Our Nature
Onze natuur

De Belgische natuurfilm Onze Natuur laat in krap anderhalf uur zien wat er allemaal in grotere en kleinere natuurgebieden, of zelfs parken van België gebeurt, hoe dieren zich gedragen en zich aangepast hebben aan de omstandigheden van steeds minder ruimte en steeds minder biodiversiteit in hun omgeving. De film is in ruim tweeënhalf jaar opgenomen (kom daar eens om bij een reguliere bioscoopfilm...) en gemaakt door Dick Harrewijn en Pim Niesten. In 2023 zal de film, aangevuld met veel meer beelden, als een zevendelige tv-serie uitgezonden worden.

Een natuurfilm kan natuurlijk niet zonder muziek en de Belgische componist Dirk Brossé heeft hiervoor dan ook een fraaie en passende score gecomponeerd, uitgevoerd door het Brussels Filharmonisch Orkest, die door Brossé zelf gedirigeerd is. Van de muziek is een album uitgebracht, met een speelduur van maar liefst ruim vijf kwartier.
De muziek is overwegend licht van kleur en luistert gemakkelijk weg, zo los van de film, die ik overigens niet gezien heb. De orkestraties zijn erg prettig en bieden ruim voldoende variatie. Daarbij is de muziek steeds aangenaam harmonisch, zelfs bij de wat meer spannende scènes in de film, en cues of tracks op het album.
Spanning is vooral te horen in de tracks 'Imminent Danger', 'Fight to the Death' en 'The Struggle for Life', waarin Brossé een wat meer grimmige stijl hanteert. Daarnaast is de muziek soms hooguit wat dreigend, maar bij verreweg de meeste tracks ligt de muziek vooral aangenaam in het gehoor. Zo biedt de muziek een sfeervolle aanvulling bij de filmbeelden, in een lichte, soms bijna transparante kleuring. Toch is de muziek de ene keer wat meer gedragen, een andere keer wat uitbundiger en soms zelfs ronduit vrolijk, of juist wat somber.

De muziek is bedoeld om de beelden van een emotie te voorzien, en daarin zal de muziek vast en zeker geslaagd zijn, terwijl het natuurlijk niet de bedoeling is dat de muziek steeds op de voorgrond staat. En de muziek is zonder meer fraai, met best wel aangename melodieën. Daar zit echter ook een manco waar ik als luisteraar naar de score tegenaan loopt. Dat is het gegeven dat de melodieën toch net even te vlak zijn om als luistermuziek, los van de film, echt aansprekend te zijn. Vrijwel nergens werd ik tijdens het luisteren gedurende mijn normale werkzaamheden aangetrokken door een speciale melodie of lyrisch arrangement. De muziek bleef steeds op de achtergrond, en gaf bijna geen aanleiding om ineens aandachtig te gaan luisteren. Daarbij staan de arrangementen bijna steeds in een vrij neutrale, licht naar mineur neigende setting, wat daarbij niet meehelpt.

In een track als 'The Ballet of Migratory Birds' zou je verwachten dat de melodie de lijnen van vogelzwermen volgt in de melodie, maar de melodie is juist heel vlak en wordt ondersteund door steeds in toonhoogte op- en neergaande korte akkoorden. Dat maakt de muziek zelfs wat zenuwachtig. De daarop volgende track is daarentegen juist veel melodieuzer en hoort bij de fraaiste van het album. De Morricone-achtige kleuring van de track en de prettige melodie staan hier wat meer in majeur. Vooral in het laatste deel van de track laat Brossé het orkest flink aantrekken, terwijl de melodie aangenaam blijft. Erg fraai.
Dat fraaie geldt ook voor 'Magical Sea Sparkle', waarin opnieuw de melodie en het arrangement een meer majeure, hoopvolle kleuring hebben. De klanken van hoorns en strijkers zorgen daarbij voor een warme sfeer. De tegenhanger hiervan is 'Urban Wildlife', die juist een wat meer jazzy arrangement heeft, een stijl die vaak met de stad geassocieerd wordt.
Een wat triestige, maar zeker toch ook fraaie track is 'Lament for a Fallen Tree', waarin de aangename klanken van een cello de mooie elegische melodie laten horen, op een prettige underscore van rustig gespeelde strijkers en harp. Iets verderop wordt de muziek juist fris en vrolijk in 'The Return of Spring', met een heldere underscore. Halverwege neemt een hobo de melodielijn over en krijgt de muziek toch een wat gematigder kleuring. Het vrolijke en opgewekte maakt dan plaats voor wat minder uitbundigheid. Overigens komt de vrolijkheid weer terug in de track 'Mating Dance', die zijn vrolijkheid wel de hele track vasthoudt.

Nog een erg fraaie track is 'New Life', met opnieuw een erg prettige melodie, die eerst solo op een viool en vervolgens door een groep strijkers wordt gespeeld, waarna een hobo-clarinet combinatie vervolgens hun partij spelen. Met 'First Steps' introduceert Brossé een track die zo in een komedie zou passen. Gezien de tracktitel kun je je daar wel iets bij voorstellen. De muziek wordt in een nogal staccato-arrangement op klarinet gespeeld. Prima passend bij de filmbeelden, maar los daarvan toch wat minder. Dat geldt ook voor de track ‘Youngsters at Play’, eerder op het album. Ook 'The Flemisch Countryside' heeft zo'n staccato kleuring, maar het komische karakter is net iets lichter, waarmee die een wat fraaiere track is.

Het album sluit af met twee lange tracks. 'Nature's Heartbeat' duurt ruim vier minuten en begint in een nogal tragische stijl, waarin vooral lage strijkers een tamelijk langzame melodie spelen. De muziek krijgt aan het einde van de track overigens een sterk oplopend tempo, maar de melodie spreekt niet echt aan.
De lange laatste track 'Memories of Forgotten Landscapes' heeft een wat melancholieke kleuring, zoals een groot deel van de score dat heeft. In deze afsluitende track heeft Brossé zijn harmonieën en tegenmelodieën gelukkig veel meer aansprekend gemaakt dan in veel andere tracks. Ook de tempowisselingen pakken goed uit en geven de track de nodige dynamiek, wat ook door de strijker-ostinato's goed uitpakt. De laatste ruime minuut grijpt weer terug op het veel meer adagio-karakter van het eerste deel van de track, terwijl de laatste klanken weer up-tempo zijn. Daarmee is deze afsluitende track zonder meer erg fraai en zeker ook een van de fraaiste van het album.

Kortom, met zijn muziek voor de natuurfilm Our Nature, of in goed Nederlands of Vlaams Onze Natuur, heeft Dirk Brossé een overwegend aangename score gecomponeerd. De orkestrale muziek is mooi gearrangeerd en zal allicht prima bij de filmbeelden passen. Om los van die beelden te beluisteren is dan toch net iets anders, want dan merk je dat de melodieën vaak wel wat te wensen overlaten. Een flink deel van de muziek is behoorlijk vlak en staat vaak wat in mineur. Toch is er tussen de verschillende tracks ruim voldoende variatie om de muziek interessant te houden. Gelukkig zijn er zeker een flink aantal tracks die zonder meer bijzonder aangenaam in het gehoor liggen en waarin de melodieën en tegenmelodieën wel aanspreken. Het album heeft een royale lengte, waarmee er zeker voor iedereen wel een fraaie selectie tracks aanwezig is. De waardering komt op 73 uit 100 punten.