Un roi sans divertissement
Schrijf je nu in!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
Blijft beter op de hoogte en krijg toegang tot verzamelaars info!
| # | Track | Lengte | ||
|---|---|---|---|---|
| 1. | Ouverture | 3:23 | ||
| 2. | Suite 1 | 2:45 | ||
| 3. | Suite 2 | 2:12 | ||
| 4. | Suite 3 | 2:51 | ||
| 5. | Final | 1:01 | ||
| 12:12 |
Schrijf zelf je recensie
De Franse film Un Roi sans Divertissement is al een oudje uit 1963 en is geregisseerd door François Leterrier (La Chasse Royale, Goodbye Emmanuelle, Va Voir Maman Papa Travaille). Zijn zoon Louis is in zijn voetsporen getreden en veel bekender geworden. De film is gebaseerd op een boek van Jean Giono, die ook het scenario schreef, de productie deed en wiens stem in de film te horen is. Deze thriller probeert te laten zien dat moordenaars gewone mensen kunnen zijn en gewone mensen zomaar moordenaar kunnen worden.
Het verhaal speelt zich af in de winter van 1840. Langlois (Claude Giraud) is hoofd van de politie en hij onderzoekt de verdwijning van een paar meisjes uit een afgelegen, besneeuwd stadje. Hij verwacht dat ze zijn omgebracht en het is zijn taak om de moordenaar te vinden. Daarvoor probeert hij in de gedachtewereld van een moordenaar te kruipen. De oude aanklager (Charles Vanel) vertelt hem dat de moordenaar heel goed een voorbeeldig burger kan zijn, wat je aan de buitenkant niet hoeft te herkennen. Tijdens Langlois' onderzoek blijkt dat de moordenaar zichzelf 'monsieur Voisin' noemt, ofwel meneer Buurman. Hij zou de buurman kunnen zijn, terwijl Langlois juist steeds meer de neiging krijgt om hem te willen ombrengen...
De muziek bij dit moordmysterie is van Maurice Jarre, die er een nogal gedateerde score voor componeerde, die niet in de buurt komt van zijn scores voor Lawrence of Arabia en Doctor Zhivago uit dezelfde periode. Van zijn korte score is in 2022 een kort album uitgebracht, waarop slechts ruim twaalf minuten van zijn score te horen is. In een enkele track zijn zelfs nog wat geluidseffecten te horen.
In de film wordt de song Pourquoi faut-il que les Hommes s'ennuient gebruikt, een song die door Jacques Brel gezongen wordt. Deze song staat echter niet op dit album.
De muziek lijkt uit de film zelf te komen en niet van de originele orkestrale opnames. De kwaliteit van de muziek is wat mager en klinkt een beetje alsof het in een huiskamer met een microfoon is opgenomen. Ook is er de nodige SFX aanwezig in de muziek. Zo horen we in de 'Ouverture' geluiden van voetstappen, een hond die blaft en geroep van een man, terwijl allerlei andere zachtere geluiden op de achtergrond ritselen. Jarre's muziek bestaat hier voornamelijk uit een solo gespeelde trompet, zonder verdere orkestrale ondersteuning. Zonder de SFX zou het zelfs wat kaal overkomen.
De film is een misdaadfilm en heeft uiteraard veel spannende scènes. Dat hoor je duidelijk terug in de muziek, want een flink deel daarvan heeft een sfeer van dreiging en spanning en ligt daardoor minder prettig in het gehoor. Jarre heeft voor nogal grillige melodieën en instrumentaties gekozen, die vaak wat buiten het harmonische spectrum liggen. Zo combineert hij nogal eens een wat lagere koperblazer met wat schelle klanken van een houtblazer.
Het grootste deel van de muziek bestaat overigens uit blazers. Strijkers of andere instrumenten komen nauwelijks aan bod. Jarre heeft zo ongeveer het hele palet aan hout- en koperblazers ingezet om de film kracht bij te zetten. Dat gaat echter niet in fraai harmonisch samenspel, maar juist op een nogal grillige manier, die zelfs wat willekeurig lijkt. Op slechts enkele momenten komt een ander instrument voor het voetlicht, zoals een dulcimer in de 'Final'.
Op het album zijn de verschillende cues in een drietal suites achter elkaar geplaatst. Geen enkele suite tikt echter de drie minuten aan, waardoor ze vrij kort zijn. Soms valt de overgang naar een andere cue binnen een suite erg op, maar meestal gaat dat redelijk ongemerkt.
Kortom, met zijn muziek voor de mysteriethriller Un Roi sans Divertissement heeft Maurice Jarre een nogal grillige en wat kale score gecomponeerd. De totale speelduur op het album bedraagt slechts ruim 12 minuten en dat is toch wel erg kort. Daarbij is de muziek van een nogal magere geluidskwaliteit en zijn er volop geluiden uit de film zelf te horen. De instrumentatie bestaat vooral uit hout- en koperblazers, en af en toe een ander instrument. Hun spel is vooral aan de grillige en dreigend klinkende kant. Daarmee is dit geen erg aantrekkelijke score om te beluisteren en is het vooral een curiositeit voor Jarre-verzamelaars. De waardering voor dit beperkte album komt dan ook niet hoger dan 42 uit 100 punten.
Het verhaal speelt zich af in de winter van 1840. Langlois (Claude Giraud) is hoofd van de politie en hij onderzoekt de verdwijning van een paar meisjes uit een afgelegen, besneeuwd stadje. Hij verwacht dat ze zijn omgebracht en het is zijn taak om de moordenaar te vinden. Daarvoor probeert hij in de gedachtewereld van een moordenaar te kruipen. De oude aanklager (Charles Vanel) vertelt hem dat de moordenaar heel goed een voorbeeldig burger kan zijn, wat je aan de buitenkant niet hoeft te herkennen. Tijdens Langlois' onderzoek blijkt dat de moordenaar zichzelf 'monsieur Voisin' noemt, ofwel meneer Buurman. Hij zou de buurman kunnen zijn, terwijl Langlois juist steeds meer de neiging krijgt om hem te willen ombrengen...
De muziek bij dit moordmysterie is van Maurice Jarre, die er een nogal gedateerde score voor componeerde, die niet in de buurt komt van zijn scores voor Lawrence of Arabia en Doctor Zhivago uit dezelfde periode. Van zijn korte score is in 2022 een kort album uitgebracht, waarop slechts ruim twaalf minuten van zijn score te horen is. In een enkele track zijn zelfs nog wat geluidseffecten te horen.
In de film wordt de song Pourquoi faut-il que les Hommes s'ennuient gebruikt, een song die door Jacques Brel gezongen wordt. Deze song staat echter niet op dit album.
De muziek lijkt uit de film zelf te komen en niet van de originele orkestrale opnames. De kwaliteit van de muziek is wat mager en klinkt een beetje alsof het in een huiskamer met een microfoon is opgenomen. Ook is er de nodige SFX aanwezig in de muziek. Zo horen we in de 'Ouverture' geluiden van voetstappen, een hond die blaft en geroep van een man, terwijl allerlei andere zachtere geluiden op de achtergrond ritselen. Jarre's muziek bestaat hier voornamelijk uit een solo gespeelde trompet, zonder verdere orkestrale ondersteuning. Zonder de SFX zou het zelfs wat kaal overkomen.
De film is een misdaadfilm en heeft uiteraard veel spannende scènes. Dat hoor je duidelijk terug in de muziek, want een flink deel daarvan heeft een sfeer van dreiging en spanning en ligt daardoor minder prettig in het gehoor. Jarre heeft voor nogal grillige melodieën en instrumentaties gekozen, die vaak wat buiten het harmonische spectrum liggen. Zo combineert hij nogal eens een wat lagere koperblazer met wat schelle klanken van een houtblazer.
Het grootste deel van de muziek bestaat overigens uit blazers. Strijkers of andere instrumenten komen nauwelijks aan bod. Jarre heeft zo ongeveer het hele palet aan hout- en koperblazers ingezet om de film kracht bij te zetten. Dat gaat echter niet in fraai harmonisch samenspel, maar juist op een nogal grillige manier, die zelfs wat willekeurig lijkt. Op slechts enkele momenten komt een ander instrument voor het voetlicht, zoals een dulcimer in de 'Final'.
Op het album zijn de verschillende cues in een drietal suites achter elkaar geplaatst. Geen enkele suite tikt echter de drie minuten aan, waardoor ze vrij kort zijn. Soms valt de overgang naar een andere cue binnen een suite erg op, maar meestal gaat dat redelijk ongemerkt.
Kortom, met zijn muziek voor de mysteriethriller Un Roi sans Divertissement heeft Maurice Jarre een nogal grillige en wat kale score gecomponeerd. De totale speelduur op het album bedraagt slechts ruim 12 minuten en dat is toch wel erg kort. Daarbij is de muziek van een nogal magere geluidskwaliteit en zijn er volop geluiden uit de film zelf te horen. De instrumentatie bestaat vooral uit hout- en koperblazers, en af en toe een ander instrument. Hun spel is vooral aan de grillige en dreigend klinkende kant. Daarmee is dit geen erg aantrekkelijke score om te beluisteren en is het vooral een curiositeit voor Jarre-verzamelaars. De waardering voor dit beperkte album komt dan ook niet hoger dan 42 uit 100 punten.