The House on Carroll Street

De Amerikaanse film The House on Carroll Street is een thriller die geregisseerd is door Peter Yates (Bullitt, Krull, The Deep). De film speelt aan het begin van de vijftiger jaren, tijdens de communistenjacht van McCarthy en maakt gebruik van de naweeën van de tweede wereldoorlog, waarbij de Russen de vijanden en gevluchte Nazi's dubieuze medewerkers geworden zijn. Het verhaal is geschreven door Walter Bernstein, die zelf ook op de zwarte lijst van McCarthy heeft gestaan. De critici waren nogal gemengd in hun recensies, maar de bioscoopbezoekers waren onverbiddelijk. De film werd een grote flop.
Het verhaal draait om Emily Crane (Kelly McGillis), die ontslagen wordt omdat ze niet wil meewerken met een vage overheidsorganisatie. Ze vindt een baantje bij een oudere vrouw, maar eenmaal bij haar in huis hoort ze een ruzie-achtig meningsverschil in het naastgelegen huis. Door het open raam kan ze horen wat er gezegd wordt en wie aanwezig zijn. Het blijkt een gesprek tussen een senator en een Duitse man, via een tolk. Later op straat ontmoet ze deze tolk en vraagt hem waar het gesprek over ging, maar hij weigert iets te zeggen, waarop ze hem volgt. Bij een volgend gesprek worden ze vastgepakt door twee immigratie-agenten, maar weten te vluchten. Tijdens die vlucht wordt de tolk alsnog vermoord, waarna Emily de politie naar het naastgelegen huis verwijst. Agent Cochran (Jeff Daniels) houdt haar vervolgens in de gaten...

De muziek bij deze thriller is van de Fransman Georges Delerue, die met zijn scores erg succesvol was en er honderden componeerde. Zijn scores zijn altijd volledig orkestraal en zijn bijna altijd ook erg melodieus. Voor deze thrillerscore is het echter allemaal wat aan de magere kant, ondanks regelmatig prachtige strijkerarrangementen. De muziek is vooral wat melancholiek en kabbelt vaak rustig voort met soms wat meer dreiging en soms wat minder. Echt spannend wordt de muziek eigenlijk nauwelijks, maar romantisch wordt het evenmin. De muziek doet overwegend een beetje ingehouden aan en lyrische uitbundigheid is dan ook ver te zoeken. Het dichtst in de buurt komt nog de track 'Comforting Emily', die een prachtig arrangement heeft, maar waarbij een soort weemoedig, triestig gevoel overheerst.

Het album opent met de 'Main Title', waarin al de nodige dreiging doorklinkt, die Delerue hier via een klarinet op midden- en lage strijkers laat spelen in een rustig voortkabbelende melodie, die eigenlijk nauwelijks potten kan breken. Die dreiging zet flink door in de volgende tracks, waarbij 'The Bookstore' ook echt spannende elementen kent, maar zonder in die spanning door te pakken. De muziek kabbelt al snel weer rustig en licht dreigend verder. 'Break-In' is als geheel een wat spannender track, evenals 'Elevators', waarin een aantal spannende gedeelten terugkomen, om vervolgens weer overgaan in de algemene rust met beperkte dreiging, gespeeld door de bekende prettige glijdende Delerue-strijkerarrangementen.
Al die dreigende klanken zijn zeker niet vervelend om naar te luisteren, maar het is ook allemaal niet echt aansprekend, vooral ook omdat die dreiging ervoor zorgt dat de melodie onderdrukt wordt, of juist in de meer dreigende mineure setting staat.

Het album bevat een aantal uitzonderingen die wat minder in die dreigende toonsoort staan. Maar zelfs dan blijft de muziek in de mineur staan, met een wat melancholieke kleuring, zoals in 'Emily and Cochran', of 'The Bath'. De track 'You're Tender' heeft zelfs iets van een jazzy sfeer, maar ondanks de titel is romantiek voor de luisteraar nauwelijks aanwezig. In de film zelf zal dat allicht anders zijn, mede gezien de tijd waarin het verhaal speelt en waar de muziek vast goed bij zal passen.
De 'End Titles' is een fraaie vol orkestrale track, waarin de strijkers, aangevuld met harpklanken het hoofdthema spelen. Toch blijft het allemaal wat in die triestige sfeer hangen, om op een druilerige herfstdag naar te luisteren.

Het album sluit af met twee source-tracks. De eerste is een typische jazztrack, waarin de piano een hoofdrol speelt, samen met bas en jazzpercussie. De tweede track klinkt als een eenvoudig pianodeuntje, zoals de titel al aangeeft, als een oefening van iemand die nog niet zo ervaren is, met een overigens heel aardige melodie.

Kortom, met zijn muziek voor de thriller The House on Carroll Street heeft Georges Delerue een nogal dreigende en sombere score gecomponeerd. De typerende strijkerarrangementen van Delerue zijn zeker aanwezig, maar brengen de muziek niet tot een aansprekend niveau, daarvoor blijft de muziek teveel voortkabbelen in wat magere melodieën en arrangementen waarin dreiging de hoofdrol speelt, soms licht, soms wat spannender. Maar echt spannende muziek is slechts beperkt aanwezig, en zelfs de romantiek is overgoten met ofwel een jazzy sausje ofwel een wat weemoedige kleuring. Dat geheel zorgt ervoor dat de score prima te beluisteren is, soms zelfs erg aangenaam is, maar dat de muziek overwegend toch wat te weinig melodieus en sprankelend is. Voor de film zal het allemaal vast prima werken, maar als luisteraar, los van de film, komt de waardering niet hoger dan 67 uit 100 punten.