Superman Returns


Rhino | Warner Bros. (081227765422)
Film | Releasedatum: 27/04/2006 | Medium: CD, Download
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Main Titles3:47
2.Memories3:05
3.Rough Flight5:11
4.Little Secrets/Power of the Sun2:47
5.Bank Job2:19
6.How Could You Leave Us?5:47
7.Tell Me Everything3:11
8.You're Not One of Them2:20
9.Not Like the Train Set5:10
10.So Long Superman5:29
11.The People You Care For3:25
12.I Wanted You to Know2:54
13.Saving the World3:10
14.In The Hands of Mortals2:09
15.Reprise/Fly Away4:17
 55:01
Schrijf zelf je recensie Verberg reviews in andere talen

 

Superman Returns - 09/10 - Recensie van Marie-Lise Van Wassenhove, ingevoerd op (Nederlands)
Superman Returns was voor mij de verrassing van het jaar, zowel qua film als soundtrack. Ik heb nooit de Christopher Reeve versies gezien (ik vond hem niet knap genoeg…) en al wat ik weet van de “mythology” (zoals ze dat zo mooi zeggen), heb ik opgesprokkeld uit TV-serie Lois & Clark (kinderen kijken nu eenmaal naar de meest gekke dingen).
Enfin, had Singer niet de regisseur geweest, dan had ik de film waarschijnlijk nooit gezien. Net zoals waarschijnlijk voor de meesten onder jullie, is Superman net iets te “super”. Wat is er nu interessant aan een man die alles kan? Dan liever de mijmerende, twijfelende held die ook met zijn eigen demonen in de clinch ligt.
Gelukkig hadden Singer en co blijkbaar ook door dat Superman misschien te perfect is voor het tegenwoordige publiek, dus hebben ze zijn superheldenbestaan duchtig door elkaar gegooid, (De wereld kan verder zonder hem! Lois Lane is verloofd en heeft een kind!) en hem een kanjer van een nieuw “zwak punt” gegeven (ik zat al te popelen hoe alles verder in de sequel gaat evolueren!).

En nu ga ik stoppen met reclame te maken voor de film (ik word uiteindelijk niet betaald door Warner ;-)) en het hebben over de muziek, natuurlijk!
Ook hier stond ik aanvankelijk nogal sceptisch tegenover. Een vriend die bij me was toen ik de muziek voor de eerste keer hoorde, zal zich wel nog mijn nogal negatieve uitlatingen herinneren… Het is een beetje schaamtelijk daar nu op terug te moeten komen en de score ver de hemel in te prijzen, maar ja, opinies kunnen veranderen (en eerste luisterbeurten zijn vaak misleidend …)
Allé, ik ga er aan beginnen…
Opgelet voor SPOILERS! (al ga ik ze proberen te beperken).
Ik besef trouwens maar al te goed dat ik me op glad ijs begeef, aangezien ik de score van Williams niet zo erg goed kende (ik heb de laatste weken een spoedcursus gevolgd!), dus bij deze maar al mijn excuses voor eventuele dommigheden!

(1) Main Title
Ottman en Singer zijn duidelijk fans van de originele Superman-films, en hebben er voor gekozen om verschillende Williams’ thema’s te behouden, waaronder natuurlijk ook deze Superman-mars of het hoofdthema, dat ook al klonk tijdens de openingcredits van de andere films. Ik houd vooral van het strijkers-ostinato in het begin, dat ook verder in de film altijd de komst van de held aankondigt.
Bij 0’27 brengen trotse strijkers het hoofdthema. Het is dateert duidelijk van de tijd van Star Wars; het heeft hetzelfde gevoel voor avontuur en klinkt oh zo optimistisch.
Het hoofdthema bestaat eigenlijk uit drie delen: de ostinato (0’00-0’27), een groot middenstuk (0’27-1’31) en dan nog de coda (1’13-1’45). Het is vooral die coda die in de film te horen is wanneer Superman –euh- superdingen doet.
Ook het Love-theme (“Can you read my mind?”) uit de oorspronkelijke films is bewaard (1’48-2’25) (hier gespeeld met het strijkers-ostinato als basis). Het is de enige keer dat het op de soundtrack en in de film zo speels klinkt (met belletjes, en luchtige koper- en houtblazers). Andere momenten klinkt het veel weemoediger.
Misschien illustreert het speelse karakter hier de “naïviteit” van Superman, die denkt (of hoopt) dat de wereld (en Lois!) is blijven stilstaan, en dat hij gewoon de dingen zal kunnen hernemen zoals ze vijf jaar eerder waren.
Vanaf 2’25 is er opnieuw het hoofdthema. Na de schitterende opening titles (ik wou altijd al astronaut worden, vandaar…) is Superman terug.

(2) Memories
Een beetje een Morgenstimmung-achtig begin. Het is zo echt muziek om bij te ontwaken. Een houtblazer speelt zacht het Kent-thema (van Williams) (0’08-0’17). We bevinden ons op de Kent boerderij waar teruggekeerde Clark Kent jeugdherinneringen bovenhaalt. Een zacht strijkers-ostinato (0’17) kondigt een heerlijk crescendo aan, waarin strijkers en koperblazers, ondersteund door het ostinato, een heerlijke variatie op het hoofdthema brengen. Koor en enthousiaste strijkers brengen het Kent-thema (0’42) – een jonge Clark Kent raast door de lucht en proeft vrijheid.
Rond 0’47 klinkt nog even kort en afwachtend het ostinato, gevolgd door meer speelse en visuele muziek. Clark moet zijn krachten nog leren inschatten en dondert (à la Harry Potter) naar beneden. Hierdoor ontdekt hij wel dat hij kan vliegen (vanaf 1’20 – de muziek is onderscore: zachte piano en strijkers). Bij 1’34 brengt een koperblazer, gevolgd door een fluit, subtiel het hoodthema. Superman is in wording…
De rest van de track is de muziek veel mysterieuzer, met duister koor. Ik weet niet goed wanneer het in de film te horen is…

(3) Rough Flight
Een knappe brok actiemuziek, die jammer genoeg in de film zelf niet echt tot haar recht komt. John Ottman, die zelf ook de films geëdit heeft, gaf in een interview toe dat hij misschien de muziek wat harder had moeten laten doorkomen. Maar ja, ik neem aan de dat de gewone bioscoopganger, en dan niet de filmmuziekgeeks zoals wij, vooral willen dat de speciale effecten (en hun geluid) goed uitkomen.
Onrustige strijkes, en hier en daar wat dissonante piano-akkoorden, kondigen de losgeslagen vlucht van het vliegtuig aan waar toch wel niet toevallig Lois Lane opzit.
Bij 0’32 bereikt het nieuws de nieuwsnetwerken en ook Clark. Even lijkt hij te twijfelen, maar dan… 0’52, het ostinato gevolgd door de koperblazers (bij 1’07 scheurt hij zijn hemd – al die kapotte hemden moeten hem een fortuin kosten! – en komt de “S” tevoorschijn): redding is op komst.
Ondertussen ziet de situatie er voor de passagiers (en dus ook voor Lois) niet al te rooskleurig uit. De actie wordt volop verder gezet met drijvende percussie, strijkers en veel koper. Rond 1’56 klinkt heel kort het hoofdthema – Superman is opgemerkt door de legerbegeleiding.
Vanaf 2’00 begint één van mijn lievelingsstukjes van de track. Lois ziet iets blauw/rood voorbijflitsen en gelooft haar ogen niet (2’13). Maar dan hoort ze iemand op het vliegtuig stappen (2’17) (het ostinato, gevolgd door de coda van het hoofdthema – le héros est arrivé).
De actie blijft nog wat verder gaan (Superman heeft wat moeite de boel onder controle te krijgen). Vanaf 2’43 klinkt een bijna onwerelds koorstukje – het vliegtuig zit in het gewichtloze luchtruim. Een korte adempauze voor de diepe val naar beneden (vanaf 3’01 met de plotse dissonant). Je hoort het vliegtuig in de muziek echt vallen (bijvoorbeeld rond 3’25). Af en toe klinkt nog even het hoofdthema, en rond 3’49 is er een stukje muziek dat me erg doet denken aan “The Sinking” uit Titanic.
Rond 4’00 is er nog een van mijn favoriete stukjes: strijkers brengen een erg meeslepende melodie die je willens nillens in de actie voeren (let ook op de koperblazers die het ostinato brengen!).
Langzaam wordt naar een climax gebouwd met drijvende percussie, strijkers, dringende koperblazers en een groeiende inbreng van het koor.
De muziek verraadt niet hoe de scène afloopt en blijft hangen…
(Wees gerust, iedereen overleeft het zonder het minste schrammetje!)

(4) Little Secrets / Power of the Sun
We hebben net een brok Ottman actie-muziek gehad, nu gaan we ook kennismaken met zijn nieuwe thema’s.
Het begin is nog mooi Williams – koperblazers brengen kort het hoofdthema (Clark verliest zijn bril in Lois’ bijzijn en twijfelt even om hem weer op te zetten). Een fluit brengt zacht het Williams Love Theme (0’09). Strijkers brengen een lange coda (Clark volgt met zijn ogen Lois die met de lift naar boven gaat om op het dak van de Daily Planet een luchtje te gaan scheppen). De muziek klinkt speels en hoopvol.
Bij 1’00 krijgen we een volledig andere scène. Na zijn gevecht met Lex neemt een sterk verzwakte Superman afscheid van Lois. Hier horen we voor de eerste keer op het album zijn nieuwe (Ottman) thema : het personal-theme of depri-Superman thema, zoals ik het meestal noem. Het symboliseert de persoonlijke moeilijkheden van de held; zijn “existentiële” crisis. Depri-strijkers en piano met hier en daar wat harp brengen (vanaf 1’07) een zeer gelaten en trieste melodie, zonder dat het echt te melig wordt.
Rond 1’34 horen we het tweede deel van het thema (volgens Ottman dan – ik ga het voor het gemak het “Being Superman”-thema noemen, omdat het verwijst naar zijn verantwoordelijkheden die hij steeds boven zijn eigen geluk plaatst) dat tot een erg mooie climax met koor komt (Superman herlaadt zijn batterijtjes aan de zon). Let ook op de koperblazers die even het hoofdthema aansnijden (1’48).
Bij 2’09 heeft hij zijn krachten herwonnen en na een korte stilte breekt hij doorheen de wolken om komaf te maken met Luthor’s immobiliën-plan.

(5) Bank Job
Ook voor Luthor heeft Ottman een nieuw thema geschreven (vaarwel de speelse “March of the Villains”). Ottman’s thema klinkt hard, scherp, onrustig en geschift, wat allemaal perfect bij het personage past…
Hier krijgen we het in een zeer aggressieve, ritmische variatie te horen, met synth, pauken, dissonant koper … het doet me soms wat denken aan de actiemuziek uit Revenge of the Sith.
Om Superman af te leiden, overvallen Lex zijn handlangers een bank. Voor twee politiemensen ziet de situatie er niet echt goed uit (1’34 – een mitrallette (spelling??) begint te draaien, op hen gericht…) Maar bij 1’51 komt de held de situatie redden. Met een variatie op de coda (koper en koor) van het hoofdthema onderschept Superman de kogels (die in bullet-time worden afgeschoten). Bij 2’08 klinkt een effect – de “slechterik” richt zijn wapen op het oog van Superman (?). Al snel blijkt echter dat de Man van Staal echt wel helemaal van staal is…
De track eindigt plots.

(6) How could you leave us?
Een van mijn favoriete nummers, en thematisch zeer goed gevuld.
Het begint al met nog een nieuw thema van Ottman (het Lois-thema – 0’00), zacht gebracht door een piano, waarop dan vanaf 0’15 de kopers subtiel het Williams Krypton-thema brengen (Lois vraagt Superman waar hij naar toe was).
Rond 0’27 horen we opnieuw die mooie kopervariatie op de coda van het hoofdthema (die ook al in track 04 te horen was).
Dan volgt een eerste glimp van het Ottman Love Theme (0’36) (strijkers en piano) waarna dan kort het “Being Superman”-thema volgt (0’51), met dan weer het Ottman Love Theme (1’02) en ook nog eens het Lois-thema (1’10), nu iets langer. Het is een eigenlijk vrij onschuldig klinkend thema, t een eenvoudig piano-melodietje. Bij 1’57 wordt het door een viool herhaald.
Hierna wordt de muziek veel zwieriger en romantischer (Superman en Lois gaan vliegen!), met vanaf 2’32 een erg mooi crescendo van strijkers, piano en koor (het Ottman Love Theme?).
De romantische sfeer wordt even onderbroken door het Depri Superman-thema (3’05) (“You wrote the world doesn’t need a saviour, but everyday I hear people crying for one”). Superman wil Lois zijn vijf-jarige afwezigheid doen begrijpen… Het lijkt ook te lukken, want vanaf 3’41 brengen strijkers en een sprankelende piano opnieuw het Ottman Love Theme, dat verder met het koor wordt uitgewerkt (vanaf 3’59 - mijn favoriete stuk!) en langzaam maar zeker overgaat in het Williams Love Theme (al sporen vanaf 4’27 maar echt duidelijk rond 5’03). Hier klinkt het veel minder spelend en naïef dan in de eerste Superman film, en dat is niet zo verwonderlijk natuurlijk, gezien de “gschiedenis” van de personages.
Het thema (en ook deze track) blijft “hangen” en komt niet tot een mooi afgerond einde. Als je de film gezien hebt, weet je wel waarom. Het is ook niet verwonderlijk dat ook het Depri-Superman nog even zijn opwachting maakt op het einde. De situatie is anders nu. Er moet nu ook rekening gehouden worden met andere personen. Niets is nog vanzelfsprekend…

(7) Tell Me Everything
Lex vindt de inspiratie voor zijn plan tot werelddominantie in de Fortress of Solitude, Superman’s “archief” van Krypton.
Onder begeleiding van een schitterend overweldigende versie (strijkers, koor, hout- en koperblazers – die een variatie spelen op het Kryton-thema???) van het Lex-thema (vanaf 0’10) trekken Lex en zijn handlangers naar Antarctica.
Na een mooi crescendo is de muziek vooral underscore: zinderend, mysterieus en griezelig.
Rond 2’12 verschijnt Jor-El (Superman’s pa) in de kristallen. Het koor houdt het mysterie erin.

(8) You’re Not One of Them
Nog een erg mooie, mijmerende track.
Opnieuw vooral het Depri-Superman thema (hij hoort Lois zeggen dat ze nooit van Superman gehouden heeft). De wereld lijkt hem niet meer nodig te hebben.
Een heel mooie, rustige melodie met piano, strijkers, harp, koor en houtblazers.
Vanaf 1’10 brengt de piano duidelijk het thema. Het klinkt emotioneel en triestig. In gedachten hoort Superman zijn vader Jor-El herhalen dat hij “hoewel hij als mens is opgevoed, nooit één van hen zal zijn”, hij zal altijd anders zijn.
Vanaf 1’37 klinkt het tweede deel van het thema, of het Being Superman-thema. Vanuit de ruimte kijkt Superman neer op de Aarde, als een herder die waakt over zijn schaapjes. Mooie muzikale afwerking.

(9) Not Like the Train Set
En Lex’ plannetje komt eindelijk tot uitvoering.
Na een kort “donder-“effect brengen strijkers, koor en houtblazers een heerlijke variatie op het Lex Luthor-thema (vanaf 0’08) (Let ook op de donkere koperblazers!). Diabolische muziek.
Bij 1’09 wordt het kristal met het omhulsel uit kryptonite in de Oceaan geschoten.
Onwerelds koor (1’46) beschrijft de val van het kristal op de zeebodem. Snel begint het te groeien (2’02 – de muziek klinkt niet meteen apocalyptisch (wat ik eigenlijk eerder had verwacht), maar meer vol bewondering (mede door het koor) voor de “magische” groei van het kristal).
Vanaf 2’30 is er een kleine sprong in het verhaal. Na het “incident met de piano” (en omdat de boot waarschijnlijk elk moment door een groeiend kristal kan gespietst worden) besluit Lex dat het hoog tijd is het schip te verlaten (harde variant op zijn thema).
Bij 2’47 is er nog een van mijn favoriete stukjes – mooi koor beschrijft het oprijzen van “New Krytpon” uit de oceaan (de melodie is trouwens ook heel subtiel in andere scènes in de film te horen, maar ik heb geen idee voor wat ze precies staat).
Het Lex Luthor-thema volgt (3’02).
Lois, Jason en Richard (haar verloofde) zitten nog altijd op het schip, nu in twee geknakt, en serieus in de problemen (3’31 – ze verdwijnen de dieperik in, à la Titanic).
Maar dan, NATUURLIJK, vanaf 4’02 komt Superman de boel redden. Koperblazers en strijkers brengen triomfantelijk het ostinato, gevolgd door de coda van het hoofdthema (dat nog eens herhaald wordt rond 4’53). Superman heeft het weer gedaan!

(10) So Long Superman
Het onvermijdelijke “de held krijgt het zwaar te verduren”-stuk.
Onrustige strijkers en koperblazers (variatie op het Luthor-thema?) begeleiden Supes tijdens zijn vlucht naar New Krypton, waar hij landt op 0’22.
Een klein sprongetje vooruit. De effecten van al het kryptonite in het nieuwe continent beginnen Superman parten te spelen (vanaf 0’41 – dissonant koor). Lex weet dit en geeft Superman een stevige stamp (0’47).
Vanaf dan wordt de muziek dramatisch, met zware strijkers en koper. Toch klinkt ze ook nog afwachtend. Je voelt dat de echte afranseling nog niet begonnen is. Bij 1’37 klinkt ze even theatraler, pathetischer.
Hierna volgt een heel stuk onderscore (vanaf 1’54) met rond 2’37 nog even kort het Lex-thema. Hij weet dat hij zijn slag aan het thuishalen is. De afranseling kan beginnen (2’45 – een heel emotionele en dramatische versie van het Depri Superman-thema, met veel gelaagde strijkers en houtblazers). Het stuk klinkt bijna als een elegie. Lex kijkt smalend toe hoe zijn handlangers de Man van Staal afkloppen.
Rond 3’58 haalt Lex, op de tonen van een kerkklok, een grote scherf kryptonite tevoorschijn. Bij 4’25 steekt hij de verzwakte held in de onderrug. Superman valt. Alle muziek valt weg, behalve een harde hartslag-percussie. Superman probeert nog iets te doen (een sterk verzwakte variant op het hoofdthema – 5’02), maar hij is te zwak en tuimelt op sterven na dood de Oceaan in.

(11) The People you Care For
Ik weet niet zeker wanneer dit te horen is; ik vermoed de scène nadat Superman verzwakt de Oceaan is ingevallen (zie vorige track). Donker koor bezingt zijn val in de dieperik en zijn gevecht om terug tot de oppervlakte te geraken.
Vanaf 0’26 gaan we over naar Lois, Richard en Jason die vanuit hun sportvliegtuigje rond New Krypton de Oceaan afzoeken op zoek naar hun held. Jason vindt hem.
Rond 1’29 klinkt een aftikkende klok (Superman die verder wegzinkt) tot zijn cape ineens door een hand wordt gegrepen (Lois) (1’42). Samen met Richard sleurt ze hem aan boord van het vliegtuigje, waarna Richard probeert op te stijgen. Het loopt echter allemaal niet van een leien dekje (de actiemuziek vanaf 2’01 – vooral die beukende piano vind ik mooi!). Veel dissonante klanken, niet echt meteen aangenaam om naar te luisteren.
Uiteindelijk weten ze toch veilig in de lucht te geraken (3’05).

(12) I Wanted You to Know
Naar het einde toe van het verhaal. Lois bezoekt Superman in het ziekenhuis en heeft hem nog het een het ander te vertellen.
Zachte belletjes, strijkers en een hobo zetten de sfeer (een variatie op het Lois thema??). Hier en daar klinken harp en flardjes piano. De hobo rond 0’54 speelt melancholisch en droevig (ook verstekt door de cello – 1’21). Toch blijft de muziek tintelend.
Vanaf 1’52 klinkt het Being Superman-thema, verder uitgewerkt in een meeslepende variatie. Het bereikt een heel mooi hoogtepunt. Lois verlaat samen met Jason het ziekenhuis en loopt langs de duizenden mensen die hun steun aan de superheld komen betuigen. (Vanaf 2’24 het Ottman-liefdesthema?)
Ook Ma Kent staat tussen de aanwezigen, eenzaam en machteloos, wachtend op nieuws… (2’38 – het Kent-thema).

(13) Saving the World
Nu de reden waarom Superman überhaupt in het ziekenhuis beland is.
De track opent met een harde, percussie gestuwde versie van het Luthor-thema (hij verlaat holderdebolder New Krypton). De koperblazers-ostinato’s doen soms wat denken aan The Matrix-score (0’38).
Na een korte stilte, begint New Krypton ineens uit de Oceaan op te rijzen (een mooie, statige melodie, gespeeld door strijkers en koper, en iets later ook het koor). Een heel mooi triomfantelijk stuk.
En yep, daar is Superman. Hij draagt letterlijk het gewicht van een heel continent op zijn schouders (1’41 – de ostinato, eerst gevolgd door het Luthor thema en dan pas door het hoofdthema). Het onrustig, dissonant koor (2’09) verwijst opnieuw naar het kryptonite dat door de rotsen heen piept.
Vanop het vasteland kijken de mensen verbaasd naar de gigantische rots die ze de hemel in zien verdwijnen (2’16).
Onrustig koor en slagwerk (2’40) vertellen hoe Superman New Krypton uit de atmosfeer brengt en in een omloop rond de aarde brengt.
Na een plots crescendo volgt een overdonderende stilte. De Man of Steel is op het einde van zijn krachten, en valt bewusteloos naar beneden (hoe het komt dat hij niet in een baan rond de Aarde blijft hangen, is een raadsel waar alleen Bryan Singer een antwoord op kan geven..)

(14) In the Hands of Mortals
En zo hebben we dan nu de omgekeerde wereld waarin het deze keer Superman is die gered moet worden.
Een heel mooi koorstuk met ritmische, stuwende, “reanimerende” bas, volgt de held in het ziekenhuis, waar de dokters niet goed weten wat ze precies moeten doen.
Lois wacht angstig op nieuws (1’36, zacht aanzetten tot haar thema dat rond 1’52 duidelijker door belletjes wordt gebracht).

(15) Reprise/Fly Away
De track opent met een zachte versie van het Depri Superman-thema (gespeeld zoals het Lois thema). De film eindigt op een korte conversatie tussen Lois en Superman. (0’18: “Will we see you? Again… Sometime?”). Een teder koor maakt het geheel af.
Strijkers en koor brengen aanzetten tot het Being-Superman thema, even onderbroken door het hoofdthema (1’07), maar dat dan erg triomfantelijk wordt gespeeld (koor en zelfs piano). Superman heeft zijn plaats gevonden.
Rond 1’30 klinkt kort een stukje dat me (nog eens) aan de Titanic-score van Horner doet denken. Synths herhalen nog even het hoofdthema (1’38), waarna (1’52) koor, piano en strijkers sprankelend en meeslepend het Ottman Love Theme brengen.
Bij 2’34 klinkt opnieuw even het hoofdthema, dan opnieuw het Ottman Love Theme dat rond 3’10 overgaat in een schitterende, maar nog steeds “hangende”, “onvoltooide” versie van het Williams Love Theme. Superman’s liefdesleven is verre van opgelost (en nu misschien zelfs nog ingewikkelder dan dat het al was), maar daar lijkt hij zich op dit moment weinig van aan te trekken, en met hernieuwde moed herneemt hij zijn plaats als “redder van onze wereld” (3’33 – ostinato en fanfare van het hoofdthema).

-----

The good?
- De mooie thematische rijkdom. Niet alleen krijgen we oude, bekende thema’s voorgeschoteld, Ottman zelf heeft ook niet stilgezeten en voor het nodige nieuwe materiaal gezorgd.
- De naadloze overgangen tussen de Ottman en de Williams’ geïnspireerde muziek. In het begin, toen ik totaal niet zo vertrouwd was met de Williams-score, vond ik het erg moeilijk het werk van beide componisten te onderscheiden.
- De knappe orkestraties. De muziek klinkt afgewerkt.
- Het evenwicht tussen meeslepende romantiek en denderende actie. De score steekt geen moment tegen.

The bad?
- Hier moet ik even nadenken… Misschien de langdradigheid van sommige tracks? Misschien had “So Long Superman” iets korter gemogen, maar nu ben ik echt aan het muggenziften.
- Eventueel het overmatig gebruik van het koor. Als je allergisch bent aan “oooh’s” en “aaah’s”, vermijden…

The ugly?
- Sommige enorm goede muziek die nergens op het album te bespeuren valt: Clark die voor de eerste keer terugkeert naar Metropolis, Lex die de meteoriet steelt, Superman’s emotionele “speech” helemaal op het einde…
(Ik hou mijn vingers gekruist voor een complete release, maar dat is waarschijnlijk ‘wishful thinking’…)
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Citizen Cancre, ingevoerd op (Frans)
On ne présente plus Superman, la figure classique du super héros. Brushing impeccable, sourire éclatant, yeux bleus... Un personnage aussi parfait qu'irritant, à l'image du célèbre slip rouge qu'il se plaît à arborer fièrement durant sa lutte contre le crime. En 1978, Richard Donner a initié la mode des films de super héros avec Superman : The Movie. A la suite de quatre films à la qualité décroissante, c'est au tour de Batman de faire son malin devant la caméra de Tim Burton à la fin des années 80. Rebelote : quatre films et une nouvelle saga enterrée pendant quelques années.

Il faudra attendre le début des années 2000 pour que le phénomène redouble de plus belle, notamment avec le X-Men de Bryan Singer et le Spider-Man de Sam Raimi. Les progrès techniques et la sophistication constante des effets visuels permettent en effet de donner vie et (surtout) crédibilité à des personnages hauts en couleurs (au sens propre comme au figuré) qui, jusqu'alors, n'étaient réservés qu'au domaine du papier et de la série animée. Fort du succès de ses deux X-Men (et aussi d'Usual Suspects, son métrage le plus connu), Bryan Singer reprend le projet Superman qui traînait depuis plusieurs années dans les tiroirs de la Warner et qui avait été confié un temps à Tim Burton.

Grand fan du film de 1978, Bryan Singer ne cède pas à la tendance prônant l'humanisation et le réalisme de ses personnages. Bien au contraire, il conçoit Superman Returns comme une suite directe au Superman 2 de 1980, préférant faire table rase des honteux Superman 3 et 4. Voulu comme un véritable hommage au personnage interprété par feu Christopher Reeve, le film de Singer tire profit des technologies actuelles pour les mettre au service d'une histoire extrêmement classique. Et force est d'avouer que, visuellement, l'emballage est splendide, que cela soit les magnifiques décors, des effets visuels à la pointe ou des plans plus beaux les uns que les autres grâce à une photographie très réussie (surtout sur les plans nocturnes). A n'en point douter, les 260 millions de budget sont partis là-dedans. Tout simplement impressionnant. On pourra regretter le fait que Singer ne transcende pas réellement le genre dans sa manière de filmer Superman (il singe un peu trop le film de 1978 sur ce point) mais qu'importe ! On a notre lot d'héroïsme naïf et de spectacle old school ! Que demande le peuple ?

Or, s'il n'y a pas grand chose à redire sur les moyens déployés et la qualité artistique de l'ensemble, c'est une autre paire de manches pour ce qui concerne l'histoire et le rythme. Si l'on retrouve les personnages emblématiques de l'univers tels que caractérisés dans le film de 1978 (avec un casting plus jeune, voire trop jeune), l'ensemble est malheureusement trop long et trop lent pour maintenir l'intérêt jusqu'au bout sans regarder sa montre (2h30 au compteur quand même !).

La première partie du film se suit sans déplaisir mais la seconde est tout bonnement interminable. En outre, la décision de ne pas présenter un Superman différent de celui que l'on connaît déjà (le Man Of Steel de 2013 sera plus audacieux sur ce point) a pu en décontenancer plus d'un. Résultat des courses ? Superman Returns n'a pas trouvé son public, celui-ci étant habitué depuis déjà trop longtemps à des blockbusters plus sombres, plus mouvementés et plus violents, comme le Batman Begins de Christopher Nolan sorti l'année d'avant.

Considéré comme un échec et non comme une réussite, le film de Singer souffre du parti pris de son réalisateur qui, en soi, était une bonne idée. Loin d'être un mauvais film, Superman Returns doit véritablement être vu comme un (long) hommage au film de 1978 avec ses qualités mais aussi ses défauts.

Pour ce qui concerne la musique du film, c'est donc sans surprise que le thème du film de 1978, composé par John Williams, soit aussi de 'returns'. Or, fait intéressant : ce n'est pas John Williams que l'on retrouve à la baguette mais John Ottman (un autre John, quoi !), un fidèle collaborateur de Bryan Singer, qui a également officié comme monteur pour ce Superman Returns.

On aurait pu craindre du sous-Williams, comme cela est parfois le cas quand un autre compositeur passe derrière ce monstre sacré de la musique de film mais il n'en est rien ici, contrairement à d'autres cas plus mitigés (Jurassic Park 3). John Ottman s'en tire ici avec les honneurs. S'il reprend à son compte, et fidèlement, les thèmes charnières de John Williams (le Superman Theme en tête, exposé dès le début du CD avec le 'Main Titles' pour un générique copié-collé du film de 1978), il livre des compositions inspirées, ne serait-ce que pour le Love Theme hérité de John Williams dans un premier temps, mais qui s'en affranchit progressivement pour acquérir sa propre autonomie (écoutez la première partie de 'Little Secrets / Power of the Sun' pour vous en convaincre).

Dès la seconde piste du CD, John Ottman nous démontre qu'il ne compte pas que jouer le John Williams du pauvre. Le dynamique 'Memories' réserve de beaux instants, notamment à partir de 0:43 où l'on recourt à des chœurs discrets mais très justes, que l'on retrouve à d'autres moments de l'album (aussi 2:02 de 'Little Secrets / Power Of The Sun').

A vrai dire, cela résume fort bien le travail de John Ottman que de dire qu'il relève avec brio le challenge suivant : livrer une musique de super héros pour l'essentiel très douce sans verser dans la bruyante fanfare. Par ailleurs, ce style relativement épuré n'est pas sans rappeler celui d'un autre 'jeune' compositeur : Michael Giacchino (The Incredibles, Ratatouille, Up, Star Trek, Star Trek Into Darkness).

Mais attention à ne pas faire de raccourcis malheureux. Ottman excelle aussi pour les passages d'action pure. 'Rough Flight' est en ce sens la piste emblématique de l'album, celle qui accompagne la séquence la plus spectaculaire du film : le sauvetage de l'avion. Mention spéciale aux passages à partir de 3:01, de 4:00 et SURTOUT 4:28 (et ses chœurs grandioses à 4:41).

http://www.youtube.com/watch?v=HIqhqgw30kY

Cependant, l'action est loin d'être ce qui prédomine sur l'album. C'est surtout la veine plus intimiste et mystérieuse qui est mise en avant. 'How Could You Leave Us ?' et 'You're Not One Of Them', deux touchantes pistes, accentuent cette orientation surprenante. C'est aussi le cas de 'Tell Me Everything', séquence où Lex Luthor découvre la Forteresse de Solitude et s'accapare les cristaux de Krypton. Là est l'occasion d'évoquer le thème de ce méchant, interprété par un Kevin Spacey qui s'est apparemment bien amusé dans ce rôle de méchant.

http://www.youtube.com/watch?v=4R7A4bEVKHk

Plutôt que de reprendre le thème de John Williams, qui sonnait plus amusant que vraiment menaçant (même le titre est digne d'une cour de récré : 'March Of The Villains' ...), Ottman opte, concernant le thème de Luthor, pour un leitmotiv en miroir inversé avec celui de Superman (Lex est son nemesis après tout). On l'entend à plusieurs reprises comme à 0:11 dans 'Tell Me Everything' mais c'est surtout la piste 'Saving The World' qui est la plus généreuse sur cet aspect. Outre la martelante version à 0:03, c'est un véritable plaisir d'entendre ce thème à 1:45, suivi de très près par celui de Superman pour accentuer le 'mirror effect'. Une belle 'confrontation' musicale que seules les B.O. thématiques peuvent se permettre.

Il n'en reste pas moins que le thème phare reste quand même celui du Superman de John Williams, très présent dans la partition. Ce qui renforce l'idée d'hommage voulu par Singer qui filme avec un amour certain l'homme d'acier au slip rouge, le présentant volontiers comme un véritable dieu omnipotent et omniscient. John Ottman l'illustre parfaitement avec les chœurs quasi-religieux entendus à 1:59 de 'You're Not One Of Them' (même le titre véhicule l'idée !) à l'occasion d'une scène puissamment évocatrice.

C'est là toute la force de cette B.O. : John Ottman a repris ce qu'il fallait de la musique culte de John Williams et a su y insuffler une forte touche de tendresse à l'image du film qui doit surtout être perçu comme une (longue) déclaration d'amour de la part d'un des meilleurs réalisateurs officiant actuellement à Hollywood. Une déclaration qui transpire littéralement d'un album bien construit qui gagnerait indubitablement à être reconnu du grand public. Soulignons à ce propos que l'éditeur La-La Land Records a sorti en édition limitée à 3 000 exemplaires en novembre 2013 un double CD, Superman Returns : Limited Edition (2-CD Set). Une autre manière de dire que cette B.O. est une réussite. Elles sont loin de toutes avoir droit à une édition limitée comme celle-ci.
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Thomas-Jeremy Visser, ingevoerd op (Nederlands)
DE MAN VAN STAAL IS TERUG
De aarde draait gewoon door als je vijf jaar door de ruimte zweeft, op zoek naar je thuisplaneet, en erachter komt dat deze er niet meer is. Vijanden komen vrij en beramen opnieuw sinistere plannen, voormalige liefdes gaan door met hun leven en ontmoeten nieuwe partners, en krijgen zelfs kinderen. Dit zijn enkele gebeurtenissen en problemen in Superman Returns, een fantastische film, alweer uit 2006. De opvolger van wijlen Christopher Reeves, Brandon Routh is een man die de film op heldhaftige wijze op zijn schouders draagt, en gelukkig lijkt hij ook een beetje op Reeves. Een bijdrage van Kevin Spacey als een griezelig stijlvolle, charmante en sarcastische Lex Luthor is er ook eentje om te onthouden. De film was niet het makkelijkste project om te maken. Actrice Kate Bosworth wilde net dat extra beetje betaald krijgen, Bryan Singer werd tijdens de film met hartklachten opgenomen, en net toen het pak voor Superman af was, werd als snel duidelijk dat Brandon Routh wel erg enthousiast over het project was: Warner Brothers besloot een nieuw pak te maken, aangezien de bobbel in Routh’s strakke broek wel erg groot was. Het bloed, zweet en tranen heeft zichzelf terug verdient, want Superman Returns is een prachtige film geworden, en is de serie meer dan waardig.

GRANDIOZE KLASSIEKER
Laten we de klok eens terug draaien naar 1979, het jaar dat de eerste Superman film in de bioscopen ging draaien. Het is tot op de dag van vandaag een van meest geslaagde superheld-adapties die er zijn. Verbluffende speciale effecten, een goed verhaal, en solide acteerprestaties van onder andere Reeves en Terence Stamp. In Returns keert onze Superman terug naar de aarde, maar treft deze totaal anders aan dan 5 jaar eerder:
zijn liefde, Lois Lane is getrouwd met Richard (James Marsden, die zijn zalvende stem liet horen op de albums van Hairspray en Disney's Enchanted), een heeft een zoontje (die niet echt op Richard lijkt). Lex Luthor is weer op vrije voeten, en heeft een duivels plan dat miljoenen levens zal beïnvloeden, of misschien zelfs doden. Kortom: een wervelende actiefilm met verbluffende effecten, en genoeg Kryptonite om een land mee te maken.
Werd er in Superman en zijn vervolg nog muziek gecomponeerd door John Williams, deze keer is het John Ottman die Williams niet alleen eert, maar ook een ijzersterke score aflevert, die het op schijf en in film heel erg goed doet.
John William’s Main Theme voor Superman is legendarisch, en in mijn ogen zijn beste zogenoemde march, Star Wars, Indiana Jones en co ten spijt. Het wervelt rond, heeft alles in zich en is verbazingwekkend luisterbaar, hoe vaak dan ook. Het is verwant met alle muziek die Williams maakte tussen 1977 en 1989, en is zijn mooiste ''Grand Thema''. Dit sublieme spektakelstuk past ook perfect bij Superman zelf, en knalt vanaf het begin tot het eind uit je boxen. Het is echter oneerlijk om John Ottman te vergeten. Het was al heel lang geleden sinds Williams zijn knaller had opgenomen, of dat deze is opgepoetst, maar Ottman stuurt zijn orkest aan om een nauwkeurig trouwe, en toch nieuwere versie te maken, die heel welkom is, en je meteen in de stemming brengt. Ottman en regisseur Bryan Singer zijn allebei goed in wat ze doen, maar wilden absoluut trouw zijn aan Richard Donner, de regisseur en, waar het op deze site om draait, de muziek. Ottman gaf dan ook toe fan te zijn van Williams muziek, en maakt daarom een krachtig, en een mooi eerbetoon aan Williams, die wordt vermeld in de opening titles, iets waar regisseurs nog wel eens iets van kunnen leren.

SUPERMAN RETURNS: DE SCORE
De Main Titles zijn eigenlijk al goed genoeg voor vele variaties, om een cd op te vullen, maar Ottman voegt er nog veel meer aan toe: In Memories worden we bijvoorbeeld getrakteerd op een kort, vermakend actie stuk, dat enkele overeenkomsten toont met het werk dat Williams de laatste jaren laat horen. Rough Flight is een spektakelstuk, en is kent een zinderende opbouw, die wordt voltooid door het Superman thema, en richting het einde komt er zelfs een episch, groots en episch koor bij. Het had iets harder gebruikt kunnen worden in de film, de scène waarin Superman een vliegtuig moet redden van een wisse crash is een en al spektakel zoals alleen celluloid ons kan geven, had met wat hardere muziek nóg meer kracht gehad. Gelukkig is het een entertainend nummer, dat op cd erg goed overkomt. Er zijn gelukkig nog veel meer hoogtepunten: You are not One of them herbergt mooi strijkwerk van het liefdesthema, en is absoluut een van de mooiste nummers, en het oog van een Orkaan van een score. Ook de later erbij komende piano is een welkome afwisseling. Zelfs het thema dat Williams aan de thuisplaneet van onze held, Krypton, gaf maakt even een opwachting.
Luister trouwens ook even naar het fantastische So Long Superman, een vrij trieste track, die toch zeker de moeite is, dankzij zijn mooie instrumentale keuze, en vrij originele tonen.
Ottman is zeker van zijn eigen werk (en gelijk heeft hij), maar verliest nooit de sfeer, stijl en werkwijze van Williams uit het oog: Saving the World is een zinderende finale, en Williams had het op een niet zo verschillende manier gedaan als Ottman dat nu doet. Het begint met sterk slagwerk, en blazers die een lage ondertoon hebben net als de strijkers, en gaat als voorbeeld een lange trap op. Als je boven bent komt het Superman thema grandioos opzetten, en het verbaast me hoe goed Ottman met zijn instrumentale keuzes omgaat. In In the Hands of Mortals krijgen we te maken met vrij rustige muziek, die tragisch klinkt. Natuurlijk komt er een vervolgfilm, dus alles moet goed komen. Dit is erg goed in de muziek te horen: Reprise/Fly Away begint wat weemoedig met subtiele strijkers, en een enkele vocalist. Na een korte aanloop naar het hoofdthema horen we het eerste gedeelte een climax krijgen. Het zwijmelt nog even aangenaam door, maar de mooie afsluiter van de eerste ‘’akte’’ wordt door het grandioze hoofdthema gemaakt, voluit door strijkers gespeeld. En dan de blazers….Het hoofdthema keert op fenomenale wijze de kop op, rechtstreeks vanuit de Main Titles, en maakt een knallend einde aan deze toch al goede score.

THE MAN OF STEEL
Waren Harry Potter and the Goblet of Fire, Harry Potter and the Order of the Phoenix, en Jurassic Park III allen goede vervolgscores op die van John Williams, geen van hen bereikt hetgeen wat Superman Returns wél lukt. De souplesse, grandeur, subtiliteit, hoe je het ook wil noemen, die John Ottman schijnbaar hanteert is minstens indrukwekkend te noemen. Hij verliest als eerder vermeld nooit de werkwijze, thematiek of sfeer die Williams de serie ongeveer 30 jaar geleden gaf. Maar hij slaagt er bovenop dat nog eens in om er zijn stijl, die we eerder hoorden in scores als X-2, Ghotika, Kiss Kiss Bang Bang en The Cable Guy, te behouden en net dat beetje extra toe te voegen. De 44-jarige componist, die ook de film monteerde en 1ste assistent geluidsmontage was voor Superman Returns is dan ook een vrij zeldzaam exemplaar: hij lijkt bij iedere score die hij maakt iets beter te worden, en dit feit maakt hem zeker iemand om in de toekomst rekening mee te houden: Valkyrie, het WOII drama met Tom Cruise en de Nederlandse Carice van Houten, superheldenepos The Avengers en ten slotte Superman: Man of Steel zullen door hem worden gecomponeerd. Brandon Routh mag Superman dan wel spelen, de echte ‘’Man of Steel’’ in dit project was toch echt John Ottman.
Superman Returns - 07/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op (Nederlands)
He’s back! En nee, dan heb ik het niet over Arnold Schwarzenegger’s ‘Terminator’, maar over die andere man van staal…Superman.
De verwachtingen waren hoog (misschien té hoog) gespannen, want met Bryan Singer (verantwoordelijke voor de twee X-men films) aan het roer kon het niet misgaan. Althans dat dacht men, maar nu Superman ruim een week in zijn welbekende outfit over het witte doek vliegt kunnen we concluderen dat de film eigenlijk alleen maar tegenvalt. En dat ook het publiek niet warmloopt voor deze nieuwste Superman is te zien aan de zeer tegenvallende bezoekersaantallen en de daarmee gepaard gaande omzet. Aan de Special Effects ligt het niet, die zijn van een ongekend hoog niveau. Het is het flinterdunne verhaal, de matig geschreven dialogen en het eendimensionale karakter van Superman die de film te lang en saai maken.
De muziek werd dit keer geschreven door John Ottman, componist van de zeer gewaardeerde films ‘The Usual Suspects’ en ‘X2’, inderdaad allebei geregisseerd door Bryan Singer. Het is dan ook logisch dat Singer zijn goede vriend Ottman vroeg voor ‘Superman Returns’. John Ottman begreep wat hem te doen stond. De welbekende thema’s van die andere John, John Williams, overnemen en het naar eigen vermogen invullen.
Wanneer we de score voor deze film aanzetten worden we direct meegenomen naar oude tijden. Het hoofdthema is nagenoeg intact gebleven. We horen de bekende mars, waarna het liefdesthema te horen is om uiteindelijk als in een cirkel weer uit te komen bij de mars. In ‘Memories’ horen we een afgeleide versie van het main theme. Niet zo raar als we beseffen dat dit het thema van Clark Kent is, al door Williams voor de eerste score geschreven maar verder nooit uitgewerkt. Ottman doet dat hier wel en zeker niet onverdienstelijk.
Met de derde track ‘Rough Flight’ horen we dan een eerste echte typische Ottman track, zoals we die kennen van de X men 2 score. Veel tempowisselingen, veel variatie in het instrumentgebruik en een koor die gezamenlijk de track een enorme gelaagdheid geven en zorgen voor een zeer sterke thematische opbouw. Moeiteloos verwerkt Ottman in dit actiestuk het hoofdthema en wanneer Ottman naar het einde toe het koor toevoegt om zo Superman de hoogte in te begeleiden blijkt hoe mooi deze track opgebouwd is.
Het orkestrale bombasme maakt in ‘Little Secrets’ plaats voor het liefdesthema, zij het in een verkapte versie. Naarmate de track vordert voegt Ottman er zijn eigen thema bij, maar echt een naam mag het niet hebben. De track eindigt toch weer met die bekende Williams’ klanken, hoewel Ottman ook hier weer schitterend gebruik maakt van het koor.
Met ‘How Could You Leave Us’ en de twee daaropvolgende tracks gunt Ottman ons even een rustpauze en ondanks dat de Williams’ thematiek telkenmale te horen is laat Ottman horen waartoe hij in staat is. ‘Not Like the Train Set’ vormt dan weer de opmars voor een tweede deel orkestraal geweld. Maar het Superman thema wat er door heen verweven is klinkt dan al niet meer zo overtuigend en heroïsch als in het begin. Hier wordt duidelijk de zwakheid van Superman in muziek vertaald.
‘So Long Superman’ is de meest dreigende compositie van de score. Veel lage tonen en het gebruik van een mannenkoor daar waar tot dan telkens een vrouwenkoor gebruikt werd. We horen vaag de laatste klanken van het Superman thema om te eindigen met het ‘Lex Luthor’ thema.
Le grand final wordt ingeleid door ‘The people you care for’, weer zo een typische Ottman track. Dezelfde elementen als uit ‘Rough Flight’, hoewel Ottman meer diversiteit in de zang legt. Toch laat de echte muzikale finale op zich wachten tot ‘Saving the World’ die opent met een percussielijn die wel heel veel weg heeft van Elfman’s ‘Spiderman’. Maar al snel nemen de violen, de koperblazers en het koor het weer over en samen werken ze naar een zeer mooie climax toe waarin het Superman thema langzaam in al zijn glorie wordt herstelt. Reprise & Fly Away laat ons nog eenmaal genieten van het liefdes- en Supermanthema, beiden in volle pracht en praal. Daarmee completeert Ottman de symbolische cirkel die hij begon met de ouverture.
Ottman liet in een geschreven commentaar weten dat hij lang heeft getwijfeld alvorens hij de opdracht van Singer om een nieuwe Superman score te schrijven aannam. Zijn enorme appreciatie van Williams’ score en de enorme populariteit deed hem huiveren voor een eigen vernieuwde versie. Dat Ottman een groot respect heeft voor de oude Superman scores is duidelijk te horen in zijn score voor ‘Superman Returns’. Misschien wel iets té duidelijk. Ondanks dat de orkestratie fris is en de score bol staat van de variatie, blijft er een teleurstellend gevoel hangen. Dit omdat de score te weinig eigenheid kent. Had Ottman de score een geheel eigen karakter meegegeven dan was de score misschien een echt meesterwerk geworden. Nu blijft hij helaas teveel het broertje van en die blijkt onfeilbaar, ook na bijna 30 jaar.
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Tim Horemans, ingevoerd op (Nederlands)
2006 is het jaar van de sequels en remakes. Het opvallende is dat de componisten die de originele films scoorden niet meer van de partij zijn. Hans Zimmer die de plaats inneemt van Klaus Badelt bij Pirates. Marco Beltami en John Murphy die beiden Jerry Goldsmith vervangen voor respectievelijk The Omen en Basic Instinct 2. Nu is er ook nog John Ottman die de zware taak op zijn schouwders genomen heeft om de muziek voor Superman Returns te schrijven. Brian Singer en John Ottman zijn een goed team want ze hebben al vele goeie samenwerkingen gehad zoals X-Men 2, Apt Pupil, The Usual Suspect. Ottman is zowel componist als filmeditor. Hij is altijd sterk betrokken bij de film zelf. In de linernotes van de soundtrack schreef hij dat hij toch wat schrik had om de muziek voor Superman Returns te componeren. Hij is zelf grote fan van Superman en van John Williams. Aangezien Williams zijn muziek voor de eerste Superman film zo populair is, twijfelde hij in het begin wel even om de muziek te schrijven.

Ottman heeft een goede beslissing genomen door het thematische materiaal van John Williams hier en daar te hergebruiken in zijn muziek. Superman is geen Superman zonder zijn March. The Superman March is zo goed en zo wereldberoemd dat het raar zou zijn geweest moest dit meesterlijke thema niet gebruikt zijn. De koperblazers openen de soundtrack dan ook met deze mars, weliswaar in een lichtjes aangepaste orkestratie maar het blijft gewoon een kippenvel nummer. Opgebouwd zoals het moet, eerste de mars dan het Lois Lane liefdes thema om terug met de mars te eindigen. John Ottman heeft verschillende thema’s van John Williams herwerkt in zijn muziek zoals ook het Kent thema, dat zo goed als niet gebruikt geweest is door Williams, krijgt in Memories een prachtige en zeer levendige orkestratie. Het enige nadeel is dat het te snel gedaan is. John Ottman heeft ook gekozen om een koor aan zijn muziek toe te voegen en dit geeft toch een extra boost aan de muziek. Rough Flight is een actiestuk dat in typische Ottman stijl geschreven, nogal chaotisch, maar het stoort niet want het superman thema doet hier perfect zijn werk als goede lijm. Little Secrets/Power of The Sun herneemt heel subtiel het liefdes thema van Williams om dan dankzij een zeer knap stukje koor volledig open kan bloeien. John Ottman heeft ook de tijd genomen om zelf wat eigen materiaal te schrijven voor Superman. Hij heeft een secundair thema voor superman geschreven dat je te horen krijgt in bovenvermelde track..

Lex Luther krijgt ook aandacht van de componist in Bank Job. Bank Job is zeer percussie gedreven. Mijn eerste indruk was dat dit geschreven was door Giacchino, misschien omdat de okestratie sterk lijkt op die van MI3 in deze track. Een electronische sound trekt wel de aandacht op de achtergrond. De thema’s worden gedurende de soundtrack goed herhaald en herwerkt. Het Lux Luther thema domineert Not Like The Train Set en So Long Superman is ook goed qua thematische opbouw. Het album wordt mooi afgesloten door een korte herhaling van het superman thema. Deze soundtrack is ook een enhanced cd. Je vindt er nog 2 trailers op. Een behind the scenes: Superman Returns Score wat ik persoonlijk zwak vond. Je hoort Brian Singer zeggen dat ze het superman thema zeker gingen verwerken in de muziek en je ziet een opname van het thema uit de recording sessions. Voor de rest krijg je niets meer over de score te horen. Hopelijk komt er op de dvd meer te staan.

Superman Begins is een soundtrack die je verschillende keren moet beluisteren vooraleer je hem echt goed kan beoordelen. Het probleem is dat het nieuwe werk van Ottman bij een eerste luisterbeurt bijna niet opvalt omdat de oude thema’s van Williams zo sterk en zo herkenbaar zijn. Je hoeft maar enkele noten te horen en je kan heel het thema meeneurieën. Maar na enkele luisterbeurten begint de muziek van Ottman op te vallen en zijn ze zeker de moeite waard. Ze halen niet het niveau van Williams maar ze passen wel in het geheel. John Ottman heeft een superman score geschreven zonder John Williams te willen imiteren en dat vind ik op zich al geslaagd. Dankzij de grootse aanpak van orkest en koor straalt de muziek toch een bepaalde klasse uit. Knap werk van John Ottman, misschien wel zijn beste werk tot nu toe.
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Tom H., ingevoerd op (Nederlands)
Na Batman heeft nu ook Superman nu ook zijn comeback gemaakt op het witte doek. Na heel wat editing van het broekje van Superman door preutse Amerikanen ziet Superman er weer helemaal tip-top in orde uit. (De man kan er ook niet aan doen dat hij groot geschapen is. ^_^) Voor de score werd gekozen voor John Ottman, horrorscorespecialist en tevens componist van het gedrocht 'The Fantastic Four'. Maar Ottman weet met deze score te verrassen en creeërt een schitterend eerbetoon aan Williams aangevuld met prachtige nieuwe ideeën.

Het Superman thema van John Williams is een geslaagde opener die Ottman en regisseur Bryan Singer uit de originele Supermanfilm plukten. Het is een typisch Williams-nummer met schetterende strijkers en vol bombast uit de tijd van de eerste Star Wars-trilogie en de thematische weerga van 'Indiana Jones' en 'ET'. Op vlak van orchestraties is er weinig verschil met de overige recordings van dit nummer; het bombastische thema wordt naar het einde toe mooi afgewerkt door een kort moment van chaos dat een aangename breek vormy van 'Memories' waarin eerst kort een heroisch heldenthema wordt gepresenteerd met aangename koortoetsen, overglijdt in een hektisch ,semikomisch gegeven om uiteindelijk in een mysterieuze sfeer af te sluiten. 'Rough Flight' presenteert actiemuziek en spanning en neemt flarden op van het heroische thema die Ottman de held toebedeelde. 'Little Secrets' is dan weer hopeloos romantisch met een bombastisch, choraal einde in 'Power of the Sun'. Knap werk van Ottman.

'Bank Job' is suspense score met schetterende kopers en percussie; weinig samenhangend noch melodisch maar een goede sfeer track. 'How Could You Leave Us' is dromerig en fragile met lichte koperblazers, zweverige strijkers en een vleugje piano waarna Ottman de melodie langzaam uitbreidt tot een chorale van interessante thematische bewerkingen en tedere piano-fragmenten. Een hoogtepunt. 'Tell Me Everything' begint zacht maar bouwt al vlug op met uitbarstingen van koor en orkest. Een ware ommekeer vind je dan weer terug in 'You're Not One of Them' waarbij wat keyboards, een solo viool en piano de show stelen in een erg aangrijpend thema dat erg pathetisch is opgebouwt rond het innerlijke van Superman en zijn entourage. De track heeft een hoog John Williams-percentage en doet denken aan 'Empire of the Sun' of 'Hook'. 'Not Like The Train Set' is underscore met een hoog luistergehalte. Opnieuw weet Ottman te bekoren. 'So Long Superman' haalt de thematische kenmerken van deze soundtrack weer aan en laat koor en orkest mooi samenlopen in een spetterend geheel. 'The People You Care For' is lekker donker en spannend met een kleine wink naar Elfman's Batman scores. 'I Wanted You To Know' is zachte underscore die niet al te bijster interessant is op het eerste zicht, maar enkele mooie crescendo's tentoon spreidt. 'Saving The World' is percussiegericht en eindigt met een uitbarsting van koor en orkest dat mooi overglijdt in 'In the Hands of Mortals' waarin het koor en de hoorns zacht hun intrede doen om zacht de laatste emotionele track aan te kondigen: 'Reprise/fly away' waar het emotionele thema nogmaals wordt herhaald en waarbij de laatste keer heldhaftig afscheid wordt genomen van Superman met het overbekende thema.

Deze soundtrack is een mooi staaltje van hoe een overbekend thema kan worden ingewerkt in verfrissende, hedendaagse muziek. Tevens is het een bewijs van de kracht van Williams' thematische ideeën die dertig jaar na datum nog steeds niets van hun kracht hebben verloren. Ottman verbaast en toont dat hij nog zoveel meer in zijn mars heeft dan degelijke horrorscores te componeren. 'Superman Returns' is geen slimme, maar wel een mooie, traditionele soundtrack die genieten betekent van het begin tot het einde. Ook de interessante scoringsessions en trailers die op de enhanced cd terug te vinden zijn, zijn de moeite waard. Conclusie: kopen deze cd! ^_^
Superman Returns - 08/10 - Recensie van Tom Daish, ingevoerd op (Engels)
After the highly successful reboot of the Batman franchise in 2005 in Batman Begins, it seemed inevitable that Superman would get the same treatment. Having said that, the trip from The Quest for Peace (the fourth, last and most diabolical of the original Christopher Reeve movies) has been a fairly tortuous one, including a brief stop at 'let's have Nicholas Cage play Superman' - an idea that fortunately went away (after Cage was paid more money not to do it than most of us earn in a lifetime). However, after his terrific X-Men movies, Bryan Singer seems the ideal choice and as does casting Brendan Routh, the same thing happened when Reeve was cast. Of course, with Singer invariably comes John Ottman as editor and composer. As I have noted elsewhere, on quirky, low key pictures, Ottman is fine, for something more spectacular he seems conspicuously unsuitable. Fortunately, Superman Returns bucks the trend.

Unlike the aforementioned Batman Begins where neither Danny Elfman nor Elliot Goldenthal's themes were used, replaced with a truly dire Zimmer/Newton Howard collaboration, Singer wisely decided to retain John Williams' classic march. True, it's over the top and unremittingly bombastic, but that's part of its charm and Superman is a comic book character who can stand to have an unremittingly heroic and upbeat theme. Even more impressively, many of the other themes get an airing, including the utterly gorgeous Smallville theme in Memories, the Fortress of Solitude in How Could You Leave Us? and Death and Transfiguration by Richard Strauss... sorry, I mean the love theme, Can You Read My Mind (despite the Straussian leanings, one of my favourite Williams melodies). My only gripe with the latter is where Ottman very occasionally changes the harmony, rendering it a little flat and simplistic, robbing it of some of its swooning richness. Then again, some of the more intimate arrangements are gorgeous, notably during the rapturous How Could You Leave Us?, one of the album's highlights.

Opinion on how effectively Ottman has incorporated the new themes has varied wildly, but beyond a composer writing an entire pastiche Williams score (or just re-arranging the original material as was done for the Reeve sequels), they fit at least as well as one could hope. Their use also seems to have made Ottman up his game somewhat, so the complexity, colour and imagination throughout are consistently impressive. It's quite refreshing to hear him go for broke rather than the rather half hearted approach of X2. The action is especially thrilling, notably Rough Flight and (the improbably titled) Not Like the Train Set, crackling away with the kind of energy that one hopes for in a score like this. Again, the main theme is worked in with surprising ease, Ottman actually making the effort to find different ways to use the melody, changing the harmony and imbuing it with some grit, rather than merely stating it whenever anything heroic is happening.

Unsurprisingly, Ottman's own themes aren't quite as memorable, but the heroic anthem in Memories might well have substituted for a main theme had Singer decided on not going with any of Williams' music. Another good choice was not to use March of the Villains, perhaps the weakest element of the 1978 score, Ottman's own theme for Luthor is much darker and infinitely more suitable. While the integration with the original melodies is as good as one could hope for, it's difficult to precisely assess how memorable the score would be without Williams' input. However, their use is fairly sparing and those passages without them are so effective that it's hard not to conclude that this is an extremely fine album, expertly played by the Hollywood Studio Symphony and Chorus.
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Wim Minne, ingevoerd op (Nederlands)
Waarom Superman Returns flopte? Omdat Superman iets te perfect is? Die man kan gewoon alles, de mensen hebben geen behoefte aan een té perfect iemand. Of zou het misschien zijn omdat Christopher Reeve de enigste échte Superman is? Who knows, maar wat we wel allemaal weten is dat de muziek een knaller van formaat is. De muziek is van staal en echt wel onverwoestbaar.
John Ottman deed ook de score voor the Silver Surfer, maar die was maar matig. Dit in tegenstelling tot deze fenomenale score.
De opening is het grandioze Superman thema (dat ik nagenoeg niet ken, maar sporadisch) en hiermee zet Ottman de toon. Hij blijft wel in de geest van Williams wat het hier betreft, maar de vervolgtracks dragen volledig zijn eigen stempel. Rought Flight kan zo beschouwd worden. Opzwepend, muzikaal vooral, vrij complex voor hetgeen wat het is, maar toch ... geen overdadig (laat staan een) gebruik van het beroemde thema. De muziek gaat eigenlijk in een climax, wordt spannender, is goed uitgebouwd, kortom, een genot om naar te horen.

En de rest van de score is héél muzikaal, véél symfonischer dan wat de laatste tijd geproduceerd wordt. Er is ook véél plaats voor Romantiek. Waarom heeft Superman de aarde verlaten? How could you leave us? Ik vermoed dat hier een ontmoeting tussen de getrouwde Lois en de Man Van Staal plaatsfind. Natuurlijk, héél wat bij te praten dus en het lijkt wel alsof de muziek het woord voert. Droevig, ingehouden pijn, plotse uitspattingen van vreugde, liefde, ... het past allemaal in dit rijtje. Als we denken dat het niet beter kan, komt daar dat koor ... onverwachts, en het geeft a) de track een extra dimensie en b) jou kippenvel. En als je dan denkt, het kan niet beter, wel, denk gauw iets anders. De track "explodeert" als het ware, en wordt emotioneel op een groot hoogtepunt. Om dan langzaam uit te doven.

Na al die romantiek tijd voor wat spannendere sfeer. Not Like The Train Set. Het lijkt alsof deze track romantisch wordt, maar na 2' 30" krijgen we het ware gezicht (met het koor, wat àltijd een surplus is) spanning, de held komt eraan, ... de typische Hollywood tintjes zijn vast aanwezig. De track kan heel de tijd kunnen uitbarsten in knallende blazers, hevig zwiepende strijkers. Naar het einde toe doet ze dat ook.

Superman Returns is een verademing voor het genre geworden. The Comics hebben vaak last van a) slechte films en b) slechte muziek. Sinds Batman Begins en Superman Returns, die desondanks wat flopte, is het op beide gebieden ferm verbeterd. Batman Begins en The Dark Knight zijn pareltjes en Superman Returns kon het het moderne sprookje geworden zijn. Nu, de film misschien niet, maar de score van Ottman mag zeker in het rijtje geplaatst worden van Williams. Dit is een zelfstandige, non copy score. Ze staat als een huis op een betonnen pijler en geen aardbeving is sterk genoeg om ze daaraf te werpen.
Superman Returns - 08/10 - Recensie van Gerry Seynaeve, ingevoerd op (Nederlands)
Aangezien John Williams - deze geniale man wordt ook al een dagje ouder - spijtig genoeg de taak niet op zich heeft genomen om de soundtrack te verzorgen van de vijfde Superman movie, diende een waardige vervanger te worden aangenomen. En zo geschiedde het: John Ottman volgde John Williams op, net zoals Bryan Singer de regisseur Richard Donner opvolgde. Beiden van een jongere generatie, die de film van 1979 hebben gezien en die ervan genoten hebben. Het mag gezegd worden: Superman Returns is een goede sequel. Zeker en vast stukken beter dan nummer IV!

De soundtrack is dus heel goed, maar ik wil toch waarschuwen voor ontbrekend materiaal op de CD! OK, je krijgt de soundtrack van een film die ruim 2 uur duurt niet op één CD. En zeker niet als je er een enhanced CD van maakt, een chique benaming voor een CD met filmkes erbij. Hoort video-materiaal niet eerder thuis op een DVD? Wie een soundtrack koopt, verwacht muziek. Ik betreur het daarom dat er bepaalde stukken ontbreken. Zo staat het stuk 'Rough Flight' er niet helemaal op. Het stuk muziek dat gespeeld wordt wanneer Superman uit het vliegtuig stapt en waarop het publiek hem toejuicht, staat er spijtig genoeg niet op. OK, het betreft (weer) een variant op het Superman-thema, maar ik mis dit stukje.
Misschien om commerciële redenen? Zo kunnen ze binnenkort een tweede CD op de markt brengen met de rest, zoals dat het geval was met bijvoorbeeld Moulin Rouge.
Voor de echte fans raad ik ook nog volgende CD aan: London Symphony Orchestra: Superman The Movie 2-CD. Hierop staat zelfs muziek dat nooit eerder op CD is verschenen! Een must voor de John Williams fans.
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Johan _, ingevoerd op (Nederlands)
Lang leve Superman! Hij is teruggekeerd en het begint gelijk goed met de wereldberoemde 'Superman March', een thema dat onmisbaar is voor het Superman-fenomeen. Er gaat zoveel magie en kracht uit van dit thema dat de wereld van Superman anders ervaren zou worden wanneer dit thema er niet zou zijn. We mogen John Williams daarom dankbaar zijn dat hij dit maintheme in het leven heeft geroepen. John Ottman heeft het goed begrepen en heeft het maintheme gelaten zoals het is. Hoewel het lijkt op die van John Williams bevat het enkele nieuwe elementen die zeker verfrissend te noemen zijn.

Eerlijk gezegd is John Ottman mij onbekend, maar na meerdere keren de Supermanscore beluisterd te hebben herken ik een bepaalde stijl en die past absoluut bij het Nieuwetijdsfenomeen van Superman. John Ottman blijkt dus de juiste keus geweest te zijn voor het componeren van de muziek van Superman Returns. Wat mij betreft is John Ottman erin geslaagd een score neer te zetten die voldoet aan het episch gehalte van Superman.

De componist weet diversiteit te brengen in verschillende thema's, waaronder het bekende maintheme en de lovetheme. Daarnaast geeft Ottman nieuwe thema's ten gehoor die zeer aannemelijk in de oren klinken. Met gebruikmaking van een koor doet Ottman er nog een schepje bovenop en dit komt alleen maar ten goede aan de magie en emotionele zeggings-
kracht van het geheel.

Een geslaagde comeback van Superman en een sterk staaltje muziek wat Ottman hier laat horen!
Superman Returns - 07/10 - Recensie van Grégory Ramat, ingevoerd op (Frans)
Familiarisé avec l'univers des comics (X-Men 2, Les deux épisodes des 4 Fantastiques) et fidèle de Bryan Singer (X-Men 2, Valkyrie), John Ottman avait ici la lourde tâche de reprendre le flambeau du grand John Williams. Bien entendu le thème mondialement connu est repris avec le panache qu'on lui connait, de même que le magnifique love thème très émouvant dans fly away.
Les morceaux inédits sont-ils du même acabit ?
Sur ce point les avis peuvent être partagés.
Si force est de reconnaître que l'ensemble fonctionne très bien, alternant passages délicats et orchestration péchue, cela reste trop classique et académique pour véritablement bouleverser l'auditeur.
Ottman a un gros avantage : il est loin de s'enfermer dans un registre. Son expérience lui permet de donner de l'ampleur. Mais le matériel d'origine, écrasant, fait de l'ombre à sa création. Un album qui demande donc sans aucun doute un effort et plusieurs tentatives avant de pouvoir être apprécié à sa juste valeur.
A l'image du film-hommage de Bryan Singer.
Superman Returns - 10/10 - Recensie van Gert Bleus, ingevoerd op (Nederlands)
Dit is zeker en vast mijn favoriete soundtrack van het filmjaar 2006. Ik ben vanaf kindsaf een zeer grote fan geweest van John Williams en zijn superman score.
Ik was dan ook zeer blij dat John Ottman besloot opnieuw gebruik te maken van deze score.
In plaats van het klakkeloos over te nemen, voegt hij er zijn eigen 'touch' aan toe. Het superman theme heeft nog nooit zo bombastisch geklonken en komt regelmatig in elke track terug.
Gelukkig heeft Ottman ook zijn eigen theme voor superman geschreven dat meestal tot uiting komt tijdens de rustige en romantische momenten in de film. Het bestaat slechts uit enkele noten maar is wondermooi.
'Rough Flight' is een van de hoogtepunten van de soundtrack.
Opmerkelijk is dat het begin van de track 'Not Like The Train Set' zeer veel gelijkenissen toont met de score van Elfman van 'The Hulk'.
Kortom, deze soundtrack is een must voor de filmmuziekliefhebber. Ook bevat de cd enkele interessante filmpjes die je op pc kan afspelen.
Superman Returns - 08/10 - Recensie van Sjoerd , ingevoerd op (Nederlands)
Als Zimmer fan wil je toch wel wat afwisseling en daarom heb ik deze soundtrack gekocht, best een uitdaging, aangezien ik niet de grootste fan van John Williams ben en dit een beetje het vervolg op zijn succes is.

En jawel, waarmee begint dit album, met het succes van John Williams, toch vind ik de hervorming van Williams naamgenoot John Ottman beter. Het tweede nummer vind ik wat fijner om naar te luisteren, nadat het rustig begint komt er een mooi thema. Ook track drie valt mij helemaal niet tegen. Deze begint gelijk met spanning maar wordt gevolgd door rust. Hier en daar komt het hoofdthema van Williams terug. Zo is het hele album te beschrijven, af en toe drukte gevolgd door rust en dat allemaal zoals Williams dat ook deed in zijn versie.

Deze soundtrack valt mij niet tegen, maar het is mijn smaak gewoon niet waardoor ik er geen 9 of 10 voor kan geven, daarom een 7.

EDIT: Nog eens goed beluisterd en nu vind ik deze score wel een 8 waard...
Superman Returns - 09/10 - Recensie van Daan Smit, ingevoerd op (Nederlands)
Zonder enig voorkennis (ik ken de theme natuurlijk wel maar verder niets) begon ik met het beluisteren van de soundtrack. Ik herkende natuurlijk het geweldige thema van Superman. Na het rustige/mooie Memories komt Rough Flight. En dit is echt een van me favorite nummers van de soundtrack. Erg bombastisch maar niet met super veel percussie. En zo gaat het de rest van de soundtrack ook. Soms erg bombastisch met hier en daar een beetje percussie en zang (die het overigens erg goed doen). En de zang stukken zijn mijn favorite onderdelen van de soundtrack. Maar de wat rustige nummers tussen de bombastische zorgen voor afwisseling en dat vind ik erg goed gedaan.

Dit was mijn eerste soundtrack van Ottman en ik vind het een goed begin. Ik wil het wel een aanrader noemen

Superman Returns - 08/10 - Recensie van Robert Henri, ingevoerd op (Nederlands)
Prachtige orkestrale score - wel dient gezegd dat de hoofdthema's deze van de originele Superman-film zijn (John Williams). Ottman weet zijn eigen score echter perfect te integreren. Tien keer beter dan Zimmer's "Pirates" - garbage.
Filmmusicsite.com Awards: Best Original Score (Genomineerd)
Trailer:



De trailer van deze soundtrack bevat muziek uit:

They've Broken Through, Groove Addicts (Trailer)




Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer