Cry Freedom


MCA Records (5011781602920)
Film | Releasejaar: 1987 | Medium: CD
 

Schrijf je nu in!

Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!





 

# Track   Lengte
1.Crossroads - A Dawn Raid2:17
2.Gumboots1:48
3.Black Township2:28
4.Shebeen Queen2:58
5.Asking For Trouble2:23
6.Dangerous Country1:38
7.Detention1:59
8.The Mortuary2:24
9.The Funeral (September 25, 1987)4:41
10.At The Beach3:25
11.The Getaway3:23
12.The Frontier2:58
13.Last Thoughts1:33
14.Deadline2:16
15.The Phone Call2:01
16.Telle Bridge2:47
17.Soweto - And Vocal Reprise1:07
18.Cry Freedom4:43
 46:49
Schrijf zelf je recensie

 

Cry Freedom - 07/10 - Recensie van Lammert de Wit, ingevoerd op
De Britse film Cry Freedom is geregisseerd door Richard Attenborough (Gandhi, A Bridge Too Far, Shadowlands), die de film ook mede produceerde. De film is voornamelijk gebaseerd op het boek Biko van journalist Donald Woods en vertelt een waargebeurd verhaal over de apartheid in Zuid-Afrika, die toen volop in de schijnwerpers stond. Vanwege de onrust in dat land is de film dan ook opgenomen in Zimbabwe. De film is door de critici overwegend positief ontvangen, kreeg diverse nominaties voor prijzen, waaronder drie Oscarnominaties, maar liet het toch wat afweten bij de bioscoopbezoekers en werd dan ook geen commercieel succes.
Het verhaal draait om journalist Donald Woods (Kevin Kline), die besluit om naar Zuid-Afrika te gaan vanwege de onrust daar, omdat de regering een sloppenwijk had gesloopt. Als hij daar aankomt zoekt hij contact met de zwarte Steve Biko (Denzel Washington), die zich actief verzet tegen de apartheid van de regering, die alle privileges voor de blanke minderheid wil behouden. Biko mag daarom niet buiten z'n woongebied komen. Hij laat Woods zien onder welke omstandigheden de zwarte bevolking in Zuid-Afrika moet leven en wat de gevolgen voor hen zijn van de maatregelen van de regering. Als Woods dit allemaal ziet, komt hij langzaam tot de overtuiging dat verandering in het land nodig is. Dan wordt Biko gearresteerd...

De muziek bij deze film is van George Fenton, die al eerder met Attenborough had samengewerkt voor de film Gandhi. Kennelijk was dat goed bevallen. Fenton werkte voor de score samen met Jonas Gwanga, om de Afrikaanse invloeden op een goede manier in de muziek te kunnen verwerken. Gwanga was toen in Zuid-Afrika al een bekende jazz-muzikant en componist en stond bekend als een groot tegenstander van het regime in zijn land. Hij overleed begin 2021. Ze kregen Oscar-, Golden Globe- en Baftanominaties voor hun score, maar wonnen die niet.
De invloed van Gwanga op de muziek in de film is groot en Fenton heeft er een volwaardige samenwerking van gemaakt, zonder zichzelf op de voorgrond te plaatsen.

Die Afrikaanse invloeden op de muziek voor de film zal lang niet iedereen aanspreken, zoals ook Cohen Oat al in zijn recensie aangeeft. In de muziek komen vrij veel van die invloeden voor, waarbij de componisten vooral ritmes en zang hebben toegevoegd, maar ook feestelijke en dans-achtige muziek, zoals in 'Gumboots', waarin pas in de tweede helft van de track Fenton's invloed hoorbaar wordt. Een andere vrolijke track is 'Shebeen Queen', die een duidelijke jazz-stijl heeft en waarin Gwanga zich op z'n trombone heerlijk kon uitleven. Ik houd niet zo van jazz, maar deze track werkt toch wel erg aanstekelijk.
De track 'Dangerous Country' begint in de eerste helft met à capella zang van een licht mannenkoor in een wat dramatisch arrangement, terwijl de tweede helft volledig orkestraal is gecomponeerd door Fenton.

Een aparte track, en de mooiste op het album, is 'The Funeral: September 25, 1977', de dag van de begrafenis van Steve Biko. De muziek laat de volledige versie horen van de song Nkosi Sikelel' iAfrika, de hymne 'God zegen Afrika', gecomponeerd door de Afrikaanse predikant Enoch Sontonga, uit de Xhosa-stam, waaruit ook Steve Biko kwam. De song wordt hier in een volledige kooruitvoering gezongen, samen met een groot orkest, gearrangeerd door Fenton en Gwanga, waardoor dit een indrukwekkende track geworden is. Deze song van Sontonga is uitgegroeid tot het volkslied van diverse Afrikaanse landen.

Ook in de tweede helft van 'The Getaway' komen die fraaie koorklanken voor, in een deels prettige melodie en arrangement, maar het eerste deel van deze track is wat dreigend gecomponeerd.
Die dreigende kleuring zit in veel tracks van deze score en komt voornamelijk op het conto van Fenton, die daarmee de spanning versterkt die journalist Woods veroorzaakt, omdat de regering zijn publicaties wil tegenhouden. Meestal is die dreigende muziek wat aan de minimalistische kant, maar soms ook is het voluit spannend en stevig orkestraal gecomponeerd. Daarmee heeft Fenton geen meeslepende melodieën of muziek geschreven, maar blijft hij dicht bij het verhaal van de film en laat hij de emotionele kant deels over aan Gwanga. De enige track van Fenton met een meer emotionele impact is 'Telle Bridge', waarin het orkest vol uitpakt, maar die toch ook de spanning niet helemaal loslaat.

De beide laatste tracks van het album zijn songs. De eerste is een source-track, waarbij klanken van mensen een soort straat-song zingen. De tweede helft van de track is een kort element uit de Afrikaanse volkshyme van Sontonga.
De laatste track is de langste van het album en wordt gezongen door Jonas Gwanga zelf, in een combinatie van Afrikaanse en orkestrale instrumentatie. De song heeft een prettige melodie en vooral in de tweede helft, wanneer de Afrikaanse koorklanken en de piano worden toegevoegd, is dat prachtig. Daarmee zorgt deze song voor een erg aangename afsluiter van dit album met de score van de film.

Kortom, met hun muziek voor de film Cry Freedom hebben George Fenton en Jonas Gwanga een perfect bij de film passende score gecomponeerd. Met ruimschoots aandacht voor de Afrikaanse muziekstijl en tegelijk ook voor de onderhuidse spanning in de film hoor je afwisselend de invloeden van Fenton en Gwanga meer of minder naar voren komen. De tracks met meer Afrikaanse invloeden zijn wat vrolijker, de meer orkestrale tracks zijn veel dreigender of zelfs spannend. De fraaiste tracks van het album zijn echter twee songs. De eerste en fraaiste is die van het lied van onderdrukking en verzet daartegen, de Afrikaanse volkshyme Nkosi Sikelel' iAfrika, die Fenton en Gwanga slechts gearrangeerd hebben, maar ook hun afsluitende titelsong is met zijn sterke Afrikaanse invloeden erg fraai en zijn toen samen op een single uitgebracht. Toch is dat onvoldoende voor een hoge waardering, die hier uitkomt op 71 uit 100 punten.
Cry Freedom - 07/10 - Recensie van Cohen Oat, ingevoerd op
Cry Freedom verscheen in 1987 en was toentertijd de zevende film die Sir Richard Attenborough maakte, regisseur van ‘A Bridge too Far’ en ‘Gandhi’. De muziek voor Cry Freedom werd gecomponeerd door George Fenton, verantwoordelijke voor onder meer ‘Anna and the King’, ‘Ever After’en het meest recente werk ‘Deep Blue’, de fantastische documentaire over het onderzeese leven. George Fenton en Sir Richard Attenborough hadden voor Cry Freedom ook al samengewerkt voor de film Gandhi en deze samenwerking was Sir Attenborough zo goed bevallen dat hij ook voor deze film Fenton koos.

Laat ik voorop stellen, de soundtrack van Cry Freedom zal zeker niet aan iedereen besteed zijn. De score is opgebouwd uit de gebruikelijke strijk en string arrangementen maar ook veel Afrikaanse zang en instrumenten worden gebruikt. Deze elementen moeten je liggen want ze voeren zeker de boventoon. Ondanks dat de tracks een vrije korte speelduur hebben worden er in de score verschillende thema’s aangehaald die zeer gestaag maar erg goed worden uitgewerkt.

Net als de film kent ook de muziek duidelijk twee delen. In de film wordt in het eerste deel ruim aandacht besteed aan de ideeën van Stephen Biko en zijn verkondiging ervan. In het tweede deel wordt het verhaal van Donald Woods vertelt die Zuid Afrika verlaat en naar het buitenland vlucht om zo zijn verhaal over en de waarheid omtrent de dood van Biko te kunnen verkondigen. Deze scheidslijn is ook terug te horen in de muziek. De sfeer van de eerste 8 nummers wordt vooral bepaald door typische Afrikaanse muziek. Zo is ‘Gumboots’ een erg fijn Afrikaanse nummer met gitaar, grote trommels en zang. Er zijn verschillende tempowisselingen en zelfs het klikken van schoenen en het handengeklap van dansers is te horen. ‘Shebeen Queen’ is dan weer een erg rustig Afrikaanse jazznummer. Met de dood en begrafenis van Stephen Biko verdwijnen deze zeer typerende Afrikaanse elementen. Ook de Afrikaanse instrumenten voeren niet langer meer de boventoon maar worden nu de begeleidende instrumenten daar waar in het eerste deel de westerse strijkers daarvoor zorgden. Pas wanneer Woods vlucht worden beide elementen even sterk waarmee de muziek duidelijk de scheidslijn en strijd van de Westerse mens (Donald Woods) met het land (Zuid-Afrika) weergeven. Wanneer de een dreigt te winnen van de ander neemt ook de betreffende muziek de overhand waardoor de muziek niet alleen de beelden begeleidt maar feitelijk het verhaal ook vertelt zij het op een andere manier. Het probleem is wel dat de muziek op CD hierdoor aan kracht inboet zodra de luisteraar de film niet gezien heeft.

Afsluiten doet deze score met het nummer ‘Cry Freedom’, gezongen door de componisten van deze score zelf, George Fenton en Jonas Gwangwa. Het is een prachtig nummer boordevol Afrikaanse stijlen en instrumenten waar in het eerste couplet een voor de een de namen van de Zuid-Afrikaanse helden zoals Mandela en Biko worden opgenoemd en waar in het tweede couplet de namen van de grootste Townships in Zuid-Afrika worden opgesomd. Het is een krachtig nummer zeker wanneer men enige affiniteit heeft met Zuid Afrika en zijn geschiedenis. Maar goed dat geldt eigenlijk niet alleen voor deze score, maar zeker ook voor de film.
Golden Globes: Best Original Score (Genomineerd)
Oscars: Best Original Score (Genomineerd)


Fout gezien of heb je info om aan te vullen?: Inloggen

 



Meer