newton Howard ??
Weliswaar is The Great Eatlon een van de laatste nummers van de soundtrack, het is gelijk ook het grootste hoogtepunt van de cd. Allereerst de suspense zoals alleen James dat kan, met daarin het thema verwerkt en de prachtige pianopingel aan het einde die gratis en voor niets de koude rillingen geeft.
Je kan er lang of kort over discussieren, maar James Newton Howard wordt eigenlijk steeds een stukje beter. Met Lady In The Water zet hij dan ook een pareltje neer, die zeker genoemd mag worden. Een nominatie voor Beste Soundtrack 2006 en met vlag en wimpel op de eerste plaats heeft hij zeker verdiend. Fans van James moeten deze soundtrack zeker kopen, maar is ook zeker goed te beluisteren door leken. Niet te missen, Lady In The Water!!
Deze nieuwe suspense fantasy-thriller verteld het spannende verhaal over een dame in het water die in nood is en over haar onderwaterwereld. Niet alleen de bekende spanning is aanwezig, maar ook de nodige special effects.
Uiteraard hoort bij een film van Night de muziek van James Newton Howard, zo ook deze keer. James Newton Howard zorgt met deze soundtrack bij de eerste 20 seconden al voor het nodige kippenvel. De proloog (Prologue) begint zacht met een goddelijk mooi kinderkoor. Na wat opbouw van wat hoognodige spanning laat Newton Howard het nieuwe thema horen. Deze lijkt verdraaid veel op die van Signs, alleen wat verbouwd, door het pianopingeltje 1 noot extra te geven. Met de strijkorkesten erbij klinkt het zo mooi dat je alleen maar MEER wil. En dat krijg je. Want ieder nummer daarna blijkt een klein meesterwerk te zijn. Het nummer Cereal Boxes is een van de allermooiste composities van de cd, misschien wel ooit gemaakt door Newton Howard ??
Weliswaar is The Great Eatlon een van de laatste nummers van de soundtrack, het is gelijk ook het grootste hoogtepunt van de cd. Allereerst de suspense zoals alleen James dat kan, met daarin het thema verwerkt en de prachtige pianopingel aan het einde die gratis en voor niets de koude rillingen geeft.
Je kan er lang of kort over discussieren, maar James Newton Howard wordt eigenlijk steeds een stukje beter. Met Lady In The Water zet hij dan ook een pareltje neer, die zeker genoemd mag worden. Een nominatie voor Beste Soundtrack 2006 en met vlag en wimpel op de eerste plaats heeft hij zeker verdiend. Fans van James moeten deze soundtrack zeker kopen, maar is ook zeker goed te beluisteren door leken. Niet te missen, Lady In The Water!!
Na het sublieme en zeer effectieve 'The Sixth Sense', het formidabele 'Unbreakable' en het prachtige 'The Village' (de cd van 'Signs' heb ik niet) is er nu 'Lady in the Water'. En het moet gezegd worden: Het is wérkelijk een prachtige score geworden! Ik ben nogal verrast door Howard's manier van muziek maken. Want wat kan hij componeren! James Newton Howard is een componist met zoveel potentiële kwaliteit! Hij slaagt er iedere keer weer in om net dat ene extra in zijn muziek te verwerken.
Wat sfeer en spanning betreft doet Howard voor geen enkele andere
componist onder. Zo ook in 'Lady in the Water'.
Er zitten echte pareltjes in deze cd, waaronder:
1. Prologue
3. Charades
8. Cereal Boxes
10. Healing
12. End Titles
Met als absoluut hoogtepunt nummer 11 'The Great Eatlon', een topper die gerekend mag worden tot het beste van wat James Newton Howard gecomponeerd heeft.
Track 12 'End Titles' is een mooie afsluiter die mij een beetje John Williams-achtig doet aanhoren.
Al met al een score die voor mij een 10 had mogen krijgen, ware het niet dat de laatste 3 nummers (14, 15 en 16) roet in het eten gooien. Het zijn geen gecomponeerde nummers van Howard, maar reeds bestaande nummers van diverse artiesten. Als ze het nou bij nummer 13 hadden gelaten viel het nog mee (dit nummer past enigszins in de sfeer van de film), maar het zijn met name de laatste twee (rock-)nummers (15 en 16) die mij een doorn in het oog zijn. Jammer! De producenten van deze cd hadden beter moeten weten! Deze aanvulling past totaal niet bij het schitterende werk dat Howard geleverd heeft.
Hoe dan ook, een niet te missen cd!
Wat sfeer en spanning betreft doet Howard voor geen enkele andere
componist onder. Zo ook in 'Lady in the Water'.
Er zitten echte pareltjes in deze cd, waaronder:
1. Prologue
3. Charades
8. Cereal Boxes
10. Healing
12. End Titles
Met als absoluut hoogtepunt nummer 11 'The Great Eatlon', een topper die gerekend mag worden tot het beste van wat James Newton Howard gecomponeerd heeft.
Track 12 'End Titles' is een mooie afsluiter die mij een beetje John Williams-achtig doet aanhoren.
Al met al een score die voor mij een 10 had mogen krijgen, ware het niet dat de laatste 3 nummers (14, 15 en 16) roet in het eten gooien. Het zijn geen gecomponeerde nummers van Howard, maar reeds bestaande nummers van diverse artiesten. Als ze het nou bij nummer 13 hadden gelaten viel het nog mee (dit nummer past enigszins in de sfeer van de film), maar het zijn met name de laatste twee (rock-)nummers (15 en 16) die mij een doorn in het oog zijn. Jammer! De producenten van deze cd hadden beter moeten weten! Deze aanvulling past totaal niet bij het schitterende werk dat Howard geleverd heeft.
Hoe dan ook, een niet te missen cd!
Normaal geef ik veel tienen weg aan de Scores van John Williams maar in dit geval verdient de Score: Lady in the Water ook een dikke 10.
De Prologue is een uitgewerkt nummer van James Newton Howard, het begint zacht maar langzaam werkt het zich prachtig naar het einde toe. In de Prologue komt ook het hoofdthema voor. Het hoofdthema lijkt wel een beetje op de Hand of Fate Part II van de Score: Signs. Maar dat is logisch het is immers de zelfde componist. Ook track 11 bevat de Howard stijl, het nummer is wat druk maar bart aan het einde uit tot een weliswaar prachigte explosie van het orkest. Het is daarom ook het mooiste nummer van de Score samen met track 1 (the prologue). Ook de End Titles weten mij te verassen het is prachtig maar het heeft tegelijkertijd ook was zieligs over zich heen. Wat mij betreft is dit toch echt wel 1 van Howard's beste werken. Ik vond King Kong & Signs altijd de mooiste (en laten we de Sixth Sense ook niet vergeten) maar dit overtreft echt alles. Howard heeft een bepaalde rustige maar ook droevige stijl waarbij ik me altijd heel erg kan ontspannen.
Lady in the Water is wat mij betreft gewoon een Score om te hebben, helaas heb ik hem zelf nog niet maar reken er maar op dat hij spoedig in mijn verzameling gaat komen! Zoals ik al op het begin had vermeld geef ik deze Score een 10, die 10 is gericht op de kwaliteit, en de duistere maar ook prachtige muziek die Howard weer wist te creëren!
De Prologue is een uitgewerkt nummer van James Newton Howard, het begint zacht maar langzaam werkt het zich prachtig naar het einde toe. In de Prologue komt ook het hoofdthema voor. Het hoofdthema lijkt wel een beetje op de Hand of Fate Part II van de Score: Signs. Maar dat is logisch het is immers de zelfde componist. Ook track 11 bevat de Howard stijl, het nummer is wat druk maar bart aan het einde uit tot een weliswaar prachigte explosie van het orkest. Het is daarom ook het mooiste nummer van de Score samen met track 1 (the prologue). Ook de End Titles weten mij te verassen het is prachtig maar het heeft tegelijkertijd ook was zieligs over zich heen. Wat mij betreft is dit toch echt wel 1 van Howard's beste werken. Ik vond King Kong & Signs altijd de mooiste (en laten we de Sixth Sense ook niet vergeten) maar dit overtreft echt alles. Howard heeft een bepaalde rustige maar ook droevige stijl waarbij ik me altijd heel erg kan ontspannen.
Lady in the Water is wat mij betreft gewoon een Score om te hebben, helaas heb ik hem zelf nog niet maar reken er maar op dat hij spoedig in mijn verzameling gaat komen! Zoals ik al op het begin had vermeld geef ik deze Score een 10, die 10 is gericht op de kwaliteit, en de duistere maar ook prachtige muziek die Howard weer wist te creëren!
Dit is mijn eerste recensie voor filmmuziek.be. Ik ga het niet te lang maken en gewoon wat van mijn persoonlijke ervaring met deze soundtrack beschrijven.
"Lady in the Water" heeft al de kenmerken van een Shyamalan/Newton Howard-samenwerking: een soort wisselwerking tussen suspens en tederheid die zowel bij de films als de bijhorende soundtracks een typische eigenheid is. De piano wordt in deze score -met bijhorend akoestisch effect- zeer mooi gebruikt om het cruciale water-element weer te geven.
De proloog straalt een heerlijk magisch gevoel uit dat op het sprookjesachtige instinct van deze luisteraar sterk inspeelt in de stijl van John Williams' "Hook" Preisners "Fairy Tale". Koor, strijkers en piano vormen het hart van deze muziek en lopen als een rode draad door het geheel. Net als de film teert ook de soundtrack op een zachte opbouw die dan ook een extra krachtige payoff aflevert. De eenvoudige schoonheid van het prachtige hoofdthema word hierbij maximaal benut. "Lady in the Water" is misschien niet dé meest toegankelijke soundtrack in dit genre, maar het is naar mijn mening een zeer mooi werk. De samenwerking tussen Shyamalan en Newton Howard heeft tot nu toe al enkele absolute pareltjes afgeleverd en "Lady" hoort zeker in het rijtje van "Signs" en het terecht oscargenomineerde "The Village" thuis.
"Lady in the Water" heeft al de kenmerken van een Shyamalan/Newton Howard-samenwerking: een soort wisselwerking tussen suspens en tederheid die zowel bij de films als de bijhorende soundtracks een typische eigenheid is. De piano wordt in deze score -met bijhorend akoestisch effect- zeer mooi gebruikt om het cruciale water-element weer te geven.
De proloog straalt een heerlijk magisch gevoel uit dat op het sprookjesachtige instinct van deze luisteraar sterk inspeelt in de stijl van John Williams' "Hook" Preisners "Fairy Tale". Koor, strijkers en piano vormen het hart van deze muziek en lopen als een rode draad door het geheel. Net als de film teert ook de soundtrack op een zachte opbouw die dan ook een extra krachtige payoff aflevert. De eenvoudige schoonheid van het prachtige hoofdthema word hierbij maximaal benut. "Lady in the Water" is misschien niet dé meest toegankelijke soundtrack in dit genre, maar het is naar mijn mening een zeer mooi werk. De samenwerking tussen Shyamalan en Newton Howard heeft tot nu toe al enkele absolute pareltjes afgeleverd en "Lady" hoort zeker in het rijtje van "Signs" en het terecht oscargenomineerde "The Village" thuis.
Perfecte smaak, perfecte kennis, perfect talent. Voor mij heeft hij niks meer te bewijzen. Het is een prachtige componist met de juiste emoties op de juiste plaats!
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
De muziek van deze soundtrack werd gebruikt in:
The Spiderwick Chronicles (Trailer)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Mi Mancherai (Il Postino), Josh Groban (Film)
The Spiderwick Chronicles (Trailer)
Trailer:
De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:
Mi Mancherai (Il Postino), Josh Groban (Film)
Soundtracks uit de collectie: M. Night Shyhamalan Movies
