Fauteuils d'Orchestre

Een avond in Café des Théâtres, Parijs... Een jonge actrice, een beroerde pianist, een verzamelaar en een jongeman die zijn geluk wil testen in de lichtstad ontmoeten elkaar en hun levensverhalen meanderen door elkaar en verstrengelen zich. Danièle Thompson, bekend van het pareltje 'La Reine Margot' is regisseuse van dienst en vermengt komedie met drama. Voor de muziek van haar nieuwste film werd Nicola Piovani gevraagd, een componiste die onder andere voor 'Pinocchio', ''Le Tigre et la Neige' en 'La Carbonara' de muziek verzorgde. De soundtrack voor 'Fauteuil d'Orchestra' is de eerste samenwerkin tussen regisseur en componist en bevat naast de score van de film ook enkele aanstekelijke Franse chansons.

'Je Reviens Te Chercher' is een remake van het nummer van Gilbert Bécaud en bevat een mooi arrangement met een heerlijke strijkerssolo en accordeon. Er is een zekere levendigheid die wordt gecreeërd en die door de swingende percussie een heerlijke swinger wordt. Cali is daarnaast een fantastische zanger met een typisch Frans stemgeluid. De gypsie-achtige nonchalante vertolking is een mooie opener. 'Valse Tendre' is dan weer een typische Amélie Poulain track. De tingelende beginsequence glijdt over naar een heerlijk saxofoon motiefje die wat jazzy aandoet maar haar Franse roots niet vergeet door de inbreng van de accordeon. Het geheel wordt erg luchtig gehouden door de zweverige strijkers en de vlotte percussie. Het is zelfs een beetje sprookjesachtig. Misschien niet echt bijster origineel maar best te pruimen. De muziek heeft veel weg van de score van 'Pinocchio' wat wel wat jammer is. 'Suzanne Raconte' combineert dan weer de strijkers met koperwerk en weet de gevoelige snaar te raken. De nachtelijke sfeer van Café des Théâtres werd dan weer behouden door de jazzy percussie. Een erg relaxerende track die wel wat te lijden heeft door het trage ritme en de weinig veranderende melodielijn zodat het nummer ontaard in een klagende, weemoedige aaneenschakeling van herhalende orkestraties.

'Les Comédiens' van Charles Aznavour is dan weer een heerlijk nummer maar wat kan je anders verwachten van Aznavour. Een klassieker. Voorspelbaar? Zeker, maar daarom zeker niet ongenietbaar. Na alle vrolijkheid dompelt 'Piano Bar' je weer onder in het nachtleven van Parijs met een heerlijke pianosolo die zo lijkt weg gelopen uit de jaren 30. Een aanrader! De pianosolo wordt echter onderbroken door het toevoegen van de strijkers en houtblazers die het thema van de film spelen waardoor de melodie verzakt naar emotionele tederheid. Naast Franse Chansoniers is ook de klassieke garde vertegenwoordigt op deze cd. Ludwig van Beethoven's 'La Tempête' is een mooie track met zweverige pianomotieven. Mooi afwisseling met de iets simpelistischer muziek van Piovanni. Misschien past deze track bij nader inzien toch niet zo goed bij het geheel van de cd. 'Le Baiser' voegt een mandoline toe aan het palet van instrumentatie. De strijkers spelen een prominente rol in dit nummer. De muziek is degelijk maar niet echt hoogstaand en ligt geheel in de lijn van de vorige score met wat speelse arrangementen en een traag opbouwend nummer die versnelt en dan de Franse elementen opdist door de accordeon en de frivole fluitaanhalingen. De track eindigt in een walsachtig ritme en komt dan loopt dan als een muziekdoosje weer teneinde.

'La Solitude Ca N'Existe Pas' van Gilbert Bécaud is de eerste keer dat we zanger zelf te horen krijgen. Bécaud's nummers werken als een leitmotiv door deze soundtrack en je mag er zeker van zijn dat je nog heel wat muziek van deze zanger zal voorgeschoteld krijgen op deze soundtrack. De liedjes zijn klassiekers maar erg goed. Voor de fans maar ook voor occasionele luisteraars. Straffe teksten en mooie arrangementen. 'Fauteuils D'Orchestre' herhaalt het thema die doorheen de score prominent naar voren wordt geschoven. Rustig walsend heeft het wat weg van de muziek van Joe Hisaishi voor 'Howl's Moving Castle'. Al je daarbij de orkestraties van Yann Van Tiersen voegt weet je hoe de muziek klinkt. Het thema is rustig en aangenaam en je vindt jezelf vlug terug in het frankrijk van enkele jaren terug voor toeristen het land inpalmden en de prijzen de pan uit lieten swingen. In 'Si Tu T'Imagines' brengt Juliette Greco een lied dat prachtig past bij de stijl van het album, met belletjes en rustige houtblazers. het dunkt mij een slaapliedje met een macaber kantje. Na Beethoven voegt Franz Liszt ook zijn pianomuziek toe aan dit album. De pianist zijn verhaal draait immers rond pianomuziek maar zoals reeds vermeldt is deze heerlijke muziek een stijlbreuk op het album. 'Consolation N°3 En Ré Bémol Majeur' is zeker één van mijn favoriete nummers op dit album en in het algemeen. Liszt's romantische nummers zijn schitterend ook al zijn ze algemene kost voor menig pianobeoefenaar. Toch is deze Hongaarse componist uiterst geliefd bij menig muziekbeluisteraar. De trieste sfeer van Liszt loopt even door in 'Paris Le Jour, Paris La Nuit' maar maakt al vlug plaats voor het thema van Fauteuils d'Orchestre'. Jazzy en lichtvoetig met volle strijkers en mooie blazers. L'Important C'est La Rose is een ander Gilbert Bécaud-nummer. Het hoeft geen verdere uitleg. Het is één van de bekenste nummers van Bécaud en zal zeker ieder plezieren. Fantastische arrangementen voor strijkers, heerlijke melodie. Wat wenst een mens meer! 'Avenue Montaigne' is de laatste scoretrack en is speels, kinderlijk eenvoudig en biedt een laatste glimp van het thema. Opnieuw de saxs en de strijkers spelen de hoofdrol in deze plezierige track. Weinig nieuws. Het nummer eindigt wat droeviger maar sluit mooi aan bij Bécaud's versie van 'Je Reviens (Te Chercher)' waarmee het album een waardige afsluiter wordt aangemeten.

Uiteindelijk is dit album een mengelmoes van verschillende stijlen. De numers van de Franse zangers zijn heerlijk, de klassieke stukken zijn hoogvlieger en de score bestaat een plezierig thema die na een tijdje wel wat afgezaagd wordt, maar waarschijnlijk doeltreffend is in het gebruik in de film. Algemeen geen slechte soundtrack maar een echt pareltje is dit zeker niet. Toch staat 'Fauteuils d'Orchestre' garrant voor heel wat luisterplezier en een echte Franse sfeer. wat meer originaliteit en afwisseling in de uiteindelijke score zou deze cd zeker ten goede zijn gekomen!