The Little Mermaid
(Digital)

Laten we eens even teruggaan in de tijd. In een tijd dat Hollywood nog met originele ideeën zat. De Jaren 80. Een tijd waar er nog liefde en passie in films zaten. Het was het decennium dat Back To The Future uitkwam, het was het decennium van Die Hard. Originele ideeën die stuk voor stuk zijn uitgemond tot regelrechte klassiekers, die tot op de dag van vandaag, nog steeds gretig bekeken worden.
Het waren gouden jaren voor menig filmstudio’s, behalve voor The Walt Disney Company. De dood van Walt Disney heeft de studio eigenlijk nog echt te boven gekomen en dat kon je zien in de films die uitkwamen in de jaren 70 en de jaren 80. The Black Cauldron was zelfs zo’n flop dat de studio bijna failliet was gedraaid (vreemd om dat in deze tijd te zeggen, nu dat Disney langzaam maar zeker op weg is, om een monopoly in Hollywood te verkrijgen, maar ik wijk af…)
Midden de jaren 80, kwam er een nieuw bewind aan het roer van Disney, namelijk: Michael Eisner en Jeffrey Katzenberg. Dat duo wist dat er iets moest gebeuren met het huis van de muis, anders zou de muis een vroegtijdige dood tegemoet gaan. En zoals in vele zaken, was het nemen van één juiste en goede beslissing, dé redding in de nood. Die beslissing was het aannemen van componist Alan Menken en tekstschrijver Howard Ashman. Beide heren wisten waar het bij Disney om draaide, namelijk tijdloze sprookjesfilms met memorabele muziek. Dus op die manier kwam Broadway naar de geanimeerde films, en met groot succes. Het was de geboorte van wat we vandaag de dag kennen als de Disney Renaissance. Ze brachten de ene hit na de andere uit. Al begon het bij een kleine zeemeermin en al haar gevolg.
The Little Mermaid was in 1989 een immens succes. De gehele wereld werd verliefd op Ariel. De gehele wereld was verbaasd door de gedetailleerde, visueel adembenemende animatie. Maar vooral, iedereen werd omvergeblazen door de gezongen liedjes. Nummers die in allemans geheugen gegrift staan. Iedereen die is opgegroeid in de jaren 80 of 90, kent de nummers van Alan Menken. Het is en blijft een genie!
Dat blijft hij anno 2023. In een wereld die zwaar veranderd is, blijft Menken een muzikaal wonderkind. Al moet hij nu werken in een tijd waar er bijna geen origineel idee meer is. Al zeker niet bij Disney. Hun animatie departement draait nog wel steeds, al is het momenteel toch niet de focus. Nu is de focus veelal gelicht op live-action. Meer bepaald de Live-Action Remakes. En kan je het hen eigenlijk kwalijk nemen. Persoonlijk ken ik geen enkel levende ziel, die de films echt goed vinden, alsnog brengen ze immens veel op. De grens van 1 miljard is al een paar keer overschreden door deze films. En dat is nu net de paradox. Niemand vind ze echt goed, toch brengen ze veel geld in het laatje. Wat is de reden daarvoor? Wel het antwoord is vrij simpel en mijn excuses voor mijn taalgebruik; omdat wij nostalgische fuckers zijn die ons omwentelen in propriëteiten van het verleden. Dat we zichtbaar gelukkiger worden als we zaken zien of horen waarvan het ons bekend voorkomt en we nog altijd weten, wat we dachten toen we het voor het eerst beleefden.
Als u zich aangesproken voelt, neem dit niet op als een belediging, want ondergetekende hoort daar zeker ook bij. Meer zelfs, op het moment van schrijven, is de film nog niet bekeken geworden door mij, maar dat zal er deze week zeker van komen!
Want toen deze cd op het internet dropte, was mijn avond volledig gevuld met het beluisteren, dan het her beluisteren en nogmaals opnieuw beluisteren van de muziek. Want ook al zijn de remakes soms verschrikkelijk, de enige goede constante dat in de films zit, is de muziek.

The Little Mermaid is de nieuwste toevoeging in het rijtje Live-Action Remakes en het was eigenlijk de eerste waarbij ik geen enkel potentieel zag. En dat ligt niet aan het feit van de nodige controverses. Mij maakt het niet uit of Ariel nu zwart is, mij maakt het niet uit dat Ursula niet door een Dragqueen werd gespeeld (integendeel, Melissa McCarthy was de enige reden waarom ik toch een beetje uitkeek naar deze film.) Ik had maar één klein ieniemienie probleempje met deze film… Rob Marshall. Misschien wel de meest vlakke, standaard regisseur die er is. Een man die er niet éénmaal, maar tweemaal is in geslaagd om mijn nostalgie om zeep te helpen. Twee van mijn favoriete films heeft hij al verkloot door er vervolgen op te maken, maar ik wijk opnieuw uit.
Dus boven alle verwachtingen in, schijnt dat deze film zeker de moeite is om te gaan bekijken. En zoals boven reeds vermeld, dat zal ik ook zeker doen, maar ik kon mij toch niet houden om al eens deze muziek onder de loep te nemen. Zeker omdat het eigenlijk technisch gezien alleen maar de songs zijn. Ja, er staan een paar score cues op, maar ofwel wordt daar in gezongen, of het zijn instrumentale versies van de gezongen liedjes. Dus ik hoop dat Disney het zeker overweegt om een score album uit te brengen want dat verdient elke Menken score.
Het album begint gelijk met een soort van ouverture van de score. Net zoals Menken deed bij Main Titles van het origineel. Het geheel klinkt heel magisch. De pulserende strijkers nemen je vanaf de eerste seconde mee onder de oceaan en al vanaf de eerste seconde proberen de melodielijnen van de songs zich naar boven te werken, al houdt Menken zich een beetje in toom. Door de golven komt dan toch de melodie van Part Of Your World naar de oppervlakte om daarna uit te barsten in een volledig nieuw georkestreerd geheel. Na deze kleine uitbarsting van orkestreel geweld, meandert deze track een beetje verder, en komt het eigenlijk nooit meer echt naar een hoogtepunt, wat wel een beetje jammer is. Het is geen slechte cue, maar er mist iets. Het is geen teleurstelling, alsnog is het net niet goed genoeg voor mijn oren.
Dat kan niet gezegd worden van Part Of Your World gezongen door Halle Bailey. Allereerst en meer woorden ga ik niet aan vuilmaken, de puristen die de jonge actrice al afbraken voor dat ze ook maar één beeld of noot zagen of hoorden, moeten hun kak maar eens intrekken. Wat maakt het uit, hoe een persoon er nu uitziet of wat voor etniciteit deze nu heeft of niet. Als de persoon geschikt is voor de rol, is ze geschikt voor de rol. Punt andere lijn. En al vanaf de eerste seconde dat Bailey haar mond opentrekt, hoor je als luisteraar dat zij geboren is om Ariel te spelen. Niet alleen lijkt haar stem zeer sterk op dat van Jody Benson, maar ze ademt de rol zo uit. Ze is de kleine zeemeermin. Elke kleine nuance in haar stem, elke trilling die ze maakt van blijdschap. Het is gewoon tot in de perfectie. Plus, vele mensen vergeten soms dat een musical niet alleen maar zingen is, je moet acteren terwijl je zingt. Je kan nog als de beste zingen, maar niet acteren, dan krijg je vlakke versie van een song (daar zijn de popversies van vele Menken songs het beste voorbeeld van.) Maar je kan ook acteren en niet als de beste zingen, maar je zit dan wel in je personage, daar is dan Dwayne Johnson in Moana het beste voorbeeld van.
Gelukkig voor onze oren is Bailey een perfecte mengeling van deze twee. Halle Bailey maakt deze song volledig haar eigen al vergeet ze nooit echt het origineel. Ze legt de klemtonen op de perfecte momenten, en wanneer ze dan haar klep openzet, dan springen de haartjes op uw armen zomaar recht. En niet alleen op de armen. Zelfs traantjes ontspringen in mijn anders defecte traanklieren.
Het orkest dat het nummer accompagneert is bijna perfect. Het is vrij klassiek, wat voor de moderne Disney vrij uniek is. Het enige dat ik mis, zijn mijn dartelende fluitjes na dat ze de zin: Out of the water” zingt. Dat was in het origineel te vinden en niet hier, maar dat ben ik dat aan het muggenziften ben.
Voor de rest, bewijst deze versie dat de kracht en de mening van dit lied de tand des tijds goed doorstaan heeft. Het blijft een meesterwerk. De teksten zijn fantastisch, de muzikale opbouw is geweldig. En de zangkunsten van Bailey maakt dit nog extra beklijvend. En nu ga ik het een compliment geven, dat zonder twijfel het beste is dat ik dit kan geven: Howard Ashman zou trots geweest zijn!
Het volgende nummer op deze schijf is Phathoms Below, wat het oorspronkelijke openingslied was van de animatiefilm. Ik vermoed dat dit nummer verplaatst is naar het moment dat Prins Erik op zijn boot naar het vuurwerk gaat kijken, aangezien dit nummer eigenlijk een combinatie is van de oorspronkelijke Fireworks en het nummer. Wat kan ik zeggen van dit nummer? Wel ik hou wel van een shanty. De twee piratenliedjes van Peter Pan & Wendy vond ik dan ook het sterkste van de gehele score. Deze Phathoms Below, vind ik eigenlijk beter dan het origineel. Vooral omdat de orkestraties beter zijn uitgewerkt. Want dat is mijn enige punt van kritiek bij het origineel. De orkestraties zijn vlak nooit goed uitgewerkt. Pas later had ik door dat deze werden gedaan door JAC Redford en had ik het moeten weten. Het is een mooi tussendoortje op deze schijf, al is het geen hoogvlieger, net zoals ook het origineel geen echte hoogvlieger was.

De eerste reprise van Part Of Your World is dat wel! Eigenlijk is dit mijn favoriete nummer van het origineel, mede dankzij het orkestrale intermezzo middenin het nummer. Net zoals het originele nummer, is de tekst volledig behouden (wat niet van elk lied kan worden gezegd) en net zoals het eerste Part Of Your Word is dit tot in de perfectie gezongen door Bailey. Meer zelfs, deze luisteraar vind deze versie zelfs beter gezongen dan het origineel. (Ja, ik weet het. Stenig u mij maar.) Het muzikale intermezzo is dan wel grotendeels aangepast, maar dat maakt mij zelfs niet uit. Eenmaal het lied verder en verder gaat en Bailey haar klep op het einde openzet en de befaamde scene op de rots eraan komt, dan krijgt deze luisteraar niet alleen kippenvel. Dan schieten mijn ogen vol tranen. Dit is prachtig. Dit is perfectie. Dit is voor mij zelfs een bestaansreden voor deze film alleen.. Ja, u leest het goed. Ik rechtvaardig een Disney Remake van zijn bestaansrecht.
Okidoki, next one. De showstopper van deze film. De winnaar van de Acadamy Award 1990. Under The Sea. Deze keer gezongen door Daveed Diggs, met eenzelfde sappig Jamaicaans accent. En verklaar mij onnozel, verklaar mij zot. Ik hield al niet van het originele nummer. Ja, het is leuk, ja het is geinig. Maar ik ben een Part Of Your World fanboy. Dit gezegd zijnde, deze versie vind ik nogal flets. Diggs heeft nergens maar dan ook nergens de panache dat Samuel E. Wright wel had. Zelfs de muzikale lijkt volledig te zijn gestript. Al klinkt het wel dat het deze keer live is gespeeld, wat niet het geval was bij het origineel. Ook hebben ze gekozen om Bailey zelfs in te zetten als dit niet in het origineel zo was. Zij zingt als antwoord tegen Sebastiaan, en ja, Bailey heeft de stem van een engel, dus vind ik dit zeker niet erg. Is deze versie dan slecht? Neen, maar het origineel is beter.
Wild Uncharted Waters is de eerste nieuwe song dat we te horen krijgen op deze schijf. En ik heb maar één probleem met deze song. Ik vind deze niet memorabel genoeg om rechtop te blijven staan tussen de klassiekers. Niet dat het een slechte song is. Integendeel. De lyrics zijn geweldig (onthoud dit, want dit is de eerste en laatste keer dat ik Miranda complimenteer.) De compositie is geweldig gevonden, zeker omdat Menken gebruik maakt van de siren melodie, want het geheel compleet maakt. En ik weet niet aan wie het ligt. Had Menken een slechte dag, of had Miranda meer invloed dan dat ik denk, maar ik vind dit deze één van de zwakkere songs die Menken ooit heeft neergeschreven. Al zingt Jonah Hauer-King het vrij goed en is de orkestratie geweldig. Het mist de flair dat Menken vroeger wel had. Ik steek het niet op Miranda, want een genie zoals Ashman, komt er niet meer. Maar Menken heeft wel al genoeg bewezen dat hij ook songs kan schrijven zonder zijn oude kompaan. Maar dit lied verdrinkt in de aanwezigheid van de klassiekers…

Over klassiekers gesproken. Dit is het volgende nummer, in mijn ogen na Part Of Your World de sterkste song van de originele film; namelijk Poor Unfortunate Souls. Allereerst wil ik mij eens verduidelijken. Ik ben niet dé grootste Melissa McCarthy fan. Ik kan haar acteerstijl wel smaken en af en toe tovert ze eens een glimlach op mijn gelaat, alsnog was ik meteen verkocht toen zij werd aangekondigd als Ursula. Als iemand in Tinseltown dat personage kan spelen, dan is zij het. Maar ja, ook hier kwamen de politiek correcte mensen in opstand. Want McCarthy is geen dragqueen, en Ursula was gebaseerd op Divine… bla bla bla. Al wordt het nog erger, nu die puristen weten dat McCarthy perfect was voor de rol, beginnen ze te zagen over het feit dat haar make-up gedaan is door iemand die niet in de LGBTQ+ gemeenschap behoort… Maar ik wijk af.
Toen McCarthy werd aangekondigd, had ik maar één vrees. Kan ze zingen? Kan ze de rol haar eigen maken? Kan ze een performance geven waar Pat Caroll trots op kan zijn? Mijn antwoord is drievoudig ja. De vrees dat McCarthy al dan niet kon zingen, was ik al kwijt nog voor deze cd uitkwam, dankzij de clips die Disney verspreidde. De andere twee vragen, gaf dit nummer mij een antwoord op. McCarthy is Ursula, net zoals Bailey, Ariel is. Ze eigent dit personage zodanig toe, dat ik zelfs niet eens weet welke versie ik prefereer. Deze of het origineel.
McCarthy legt zoveel gevoel en finesse in haar vocale performance, want dit is een performance. Zij zingt als Ursula, niet als Melissa. Je voelt de woede in haar stem, je voelt haar overtuigingskracht. Ze legt haar klemtonen volledig anders, alsnog brengt ze een hommage aan Caroll. Het muzikaal geheel is dan niet zo over the top als in het origineel, en dat past bij haar Ursula. Want zelfs met het gewiste couplet, is dit een meesterwerk en dat komt enkel en alleen maar door McCarthy.
Nu over naar opnieuw een nieuwe song, genaamd For The First Time. En net zoals de vorige nieuwe song, verdrinkt deze een beetje tussen de oude klassiekers. Niet dat deze slecht is, meer zelfs, dit is de sterkste van de drie nieuwe melodieën. Misschien omdat Menken het heeft gebaseerd op zijn voorgaande score. De teksten van Miranda zijn goed genoeg om het lied deels te dragen, maar hij is geen Ashman. De zang van Bailey is net zoals bij de rest perfect, al blijf ik erbij. De nieuwere songs zijn de enige zwakte van deze cd.
Kiss The Girl vind in zelfs een verbetering boven het origineel. Het klinkt allemaal veel voller. Ook is het een pluspunt dat ze zowel Awkwafina als Jacob Tremblay hebben ingezet als Backing Vocals. Plus het geheel lijkt deze keer echt wel live te zijn gespeeld, wat het allemaal nog beter maakt. Ik kan er niet veel meer woorden aan vuil maken… Het klinkt beter dan ooi! Ook de instrumentale reprise is meer dan de moeite waard. Het is geen instrumentale versie van het lied, maar het zit in een volledig nieuw orkestraal jasje, wat het briljant maakt.
Plus ik heb plaats nodig voor de volgende rant. Lin-Manuel Miranda fans, hou u vast, want ik sleur hem er even door. Want ook al wordt Menken op de cover gecrediteerd als de componist van de liedjes, dit is niet zijn schuld. We kunnen hem niets verwijten. Mirana produceert de film, en hij schrijft de teksten. Als Menken zijn medewerking aan deze monsterlijke creatie heeft verleent, dan was het van moeten. Want good god, dit is erg. Hoe erg kan je de plank misslaan. We zitten in dé film dat Broadway naar Disney heeft gebracht. Met liedjes dat zo van Broadway kunnen komen en wat vonden ze een goed idee… Laten we er een rap lied tussen smijten. Dat is gewoon niet weten met wat je bezig bent! En ik blijf erbij… Dit is Miranda zijn werk. En als ik al een probleem had met de man, dan is dit nu volledig bevestigd. Want het is vreselijk! Min een punt voor mijn eindscore.
Terug naar de goede muziek… Part Of Your World heeft een nieuwe reprise. En een reprise dat goed is, ook al heeft Miranda de lyrics geschreven. Al heeft hij veel van Ashman hergebruikt, want het is een reprise. En voor een nieuwe versie van dit lied, is dit zeker niet slecht. Het sluit de singnature song van de film met perfectie af. Want ja Bailey zingt, en ik blijf mij niet herhalen. Mooie afsluiter van de songs.

Op de originele soundtrack met de liedjes, staan er een paar score tracks op, deze zal ik niet allemaal beschrijven, deze zal ik houden voor mijn review van de score op zich. Alleen wil ik nog één track wel onder de loep nemen. Namelijk Vanessa’s Trick. Om drie redenen. Ten eerste moet Bailey zelfs geen tekst hebben om fantastisch te klinken. Zelfs haar lalaladie klinkt geweldig, zeker omdat ze moet zingen als Ursula. En ja ze klinkt verdomme dreigend. Meer zelfs, je zou er schrik van krijgen. Ten tweede is de muzikale begeleiding perfect. De lage strijkers meanderen langs de zijlijn van de melodie van Poor Unfortunate Souls. Die strijkers werken samen met de vocale impressionante melodielijn van Bailey, en als slagroom op het ijsje hebben we daar een intermezzo van McCarthy die dialoog uit. Normaliter ben ik geen fan van dialoog in een score track, maar komaan dit is geniaal. Als je dan nog geen fan ben van McCarthy als Ursula, dan ga je het nooit worden. Het feit dat haar maniakale lach blijft duren, omdat ze zich zo omwentelt in al haar slechtheid en er duidelijk van geniet! Briljant.
Je kan je soms afvragen, kan je een klassieker beter maken? Menken doet hier een poging en die poging slaagt zelfs op een paar vlakken. De herwerkingen van de klassieke liedjes pakken op sommige plekken beter uit dan in het origineel en komaan Hollywood, geef Halle Bailey de carrière die ze verdient! Plus Acadamy, vergeet McCarthy niet als je mensen gaat nomineren. Alleen al voor haar versie van Poor Unfortunate Souls verdient ze op zen minst een nominatie.

Het enige minpunt van deze compilatie van de liedjes, zijn jammer genoeg de nieuwe liedjes. Twee van de drie zijn dan wel niet slecht, ze blijven té weinig hangen om echt indruk te maken, en ik weet zeker dat voor The Scuttlebut een speciale plek ik de hel is geserveerd. Dus min 1 punt voor dat nummer alleen al.
(Ps, kijk naar de pagina van de Deluxe versie voor mijn review voor de score. Deze liedjescompilatie is toch al een mooie 8 dankzij Bailey en McCarthy